Κινηματογραφική κουβέντα....

[manolism]

The Occupant, ένας πρώην πετυχημένος διαφημιστής, άνεργος πλέον, αναγκάζεται να πουλήσει το διαμέρισμά του. Όταν ανακαλύπτει ότι έχει κλειδιά του διαμερίσματος, αρχίζει να παρακολουθεί και να παρενοχλεί τους νέους ιδιοκτήτες σε μια προσπάθεια να πάρει πίσω τη ζωή που έχασε.
Περίεργη ταινία, στο τέλος βγαίνει ένα συμπέρασμα φυσικά. Ο πρωταγωνιστής τελείως ψυχάκιας (ο ρόλος εννοώ). Το συμπέρασμα που έβγαλα εγώ και δυστυχώς το συναντάμε και στην πραγματική ζωή είναι ότι κάποιοι ''άνθρωποι'' είναι τόσο παρτάκηδες και τους ενδιαφέρει ο εαυτούλης τους και τίποτα άλλο, που πατάνε πάνω σε πτώματα κυριολεκτικά, αδιαφορώντας για όλους και για όλα. Το φινάλε δεν μου άρεσε, περίμενα κάτι άλλο καθώς συνήθως είμαι με τους καλούς της υπόθεσης.

 

[Earth Citizen]

The Occupant, ένας πρώην πετυχημένος διαφημιστής, άνεργος πλέον, αναγκάζεται να πουλήσει το διαμέρισμά του. Όταν ανακαλύπτει ότι έχει κλειδιά του διαμερίσματος, αρχίζει να παρακολουθεί και να παρενοχλεί τους νέους ιδιοκτήτες σε μια προσπάθεια να πάρει πίσω τη ζωή που έχασε.
Περίεργη ταινία, στο τέλος βγαίνει ένα συμπέρασμα φυσικά. Ο πρωταγωνιστής τελείως ψυχάκιας (ο ρόλος εννοώ). Το συμπέρασμα που έβγαλα εγώ και δυστυχώς το συναντάμε και στην πραγματική ζωή είναι ότι κάποιοι ''άνθρωποι'' είναι τόσο παρτάκηδες και τους ενδιαφέρει ο εαυτούλης τους και τίποτα άλλο, που πατάνε πάνω σε πτώματα κυριολεκτικά, αδιαφορώντας για όλους και για όλα. Το φινάλε δεν μου άρεσε, περίμενα κάτι άλλο καθώς συνήθως είμαι με τους καλούς της υπόθεσης.

Εντάξει το επίπεδο "παρτάκιας" το έχει ξεπεράσει ο πρωταγωνιστής, μιλάμε για ζηλοφθονία και ψυχολογική διαταραχή. Ούτε εμένα μου άρεσε το τέλος και γενικότερα (το έχω ξαναγράψει) δε μου κολλούσαν κάποια σημεία στην ταινία. Πολλά είπαμε, μη δίνουμε και spoilers

 

[Liana13]

Καλησπέρα σας! Είναι πολύ γνωστή ταινια και ισως οι περισσοτεροι να την εχετε δει αλλα ειμαι τοσο ενθουσιασμενη που πρεπει να την γραψω. Cinema paradiso, ιταλικο αριστουργημα του Τζουζεπε Τορνατορε. Μια ταινια που σου γεννα τα πιο αγνα συναισθηματα της ψυχης σου! Γυρισμενη στην Σικελια (και ναι καποιες σκηνες ειναι και στην Τσεφαλου που επισκεφτηκα πριν 2,5 μηνες) αποτελει μια ωδη πως να το πω στον κινηματογραφο ετσι οπως πρεπει να ειναι. Ό,τι πιο αγνο και καλο μου το βγαζει αυτη η ταινια και ειναι απο τις ελαχιστες ταινιες που μιλαει για την τεραστια επιρροη του ιδιου του μεσου στον ανθρωπο. Ο νεαρός Σαλβατορε περνα τα παιδικα και εφηβικα του χρονια διπλα στον Αλφρεντο, εναν μηχανικο προβολης ταινιων κατι που τον ξετρελαινει. Ο θανατος του Αλφρεντο μετα από αρκετα χρονια επαναφερει τον Σαλβατορε ξανα στο Σικελικο χωριο του και παραλληλα του ξυπνανε αναμνησεις απο την ζωη του εκει. Οσο κοινοτυπο και αν ακουγεται ειναι πραγματικα ενας θησαυρος του κινηματογραφου. Η νοσταλγια αυτης της ταινιας με εκανε να βαλω στοιχημα με τον εαυτο μου οτι ακομα και οταν θα μεγαλωσω να διατηρησω το παθος και τον ενθουσιασμο μου που εχω και τωρα. Ναι το ξερω ειναι δυσκολο αλλα θα το παλεψω. Οπως και να χει εμενα με αγγιξε παρα πολυ αυτη η ταινια (οχι οτι ειμαι προκατειλημμενη για την Τσεφαλου αλλα προσωπικα η κορυφαια σκηνη της ταινιας γυριστηκε εκει ;Ρ στην θαλασσα - για οσους την εχετε δει καταλαβαινετε τι εννοω;Ρ).
Και παρολο που εχω δει ελαχιστοτατες ευρωπαικες ταινιες γενικοτερα στο τοπ 5 ολων των ταινιων που εχω δει συγκαταλεγονται αδιαμφισβητητα τα 2 αυτα ιταλικα αριστουργηματα (La vita e bella και Cinema Paradiso)!!

 

[psilos3]

Έκλεισε η πεντάδα του αγαπημένου πλέον Paulo Oriol με τη πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους του 2010, το ''Julia's Eyes''. Ταινία που διαφοροποιείται λιγο σε σχέση με τις υπόλοιπες καθώς τείνει περισσότερο προς το θρίλερ, διατηρώντας φυσικά τα στοιχεία του αιφνιδιασμού αλλά και των απρόσμενων εξελίξεων στις οποίες μας έχει συνηθίσει πλέον ο ευρηματικός σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Δε με ξετρέλανε όσο οι άλλες, λογικό όμως έχοντας δει τα προηγούμενα του καταπληκτικά έργα.

 

[AntRo]

Εντάξει το επίπεδο "παρτάκιας" το έχει ξεπεράσει ο πρωταγωνιστής, μιλάμε για ζηλοφθονία και ψυχολογική διαταραχή. Ούτε εμένα μου άρεσε το τέλος και γενικότερα (το έχω ξαναγράψει) δε μου κολλούσαν κάποια σημεία στην ταινία. Πολλά είπαμε, μη δίνουμε και spoilers

Ευχαριστη ταινια, αλλα ειναι λιγο κακοφτιαγμενη.

 

[Earth Citizen]

Έκλεισε η πεντάδα του αγαπημένου πλέον Paulo Oriol με τη πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους του 2010, το ''Julia's Eyes''. Ταινία που διαφοροποιείται λιγο σε σχέση με τις υπόλοιπες καθώς τείνει περισσότερο προς το θρίλερ, διατηρώντας φυσικά τα στοιχεία του αιφνιδιασμού αλλά και των απρόσμενων εξελίξεων στις οποίες μας έχει συνηθίσει πλέον ο ευρηματικός σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Δε με ξετρέλανε όσο οι άλλες, λογικό όμως έχοντας δει τα προηγούμενα του καταπληκτικά έργα.

Α την είδα κι εγώ και τελικά ούτε εμένα μου άρεσε όσο οι άλλες (συγγνώμη @evaT ).
Δε βρήκα τόσο φοβερή ανατροπή και πλοκή σαν κι αυτές που μας έχει συνηθίσει. Ωστόσο, με είχε στην τσίτα περισσότερο.

Ευχαριστη ταινια, αλλα ειναι λιγο κακοφτιαγμενη.

Ναι, ισχύει!

 

[barkour]

Α την είδα κι εγώ και τελικά ούτε εμένα μου άρεσε όσο οι άλλες (συγγνώμη @evaT ).
Δε βρήκα τόσο φοβερή ανατροπή και πλοκή σαν κι αυτές που μας έχει συνηθίσει. Ωστόσο, με είχε στην τσίτα περισσότερο.


Ααα λιγα λογια για την Belen

 

[Earth Citizen]

Η Belen Rueda εξαιρετική, έχω παραλείψει να το αναφέρω. Μου αρέσει σε όλες όσες την έχω δει (πρώτη φορά στο αγαπημένο El Orfanato).

 

[mikrh tsopana]

Ωραία ταινία, την είδα κι αυτή χθες. Χιουμοριστική αλλά παράλληλα και σκληρή, όπως άλλωστε η ζωή αρκετών νέων ανά το κόσμο. Εξίσου ενδιαφέρουσα η παρουσίαση των αποστακτηρίων και της γευσιγνωσίας, με μια πολύ μικρή δόση Εδιμβούργου, μιας πόλης που -και αυτή- δε θα δούμε από κοντά λόγω κοροναιού...

Υ.Γ. Γέλασα πολύ και μου άρεσε η εξήγηση για το ''μερίδιο των αγγέλων'', την ιδιαίτερη παράδοση δηλαδή που συνοδεύει την απώλεια μέρους του ποτού λόγω της ωρίμανσης, ψάχνοντας παράλληλα να θυμηθώ άνε έχουμε κάτι αντίστοιχο και στα δικά μας μέρη.

Την ίδια και εγώ και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αν και δυσκολευόμουν να καταλάβω τα αγγλικά τους λόγω προφοράς. Τη Σκωτία την ονειρευόμουν από μικρή και εύχομαι κάποτε να πάω αν και δε νομίζω σύντομα.

 

[poised]

Φανταστείτε ότι κάθεστε να δείτε μία ταινία δεκαετίας σχεδόν για την οποία δε ξέρετε τίποτα, δε θυμάστε καν από που τη βρήκατε και πριν ακόμα καλά καλά ξεκινήσει, στα δύο λεπτά και κάτι, ο καναπές σας έχει καταπιεί και έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ρε συ τι ήταν αυτό; Βιντεοκλίπ των radiohead;

Ξεκινάει με μία διαθήκη: Θάψτε με γυμνή, χωρίς φέρετρο, με το μέτωπο να κοιτάει κάτω, χωρίς ταφόπλακα, όπως αξίζει στους ανθρώπους που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους.

Εκτός και αν τα παιδιά της γυναίκας αυτής καταφέρουν να δώσουν ένα γράμμα προς το πατέρα τους (που νόμιζαν νεκρό) και προς τον αδερφό τους (που δεν ήξεραν ότι υπήρχε). Τότε η υπόσχεση έχει κρατηθεί.

Εντάξει, εμένα με κέρδισε πριν ξεκινήσει, αλλά η πορεία της ήταν εξίσου δυνατή, τραχιά, συναισθηματική, σκληρή, αληθινή.

Μιλάω για το Ιncendies (2010).

 

[psilos3]

Την ίδια και εγώ και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αν και δυσκολευόμουν να καταλάβω τα αγγλικά τους λόγω προφοράς. Τη Σκωτία την ονειρευόμουν από μικρή και εύχομαι κάποτε να πάω αν και δε νομίζω σύντομα.

Καλά άστο, δεν έπιανα λέξη, νομίζω ήταν χειρότερα κι από Ιρλανδικά έτσι τραγουδιστά όπως μιλούσαν.
Ωραία ταινία, ωραία και τα ουισκάκια τους και οι δοκιμές στα αποστακτήρια.
Κι εγώ ήθελα να πάω χρόνια και θα το πραγματοποιούσα σ' ενα μήνα, αλλά είναι ακομα ένα ταξίδι που ακυρώνει η όλη κατάσταση.

 

[barkour]

Φανταστείτε ότι κάθεστε να δείτε μία ταινία δεκαετίας σχεδόν για την οποία δε ξέρετε τίποτα, δε θυμάστε καν από που τη βρήκατε και πριν ακόμα καλά καλά ξεκινήσει, στα δύο λεπτά και κάτι, ο καναπές σας έχει καταπιεί και έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ρε συ τι ήταν αυτό; Βιντεοκλίπ των radiohead;

Ξεκινάει με μία διαθήκη: Θάψτε με γυμνή, χωρίς φέρετρο, με το μέτωπο να κοιτάει κάτω, χωρίς ταφόπλακα, όπως αξίζει στους ανθρώπους που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους.

Εκτός και αν τα παιδιά της γυναίκας αυτής καταφέρουν να δώσουν ένα γράμμα προς το πατέρα τους (που νόμιζαν νεκρό) και προς τον αδερφό τους (που δεν ήξεραν ότι υπήρχε). Τότε η υπόσχεση έχει κρατηθεί.

Εντάξει, εμένα με κέρδισε πριν ξεκινήσει, αλλά η πορεία της ήταν εξίσου δυνατή, τραχιά, συναισθηματική, σκληρή, αληθινή.

Μιλάω για το Ιncendies (2010).

Το εχει ανεβασει το ΚΘΒΕ περσυ ,<< Πυρκαγιες >> λεγοταν.
Ναι , δυνατο ,σκληρο και με ανατροπη στο τελος