Κινηματογραφική κουβέντα....

[Traveller]

Άσχετο αλλά επειδή πορώθηκα... θα είχε ενδιαφέρον να έγραφε και να αιτιολογούσε ο καθένας μας το δικό του ever top ten... Σας περιμένω...

 

[Yorgos]

Απίστευτα πράγματα βλέπουμε στο Διεθνές Φεστιβάλ Νέου Αμερικάνικου Κινηματογράφου στην Αβάνα, εδώ και μια εβδομάδα. ΜΑΚΡΑΝ η καλύτερη κινηματογραφική σκηνή του πλανήτη με ταινιάρες που πετάνε, επιτέλους και άλλες χώρες κάνουν ταινίες σχεδόν εφάμιλλες των κουβανικών και η απονομή θα έχει σασπένς. Έχω γίνει βαμπίρ με 4-5 ταινίες την ημέρα, ευτυχώς πρόλαβα κι έβγαλα πάσο και δεν κάνω τις ουρές που σχηματίζονται στις 24 αίθουσες της πρωτεύουσας. Θα κάνω ένα ποστ γιατί μιλάμε για πραγματικό κινηματογράφο... Το ότι οι ίδιοι οι σκηνοθέτες προλογίζουν τις ταινίες τους είναι φανταστικό, ενώ για πρώτη φορά και οι μικρού μήκους είναι καταπληκτικές.

 

[Lyda]

Χθες ειδα την ταινια "Κυκλος" του Jafar Panahi, εξαιρετικη ταινια, εντονα συναισθηματα, απιστευτα ευτοχα ψυχογραφει τους χαρακτηρες και κανει τους θεατες να αγαπησουν τον ιρανικο κινηματογραφο

 

[ANEL]

Θα πάρει μάλλον πολύ χώρο και χρόνο να αιτιολογήσει κανείς την άποψή του για 10 ταινίες.εγώ θα γράψω 10 που μου αρέσουν πολύ,χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και πολλές άλλες που μου αρέσουν ίσως και εξίσου μ'αυτές της λίστας.
1.Αγριες φράουλες,σκηνοθεσία Ingmar Bergman,1957.
εξαιρετική η ματιά του σκηνοθέτη σε μια ατμοσφαιρική ταινία που διαπραγματεύεται το υπαρξιακό της ζωής και θανάτου,μέσα από τις
αναμνήσεις της ζωής ενός ηλικιωμένου καθηγητή(Βίκτωρ Σγιόστρομ,μοναδικός!!!!)
2.Τα φτερά του έρωτα,σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς,1987
Ποιητική λυρική,μαγική εκδοχή της δύναμης του έρωτα,αφού για χάρη του ένας άγγελος, απαρνήθηκε την αθανασία και επιλέγει τον πόνο και την φθορά της θνητής ύπαρξης.
3.Κλέφτης ποδηλάτων,σκηνοθεσία Vittorio de Sica,1948.
4.Η ωραία της ημέρας,Luis Bunuel,1965.
5.Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν,Sydney Pollack,1969
6.Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι,B.Bertolucci,1972
7.Ο ταξιτζής,Martin Scorsese,1978
8.Τα φώτα της πόλης,Τσάρλιν Τσάπλιν,1931
9.Η αυτοκρατορία των αισθήσεων,Nagisa Oshima,1976
10.O νονός,Francis Ford Copola,1972

 

[Traveller]

Αnel η λίστα σου είναι εξαιρετική...

Εγώ σκέφτηκα να βάλω στο top-ten μου 10 ταινίες από 10 διαφορετικές χώρες... σίγουρα έτσι θα αδικήσω κάποιες ταινίες που είναι εφάμιλες με αυτές που αναφέρω αλλά πιστεύω πως έτσι η λίστα θα έχει πιο μεγάλο ενδιαφέρον...

ΣΟΥΗΔΙΑ: Άγριες φράουλες,σκηνοθεσία Ingmar Bergman,1957.
Σουηδία ίσον Μπέργκμαν και οι Αγριοφράουλες μαζί με την Νύχτα των Σαλτιμπάγκων τα αριστουργήματα του...

ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: Θωρηκτό Ποτέμκιν, σκηνοθεσία Σεργκέι Αιζενστάιν, 1925.
Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.Ισως η καλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου.

ΓΑΛΛΙΑ: Χιροσίμα Αγάπη μου, σκηνοθεσία Αλαίν Ρενέ, 1959.
Νουβέλ βαγκ αγάπη μου. Απλά αριστούργημα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: METROPOLIS, σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ, 1927.
Η επιτομή του εξπρεσιονισμου στον κινηματογράφο.

ΙΤΑΛΙΑ: Η γη τρέμει, σκηνοθεσία Πάολο Βισκόντι, 1948.
Το νεορεαλιστικό αριστούργημα του κόκκινου Κόντε.

ΙΣΠΑΝΙΑ: Αυτό το σκοτεινό αντικείμενο του Πόθου, σκηνοθεσία Λουίς Μπουνιουέλ,1977
Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη ταινία του δάσκαλου αλλά σίγουρα είναι η αγαπημένη μου.

Η.Π.Α: O πολίτης Κέην, σκηνοθεσία Όρσον Ουέλες, 1941.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι.

ΙΑΠΩΝΙΑ: Oι 7 Σαμουράι, σκηνοθεσία Ακίρα Κουροσάβα,1954.
Μαθήματα κινηματογράφου από τον μεγαλύτερο Γιαπωνέζο σκηνοθέτη όλων των εποχών.

ΑΓΓΛΙΑ: ΨΥΧΩ, σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1960.
Το ξέρω οτι η ταινία είναι Αμερικανική, αλλά ο Χίτσκοκ είναι Εγγλέζος και ένας Χίτσκοκ δεν μπορεί να λείπει ποτέ από ένα top-ten.

ΕΛΛΑΔΑ: Κάλπικη Λίρα, σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλα, 1955.
Νεορεαλισμός by Greece.Ίσως η καλύτερη Ελληνική ταινία ever.

 

[ΕΡΣΗ]

Ξεκινω και εγω τη δικη μου λιστα κατα χωρες οπως προαναφερεις, γιατι ετσι βοηθα τη μνημη μας να σκεφτουμε και προς αλλες κατευθυνσεις, αλλα και παραλληλα αδικει καποιες.

Σουηδια: Η εβδομη σφραγιδα του Ingmar Bergman

Σοβιετικη Ενωση: Ιβαν ο Τρομερος του Σεργκέι Αιζενστάιν (ντροπη μου που αγνοω το υπεροχο Σολαρις του Ταρκοφσκι).

Γαλλια: Εκδρομη στην εξοχη του Ζαν Ρενουαρ 1936

Γερμανια: Γαλαζιος Αγγελος του Sternberg 1930

Ιταλια: Μεταξυ του senso και των καταραμενων του Βισκοντι (ντροπη μου που αφηνω απεξω τον Φελινι)

Ισπανια: Η Αννα και οι λυκοι του Καρλος Σαουρα 1973

Μεξικο: Ναζαρεν του Λουίς Μπουνιουέλ

Ολες αυτες τις ταινιες ετυχε να τις δω πριν απο καποιους αιωνες, κατα τη διαρκεια των τελευταιων μαθητικων μου χρονων και της φοιτητικης μου ζωης, οποτε οι ταινιες αυτες ουσιαστικα διαμορφωσαν τον τροπο με τον οποιο βλεπω κινηματογραφο ακομη και σημερα.

ΗΠΑ: Λατρευω την ανατρεπτικη Τιμη των Πριτζι του Τζον Χιουστον (και δεν μπορω να μην αναφερω το Κατω απο το Ηφαιστειο, και το Ο Νεκρος του ιδιου. Ντροπη μου που αγνοω τον Κιουμπρικ και τον Κλιντ Ιστγουντ με τους "υπεροχους ασυγχωρητους" καθως και την υπεροχη "νυχτα του κυνηγου" σε σκηνοθεσια του Charles Laughton και πρωταγωνιστη σε ρολο κακου του Ρομπερτ Μιτσαμ! Και ποσες αλλες αγνοω ακομη!)

Ιαπωνια: "οι επτα σαμουραι" χωρις κανενα δισταγμο και εγω

Αγγλια: Η ιστορια δυο πολεων του 1958 για την υπεροχη ερμηνεια του Ντιρκ Μπογκαρτ, αλλα και την αγνωστη ταινια του 1943 The life and death of colonel Blimp ως το απολυτο αριστουργημα, εν καιρω πολεμου, της βρετανικης προπαγανδας.

Ελλαδα: Ο δρακος του Κουνδουρου το 1956 για την συγκλονιστικη ερμηνεια του Ντινου Ηλιοπουλου.

Μαλλον εβαλα παραπανω απο δεκα, αλλα αδυνατω να περιορισω τη λιστα μου. Αν αυριο την ξαναγραψω εκ νεου, ειμαι σιγουρη οτι θα ειναι ελαφρως διαφορετικη.

 

[taver]

Έλεος με τον Αϊζενστάιν, δε μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε... Απλοϊκή προπαγάνδα και τίποτα παραπάνω.
Επίσης μου κάνει κάπως περίεργα μια λίστα best, όπου η πιο καινούργια ταινία είναι του 1977... Old is not good, για τον κινηματογράφο. Η τέχνη εξελλίσεται, και κάθε νέα δημιουργία αποτελεί εξέλιξη, που χτίζει πάνω στις υπάρχουσες δημιουργίες.

Υ.Γ. Λίστα από μένα δε θα δείτε. Αλλά κι αν βλέπατε, δε θα έβριθε από σινεφίλ κλισέ.

ΥΓ 2: Μα ούτε μια αναφορά στο Woody δεν έκανε κανείς?

 

[Traveller]

1. Απλοική προπαγάνδα ο Αιζενστάιν? Πίσω στα θρανία και ξαναγύρνα διαβασμένος... το παράλληλο μονταζ ποιός το ανακάλυψε? το γκρο πλαν? η σκηνή της σκάλας είναι κάτι το απίθανο και έχει κοπιαριστεί δεκάδες φορές... το Ιβαν ο τρομερός και το Να ζήσει το Μεξικό από που κι ως που είναι προπαγάνδα?Μην βλαστημάμε εδώ μέσα...

2.Αγαπητέ κάποια πράγματα είναι κλασικά... ταινίες πραγματικά μεγάλες που να με έχουν αγγίξει μετά το ογδόντα είναι μετρημένες στα δάκτυλα... το ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Ο ΠΑΙΚΤΗΣ, Η ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ και 5-6 άλλες ακόμα... ο κινηματογράφος δυστυχώς έχει βαλτώσει... τεράστιους σκηνοθέτες πια είναι δύσκολο να βρεις... ταινιούλες για να περάσει το δύωρο ευχάριστα υπάρχουν πολλές , αριστουργήματα πια όχι...

3. Ο woody σαφέστατα και είναι μεγάλος σκηνοθέτης αλλά και πάλι οι καλύτερες του ταινίες (Μανχάταν και Υπναράς) γυρίστηκαν κι αυτές πριν το 80...

4. Το σινεφίλ κλισέ είναι κάτι που δεν το δέχομαι... αν κάποιος θεωρεί σινεφίλ μια ταινία που δεν καταλαβαίνει να ξεστραβωθει να καταλάβει... δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη υπάρχουν καλές και κακές ταινίες... ΤΕΛΟΣ

 

[maris-lou]

-" Ο νεκρος " του Τζαρμους για την ατμοσφαιρα και την μουσικη του
-"Οι πετρινοι κηποι" του Κοπολα με την Ατζελικα Χιουστον σε υπεροχη ερμηνεια
-"Η νυχτα των σαλτιμπαγκων" του Μπερκμαν ,για την εφιαλτικη μαγεια της
-"Ουργκα-η γη του ερωτα" του Μιχαλκωφ για εκεινη την υπεροχη σκηνη με το βαλς και τις νοτες τατουαζ.
- "Ο εραστης της κομμωτριας" του Πατρις Λεκοντ για τον χορο του Ζαν Ροσφορ μεσα στο κομμωτηριο και συνολικα τον ερωτισμο της ταινιας.
-"Τα μαυρα ματια" του Μιχαλκωφ για την σκηνη με το καπελο στη λιμνη.
-"Τα βιβλια του Προσπερο" του Γκριναγουει γιατι ειναι στοχαστικο και ποιητικο παραμυθι.
-ολα του Φελινι γιατι ...ετσι.
"Τα ονειρα" του Κουροσαουα γιατι ,δεν χωραει ...γιατι.
-"Ευδοκια" του Δαμιανου ,γιατι παντα το χορευω.
-"Οι τεμπεληδες της ευφορης κοιλαδας" του Παναγιωτοπουλου γιατι ταυτιζομαι .

Αλλες νεοτερες, αγαπημενες ,σε αλλο ποστ.

 

[taver]

1. Απλοική προπαγάνδα ο Αιζενστάιν? Πίσω στα θρανία και ξαναγύρνα διαβασμένος... το παράλληλο μονταζ ποιός το ανακάλυψε? το γκρο πλαν? η σκηνή της σκάλας είναι κάτι το απίθανο και έχει κοπιαριστεί δεκάδες φορές... το Ιβαν ο τρομερός και το Να ζήσει το Μεξικό από που κι ως που είναι προπαγάνδα?Μην βλαστημάμε εδώ μέσα...

2.Αγαπητέ κάποια πράγματα είναι κλασικά... ταινίες πραγματικά μεγάλες που να με έχουν αγγίξει μετά το ογδόντα είναι μετρημένες στα δάκτυλα... το ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Ο ΠΑΙΚΤΗΣ, Η ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ και 5-6 άλλες ακόμα... ο κινηματογράφος δυστυχώς έχει βαλτώσει... τεράστιους σκηνοθέτες πια είναι δύσκολο να βρεις... ταινιούλες για να περάσει το δύωρο ευχάριστα υπάρχουν πολλές , αριστουργήματα πια όχι...

3. Ο woody σαφέστατα και είναι μεγάλος σκηνοθέτης αλλά και πάλι οι καλύτερες του ταινίες (Μανχάταν και Υπναράς) γυρίστηκαν κι αυτές πριν το 80...

4. Το σινεφίλ κλισέ είναι κάτι που δεν το δέχομαι... αν κάποιος θεωρεί σινεφίλ μια ταινία που δεν καταλαβαίνει να ξεστραβωθεί να καταλάβει... δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη υπάρχουν καλές και κακές ταινίες... ΤΕΛΟΣ

1. Τώρα πια, ναι. Μπορεί κάποτε να έγραψε ιστορία, αλλά το γεγονός ότι μια ταινία ήταν η καλύτερη για την εποχή της, και καταγράφηκε στο πάνθεον της ιστορίας του κινηματογράφου δεν την κάνει και αντικειμενικά καλύτερη από μια άλλη, μεταγενέστερη ταινία. Ιδωμένο σήμερα, με σημερινά standards, το Θωρηκτό Ποτέμκιν δεν είναι τίποτα το τρομερό... Οι λέξεις "απλοϊκή προπαγάνδα" ανήκουν σε φίλο μου στον οποίο δάνεισα το DVD κάποια στιγμή. Και τελικά δεν έχει άδικο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι το bottom line. [ Και μη μου πει κανείς ότι και η ακρόπολη είναι ερείπια, δε θα βάλουμε τον κινηματογράφο δα στην ίδια κλίμακα με την ιστορία... ]

2. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα... Ταινίες όπως Schindler's list, shawsank redemption, Cidade de Deus, Αμελί μάλλον πάνε στα αζήτητα με τη λογική αυτή... Και να μην πούμε καν για μετα-ταινίες όπως Ταραντίνο, Kevin Smith κλπ, για το νέο μεξικάνικο (και ευρύτερα λατινοαμερικάνικο) κινηματογράφο, κλπ...

3. Ναι, η αναφορά έγινε στη βάση ότι είχατε κολλήσει με τα παλιά...

4. Δεν έχω τίποτα με τα καλά και κακά είδη, ούτε με τις ταινίες που προσδιορίζονται ως σινεφίλ. Ίσα ίσα. Αλλά δε μ' αρέσει και δεν ακολουθώ το pretentious, self-righteous στυλάκι "είμαι σινεφίλ και ξέρω να διαλέγω", του κινηματογραφόφιλου κατεστημένου (η αναφορά "σινεφίλ" πήγαινε από την αρχή στους ανθρώπους και όχι στις ταινίες, μάλλον δεν το έκανα αρκετά σαφές).

 

[Traveller]

1. Τώρα πια, ναι. Μπορεί κάποτε να έγραψε ιστορία, αλλά το γεγονός ότι μια ταινία ήταν η καλύτερη για την εποχή της, και καταγράφηκε στο πάνθεον της ιστορίας του κινηματογράφου δεν την κάνει και αντικειμενικά καλύτερη από μια άλλη, μεταγενέστερη ταινία. Ιδωμένο σήμερα, με σημερινά standards, το Θωρηκτό Ποτέμκιν δεν είναι τίποτα το τρομερό... Οι λέξεις "απλοϊκή προπαγάνδα" ανήκουν σε φίλο μου στον οποίο δάνεισα το DVD κάποια στιγμή. Και τελικά δεν έχει άδικο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι το bottom line. [ Και μη μου πει κανείς ότι και η ακρόπολη είναι ερείπια, δε θα βάλουμε τον κινηματογράφο δα στην ίδια κλίμακα με την ιστορία... ]

Τον κινηματογράφο με την αρχιτεκτονική βάζουμε στην ίδια κλίμακα όχι τον κινηματογράφο με την ιστορία... λυπάμαι αλλά ακριβώς το ίδιο είναι...
Ένα σύγχρονο αρχιτεκτονικό θαύμα είναι εντυπωσιακότερο, ίσως πιο όμορφο, και φυσικά απείρως δυσκολότερο στο να κατασκευαστεί από την Ακρόπολη... η Ακρόπολη όμως είναι Ακρόπολη και το Ποτέμκιν το Ποτέμκιν...

2. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα... Ταινίες όπως Schindler's list, shawsank redemption, Cidade de Deus, Αμελί μάλλον πάνε στα αζήτητα με τη λογική αυτή... Και να μην πούμε καν για μετα-ταινίες όπως Ταραντίνο, Kevin Smith κλπ, για το νέο μεξικάνικο (και ευρύτερα λατινοαμερικάνικο) κινηματογράφο, κλπ...

Λυπάμαι αλλά ασφαλώς και πάνε στα αζήτητα... δεν είναι για πέταμα αλλά αριστουργήματα ασφαλώς και δεν είναι... δν υπάρχει σύγκρηση με τις ταινίες που έγραψε η Amel η Έρση η Maris-lou κι εγώ...

4. Δεν έχω τίποτα με τα καλά και κακά είδη, ούτε με τις ταινίες που προσδιορίζονται ως σινεφίλ. Ίσα ίσα. Αλλά δε μ' αρέσει και δεν ακολουθώ το pretentious, self-righteous στυλάκι "είμαι σινεφίλ και ξέρω να διαλέγω", του κινηματογραφόφιλου κατεστημένου (η αναφορά "σινεφίλ" πήγαινε από την αρχή στους ανθρώπους και όχι στις ταινίες, μάλλον δεν το έκανα αρκετά σαφές).

To έσωσες, συμφωνώ απόλυτα...

 

[ANEL]

Taver,θα συμφωνήσω μαζί σου πως η τέχνη εξελίσσεται,αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η εξέλιξη αυτή είναι προς το καλύτερο ή όχι.
συμφωνώ επίσης πως οι ταινίες που αναφέρθηκαν είναι πολύ παλιές και
σίγουρα θα υπάρχουν και νεότερες εφάμιλλες αυτών.
αλλά όπως είπε η Ερση με αυτές τις ταινίες κάποιοι άνθρωποι μεγάλωσαν,με αυτές έμαθαν και αυτές αγαπούν...αυτές λοιπόν που μας "γαλούχησαν",
που μας δώσανε την σημερινή οπτική μας στη ζωή αυτές δεν είναι λογικό
να θεωρούνται από εμάς και οι καλύτερες?
τα παραπάνω δικαιολογούν τα υποκειμενικά κριτήρια του καθενός στην σύνταξη της λίστας του...
υπάρχουν όμως και αντικειμενικά κριτήρια..
ένα λοιπόν έργο στη τέχνη(κάθε μορφής)για να χαρακτηριστεί αριστούργημα,θα πρέπει να πληρεί τουλάχιστον 2 προϋποθέσεις:
αφενός να είναι διαχρονικό(πράγμα που δεν ξέρουμε για πιο σύγχρονες ταινίες αν θα συμβεί)δηλ.να συγκινεί τόσο τους παλιότερους θεατές όσο και τους νεότερους και αφετέρου να εισάγει νέα μέσα και γενικά κάποιες καινοτομίες στη τέχνη..
νομίζω λοιπόν ότι οι ταινίες που έχουν αναφερθεί ικανοποιούν σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον τις 2 παραπάνω προϋποθέσεις και ως εκ τούτου
κερδίζουν επάξια (σε διαφορετικό βαθμό και για διαφορετικούς λόγους η καθεμία)τον τίτλο του αριστουργήματος.
θεωρώ πως πρέπει να γράψεις και εσύ μια λίστα με τις 10 κατά την γνώμη σου καλύτερες ταινίες,που φαντάζομαι θα είναι πιο σύγχρονες.εμένα θα με βοηθούσε πολύ στο να διευρύνω τις γνώσεις μου στο συγκεκριμένο θέμα .