MVSylvia
Member
- Μηνύματα
- 716
- Likes
- 2.907
Call me Chihiro (2023, Ιαπωνία)
Μεγάλη σε διάρκεια, μινιμαλιστική, αργή ιαπωνική ταινία με σκηνές από την καθημερινότητα σε μία μικρή παραθαλάσσια πόλη. Μια ζωή που δεν αφήνει περιθώρια για κινητικότητα, το μέλλον και ο ρόλος του κάθε ανθρώπου αποδόθηκε στην αρχή της ζωής του και ισοβίως. Το μόνο που μπορεί είναι να δημιουργήσει κάποιες στιγμές χαράς μέσα σε αυτό το περιοριστικό πλαίσιο.
Η μουσική υπόκρουση ελάχιστη. Ακούγονται κυρίως ήχοι από το περιβάλλον και από αντικείμενα.
Η φωτογραφία φέρνει τους πίνακες του Hopper στην ιαπωνική επαρχία με τόσο πιστή μεταφορά στα χρώματα, στο φωτισμό, στην τοποθέτηση των ανθρώπων στο χώρο που ειδικά σε μια σκηνή μέσα σε ένα εστιατόριο, νόμιζα πως βλέπω στα τα αλήθεια πίνακά του. Έκανα παύση να αναζητήσω αν πράγματι ήταν πίνακας, δεν ήταν.
Το σενάριο δεν αποκαλύπτει πολλά για την πρωταγωνίστρια, μόνο υπονοεί, δείχνοντας λίγες σκηνές από το παρελθόν της. Εξάλλου, όπως συχνά αναφέρεται μέσα στην ταινία, δεν έχει καμία σημασία. Όμως αυτές οι λίγες στιγμές από το παρελθόν εξηγούν την εμμονή της πρωταγωνίστριας με οτιδήποτε ζει και δεν είναι νεκρό, εκτός από ο,τι αφορά την οικογένειά της και την έλλειψη κάθε είδους ουσιαστικής ανθρώπινης σύνδεσης, εκτός από δύο στιγμές όλες κ όλες.
Πολλοί συμβολισμοί, θέλει δεύτερη παρακολούθηση για αποκρυπτογράφηση. Το ίδιο της το σπίτι μοιάζει σαν ανθρώπινη γυάλα ενυδρείου, ίδια με αυτήν που έχει στο σαλόνι της.
Ενώ το κύριο θέμα είναι η μοναξιά και η μοναχικότητα, σε βαθύτερη ανάγνωση είναι η φοβία της σύνδεσης, της συναισθηματικής εγγύτητας, η φοβία δημιουργίας ανθρωπίνων δεσμών, η φοβία του συναισθήματος γενικά. Όπως επίσης και η απουσία πραγματικής κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων. Θέματα που βρίσκουμε συχνά στον ιαπωνικό κινηματογράφο και που διαβάζουμε για την ιαπωνική κοινωνία. Συνεχώς στη ταινία γίνεται αναφορά πως είμαστε εξωγήινοι μέσα σε ανθρώπινα σώματα, όμως κάθε ένας από άλλο πλανήτη. Η πρωταγωνίστρια θέλει τόσο πολύ να συνδεθεί, όμως φοβάται και απομακρύνεται σε κάθε 'απειλή' δημιουργίας ανθρώπινης σχέσης.
Είναι μια ταινία μόνο για όσους παρακολουθούν αυτό το στυλ. Της βάζω 7/10.
Μεγάλη σε διάρκεια, μινιμαλιστική, αργή ιαπωνική ταινία με σκηνές από την καθημερινότητα σε μία μικρή παραθαλάσσια πόλη. Μια ζωή που δεν αφήνει περιθώρια για κινητικότητα, το μέλλον και ο ρόλος του κάθε ανθρώπου αποδόθηκε στην αρχή της ζωής του και ισοβίως. Το μόνο που μπορεί είναι να δημιουργήσει κάποιες στιγμές χαράς μέσα σε αυτό το περιοριστικό πλαίσιο.
Η μουσική υπόκρουση ελάχιστη. Ακούγονται κυρίως ήχοι από το περιβάλλον και από αντικείμενα.
Η φωτογραφία φέρνει τους πίνακες του Hopper στην ιαπωνική επαρχία με τόσο πιστή μεταφορά στα χρώματα, στο φωτισμό, στην τοποθέτηση των ανθρώπων στο χώρο που ειδικά σε μια σκηνή μέσα σε ένα εστιατόριο, νόμιζα πως βλέπω στα τα αλήθεια πίνακά του. Έκανα παύση να αναζητήσω αν πράγματι ήταν πίνακας, δεν ήταν.
Το σενάριο δεν αποκαλύπτει πολλά για την πρωταγωνίστρια, μόνο υπονοεί, δείχνοντας λίγες σκηνές από το παρελθόν της. Εξάλλου, όπως συχνά αναφέρεται μέσα στην ταινία, δεν έχει καμία σημασία. Όμως αυτές οι λίγες στιγμές από το παρελθόν εξηγούν την εμμονή της πρωταγωνίστριας με οτιδήποτε ζει και δεν είναι νεκρό, εκτός από ο,τι αφορά την οικογένειά της και την έλλειψη κάθε είδους ουσιαστικής ανθρώπινης σύνδεσης, εκτός από δύο στιγμές όλες κ όλες.
Πολλοί συμβολισμοί, θέλει δεύτερη παρακολούθηση για αποκρυπτογράφηση. Το ίδιο της το σπίτι μοιάζει σαν ανθρώπινη γυάλα ενυδρείου, ίδια με αυτήν που έχει στο σαλόνι της.
Ενώ το κύριο θέμα είναι η μοναξιά και η μοναχικότητα, σε βαθύτερη ανάγνωση είναι η φοβία της σύνδεσης, της συναισθηματικής εγγύτητας, η φοβία δημιουργίας ανθρωπίνων δεσμών, η φοβία του συναισθήματος γενικά. Όπως επίσης και η απουσία πραγματικής κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων. Θέματα που βρίσκουμε συχνά στον ιαπωνικό κινηματογράφο και που διαβάζουμε για την ιαπωνική κοινωνία. Συνεχώς στη ταινία γίνεται αναφορά πως είμαστε εξωγήινοι μέσα σε ανθρώπινα σώματα, όμως κάθε ένας από άλλο πλανήτη. Η πρωταγωνίστρια θέλει τόσο πολύ να συνδεθεί, όμως φοβάται και απομακρύνεται σε κάθε 'απειλή' δημιουργίας ανθρώπινης σχέσης.
Είναι μια ταινία μόνο για όσους παρακολουθούν αυτό το στυλ. Της βάζω 7/10.
