Κινηματογραφική κουβέντα....

[paefstra]

Είδα την ταινία Miss Violence. Μου έκανε το στομάχι φιόγκο.

 

[underwater]

Είδα την ταινία Miss Violence. Μου έκανε το στομάχι φιόγκο.

Άξιζε όμως; Εγώ δεν την έχω δει ακόμα.
Είδα όμως μια άλλη ελληνική, την "Μικρά Αγγλία". Πολύ προσεγμένη παραγωγή, ωραία ατμόσφαιρα, καταπληκτική φωτογραφία, καλές ερμηνείες, γενικώς ενδιαφέρουσα ταινία, απλά περίμενα κάτι παραπάνω. Δεν με άγγιξε όσο ανέμενα.

 

[georgeant]

Είδα τη 'Μικρά Αγγλία". Αν και πήγα εντελώς προκατειλημμένος επειδή πρόκειται για ελληνική παραγωγή (δεν συμπαθώ πολύ τον ελληνικό κινηματογράφο) αυτή η ταινία είναι απλά ένα αριστούργημα. Η φωτογραφία, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, τα κοστούμια... και φυσικά η Άνδρος, πανέμορφη! Το έκανε το θαύμα του ο Βούλγαρης.
ps. Αν σκέφτεστε να τη δείτει, μη δείτε το trailer. Είναι γεμάτο spoilers (απορώ ποιος το έφτιαξε!).

 

[paefstra]

Η Miss Violence με συγκλόνισε. Το ύφος μου θύμισε αρχικά Κυνόδοντα , αλλά εδώ το κουβάρι της υπόθεσης ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά και είναι πολύ προσεκτικά δομημένη η αφήγηση. Θα ήθελα να την ξαναδώ για να εστιάσω και σε άλλα σημεία, γιατί με έφαγε η περιέργεια όσο την παρακολουθούσα για το τι στο καλό συμβαίνει με την οικογένεια που περιγράφει (πήγα τελείως αδιάβαστη). Από τις πιο ωμές ταινίες που έχω δει.
Μικρά Αγγλία θα πάω αύριο, αλλα οι Νύφες δεν μου είπαν και πολλά. Πολύ ακριβές παραγωγές για το τίποτα. Οι νεότεροι σκηνοθέτες (Λάνθιμος, Αβρανάς ) σαρώνουν διεθνώς με ταινίες πολύ χαμηλού προϋπολογισμού και μαγκιά τους.

 

[georgeant]

Η Miss Violence με συγκλόνισε. Το ύφος μου θύμισε αρχικά Κυνόδοντα , αλλά εδώ το κουβάρι της υπόθεσης ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά και είναι πολύ προσεκτικά δομημένη η αφήγηση. Θα ήθελα να την ξαναδώ για να εστιάσω και σε άλλα σημεία, γιατί με έφαγε η περιέργεια όσο την παρακολουθούσα για το τι στο καλό συμβαίνει με την οικογένεια που περιγράφει (πήγα τελείως αδιάβαστη). Από τις πιο ωμές ταινίες που έχω δει.
Μικρά Αγγλία θα πάω αύριο, αλλα οι Νύφες δεν μου είπαν και πολλά. Πολύ ακριβές παραγωγές για το τίποτα. Οι νεότεροι σκηνοθέτες (Λάνθιμος, Αβρανάς ) σαρώνουν διεθνώς με ταινίες πολύ χαμηλού προϋπολογισμού και μαγκιά τους.

Δεν έχω δει τις Νύφες και δεν μπορώ να ξέρω, βασικά δεν ειμαι σιγουρος οτι έχω δει γενικότερα ταινία του Βούλγαρη... Αλλά μου άρεσε πραγματικά... Βέβαια εγώ εστίασα και σε τεχνικά θέματα επειδή ασχολούμαι με το χώρο, αλλά και σεναριακά το βρήκα πάρα πολύ καλό, με ένα τρομερό twist προς το τέλος. Περιμένω τη γνώμη σου!

 

[XristinaK]

Μικρά Αγγλία θα πάω αύριο, αλλα οι Νύφες δεν μου είπαν και πολλά. Πολύ ακριβές παραγωγές για το τίποτα.

Λάτρεψα τις Νύφες, τη μουσική της ταινίας, τη Βικτώρια Χαραλαμπίδου, το σενάριο, τη σκηνοθεσία...Θα δω σύντομα και τη Μικρά Αγγλία και θα συγκρίνω...

 

[underwater]

Η Miss Violence με συγκλόνισε. Το ύφος μου θύμισε αρχικά Κυνόδοντα , αλλά εδώ το κουβάρι της υπόθεσης ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά και είναι πολύ προσεκτικά δομημένη η αφήγηση. Θα ήθελα να την ξαναδώ για να εστιάσω και σε άλλα σημεία, γιατί με έφαγε η περιέργεια όσο την παρακολουθούσα για το τι στο καλό συμβαίνει με την οικογένεια που περιγράφει (πήγα τελείως αδιάβαστη). Από τις πιο ωμές ταινίες που έχω δει.

Σε ευχαριστώ για το review! Έχω διαβάσει/ακούσει αντιφατικά σχόλια και γενικά έχω προβληματιστεί με τα περί "αντιγραφής του Κυνόδοντα". Αλλά σίγουρα θα την δω κάποια στιγμή, έστω και dvd.

Μικρά Αγγλία θα πάω αύριο, αλλα οι Νύφες δεν μου είπαν και πολλά. Πολύ ακριβές παραγωγές για το τίποτα. Οι νεότεροι σκηνοθέτες (Λάνθιμος, Αβρανάς ) σαρώνουν διεθνώς με ταινίες πολύ χαμηλού προϋπολογισμού και μαγκιά τους.

Οι Νύφες ούτε εμένα με είχαν ενθουσιάσει. Η Μικρά Αγγλία πολλά σκαλιά παραπάνω (αν και σου λέω, περιμένα κάτι περισσότερο). Όσο για τους νεότερους σκηνοθέτες που λες όντως μαγκιά τους, μολονότι θεωρώ τον Λάνθιμο υπερεκτιμημένο. Ενδιαφέρων και ανατρεπτικός ο Κυνόδοντας, αλλά οι Άλπεις για μένα είναι από τις πιο δήθεν και ανούσιες ταινίες που έχω δει.

 

[a_nikos]

Γενικα φετος το φθινοπωρο εχω δει πολλες ταινιες λογω και του μισου εισιτηριου τις τεταρτες.
Rush: Πολυ καλη και αρκετα πιστη στο πραγματικο στορι
Prisoners: Την περιμενα πολυ καλυτερη απο θεμα πλοκης, αρκετα αδυναμη, αν βλεπεις αστυνομικα απο τη μεση της ταινιας και ουτε, ηξερες τι εχει γινει. Αχρειαστα μεγαλη.
Captain Philips: Θα συμφωνησω με κατι που διαβασα παραπανω, οτι οι πειρατες επαιζαν καλυτερα απο τον Χανκς. Δν ηταν κατι τοσο ιδιαιτερο σαν ταινια και απο ο,τι διαβασα δν ειναι πολυ πιστη στο στορι και οι ενεργειες του κατεπετανιου ειναι ακομα αντικειμενο διαμαχης.
Thor: The Dark World: βλεποντας και το δευτερο μερος, εχω πειστει οτι οι ταινιες της Marvel αξιζουν ειτε σε στυλ Avengers ειτε τα Ironman, οι υπολοιποι χαρακτηρες μου φαινονται ''λιγοι'' οταν παιζουν μονοι τους. Αλλα μια τετοια ταινια ειναι να περασεις χαλαρα 2 ωρες, πολλα τα 12€ του εισιτηριου με το 3D
12 years a Slave: Για μενα ισως η καλυτερη ταινια της χρονιας, πολυ καλες ερμηνειες (ειδικα ο Fassbender και ο πρωταγωνιστης), δυνατο καστ (Cumberbatch, Pitt, Fassbender), πολυ καλη φωτογραφια. Αρκετα σκληρη βεβαια για οσους δν εχουν γερα στομαχια αλλα σου δινει πιστευω μια καλη εικονα της καταστασης.

Ακομα θελω να δω το The Counselor που δν μπορεσα να παω, το εχει δει κανεις? γνωμες?

 

[XristinaK]

Ακομα θελω να δω το The Counselor που δν μπορεσα να παω, το εχει δει κανεις? γνωμες?

Μια ταινία που γυρίστηκε μάλλον απλά και μόνο για να γίνουν πιο πλούσιοι οι πρωταγωνιστές..Θέλει να περάσει ένα μήνυμα, έχει ένα σενάριο αλλά δεν...(κατά τη γνώμη μου)

 

[Yorgos]

35ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (PART 1)


1. Casting CUB

Περσινή ταινία του μαέστρου των κωμωδιών μικρού μήκους με στόχο τη διακωμώδηση της κουβανικής κοινωνίας (και κυρίως της κυβέρνησης) του σπεσιαλίστα του είδους EduardodelLlano. Γνωστός για την τάση του να γελοιοποιεί το κόμμα, την κυβέρνηση, τον Τύπο, τις μυστικές υπηρεσίες, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια αρμάδα ηθοποιών που δέχονται να φάνε το ξύλο της αρκούδας από έναν ξένο φωτογράφο που αναζητά «δαρμένα» μοντέλα για να τα παρουσιάσει σε φωτογραφική έκθεση. Η μισή Αβάνα σπρώχνεται για να πάει να φάει ξύλο, όλοι προσπαθούν να πείσουν τον άλλον ότι τις έφαγαν «για την τέχνη», αλλά το κίνητρο είναι άλλο, πιο ποταπό… Καλή ήταν, άλλωστε ο DelLlano κακές δεν νομίζω να μπορεί να κάνει, αλλά δε φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι του προηγούμενου εαυτού του. Μετά από ταινιάρες (μικρού μήκους πάντα) τύπου MonteRouge, ε μας έχει κακομάθει και σε περισσότερο γέλιο αλλά –κυρίως- σε πιο οξεία κριτική. Καλή ταινία, αλλά για τα δεδομένα του δημιουργού της χλιαρή. Της βάζω ένα 6.


2. La trucha CUB

Ταινία (πολύ) μικρού μήκους, μικρής σημασίας και ανύπαρκτων πιθανοτήτων να την καταλάβει κανείς αν δεν έζει ζήσει στην Κούβα. Μια μακιγιέζ του εθνικού μπαλέτου βγάζει τα ως προ το ζην κάνοντας κωμικές παραστάσεις σε ιδιωτικά πάρτι, για να διαπιστώσει ότι την έχει αντικαταστήσει η ίδια η πρωταγωνίστρια του μπαλέτου την οποία μακιγιάρει. Ε και; Ένα μεγαλοπρεπέστατο 2, επειδή διαρκεί μόνο 20 λεπτά, οπότε έχει μια χρησιμότητα. Π.χ. αν η ταινία είναι support σε κάποια μεγαλύτερη και αργήσετε να πάτε στον κινηματογράφο, το πολύ-πολύ να χάσετε την Trucha, μικρό το κακό.

3. Wakolda ARG NOR ESP FRA

Όταν μπλέκει κανένας ξένος παραγωγός και προωθεί τους σοβαρούς Αργεντίνους σκηνοθέτες κι όχι αυτούς τους τυχάρπαστους που προωθεί το αργεντίνικο ινστιτούτο κινηματογράφου, βλέπουμε και θαύματα, όπως το Wakolda. Η ιστορία «μυρίζει» από την αρχή: μια αργεντίνικη οικογένεια στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ταξιδεύει προς το γερμανόφωνο κομμάτι της Παταγονίας, προκειμένου να ανοίξει το παλιό ξενοδοχείο της οικογένειας. Στο δρόμο θα συνταξιδεύσουν με ένα Γερμανό γιατρό, ο οποίος θα ενδιαφερθεί για το ορμονικό πρόβλημα της εφταμηνίτικης κόρης αλλά και για τα δίδυμα που ετοιμάζεται να γεννήσει η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου και θα μετατραπεί και στον πρώτο ένοικο της μονάδας. Και φυσικά αυτός ο κάποιος είναι ο Δρ. Μένγκελε, τον κυνηγάει η Μοσάντ και γίνεται της τρελής. Πραγματική ιστορία και πραγματικά ταινιάρα. Παίρνει χαλαρά ένα 8, τόσο για τις καλές ερηνείες όσο και για τη φωτογραφία (καλά, άμα είσαι στην Παταγονία και δεν κάνεις και καλή φωτογραφία, είσαι για να σε φτύνουν), αλλά και η υπόθεση τα σπάει. Από τα πολύ δυνατά χαρτιά του φεστιβάλ, έσωσε την τιμή της Αργεντινής (βλέπε παρακάτω…)




4. Pelo Malo VEN PER GER

Με την κυβέρνηση της Βενεζουέλας να χρηματοδοτεί χοντρά (στα χνάρια της Κούβας) τον κινηματογράφο, επιτέλους απέκτησαν και σοβαρή έβδομη τέχνη οι φίλοι μας οι Βενεζολάνοι. Με πολύ περιέργεια πήγα να δω το PeloMalo πουρνό-πουρνό, να δω τι έχουν κάνει οι καλοί μας γείτονες. Η υπόθεση, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος «κακό μαλλί», περιπλέκεται γύρω από ένα πιτσιρίκι με έντονα νέγρικο μαλλί, που θέλει να το ισιώσει, ώστε να μη φαίνονται ιδιαίτερα οι αφρικάνικες ρίζες του στην ετήσια σχολική φωτογραφία. Περιμένει κανείς κοινωνικά μηνύματα, αλλά στο κλασικό πλαίσιο χιούμορ και χαριτωμένων πολύχρωμων κλισέ της λατινοαμερικάνικης σχολής κινηματογράφου. Αμ δε. Η ταινία δείχνει τις δυσκολίες τη ζωής στο Καράκας, μια μονογονεϊκή οικογένεια που περνάει τα πάνδεινα, κάνει την κριτική της στις αποτυχίες της κυβέρνησης Τσάβες και όλα αυτά μέσα από πολύ καλές ερμηνείες και ρεαλιστικά πλάνα. Ελαφρώς γκρίζα, αλλά αυτή είναι και η πραγματικότητα του Καράκας. Πολύ καλή προσπάθεια και παίρνει πόντο και για την σοβαρότητα της προσέγγισης. Αξίζει ένα εφταράκι και περιμένουμε κι άλλα από μια σχολή που επιτέλους ξύπνησε.

5. Jirafas CUB, COL, PAN

Ταινία με χαμηλό μπάτζετ, ανύπαρκτη προώθηση, χαμηλό προφίλ, αλλά σε συνδυασμό με την υπερβολικά διακριτική παρουσία της Κούβας στο φεστιβάλ, δημιούργησε και προσδοκίες ότι πρόκειται για κάτι καλό. Ένα ζευγάρι εισβάλλει στο σπίτι μιας κοπέλας και αρνείται να απεγκατασταθεί, η ίδια απειλείται με έξωση από τις αρχές και η υποχρεωτική συγκατοίκηση αποκτά έναν κοινό εχθρό: τον κρατικό ινσπέκτορα. Η ταινία είναι γυσριμένη πρακτικά μέσα σε δυο δωμάτια, με τέσσερις ηθοποιούς, μπάτζετ κολατσού και είναι από αυτές τις κουβανικές που γίνονται για καθαρά κουβανική κατανάλωση, δυσνόητη σε όσους δε γνωρίζουν την τόσο ιδιαίτερη κουβανική πραγματικότητα. Με αυτά τα δεδομένα, τα πήγε πολύ καλά, χωρίς καμιά φοβερή ερμηνεία, ελαφρώς προβλέψιμο σενάριο (περίμενε κανείς ότι ΔΕ θα γινόταν πάρτι με ούζα σε κουβανική ταινία; Εγώ απογοητεύτηκα που δε βάλανε και τον ινσπέκτορα μέσα…), καλούτσικες ατάκες, τουλάχιστον ένας cult χαρακτήρας και τα 94 λεπτά της περνάνε εύκολα, με αρκετές αναλαμπές κουβανικής ευρηματικότητας. Δε συστήνεται για μη κατοίκους Κούβας, αλλά πιάνει ένα πενταράκι γιατί την πλάκα της την είχε, όπως και την κριτική της και δύσκολα βγάζεις τέτοια ταινία με τρεισήμισι άτομα σε ένα δωμάτιο. Κατά τα λοιπά, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του κολοσσού που λέγεται κουβανικός κινηματόγραφος. Συμπαθητική προσπάθεια.

6. Los Duenos ARG

Είπαμε ότι οι Αργεντίνοι με λίγη υποστήριξη κάνουν θαύματα. Αλλά αν τους αφήσεις μόνους τους είναι ικανοί για το χειρότερο. Ε, το LosDuenos είναι το χειρότερο. Μια οικογένεια έχει αφήσει το αγρόκτημά τους στους εργάτες για να το φυλάνε, αλλά αυτοί τα βράδια μπαίνουν μέσα και τρώνε πίτσες και κοιμούνται στα δωμάτια των αφεντικών. Μάλιστα. Αυτό που έγραψα δεν είναι η περίληψη, όλη η ταινία είναι. Δε συμβαίνει απολύτως τίποτε στην ταινία. Και δε μιλάμε καν για καμιά κουλτουριάρικη απόπειρα, να πεις ότι κάτι θέλει να πει ο ποιητής και δεν το καταλάβαμε, δεν το εξήγησε καλά. Όχι. Αυτό ήθελε να πει ο ποιητής: του φάνηκε πολύ ενδιαφέρον που κάτι υπηρέτες τρώνε πίτσες στα κρυφά στο σπίτι των αφεντικών. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο, σκηνοθεσία για τον πέοντα, το σενάριο ανύπαρκτο, οι ηθοποιοί αδιάφοροι, δεν τπάρχουν διάλογοι, φωτογραφία, μουσική, φωτισμός, μέχρι και ο ήχος απαράδεκτος είναι, από τον πολύ ύπνο κοιμήθηκε κι ο μπούμαν, ο παραγωγός είναι για κρέμασμα. Και καλά, αυτός ο βλαξ που έγραψε αυτή την αρλούμπα δεν έχει συναίσθηση. Αυτοί που την επέλεξαν για να εκπροσωπήσει τη χώρα τους σε ποια συνομοταξία ανήκουν; Αίσχος, παίρνει ενάμισι επειδή ο ένας υπηρέτης μου θύμισε τον περιπτερά μου τον κυρ Στέλιο στον Άγιο Παντελεήμονα κι επειδή υπήρχε ακόμη χειρότερη αργεντίνικη στο φεστιβάλ… (ναι, ναι Αργεντίνοι είναι, μπορούν!)


7. Azul y no tan Rosa VEN ESP

Το κοινό δεν κάνει λάθος, ειδικά όταν μιλάμε για το –κυρίως- κουβανικό κοινό που κατακλύζει τις αίθουσες στο φεστιβάλ, που κινηματογραφική παιδεία έχει όσο ελάχιστοι λαοί στον κόσμο. Στις δύο πρώτες της προβολές η ταινία έσπασε τα ταμεία, μάλιστα σε μια από αυτές ήρθαν και κάτι γνωστοί από τη Σάντα Κλάρα, 250χλμ μακριά, έκαναν ουρά 45 λεπτών αλλά εις μάτην… Κατάφερα να τη δω στην Τρίτη της προβολή στο μεγαλύτερο κινηματογράφο της χώρας, χωρητικότητας 1500 θέσεων, όπου έμεινε πολύς κόσμος απέξω. Ε λέω, για να γίνεται τέτοιος χαμός, κάτι θα λέει η ταινία, είχα και περιέργεια να δω άλλη μια βενεζολάνικη και πήγα.

Υπόθεση: Ένας ομοφυλόφιλος βλέπει το ζευγάρι του να πέφτει θύμα ξυλοδαρμού ομοφοβικών στο Καράκας, την ίδια στιγμή που ειδοποιείται ότι ο 15χρονος γιος του έρχεται από την Ισπανία για να ζήσει μαζί του. Περιμένει κανείς μηνύματα κατά της ομοφοβίας, μερικά λατινοαμερικάνικα κλισεδάκια και ολίγη υστερία. Και εν τέλει βλέπει ένα δράμα με στοιχεία πραγματικά καλής κωμωδίας, μηνύματα που περνάνε καθόλου χονδροειδώς, καλή σκηνοθεσία, μερικές πολύ αξιόλογες ερμηνείες και –κυρίως- εξαιρετικό ρυθμό. ΟΚ, θα μπορούσαν να λείπουν μερικά κλισέ (μια τραβεστί που σώζει το μικρό από βιασμό ως Κλιντ Ίστγουντ) αλλά το χιούμορ είναι απλά εξαιρετικό και η ταινία ξεφεύγει από το απλά καλό, με τους Ισπανούς να έχουν βάλει το χεράκι τους αλλά τη βενεζολάνικη κουλτούρα να βάζει τη σφραγίδα της. Εξαιρετική προσπάθεια, ήταν για βραβεία. Της βάζω άνετα ένα 8 και ίσως είμαι και τσιγκούνης, αν ήταν λίιιιγο πιο κουλτουρέ θα ήταν και για παραπάνω, αλλά έτσι όπως είναι κάνει και για ανηλίκους. Μπράβο τους και ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι φτιάχτηκε για ένα κοινό (όπως είναι το βενεζολάνικο) που ακόμη έχει πολλά βήματα να κάνει στην αποδοχή μειονοτήτων, αλλά ο βενεζολάνικος κινηματογράφος έχει τόσες δυνατότητες όσες και η βενεζολάνικη κοινωνία: άπειρες, δεν του λείπουν ούτε το ταλέντο, ούτε τα χρήματα ούτε η θεματική. Ας ελπίσουμε ότι θα τις εκμεταλλευτεί καλύτερα από την ίδια την κοινωνία της Βενεζουέλας για να βάλει ένα λιθαράκι στη βελτίωση της τελευταίας.


8. La Jaula de Oro MEX ESP

Η μεξικάνικη παραγωγή που σάρωσε τα βραβεία, αν κι έχασε το κατά πολλούς σημαντικότερο, εκείνο του κοινού. Η υπόθεση είναι απλή, κάποιοι ανήλικοι (ένας εκ των οποίων είναι ινδιάνικης καταγωγής και δε μιλάει λέξη Ισπανικά) που παίρνουν το «δρόμο προς το Βορρά», ξεκινώντας την οδύσσεια του κλασικού κεντροαμερικανού μετανάστη, από τη Γουατεμάλα προς τα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ. Πολύ σκληρή ταινία, πολύ πραγματική, καλές ανατροπές, μερικές εξαιρετικές ερμηνείες, κανένα κλισέ, πολύ ρεαλιστικά πλάνα. Πραγματικά καλή παραγωγή, από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι Μεξικανοί στα φεστιβάλ. Πάρα πολύ αξιόλογη, αξίζει να τη δει κανείς, ανερυθρίαστα 8.


9. I will be Murdered GBR ESP DEN

Πρόκειται για ντοκιμαντέρ για μια πασίγνωστη υπόθεση που συγκλόνισε την Κεντρική Αμερική πριν από τρία χρόνια και λίγο έλειψε να ρίξει –άδικα- την κυβέρνηση του Άλβαρο Κολόμ στη Γουατεμάλα. Ο διάσημος δικηγόρος Ροντρίγο Ρόζενμπεργκ δολοφονείται ενώ ποδηλατεί βγαίνοντας από το σπίτι του, πράγμα εξαιρετικά σύνηθες στη ζούγκλα της γουατεμαλτέκικης πρωτεύουσας. Αυτό που δεν είναι σύνηθες είναι ότι στην κηδεία του έγινε διανομή ενός DVD στους παρευρισκόμενους στο οποίο ο δολοφονηθείς ξεκινά με τη φράση «Αν βλέπετε αυτό το βίντεο, είναι επειδή ο πρόεδρος Κολόμ διέταξε τη δολοφονία μου». Το ντοκιμαντέρ αφηγείται με εξαιρετική συνέπεια βήμα-βήμα την έρευνα της ανεξάρτητης επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών, που κλήθηκε να ρίξει φως στην υπόθεση αφού κανείς δεν πίστευε πως η κυβέρνηση του Κολόμ ήταν σε θέση να διεξαγάγει αντικειμενική έρευνα. Όσοι δε γνωρίζουν την ιστορία, θα πάθουν πλάκα. Και υπό αυτή την έννοια είναι ευτύχημα που η υπόθεση δεν έγινε πρωτοσέλιδο εκτός Λατινικής Αμερικής. Φανταστική δουλειά από τον παραγωγό, με αποτέλεσμα την υποδειγματική εξιστόρηση μιας απίστευτα αλλόκοτης ιστορίας που έκανε άνω-κάτω μια χώρα όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Χαλαρά παίρνει ένα 7,5 και θα έπαιρνε και παραπάνω αν δε γνώριζα εκ των προτέρων την υπόθεση.

 

[XristinaK]

Αλλάζω λίγο το θέμα, μήπως έχετε να προτείνετε καμιά ταινία χριστουγεννιάτικη να δω να χαλαρώσω δυο ωρίτσες;Με βλέπω να ξαναβλέπω για πολλοστή φορά το Love actually...Αμερικάνικο, ελαφρύ, με ωραία μουσικούλα, ό,τι πρέπει για Χριστούγεννα..

 

[underwater]

Με βλέπω να ξαναβλέπω για πολλοστή φορά το Love actually...Αμερικάνικο, ελαφρύ, με ωραία μουσικούλα, ό,τι πρέπει για Χριστούγεννα..

Πολύ ευχάριστη ταινία όντως! Απλά είναι βρετανική, όχι αμερικάνικη! Εγώ πάντως σαν "χριστουγεννιάτικες ταινίες" έχω συνήθως στο μυαλό μου κάτι μιούζικαλ όπως Μαίρη Πόπινς, Η Μελωδία της Ευτυχίας και τέτοια. Πλήρης παλιμπαιδισμός!