Κινηματογραφική κουβέντα....

[tripakias]

Μετα απο 15 χρονια ξαναειδα την "Πολη του Θεου" (Cidade de Deus). Και τοτε μ' ειχε ενθουσιασει αλλα και τωρα. Σκηνοθετικα αψογη. Η ταινια πραγματευεται τις πτυχες της ανθρωπινης φυσης. Την σκληροτητα, την ιδιοτελεια, τη διψα για εξουσια, την εκδικητικοτητα, το φοβο, το παθος, τη χειραγωγηση.
Αλλα και την ηρεμια, το δισταγμο, τον ερωτα, το ρισκο και τα ονειρα.

Πρωταγωνιστικο ρολο στην ταινια εχουν τα ναρκωτικα και οι φονοι. Πουθενα ομως δεν θα δεις σκηνες μαστουρωμενων. Ολοι οι χρηστες μοιαζουν νηφαλιοι. Ελαχιστος ειναι επισης ο χρονος που αφιερωνεται για το θρηνο των νεκρων απο τους συγγενεις τους. Ενω η εκδικηση γινεται το νοημα της ζωης τους.

Υπερβολικα ωμη καταφερνει να μην προκαλει συγκινηση ακομη κι οταν προκειται για το θανατο μικρων παιδιων. Οι ελαχιστοι σχεδον αγνωστοι μεχρι τοτε Βραζιλιανοι ηθοποιοι και το πληθος των ερασιτεχνων, που ζουν στη φαβελα Cidade de Deus, συμμετεχουν οχι σαν να παιζουν ρολους, αλλα την ιδια τους τη ζωη. Πολλα απο τα παιδια ηταν στ' αληθεια μελη συμμοριων. Η ταινια δεν γυριστηκε στην ομωνυμη φαβελα αλλα σε κοντινη περιοχη διοτι ηταν επικινδυνο

Imfao προκειται για μια απο τις κορυφαιες ταινιες του παγκοσμιου κινηματογραφου.

 

[whoknows]

ειχα αρκετα χρονια να το δω το συγκεκριμενο, το οποιο το θεωρω απο τα κορυφαια εργα..
Papillon - (Ο πεταλούδας (1973)

http://www.imdb.com/title/tt0070511/

 

[vivasil]

Ο πεταλούδας. Κορυφαία διαχρονική ταινία. Έχεις δίκιο @whoknows .

 

[gelf]

Εξαιρετική ταινία είναι το "Χωρίς Αγάπη" του μεγάλου σκηνοθέτη Andrey Zvyagintsev, ο οποίος έχει δημιουργήσει μερικές από τις καλύτερες, κατά τη γνώμη μου ταινίες του 21ου αιώνα και συγκεκριμένα:
1. Την αριστουργηματική "Επιστροφή" (2003).
2. "Elena" (2011).
3. "Leviathan" (2014).
4. "Χωρίς Αγάπη" (2017).

 

[duty_free]

Ἐφέτος, οἱ φτιάξαντες τό πρόγραμμα τοῦ ταινιοράματος εἰς τό Ἅστυ μᾶλλον (τί μᾶλλον, σίγουρα καί στάνννννννταρ) βαριόσαντε ἀσηκώτως.

 

[whoknows]

Ο πεταλούδας. Κορυφαία διαχρονική ταινία. Έχεις δίκιο @whoknows .

ευχαριστω

εξαιρετικη ταινια, αλλα και τα πλανα πραγματικα σε μεταφερουν σε μια αλλη εποχη που πλεον δεν βρισκεις ουτε στον κινηματογραφο

 

[gelf]

Όταν χάνω αγαπημένο μου πρόσωπο, το καταφύγιό μου τη νύχτα είναι η μεγάλη ταινία του Ingmar Bergman η "Έβδομη Σφραγίδα". Η σκηνή του ιππότη που παίζει σκάκι με τον θάνατο είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις κορυφαίες σκηνές του κινηματογράφου.

 

[Borealis]

Όταν χάνω αγαπημένο μου πρόσωπο, το καταφύγιό μου τη νύχτα είναι η μεγάλη ταινία του Ingmar Bergman η "Έβδομη Σφραγίδα". Η σκηνή του ιππότη που παίζει σκάκι με τον θάνατο, είναι κατά τη γνώμη μου, μία από τις κορυφαίες σκηνές του κινηματογράφου.

Από δω και πέρα εύχομαι να μη την ξαναδείς την αγαπημένη σου ταινία

 

[gelf]

@Borealis, σε ευχαριστώ πολύ, αλλά όπως καταλαβαίνεις η ευχή σου είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί.

 

[taver]

@Borealis, σε ευχαριστώ πολύ, αλλά όπως καταλαβαίνεις η ευχή σου είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί.

Δυστυχώς γίνεται. Θα πρέπει να φροντίσεις να "φύγεις" πρώτος

 

[gelf]

@taver . Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Η διατροφή μου (malt whisky ή malt whiskey - αν καταλαβαίνεις τη διαφορά) μου εγγυάται μακροζωία.

 

[Yorgos]

Είδα δυο αμερικάνικες ταινίες:
1. Στην Ελλάδα θα λέγεται "Η συμμορία των 8" απ' ό,τι κατάλαβα. Εντάξει, δεν είχα και ιδιαίτερες απαιτήσεις από αμερικάνικη ταινία και ειδικά με τη Σάντρα Μπούλοκ που "υποδύεται" (ηθοποιία επιπέδου "αληθινές ιστορίες του ALPHA, ως συνήθως) μια τύπισσα που βγαίνει από τη φυλακή, μαζεύει κάτι άλλες τύπισσες και κάνουν μια ληστεία. Προβλέψιμη εξέλιξη (αμερικάνικη ταινία είναι, άρα τα κατάφεραν, τι έκπληξη), χαζό σενάριο, μηδέν ανατροπές, αμερικάνικος κινηματογράφος στο βλακωδέστερό του, ούτε το Met δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν. Είχα δει μια αντίστοιχη με τον Κλούνεϊ (μάλλον συνδέονται), αλλά αυτή ήταν ακόμη βλακωδέστερη. Ανάξια λόγου.

2. To "Blockers" με τον Mark Wahlenberg, δεν ξέρω πώς λέγεται στην Ελλάδα. Ανάλαφρη κωμωδία με θέμα τρεις γονείς που μαθαίνουν ότι τη νύχτα του χορού αποφοίτησης οι κόρες τους έχουν συμφωνήσει να χάσουν την παρθενιά τους και προσπαθούν να το αποσοβήσουν. Περίμενα μια χαζομαρίτσα με λίγο γέλιο (παίζει κι ο Marky Mark, ούτε και ήξερα ότι κάνει τον ηθοποιό) και πολλή βαρεμάρα και τελικά είδα μια χαζομαρίτσα που με έκανε να κλαίω από τα γέλια και δεν του το είχα. Είχε και τα κακά της η ταινία (αυτά με τις χαζομάρες των fraternities ποτέ δεν τα κατάλαβα), αλλά ας σταθούμε στο σημαντικό: ήταν κωμωδία και μ' έκανε να ΓΕΛΑΣΩ, ήταν απρόβλεπτη, ανθρώπινη και μ' αιφνιδίασε ευχάριστα, γελάσαμε πραγματικά πολύ. Πολύ καλή προσπάθεια.