Κινηματογραφική κουβέντα....

[XristinaK]

Μέρα της μαρμότας, μεσημέρι, καλοριφέρ, σπίτι που μυρίζει μαγειρευτό φαΐ. (ωραίες εποχές)!
Γλυκανάλατες που βλέπονται ευχάριστα μου έρχονται διάφορες στο μυαλό, High Fidelity, Everything Is Illuminated, ..χμ Stardust.

ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ;;;;;;;;; Όντως παλιές καλές εποχές...Το Stardust δεν μου άρεσε, το High Fidelity ωραίο, το άλλο δεν το έχω δει...

 

[tripakias]

Οντως ωραιες εποχες. Εγω απο ταινιες τετοιες μερες θυμαμαι την Emmanuelle (Εμανουελα ελληνιστι).

 

[Yorgos]

35o Λατινοαμερικάνικο φεστιβάλ Κινηματογράφου (part 2, ναι έχει πολλά ακόμη, καμιά τριανταριά ταινίες είδα)

1. Esther en Alguna Parte CUB

Περσινή κουβανική ταινία του Chijona. Ένας παππούς ανακαλύπτει μετά το θάνατο της συζύγου του πως αυτή έκανε διπλή ζωή και ήταν αρτίστα, ενώ ο άλλος παππούς που το αποκάλυψε ψάχνει να βρει τον έρωτα της ζωής του. Εύκολα μια από τις πιο απογοητευτικές κουβανικές ταινίες που έχω δει. Κρίμα για την –όπως πάντα- εξαιρετική ερμηνεία του Μολίνα και το μάλλον δυνατό ξεκίνημα της ταινίας. Το σενάριο πάσχει τόσο που πολύ απλά δε σώζεται, η ανατροπή δεν έρχεται ποτέ, το τέλος σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι έβαλαν στο μοχίτο του σεναριογράφου. Παίρνει ένα τββββία, γιατί με τις κουβανικές ταινίες είμαστε αυστηροί και μπορούν πολύ καλύτερα.

2. La Pasion de Michelangelo CHI

Η ταινία πραγματεύεται την πραγματική ιστορία ενός πιτσιρίκου από την Πενιαμπλάνκα που στην πινοτσετική εποχή της Χιλής προκάλεσε σάλο με την ικανότητά του να κάνει θαύματα και να συγκεντρώνει πλήθη σε μια έως τότε ανύπαρκτη κωμόπολη, με αποτέλεσμα να στρέψει πάνω του τα βλέμματα και της τότε κυβέρνησης. Η μεταφορά στο πνεύμα της εποχής είναι πολύ καλή, τουλάχιστον δύο από τους ηθοποιούς έχουν ερμηνείες για βραβείο, η ιστορία έχει ενδιαφέρον (ειδικά για όσους από εμάς δεν τη γνώριζαν) αλλά στο τέλος ο σκηνοθέτης μάλλον ήθελε να βάλει τη δική του σφραγίδα και κόντεψε να χαλάσει μια καλή προσπάθεια. Στα μείον η γκριζίλα, που είναι σήμα κατατεθέν των χιλιάνικων ταινιών με θέμα την εποχή Πινοσέτ (το καταλάβαμε, υπέφεραν οι άνθρωποι, αλλά δε χρειάζεται πια τόσο γκρίζο), στα συν η πλοκή και ο ρεαλισμός της ταινίας. Αξιόλογη για να τη δει κανείς, παίρνει ένα 6,5.

3. Cuando yo te Vuelva a Ver ARG

Αργεντίνικη παραγωγή, χωρίς ξένο συμπαραγωγό. Έπρεπε να το είχα μυριστεί…

Ο Πάκο επιστρέφει από την Ισπανία στην Αργεντινή μετά από 30 χρόνια, όπου ξανασυναντά τον εφηβικό του έρωτα. Η ταινία συνοψίζεται σε μια λέξη: ΑΡΓΗ. Ο Πάκο βλέπει τον παλιό του έρωτα στο τεσσαρακοστό λεπτό της ταινίας. Αυτό που ξέραμε όλοι, ότι η κόρη της είναι και δική του, το μαθαίνει αφού συμπληρωθεί μια ώρα ταινίας, με το κοινό να χασμουριέται και να αναρωτιέται πόσο καθυστερημένος είναι αυτός ο Πάκο τέλος πάντων. Κι εκεί που λες ότι κάτι θα γίνει, οι διάλογοι γίνονται ακόμη πιο βαρετοί, η ταινία ακόμη πιο αργή και… δε γίνεται τίποτε. Δηλαδή η έκπληξη της ταινίας ήταν ότι ο Πάκο είχε κόρη, πράγμα που και θεατής με σύνδρομο down το κατάλαβε από το πέμπτο λεπτό. Πρέπει να κοίταξα το ρολόι μου 10-20 φορές στην ταινία, κάθε φορά πιο ανυπόμονα κι απελπισμένα. Δεν ευθυνόμεθα εμείς που σεναριογράφος (αποκλείεται να υπήρξε) και σκηνοθέτης είναι καθυστερημένοι, έλεος. Επιεικώς απαράδεκτη, της βάζω ένα 1,5 γιατί είχε καλό φωτισμό και τελείωσε σχετικά γρήγορα. Ακόμη κι έτσι, υπήρξε κι ακόμη χειρότερη ταινία στο φεστιβάλ…


4. Roa COL ARG

Κολομβιάνικη παραγωγή που πραγματεύεται την ιστορία του Ρόα, του δολοφόνου του Γκαϊτάν, του ηγέτη της κολομβιάνικης αριστεράς στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ο φόνος του οποίου προκάλεσε ανεπανάληπτα επεισόδια στην Μπογοτά, που έμειναν γνωστά ως το Bogotazo. Για όποιον δε γνωρίζει τη σημασία του, μιλάμε για το πολιτικό γεγονός που δημιούργησε τη λατινοαμερικάνικη αριστερά και εξαιτίας του οποίου ουσιαστικά καταστράφηκε η παλιά πόλη της Μπογκοτά, από τις στάχτες της οποίας αναδείχθηκαν μορφές όπως ο νεαρός τότε Κάστρο κι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Περιέργως, η ταινία δεν ασχολείται καθαρά με το Bogotazo, αλλά εστιάζει στον ίδιο το Ρόα, τα κίνητρα πίσω από τη δολοφονία και το κλίμα της εποχής. Εξαιρετικά καλή μεταφορά της ατμόσφαιρας, καταπληκτικά κουστούμια, ωραίοι ηθοποιοί και η υπόθεση κεντρίζει, διότι συνήθως μιλάμε για τα μεθεόρτια του Bogotazo ή το δολοφονηθέντα, αλλά ποτέ για την ψυχοσύνθεση του Ρόα και τις ραδιουργίες που οδήγησαν στον κολομβιανικό εμφύλιο, τη δημιουργία της ΟΑΕ και του αντιαμερικανισμού στην ήπειρο. Εξαιρετική σκιαγράφηση του Ρόα, της εποχής, η Μπογκοτά πραγματική κούκλα (όπως δεν είναι σήμερα δηλαδή) και η προσπάθεια χωρίς να εκπλήσσει, αφήνει πολύ ευχάριστη γεύση. Εύκολα ένα 6,5 και μπράβο στους Κολομβιανούς που παράγουν πολύ λίγες ταινίες (και συχνά απαράδεκτες) αλλά αυτή τη δούλεψαν πραγματικά.

5. Mar Negro BRA

ΣεέναψαροχώριτηςΒραζιλίαςέναςαλμπίνοςπροσπαθείνασώσειτουςπάντεςαπόμιαμόλυνσηπουμετατρέπειταοστρακοειδήσεανθρωποφάγατέρατα. Περιμένει κανείς να δει ένα splatter κι επειδή το είδος δεν είναι και ό,τι πιο σύνηθες για τη βραζιλιάνικη σκηνή, είπα να πάω να του ρίξω μια ματιά. Μέγα λάθος. Εύκολα τα χειρότερα 99 λεπτά της ζωής μου σε κινηματογραφική αίθουσα.

Από πού να ξεκινήσει κανείς; ΜΑΚΡΑΝ οι χειρότεροι ηθοποιοί σε οποιαδήποτε ταινία του φεστιβάλ, άθλια μουσική, τραγικά εφέ (που είναι και απαραίτητα για splatter), ασυνάρτητη δομή, η ταινία αποτυγχάνει να τρομάξει, γέλιο βγάζει μόνο η ιδέα ότι ο σκηνοθέτης ενδεχομένως να νομίζει ότι υπάρχει άνθρωπος που έχει δει χειρότερο πράγμα, ενώ όταν μπλέκονται στριπτηττζούδες με κυτταρίτιδα και μια τρανσέξουαλ που σκοτώνει τέρατα με τη βοήθεια ενός ούζι, το πράγμα ξεφεύγει.

ΑΙΣΧΟΣ σε όποιον την επέλεξε για το φεστιβάλ. Αυτά δεν τα βρίσκεις ούτε στα κατώτερα ράφια του βίντεο κλαμπ της γειτονιάς πίσω από τις βιντεοκασέτες του Παπαθανασίου με το Λαλάκη τον Εισαγόμενο. Παίρνει έναν άσο, διότι μια φορά είχα δει και μια βραζιλιάνικη που ήταν για μηδέν. ΑΘΛΙΑ. Ότι θα έβλεπα και χειρότερο χάλι από τις αργεντίνικες, δεν το περίμενα.

 

[taxidiara]

Να προσθέσω απλώς κάτι στο θέμα "Χριστουγεννιάτικες ταινίες". Εγώ αυτές τις ημέρες έχω ιδιαίτερη αδυναμία στον Ντίκενς και δη στο "A Christmas Carol". Δε ξέρω γιατί.

Αλλά είμαι λίγο ανατρεπτική γιατί αυτό που βλέπω και ξαναβλέπω με ευχαρίστηση είναι το "Scrooged" με τον Bill Murray. Πολύ γέλιο..

 

[paefstra]

Την είδα τη "Μικρά Αγγλία". Όσα θετικά έχω να πω για το εικαστικό αποτέλεσμα (η ομορφιά της Άνδρου αναδεικνύεται ιδανικά και βοηθάει σ' αυτό), τόσα αρνητικά έχω να πω για τους ρηχούς χαρακτήρες, την απουσία κινήτρων στις πράξεις τους και την έλλειψη ρεαλισμού. Παράξενο, όταν την επιμέλεια του σεναρίου την έχει η συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου, μπορούσε να τους κάνει πραγματικά ανάγλυφους- όχι καρικατούρες. Μπορεί να φταίει που η υπόθεση είναι πολύ μελό και δεν με ενθουσιάζουν τέτοιες ταινίες.

 

[underwater]

τόσα αρνητικά έχω να πω για τους ρηχούς χαρακτήρες, την απουσία κινήτρων στις πράξεις τους και την έλλειψη ρεαλισμού.

Νομίζω ότι και μένα αυτό ήταν που με ενόχλησε, το ότι δεν βρήκα τους χαρακτήρες ολοκληρωμένους, κάτι που οδηγούσε στο να "μπάζει" η υπόθεση. Όσον αφορά την έλλειψη ρεαλισμού δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι ναι μεν πολλές συμπεριφορές και ενέργειες που περιγράφονται είναι τελείως εκτός των σημερινών πλαισίων, αλλά πιθανώς σύμφωνες με την εποχή που παρουσιάζεται και τα ήθη της.

 

[paefstra]

Όταν λέω για έλλειψη ρεαλισμού, μιλάω για το ότι μια ιστορία εξελίσσεται σε διάρκεια 15 ετών και οι ήρωες δεν φαίνονται να εξελίσσονται καθόλου- ας πούμε κινησιολογικά ή το βλέμμα τους ή έστω στην εμφάνιση. Ας πούμε η μητρότητα: οι ηρωίδες είναι πάντα αδερφές και κορίτσια και τα παιδιά τους ένα αξεσουάρ περιστασιακό σε κάποιες σκηνές. Αν ο στόχος είναι η ηθογραφική καταγραφή της εποχής, νομίζω ότι ένα τόσο σημαντικό στοιχείο, η προστασία της οικογένειας ως κίνητρο για τα δεινά, δεν φάνηκε. Μου φάνηκε ότι οι ήρωες έπρεπε να είναι απλώς μελό.

 

[underwater]

Όταν λέω για έλλειψη ρεαλισμού, μιλάω για το ότι μια ιστορία εξελίσσεται σε διάρκεια 15 ετών και οι ήρωες δεν φαίνονται να εξελίσσονται καθόλου- ας πούμε κινησιολογικά ή το βλέμμα τους ή έστω στην εμφάνιση. Ας πούμε η μητρότητα: οι ηρωίδες είναι πάντα αδερφές και κορίτσια και τα παιδιά τους ένα αξεσουάρ περιστασιακό σε κάποιες σκηνές. Αν ο στόχος είναι η ηθογραφική καταγραφή της εποχής, νομίζω ότι ένα τόσο σημαντικό στοιχείο, η προστασία της οικογένειας ως κίνητρο για τα δεινά, δεν φάνηκε. Μου φάνηκε ότι οι ήρωες έπρεπε να είναι απλώς μελό.

Δεν έχεις άδικο, ειδικά αυτό για τα παιδιά το σκέφτηκα και εγώ, έτσι ακριβώς όπως το λες είναι!
Αλλά για το κινησιολογικό και λοιπά νομίζω παραείσαι αυστηρή.

 

[taxidiara]

Παράξενο, όταν την επιμέλεια του σεναρίου την έχει η συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου, μπορούσε να τους κάνει πραγματικά ανάγλυφους- όχι καρικατούρες.

Νομίζω ότι αυτή είναι μια παγίδα στην οποία πέφτουν συχνά οι συγγραφείς. Νομίζουν ότι το να γράφεις σενάριο είναι το ίδιο με το να γράφεις μυθιστόρημα, αλλά αυτό είναι λάθος. Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει. Ή μπορεί και το βιβλίο να μην ήταν τόσο καλό παρ΄όλο που έκανε επιτυχία μεγάλη. Δε γνωρίζω, δεν το έχω διαβάσει.

 

[Yorgos]

35ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (PART 3)



15. Yo se de un lugar SWI

Ντοκιμαντέρ, με θέμα τη ζωή και την τέχνη του KelvisOchoa, ενός εκ των μεγαλύτερων σύγχρονων μουσικών της Κούβας. Ο σκηνοθέτης είναι ένας Ελβετός παντρεμένος με μια μουλάτα κι έκανε εξαιρετική δουλειά. Ο Ochoa, για όσους δεν τον γνωρίζουν, είναι δεν είναι 40 χρονών και παρότι είναι μια πραγματική ιδιοφυία της μουσικής, έχει μια πορεία απολύτως νορμάλ για τους περισσότερους κουβανούς μουσικούς: ξεκίνησε από την επαρχία, συνέχισε στην Αβάνα, έκανε καριέρα στο εξωτερικό και σε αυτήν την Κούβα των νέων ευκαιριών, κατέληξε να επιστρέψει στο νησί. Δεν υπάρχει δράμα, ούτε… συμπτωματικές συμπτώσεις (που έλεγε και ο Γιατζόγλου), η οικογένειά του είναι μια κλασική κουβανική οικογένεια και η μουσική του μια μίξη παραδοσιακής και fusion.

Φυσικά το ντοκιμαντέρ είναι ντυμένο με τη φοβερή μουσική του Kelvis, κάποιες συνεντεύξεις άσημων και διάσημων Κουβανών, ωραία πλάνα από την Κούβα και το κοινό συμμετείχε τραγουδώντας και χειροκροτώντας. Εν κατακλείδι, το ντοκιμαντέρ είναι εξαιρετικά καλογυρισμένο, αλλά η προσωπική ιστορία του Ochoa είναι τόσο φυσική όσο αφύσικα εκπληκτική είναι η μουσική του. Ένα φανταστικό ντοκιμαντέρ για μια όχι και τόσο ξεχωριστή προσωπική ιστορία. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από το Herman’sHouse(βλέπε παρακάτω). Του βάζω ένα 7 για το πόσο καλογυρισμένο είναι και για την απίστευτη μουσική του Kelvis.



16. Cuchumatanes GUA

Ντοκιμαντέρ με θέμα τις παραδόσεις των Μάγιας σε μια απομονωμένη κοινότητα της Γουατεμάλας, όπου κατέφυγαν οι πρόγονοί τους το 1525 για να αποφύγουν τους κατακτητές Ισπανούς. Γουατεμαλτέκικη παραγωγή από έναν εμφανώς τρακαρισμένο σκηνοθέτη, με εξαιρετικά χαμηλό μπάτζετ. Μου άρεσε ότι οι συνεντέυξεις ήταν σε μια τοπική διάλεκτο, τα ρεαλιστικά πλάνα και η σχετικά μικρή διάρκεια. Από κει και πέρα… τίποτε. Έχω δει και πιο παραδοσιακές κοινότητες, τα περί δραπέτευσης από τους Ισπανούς είναι απλός κράχτης, η κοινότητα δε φαίνεται δια και τόσο απομονωμένη ούτε απέχει από το σύγχρονο τρόπο ζωής και δεν μπορώ να πω ότι έμαθα και τίποτε το καινούριο, που είναι και το ζητούμενο στα ντοκιμαντέρ. Παίρνει ένα 2, ειλικρινά θα προτιμούσα να έχω δει κάποια από τα πολλά ντοκιμαντέρ που έχασα.

17. La Habana de la Mafia ESP

Ισπανικό ντοκιμαντέρ για την παρουσία της Μαφίας στην Αβάνα από την ποτοαπαγόρευση ως το 1959. Η αίθουσα γεμάτη, οι προσδοκίες υψηλές, ο συμπαθής σκηνοθέτης έκανε μια καλή εισαγωγή εξαίροντας το βιβλίο του WilliamGalvez που αποτέλεσε το έναυσμα για την ταινία και στο τέλος… άνθρακας ο θησαυρός. ΟΚ, το ντοκιμαντέρ εξηγεί με εξαιρετική διαύγεια τις σχέσεις μεταξύ μαφιόζων, τους συσχετισμούς εξουσίας, την έκταση της διαπλοκής κι από την οθόνη περνάει όλο το allstargame των μαφιόζων που πέρασε από την Κούβα, από τον Καπόνε και το Λάκι Λουτσιάνο μέχρι το Σινάτρα και το Μέγιερ Λάνσκι. Αλλά από το πρώτο πεντάλεπτο είναι εμφανές πως ο σκηονθέτης δεν έχει κάνει καμία συνέντευξη πέραν αυτής στον ίδιο το WilliamGalvez, ότι υπάρχουν πέντε φωτογραφίες όλες κι όλες και κανένα πλάνο και ότι ουσιαστικά αυτό που βλέπεις στην ταινία είναι η αφήγηση της περίληψης του –εξαιρετικού- βιβλίου του Galvez, με τη συνοδεία των ίδιων πέντε φωτογραφιών. Ειλικρινά, καλύτερα αγοράστε το βιβλίο… Σκηνοθετικά παίρνει ένα ολοστρόγγυλο μηδέν, αλλά επειδή η ιστορία είναι εξαιρετική και η αφήγηση καθαρή, θα πάρει ένα τρία και το οφείλει όλο στην επιλογή του θέματος και στον ίδιο το Galvez.

18. Herman’sHouseCAN

Καναδέζικο ντοκιμαντέρ που πραγματεύεται την προσπάθεια μιας εθελόντριας να βοηθήσει τον κρατούμενο HermanWallace, καταδικασμένο ως μέλος των Μαύρων Πανθήρων, κατασκευάζοντας εκτός φυλακής το σπίτι των ονείρων του Herman, παρότι αυτός μάλλον δεν έχει πιθανότητες να βγει από τη φυλακή ποτέ.

Η υπόθεση μου ακούστηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και με δεδομένη τη σύνδεση Κούβας-Μαύρων Πανθήρων (όσοι δε βρίσκονται στη φυλακή έχουν πάρει πολιτικό άσυλο στην Αβάνα και… ζουν ανάμεσά μας) προσκάλεσα κι ένα ζευγάρι φίλων να το δουν μαζί μου. Τους έκαψα τους ανθρώπους και τους κατέστρεψα ένα Σαββατόβραδο.

Καταρχήν η ιδέα της καλής κυρίας να φτιάξει τη βίλα των ονείρων ενός κρατούμενου είναι λίγο offthewall. Δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής με την ιδέα ότι κάποιοι σπόνσορες και εθελοντές θα συμβάλλουν ώστε να φτιαχτεί μια έπαυλη για κάποιον που δε θα τη δει ποτέ. Ειλικρινά δεν κατανοώ με ποιο τρόπο αυτό βοηθά των –αξιοθαύμαστο κατά τα άλλα- HermanWallace. Δεύτερον, η ιστορία του ιδίου του Herman περνάει σε δεύτερο πλάνο, πίσω από το σπίτι και τον όλο χαμό που γίνεται για το όλο πρότζεκτ… το οποίο θα αποτύχει εν τέλει (sorryγια το spoiler, αλλά μάλλον πιο spoiler είναι να χάσετε κι εσείς το Σαββατοκύριακό σας ή έστω 81 λεπτά ακόμη κι από μια Δευτέρα).

Ωστόσο, η ιστορία του Herman (τον οποίο δε βλέπουμε ποτέ στην ταινία διότι είναι στην απομόνωση εδώ και περισσότερα χρόνια από όσα έχω περάσει εγώ στον πλανήτη Γη) και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την κατάστασή του, είναι συγκινητική. Εν τέλει, τα ντοκιμαντέρ είναι για να μαθαίνουμε πράγματα και σε αυτό έμαθα, παρά το αλλόκοτο σενάριό του και την εγωκεντρική ημιυστερική εθελόντρια (τι σχέση έχουν τα οικογενειακά της με την υπόθεση Herman, ποτέ δεν κατάλαβα). Αν ο σκοπός του ντοκιμαντέρ είναι το foodforthought, το πέτυχε και εγώ τουλάχιστον ενδιαφέρθηκα να μάθω περισσότερα για τους Μαύρους Πάνθηρες.

Συνοψίζοντας έχουμε ένα εξαιρετικό θέμα, που καλύφθηκε από ένα αλλοπρόσαλλο ντοκιμαντέρ. Ακριβώς το αντίθετο από το ντοκιμαντέρ για τον KelvisOchoa, που είχε ένα μέτριο θέμα, αλλά εξαιρετικό σκηνοθέτη. Θα του βάλω ένα 3.

19. Die Vermessung der Welt GER AUT

Η «μέτρηση του κόσμου» είναι γερμανο-αυστριακή παραγωγή που πραγματεύεται τις παράλληλες ζωές δυο εξεχουσών μορφών της γερμανικής επιστήμης: του μαθηματικού CarlFriedrichGaussκαι του γεωγράφου AlexandervonHumbolt. Πρόκειται για μια από τις πολλές εκτός συναγωνισμού παρουσίες στο φεστιβάλ. Πολύ συχνά αυτές είναι εξαιρετικές αφού η κάθε χώρα που συμμετέχει εκτός συναγωνισμού φέρνει ελάχιστες ταινίες (συνήθως 4-5), οπότε από τη στενή επιλογή φθάνουν στο φεστιβάλ οι καλύτερες, οπότε οι προσδοκίες ήταν υψηλές.

Καταρχήν να πούμε πως πρόκειται για ταινία εποχής, όπως είναι λογικό αν λάβει κανείς υπόψη την εποχή που έδρασαν οι δύο πρωταγωνιστές, κι αυτό αυξάνει το βαθμό δυσκολίας, συν το ότι αυτός ο Humbolt είχε το κακό συνήθειο να γυρίζει από τη Μογγολία μέχρι την Κούβα, οπότε και τα εφέ και η φωτογραφία έπρεπε να είναι ανάλογα, χώρια τα κοστούμια 19ου αιώνα που απαιτούνταν. Ε, οι Γερμαναράδες έκαναν εξαιρετική δουλειά.

Η μεταφορά στους χώρους και χρόνους της ιστορίας είναι απλά εξαιρετική, η οπτική του σκηνοθέτη να παρουσιάσει τις δύο ιδιοφυίες από την ανθρώπινη σκοπιά τους πολύ πετυχημένη και η συνάντηση των δύο σε παιδική ηλικία και επανασύνδεση στα γεράματα, συν τα διαμετρικά διαφορετικά backgrounds τους δημιουργούν αντιθέσεις, δεμένες με χιούμορ που κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο παρά τα 123 λεπτά διάρκειας.

Πάρα πολύ καλή προσπάθεια, στα λίγα μειονεκτήματα θα έβαζα το ότι είναι λίγο ασύνδετη στο τέλος, αλλά με τόσο καλή πορεία η ταινία είναι απλά πολύ καλή και εξαιρετικά κατάλληλη για παιδιά, λόγω της επιτηδευμένης αφέλειάς της. Παίρνει ένα 8 και πολύ εύκολα μάλιστα.



20. En Kongelik Afaere DEN SWE GER CZE

Ο δανέζικος κινηματογράφος ανέκαθεν τιμόταν ιδιαίτερα στην Κούβα κι όχι άδικα. Έτσι, όταν μια δανέζικη ταινία έρχεται στο φεστιβάλ, οι αίθουσες γεμίζουν παρά το προφανές χάσμα σε ταμπεραμέντο και κινηματογραφικό στιλ ανάμεσα στη δανέζικη και την κουβανική σχολή.

Η «βασιλική υπόθεση» ( ή «δεσμός» υπάρχει διπλό μήνυμα στον τίτλο) παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του γερμανού γιατρού FriedrichStrunsee, που εκλήθη να κάνει τον προσωπικού γιατρό του σχιζοφρενούς βασιλέα Κρίστιαν του Έβδομου, για να καταλήξει να έχει δεσμό με την αγγλικής καταγωγής βασίλισσα Ματίλδη, που αναγκάστηκε να παντρευτεί τον Κρίστιαν στα 15 της. Ο «γερμανός γιατρός» θα κυβερνήσει τη χώρα από το 1770 αυτοδιορίζοντας την εξοχότητά του σε υπερυπουργό, θα κάνει τις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις στην ιστορία της Δανίας και θα βγάλει τη χώρα από τον μεσαίωνα στον οποίο βρισκόταν, για να κατηγορηθεί τελικά ως άρπαγας του θρόνου.

Είχα διαβάσει καλές κριτικές, οι πραγματικές ιστορίες μου αρέσουν,. Έχω και μια αδυναμία στους Σκανδιναβούς, ε είπα ας πάμε να το δούμε με μια γερμανόφωνη φίλη που δε χάνει γερμανική ταινία (η ταινία είναι κυρίως στα Δανέζικα, αλλά τα Αγγλικά και τα Γερμανικά δίνουν και παίρνουν). Και εντυπωσιάστηκα! Φανταστική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή, εκπληκτική φωτογραφία (και μάλιστα για μια χώρα τόσο γεωγραφικά βαρετή όσο η Δανία), καταιγιστικός ρυθμός γεγονότων, εξαιρετική σκηνοθεσία. Συνήθως έχω θέμα με τις ταινίες που ξεπερνούν τα 100 λεπτά, αλλά αυτή παρότι διήρκησε 137’ με κράτησε καθηλωμένο μέχρι την τελευταία της σκηνή. Ψάχνω να βρω ψεγάδι και δε βρίσκω. Αν η ιστορία ήταν πιο κοντά στα υποκειμενικά μου ενδιαφέροντα (η Ευρώπη του 18ου αιώνα δεν είναι ένα από αυτά) θα έπαιρνε και 9. Παίρνει ένα 8,5 κι έχω και τύψεις ότι την αδίκησα.



21. Bolivar, el Hombre de las Dificultades VEN CUB ESP

Βενεζολάνικη παραγωγή με ολίγον από Κούβα και Ισπανία, που εστιάζει στη δυσκολότερη εποχή του απελευθερωτικού αγώνα του Μπολίβαρ: το 1815 ο Μπολίβαρ άφραγκος και χωρίς καμία υποστήριξη καταφθάνει στη Τζαμάικα και στη συνέχεια στην Αϊτή, προσπαθώντας να επανεκκινήσει μια επανάσταση από το τίποτα.

Ο σκηνοθέτης στην παρουσιάση μας «προειδοποίησε» πως θα δούμε έναν Μπολίβαρ ανθρώπινο κι όχι ένα Μπολίβαρ από μπρούτζο «με κουτσουλιές από περιστέρια». Γνωρίζοντας το πόσο φαφλατάδες είναι οι Βενεζολάνοι και το ότι η εμμονή με τον Μπολίβαρ οδηγεί σε μια θεοποίησή του, ήμουν επιφυλακτικός.

Κι όμως, η ταινία ήταν ό,τι μας υποσχέθηκε ο Λαμάτα: ένας Μπολίβαρ που αποτυγχάνει, που απογοητεύεται, που φτάνει ένα βήμα πριν την αυτοκτονία, ο Μπολίβαρ εμπνευστής, ο Μπολίβαρ γαμίκουλας, ο Μπολίβαρ απατεώνας, ο Μπολίβαρ ηγέτης, ο Μπολίβαρ πανούργος. Όλα αυτά που ξέρουμε ότι ήταν και ποτέ δε μας δείχνουν, επιτέλους σε ένα έργο τέχνης ανθρώπινο, γήινο, πραγματικό. Το σκηνικό είναι κυρίως το Τρινιδάδ της Κούβας και δεν μπορώ να σκεφτώ και καλύτερο background για την Καραϊβική του 19ου αιώνα, ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά παρότι εμφανώς λείπει καστ, ο ρυθμός είναι γρήγορος χωρίς κενά διαστήματα, το χιούμορ διαδέχεται το δράμα και γενικώς οι Βενεζολάνοι για άλλη μια φορά άφησαν πολύ καλή εντύπωση στο φεστιβάλ. Ένα 7,5 το παίρνει με το σπαθί του ο Μαλάτα και περιμένουμε και συνέχεια.


22. La pelicula de Ana CUB

Περσινή ταινία στην οποία μια κουβανή ηθοποιός, μη βλέποντας φως στο επαγγελματικό της τούνελ, γυρίζει ένα «ντοκιμαντέρ» για την πορνεία στην Κούβα, με σκοπό να εξαπατήσει ξένους δημοσιογράφους. Ανήκει σε αυτό το είδος των κουβανικών ταινιών που ξεκινούν ως κωμωδίες καταγγελίας και καταλήγουν σε δράματα με κοινωνική κριτική, όπου η ειρωνεία και το γέλιο μέχρι δακρύων εναλλάσσονται με την ξεφτίλα και την απόγνωση.



Η ταινία ξεκινάει πάρα πολύ καλά, αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα ξεχειλώνει στη μεταστροφή από την κωμωδία στο δράμα, με την πρωταγωνίστρια να είναι εξαιρετική στο πρώτο είδος αλλά να μην πείθει στο δεύτερο ενώ και σεναριακά το τέλος μάλλον απογοητεύει, αφού έχει πέσει σε 2-3 κλισεδάκια. Στο είδος της η Κούβα έχει να παρουσιάσει πολύ καλύτερα δείγματα, αλλά ακόμη κι έτσι πιάνει ένα 6,5 και πολύ εύκολα μάλιστα. Καλώς ή κακώς με την ταινία ασχολήθηκαν λίγοι επειδή ήταν περσινή και ο χρονισμός δεν τη βοήθησε στο φεστιβάλ.




23. In the name of Liberty IRN

Ιρανικό ντοκιμαντέρ για την μπολιβαριανή επανάσταση του Τσάβες. Προφανώς χαμηλού μπάτζετ, αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια προβολής των αντιθέσεων της βενεζολάνικης κοινωνίας και για το κοινό της χώρας προέλευσής του ενδεχομένως να είναι πολύ ενδιαφέρον. Για όσους είμαστε όμως familiarized με τη Λατινική Αμερική, δεν αποτελεί και κάτι το καινοτόμο, μάλλον αναμασά πράγματα που γνωρίζουμε και η προφορά του Ιρανού σκηνοθέτη κουράζει. Καλή προσπάθεια, αλλά όχι για λατινοαμερικάνικο φεστιβάλ. Στο Ιράν μπορεί να του έβαζα κι ένα 5, εδώ παίρνει ένα 2,5 λόγω του ότι πάσχει σε δομή, παρουσίαση και περιεχόμενο και αδυνατεί να πετύχει τον πρωταρχικό στόχο του νοτκιμαντέρ: να μας μάθει κάτι καινούριο.

24. Boccaccerias Habaneras



Την ταινία που πήρε το βραβείο του κοινού, την άφησα για το τέλος. Όχι επειδή θέλω να κάνω εφέ, αλλά γιατί την είδα τελευταία, δια πυρός και σιδήρου (βλέπε γενική αποτίμηση φεστιβάλ). Πέραν των ατέλειωτων ουρών, οι υπόλοιπες συστάσεις που είχα είναι ότι ο σκηνοθέτης είναι ο αριστοτέχνης Σότο, ότι πρόκειται για μια κωμωδία με «πολύ σεξ και τρελό χαβαλέ», πράγμα που δε λέει και πολλά. Έχετε δει πολλές κουβανικές ταινίες με λίγο σεξ και λιγότερο χαβαλέ;



Η υπόθεση της κωμωδίας είναι απλή: ένας συγγραφέας που έχει στερέψει από ιδέες καλεί απλούς Κουβανούς στο γραφείο του, καλώντας τους να του διηγηθούν εξωφρενικές ιστορίες επ’ αμοιβή, με σκοπό να εμπνευστεί για το επόμενο βιβλίο του.



Η δομή είναι ενδιαφέρουσα: επιλέγονται τρεις ιστορίες, χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους, οπότε ουσιαστικά μιλάμε για τρεις ταινίες μικρού μήκους, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, σενάρια και ύφος. Ο κοινός παρονομαστής πάντως είναι η καρικατούρα της κουβανικής κοινωνίας σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια: μαύρη αγορά, αχαλίνωτη σεξομανία, πορνεία, εξαπατημένοι κομουνιστές, γάμος με έναν Έλληνα (!), υπάλληλοι τσίρκου που καταλήγουν να μεταναστεύουν κατά λάθος, πρωτότυπες υπηρεσίες γάμων, κλεμμένα πούρα, όλα αυτά με ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ευρηματικό σενάριο, εκπληκτικό ρυθμό, απρόβλεπτο χιούμορ, εξαιρετικές ερμηνείες από ένα γαλαξία ηθοποιών και μπόλικη κριτική για τα κακώς κείμενα από νύφες που το κάνουν με τον ξάδερφό τους την ημέρα του γάμου, χρυσοδόντες πουλάνε σαρκοφάγους σε Άγγλους λαθρέμπορες ή μουλάτες που δε συγκρατούν τις ορμές τους απέναντι σε μαθητευόμενους τυλιχτές πούρων.



Χρόνια είχα να δω τόσο καλή κωμωδία, που ξεφεύγει κατά πολύ από το «χαβαλέ» και το σεξ και διεισδύει κριτικά στα άδυτα της κουβανικής κοινωνίας, χωρίς να παραλείπει να προκαλεί ατέλειωτο γέλιο σχεδόν σε κάθε ατάκα και διεστραμμένη ανατροπή της πλοκής. Έψαξα να βρω ψεγάδια και το μόνο που μου ήρθε ήταν το ότι οι τρεις ιστορίες θα έπρεπε να παρουσιάζονται με διαφορετική σειρά ώστε η κορυφαία να είναι τελευταία. Κατά τα λοιπά, εκπληκτική σκηνοθεσία, πολύ καλές ερμηνείες, φανταστικοί χαρακτήρες και σενάριο για ονειρώξεις γέλιου. Παίρνει ένα 8,5 και λίγο της είναι. Δεν είμαι τόσο φαν των κωμωδιών και δύσκολα τους βάζω οτιδήποτε πάνω από 8, η συγκεκριμένη απλά μπαίνει στο πάνθεον των καλύτερων κωμωδιών που έχω δει ποτέ. Το βραβείο κοινού είναι απόλυτα δικαιολογημένο: το κοινό δεν κάνει λάθος ποτέ.





(ακολουθεί γενική αποτίμηση του φεστιβάλ)

 

[kalspiros]

ανεξήγητο γιατί έλαβε τόσες δάφνες. αξιοπρεπείς χρόνος να τον περάσετε μαζί του, δε λέω, αλλά όχι και η σημαντικότερη Ιρλανδική ταινία του αιώνα! Ο πιτσιρικάς βέβαια είναι καταπληκτικός στο ρόλο του.

 

[romantic woman]

"Ο λύκος της Wall street"του Σκορτσέζε!!!καταπληκτική πολύ δυνατή πολύ πληθωρική ταινία!Ο Σκορτσέζε αντισυμβατικός τελείως δεν διστάζει να δώσει μιά ταινία με "ακρότητες"τα βγάζει στη φόρα όλα..ναρκωτικά,σεξ,ευκολο χρήμα κλπ.Το δίδυμο Σκορτσέζε-Λεονάρντο Ντι Κάπριο αχτύπητο!!Μεγάλο ταλέντο ο Ντι Κάπριο!!!!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟς,το λέω κάθε χρόνο που τον βλέπω και περιμένω κάθε χρόνο ..αναρωτιέμαι πότε θα κρατήσει στα χέρια του το "τιμημένο"που του αξίζει με χίλια!Σχεδόν τρίωρη η ταινία αλλά δεν σε κουράζει γιατί έχει έντονους ρυθμούς και κορυφώνει προς το τελευταίο μισάωρο όπου θαυμάζεις ακόμα περισσότερο την ερμηνευτική ικανότητα του Λεονάρντο...