Ουκρανία Κουτσομπολιό, επικοινωνιακό χάσμα και επίδοξες νύφες στο νέο σπίτι των Murin

[Dva Srca]

VI. Η πόλη - σύνορο μεταξύ δύο κόσμων

Αποβιβαστήκαμε στον κεντρικό σταθμό του Κιέβου περίπου στις 8 το πρωί. Ο σταθμός ήταν κυριολεκτικά θεόρατος, έμοιαζε περισσότερο με αεροδρόμιο με όλους αυτούς τους διαδρόμους, τα μαγαζάκια, τον κόσμο που τριγυρνούσε δεξιά-αριστερά φορτωμένος με βαριές αποσκευές. Ο σταθμός του Κιέβου είναι πραγματικά γεμάτος ζωή κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας, καθώς το τρένο, όπως προαναφέρθηκε, είναι προτιμηταίο μέσο μεταφοράς στην Ουκρανία. Το κτίριο κάποτε ήταν ένα, το κεντρικό και μεγαλύτερο σε μέγεθος, ωστόσο λόγω της αυξημένης κίνησης και της δημιουργίας νέων (διεθνών κυρίως) δρομολογίων, χρησιμοποιήθηκε και το διπλανό κτίριο το οποίο είναι σαφώς πιο μοντέρνο. Στο υπόγειο του κεντρικού κτιρίου ηπήρχε ειδικός χώρος φύλαξης αποσκευών, όπου για 14 γρύβνια (1,4 ευρώ) ο ταξιδιώτης μπορεί να αφήσει για απεριόριστο χρονικό διάστημα τις αποσκευές του ή τα τιμαλφή του. Ο χώρος φυλάσσεται από security, ωστόσο το πραγματικό πρόβλημα ήταν ότι τα μηχανήματα ήταν αρκετά δύσχρηστα - με αποτέλεσμα η Άννα να κλειδώσει το δικό μας locker με τέτοιο τρόπο, που τελικά δε μπορούσαμε να το ξανανοίξουμε με τον κωδικό που είχαμε βάλει. Είπαμε να αφήσουμε την επίλυση αυτού του προβλήματος για όταν θα επιστρέφαμε και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης.

Πρώτος μας προορισμός η πολύτιμη για τον τουρισμό και το γόητρο της Ουκρανίας Pecherska Lavra. Πρόκειται για ένα γοητευτικότατο σύμπλεγμα μοναστηριών, κοντά στη στάση Arsenal'na του μετρό. Φυσικά, για να πάμε μέχρι εκεί χρησιμοποιήσαμε το εν λόγω μέσο, του οποίου οι σταθμοί έχουν απερίγραπτα μεγάλο βάθος. Συγκεκριμένα, ο σταθμός Arsenal'na έχει βάθος 105,5 μέτρα και είναι ένας από τους πιο βαθείς στον κόσμο. Η Άννα μου εξήγησε ότι ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή το έδαφος στο Κίεβο είναι πολύ μαλακό αφενός, και αφετέρου επειδή οι σταθμοί κατασκευάστηκαν με σκοπό να χρησιμεύσουν σε περίοδο πιθανού πολέμου και ως... καταφύγια για πόλεμο με βόμβες! Το εισιτήριο για μια διαδρομή κοστίζει μόλις 1,7 γρύβνια, δηλαδή περίπου 20 λεπτά του ευρώ. Το μετρό του Κιέβου είναι γρήγορο, αποτελεσματικό και γενικότερα ο καλύτερος τρόπος μετακίνησης για τον ξένο τουρίστα, καθώς ουσιαστικά εξυπηρετεί όλα τα σημεία ενδιαφέροντος.

Στο δρόμο για την Pecherska Lavra περάσαμε και μπροστά από το μνημείο-μουσείο του λοιμού του 1930-1933 (Muzej Holodomoru 1930-1933 rokiv), στο οποίο μας οδήγησε ένας "διάδρομος" από γλυπτά αποστεωμένων παιδιών και άλλα τέτοια... όμορφα. Το μουσείο είναι πάρα πολύ μικρό και προσεγμένο, πραγματικά ο ξένος επισκέπτης ξεχνά ότι βρίσκεται στην Ουκρανία. Βίντεο με μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν, εργαλεία και αναπαράσταση του τρόπου ζωής των ταραγμένων εκείνων χρόνων και γύρω γύρω μια σειρά από βιβλία, ένα για κάθε νομό της σύγχρονης Ουκρανίας, με ονόματα νεκρών της περιόδου. Πολλοί Ουκρανοί ανατρέχουν σε αυτά τα βιβλία μέχρι και για να βρουν πρόσωπα του γενεαλογικού τους δέντρου! Το ζήτημα του λοιμού είναι πολύπλοκο για τις σχέσεις Ουκρανίας-Ρωσίας και αποτελεί ένα από τα πολλά ζητήματα ημιαναγνωρισμένης περίπτωσης γενοκτονίας. Πάντως υπολογίζεται ότι τα θύματά του ανήλθαν σε περίπου 7 εκατομμύρια. Η άποψη της Άννας είναι ότι η μεγάλη αυτή επαναφορά του ζητήματος του λοιμού στην επικαιρότητα είναι μόνο μια ακόμα προσπάθεια του σύγχρονου ουκρανικού κράτους να διαχωρίσει τη θέση του πολιτικά από τη Ρωσία. Όπως μου λέει, είναι κοινή γνώση στην Ουκρανία ότι και πολλές ρωσικές επαρχίες είχαν δεινοπαθήσει την ίδια περίοδο.

Ήδη από εκείνο το σημείο είχαν αρχίσει να αχνοφαίνονται οι χρυσοί τρούλοι των μοναστηριών (δείτε τη συνημμένη εικόνα, μπροστά είναι το μουσείο και πίσω οι τρούλοι), οπότε πλησιάσαμε πιο κοντά. Η είσοδος στην Pecherska Lavra κοστίζει 20 γρύβνια το άτομο (2 ευρώ) συν μερικά ακόμα για είσοδο σε ορισμένες γκαλερί και μουσεία (αν και είναι εξίσου φθηνά, δεν αξίζουν πολύ τον κόπο). Τα εισιτήρια είναι σημαντικό να τα κρατάει κανείς πάνω του, γιατί σε κάθε πόρτα σχεδόν υπάρχει φύλακας που τα ζητάει για επιβεβαίωση. Ο χώρος είναι ειλικρινά πελώριος, με περισσότερα από 10 μοναστήρια διαφόρων εποχών, τεχνοτροπιών και μεγεθών, όλα όμως εξίσου εντυπωσιακά. Όταν επισκεφθήκαμε εμείς το χώρο ήταν γεμάτος από ρωσίδες και ουκρανές πιστές με μαντήλες στο κεφάλι, που πήγαιναν εκεί για προσκύνημα. Πραγματικός πανζουρλισμός. Μετά την κεντρική "πλατεία" του χώρου, γύρω από την οποία βρίσκονται όλα τα κύρια μοναστήρια, υπάρχουν μονοπάτια που οδηγούν στις σπηλιές (Pecherska άλλωστε σημαίνει σπηλαιώδης σε ελεύθερη μετάφραση). Στις κατακόμβες βρίσκονται διατηρημένα τα λείψανα πάνω από 100 Σλάβων αγίων, πατριαρχών και προφητών, από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Γεωργία κλπ. Οι σπηλιές είναι στενές και οι προσκυνητές/επισκέπτες καλούνται να κουβαλούν ένα κεράκι μαζί τους, επειδή ο χώρος είναι υποφωτισμένος, μάλλον για λόγους διατήρησης του απαραίτητου επιπέδου υγρασίας. Η Άννα μου αποκάλυψε ότι ποτέ ξανά δεν είχε επισκεφθεί τις κατακόμβες, παρά μόνο τις εκκλησίες, επειδή κάθε φορά ο Έλληνας άνδρας της γκρίνιαζε ότι βαριόταν και πονούσαν τα πόδια του Υποσχέθηκε δε στον εαυτό της ότι, μόλις οι δύο μεγαλύτερες εγγόνες της γίνουν 14 ετών, θα τις πάει η ίδια στο Κίεβο για να δουν μαζί όλα αυτά που της προκαλούσαν τεράστια εντύπωση (και ήταν εδώ που τα λέμε αξιοθαύμαστα).

Μετά από μια επίσκεψη δύο και κάτι ωρών στη Lavra, επόμενη στάση μας ήταν η κεντρική Πλατεία Ανεξαρτησίας, η αντίστοιχη Πλατεία Συντάγματος του Κιέβου δηλαδή. Κοντινότερη στάση του μετρό η στάση Hreshchatyk. Η πλατεία ήταν ειλικρινά πανέμορφη και όλα φαίνονταν να κυλάνε σε χαλαρούς ρυθμούς, με τους γκισέδες που πουλούσαν παγωτά από δω κι από κει, τους καλοντυμένους νεαρούς με τις σανίδες του σκέιτ και τις έφηβες καλλονές με τα ψηλοτάκουνα, τα μωρά να χαζεύουν τον κόσμο από τα καροτσάκια τους. Αλλά το πιο όμορφο σε αυτή την πλατεία ήταν ένα ιδιαίτερο συντριβάνι, που όμοιό του δεν έχω δει αλλού. Επρόκειτο ουσιαστικά για μια δεκάδα περίπου σκαλοπάτια, στα οποία έτρεχε νερό που ανανεωνόταν συνέχεια, όπως στα συντριβάνι, χωρίς ωστόσο να πετάγεται και να πιτσιλάει. Ο κόσμος έβγαζε τα παπούτσια του ή τις παντόφλες του και ανέβαινε στην πλατεία από τα σκαλιά, βρέχοντας τα πόδια του στην πορεία και παίζοντας με τα νερά. Προς ποφυγή παρεξηγήσεων, το συντριβάνι ήταν φτιαγμένο ΑΚΡΙΒΩΣ για αυτό το λόγο, δε σάλεψε ξαφνικά όλη η πόλη και άρχισε να πλατσουρίζει στα συντριβάνια. Έτσι, έβλεπε κανείς ολόκληρες οικογένειες να παίζουν και να διασκεδάζουν, ζευγαράκια να φιλιούνται με τα πόδια τους στο νερό και ανθρώπους ντυμένους μασκότ να φωτογραφίζονται με τους περαστικούς. Πολύ όμορφο θέαμα, που σε έκανε να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο μιας μεγαλούπολης.

Κοντά στην πλατεία βρισκόταν και ο ναός τς Αγίας Σοφίας, που συμπεριλαμβάνεται μαζί με τη Λάβρα στη λίστα των μνημείων της UNESCO, αλλά και ένα εξωφρενικά ακριβό εμπορικό κέντρο, ονόματι GLOBUS, στο οποίο οι τιμές ήταν ακριβότερες ακόμα και από τα ελληνικά δεδομένα! Η Άννα πρότεινε να πάμε, μόνο και μόνο για να απολαύσουμε λίγο τον κλιματισμό του χώρου και να γελάσουμε με τις ασύλληπτες τιμές. Ούτε στο Dubai τέτοια μεγαλεία! Κολώνια που στην Ελλάδα κάνει 60 ευρώ, εκεί 100. Μπλούζες που ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ από την εκπληκτική προσφορά των 50 ευρώ και άλλα τέτοια όμορφα. Κοντά στην πλατεία κάτσαμε να φάμε για πώτη φορά μέσα στη μέρα, καθώς είχε ήδη μεσημεριάσει. Και εκεί παρατήρησα κάτι που δεν είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή...

Λοιπόν, νομίζω το ανέφερα αυτό και νωρίτερα, αλλά στην Ουκρανία αν και η επίσημη γλώσσα είναι η ουκρανική, οι γλώσσες εν χρήσει είναι η ουκρανική στη δύση πλειοψηφικά και η ρωσική στην ανατολή και την Κριμαία, πάλι πλειοψηφικά (εκτός λίγων εξαιρέσεων). Το Κίεβο βρίσκεται πάνω στο σημείο που αρχίζει αυτή η αλλαγή γλώσσας. Αποτελεί ένα ανεπίσημο "σύνορο" συνειδήσεων. Το Κίεβο είναι άλλωστε η πόλη, απ' όπου ξεκίνησαν όλα. Όταν το Βυζάντιο στα μέσα του χρόνια πάλευε με τις φυλές του βορρά, στο σημερινό Κίεβο ζούσε μια "πρωτόγονη" φυλή που ονομαζόταν Rus και σήμερα ονομάζεται από τους ιστορικούς "Kievan Rus / Kievskaya Rus". Οι μεσαιωνικές αυτές πολεμοχαρείς φυλές οδήγησαν στη δημιουργία των ανατολικών Σλάβων - των Ρώσων, των Ουκρανών και των Λευκορώσων. Το Κίεβο πάντοτε ήταν το σύνορο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ρουθενία, που αργότερα μετονομάστηκε σε Ουκρανία, γι' αυτό και για πολλούς εθνικιστές Ρώσους, το Κίεβο είναι η αληθινή πρωτεύουσα της Ρωσίας (φανταστείτε αντίστοιχη συζήτηση εθνικιστών Ελλήνων για την Κων/πολη). Το Κίεβο μέχρι σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο, οι άνθρωποι μιλούν δύο γλώσσες, με προτίμηση στη μία και έχουν διαφορετική εθνική συνείδηση. Ε, λοιπόν, σε εκείνοτο φαστφουντάδικο το πρόσεξα αυτό για πρώτη φορά.

Η Άννα δε φημίζεται για τα ρωσικά της. Στο σχολείο έπαιρνε πολύ χαμηλούς βαθμούς στα ρωσικά και μέχρι σήμερα η ικανότητά της είναι πολύ χαμηλή και περιορίζεται περισσότερο σε παθητική κατανόηση. Πώς ένα τέτοιο μικρό και φαινομενικά ασήμαντο γεγονός μπορεί να γίνει η αφορμή να μείνει νηστικός κανείς; Εύκολα, απαντώ εγώ. Όταν η σερβιτόρα είχε στο σχολείο το αντίστοιχο πρόβλημα με τα ουκρανικά, η συννενοήση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Είδα την Άννα να δείχνει με νοήματα τι θέλει να φάει στην ίδια της τη γλώσσα, βλέποντας τις προσπάθειές της να μιλήσει ουκρανικά να πηγαίνουν χαμένες. Μετά εξέφρασε το παράπονό της σε εμένα: "Ντεν βλέπω γκιατί πρέπει να μιλάω ρουσικά στην ίντια μου τη χώρα..." Σε μεγάλο βαθμό συμφώνησα με την άποψή της και σκέφτηκα όι αυτή η χώρα θα πήγαινε πολύ πιο μπροστά, αν δεν υπήρχε αυτός ο τραγικός και ανούσιος διπολισμός, που ουσιαστικά πηγάζει από καθαρές πολιτικές σκοπιμότητες.

Εγκαταλείψαμε την πλατεία και φέραμε μερικές ακόμα βόλτες στην πόλη, μέχρι που τα ταλαιπωρημένα πόδια της Άννας την πρόδωσαν. Δε μπορούσε να περπατήσει άλλο και, αν και ήταν μόλις 6 το απόγευμα και το τρένο μας έφευγε στις 10, με παρακάλεσε να επιστρέψουμε στο σταθμό. Αφού τσακώθηκε με τη security που της ζήτησε λάδωμα 10 γρύβνια για να της ανοίξει το locker (τελικά κερδίσαμε εμείς) αρχίσαμε να γυρνοβολάμε εντελώς άσκοπα γύρω από το σταθμό για 4 ώρες. Περιττό σε αυτό το σημείο να πω ότι η Άννα μου είχε θέσει ως όρο όσο θα είμαστε μαζί στο Λβιβ ή το Κίεβο να μη γυρνάω ΠΟΤΕ μόνος μου χωρίς τη συνοδεία της, γιατί φοβόταν μη μου επιτεθούν αλκοολικοί. Σας διαβεβαιώ ότι τέτοιος λόγος ανησυχίας δεν υπήρχε, τουλάχιστον όχι στις 5 μέρες που πέρασα εγώ στην Ουκρανία, αλλά όφειλα να σεβαστώ την επιθυμία της δεσποτικής αλλά καλόκαρδης οικοδέσποινάς μου.

Το τρένο μας για το Λβιβ έφτασε στις εννιάμιση το βράδυ, αυτή τη φορά κοιμόμασταν σε λιγότερο ιδιωτικό χώρο, μαζί με αρκετούς ακόμα συνεπιβάτες. Έπεσα αποκαμωμένος, ιδρωμένος και με μια αίσθηση απόλυτης βρωμιάς από τις τόσες ώρες περιπλάνησης να ξαπλώσω, αλλά μάταια. Στο δρόμο έπιασε βροχή και οι συνεπιβάτισσες έκλεισαν το παράθυρο, στο οποίο βασιζόταν η ευδαιμονία μου εκείνη τη βραδιά. Από τη ζέστη άρχισα να ιδρώνω, να ξεϊδρώνω, να θυμώνω που οι Ουκρανές κοιμόντουσαν και εγώ ήμουν ο μόνος ξύπνιος το βαγόνι. Εφιαλτική νύχτα. Με το που σταμάτησε η βροχή μια ώρα μετά, άνοιξα ελάχιστα το παράθυρο και άρχισα να αναπνέω με κολλημένη τη μύτη στη σχισμή τον παγωμένο αέρα. Ζαλισμένος ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν για πρώτη φορά μετά τις δωδεκάμιση, οπότε και στην τελευταία μου αναλαμπή, άκουσα έναν άνδρα να ανακοινώνει στο διάδρομο:

"Ispaniya, chempion sveta!"

"Ισπανία, παγκόσμιος πρωταθλητής!"

Ο τελικός ήταν εκείνο το βράδυ. Θεε μου, το είχα ξεχάσει... Χαμογέλασα και ένιωσα περισσότερο ταξιδιώτης από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη ζωή μου μέχρι σήμερα.

 

[Dva Srca]

Φωτογραφία του συντριβανιού στην πλατεία Ανεξαρτησίας.

 

[tita]

δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί, αλλά ειδικά το τελευταίο σου κομμάτι με ταξίδεψε τόσο μα τόσο πολύ. Λες και διάβαζα μυθιστόρημα και αφέθηκα στη διήγηση ταυτιζόμενη με τον ήρωα του βιβλίου
Χαίρομαι που ενώ μου λείπουν πολύ τα ελληνικά βιβλία, έχω τρόπο να διαβάζω υπέροχες αφηγήσεις!
Συνέχισε έτσι!

 

[NTINA]

Ένα μεγάλο ευχαριστώ,για την ευκαιρία που μου έδωσες να μάθω πράγματα που αγνοούσα.

 

[Bahari]

Υπέροχο και το σημερινό κομμάτι!!! Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο!!!

 

[Dorotija]

Μπράβο και δημοσίως!

 

[latina]

υπεροχη η αφηγηση σου(τωρα αξιωθηκα να διαβασω την ιστορια)!!
ευγε και απο εμενα!!

 

[Twinkie]

Έχω χαζέψει τόσο πολύ με τον τρόπο που αφηγείσαι την άγνωστη σε μένα Ουκρανία που παρ' ολίγον να γίνω στάχτη και μπούρμπερη με το αναμμένο τσιγάρο στο ένα χέρι και το ποντίκι στο άλλο
Υπέροχος, υπέροχος ο τρόπος που γράφεις, έχω γίνει ένα με την Άννα και την δική σου έκπληξη στα όσα έζησες...
Και τώρα πάμε ρυθμικά: Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο

 

[LULLU]

..νασε καλα ...

 

[Lyda]

Tωρα σε ανακαλυψα κι εγω...Μπραβο, γραφεις πολυ ωραια.

 

[KIKI]

τι ωραία γραφή ....
μπραβο σου ....

 

[Dva Srca]

Παιδιά σας ευχαριστώ ειλικρινά όλους τόσο πολύ για την υποστήριξη και το ενδιαφέρον σας, η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τέτοια απήχηση και φυσικά αυτό μου δίνει περισσότερο κέφι να συνεχίσω την εξιστόρηση!

VII. Υποψήφιες νύφες σε δράση

Το πρωί έπιστρέψαμε με την Άννα στο Λβιβ, εγώ σχεδόν άυπνος και εκείνη σέρνοντας τα πόδια της στο πλακόστρωτο της παλιάς πόλης. Αν και ήμασταν και οι δύο κομμάτια, εκείνη επέμενε: δε θα φεύγαμε από την περιοχή του σταθμού αν δε βλέπαμε το Kościοł (ελληνιστί την πολωνική εκκλησία - καθεδρικό ναό της πόλης). Και η επιμονή της με αντέμειψε, καθώς το κτίριο ήταν ένας θεόρατος και εντυπωσιακός καθολικός ναός, που θύμιζε έντονα τις αντίστοιχες εκκλησίες στο Παρίσι (βλ. συννημένη φωτογραφία). Το εσωτερικό ήταν λιτό και γεμάτο κόσμο για την πρωινή λειτουργία, καθώς εκείνη τη μέρα η Ουκρανία γιόρταζε τη γιορτή των αποστόλων Πέτρου και Παύλου (ή "Πετρού και Παυλού" όπως συνήθιζε να λέει με λάθος τονισμό η Άννα).

Το marshrut ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί εκείνη τη στιγμή. Γκάπα γκούπα, πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, δεν είχε και θέση να καθίσω και το κεφάλι μου έγινε κουδούνι, έκανε και ζέστη και αισθανόμουν ήδη βρώμικος, δεν ήθελα και πολύ να νιώσω κοντά στα πρόθυρα της λιποθυμίας! Η Άννα κούναγε νευρικά ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που της έδωσα μπροστά από το πρόσωπό της, κάνοντάς μου κι εμένα λίγο αέρα πού και πού για να μου δώσει μια ανάσα ζωής. Κάθε φορά που περνούσαμε έξω από μια εκκλησία, έκανε το σταυρό της και έλεγε ξανά και ξανά "μεγάλη γιορτή του Πετρού και Παυλού, έπρεπε κι εγώ να είμαι στο εκκλησία αλλά ντεν πειράζει, καταλαβαίνουντ' οι άγιοι!"

Με το που κατεβήκαμε κοντά στο σημείο όπου θα μας περίμενε ο σύζυγος της Άννας, για να επιστρέψουμε γρηγορότερα στο χωριό, ορμήσαμε σε ένα περίπτερο και αγοράσαμε παγωμένο νερό και παγωτό. Μπήκα στον πειρασμό να λουστώ το μπουκαλάκι με το νερό, αλλά κρατήθηκα, θα έμπαινα και στο ξένο αμάξι. Οι Ουκρανοί πάντως άνετοι με τη ζέστη, αναρωτόμασταν συχνά πυκνά με την Άννα αν ήμασταν οι μόνοι που ζεσταινόμασταν τόσο πολύ.

Φτάνοντας στο χωριό με περίμεναν δύο εκπλήξεις: μια ευχάριστη και μια δυσάρεστη. Η ευχάριστη ήταν ότι η Όλια μου είχε ετοιμάσει πρωινό, επειδή φαντάστηκε ότι θα γυρνούσαμε πάνω στην ώρα για το γεύμα και θα ήμασταν πεινασμένοι. Η δυσάρεστη ήταν ότι στο σπίτι περίμενε και ο Γιάννης, ο Ελληνάρας,έτσι έφαγα το πρωινό μου με την αγριοφωνάρα του μέσα στο κεφάλι μου να με ρωτάει πώς μου φάνηκε το Κίεβο και να μου λέει ότι έκανα βλακεία που δεν πήγα στην Οδησσό, καθώς εκεί έχει περισσότερη νυχτερινή ζωή και γυναίκες για όλα τα γούστα. Το ότι είχα την Άννα να με βγάζει βόλτα με το λουρί, ο Γιάννης αδυνατούσε να το δει. Η Άννα του έριχνε επιθετικά βλέμματα κάθε λίγο και λιγάκι, ενώ την Όλια το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να φάω ΟΛΟ το πρωινό μου. Σε αυτό το σημείο να πω ότι το πρωινό μου απαρτιζόταν από ένα πιάτο τηγανητά αγγούρια (ναι, καλά ακούσατε, αγγούρια κομμένα ροδέλες και τηγανισμένα σε χυλό, όπως εμείς κάνουμε τα κολοκυθάκια) και ζεστή κομπόστα βερύκοκο-κεράσι, χειροποίητη, με τα βρασμένα φρούτα ακόμα μέσα στην κανάτα με το ροζ -πλέον- βραστό νερό. Βάζαμε με το σουρωτήρι όσο θέλαμε στο ποτήρι μας και πίναμε. Δεν ήταν ακριβώς το πρωινό που θα ήθελα, προκειμένου να αισθανθώ απόλυτα ευτυχισμένος, αλλά ήταν κάτι που σίγουρα στην Ελλάδα δε θα έτρωγα.

Η Όλια με πίεζε να συνεχίσω να τρώω, είμαι αδύνατος έλεγε και έπρεπε να πάρω κιλά. Η Άννα γέλαγε και έλεγε ότι η μάνα μου προσπαθεί χρόνια, αλλά η Όλια επέμενε: "Στην Ουκρανία θα παντρευτείς και θα γίνεις όσο βαρύς πρέπει, εδώ οι άνδρες είναι όλο καρδαμωμένοι. Φάε, φάε, αφού βλέπω ότι σ'αρέσει!" Μετά το πρωινό, ο Γιάννης επέμενε (προς μεγάλη μου απογοήτευση) να με σύρει μέχρι το σπίτι του, να μου κάνει επίδειξη των κατορθωμάτων του. Έχει, έλεγε, το καλύτερο σπίτι στο χωριό! Με τι όρεξη, χωρίς ούτε καν να έχω μπει ακόμα για ένα ντουζ να τρέχω κι άλλο στους δρόμους;

Το σπίτι του αν ήταν το πιο ωραίο δεν ήμουν σίγουρος, αυτό για το οποίο ήμουν βέβαιος ήταν ότι είχε τα πιο κιτς κάγκελα που έχω δει. Λευκά, με μικρούς κίονες, έκαναν μπαμ (όχι με καλό τρόπο) μέσα στο περιβάλλον του χωριού. Η γυναίκα του, λέει, δεν είχε λεφτά να συνεισφέρει στην ανακαίνιση του χώρου, έτσι εκείνος διάλεξε μόνος του ό,τι του άρεσε. Και, γι' αυτό, στην είσοδο που είχε μια πλακόστρωτη ράμπα για να ανεβαίνει ευκολότερα το αυτοκίνητο στο χώρο του πάρκινγκ, είχε σχηματίσει με τδική του πρωτοβουλία με λευκές ψηφίδες πάνω στο γκρίζο φόντο τα γράμματα GR, δηλαδή προφανώς Ελλάδα. Αναστέναξα διακριτικά, τον επαίνεσα για τις "υπέροχες κατασκευές και ιδέες του" και έφυγα διακριτικά, λέγοντας ότι έπρεπε να κοιμηθώ σαν άνθρωπος επιτέλους.

Μετά το μεσημεριανό ύπνο, ξύπνησα για φαγητό και βρήκα τις εγγονές της Άννας να ρουφάνε με ευχαρίστηση την κομπόστα που είχε απομείνει στο μπουκάλι. Έφαγα με την Άννα και τον άντρα της pelmeny, δηλαδή κάτι σαν μεγάλα τορτελίνια με γέμιση κρέατος, σερβιρισμένα με κρέμα γάλακτος ή βούτυρο, πιπέρι και βραστά λαχανικά. Μετά το φαγητό, μόλις η προσοχή μου στράφηκε μακριά από το τραπέζι, η πιο ντροπαλή εγγονή της Άννας έφυγε και η πιο ομιλητική έμεινε, έκατσε δίπλα μου και αρχίσαμε να βλέπουμε τηλεόραση. Ξαφνικά, άρχισε να μου μιλάει στα ρωσικά, κάτι που δεν ήξερα ότι ήταν σε θέση να κάνει τις πρώτες μέρες που τη γνώρισα.

"Μιλάτε ρωσικά;"
"Λίγο, σε καμια περίπτωση τόσο καλά όσο εσύ"
"Τουλάχιστον με καταλαβαίνετε. Τι θέλετε να δούμε στην τηλεόραση;"
"Δεν ξέρω, βάλε ό,τι σου αρέσει"
"Ωραία, θα βάλω ειδήσεις, ξέρω ότι αρέσουν στους μεγάλους".

Έβαλε το κανάλι των ειδήσεων και κάθε λίγο και λιγάκι έβγαζε θορύβους απόγνωσης, μόλις άκουσε μια κακή είδηση. Συγκεκριμένα σε μία που αφορούσε τους ανήλικους εργαζόμενους στα λατομεία του Χάρκιβ, που πληρώνονταν ψίχουλα και πέθαιναν από καρκίνο σε μικρή ηλικία, αναστέναξε και μου είπε:

"Εδώ είναι δύσκολα τα πράγματα για μερικούς ανθρώπους"

Ξαφνιάστηκα από τα ώριμα λόγια ενός οχτάχρονου κοριτσιού. Η μικρή φάνηκε ήδη πολύ ψυχοπλακωμένη, οπότε της ζήτησα να αλλάξουμε κανάλι και να δούμε κάτι πιο εκπαιδευτικό και ελαφρύ. Έβαλε ένα ντοκυμαντέρ για την Κριμαία. Χαζέψαμε και μου αποκάλυψε ότι ο λόγος που μιλούσε ρωσικά ήταν επειδή είχε μια ξαδέλφη στην Οδησσό, της οποίας η μητρική γλώσσα είναι η ρωσική.

Η ώρα πέρασε και η άλλη μικρή επέστρεψε, μαζί με την Όλια. Η πιο τσαχπίνα από τις δύο πείραζε την πιο συνεσταλμένη, λέγοντάς της στα ουκρανικά ότι αυτή δε μπορεί να συννενοηθεί μαζί μου, γιατί δε μιλάει καλά ρωσικά (κι όμως, αυτό το έπιασα κι ας μην ξέρω ουκρανικά). Η άλλη κατέβασε το κεφάλι και είπε πως δεν πειράζει, ωστόσο η πρώτη κάτι της ψυθίρισε στο αυτί και μετά με κάλεσαν στο υπνοδωμάτιο και μου ζήτησαν να κάτσω στο κρεβάτι.

"Θα σας παρουσιάσουμε ένα θεατρικό που παίξαμε στη σχολική παράσταση φέτος", παρουσίασε η τολμηρή με κάθε επισημότητα, επιμένοντας να μου απευθύνει το λόγο στον πληθυντικό.

Άρχισαν να παίζουν ένα μικρό θεατρικό στα ουκρανικά, ομολογώ ότι δεν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο. Η ντροπαλή κοπελίτσα κάποιες στιγμές το μετάνιωνε που ανοίχτηκε τόσο και καθόταν, με την άλλη να σκυλιάζει και να της λέει ότι το υποσχέθηκε, ύστερα να γυρίζει προς το μέρος μου σαν μάνατζερ που απολογείται σε συνέντευξη τύπου για την απουσία του καλλιτέχνη και να μου λέει "είναι λίγο ντροπαλή, συγχωρήστε την", ύστερα πίσω στην ξαδέλφη της "Σήκω πάνω ΤΩΡΑ! Μη με ντροπιάζεις έτσι!" ψιθυριστά.

Με διασκέδαζε πολύ όλο αυτό και περίμενα να δω που θα καταλήξει. Η πιο τσαχπίνα μου αποκάλυψε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός ή τραγουδίστρια (ή και τα δύο) όταν μεγαλώσει, γι'αυτό συμμετέχει σε όλες τις παραστάσεις του σχολείου. Όταν την παίνεψα για την ωράια της φωνή, μου απάντησε ότι το γνώριζε ότι έχει πολύ ωραία φωνή και είναι στη χορωδία. Η ντροπαλή εγγονή συμμετείχε μόνο όταν είχε το θάρρος, λίγο πρωτού ξεσπάσει σε γέλια και αφήσει την παρτενέρ της σύξυλη να οδύρεται και να φωνάζει ότι έτσι δε θα καταφέρουν τίποτα.

Η Όλια, που μόλις μπήκε στο σπίτι, άκουσε τις φωνές και ήρθε μέσα. Στην αρχή κόζαρε τις δύο μικρές χωρίς να επεμβαίνει, στην πορεία όμως υποστήριζε την ντροπαλή εγγονή της (η πιο τσαχπίνα δεν ήταν δική της εγγονή - θυμηθείτε ότι Άννα και Όλια είναι συμπεθέρες από τον ένα γιο της Άννας) και προσπαθούσε να την πείσει να παρουσιάσει κι αυτή κάτι ολοκληρωμένο. Στο τέλος έγινε πλέον φανερό ποιος ήταν ο σκοπός όλης αυτής της μικρής γιορτής: να διαλέξω τη σωστή νύφη. Τα κορίτσια μου παρουσίασαν με την παρότρυνση της Όλιας παραδοσιακά τραγούδια, χορούς, σκετσάκια, ό,τι τέλος πάντων μπορούν να παρουσιάσουν δύο παιδάκια 8 ετών. Διασκέδαζα με το όλο θέαμα αλλά αναρωτήθηκα πόσο άσχημο είναι για τα παιδιά σε αυτή τη χώρα (κυρίως τα κορίτσια) να τα κατευθύνουν σε αυτό το όνειρο, να παντρευτούν κάποιον πλουσιότερο ξένο και να φύγουν από τη χώρα τους.

Αργά το βράδυ, όταν οι μικρές και η Όλια στέρεψαν από ιδέες, το πλήθος έφυγε από το σπίτι, εκτός από την πιο τσαχπίνα μικρή, που αποφάσισε να κοιμηθεί στης γιαγιάς το βράδυ. Ο Γιάννης πέρασε από το σπίτι να ευχηθεί καληνύχτα με την αγριοφωνάρα του, να μας ενημερώσει ότι θα πήγαινε σε ένα τεράστιο πανηγύρι στο Ternopil να πιεί και να χορέψει με τα... "κορίτσα", αλλά και για να πείσει την Άννα να με πάει την τελευταία μου μέρα στην Ουκρανία ξανά στο Λβιβ, για να δούμε λέει τις κατακόμβες του Στεπάν Μπαντέρα, που πλέον έχουν γίνει μπαρ της μαφίας αλλά διατηρούν ακόμα κάποιο ενδιαφέρον (περισσότερα γι'αυτό σε επόμενο κεφάλαιο). Η μικρή μου ευχήθηκε καληνύχτα, μου έδωσε και ένα φιλάκι στο μάγουλο και χάθηκε πίσω από τη συρόμενη πόρτα του δωματίου της Άννας, με το μακρύ νυχτικό της να αφήνει έναν ήχο σα θρόισμα, καθώς σερνόταν στο παρκέ του σπιτιού.

Συνεχίζεται...