Κινηματογραφική κουβέντα....

[afroditi]

αφου σου άρεσε το μωρό της ρόζμαρυ δες και τον ένοικο(the tenant) επίσης του πολάνσκι.
επίσης το cape fear με de niro πολύ καλο!
σταματώ γιατι θα αραδιάσω καμμιά ντουζίνα ταινίες!
α! και το memento δες!

 

[underwater]

Σε ευχαριστώ για τις προτάσεις afroditi. Κάποιες από αυτές που λες τις έχω δει, κάποιες άλλες όχι. Θα τις έχω υπόψιν!

 

[fenia42]

Είδαμε το to Rome with love και , αν και φαν του Γούντι Άλεν, δε μας άρεσε ιδιαίτερα.

 

[canf]

^μία απο τα ίδια...

 

[Italitsa]

Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι σαν σενάριο το To Rome with love δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο...Ψιλοβλακεία ήταν... Εντάξει, είχες κάποιες δόσεις γέλιου όπως η ατάκα του Γούντι προς τον μελλοντικό συμπέθερο "Ακολουθήσαμε μια νεκροφόρα και σας βρήκαμε"... Αλλά μόνο και μόνο για τα εξωτερικά γυρίσματα στη Ρώμη θα την ξαναέβλεπα...

 

[canf]

Με τον πεθερό γουντυ γέλασα τόσο πολύ!!!!Γενικά μου είχε λείψει απο τις ταινίες του!!
Και η Ρώμη κουκλάρα...τι να λέμε..
Απλά είναι μία απο τις μεγάλες μου αδυναμίες σκηνοθετικά και λίγο απογοητεύτηκα...
Απο την άλλη, όταν έχεις αυτές τις πόλεις για σκηνικό (παρίσι-ρώμη...) όλα τα άλλα είναι περιττά λέμε τώρα...

 

[underwater]

Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι σαν σενάριο το To Rome with love δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο...Ψιλοβλακεία ήταν... Εντάξει, είχες κάποιες δόσεις γέλιου όπως η ατάκα του Γούντι προς τον μελλοντικό συμπέθερο "Ακολουθήσαμε μια νεκροφόρα και σας βρήκαμε"... Αλλά μόνο και μόνο για τα εξωτερικά γυρίσματα στη Ρώμη θα την ξαναέβλεπα...

Πόσο σίγουρη ήμουν ότι κάτι περί ιταλικού σινεμά/Ιταλίας θα είχες γράψει!

 

[Italitsa]

Πόσο σίγουρη ήμουν ότι κάτι περί ιταλικού σινεμά/Ιταλίας θα είχες γράψει!

Γίνομαι γραφική το ξέρω, πιο γραφική και από τη Σαντορίνη, αλλά ρε παιδιά αγαπωωωωωω Ιταλία, δε μπορώ να κάνω αλλιώς!!!

 

[LIDA]

Ευχάριστη και ελαφρούτσικη με τον Jean Reno η γαλλική ταινία Le chef!

 

[underwater]

Είδα το "7 μέρες στη Havana", όπου 7 γνωστοί σκηνοθέτες προσπαθούν να μας μεταφέρουν την ατμόσφαιρα της κουβανέζικης πρωτεύουσας μέσω ισάριθμων σπονδυλωτών ιστοριών. Άνιση ταινία, κάποιες ιστορίες ήταν ενδιαφέρουσες ή/και συγκινητικές, κάποιες άλλες τελείως αδιάφορες.

Νομίζω ότι μερικές από τις ιστορίες που έχω διαβάσει για την Κούβα εδώ στο travelstories μου έχουν μεταφέρει πολύ καλύτερα το χρώμα της σε σχέση με αυτή την ταινία.

 

[chrisbd]

Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι......και μεις αλλά είναι ακριβό...

Γιάννης Σμαραγδής: «Απουσιάζει η αγάπη των πλούσιων Ελλήνων για την πατρίδα...»

Συνέντευξη στο click@Life

 

[chrisbd]

50 χρόνια Τζέιμς Μποντ: Γιατί συναρπάζει ακόμη;

Λίγο προτού το πολυαναμενόμενο «Skyfall», η 23η ταινία της σειράς, βγει στις αίθουσες, αναζητούμε όσα έχουν κάνει αγαπητό τον μακροβιότερο ήρωα στην ιστορία του κινηματογράφου - από τον Σον Κόνερι μέχρι τον Ντάνιελ Κρεγκ.

Οταν το 1962 ο 007 «προσγειώθηκε» παρέα με τον «Δρα. Νο» στις αίθουσες, άπλωσε ένα κοσμοπολίτικο βερνίκι σ’ έναν κόσμο μάλλον μουντό. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη δεκάδα με τις πιο μεγάλες επιτυχίες της χρονιάς, θα ανακαλύψει έξι ασπρόμαυρες ταινίες («Σκιές και σιωπή», «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας», «Λολίτα», «Η δίκη», «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς», «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;»), την πολεμική περιπέτεια «Η μεγαλύτερη μέρα του πολέμου» και, φυσικά, τα πολύωρα έπη-συνταγή για συγκομιδή Οσκαρ («Λόρενς της Αραβίας», «Η κατάκτηση της Δύσης»).

Ο «Δρ. Νο» με την παιδική υπόθεση, το άθλιο καστ (πλην του Τζόζεφ Γουάιζμαν στο ρόλο της ζωής του, ως «κακού») και τις συνεχείς αναφορές στην τρέχουσα επικαιρότητα ήταν ταινία εντελώς παράταιρη. Και αυτό ήταν το πιο σημαντικό συστατικό της επιτυχίας του. Στην ουσία αποτελού- σε την κινηματογραφική εισαγωγή στα swinging sixties, με την ελαφράδα του, τα εξωτικά του τοπία (βλ. Τζα- μάικα) και τη μουσική του. Kαι, βέβαια, την εισαγωγή στην ποπ κουλ-τούρα - μια έννοια που είχε μόλις γεννηθεί. Το περίφημο λευκό μπικίνι της αναδυόμενης Ούρσουλα Αντρες, π.χ., έγινε σημείο αναφοράς. Ο κόσμος αγκάλιασε αυτό το νέο είδος θεάματος και η Eon Productions, Η εταιρεία που είχε αγοράσει τα δικαιώματα για τις νουβέλες του Ιαν Φλέμινγκ, ήταν έτοιμη να προσφέρει κι άλλο. Ο «Δρ. Νο», άλλωστε, γυρίστηκε με σκοπό να αποτελέσει τον «πιλότο» για τηλεοπτική σειρά, αλλά η αναπάντεχη επιτυχία του έπεισε τους παραγωγούς Αλμπερτ Μπρόκολι και Χάρι Σάλτζμαν να τη συνεχίσουν στη μεγάλη οθόνη...

Συνέχεια kathimerini.gr | 50 χρόνια Τζέιμς Μποντ: Γιατί συναρπάζει ακόμη;