Ουκρανία Κουτσομπολιό, επικοινωνιακό χάσμα και επίδοξες νύφες στο νέο σπίτι των Murin

[Dva Srca]

Περιμενω περισσοτερα να μαθω απο την ιστορια σου, οπως κ τι σημαινει αυτο το ουκρανικο να υποθεσω, που εχει κοτσαρει ως υπογραφη

Η υπογραφή μου είναι στα Σουηδικά, μια γλώσσα που δε ξέρω, και σημαίνει "Όπως φαίνεται ο ζωολογικός μας κήπος αρχίσε να μεγαλώνει". Είναι μια ατάκα από την αμερικάνικη σειρά True Blood, που θεωρώ ότι ταιριάζει πολύ με την κατάσταση που διανύει τους τελευταίους μήνες όχι μόνο η χώρα μας, αλλά ο κόσμος ολόκληρος.

 

[Dva Srca]

IV. Λβιβ, το στολίδι της Ουκρανίας

Το επόμενο πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς από έναν περίεργο θόρυβο. Σηκώθηκα και έτριψα τα μάτια μου στο διάδρομο, όταν είδα την Άννα.

"Σε ξύπνησε το μηχανή, ε;"
"Ποια μηχανή; Τι είναι αυτός ο θόρυβος;"
"Είναι αυτό που τραβάει το νερό από το πηγάντι. Εντώ στο χωριό παίρνουμε το νερό από τα πηγάντια!"

Παρατήρησα τότε για πρώτη φορά τη μηχανή που βρισκόταν ακριβώς δεξιά στην κεντρική είσοδο της κατοικίας. Κουνιόταν ολόκληρη, καθώς τραβούσε νερό για τις ημερήσιες ανάγκες του σπιτιού, κάνοντας ταυτόχρονα και το ήδη βαρύ κεφάλι μου να υποφέρει στους ρυθμούς της.

Τα σχέδιά μας για εκείνη τη μέρα περιελάμβαναν μια βόλτα στο Λβιβ, για τουριστικούς σκοπούς, μια επίσκεψη στο γιο της Άννας που αφήσαμε την προηγούμενη ημέρα στην πόλη, λίγη ξεκούραση και, τελικά, την επίσκεψή μας στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης λίγο πριν τα μεσάνυχτα, απ' όπου θα παίρναμε το τρένο για το Κίεβο, όπου η Άννα σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να πάμε μια μονοήμερη εκδρομή.

Ντύνομαι λίγο πρόχειρα, μιας και έχουμε ακόμα χρόνο μπροστά μας για το marshrut που θα μας πήγαινε στην πόλη. Κάθομαι να τσιμπήσω κάτι για πρωινό και η Άννα μου ζεσταίνει κάτι υπέροχα χειροποίητα μικρά αρτοποιήματα σε σχήμα πιροσκί, γεμάτα με φρέσκια μαρμελάδα βερύκοκο από τα βερύκοκα που μάζεψε η Olya από τον κήπο της. Ξέχασα τη μηχανή που έσκουζε, ξέχασα την τηλεόραση που άρχισε να δείχνει για τις απεργίες στην Ελλάδα, τα ξέχασα όλα. Η γεύση τους απλά υπέροχη.

Η μηχανή επιτέλους ολοκλήρωσε το έργο της μετά από μερικά λεπτά και κατάφερα να πλύνω το πρόσωπό μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι το νερό με το οποίο έπλενα το πρόσωπο, το σώμα και τα δόντια μου ήταν καφέ. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα, είναι κι αυτό μέρος της εμπειρίας...

Βγαίνω από το σπίτι για μια σύντομη βόλτα στο χωριό. Δεν έχω προλάβει να κάνω το πρώτο βήμα άπό το κατώφλι της Άννας, όταν ακούω ένα απίστευτο γκάρισμα από το απέναντι σπίτι:

"ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ! ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΗΡΘΕΣ!" (Στα ελληνικά)

Ένας άνδρας με γκρίζα μαλλιά και γένια 2-3 ημερών με πλησίασε και μου έσφιξε δυνατά το χέρι. Έτσι όπως με ταρακουνούσε κατά τη διάρκεια της χειραψίας, πίστεψα για λίγο ότι θα του έφερνα καπέλο όλα τα εύγευστα πιροσκί που είχα φάει νωρίτερα. Μου συστήθηκε ως Γιάννης, καθαρόαιμος Έλλην, συνταξιούχος και παντρεμένος με κατά είκοσι χρόνια νεότερη Ουκρανή. Έμενα σε ένα σπίτι λίγο παραπάνω στο χωριό και είχε πληροφορηθεί την επίσκεψή μου τόσο από την Άννα, όσο και από άλλα 2-3 άτομα στο χωριό, τα οποία απ' ότι κατάλαβα δεν είχα ακόμα γνωρίσει shock.

Περάσαμε περίπου 15 φασαριόζικα λεπτά μαζί, κατά τη διάρκεια των οποίων συνειδητοποίησα ότι καθόλου δεν είχε προλάβει να μου λείψει η μονίμως δυνατότερη κατά αρκετά ντεσιμπέλ φωνή του μέσου Έλληνα. Μου είπε τα πάντα για τη ζωή του: Ότι δούλευε νύχτα και από τα ποτά και τα ξενύχτια έπαθε κάποια πρόβλημα υγείας, ότι πήρε σύνταξη και αμέσως άρχισε να σκέφτεται πώς θα φάει τα λεφτά του, ότι παντρεύτηκε τη νυν συζυγό του και πλέον μένει το μισό χρόνο στην Ουκρανία, ότι τον εκτιμούν όλοι στο χωριό γιατί για εκείνους είναι σα το "θείο από την Αμερική" και τους κερνάει βότκες και σαλάμι στα μπαρ, ότι χθες του έφτιαξαν και του έπλυναν τζάμπα το αυτοκίνητο επειδή είναι τρελός γλετζές. Τι αμαρτίες πληρώνω Θεέ μου ο άνθρωπος να τα ακούω όλα αυτά χωρίς καν να ρωτάω στις 9 η ώρα το πρωί;

Όταν ο Γιάννης αποφάσισε πως ήταν η ώρα να πάει στο μπαρ να αρχίσει να πίνει καμια γορίλκα να στρώσει το στομάχι και να πάει καλά η υπόλοιπη μέρα, έκανα επιτέλους την πολυπόθητη βόλτα στο χωριό. Γνώρισα την (αμφιβόλου ικανότητων) καθηγήτρια αγγλικών του σχολείου, την κυρία που είχε το ψιλικατζίδικο της περιοχής, 2 άνδρες που στέκονταν μπροστά από το ταχυδρομείο και το πήγαιναν φιρι-φιρί να μεθύσουν μέχρι το μεσημέρι και τελικά κατέληξα στο νεκροταφείο του χωριού, όπου αποφάσισα να κάνω μια βόλτα, όχι επειδή με γοητεύει η ιδέα ενός νεκροταφείου, αλλά κυρίως επειδή ήταν απλωμένο σε ένα πελώριο χωράφι με παπαρούνες, ψηλό γρασίδι και άλλα λουλούδια, όπως αυτά που βλέπαμε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ανάμεσα στους τάφους και πολλοί που φιλοξενούσαν μικρά παιδιά κάτω από τα δύο έτη. Στην Ουκρανία είναι δύσκολο να είσαι βρέφος ή νήπιο: τα νοσοκομεία δεν έχουν αρκετό εξοπλισμό, σε μεγάλο βαθμό οι πολίτες αναγκάζονται να αγοράζουν σύριγγες, γάζες και αντισηπτικά με δικά τους έξοδα, ενώ ασθένειες που σε άλλες χώρες θεωρούνται απλές ή αστείες, εκεί απειλούν καθημερινά τη ζωή αρκετών μικρών παιδιών.

Έκείνη ακριβώς τη στιγμή είδα το απίστευτο σκηνικό: Ένας πελαργός παραμόνευε δίπλα στους τάφους και, αφού βεβαιώθηκε ότι κανείς δε τον κοιτούσε, άρπαξε με πονηριά ένα φρέσκο κηδειοστέφανο από έναν τάφο και το τοποθέτησε ομοιόμορφα στη φωλιά που έχτιζε πάνω σε ένα υδραγωγείο λίγα μέτρα μακριά. Αποφάσισα ότι αρκετές συγκινήσεις είχα ζήσει για εκείνο το πρωινό και κατευθύνθηκα πίσω στο σπίτι. Η ώρα είχε ήδη πάει δέκα και μισή.

Στις έντεκα περιμέναμε με την Άννα το marshrut στη στάση, όπου κατάφερα για άλλη μια φορά να συγκεντρώσω την προσοχή του πλήθους και να κερδίσω άλλη μια υποψήφια νύφη, αυτή τη φορά 12 ετών. Η Άννα υπερασπίστηκε το δικό της δικαίωμα να με κάνει γαμπρό της και έτσι δεν υπήρξαν άλλες διεκδικήσεις.

Το marshrut έφτασε στην ώρα του, μισογεμάτο αλλά έχοντας ακόμα κενές θέσεις για να καθίσουμε. Το εισιτήριο από το χωριό για το Λβιβ κόστιζε 5 γρύβνια, δηλαδή περίπου μισό ευρώ. Φαίνεται ότι αυτά τα μικρά φορτηγάκια έχουν πάθει ανοσία στην κακή ποιότητα των δρόμων της επαρχιακής Ουκρανίας: εκεί που ένα άλλο αυτοκίνητο θα είχε τουμπάρει ή θα είχε χάσει καμια ρόδα, τo marshrut πήγαινε, και πήγαινε, και πήγαινε, χωρίς ο οδηγός να χαμηλώνει ταχύτητα και χωρίς να αισθανόμαστε ότι κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή. Ωστόσο, όταν πλησιάσαμε στο Λβιβ, εκεί που ο δρόμος που οδηγεί στο ιστορικό κέντρο γίνεται πλακόστρωτος, το marshrut άρχισε να τρίζει τόσο πολύ και να χτυπιέται πάνω στις ανισόπεδες πλάκες, που ένιωσα ότι το κεφάλι μου γίνεται μίξερ. Και έτσι πηγαίναμε για κανένα τέταρτο περίπου, με τη ζέστη στην πόλη να έχει αρχίσει να γίνεται αφόρητη και τους Ουκρανούς να φαίνονται τόσο συνηθισμένοι σε αυτές τις ακραίες συνθήκες δόνησης, που κανένας δεν έκανε το παραμικρό παράπονο, ενώ εγώ φύσαγα και ξεφύσαγα, νιώθοντας για πρώτη φορά ότι ζαλίζομαι στα σοβαρά μέσα σε όχημα.

Όταν κατεβήκαμε στο κέντρο, πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να τακτοποιήσω τον κουνημένο εγκέφαλό μου, αλλά και τα σχέδιά μου για το τι θα βλέπαμε στο Λβιβ τις περίπου 5 ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας. Ο οδηγός πρότεινε απλά να περπατήσουμε ελεύθερα και χωρίς οδηγίες στους παλιούς δρόμους, να θαυμάσουμε τα κτίρια και να χαθούμε στα πλήθη. Η Άννα συμφώνησε με την ιδέα και έτσι, χωρίς κανένα πλάνο, αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στην πόλη.

Το Λβιβ είναι μια πόλη με έντονα πολωνικό και αυστρο-ουγγρικό χαρακτήρα. Βρίσκεται σε μια ιστορική περιοχή της Ουκρανίας που λέγεται Γαλικία (Galicina στα ουκρανικά), η οποία στην ιστορία της έχει αλλάξει αρκετούς κατακτητές. Σήμερα, στην πόλη ζει μια μικρή κοινότητα περίπου 5-8% Πολωνών, ένα απειροελάχιστο σε σχέση με την υπόλοιπη Ουκρανία ποσοστό Ρώσων και η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Ουκρανικής καταγωγής ή συνείδησης. Στο Λβιβ τα ρωσικά είναι κατανοητά, αλλά κανένας από τους κατοίκους σχεδόν δεν είναι σήμερα διατεθειμένος αν τα μιλήσει. Οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ περήφανοι για την ουκρανικότητά τους και το Λβιβ αποτέλεσε το κέντρο της μάχης της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή.

Τα κτίρια ενδιαφέροντος στην πόλη περιλαμβάνουν κυρίως καθολικές εκκλησίες πολωνικής προέλευσης, μερικές ορθόδοξες εκκλησίες, κυρίως ρωσικού χαρακτήρα και πολλά παλιά κατοικημένα κτίρια, που θυμίζουν έντονα Πολωνία. Όλο το ιστορικό κέντρο είναι πλακόστρωτο (άρα όχι φιλικό προς τα Ι.Χ.) και εξυπηρετείται άψογα από δεκάδες marshrut και δρομολόγια τραμ. Ωστόσο, τα δρομολόγια ήταν πολύ μπερδεμένα, έτσι η καλύτερη λύση για κάποιον ασυνόδευτο ξένο είναι η λίγο ακριβότερη λύση του ταξί ή το ποδαράτο, φυσικά. Ακόμα και η Άννα δυσκολευότνα να βγάλει άκρη με τα marshrut, καθώς η πόλη είναι αρκετά μεγάλη και τα δρομολόγια περνάνε από αρκετές περιοχές, μερικά κάνοντας και σχεδόν ταυτόσημες διαδρομές.

Το μεσημεράκι κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία της όπερας. Ο δρομος που οδηγούσε σε αυτή, οριοθετημένος από περιποιημένα δέντρα, ήταν γεμάτος κόσμο: εκεί χτυπούσε πραγματικά η καρδιά του Λβιβ. Ηλικιωμένοι άνδρες έπαιζαν σκάκι ταχύτητας με χρονόμετρο, νεαρά παιδιά κάνανε promotion εταιριών κινητής τηλεφωνίας, κορίτσια επιδείκνυαν τα καινούργια παπούτσια τους, μητέρες έβγαζαν βόλτα τα μωρά τους και αλκοολικοί λαγοκοιμόντουσαν στην άκρη κάποιου πάγκου. Το κτίριο της όπερας είναι χτισμένο πίσω από ένα όμορφο συντριβάνι, ενώ τα περιστέρια που πετούν όπου υπάρχει τροφή κάνουν το χώρο ιδανικό για όμορφες φωτογραφίες χωρίς κόπο (θα ανεβάσω μια φωτογραφία της πλατείας εν καιρώ).

Μετά τις 3 καθίσαμε με την Άννα σε ένα εστιατόριο να φάμε. Διαλέξαμε κόκκινο μπορς (από πατζάρια με κρέμα γάλακτος σμετάνα από πάνω), σούπα σολιάνκα (με κρέας, πατάτα και άλλα λαχανικά), τηγανίτες deruny από χτυπημένη πατάτα και σνίτσελ μοσχαρίσιο με βραστά λαχανικά. Οι τιμές των πιάτων είναι πολύ καλές στην Ουκρανία, οπότε προτείνω σε όποιον την επισκεφθεί να μη φοβηθεί να δοκιμάσει ό,τι του κινεί την προσοχή. Με περίπου 10-17 ευρώ δύο άτομα τρώνε πολύ καλά.

Ο ήλιος είχε πλέον αρχίσει να δύει, όταν η Άννα πρότεινε να γυρίσουμε στο σπίτι του γιου της στα προάστια του Λβιβ, για να ξεκουραστούμε πριν το μεγάλο μας ταξίδι στο Κίεβο. Έχοντας συνηθίσει εγώ τα σπίτια στο χωριό, τα οποία σε γενικές γραμμές βρίσκονται πολύ κοντά στα ελληνικά δεδομένα, δεν ήμουν προετοιμασμένος για την εμπειρία της σοβιετικού τύπου πολυκατοικίας στην πόλη...

Συνεχίζεται

 

[KLEOPATRA]

Εισαι θεος!
Γελασα πολυ με τις περιπετειες σου.Η μεγαλη πλακα ειναι οτι αυτο το ταξιδι-ονειρο-στον παραδεισο -για καθε αρσενικο--με τις καρακουκλαρες-Ουκρανες τεινει να εξελιχθει σε :ο εφιλατης -στα -σπιτια -με τις 12χρονες-επιδοξες -νυφουλες.
Γραψε τη συνεχεια ..περιμενουμε.

 

[KLEOPATRA]

Υ.Γ. Μαλλον οι καρακουκλαρες βρισκονται ολες στη χωρα μας κατα το συνηθες και στην Ουκρανια εχουν μεινει τα 12χρονα ,τα οποια περιμενουν και αυτα να μεγαλωσουν για να ξενιτευτουν.

 

[Yorgos]

Μπράβο ρε φίλε, καταπληκτική αφήγηση. Αν πάρεις λιγότερα από 70 ευχαριστώ, είμαστε κακόγουστο φόρουμ...

 

[Dafni]

πολύ ωραιος ο τροπος που τα αφηγησαι και μας μεταφέρεις σε μέρη αλλά και σε "καταστασεις" που ειδες και έζησες με ιδιαιτερο και πολύ ευχάριστο τροποσυνέχισε ....σε διαβάζουμε και το απολαμβανουμε!!!

 

[Dva Srca]

Παιδιά σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια!

V. Ο δρόμος για το Κίεβο

Ο γιός της Άννας έμενε σε μια γειτονιά που οι ντόπιοι θεωρούσαν ιδιαίτερα "ειδυλλιακή". Ε, λοιπόν, δεν ήταν. Τουλάχιστον όχι με τα δεδομένα άλλων πόλεων στην Ευρώπη ή ακόμα και στην Ελλάδα. Το μόνο που έσωζε λίγο την κατάσταση ήταν τα μικρά άλση που έδιναν λίγο χρώμα και ζωντάνια στην περιοή, η έλλειψη κυκλοφοριακής συμφόρησης στους δρόμους και τα λίγα δυτικών προτύπων μεγάλα και μοντέρνα σπίτια που χτίζονταν ανάμεσα στις τεράστιες και γκρίζες πολυκατοικίες σοβιετικού τύπου, που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολυκατοικιών σε αυτή τη γωνιά του Λβιβ, μακριά από το ιστορικό κέντρο.

Η Άννα μου εξήγησε ότι στην Ουκρανία δεν είναι καθόλου διαδεδομένη η έννοια του ενοικίου. Όταν η Ουκρανία ανήκε ακόμα στη Σοβιετική Ένωση, το κράτος παραχωρούσε διαμερίσματα στους πολίτες ανα οικογένεια σε κάποια από αυτές τις πολυκατοικίες, ενώ εκείνοι όφειλαν μόνο να πληρώνουν το μερίδιό τους στο κοινόχρηστο νερό, ρεύμα κ.ο.κ. Όταν η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη, άρχισε μια προσπάθεια να μη μείνει κανένας πολίτης άστεγος ή χωρίς περιουσία. Έτσι, η κυβέρνηση προσπάθησε να πουλήσει τα διαμερίσματα σε όποιον ήταν σε θέση να παραχωρήσει ένα συμβολικό αντίτιμο, που σε καμία περίπτωση δεν αναλογούσε στο κόστος κατασκευής του διαμερίσματος, όσο παλιό και κακοσυντηρημένο κι αν ήταν το συγκρότημα. Αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας ήταν αφενός να μην είναι διαδεδομένη η εικόνα ενός άστεγου ανθρώπου και αφετέρου οι περισσότεροι άνθρωποι της μέσης τάξης να έχουν πλέον ένα διαμέρισμα στην πόλη και ένα σπίτι τουλάχιστον στο χωριό καταγωγής τους. Έτσι και τα παιδιά της Άννας μοιράζονταν το περίπου 200τ.μ. διαμέρισμά τους τις καθημερινές που εργάζονταν, ενώ τα Σαββατοκύριακα ξεκουράζονταν στα δικά τους σπίτια στο χωριό, κοντά στο νέο σπίτι της Άννας.

Πλησιάσαμε την πολυκατοικία-στόχο με εμένα να μπλέκομαι μέσα σε δεκάδες σκοινιά απλώματος και ασπρόρουχα που ήταν κρεμασμένα από την μία πολυκατοικία στην απέναντι, λίγο πάνω από το χώμα, καθώς σε εκείνο το στενό ο δρόμος δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος. Η είσοδος της πολυκατοικίας ήταν σφραγισμένη πρόχειρα με ένα τσίγκινο κάλυμα δεμένο με αλυσίδα και λουκέτο πάνω στην κανονική πόρτα. Η Άννα είχε κλειδί και για τις δύο και εξήγησε ότι η λύση αυτή ήταν προσωρινή, μέχρι οι ιδιοκτήτες να αποφασίσουν να μαζέψουν λεφτά, προκειμένου να αγοράσουν μια νέα, πιο ασφαλή πόρτα. Κοίταξα απορημένος και προχώρησα στο εσωτερικό του ψηλού κτιρίου, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχε φώτα στις σκάλες, ούτε ασανσέρ. Ταυτόχρονα, ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι είχε περίπου 7 ορόφους shock Με ανακούφιση έμαθα ότι το διαμέρισμά μας βρισκόταν στο δεύτερο, την ώρα που μια γάτα με προσπέρασε, για να ξαπλώσει πάνω σε έναν πάκο διαφημιστικά φυλλάδια που είχαν παρατηθεί ποιος-ξέρει-πόσον-καιρό δίπλα στην κεντρική είσοδο. Μερικοί από τους ιδιοκτήτες είχαν βάλει φως με δική τους πρωτοβουλία πάνω από τα κατώφλια τους, ενώ ελάχιστα ήταν τα κουδούνια δίπλα από τις πόρτες. Οι άνθρωποι εκεί ειδοποιούνται ότι έχουν επισκέπτη με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο: χτύπημα της πόρτας με το χέρι.

Το εσωτερικό του διαμερίσματος δεν ήταν καλύτερο: στον κεντρικό διάδρομο δεν υπήρχε ίχνος χρώματος, σοβατίσματος ή ταπετσαρίας, όλος ο τοίχος ήταν γυμνός και γκρίζος, με ίχνη από τα τούβλα να φαίνονται ανάμεσα στα κενά του τσιμέντου. Από τα δύο μπάνια του σπιτιού των 7 ατόμων, μόνο αυτό της μίας οικογένειας ήταν σε αποδεκτή κατάσταση, ενώ το άλλο άκολουθούσε το παράδειγμα του διαδρόμου, με έναν γυμνό γλόμπο να φωτίζει την είσοδο, κρεμασμένος από σκέτα καλώδια που κρέμονταν μέχρι περίπου μισό μέτρο πάνω από το πάτωμα, μια μπανιέρα γεμάτη άσχετα αντικείμενα, από κούκλες μέχρι σπασμένα πληκτρολόγια στο κυριλικό αλφάβητο και μια μοναχική αλλά πεντακάθαρη και γυαλιστερή λεκάνη να θυμίζει σε όλους ότι αυτή δεν είναι σκηνή από θρίλερ - ώπα, μισό λεπτό, αυτή η τρύπα πάνω από τη λεκάνη στον τοίχο τι είναι; Μήπως βιάστηκα να μιλήσω; Καλέ, βλέπω το σπίτι των δίπλα! Ο Χριστός και η Παναγία!

Η Άννα απολογήθηκε για την κατάσταση του σπιτιού και μου εξήγησε ότι οι μισθοί στην Ουκρανία είναι τόσο χαμηλοί, που οι άνθρωποι σπάνια έχουν χρήματα περισσευούμενα, για να ανακαινίσουν τα παραμελημένα σπίτια τους. Υποσχέθηκε όμως ότι το άλλο μισό του σπιτιού, δηλαδή το καθιστικό και το υπνοδωμάτιο, θα με ανταμείψουν. Έκπληκτος με το άνοιγμα μιας πόρτας αισθάνθηκα ότι βρέθηκα σε άλλο κόσμο: Όλα τα δωμάτια από εκείνο το σημείο και εξής ήταν φρεσκοβαμμένα, με έπιπλα, τηλεοράσεις, οικογενειακές φωτογραφίες στους τοίχους, καθαρά σεντόνια. Η Άννα επενέβη και μου υπενθύμισε ότι οι γιοί της έφτιαχναν το σπίτι δωμάτιο-δωμάτιο, με τη βοήθειά της φυσικά. Πριν 3 χρόνια ούτε αυτά τα δωμάτια ήταν σε τόσο καλή κατάσταση. Με την ελπίδα ότι αν ποτέ ξαναεπισκεφτώ την Ουκρανία το σπίτι αυτό θα έχει λάβει τη στοργή που του αξίζει, έκατσα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση. Ο γιος της Άννας τηλεφώνησε και ζήτησε συγγνώμη που δεν μπόρεσε να παρεβρεθεί στην επίσκεψή μας, αλλά έπρεπε να πάει για κάποιες έκτακτες δουλειές πριν τη βραδυνή του βάρδια. Έτσι, περάσαμε 2 ώρες μέχρι την ώρα που θα πηγαίναμε στο σταθμό εγώ και οι Άννα μόνοι μας, με εκείνη να βουτάει τα πόδια της σε λεκάνες με χλιαρό νερό κι εμένα να προσπαθώ να πιάσω την υπόθεση ενός ασπρόμαυρου ουκρανικού έργου. Τελικά εγκατέλειψα, άνοιξα τον οδηγό μου και χάζεψα τις φωτογραφίες και τα συνοδευτικά κείμενα.

Στις δέκα το βράδυ ξεκινήσαμε με την Άννα για το σταθμό του τρένου. Μεσάνυχτα έφευγε το βραδυνό μας δρομολόγιο για Κίεβο. Το σταθμό εξυπηρετούσε από την περιοχή που βρισκόμασταν μόνο ένα marshrut, το οποίο περιμέναμε, και περιμέναμε, και περιμέναμε, αλλά αυτό δεν έφτασε ποτέ. Η Άννα κάλεσε ταξί και μου ζήτησε να παραμείνω σιωπηλός ή να μιλάω μόνο ρωσικά/ουκρανικά όποτε χρειαστεί και όσο μπορώ. Οι ταξιτζήδες στην Ουκρανία κλέβουν συχνά τους ξένους και η Άννα δεν είχε την παραμικρή ιδέα για τις ταρίφες, οπότε αποφάσισε να παίξουμε το παιχνίδι με ασφάλεια.

Ο σταθμός ήταν πιο μκριά απ' όσο περίμενα, ίσως η μεγαλύτερη απόσταση που διένυσα μέσα στο Λβιβ. Φυσικά τιμήσαμε και το πλακόστρωτο, με τον ταξιτζή να φαίνεται συνηθισμένος και την Άννα να βογκάει "Boze mi, Boze..." (Θεε μου, θεε μου..) καθώς το κεφάλι μας έμπαινε για άλλη μια φορά στο μίξερ. Κάποια στιγμή, περάσαμε δίπλα από ένα καταπληκτικό Πολωνικό καθεδρικό ναό, για τον οποίο θα σας πω περισσότερα σε μελλοντικό κεφάλαιο, και τον οποίο κοίταζα σα χαζεμένος, χωρίς να βγάζω την παραμικρή τσιμουδιά. Τελικά, όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, το ταξίμετρο έδειχνε περίπου 7 γρύβνια, ή 70 λεπτά του ευρώ shock, για μια κούρσα περίπου 15 λεπτών.

Ο σταθμός είναι άλλο ένα εντυπωσιακό κτίριο του Λβιβ, ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο, με το εσωτερικό του να φυλάγεται από αραιή αστυνόμευση και την υγιεινή του να επιμελείται μια ομάδα από καθαρίστριες, οι οποίες με τη βοήθεια των αστυνομικών έδιωχναν από κάθε δωμάτιο με τη σειρά όλους όσοι κάθονταν εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να καθαρίσουν. Πολύ οργανωμένα πράγματα, πίνακας με όλες τις αναχωρήσεις-αφίξεις της ημέρας σε ψηφιακή μορφή, διαφορετικούς γκισέδες εισιτηρίων για την κάθε χώρα και μηχανήματα καφέ σε όλες τις γωνίες για τους ξενύχτηδες. Ένα εισιτήριο από Λβιβ για Κίεβο με επιστροφή και κουπέ στο πήγαινε και κοινόχρηστη άνοιχτή κουκέτα στο έλα κόστισε συνολικά περίπου 100 γρύβνια ή 10 ευρώ. Και τα δύο δρομολόγια ήταν νυχτερινά, έτσι ήταν υποχρεωτικό μαζί με το εισιτήριο να νοικιάσει κανείς και το κρεβάτι.

Περιμένοντας στο σταθμό, έκανα χάζι μια οικογένεια με 4 παιδάκια και μία γάτα της αγκαλιάς, η οποία έφευγε αραιά και πού με τα μικρά να την κυνηγάνε δεξιά-αριστερά. Μας έκανα τουλάχιστον 3 φορές την ερώτηση τι γλώσσα μιλάμε τυχαίοι περαστικοί. Είπαμε, οι Ουκρανοί δε φημίζονται για τη διακριτικότητά τους! Όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησης, μπήκαμε στο βαγόνι μας, μια συνοδός μας έδειξε το κουπέ που θα κοιμόμασταν και χαιρετήσαμε τη συνεπιβάτισσά μας για το υπόλοιπο του ταξιδιου, μια τροφαντούλα τριαντάρα Ουκρανή με γυαλάκια ντυμένη στα μαύρα, η οποία ερχόταν από το Ιβανο-Φρανκιβσκ. Στα βαγόνια των τρένων στην Ουκρανία κοιμούνται τυχαία άτομα και των δύο φύλων, ωστόσο οι άγραφοι κανόνες σεβασμού τηρούνται ευλαβικά. Άλλωστε, οι Ουκρανοί χρησιμοποιούν πολύ συχνά το τρένο και είναι εξοικειωμένοι από μικροί. Όταν κάποιο άτομο αλλάζει ρούχα, τα άτομα του αντίθετου φύλου και ενίοτε και του ίδιου είναι υποχρεωμένα να γυρίσουν αλλού το βλέμμα. Δε χρειάζεται ο άλλος να σου πει "τώρα αλλάζω". Με το που κάνει κάποιον θόρυβο σα να καθαρίζει το λαιμό ή κάνει πώς ετοιμάζεται να ξεκουμπώσει τα ρούχα του, όλα τα βλέμματα στρέφονται προς το παράθυρο.

Ξαπλώσαμε στις κουκέτες μας, αφού στρώσαμε τα καθαρά σεντόνια που μας έδωσαν οι συνοδοί και αισθανθήκαμε το πρώτο κούνημα του τρένου. Η θερμοκρασία ήταν άψογη, το δωματιάκι μας καθαρό και η φασαρία ανύπαρκτη. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ξανά είχε ήδη ξημερώσει και βρισκόμασταν 30χμ έξω από το Κίεβο...

Συνεχίζεται μετά τις καλοκαιρινές διακοπές!

YΓ: Δε θυμάμαι πώς να ανεβάσω φωτογραφίες σε μικρό μέγεθος σε κάποιο από τα ποστ μου, αν κάπου υπάρχουν οδηγίες, παραθέστε μου το λινκ παρακαλώ

 

[soudianos]

από δω το "ευχαριστώ" γιατί δεν το βλέπω... και πολύ ενδιαφέρουσες οι λεπτομέρειες

 

[KIKI]

Σου ευχομαι να περασεις πολύ όμορφα στις διακοπες σου
και περιμενω την ενδιαφερουσα συνεχεια οταν επιστρεψεις .....

 

[getxowoman]

YΓ: Δε θυμάμαι πώς να ανεβάσω φωτογραφίες σε μικρό μέγεθος σε κάποιο από τα ποστ μου, αν κάπου υπάρχουν οδηγίες, παραθέστε μου το λινκ παρακαλώ

Οταν πας να γραψεις την απαντηση σου, πηγαινε λιγο πιο κατω τον κερσορα και θα δεις ''Προσθετες επιλογες'' και σε ενα μπλε πλαισιο γραμμενο διαχειριση συννημενων αρχειων, το κλικαρεις και ανεβαζεις μια φωτο απο το πισι σου.

 

[vagantos]

Ωραία ιστορία.
Να σαι καλά φίλε.

 

[tita]

με χαρά μου ανακαλύπτω υπέροχες ιστορίες, έστω και αργά.
Θα περιμένω να απολαύσω και το υπόλοιπο μέρος της!