Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
1. El aula vacia – Κενές αίθουσες (Ουρουγουάη-Μεξικό-Σαλβαδόρ-Βραζιλία κλπ)
Παραγωγή του Gael Garcia Bernal, σε επτά διαφορετικές χώρες, όπου πάνω από το 50% των μαθητών λυκείου εγκαταλείπουν το σχολείο (προφανώς η Κούβα δεν είναι μέσα σε αυτές). Κάθε μια από τις χώρες απεικονίζει τη βασική αιτία αποχής από το σχολείο με μια ταινία μικρού μήκους: ένοπλες συγκρούσεις, αλκοολισμός, ακραία φτώχεια, φαλλοκρατία, εμπόριο ναρκωτικών, οργανωμένο έγκλημα κλπ.
Καλό ακούγεται, ε; Έτσι έλεγα κι εγώ, μέχρι που πήγα να το δω και βλαστήμησα. Αργό. Πολύ αργό. Χατζηνικολάου. Άνευρες ιστορίες, προβλέψιμες, ΑΡΓΕΣ. Φανταστείτε τον Αγγελόπουλο με ακόμη χειρότερη φωτογραφία. Έφυγα στην τέταρτη ιστορία κι έμεναν άλλες τρεις. Και δεν είναι ότι είχα να πάω κάπου αλλού. Απλά να φύγω από κει.
Μηδέν. Δε φεύγω ποτέ από ταινίες πριν τελειώσουν, αλλά αυτή με ξεπέρασε. Gael, μείνε στην ηθοποιία αγόρι μου. Μηδέν!
2. Remember – Θυμήσου (Καναδάς)
Ένας υπέργηρος επιζήσας του Άουσβιτς διαπιστώνει πως ο δεσμοφύλακας του στρατοπέδου που ευθύνεται για τον αφανισμό της οικογένειάς του ζει στις ΗΠΑ. Αποφασίζει να πάει να τον βρει και να τον σκοτώσει, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο επίδοξος δολοφόνος πάσχει από Αλτσχάιμερ και συχνά ξεχνάει πού βρίσκεται ή τι πήγαινε να κάνει.
Καλογυρισμένη, με καλές ερμηνείες (εκτός του τελευταίου “ναζί”, άθλιο μακιγιάζ για να φαίνεται 85χρονος), αλλά κυρίως με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ πλοκή. Πολύ καλός ρυθμός, καλοί διάλογοι, subtle χιούμορ και ξαναλέω η τελική κατάληξη είναι εκπληκτική. Για μένα η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, καραμπινάτο 4.
3. Νuestra Haydee – Η δική μας Haydee (Κούβα)
Ντοκιμαντέρ για την Haydee Santamaria, μια από τις ηρωίδες της Επανάστασης, που συνλήφθη, βασανίστηκε μαζί με τον αδερφό της, ήταν η βασικότερη συντελεστής του CasadelasAmericas και εν τέλει αυτοκτόνησε αρκετά χρόνια μετά την Επανάσταση.
Το έδειξαν κυριολεκτικά στου διαόλου το κέρατο, ούτε που είχα ξαναπάει στο συγκεκριμένο προάστειο. Τεράστια αίθουσα, 10 άτομα μέσα. Έλπιζα να μάθω κάτι παραπάνω για την Haydee…τελικά έμαθα για τη δημιουργό του ντοκιμαντέρ, που εργάζεται στο Casa de las Americas. Άνοστο το ντοκιμαντέρ, ελάχιστα πλάνα ή πληροφορίες για τη Σανταμαρία, βαρέθηκα να βλέπω τη δημιουργό να περπατάει στα βήματα της ηρωίδας της, να κοιτά την παραλιακή με απλανή βλέμματα, να διαβάζει τα γράμματά της με αισθησιακή φωνή, έλεος.
Παίρνει 1. Επειδή ευτυχώς φαίνεται να μην κόστισε πολλά λεφτά…
4. Despertar – Αφύπνιση (Μεξικό)
Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την επιστροφή στην Κούβα μιας Μεξικανής που πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού το 1961, με την οποία η Κούβα νααδείχθηκε η πρώτη χώρα στην ήπειρο χωρίς ούτε έναν αναλφάβητο.
Ενδιαφέρουσες οι εικόνες, αλλά υπερβολική εστίαση στα συναισθήματα της σεβάσμιας κυρίας. Γενικώς έλειπε λίγο focus στο έπος της εκστρατείας, στις επιτυχίες και αποτυχίες, ούτε έναν πρώην αναλφάβητο δεν είδαμε, μόνο τη συγκίνηση της κυρίας για την επιστροφή της στο νησί. Η τελική ομιλία του Μεξικανού δημάρχου που καλωσόριζε τους Κουβανούς εθελοντές για την αντίστοιχη εκστρατεία στο Μεξικό πέρυσι, όπου ακούγονται αντικαπιταλιστικές κορώνες και εύκολα σλόγκαν ήταν εντελώς εκτός κλίματος.
Παίρνει 2, μόνο και μόνο γιατί κάτι ψιλά έμαθα, αλλά γενικώς δε συστήνεται, κάτω από τη βάση.
5. El boton de nacar – To φιλντισένιο κουμπί
Χιλιάνικο ντοκιμαντέρ για το νερό και για τον τρόπο με τον οποίο έχει επηρεάσει την ιστορία της Χιλής, από τους πρώτους ιθαγενείς της Παταγονίας μέχρι τους εξαφανισθέντες του Πινοσέτ.
Το πρώτο το οποίο σοκάρει είναι ο αφηγητής. Πιο αργό άνθρωπο δε βρήκαν; Στο πρώτο δίλεπτο νόμιζα ότι είχε χαλάσει η μπομπίνα κι έχανε στροφές, ούτε ο Βασίλης Τσάρτας δε μας βγάζει έτσι την ψυχή όταν μιλάει. Δεύτερον, περίμενα καλύτερη φωτογραφία, για τη Χιλή μιλάμε, από τα πιο φωτογενή τοπία στον κόσμο. Τρίτον, they tried too hard να κάνουν τη σύνδεση ανάμεσα στην κακοποίηση των Ινδιάνων και τους εξαφανισθέντες του Πινοτσέτ. Κατανοώ ότι είναι εθνική πληγή για τη Χιλή η συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά αυτή η εμμονή καταντάει λίγο κουραστική. Και για τις φάλαινες της Ανταρκτικής να γυρίσουν ταινία αυτοί, έναν βασανισθέντα ή εξαφανισθέντα θα τον πετάξουν μέσα.
Από κει και πέρα, αν επιβιώσει κανείς από το βασανιστήριο του αφηγητή, έχει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, ειδικά σε ό,τι αφορά την εποχή της αποικιοκρατίας και όντως κάποια πλάνα είναι πολύ καλά. Ουσιαστικά κατάλαβα γιατί φαίνεται ασύνδετο το ντοκιμαντέρ όταν πληροφορήθηκα πως αποτελεί sequel άλλου ντοκιμαντέρ, ονόματι Nostalgia de la Luz, που μάλλον είναι πολύ καλύτερο και ως είθισται με τα sequel, το δεύτερο ήταν ψιλοσαπίλα.
Παίρνει 2, ολίγον κουραστικό και τραβηγμένο.
6. Εl clan – Η οικογένεια (Αργεντινή)
Στην Αργεντινή της χούντας, ο πατέρας μιας οικογένειας ειδικέυεται στο να απαγάγει πολιτικούς κρατούμενους. Όταν η χούντα πέφτει, αποφασίζει ότι θα συνεχίσει να κάνει την ίδια δουλειά, βάζοντας την οικογένειά του στο κόλπο, κρατώντας τους ομήρους στο υπόγειο του σπιτιού του αναζητώντας λύτρα, ελπίζοντας πως θα έχει τη στήριξη των πρωταγωνιστών ενός κρατικού μηχανισμού που δεν άλλαξε ποτέ, παρά την “επιστροφή στη δημοκρατία”.
Πραγματική ιστορία όσων απίστευτων γίνονταν στην Αργεντινή. Το πιο απίστευτο στην ταινία είναι ότι όλα όσα βλέπει κανείς έγιναν κανονικότατα. Δε θέλω να πω περισσότερα γιατί για τέτοιες ταινιάρες τα spoiler είναι αμαρτία. Φανταστική ερμηνεία από τον Φραντσέλλα, που είναι πολύ αγαπητός στην Κούβα από παλιότερες τηλεοπτικές σειρές, κα-τα-πλη-κτι-κός ηθοποιός. Ωραία σκηνοθεσία, το σενάριο βγαλμένο από τη ζωή άρα άψογο, απροσδόκητο τέλος. Δεν είναι τυχαίο το αισθητήριο του κουβανικού κοινού, που την ψήφισε ως την κορυφαία. Η επιτροπή επέλεξε το El Club με τους παιδεραστές παπάδες (πολύ δυνατή), αλλά εγώ ήμουν ανάμεσα σε αυτήν και το Remember (που ως καναδέζικη κατέβηκε εκτός συναγωνισμού).
Παραγωγή του Gael Garcia Bernal, σε επτά διαφορετικές χώρες, όπου πάνω από το 50% των μαθητών λυκείου εγκαταλείπουν το σχολείο (προφανώς η Κούβα δεν είναι μέσα σε αυτές). Κάθε μια από τις χώρες απεικονίζει τη βασική αιτία αποχής από το σχολείο με μια ταινία μικρού μήκους: ένοπλες συγκρούσεις, αλκοολισμός, ακραία φτώχεια, φαλλοκρατία, εμπόριο ναρκωτικών, οργανωμένο έγκλημα κλπ.
Καλό ακούγεται, ε; Έτσι έλεγα κι εγώ, μέχρι που πήγα να το δω και βλαστήμησα. Αργό. Πολύ αργό. Χατζηνικολάου. Άνευρες ιστορίες, προβλέψιμες, ΑΡΓΕΣ. Φανταστείτε τον Αγγελόπουλο με ακόμη χειρότερη φωτογραφία. Έφυγα στην τέταρτη ιστορία κι έμεναν άλλες τρεις. Και δεν είναι ότι είχα να πάω κάπου αλλού. Απλά να φύγω από κει.
Μηδέν. Δε φεύγω ποτέ από ταινίες πριν τελειώσουν, αλλά αυτή με ξεπέρασε. Gael, μείνε στην ηθοποιία αγόρι μου. Μηδέν!
2. Remember – Θυμήσου (Καναδάς)
Ένας υπέργηρος επιζήσας του Άουσβιτς διαπιστώνει πως ο δεσμοφύλακας του στρατοπέδου που ευθύνεται για τον αφανισμό της οικογένειάς του ζει στις ΗΠΑ. Αποφασίζει να πάει να τον βρει και να τον σκοτώσει, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο επίδοξος δολοφόνος πάσχει από Αλτσχάιμερ και συχνά ξεχνάει πού βρίσκεται ή τι πήγαινε να κάνει.
Καλογυρισμένη, με καλές ερμηνείες (εκτός του τελευταίου “ναζί”, άθλιο μακιγιάζ για να φαίνεται 85χρονος), αλλά κυρίως με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ πλοκή. Πολύ καλός ρυθμός, καλοί διάλογοι, subtle χιούμορ και ξαναλέω η τελική κατάληξη είναι εκπληκτική. Για μένα η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, καραμπινάτο 4.
3. Νuestra Haydee – Η δική μας Haydee (Κούβα)
Ντοκιμαντέρ για την Haydee Santamaria, μια από τις ηρωίδες της Επανάστασης, που συνλήφθη, βασανίστηκε μαζί με τον αδερφό της, ήταν η βασικότερη συντελεστής του CasadelasAmericas και εν τέλει αυτοκτόνησε αρκετά χρόνια μετά την Επανάσταση.
Το έδειξαν κυριολεκτικά στου διαόλου το κέρατο, ούτε που είχα ξαναπάει στο συγκεκριμένο προάστειο. Τεράστια αίθουσα, 10 άτομα μέσα. Έλπιζα να μάθω κάτι παραπάνω για την Haydee…τελικά έμαθα για τη δημιουργό του ντοκιμαντέρ, που εργάζεται στο Casa de las Americas. Άνοστο το ντοκιμαντέρ, ελάχιστα πλάνα ή πληροφορίες για τη Σανταμαρία, βαρέθηκα να βλέπω τη δημιουργό να περπατάει στα βήματα της ηρωίδας της, να κοιτά την παραλιακή με απλανή βλέμματα, να διαβάζει τα γράμματά της με αισθησιακή φωνή, έλεος.
Παίρνει 1. Επειδή ευτυχώς φαίνεται να μην κόστισε πολλά λεφτά…
4. Despertar – Αφύπνιση (Μεξικό)
Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την επιστροφή στην Κούβα μιας Μεξικανής που πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού το 1961, με την οποία η Κούβα νααδείχθηκε η πρώτη χώρα στην ήπειρο χωρίς ούτε έναν αναλφάβητο.
Ενδιαφέρουσες οι εικόνες, αλλά υπερβολική εστίαση στα συναισθήματα της σεβάσμιας κυρίας. Γενικώς έλειπε λίγο focus στο έπος της εκστρατείας, στις επιτυχίες και αποτυχίες, ούτε έναν πρώην αναλφάβητο δεν είδαμε, μόνο τη συγκίνηση της κυρίας για την επιστροφή της στο νησί. Η τελική ομιλία του Μεξικανού δημάρχου που καλωσόριζε τους Κουβανούς εθελοντές για την αντίστοιχη εκστρατεία στο Μεξικό πέρυσι, όπου ακούγονται αντικαπιταλιστικές κορώνες και εύκολα σλόγκαν ήταν εντελώς εκτός κλίματος.
Παίρνει 2, μόνο και μόνο γιατί κάτι ψιλά έμαθα, αλλά γενικώς δε συστήνεται, κάτω από τη βάση.
5. El boton de nacar – To φιλντισένιο κουμπί
Χιλιάνικο ντοκιμαντέρ για το νερό και για τον τρόπο με τον οποίο έχει επηρεάσει την ιστορία της Χιλής, από τους πρώτους ιθαγενείς της Παταγονίας μέχρι τους εξαφανισθέντες του Πινοσέτ.
Το πρώτο το οποίο σοκάρει είναι ο αφηγητής. Πιο αργό άνθρωπο δε βρήκαν; Στο πρώτο δίλεπτο νόμιζα ότι είχε χαλάσει η μπομπίνα κι έχανε στροφές, ούτε ο Βασίλης Τσάρτας δε μας βγάζει έτσι την ψυχή όταν μιλάει. Δεύτερον, περίμενα καλύτερη φωτογραφία, για τη Χιλή μιλάμε, από τα πιο φωτογενή τοπία στον κόσμο. Τρίτον, they tried too hard να κάνουν τη σύνδεση ανάμεσα στην κακοποίηση των Ινδιάνων και τους εξαφανισθέντες του Πινοτσέτ. Κατανοώ ότι είναι εθνική πληγή για τη Χιλή η συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά αυτή η εμμονή καταντάει λίγο κουραστική. Και για τις φάλαινες της Ανταρκτικής να γυρίσουν ταινία αυτοί, έναν βασανισθέντα ή εξαφανισθέντα θα τον πετάξουν μέσα.
Από κει και πέρα, αν επιβιώσει κανείς από το βασανιστήριο του αφηγητή, έχει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, ειδικά σε ό,τι αφορά την εποχή της αποικιοκρατίας και όντως κάποια πλάνα είναι πολύ καλά. Ουσιαστικά κατάλαβα γιατί φαίνεται ασύνδετο το ντοκιμαντέρ όταν πληροφορήθηκα πως αποτελεί sequel άλλου ντοκιμαντέρ, ονόματι Nostalgia de la Luz, που μάλλον είναι πολύ καλύτερο και ως είθισται με τα sequel, το δεύτερο ήταν ψιλοσαπίλα.
Παίρνει 2, ολίγον κουραστικό και τραβηγμένο.
6. Εl clan – Η οικογένεια (Αργεντινή)
Στην Αργεντινή της χούντας, ο πατέρας μιας οικογένειας ειδικέυεται στο να απαγάγει πολιτικούς κρατούμενους. Όταν η χούντα πέφτει, αποφασίζει ότι θα συνεχίσει να κάνει την ίδια δουλειά, βάζοντας την οικογένειά του στο κόλπο, κρατώντας τους ομήρους στο υπόγειο του σπιτιού του αναζητώντας λύτρα, ελπίζοντας πως θα έχει τη στήριξη των πρωταγωνιστών ενός κρατικού μηχανισμού που δεν άλλαξε ποτέ, παρά την “επιστροφή στη δημοκρατία”.
Πραγματική ιστορία όσων απίστευτων γίνονταν στην Αργεντινή. Το πιο απίστευτο στην ταινία είναι ότι όλα όσα βλέπει κανείς έγιναν κανονικότατα. Δε θέλω να πω περισσότερα γιατί για τέτοιες ταινιάρες τα spoiler είναι αμαρτία. Φανταστική ερμηνεία από τον Φραντσέλλα, που είναι πολύ αγαπητός στην Κούβα από παλιότερες τηλεοπτικές σειρές, κα-τα-πλη-κτι-κός ηθοποιός. Ωραία σκηνοθεσία, το σενάριο βγαλμένο από τη ζωή άρα άψογο, απροσδόκητο τέλος. Δεν είναι τυχαίο το αισθητήριο του κουβανικού κοινού, που την ψήφισε ως την κορυφαία. Η επιτροπή επέλεξε το El Club με τους παιδεραστές παπάδες (πολύ δυνατή), αλλά εγώ ήμουν ανάμεσα σε αυτήν και το Remember (που ως καναδέζικη κατέβηκε εκτός συναγωνισμού).
