Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.019
- Likes
- 52.835
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
37ο Φεστιβάλ Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, Μέρος Πρώτο
Είδα τις εξής, μπας κι ενδιαφερθεί κανείς (οι μεταφράσεις των τίτλων είναι αυθαιρετες και δικές μου):
1. Arrebato (Αργεντινή):
Ένας συγγραφέας αναζητά τη χήρα ενός θύματος δολοφονίας, προσπαθώντας να βρει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του. Όταν αυτό εκδίδεται, είναι πασιφανές πως ένας νέος φόνος έχει γίνει ακριβώς όπως περιγράφεται στο βιβλίο.
Έχω ξαναπεί τη γνώμη μου για τον αργεντίνικο κινηματογράφο: ή θα κάνει έπη, ή ανείπωτες χαζομάρες. Η συγκεκριμένη δεν ήταν τίποτε από τα δύο, αλλά μάλλον έρρεπε προς το δεύτερο, βασικά λόγω της έλλειψης πλοκής. Ενώ ξεκινάει δυνατά, καταλήγει μπανάλ, χωρίς πλοκή, καμία έκπληξη. Κρίμα για τους ηθοποιούς που ήταν πολύ καλοί και για τη σκηνοθέτη, που ως σεναριογράφος –γιατί δικό της ήταν και το σενάριο- τα έκανε θάλασσα. Της έβαλα 2 στα πέντε. Τραγική δεν ήταν, αλλά μάλλον έπρεπε να είχα πάω να δω καμιά άλλη. Μάλλον δεν είχαν άδικο οι Κουβανοί που σε ένα φεστιβάλ όπου οι ουρές είναι τεράστιες και ο κόσμος περιμένει υπό βροχή “άφησαν” την ταινία με 15 θεατές (αν και ήταν στη λιγότερο εμπορική και πιο απομακρυσμένη αίθουσα).
2. Café Amargo(Κούβα) Πικρός Καφές
Τέσσερις νέες αδερφές έχουν μείνει μαγκούφες σε μια καλλιέργεια καφέ που τους άφησαν οι γονείς τους στη Σιέρα Μαέστρα το 1958. Έχουν αποφασίσει να μην ξαναγήσουν κανέναν άνδρα να μπει στο αγρόκτημα, μέχρι που αναγκάζονται να κρύψουν ένα νεαρό γιατρό που προσπαθεί να φτάσει στις γραμμές των ανταρτών για να ενταχθεί σε αυτούς.
Κλασική κουβανική ταινία: καλοπροσεγμένη, εξαιρετικές ερμηνείες, πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, καλή πλοκή και μην περιμένετε happyend, για κουβανική παραγωγή μιλάμε, όσο χαρούμενοι είναι οι Κουβανοί στην καθημερινότητά τους, άλλο τόσο μελαγχολικός και ρεαλιστικός είναι ο κινηματοργάφος τους. Της έβαλα 4, ίσως ήμουν λιγο επιεικής κι έπρεπε να βάλω 3, αλλά μου άρεσε σε όλα, χωρίς να με ενθουσιάσει σε κάτι. Αν κάτι απογοήτευσε, είναι η φωτογραφία, όταν γυρίζεις στη Σιέρρα Μαέστρα περιμένω κάτι παραπάνω. Εξαιρετικό το “γύρισμα” στο 1998 κι όποιος έκανε το κάστινγκ των τεσσάρων γιαγιάδων είναι αστέρι.
Το ότι πρωινιάτικα Δευτέρα είχε ουρές υπό βροχή το εκλαμβάνω ως σήμα ότι πάμε καλά ως χωρα σινεφίλ, το ότι είχε και τόσους ξένους στο κοινό παρότι ήταν καθαρά κουβανική παραγωγή, ακόμη καλύτερο.
3. La profesora de ingles – Η καθηγήτρια Αγγλικών (Κούβα)
Μικρού μήκους μελαγχολική (σώωωπα!) κουβανική ταινία για μια συνταξιούχο καθηγήτρια Αγγλικών που αποφασίζει να επιστρέψει στη διδασκαλία για να ξεφύγει από την υποχρεωτική φροντίδα του κατάκοιτου συζύγου της. Πολύ ρεαλιστική ματιά στο δράμα της συμβίωσης γενεών και της φροντίδας των ηλικιωμένων στη χώρα. Καταθλιπτική αλλά συμπαθητική, συμπαθητικό παλικάρι κι ο σκηνοθέτης, χαίρομαι να βλέπω νέα παιδιά να πραγματεύονται τέτοια “βαριά” θέματα, γίνεται φανταστική δουλειά στη Σχολή Κινηματογράφου, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται με τους καρπούς που άφησε. Της έβαλα 3, για μικρού μήκους καλά είναι.
4. La obra del siglo (Κούβα-Γερμανία-Ελβετία) – Το έργο του αιώνα
Η ταινία πραγματεύεται το παρόν στην Πυρηνική Πόλη, το προάστιεο του Σιενφουέγος όπου θα στεγάζονταν οι μηχανικοί του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα (Από τους δώδεκα) που ξεκίνησαν οι Σοβιετικοί στο νησί και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το έργο είχε διαφημιστεί από την κυβέρνηση ως Το Έργο του Αιώνα, ξοδεύτηκαν 2,5 δις της εποχής εκείνης (δεκαετία ‘80) και μετά χρεοκόπησαν οι Σοβιετικοί και αφέθηκε σαν άταφο πρώμα, όσοι έχουν πάει στο Σιενφουέγος ίσως το έχουν δει από την απέναντι πλευρά του κόλπου της πόλης.
Η ταινία είναι σουρεάλ: οι διάλογοι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές (πατέρας γιος και πάουερ παππούς), τα βιντεάκια από την προπαγάνδα της δεκαετίας του ’80 ομοίως, η δε Πυρηνική Πόλη και τα ερείπια του πυρηνικού αντιδραστήρα (που σήμερα έχει κανιβαλιστεί από γείτονες και μη προς άγρα βιδών, τσιμέντου και ό,τι μπορεί να βρει ο καθένας), απλά τα σπάνε. Ξεφεύγει από τα όρια της “κριτικής” προς την κυβέρνηση και φτάνει στα όρια του κραξίματος, δημιουργικού κραξίματος πάντως. Εξαιρετική ταινία, της έβαλα 4, αλλά ίσως ξενίσει όσους δε γνωρίζουν πολλά για τη ζωή στην Κούβα.
Μου άρεσε πάρα πολύ η ομιλία του πιτσιρικά σκηνοθέτη (δεν τον κάνω πάνω από 32) πριν την ταινία. Χωρίς να την έχω λέξη προς λέξη, μου έμεινε καρφωμένη:
“Την ταινία την αφιερώνουμε σε έναν από τους πρωταγωνιστές που δεν είναι πια μαζί μας, έχει φύγει. Κι όταν λέω έχει φύγει δεν εννοώ… ότι “έφυγε” (κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία που κάνουν οι Κουβανοί για όσους αυτομολούν), αλλά ότι έφυγε πλήρης ημερών στα 80 του. Η ταινία ονομάζεται το Έργο του Αιώνα και φιλοδοξεί να είναι ακριβώς… η Εργάρα του Αιώνα. Γιατί να μην είναι; Μόνο η κυβέρνησή μας θα έχει φανφαρόνικα όνειρα και σουρεαλιστικούς στόχους; Εν πολλοίς η ταινία διηγείται πως ο λαός μας ετοιμάστηκε για ένα ταξίδι στο διάστημα, με διαστημόπλοιο σοβιετικό που στην απογείωση διαλύθηκε από έκρηξη λόγω λάθος κατασκευής. Πολλοί έφυγαν (αυτή τη φορά με την έννοια της αυτομόλησης), αλλά μερικοί μένουμε πίσω και περιμένουμε να δούμε μέχρι πότε αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίζει να μετατρέπει τη χώρα σε αυτοεκρήξιμα διαστημόπλοια, κυνηγώντας ουτοπίες που δεν υπάρχουν και βάζοντας όλους μας να θυσιαστούμε για στόχους ανέφικτους…”. Αποθέωθηκε το παιδάκι.
5. Εl desconocido – Κλήση από άγνωστο συνδρομητή (Ισπανία)
Ένας διευθυντής τράπεζας δέχεται κλήση από κάποιον άγνωστο στο κινητό του, που τον ειδοποιεί πως αν δεν του στείλει 420.000 στο λογαριασμό του, θα τον ανατινάξει επιτόπου με τη βόμβα που έχει βάλει στο αυτοκίνητό του.
Αστυνομικό δράμα, με καλή πλοκή, μπόλικη δράση, αλλά για μένα είχε κάποια κενά στο σενάριο. Πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, προσπαθεί να περάσει και κάποια μυνήματα, καλές ανατροπές, αλλά κάπου έχασκε λίγο. Της έβαλα 3 γιατί δεν υπήρχε 3,5, αλλά μάλλον πιο κοντά στο 4 είναι, πολύ αξιόλογη, σε κρατάει στην τσίτα παρά κάποιες σταγόνες χολιγουντιανισμού που περιμένει κανείς να λείπουν από καλή ευρωπαϊκή ταινία.
Στα οργανωτικά… μας βλέπω ανεβασμένους. Αν εξαιρέσω το ΔΡΑΜΑ του να βγαίνει το πρόγραμμα μόνο για την επόμενη μέρα (έλεος ρε λεβέντες), οι αίθουσες έχουν σουλουπωθεί, οι εθελοντές πάλι βγάζουν τη χώρα ασπροπρόσωπη (για ένα σάντουιτς κι ένα αναψυκτικό δουλεύουν τα παιδάκια, ή “γιατί είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα ως φοιτήτρια σκηνοθέτης” που μου είπε μια μαυρούλα που μοίραζε φυλλάδια αξιολόγησης υπό βροχή με χαμόγελο), σε αντίθεση με πέρυσι υπάρχουν αφίσες παντού στην πόλη και παρότι οι ουρές είναι μικρότερες (ευτυχώς… αν και οι Κουβανοί δε μασάνε, και 4 ώρες ουρά κάνουν χαμογελώντας), οι αίθουσες είναι γεμάτες και έχουμε και πολύ περισσότερους ξένους στο κοινό.
Μεθαύριο άλλο ρεπορτάζ…
Είδα τις εξής, μπας κι ενδιαφερθεί κανείς (οι μεταφράσεις των τίτλων είναι αυθαιρετες και δικές μου):
1. Arrebato (Αργεντινή):
Ένας συγγραφέας αναζητά τη χήρα ενός θύματος δολοφονίας, προσπαθώντας να βρει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του. Όταν αυτό εκδίδεται, είναι πασιφανές πως ένας νέος φόνος έχει γίνει ακριβώς όπως περιγράφεται στο βιβλίο.
Έχω ξαναπεί τη γνώμη μου για τον αργεντίνικο κινηματογράφο: ή θα κάνει έπη, ή ανείπωτες χαζομάρες. Η συγκεκριμένη δεν ήταν τίποτε από τα δύο, αλλά μάλλον έρρεπε προς το δεύτερο, βασικά λόγω της έλλειψης πλοκής. Ενώ ξεκινάει δυνατά, καταλήγει μπανάλ, χωρίς πλοκή, καμία έκπληξη. Κρίμα για τους ηθοποιούς που ήταν πολύ καλοί και για τη σκηνοθέτη, που ως σεναριογράφος –γιατί δικό της ήταν και το σενάριο- τα έκανε θάλασσα. Της έβαλα 2 στα πέντε. Τραγική δεν ήταν, αλλά μάλλον έπρεπε να είχα πάω να δω καμιά άλλη. Μάλλον δεν είχαν άδικο οι Κουβανοί που σε ένα φεστιβάλ όπου οι ουρές είναι τεράστιες και ο κόσμος περιμένει υπό βροχή “άφησαν” την ταινία με 15 θεατές (αν και ήταν στη λιγότερο εμπορική και πιο απομακρυσμένη αίθουσα).
2. Café Amargo(Κούβα) Πικρός Καφές
Τέσσερις νέες αδερφές έχουν μείνει μαγκούφες σε μια καλλιέργεια καφέ που τους άφησαν οι γονείς τους στη Σιέρα Μαέστρα το 1958. Έχουν αποφασίσει να μην ξαναγήσουν κανέναν άνδρα να μπει στο αγρόκτημα, μέχρι που αναγκάζονται να κρύψουν ένα νεαρό γιατρό που προσπαθεί να φτάσει στις γραμμές των ανταρτών για να ενταχθεί σε αυτούς.
Κλασική κουβανική ταινία: καλοπροσεγμένη, εξαιρετικές ερμηνείες, πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, καλή πλοκή και μην περιμένετε happyend, για κουβανική παραγωγή μιλάμε, όσο χαρούμενοι είναι οι Κουβανοί στην καθημερινότητά τους, άλλο τόσο μελαγχολικός και ρεαλιστικός είναι ο κινηματοργάφος τους. Της έβαλα 4, ίσως ήμουν λιγο επιεικής κι έπρεπε να βάλω 3, αλλά μου άρεσε σε όλα, χωρίς να με ενθουσιάσει σε κάτι. Αν κάτι απογοήτευσε, είναι η φωτογραφία, όταν γυρίζεις στη Σιέρρα Μαέστρα περιμένω κάτι παραπάνω. Εξαιρετικό το “γύρισμα” στο 1998 κι όποιος έκανε το κάστινγκ των τεσσάρων γιαγιάδων είναι αστέρι.
Το ότι πρωινιάτικα Δευτέρα είχε ουρές υπό βροχή το εκλαμβάνω ως σήμα ότι πάμε καλά ως χωρα σινεφίλ, το ότι είχε και τόσους ξένους στο κοινό παρότι ήταν καθαρά κουβανική παραγωγή, ακόμη καλύτερο.
3. La profesora de ingles – Η καθηγήτρια Αγγλικών (Κούβα)
Μικρού μήκους μελαγχολική (σώωωπα!) κουβανική ταινία για μια συνταξιούχο καθηγήτρια Αγγλικών που αποφασίζει να επιστρέψει στη διδασκαλία για να ξεφύγει από την υποχρεωτική φροντίδα του κατάκοιτου συζύγου της. Πολύ ρεαλιστική ματιά στο δράμα της συμβίωσης γενεών και της φροντίδας των ηλικιωμένων στη χώρα. Καταθλιπτική αλλά συμπαθητική, συμπαθητικό παλικάρι κι ο σκηνοθέτης, χαίρομαι να βλέπω νέα παιδιά να πραγματεύονται τέτοια “βαριά” θέματα, γίνεται φανταστική δουλειά στη Σχολή Κινηματογράφου, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται με τους καρπούς που άφησε. Της έβαλα 3, για μικρού μήκους καλά είναι.
4. La obra del siglo (Κούβα-Γερμανία-Ελβετία) – Το έργο του αιώνα
Η ταινία πραγματεύεται το παρόν στην Πυρηνική Πόλη, το προάστιεο του Σιενφουέγος όπου θα στεγάζονταν οι μηχανικοί του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα (Από τους δώδεκα) που ξεκίνησαν οι Σοβιετικοί στο νησί και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το έργο είχε διαφημιστεί από την κυβέρνηση ως Το Έργο του Αιώνα, ξοδεύτηκαν 2,5 δις της εποχής εκείνης (δεκαετία ‘80) και μετά χρεοκόπησαν οι Σοβιετικοί και αφέθηκε σαν άταφο πρώμα, όσοι έχουν πάει στο Σιενφουέγος ίσως το έχουν δει από την απέναντι πλευρά του κόλπου της πόλης.
Η ταινία είναι σουρεάλ: οι διάλογοι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές (πατέρας γιος και πάουερ παππούς), τα βιντεάκια από την προπαγάνδα της δεκαετίας του ’80 ομοίως, η δε Πυρηνική Πόλη και τα ερείπια του πυρηνικού αντιδραστήρα (που σήμερα έχει κανιβαλιστεί από γείτονες και μη προς άγρα βιδών, τσιμέντου και ό,τι μπορεί να βρει ο καθένας), απλά τα σπάνε. Ξεφεύγει από τα όρια της “κριτικής” προς την κυβέρνηση και φτάνει στα όρια του κραξίματος, δημιουργικού κραξίματος πάντως. Εξαιρετική ταινία, της έβαλα 4, αλλά ίσως ξενίσει όσους δε γνωρίζουν πολλά για τη ζωή στην Κούβα.
Μου άρεσε πάρα πολύ η ομιλία του πιτσιρικά σκηνοθέτη (δεν τον κάνω πάνω από 32) πριν την ταινία. Χωρίς να την έχω λέξη προς λέξη, μου έμεινε καρφωμένη:
“Την ταινία την αφιερώνουμε σε έναν από τους πρωταγωνιστές που δεν είναι πια μαζί μας, έχει φύγει. Κι όταν λέω έχει φύγει δεν εννοώ… ότι “έφυγε” (κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία που κάνουν οι Κουβανοί για όσους αυτομολούν), αλλά ότι έφυγε πλήρης ημερών στα 80 του. Η ταινία ονομάζεται το Έργο του Αιώνα και φιλοδοξεί να είναι ακριβώς… η Εργάρα του Αιώνα. Γιατί να μην είναι; Μόνο η κυβέρνησή μας θα έχει φανφαρόνικα όνειρα και σουρεαλιστικούς στόχους; Εν πολλοίς η ταινία διηγείται πως ο λαός μας ετοιμάστηκε για ένα ταξίδι στο διάστημα, με διαστημόπλοιο σοβιετικό που στην απογείωση διαλύθηκε από έκρηξη λόγω λάθος κατασκευής. Πολλοί έφυγαν (αυτή τη φορά με την έννοια της αυτομόλησης), αλλά μερικοί μένουμε πίσω και περιμένουμε να δούμε μέχρι πότε αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίζει να μετατρέπει τη χώρα σε αυτοεκρήξιμα διαστημόπλοια, κυνηγώντας ουτοπίες που δεν υπάρχουν και βάζοντας όλους μας να θυσιαστούμε για στόχους ανέφικτους…”. Αποθέωθηκε το παιδάκι.
5. Εl desconocido – Κλήση από άγνωστο συνδρομητή (Ισπανία)
Ένας διευθυντής τράπεζας δέχεται κλήση από κάποιον άγνωστο στο κινητό του, που τον ειδοποιεί πως αν δεν του στείλει 420.000 στο λογαριασμό του, θα τον ανατινάξει επιτόπου με τη βόμβα που έχει βάλει στο αυτοκίνητό του.
Αστυνομικό δράμα, με καλή πλοκή, μπόλικη δράση, αλλά για μένα είχε κάποια κενά στο σενάριο. Πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, προσπαθεί να περάσει και κάποια μυνήματα, καλές ανατροπές, αλλά κάπου έχασκε λίγο. Της έβαλα 3 γιατί δεν υπήρχε 3,5, αλλά μάλλον πιο κοντά στο 4 είναι, πολύ αξιόλογη, σε κρατάει στην τσίτα παρά κάποιες σταγόνες χολιγουντιανισμού που περιμένει κανείς να λείπουν από καλή ευρωπαϊκή ταινία.
Στα οργανωτικά… μας βλέπω ανεβασμένους. Αν εξαιρέσω το ΔΡΑΜΑ του να βγαίνει το πρόγραμμα μόνο για την επόμενη μέρα (έλεος ρε λεβέντες), οι αίθουσες έχουν σουλουπωθεί, οι εθελοντές πάλι βγάζουν τη χώρα ασπροπρόσωπη (για ένα σάντουιτς κι ένα αναψυκτικό δουλεύουν τα παιδάκια, ή “γιατί είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα ως φοιτήτρια σκηνοθέτης” που μου είπε μια μαυρούλα που μοίραζε φυλλάδια αξιολόγησης υπό βροχή με χαμόγελο), σε αντίθεση με πέρυσι υπάρχουν αφίσες παντού στην πόλη και παρότι οι ουρές είναι μικρότερες (ευτυχώς… αν και οι Κουβανοί δε μασάνε, και 4 ώρες ουρά κάνουν χαμογελώντας), οι αίθουσες είναι γεμάτες και έχουμε και πολύ περισσότερους ξένους στο κοινό.
Μεθαύριο άλλο ρεπορτάζ…
