ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ FAIRBANKS - Ο Αρκτικός Κύκλος και ο CHENA RIVER

Τον παράξενο αυτό Κύκλο τον έχω ξαναπεράσει. Στα 1971. Με αυτοκίνητο. Το 1995 τον πέρασα με αεροπλανάκι. Και είδα περισσότερα. Βλέπετε, η θέα του ματιού του πυλιού – η bird eye view – είναι σαφώς περιεκτικότερη από όποια άλλη εικόνα. Και είναι λογικό.

Μόλις φτάσαμε στην πόλη, έτρεξα στο ντόπιο Ταξιδιωτικό Γραφείο, να κλείσω θέση. Ίσα ίσα που πρόλαβα! Οι φιλενάδες μου, δυστυχώς, παρεσπόνδησαν! Έχασαν, πρέπει να πώ. Διότι, το θέαμα, από εκεί ψηλά, ήταν κυριολεκτικά, συναρπαστικό, παρ’ ότι η θέση που βρέθηκα – πίσω από την πλάτη του πιλότου – δεν ήταν και η ιδανικότερη! Το μόνο της καλό ήταν, ότι μπορούσα να βλέπω και κομματάκι μπροστά, ενώ εμποδιζόμουν να χαζεύω από το πλάι. Αυτό ήταν συχνά αβανταδόρικο, όταν το σκαφάκι πετούσε με μικρή κλίση προς τα κάτω. Και το έκανε συχνά. Κι έτσι, είδα το ολοστρόγγυλο ουράνιο τόξο! Δεν το πιστεύετε; Λογικό! Εμείς το βλέπουμε, πάντα ημικύκλιο! Κι αυτό λογικό, αν σκεφτούμε το σημείο εκείνο της γής από το οποίο το παρατηρούμε. Κι ελάτε να δούμε τι σημαίνει αυτό: Εμείς, στον τόπο μας, βρισκόμαστε σε ημισφαίριο, έτσι κι αλλιώς. Ο Αρκτικός Κύκλος όμως, είναι ακριβώς αυτό που λέει: «Κύκλος»! Γύρω-τριγύρω σου, δηλαδή. Τέλειος Κύκλος! Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε, παρακαλώ, και μιάν υδρόγειο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δύει ποτέ, το καλοκαίρι, ο ήλιος εδώ! Διότι, περιδιαβαίνει συνεχώς, γύρω-τριγύρω σου και πάλι! Έτσι, ενώ στο κέντρο της υδρογείου οι παράλληλοι είναι ημικυκλικοί, λόγω θέσεως, στο Βόρειο και το Νότιο Πόλο είναι τέλειοι κύκλοι, αφού βρισκόμαστε στο τέλος της σφαίρας! Δεν έχει μέρος παραπάνω! Κι ο αθεόφοβος ο πιλότος όρμησε, και πέρασε μέσα από το κέντρο αυτού του καταπληκτικού κύκλου! Τρελάθηκα ! Έσκυψα μπροστά, και του είπα: «θέλω να κάνω μία ευχή, τώρα! Περνάτε, σας παρακαλώ, άλλη μια φορά;» Γέλασε και μου είπε: «Ευχαρίστως θα το ξανακάνω! Και να ξέρετε, η ευχή αυτή πιάνει πάντα!. . . » Και ξαναόρμησε μέσα στην ολοστρόγγυλη ίριδα! Βλέπετε, δεν μπορώ να πώ «ουράνιο τόξο», διότι, εκεί πάνω δεν υπάρχει τόξο! Υπάρχει μονάχα κύκλος! Τα ‘παμε αυτά ! Κι αν σας αρέσει!. . . .

Ομολογώ πως ένιωσα περίεργα, καθώς το αεροπλάνο περνούσε μουγκρίζοντας μέσα από το χρωματιστό τσέρκι! Είχα την αίσθηση ότι έμπαινα μέσα σ’ έναν παράξενο ναό. Και η ευχή που έκανα, ήρθε πολύ φυσικά. Όπως ακριβώς όταν μπαίνουμε στην εκκλησιά….

Μετά τούτο το παράξενο, γνώρισα επιτέλους και την περίφημη «τούνδρα». Έχω δεί ζούγκλα. Έχω δεί στέπα. Έχω δεί έρημο. Έχω δεί σαβάνα. Τούνδρα, όμως, δεν είχα δεί ποτέ. Καιρός ήταν. Και είναι, τούτο το πράμα, αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Είναι ένα έγχρωμο patchwork, πάνω στο οποίο περνοδιαβαίνουν παντώς είδους κερασφόρα, αλλά και αρκούδες. Το τι χρώματα ξεδιπλώνονται, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας, δεν μολογιέται! Σαν εκατομμύρια χρωματιστά κουρέλια, μανταρισμένα μεταξύ τους, σ’ ένα κιλίμι τελείως παλαβό. Διάβαζα πρίν χρόνια, για τις τούνδρες, στο καταπληκτικό εκείνο βιβλίο του Σουηδού γιατρού Άξελ Μούντε «ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΣΑΝ ΜΙΚΕΛΕ». Αναρωτιόμουν τότε, τι διάβολο εννοούσε ο συγγραφέας, με τον χαρακτηρισμό αυτόν. Χρόνια, λοιπόν, είχα την απορία. Ε, ήρθε η ώρα να την απαντήσω. Άλλωστε, τούνδρα ξαναείδα αργότερα, στο Εθνικό Πάρκο Ντενάλι. Εκεί την «περπάτησα» με αυτοκίνητο. Και την φωτογράφισα από κοντά. Και δεν πίστευα τα σχήματα και τα χρώματα που έβλεπα. Είναι και αυτό άλλο ένα φυσικό θαύμα της καλλιτεχνίας, της αδάμαστης φύσης. Θα μιλήσω, όμως, γι’ αυτό σε κατοπινό κεφάλαιο. Εδώ, πάντως, είδα από ψηλά, τον φαρδύ ποταμό Γιούκον, την ηρωική, κυριολεκτικά, διαδρομή του Pipe Line, τρείς τεράστιες αρκούδες, λίμνες, έλη, λόφους, βουνά βλαστημένα αλλά και γυμνά, κοπάδια ζώων που έβοσκαν ειρηνικά, μέσα στο λυκόφως που σιγά σιγά κατέβαινε…. Και τα τριγυρινά δάση, σαν χρυσοκόκκινο στεφάνι, να στολίζουν κυκλικά το πολύτιμο «ψηφιδωτό» της τούνδρας….

Τοπίο, αλήθεια θεϊκό! Απερίγραπτο! Κι ένα ολοστρόγγυλο ουράνιο τόξο, να προστατεύει από ψηλά, και από κάθε κακό, όλη αυτή την ομορφιά! Και καθώς το αεροπλάνο ορμούσε μέσα στον κύκλο του ουράνιου τόξου, έμοιαζε ο ουρανός με είσοδο γοτθικού ναού, που μας καλωσόριζε μ’ ένα χρωματιστό λαμπερό χαμόγελο!. . . .

Δύο φορές μπήκαμε και βγήκαμε μέσα σε αυτόν τον αλλόκοτο κύκλο. Τι τύχη, αλήθεια, να αξιωθούμε να ζήσουμε μια τέτοια εμπειρία !!!!

Η πτήση κράτησε δύο ώρες. Από τις 6:30 το απόγευμα έως τις 8:30. Κι όμως ήταν ακόμα μέρα μεσημέρι! Ζούσαμε, βλέπετε, τις μακριές μέρες του Αρκτικού Θέρους….

Την άλλη μέρα το πρωί, τριγυρίσαμε την πόλη. Καλοτακτοποιημένη, παστρική κι απρόσωπη. Και έρημη βεβαίως. Όλοι δουλεύουν. Περίεργο ε;

Το Solar Borealis ( Ο Βόρειος Ήλιος ), είναι ένα μεταλλικό γλυπτό του Robert Bohrens, του 1985. Είναι μια αψίδα, απο συγκολλημένα μέταλλα, ύψους 16 μέτρων, στην έξοδο του Διεθνούς Αεροδρομίου. Μια συγκεκριμένη ώρα, της καλοκαιρινής μέρας, μεταξύ 10:00 και 13:00, απ’ όποια γωνία και αν το κοιτάξεις, θα δείς κι ένα από τα χρώματα της ίριδος!

Υπάρχει, επίσης, ο κήπος με τα πουλιά, και τα τεράστια – μα τεράστια, σας βεβαιώ – χρωματιστά λάχανα, που λυπάσαι να τα φάς!!!. . . Μονάχα για…. διακόσμηση θα τα χρησιμοποιούσε κανείς! Το φαντάζεστε;

Κατά μήκος του ποταμού, υπάρχει η εκκλησία του Ευαγγελισμού, με τα μοντέρνα βιτρώ. Και το τεράστιο γλυπτό του Malkolm Alexander, αφιερωμένο στην πρώτη «Άγνωστη Οικογένεια»! Συγκινητικό….

Είδαμε και μία γιγαντιαία μηχανή εξόρυξης χρυσού, μες στο ποτάμι. Την έφεραν εδώ το 1922. Στο πολύ ενδιαφέρον μουσείο, που βρίσκεται παραδίπλα, υπάρχουν παλιές εξαρτήσεις χρυσοθήρων, εργαλεία, οικοσκευές…. Είναι κι αυτό συγκινητικό. Σε γυρίζουν πίσω, σε εποχές ηρωικές, γεμάτες κινδύνους και απελπισία….

Λίγο πριν το μεσημέρι, επιβιβαζόμαστε σ’ ένα ποταμόπλοιο με κόκκινη ρόδα, στον ποταό Chena. Θα γνωρίσουμε, ταξιδεύοντας, τους παρόχθιους καταυλισμούς των Ινδιάνων Ινουίτ. Είναι, γενικώς, εγκαταλελειμμένοι από τους παλιούς κατοίκους τους. Όμως έχουν ανασκευαστεί, και αποτελούν είδος μουσειακών χώρων. Συντηρούνται από αυθεντικούς Ινδιάνους οι οποίοι όμως ζούν, στην πραγματικότητα, μέσα στη πόλη. Απλώς δουλεύουν εκεί την ημέρα, και είναι επιφορτισμένοι να μας δείχνουν και να μας εξηγούν πως δούλευαν εκεί οι πρόγονοί τους. Έτσι, μας έδειξαν πως ψαρεύουν, με ψαροπαγίδες, τους σολομούς. Πως τους κόβουν, τους καθαρίζουν και τους καπνίζουν, μέσα στις ξύλινες καλύβες. Πως κατεργάζονται τα δέρματα και τις γούνες. Πως παστώνουν διάφορα ψάρια. Πως σέρνουν, ακόμα και σήμερα, τα έλκυθρα, τα πανέμορφα δυνατά σκυλιά Χάσκις! Οι ξύλινες καλύβες, που πολλές από αυτές έχουν όλη τους την οικοσκευή, βρίσκονται κουρνιασμένες κάτω από τα πανύψηλα δέντρα. Και μπροστά τους, μικροί λαχανόκηποι, με κυρίαρχο ζαρζαβάτι το λάχανο των τεραστίων διαστάσεων και των απίθανων χρωμάτων!. . .

Εν τω μεταξύ έχει πιάσει βροχή. Σταματά και ξαναρχίζει κατά βούληση. Κι εμάς μας καταμπερδεύει! Μας υποχρεώνει να κουβαλάμε, μαζί μ’ όλα τ’ άλλα συμπράγκαλα, ομπρέλες κι αδιάβροχα, έτσι κι αλλιώς.

Έξι ώρες κρατά το ταξίδι μας με το ποταμόπλοιο. Μέχρι το Δέλτα του Chena.

Αύριο η μέρα, μας επιφυλάσσει παλαβές εκπλήξεις. Θα ταξιδέψουμε με τουριστικό…συρμό πολυτελείας, προς το γνωστό Denali National Park, στις παρυφές του όρους McKinley.

«Μωρ’ τι πολυτέλειες και κολοκύθια στο πάτερο, μας ψέλνουν αυτοί; Στο Orient Express σκοπεύουν να μας βάλουν;» αναρωτιέμαι δύσπιστη.

Δεν ήταν, βέβαια, το Orient express. Ήταν όμως η Αμερικάνικη εκδοχή του. Πως ήταν αυτό το έκδοχο; Υπομονή! Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο θα λύσετε τη δικαιολογημένη απορία σας.

 

[St.Adamantidou]

ΠΡΟΣ ΤΟ DENALI - Με το Αμερικάνικο ORIENT EXPRESS

Το βαγόνι μας είναι σε…όροφο! Είναι γυάλινο! Σε καθίζει σε ευρύχωρη, πολυτελή σαλοτραπεζαρία, με πολυθρόνες, καναπέδες, τραπεζάκια! Μας προσφέρει breakfast και γεύμα στον…κάτω όροφο! Λινά τραπεζομάντηλα, κεριά, λουλούδια, δαντελωτά κουρτινάκια δεμένα με μεταξωτές κορδέλες, άψογο σέρβις και εκλεκτά εδέσματα! Κι όλα αυτά «βουτηγμένα» στο σικλαμέν χρώμα! Να χαίρεται το μάτι σου!. . .

- «Παναγία μου! Το εννοούσαν λοιπόν, όταν το περιέγραφαν: ‘πολυτελές’!» λέω.

- «Είναι μονάχα το τουριστικό βαγόνι του συρμού», μας εξηγεί χαμογελαστή η Train Hostess.

Έχει δίκιο, Σ’ ένα συνηθισμένο συρμό, πολλών βαγονιών, υπάρχει και τούτο. Μεταφέρει μονάχα τουρίστες. Κι είναι καμωμένο από γυαλί, για να μην περιορίζεται η θαυμάσια θέα.

- «Ε, ας μην κλαίγομαι, που δεν θα ταξιδέψω ποτέ με το αυθεντικό Orient Express» αυτοπαρηγοριέμαι. « Καλή είναι και η Αμερικάνικη version του! Και μάλιστα, όχι στη μπανάλ διαδρομή: Κων/πολη-Λονδίνο, στην Ευρώπη, αλλά στην άκρως πρωτότυπη τοιαύτη: Fairbanks-Denali, στην Αλάσκα! Για να ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε δηλαδή! Μη μας υποβαθμίζουν τα επιτεύγματά μας με αηδίες του τύπου: «όμφακες εισίν!» Μην τρελαθούμε τώρα! Όλα κι όλα»….

Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τα ταξιδιωτικά μου…. καζάντια, όπως καταλαβαίνετε!!!. . . Άδικο έχω;

Η διαδρομή είναι, πάντα, χρυσοπράσινη, χρυσοκόκκινη, φαιόχρυση!. . . Και δεν χορταίνεται με τίποτα! Δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από το παράθυρο! Θέλεις να γεμίζεις τα μάτια και το μυαλό σου με τις θαυμαστές αυτές εικόνες, που ξέρεις πως πουθενά αλλού δεν θα μπορέσεις να ξαναβρείς…

Μεσημεράκι και μία χλιαρή λιακάδα –κοντομάνικα μακουδάκια, δηλαδή!- φτάνουμε στον Εθνικό Δρόμο του Ντενάλι, πάνω στον ποταμό Nenana. Ne, στα ινδιάνικα Αθαμπάσκανς σημαίνει: «ποτάμι». Nenana, σημαίνει: «χωριό πάνω στο ποτάμι». Ο Εθνικός Δρυμός Denali, είναι το δεύτερο αξιοθέατο της Αλάσκας, μετά τον παγετώνα Portage, που θα τον δούμε στον τελευταίο μας σταθμό, στο Ancorage.

Βρίσκεται στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού της Β. Αμερικής McKinley, ύψους 6700 μέτρων. Στις 114 μέρες της λειτουργίας του καταυλισμού τον χρόνο, ελάχιστες φορές είναι ορατή η κορυφή του. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί! Την είδαμε την πρώτη ώρα που αποβιβαστήκαμε από το τραίνο! Όσο για την δεύτερη μέρα, επιφυλάσσομαι να σας διεκτραγωδήσω τα πάθη μας εν καιρώ τω δέοντι! Μέσα σ’ αυτά, σίγουρα, δεν ήταν το McKinley. Είχαμε πολύ σοβαρότερα πράγματα να μας απασχολούν και να μας παιδεύουν!

Το Denali είναι ένας μαγευτικός δρυμός, που συγκεντρώνει περισσότερους επισκέπτες, απ’ όσους ολόκληρη η πολιτεία της Αλάσκας! ( Ελάτε να σας θυμίσω πως όλη η πολιτεία έχει 400. 000 κατοίκους όλους κι όλους!). Και σε τούτο το δάσος, μπορεί κανείς να βρεί αυτό που οι Αμερικάνοι λένε: «The big four»! Τα «μεγάλα τέσσερα ζώα»: το Caribou, το Moose (είδος μαγαλόσωμου ελαφοειδούς), τα πρόβατα (εκτάκτως μεγαλόσωμα), και την αρκούδα , την περίφημη Grizzly. Βέβαια, ας μη γίνει λόγος, για την ομορφιά του ίδιου του δάσους, με τα εκατοντάδες είδη δέντρων, και της τούνδρας που αποτελεί μεγάλο μέρος του πάρκου. Τούτη η τούνδρα είναι ίσως, ότι πιο συναρπαστικό, πιστέψτε με. Ξέρω τι λέω, γιατί ξέρω τι είδα!

Στα 1896, ο οικονομολόγος Bill Dickey, από το Οχάιο –και ιδιαίτερη επίσης πατρίδα του Προέδρου των ΗΠΑ, McKinley- απόφοιτος του Princeton, έψαχνε για χρυσό, στο εσωτερικό της Αλάσκας. Ο δρόμος τον έφερε κάτω από το μεγάλο βουνό που, τότε, είχε διάφορα βαφτιστικά: Tenada, Denali, Traleika, Densmore mountain, τέτοια…

Ο Dickey, εντυπωσιασμένος από το μεγαλείο του αιωνίως χιονισμένου βουνού, αποφάσισε να του δώσει το όνομα του δολοφονημένου, στα 1901, Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Και το McKinley έπιασε! Και μ’ αυτό το όνομα έφτασε ως εμάς.

Το Πάρκο έχει πολλά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Το πολυτελέστερο – το McKinley Chalet Resort- διαθέτει μονάχα σουίτες! Ε, που θα πήγαινε, καλέ, η καλομαθημένη αφεντιά μου; Εκεί, βέβαια!. . .

Όταν μπήκα μέσα, έμπηξα φωνή μεγάλη. Μέσα στη καρδιά του δάσους – με βεράντες και παράθυρα να βλέπουν το ατέλειωτο φθινοπωριάτικο μωσαϊκό! – δύο ευρύχωρα δωμάτια, άνετα, φωτεινά, ζεστά! Σε μια γωνιά του σαλονιού, μας περιμένει καφετιέρα. Και μέσα σε κομψό καλαθάκι βρίσκονται αραδιασμένα, μπισκοτάκια διαφόρων ειδών, φακελάκια με καφέ, τσάι, σοκολάτα, κακάο…. Μπερεκέτι!

Όμορφα κουρτινάκια στα παράθυρα και χαρούμενη ταπετσαρία στα έπιπλα, δημιουργούν μια πολύ συμπαθητική ατμόσφαιρα. Σε καλούν για χουζούρι και κουβεντούλα…

- «Μόλις βρούμε λίγο ελεύθερο χρόνο, θα σας καλέσω για καφέ» φωνάζω στις φιλενάδες μου, καθώς μπαίνω μέσα και βλέπω το όμορφο περιβάλλον.

Πετώ το βαλιτσόνι μου – οι μεγάλες βαλίτσες έχουν φύγει με αεροπλάνο στο Ancorage, τον επόμενο σταθμό μας-, ψευτοπλένομαι και σπεύδω στην έξοδο του συγκροτήματος, με τη ψυχή στα δόντια. Μας περιμένουν αυτοκίνητα που, για 6 ώρες, θα μας περιοδεύσουν στη καρδιά του Πάρκου. Είμαστε ανάμεσα σε πλήθος ξένων, Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Μεξικανών, Νοτιοαμερικανών…. . Ίδιος ΟΗΕ! Μπροστά μου κάθετε ένα ζευγάρι από το Μεξικό. Πλάι μου ακούω Γερμανούς. Πίσω Ιταλούς. Κάπου παίρνει το αυτί μου Ισπανικά.

- «Σαν συνονθύλευμα χρυσοθήρων μοιάζουμε» μονολογώ έκπληκτη.

Ο καιρός σήμερα, από το πρωί, είναι θαυμάσιος. Ήλιος λαμπρός. Ατμόσφαιρα χλιαρή. Σαν Αττική άνοιξη…Το μεσημέρι στις 12:00 ήμασταν με κοντομάνικα πουκάμισα. Όμως το απογευματάκι, ο καιρός δροσίζει, μέχρι που παγώνει τελείως, με το γέρμα του ήλιου! Τα τζάκετς , λοιπόν, απαραίτητα. Θα γυρίσουμε αργά. Κι όμως τότε ποιος ξέρει πως θα είναι ο καιρός…

Ξεκινάμε. Η ώρα είναι ακριβώς 14:00. Γύρω στις 20:00 πρέπει να είμαστε πίσω, λέει. Λέει! Το τι θα γίνει όμως, είναι πράμα αλλούτερο. Θα το δούμε εν καιρώ!. . . Βέβαια, εγώ θα είμαι η λιγότερο έκπληκτη. Διότι ξέρω πως ο οργανισμός μου τραβάει τις περιπέτειες , και μάλιστα περιπέτειες συχνά άκρως επικίνδυνες. Στο Kruger Park στη Ν. Αφρική, φερ’ ειπείν, χάλασε - χωρίς ελπίδα επιδιόρθωσης – το αυτοκίνητό μας. Κόντεψε να μας κατασπαράξουν τα λιοντάρια, κι ένας ρινόκερος παρα λίγο να τρυπήσει το πούλμαν με το τρομερό του κέρατο! Βρέθηκα στην Αίγυπτο, όταν έγινε το πραξικόπημα κατά του Μουμπάρακ! Βρέθηκα στο πραξικόπημα στα νησιά Φίτζι! Βρέθηκα στο πραξικόπημα της Βολιβίας! Παραλίγο να με κλείσουν φυλακή στα Αραβικά Εμιράτα! Διότι οι τελωνειακοί δεν ήξεραν τι είναι και που βρίσκεται αυτό το πράμα που λέγεται «Ελλάδα»! …. . Τέτοια τρελά δηλαδή. Ε, γιατί να μην μου τύχει και μια περιπετειούλα στην Αλάσκα! Τι στο καλό!. . . Τι πειράζει να κινδυνέψουμε να μας κομματιάσουν οι αρκούδες και οι λύκοι…. Πφ!

Ο δρόμος περνάει από κοιλάδες, φαράγγια, λοφοπλαγιές, τούνδρες, δάση, ποτάμια, λίμνες….

- «Όπου γυρίσει το μάτι, το έγχρωμο φθινόπωρο είναι δραματικά παρόν! Το βλέπεις στα φυλλώματα των δέντρων. Στους θάμνους! Στις πολύχρωμες λειχήνες που σκεπάζουν τα βράχια!. . . Τι χρώματα, Θεέ μου! Μώβ, γαλάζιο, ρόζ, κόκκινο, κίτρινο, κεραμιδί, λευκό…. Δεν το πιστεύω», μονολογώ, καθώς φωτογραφίζω, έξαλλη πια! «Είναι σαν τα μεταξωτά χαλιά του Σριναγκάρ! Δεν αφήνουν ούτε εκατοστό γής ή πέτρας ακάλυπτο…. »

Τόπους-τόπους, τα χρώματα ανακατεύονται αξεδιάλυτα, φτιάχνοντας πολύτιμα μωσαϊκά, με λαμπερές ψηφίδες! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου….



– «Δε μου λές Φρόσω» λέω, «μπορείς να περιγράψεις με λόγια, σε κάποιον, αυτήν την εικόνα που βλέπεις;»

Η φιλενάδα μου με κοιτά παραξενεμένη:

- «Μα, είναι δυνατόν!» αναφωνεί, σαν να απευθύνεται σε άνθρωπο σε σύγχυση φρενών!. . . «Δες, εκεί κάτω! Πως περιγράφεται αυτή η λάμψη των χρωμάτων; Πως μεταφέρεται, με λόγια, αυτή η πανδαισία της ευχρωμίας, με όλους τους συνδυασμούς της; Τρελή είσαι;»

Ναι! Αυτό το βασανιστικό είδος της αδυναμίας το ξέρω πολύ καλά. Το έχω βιώσει πάμπολλες φορές στα ταξίδια μου. Έχω δακρύσει στο αντίκρισμα της ομορφιάς! Κι έχω μουγγαθεί μπροστά σε φυσικά φαινόμενα! Και, κάθε φορά, αναρωτιέμαι το ίδιο πράμα: «Πως μεταφέρει κανείς με λόγια, αυτό που χάρηκαν τα μάτια;» Και, πάντα, η απάντηση είναι η ίδια: «Δεν είναι δυνατόν! Θα ήταν ματαιοπονία! Βλέπετε, ο Θεός ήταν ζωγράφος και γλύπτης! Δεν ήταν καλαμαράς!. . . »

Έτσι συμβαίνει τώρα, κι εδώ! Είμαι ανήμπορη να περιγράψω τέτοια ομορφιά. Αδυνατώ να μεταφέρω την ατμόσφαιρα. Όλα αυτά, είναι απλώς, ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ!. . .

Το κατάκλειστο αυτοκίνητο προχωρεί αργά. Ψάχνουμε, πάντα, για ζώα και, ιδιαίτερα, για τη Grizzly, τη τεράστια καφεδιά αρκούδα. Για την ώρα ανταμώνουμε μονάχα τα Moose και τα Caribοu, με τα απίστευτα μεγάλα κέρατα! Πιο μεγάλα και από το σώμα τους! Μωρ’ πως τα κουβαλούν και πως τα κουλαντρίζουν; Δεν παθαίνουν…κεφαλόπονο; Τέτοιο βάρος! Τόσο ύψος! Τέτοια…φάρδυτα!. . . Το καθένα κέρατο καταλήγει, θαρρείς, σε μια τεράστια κοκκάλινη…γούρνα! Τέτοιο πράμα, δηλαδή. Ένα κέρατο καμωμένο…ταψί! Σίνι, αν προτιμάτε! Κι όλο αυτό, εκεί πάνω, στα ψηλώματα του μετώπου! Πολύ παράξενο. Δεν το έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα. Εμείς ξέρουμε τα κέρατα…περικοκλάδες, έστω και μεγάλες, έστω και κατσαρές. Όμως, τούτο εδώ το κέρατο, είναι άλλο σόι ταραχή. Διότι οι…μεγαλειώδεις σπείρες του φυτρώνουν γύρω από μια πλατειά…κερατένια βάση! Αλήθεια σας λέω! Και είναι τόσο πλατειά που, ενώ τη βλέπεις εκεί, μπροστά σου, δεν πιστεύεις στα μάτια σου!

Πέφτουμε πάνω σ’ έναν καυγά. Σερνικός «εμβολίζει» σερνικόν, για λόγους ερωτικούς – τι άλλο! Τα θηριώδη κέρατα συμπλέκονται επικίνδυνα, μ’ έναν ξερό κρότο που σου κόβει τα ήπατα! «Παναγιά μου πρόστρεξε! Τώρα θα τσακιστούν αυτά τα φουντωτά ‘ξερόθαμνα’»! Στο…κατσαρό τους έχουν ύψος πάνω από μέτρο! Στο…ίσιο τους, θα σας γελάσω! Ωστόσο οι «κύριοι» αποδεικνύονται άκρως λογικοί: «Καλά είναι τα θηλυκά κι ο έρωτας, αλλά μη μείνουμε και χωρίς τα διαδήματα μας! Δίχως το δείγμα της αρσενικάδας μας! Πως διάβολο, θα διάξωμεν το υπόλοιπον του βίου μας ξεκερατωμένοι; Ας τα συμβιβάσουμε, όσο είναι ακόμα καιρός, και πριχού φτάσουμε στο μη περαιτέρω! Και τα συμβιβάζουν! Υποχωρούν αργά, με αξιοπρέπεια και, σε λίγο, παίρνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, με την κερατένια τους ακεραιότητα αγλαΐζουσα, και την αρσενική τους περφάνεια άθικτη! Τελικά, ξέρουν τι κάνουν τα πάνσοφα Moose…

Το κλειστό αυτοκίνητο προχωρεί πάντα αργά. Ψάχνουμε, ακόμα, για τις αρκούδες.

- «Έχει γούστο να μην εμφανιστούν απόψε! Θα σκάσω!» λέει συγχυσμένη η Ελεάνα.

- «Μετατόπισε, χριστιανή μου, από τον τόπο σου!» απαντώ τρομοκρατημένη. «Αλάσκα χωρίς αρκούδες, είναι δάσος χωρίς δέντρα! Γίνεται; Δεν γίνεται! Θα τις βρούμε! ΠΡΕΠΕΙ να τις βρούμε! Υπομονή…»

Η διαδρομή, πάντως, είναι πλούσια σε ζωντανά εν γένει. Έχει πονηρές αλεπουδίτσες, αστείες μαρμότες – πρωτοξάδερφα του σκίουρου – μανγκούστες με τα μάτια τους ανοιχτά, όλο περιέργεια, αγριοκάτσικα, πουλιά…. Ξαφνικά, μας κόβει το δρόμο ένας λύκος! Ένα πλάσμα πανέμορφο! Στέκει καταμεσής στο μονοπάτι, και μας κοιτά άφοβα. Σαν να μας περιεργάζεται για να βγάλει συμπέρασμα! Και δεν κουνιέται ρούπι. Στεκόμαστε και εμείς. Κοιτιόμαστε!

- «Καλέ, τι θα γίνει τώρα; Έτσι θα το πάμε; Κοίτα με να σε κοιτώ; Περνά και η ώρα. Νυχτώνει. Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας, και αρκούδα ουδαμού…» γκρινιάζω. Κείνην ακριβώς τη στιγμή ο λύκος μας γυρίζει προπετώς τα οπίσθιά του, και…. ανακουφίζεται αεράτα, μπρός στα έκπληκτα μάτια μας! Και, μόλις τελειώνει, γυρίζει, μας κοιτά προκλητικά και, συνάμενος κουνάμενος βγαίνει, επιτέλους, από το δρόμο μας και χάνεται στα τσαΐρια…. Και, τότε μονάχα, συνερχόμαστε όλοι από το σόκ! Ένα ομηρικό γέλιο ξεσπά μέσα στο αυτοκίνητο, και εκτονώνει, φυσικά, τον εκνευρισμό της αναμονής….

- «Δ»εν την πιστεύω τόση ξεδιαντροπιά!» λέω με δάκρυα στα μάτια. «Μέσα στα μούτρα μας ανακουφίστηκε, το κτήνος! Κι έστρεψε κιόλας το κεφάλι, για να βεβαιωθεί ότι έκανε την αίσθηση που φανταζόταν! Ε, τα κατάφερε ! Μας άφησε τόσην ώρα να περιμένουμε, για να μας…. - άντε, τώρα, μην πω τη βρωμοκουβέντα!- τελικώς…. »

Όλοι γελάμε και σχολιάζουμε το…. ανάγωγο ζώο! Θαρρείς πως ήξερε τι ακριβώς έκανε, και γιατί το έκανε! Καταπληκτικό!. . . .

Ο ήλιος κοντεύει στη δύση του. Τα χιόνια, πάνω στο McKinley παίρνουν μια λάμψη χρυσαφιά! Οι σκιές παίζουν με τα λαμπερά χρώματά της τούνδρας. Όλος ο τόπος μοιάζει με, σχεδόν, εξωπραγματικό τοπίο. Αυτά τα χόρτα, τα λουλούδια, οι θάμνοι, οι λειχήνες, τα ζώα που βόσκουν ειρηνικά, συνθέτουν έναν μοναδικής τελειότητας πίνακα, μέσα στον οποίον εμείς, οι τυχεροί, κινούμαστε συνεχώς. Όλο τούτο, είναι ένα πολύτιμο «φρέσκο» που η άναρχη «δομή» του αποτελεί το βασικό γνώρισμα της ομορφιάς του!. . . Άψογη ισορροπία, μέσα στην πιο ανταγιάντιστη ανισορροπία!. . . .

Έτσι απλά, και με μια πάνσοφη αφέλεια, δημιουργεί η Φύση τα αριστουργήματά της. Και, καθώς το φώς αποσύρεται αργά, σχεδόν τελετουργικά, η λάμψη του τοπίου μουνταίνει, παίρνοντας βαθύτερες, πιο μυστηριώδεις αποχρώσεις….

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, σταματάμε. Πάνω σε μακρείς πάγκους, σερβίρονται ζεστά ροφήματα. Το κρύο έχει κιόλας αγριέψει. Ξεμουδιάζουμε πίνοντας μυρωδάτο καφέ. Κι όλοι σκεφτόμαστε το ίδιο: « Που είναι, τέλος πάντων, οι αρκούδες;»

Στο δρόμο συναντήσαμε κάμποσους πεζοπόρους. Φαίνεται να μη νοιάζονται για τα άγρια ζώα. Τι γυρεύουν όλοι αυτοί οι τρελοί, απροστάτευτοι μέσα στις ερημιές; Μήπως δεν είναι η ώρα που ξεμυτίζουν τα ζώα, και μαζί τους η Grizzly; Έχει, δα, γούστο! Όμως εμείς είδαμε λύκο, δεν είδαμε;

- «Αν τον έβλεπαν αυτοί;» ρωτάμε τον οδηγό.

- «Α, αυτοί προσέχουν!» έρχεται η…. σαφέστατη απάντηση! Κι εμείς ακόμα απορούμε: «Πώς;»

Ξαφνικά το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα. Καταλαβαίνουμε πως κάτι είδε ο οδηγός. Όμως είναι ήδη ελαφρό μούχρωμα. Το σημείο που βρισκόμαστε είναι σκεπασμένο με χρυσοκόκκινα χρώματα που, εδώ κι εκεί, τα ξανοίγουν κάτι καστανοπράσινες πινελιές.

- «Λες να ‘ναι η Grizzly;» αναρωτιέμαι. «Και πως θα την διακρίνουμε; Είναι καφεδιά. Θα ξεχωρίζει, τάχατες, μέσα σε τούτο το μουντό μπέζ;»

Κολλάμε τις μύτες στα νοτισμένα τζάμια, κι υψώνουμε τις μηχανές. Μέσα από μια πλούσια συστάδα θάμνων, προβάλλει ήρεμη, βόσκοντας στο ψηλό χορτάρι, μια πανέμορφη αρκουδίτσα! Παχουλούλα και δυσκίνητη, έχει το κεφάλι της σκυμμένο, και τρώει με το πάσο της. Ούτε που μας δίνει σημασία. Μέσα σε απόλυτη σιωπή, για να μην την τρομάξουμε, ανοίγουμε τα παράθυρα. Ορμά πάνω μας ένας παγωμένος αέρας. Ο μοναδικός ήχος, μαζί με τους ολολυγμούς του ψυχρότατου βορριά, είναι τα κλίκ-κλάκ των μηχανών . Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι αποτυπώνουμε στο σελιλόιντ αυτό το πανώριο πλάσμα της αρκτικής περιοχής. Κι εκείνο, σαν να θέλει να ικανοποιήσει την περιέργειά μας, σαν καλός οικοδεσπότης, κινείται αργά, παίρνοντας διάφορες πόζες….

- «Αν τώρα, βρίσκονταν μπροστά σ’ αυτό το ωραίο κτήνος, οι πεζοπόροι που είδαμε μισή ώρα πρίν θα γινόταν μακελειό;» ψιθυρίζω στ’ αυτί της Ελεάνας.

- «Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ. Αλήθεια, τι θα γινόταν;»

Η Grizzly, σιγά σιγά απομακρύνεται. Χώνεται μέσα σε μια λόχμη. Εμείς, όμως, ακόμα αναρωτιόμαστε, με τι μυαλό οι τουρίστες κυκλοφορούσαν πεζοί, μέσα σε μια περιοχή, γεμάτη κινδύνους! Λόξα; Αποκοτιά; Βλακεία; Ποιος ξέρει….

Είμαστε στο σημείο επιστροφής. Και ενώ ο οδηγός ψάχνει το πλάτωμα, για τη μανούβρα, το αυτοκίνητο τα «φτύνει» - κατά την έκφραση των νέων παιδιών!. . .

- «Κυρίες και Κύριοι, μείναμε! Το σαραβαλάκι δεν πάει παραπέρα! Χάλασε!. . . »

- «Ούτε κι εμείς πάμε πίσω στο καταυλισμό με τα πόδια! Λύκο είδαμε! Αρκούδα είδαμε! Ε, δεν θα δούμε και το Χάρο με τα μάτια μας βραδιάτικα, Μπάρμπα! Κοίτα να βολέψεις την κατάσταση, και να βρείς τρόπο να μας γυρίσεις πίσω, in one piece, όπως λέτε και εσείς ! Τουτέστιν, σώους!. . . » Είμαι έξαλλη. Σηκώνομαι να δώ τα σύνεργα της διάσωσης, που είμαι σίγουρη πως διαθέτει το όχημα:

- «Παιδιά δεν θα το πιστέψετε!» λέω περιδεής. «Μήτε κινητό έχει, μήτε γουόκι-τόκι, μήτε CB. Πως θα ειδοποιήσει τον καταυλισμό; Με ταμ-ταμ;»

Περίπου! Ένα είδος ταμ-ταμ είναι και η μετάδοση πληροφοριών από στόμα σε στόμα, ή από λεωφορείο σε λεωφορείο! Κοτζάμ παράδοση σώζει ο «τρόπος» , δεν θα έσωζε 30 ανθρώπους στο έλεος της ερημιάς και των επικίνδυνων ζώων; Τα επιστρέφοντα οχήματα σταματούσαν και ρωτούσαν. Μάθαιναν την ατυχία μας. Και έφευγαν με την υπόσχεση να τηλεφωνήσουν στο McKinley Resort, όταν θα επέστρεφαν, με το καλό, στους δικούς τους καταυλισμούς.

- «Ναι, καλά! Ζήσε Μάη μου! Φοβάμαι ότι θα διανυκτερεύσουμε μέσα στο σαράβαλο» μονολογώ…. Κάνει και μαύρο ψόφο. Κι αύριο , πρωί-πρωί, έχουμε 3ωρο Rafting, στο ποτάμι. Όλο μας το πρόγραμμα ανατρέπεται. Μεγάλη η συμφορά μας. Καθόμαστε όλοι αμίλητοι. Στα καρφιά!. . .

Περνά μια ώρα, και λεωφορείο άδειο, για να μας περιμαζέψει, δεν φαίνεται. Έχει πια σκοτεινιάσει και, προφανώς, δεν είναι σώφρων πράξις να ξεκινήσει από το καταυλισμό μας λεωφορείο, που θα κάνει γύρω στις 2 ώρες, για να φτάσει ως εμάς! Κι άλλες δύο ώρες για να μας επιστρέψει, ούτε στις 2:00 το πρωί δεν θα τα καταφέρναμε να φτάσουμε στον τόπο μας και να δεί το ταλαίπωρο κορμάκι μας ξεκούραση…. Βλέπετε η ώρα κόντευε 21:00. Μη έχοντας άλλη επιλογή, μοιραστήκαμε στο τελευταίο αυτοκίνητο που επέστρεφαν, καθυστερημένα, σε γειτονικούς καταυλισμούς. Αφήσαμε τους οικοδεσπότες μας στον τόπο τους, κι εμείς συνεχίσαμε για τον δικό μας.

Εν τέλει, περασμένες 11:00 φτάσαμε!

Εξοντωμένες, βρώμικες, πεινασμένες, διψασμένες!. . . . Κάτι σουρνάμενα ράκη, δηλονότι….

- «Πάλι καλά», μονολογώ. «Υποτίθεται ότι η διαδρομή ήταν 14:00-20:00. Λογική ώρα! 14:00-23:00 την κάναμε εμείς, παραλόγως! Ε, θα μπορούσε να ‘ναι και χειρότερα: φερ’ ειπείν, 14:00-04:00. Να ξημερωθούμε, μ’ άλλα λόγια, μέσα στο παγωμένο λεωφορείο!. . . Αντίο μαστέλο, που λέει κι ο Ρώμας. Θα χάναμε και το αυριανό rafting…. »

Τρώμε πρόχειρα στο Coffee shop, και τρέχουμε στα «σπίτια» μας. Η γλυκιά ζέστη τους κι ένα καυτό douche, είναι βάλσαμο! Πίνω και ένα καυτό τσάι και κουκουλώνομαι κατακεφαλής! Ωχ! Καλό πράμα η οριζοντίωση, ξέρετε….

Καληνύχτα σ’ όλους σας!

Ες αύριον τα επικίνδυνα……

 

[Dina Z]

Κι ένα ολοστρόγγυλο ουράνιο τόξο, να προστατεύει από ψηλά, και από κάθε κακό, όλη αυτή την ομορφιά! Και καθώς το αεροπλάνο ορμούσε μέσα στον κύκλο του ουράνιου τόξου, έμοιαζε ο ουρανός με είσοδο γοτθικού ναού, που μας καλωσόριζε μ’ ένα χρωματιστό λαμπερό χαμόγελο!. . . .

Καλη μου Στελλα ο λογος σου ειναι πιο ζωντανος απο φωτογραφια!
Ευχαριστουμε που μας παιρνεις μαζι σου στα μαγικα σου ταξιδια.

Διότι ξέρω πως ο οργανισμός μου τραβάει τις περιπέτειες , και μάλιστα περιπέτειες συχνά άκρως επικίνδυνες. Στο Kruger Park στη Ν. Αφρική, φερ’ ειπείν, χάλασε - χωρίς ελπίδα επιδιόρθωσης – το αυτοκίνητό μας. Κόντεψε να μας κατασπαράξουν τα λιοντάρια, κι ένας ρινόκερος παρα λίγο να τρυπήσει το πούλμαν με το τρομερό του κέρατο! Βρέθηκα στην Αίγυπτο, όταν έγινε το πραξικόπημα κατά του Μουμπάρακ! Βρέθηκα στο πραξικόπημα στα νησιά Φίτζι! Βρέθηκα στο πραξικόπημα της Βολιβίας! Παραλίγο να με κλείσουν φυλακή στα Αραβικά Εμιράτα! Διότι οι τελωνειακοί δεν ήξεραν τι είναι και που βρίσκεται αυτό το πράμα που λέγεται «Ελλάδα»! …. . Τέτοια τρελά δηλαδή. Ε, γιατί να μην μου τύχει και μια περιπετειούλα στην Αλάσκα! Τι στο καλό!. . . Τι πειράζει να κινδυνέψουμε να μας κομματιάσουν οι αρκούδες και οι λύκοι…. Πφ!

Ποσο θα ηθελα να εχω ζησει αυτες τις περιπετειες!
Επειδη φυσικα, ειχαν αισιον τελος .

 

[St.Adamantidou]

Το πρώτο χιόνι της Αλάσκας!

Εγείρομαι όρθρου βαθέος, που λενε. Θέλω να προετοιμαστώ για την κομματάκι επικίνδυνη σημερινή εξόρμηση. Θα κατεβαίνουμε επι τρείς ώρες, με πλεούμενο, τα απότομα ρεύματα του ποταμού Nenana. Θα κάνουμε…. rafting, για όποιον…. πληβείο(!) δεν κατάλαβε!. . . . Κι επειδή τα νερά αλλά και ο αέρας είναι σαφέστατα κρυερά έως παγωμένα, μας ορμήνεψαν να κάνουμε ειδικές προετοιμασίες. Κατ’ αρχήν πρέπει να ντυθούμε ζεστά. Έπειτα, πρέπει να φορέσουμε μακριά αδιάβροχα και ψηλές μπότες. Γάντια απαραιτήτως και μαντήλια για τα κεφάλια, μη μας πέσουν τ’ αυτιά! Και, φυσικά, μια στεγνή αλλαξιά ρούχα, που θα αφήναμε στο σημείο εκκίνησης για να αλλάξουμε άμα τη επιστροφή μας, αν τυχόν είχαμε γίνει μούλια…. . Αυτά τα…. ενθαρρυντικά, γενικώς, και πρωί-πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι!

Είμαι λίγο ανήσυχη, καθώς κλείνω το ξυπνητήρι και σηκώνομαι. Βάζω τη καφετιέρα και σύρω τους μπερντέδες να μπεί κομμάτι αυγινό φώς! Κοκαλώνω! Νομίζω πως δεν έχω ακόμα καλοξυπνήσει!

- «Ήμαρτον! Δεν είναι δυνατόν! Όνειρο βλέπω! Λευκό! Σαν το χιόνι!. . . »

Σταυροκοπιέμαι προβληματισμένη, κι ανοίγω τη πόρτα. Όλο το δάσος μπροστά μου, που χτές ήταν χρυσοκόκκινο και κιτρινοπράσινο, τώρα είναι κάτασπρο!!! Μια ζωγραφιά! Από βραδύς είχε, τώ όντι, χιονίσει! Πολύ! Κι ήταν το πρώτο χιόνι της εποχής, που έπιασε απαράσκευους, ακόμα και τους ντόπιους…. . Τους βρήκαμε να κυκλοφορούν με κοντομάνικα πουκαμισάκια, και να χαίρονται το χιόνι σαν παιδιά!

- «Γιατί, καλέ, τέτοιες…. φούες;»

- «Μας αιφνιδίασε ο καιρός! Δεν το περιμέναμε τόσο νωρίς», απολογούνται γελώντας. Δεν φαίνεται κάν να ανατριχιάζουν από το κρύο.

- «Παλικαράδες οι Αλασκανοί! Θα έπαιρνα όρκο πως τους αρέσει να κρυώνουν! Έχω τη μαύρη υποψία, ότι το απολαμβάνουν κιόλας!. . . » μονολογώ κατάπληκτη.

Τρώμε γρήγορα το πρωινό μας, και σπεύδουμε στα αυτοκινητάκια, που περιμένουν να μας κατεβάσουν στο ποτάμι.

- «Μα στ’ αλήθεια, θα πραγματοποιηθεί το εγχείρημα;» αναρωτιέμαι. «Σαν ιστορία γκράν γκινιόλ αρχίζει να μοιάζει. Μήπως κινδυνεύουμε και δεν το υποψιαζόμαστε; Έχει δα, γούστο…»

Εμείς, πάντως, καλού κακού, αγοράσαμε και από ένα ζευγάρι μάλλινα, μακρυά τσουράπια, δια πάν ενδεχόμενον!. . . Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει, σε τέτοια παλαβά μέρη, που με βάζει ο διάβολος να τραβολογιέμαι!

Φτάνουμε, αμίλητοι όλοι, στο «σταθμό». Ένας ευγενικός κυριούλης μας μοιράζει τυπωμένα χαρτιά, και μας παρακαλεί να τα υπογράψουμε, «αφού τα διαβάσουμε προσεκτικά».

Όταν τελικά σηκώνω το κεφάλι μου, είμαι, περίπου πανικοβλημένη:

- «Το μόνο που δεν μας ρωτούν, είναι αν έχουμε κάνει διαθήκη, κι αν έχουμε κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων!» λέω σαν ζαβό από την έκπληξη.

Κατά τα άλλα, μας βάζουν να παραδεχτούμε, ενυπογράφως, πως όλη η ευθύνη είναι δική μας, για πιθανό τραυματισμό, καρδιαγγειακό επεισόδιο, κρυοπάγημα, πνιγμό ή, εν γένει, βίαιο θάνατο….

- «Καλέ, τρελοί είναι αυτοί, ή για τρελούς ψάχνουν; Μονάχα στραγγαλισμό και δολοφονία άφησαν απ’ έξω!» διαπιστώνω απορημένη.

Κοιταζόμαστε όλοι, κομματάκι χλωμούτσικοι! Και, δίχως να ανταλλάξουμε λέξη, υπογράφουμε ευθαρσώς την…. . αυτοχειρία μας!!!! Όλοι! Μηδενός εξαιρουμένου! «Πως παν οι στραβοί στον Άδη; ‘Βλέποντας’ ο ένας τον άλλον!. . . » Μη χειρότερα δηλαδή.

Και περιμένουμε αμίλητοι. Μερικοί από μας ξανασκέφτονται την ηλιθιότητα τους, να υπογράψουν τα έντυπα. Εγώ όμως, σκέφτομαι άλλα. Επωφελούμαι της αναμονής, για να φορέσω τα τσουράπια μου! Αν είναι να πνιγώ, τουλάχιστον να βρεθώ σωστά ποδεμένη!!! Δεν μ’ αρέσουν οι μισές δουλειές!

Οι υπεύθυνοι του «σταθμού» διαβουλεύονται συνεχώς. Κι όλο μιλούν σ’ ένα CB. Η αναμονή κρατά μισή ώρα. Και, στα μάτια των συνοδοιπόρων μου, αρχίζω να διακρίνω περίσκεψη και μια κάποια κατήφεια. Με πιάνουν γέλια. Μέσα και στον δικό μου ψιλοπανικό, θυμάμαι τη λαϊκή ρήση: «Σπανός ξυράφι αγόραζε, και ο στραβός καθρέφτη…» Μωρ’ τι δουλειά έχουμε εμείς, εδώ; Γιατί υπογράψαμε με τόση…προθυμία την θανατική μας καταδίκη; Τι σόι παράνοια πιάνει, καμιά φορά, τους ανθρώπους;

Δύο υπεύθυνοι μας βγάζουν, τελικά, από τη σύγχυσή μας.

- «Η Μετεωρολογική Υπηρεσία μας προειδοποιεί για την επιδείνωση του καιρού. Η θερμοκρασία του νερού του ποταμού, κοντεύει τους 0Ο C. Αν υπάρξει ατύχημα, και κάποιος από εσάς πέσει στο ποτάμι, έχουμε μονάχα πέντε λεπτών περιθώριο, να τον «ψαρέψουμε», μέσα από τα ορμητικά ρεύματα. Αλλιώς, πεθαίνει από το κρύο. Επομένως – κι επειδή τα ατυχήματα δεν αποκλείονται- πρέπει να ματαιώσουμε το rafting. WE ARE VERY SORRY. ANOTHER TIME! HAVE A NICE DAY!. »

- «Φιλενάδες, θυμάστε το σοφό γνωμικό: «πήγε για μαμή και γύρισε λεχώνα;» λέω ανακουφισμένη. «Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μας ξώμειναν και τα τσουράπια!! Αλήθεια, τι θα τα κάνουμε, μου λέτε;»

Η Ελεάνα το βγάζει από τη τσάντα της, και το ελέγχει σύννους:

- «Ξέρετε τι λέω; Μια και κάλτσες δεν χρειαζόμαστε πια, ωστόσο από την παγωνιά ξύλιασαν τα χεράκια μας! Ποια η γνώμη σας; Να τα φορέσουμε ως…γάντια; Για να πιάσουν τόπο, δηλαδή, τα κακορίζικα!. . . » αποφαίνεται φουρκισμένη, και τα φορά! Γελώντας, κάνουμε το ίδιο, η Φρόσω κι εγώ. Και, σαν παπουτσωμένοι γάτοι –από τ’ ανάποδα!- βγαίνουμε τρέχοντας στο παχύ χιόνι….

Λίγη ώρα πρίν, είχε αρχίσει να ξαναχιονίζει. Και, μπορείτε θαρρώ να φανταστείτε, πως χιονίζει στην Αλάσκα! Οι νιφάδες, καλέ, είναι σαν…. χαρτοπετσέτες! Πέφτουν αθόρυβα –παφ, παφ!- και στρώνουν, γρήγορα, ένα μπαμπακένιο σύννεφο καταγής! Ακόμα και στη δημοσιά, που τη ταλαιπωρούν, συνεχώς, τα λάστιχα των αυτοκινήτων….

Περπατάμε χορεύοντας, ανάμεσα στις πυκνές τολύπες. Ανοίγουμε τα στόματα, σαν παιδιά, και τις περιμένουμε να πέσουν μέσα! Σαν τεράστια άσπρα μανιτάρια….

Στην περιοχή, ένας μονάχα δρόμος υπάρχει, στα ριζά του ως χτές χρυσού βουνού, και σήμερα…. ζαχαρένιου! Στην άλλη μεριά είναι απλωμένο το συγκρότημα που μας φιλοξενεί. Κάτω, χαμηλά, περνά το ποτάμι Nenana. Και στο βάθος, υψώνεται άλλο ένα μεγαλόπρεπο βουνό. Εμείς, φυσικά, παίρνουμε τη δημοσιά. Δεν ξέρουμε που ακριβώς θα μας βγάλει, αλλά λίγο μας νοιάζει. Εμείς, απλώς, θέλουμε να περπατήσουμε, και να χαρούμε τη μοναδική ατμόσφαιρα.

- «Δεν βρισκόμαστε, με χιόνι, κάθε μέρα στην Αλάσκα, Κυρίες μου! Ελάτε να το χαρούμε όσο μπορούμε» λέω, και χυνόμαστε στον ανήφορο.

Είναι ερημιά, γενικώς. Υπάρχουν, μονάχα που και που, μερικά εξοχικά σπίτια και, σε μια στροφή, πέφτουμε πάνω στον Marks Solomon Bake. Είναι ένα τυπικό ταβερνίο της Αμερικάνικης Δύσης. Λιτό, φωτεινό και ζεστό. Απέναντι από την είσοδο έχει Bar, απ’ όπου σερβιριζόμαστε ένα διπλό κονιάκ, για να συνεφέρουμε! Παρά τις κουκούλες, τα τσουράπια-χειρόκτια, τις μπότες και τα χοντρά άνορακ- από μέσα μέν είμαστε κάθιδρες-, όμως τα εκτεθειμένα μέλη μας είναι ξυλιασμένα. Τυπική περίπτωση του κρύου του Βορρά. Παραμέσα, ο Marks Solomon διαθέτει δύο τεράστιες σάλες. Στο βάθος της τελευταίας, δεσπόζει ένα φαρδύ και ψηλό πέτρινο τζάκι. Τα τραπέζια-τάβλες, με καρό τραπεζομάντηλα και μακρείς πάγκους αντί καθισμάτων, μπροστά στη πελώρια τζαμαρία, μας προσκαλούν για ένα καφέ.

Μας κάνει πολύ κέφι να καθόμαστε μπροστά στο τζάκι, πλάι στη τραγουδιστή φωτιά, να χαζεύουμε το χιονισμένο τοπίο, και να ψιλοκουβεντιάζουμε. Είναι απόλαυση, σας βεβαιώ!

Ο Marks είναι γνωστός και για τους νόστιμους σολομούς που σερβίρει. Όμως εμείς δεν έχουμε τη πολυτέλεια του χρόνου , για ένα γεύμα της προκοπής! Πρέπει να επιστρέψουμε στο καταυλισμό μας, να αποσώσουμε τις βαλίτσες. Τις αφήσαμε, το πρωί, σωρό κουβάρι στη βιασύνη μας και, το πολύ πολύ, να έχουμε ώρα για μία ζεστή σοκολάτα στα δωμάτια μας, χαζεύοντας το χιονισμένο δάσος. Δεν είναι κακή προοπτική. Δυστυχώς, στις 14:00, μας περιμένουν τα αυτοκίνητα που θα μας μεταφέρουν στο Ancorage….

Το ταξίδι, δυστυχώς, βρίσκεται στο τέλος του. Μπροστά μας έχουμε ακόμα την οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας και την Μιννεάπολη. Πίσω μας, όμως, υπάρχει μια συναρπαστική εμπειρία:

- «Ζήσαμε και είδαμε πράματα και θάματα που, σίγουρα, θα τα αναμασούμε σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή μας», λέω στις φιλενάδες μου, καθώς στραγγίζω το φλυτζάνι με τη σοκολάτα, στο σαλονάκι του διαμερίσματος μου. «Και τούτο είναι το γευστικότερο ρόφημα που δοκίμασα ποτέ. Θαρρώ πως για τούτο συνηγορεί το γοητευτικό, το μοναδικό περιβάλλον. Δεν συμφωνείτε, φιλενάδες;» Κι εκείνες συμφωνούν, κουνώντας αμίλητες το κεφάλι. Λυπούνται κι εκείνες που φεύγουμε τόσο γρήγορα από αυτή τη σαγηνευτική, πάλλευκη ερημιά! Γιατί, Θεέ μου, τα καλά και τα όμορφα τελειώνουν τόσο γρήγορα; Ή μήπως μας φαίνεται; Μπορεί….

Στις 14:00 ακριβώς, ξεκινάμε. Υποθέτουμε πως η διαδρομή, που θα γίνει εν πολλοίς μέσα σε τούνδρα, θα πρέπει να είναι συναρπαστική. ‘Ετσι! Για να χορτάσω εγώ, με τη ψυχή μου, αυτό το είδος της υπαίθρου, που το βάφτισαν μ’ αυτό το παράξενο όνομα. Είναι η τούνδρα που διάβαζα σε εκείνο το θαυμαστό βιβλίο του Axel Munthe: «Το χρονικό του San Michele» - ένα από τα ωραιότερα βιβλία, αν όχι το ωραιότερο, που διάβασα ποτέ….

Τότε, δεν ήξερα τι είναι τούτο το είδος της βορεινής ερήμου, που εκτρέφει τα σκανταλιάρικα κι ασκημούλικα ξωτικά: τα τρόλς! Κι ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πως, κάποτε, θα με ευλογούσε η μοίρα να αξιωθώ να τη γνωρίσω! Σαν εκείνη τη στέπα, στον «Μιχαήλ Στρογγώφ», του αγαπημένου μου παραμυθά, του Ιουλίου Βέρν! Και, τελικά, κατάφερα να τη γνωρίσω το 1993, στη Μογγολία! Το φαντάζεστε; Εγώ, τελικά, ταξίδεψα στον κόσμο, πρώτα μέσα από τις σελίδες των βιβλίων στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια! Και μετά ανακάλυψα τον πλανήτη, ταξιδεύοντας ορθόδοξα! Κι ίσως είναι αυτή η αιτία που τα ταξίδια με συγκινούν! Μου φέρνουν μια παράξενη εφορία! Έναν απερίγραπτο ενθουσιασμό! Με γυρνούν, βλέπετε, στην ωραιότερη ηλικία του ανθρώπου! Όταν όλοι μας μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε!. . .

Τι θαυμάσιο αίσθημα!. . . .

 

[fotast]

Με πιο πρακτορείο κάνατε αυτό το ταξίδι κ.Αδαμαντίδου;Και γενικά με ποια πρακτορεία ταξιδεύατε τότε;

 

[Dina Z]

- «Καλέ, τρελοί είναι αυτοί, ή για τρελούς ψάχνουν; Μονάχα στραγγαλισμό και δολοφονία άφησαν απ’ έξω!» διαπιστώνω απορημένη

Χα, χα, χα!

Κι ίσως είναι αυτή η αιτία που τα ταξίδια με συγκινούν! Μου φέρνουν μια παράξενη εφορία! Έναν απερίγραπτο ενθουσιασμό! Με γυρνούν, βλέπετε, στην ωραιότερη ηλικία του ανθρώπου! Όταν όλοι μας μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε!. . .

Μμμμ! Αυτη την εκδοχη δεν την ειχα σκεφτει ως αιτια που ταξιδευουμε και ... ναι ... συμφωνω μαζι σου.

 

[St.Adamantidou]

Με πιο πρακτορείο κάνατε αυτό το ταξίδι κ.Αδαμαντίδου;Και γενικά με ποια πρακτορεία ταξιδεύατε τότε;

Αγαπητέ fotast,
Τα περισσότερα μακρινά ταξίδια μου, τω καιρώ εκείνω (!), τα έκανα με το ΤΡΑΒΕΛ ΠΛΑΝ. Τότε έδρευε στην Χρ. Λαδά. Τώρα βρίσκεται στην Μιχαλακοπουλου νομίζω. Δεν είμαι σίγουρη. Και ομολογώ ότι ήταν το πιο αξιόπιστο ταξιδιωτικό γραφείο. Και λέω "αξιόπιστο", διότι είχαμε πέσει κάμποσες φορές πάνω σε πραξικοπήματα και το Γραφείο από δώ , οδηγούσε τον Αρχηγό, πώς να ελιχθεί, χωρίς να φείδεται εξόδων!!!! Πέσαμε σε τυφώνες , σε διπλωματικο επεισόδιο μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως και ΗΠΑ, που καθήλωσε τα αεροπλάνα στο έδαφος, κι από την Αθήνα βρέθηκε λύση!!! Κι΄ετσι δεν καταστράφηκε το ταξίδι μας στην Ταϊτή!! Και, το κυριότερο, με βοηθούσε να οργανώσουμε, μαζί με την παρέα μου, ό,τι ....παλαβό ταξίδι μας ερχόταν στο κεφάλι. ( Γράφε: Γύρος του Κοσμου, Παταγονία, Αλάσκα, Νησιά Ειρηνικού (( Απ΄κεί τα Φίτζι, η Παπούα, η Ταϊτή,)), Νότια Αμερική από βορρά προς Νότον μέχρι τη Γή του Πυρός , Κεντρική Αμερική, Νησιά Καραϊβικής, Κίνα, Ιαπωνία,


και δεν θυμάμαι τι άλλο...... .. Μαζί διαλέ γαμε το πρόγραμμα, μαζί τα ξενοδοχεία, μαζι τις διαδρομές.....Τους χρωστώ τις ωραιότερες εξορμήσεις μου. Ακόμα και το δεύτερο ταξίδι μου στην Αφρική, που , 5 γυναίκες , βρεθήκαμε στις ερημιές της Αφρικής μονάχες μας χωρίς Αρχηγό! Διότι ο Ινδός Πράκτορας στην Κένυα, είχε ειδοποιηθεί από το Τράβελ Πλάν, ότι έπρεπε να παρακολουθεί τις διαδρομές μας , όχι μόνο στην Κένυα αλλά και στην Τανζανία! Ετσι, μας περιμενε ό ίδιος στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, και άνοιξε....σαμπάνια για να μας υποδεχτεί!!!Ακόμα και στον Μαυρίκιο, τηλεφωνιόταν με τον ξεναγό μας, για να βεβαιωθεί ότι δεν είχαμε πρόβλημα!!!!Απίστευτο!!!
Τότε, για μένα, το Τρ'αβελ Πλάν ήταν θησαυρός!!!.
Τώρα, τι γίνεται , δεν ξέρω. Διότι η παλιά Διευθυνση, αλλά και ο προγραμματιστής των εκδρομών, έχουν πάρει ήδη.....σύνταξη!!!!
Φοβάμαι ότι δεν σε....φώτισα. Κάνε πάντως , αν θελεις, μια βόλτα από κεί , για να πάρεις ιδέες και ίσως πώς να οργανώσεις μόνος σου ένα ταξίδι. Εσύ ξέρεις.
Σ' ευχαριστώ και πάλι για τη βοήθειά σου στην Αλάσκα.
Φιλικώτατα
Στ. Αδαμαντίδου

 

[fotast]

Αγαπητέ fotast,
Τα περισσότερα μακρινά ταξίδια μου, τω καιρώ εκείνω (!), τα έκανα με το ΤΡΑΒΕΛ ΠΛΑΝ. Τότε έδρευε στην Χρ. Λαδά. Τώρα βρίσκεται στην Μιχαλακοπουλου νομίζω. Δεν είμαι σίγουρη. Και ομολογώ ότι ήταν το πιο αξιόπιστο ταξιδιωτικό γραφείο. Και λέω "αξιόπιστο", διότι είχαμε πέσει κάμποσες φορές πάνω σε πραξικοπήματα και το Γραφείο από δώ , οδηγούσε τον Αρχηγό, πώς να ελιχθεί, χωρίς να φείδεται εξόδων!!!! Πέσαμε σε τυφώνες , σε διπλωματικο επεισόδιο μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως και ΗΠΑ, που καθήλωσε τα αεροπλάνα στο έδαφος, κι από την Αθήνα βρέθηκε λύση!!! Κι΄ετσι δεν καταστράφηκε το ταξίδι μας στην Ταϊτή!! Και, το κυριότερο, με βοηθούσε να οργανώσουμε, μαζί με την παρέα μου, ό,τι ....παλαβό ταξίδι μας ερχόταν στο κεφάλι. ( Γράφε: Γύρος του Κοσμου, Παταγονία, Αλάσκα, Νησιά Ειρηνικού (( Απ΄κεί τα Φίτζι, η Παπούα, η Ταϊτή,)), Νότια Αμερική από βορρά προς Νότον μέχρι τη Γή του Πυρός , Κεντρική Αμερική, Νησιά Καραϊβικής, Κίνα, Ιαπωνία,


και δεν θυμάμαι τι άλλο...... .. Μαζί διαλέ γαμε το πρόγραμμα, μαζί τα ξενοδοχεία, μαζι τις διαδρομές.....Τους χρωστώ τις ωραιότερες εξορμήσεις μου. Ακόμα και το δεύτερο ταξίδι μου στην Αφρική, που , 5 γυναίκες , βρεθήκαμε στις ερημιές της Αφρικής μονάχες μας χωρίς Αρχηγό! Διότι ο Ινδός Πράκτορας στην Κένυα, είχε ειδοποιηθεί από το Τράβελ Πλάν, ότι έπρεπε να παρακολουθεί τις διαδρομές μας , όχι μόνο στην Κένυα αλλά και στην Τανζανία! Ετσι, μας περιμενε ό ίδιος στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, και άνοιξε....σαμπάνια για να μας υποδεχτεί!!!Ακόμα και στον Μαυρίκιο, τηλεφωνιόταν με τον ξεναγό μας, για να βεβαιωθεί ότι δεν είχαμε πρόβλημα!!!!Απίστευτο!!!
Τότε, για μένα, το Τρ'αβελ Πλάν ήταν θησαυρός!!!.
Τώρα, τι γίνεται , δεν ξέρω. Διότι η παλιά Διευθυνση, αλλά και ο προγραμματιστής των εκδρομών, έχουν πάρει ήδη.....σύνταξη!!!!
Φοβάμαι ότι δεν σε....φώτισα. Κάνε πάντως , αν θελεις, μια βόλτα από κεί , για να πάρεις ιδέες και ίσως πώς να οργανώσεις μόνος σου ένα ταξίδι. Εσύ ξέρεις.
Σ' ευχαριστώ και πάλι για τη βοήθειά σου στην Αλάσκα.
Φιλικώτατα
Στ. Αδαμαντίδου

Ευχαριστώ για την απάντηση σας.Δεν ενδιαφέρομαι για πρακτορείο απλά ρώτησα για ιστορικούς λόγους.Υπέθεσα ότι θα ήταν ο ΜΑΝΟΣ καθώς και αυτός είχε πολύ καλή φήμη παλιά και το ξέρω καθώς είχαν ταξιδέψει και έμειναν ευχαριστημένοι πολλοί συγγενείς μου.Βέβαια ήταν άλλες εποχές,δεν υπήρχαν οι ευκολίες να βγάζεις εισιτήρια ή να κλείνεις ξενοδοχεία,τραίνα κτλ μόνος σου.Και ίσως τότε τα πρακτορεία έδιναν μεγάλη σημασία στον πελάτη και έφτιαχναν ταξίδια στα μέτρα τους.Τώρα είναι πιο "μαζικά" θα έλεγα.
Μιλάτε για την εποχή που το Τράβελ Πλάν ανήκε στον ΔΟΛ/Λαμπράκη.Από τότε έχει πουληθεί δύο φορές νομίζω σε άλλους επιχειρηματίες και πιθανόν να μην υπάρχει σήμερα καθώς κάπου είχα διαβάσει ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα από την αρχή του έτους φέτος.
Καλημέρα σας!

 

[St.Adamantidou]

ANCORAGE

Ο τελευταίος σταθμός στην Αλάσκα

αλλά και στο ταξίδι – ή σχεδόν…


Φτάσαμε με το πρώτο μούχρωμα. Όντας νοτιότερα πια, δεν είχαμε πλέον χιόνι, αλλά το κρύο είναι αισθητότατο.

Η πόλη είναι έρημη αυτήν την ώρα. Όμως, τα δύο ρεστοράν του ξενοδοχείου μας είναι ασφυκτικά γεμάτα. Τρώμε με πολύ όρεξη, πρέπει να ομολογήσω, τον προ-τελευταίο μας…. φθηνό σολομό, με μια πλούσια σαλάτα, και βγαίνουμε για μια μικρή βόλτα. Ελάχιστοι άνθρωποι στο δρόμο παρότι, λόγω μακράς μέρας –έχει ακόμα λίγες μέρες ζωής το παράξενο βορεινό καλοκαιράκι – το σκοτάδι κατεβαίνει μετά τις 23:00. Ωστόσο κι εδώ, όπως και σ’ όλα τα κράτη, που διακρίνονται για τη προκοπή τους, οι άνθρωποι κοιμούνται σε ώρες λογικές. Διότι, την άλλη μέρα, θα δουλεύουν – και δεν θα κοροϊδεύουν!- οι χριστιανοί…. Έτσι, δεν μπορούν να ξενυχτούν, σε κέντρα, παρεμφερή των σκυλάδικων και των ελληνάδικων - τι άλλο θ’ ακούσουμε, Θεέ μου!- κουνώντας μάλιστα, άνευ λόγου, να σας χαρώ, άνοστους ή κακάσχημους πισινούς….

Αλήθεια, φαντάζεστε τη ποιότητα της δουλειάς, που θα κάνουν στα γραφεία τους, την άλλη μέρα, όλοι αυτοί οι βλακοξενύχτηδες; Ανατριχιάζω στη σκέψη…. Τέλος πάντων, ας μη τα σκέφτομαι τώρα αυτά, και η σύγχυση με παίρνει από τα μούτρα! Ας χωνεύω, μονάχα, το λόγο και την αιτία, που αυτός ο ρημαδιακός ο τόπος δε λέει να πάει, επί τόσα χρόνια, μπροστά, αλλά όλο και πισωδρομεί στο χειρότερο έως το χείριστο σας λέω εγώ, και καλά θα κάνετε να με πιστέψετε…. Καλέ, αλήθεια, τέτοια κακομεταχείριση Πατρίδας, δεν έχω ξανασυναντήσει εις όλον μου τον βίον, που δεν είναι καθόλου βραχύς, το ομολογώ! Κι ας καίγομαι που το παραδέχομαι!!!. . . . Ούφ!. . . .

Την άλλη μέρα το πρωί, βγαίνω στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου. Ατμόσφαιρα, κρύσταλλο πεντακάθαρο, και κρύο ενοχλητικό. Φωτογραφίζω το λιμάνι και το City – την εμπορική περιοχή. Οι ουρανοξύστες βρίσκονται μονάχα στο κέντρο. Γενικώς, είναι μια πόλη «χαμηλοτάβανη» -όπως τη λέω εγώ- ήρεμη, δροσερή, νοικοκυρεμένη…. Δρόμοι φαρδείς, αερικοί, πλατείες-«ανάσες», σπίτια χαμηλά, μοντέρνα, πεντακάθαρα, με ανθισμένους κήπους στα, θαρρείς υπνώττοντα, προάστεια. Και ο Ωκεανός –πολύ ήρεμος τούτη την εποχή- ένα πραγματικό φυσικό στολίδι του Ancorage.

Το μακρύστενο νησί, που βρίσκεται απέναντι απ’ αυτό το λιμάνι, έχει σχήμα ξαπλωμένης κόρης και οι κάτοικοι το συνέδεσαν με γοητευτικούς μύθους. Ένας απ’ αυτούς λέει, ότι είναι η σύζυγος ναύτη που πληροφορείται, ξαφνικά, τον θάνατο του αγαπημένου συντρόφου, και πέφτει κι αυτή ξερή, για ν’ ανταμώσει τον κύρη της εις τον επέκεινα βίον! Ή ότι απλώς λιποθυμά και μένει έτσι, κάτι χρόνια, ελπίζοντας πως ήταν λαθεμένη η πληροφορία του θανάτου του. Και, κάποια στιγμή, εκείνος θα γυρίσει και θα την ξυπνήσει μ’ ένα φιλί και, …. Ιωάννα Μπουκουβάλα-Αναγνώστου τέλος!. . . Κι όποιος δεν ξέρει την περί ής ο λόγος Κυρία, δεν ξέρει τι χάνει…

Η πόλη ξεκίνησε τη ζωή της στα 1914, ως… «τεντούπολη», για να στεγάσει τους εργάτες του σιδηροδρόμου: του περίφημου Alaska Railroad. Συγχρόνως ήταν και θαυμάσιο αγκυροβόλιο , για τα φορτηγά πλοία, μιας και ο βαθύς κόλπος προσέφερε προστασία απο τη μάνητα του Ωκεανού. Εξού και το όνομα της πόλης: Ancorage= «Αγκυροβόλιο» δηλαδή.

Τελικά, η «Tent-City» -η Τεντούπολη- αντικαταστάθηκε στα 1920, από μιάν ορθοδόξων(!) κτιρίων πόλη, κι απέκτησε τη πρώτη της Διοίκηση.

Το 1923 τελειώνει, επι τέλους, ο σιδηρόδρομος, ύστερα από 9 χρόνια δύσκολης δουλειάς, σ’ απάνθρωπες κλιματολογικές συνθήκες. Και το Ancorage γίνεται, επίσης, κι ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο, το μοναδικό σ’ αυτήν την έρημη αλλά και τόσο σημαντική, για τις ΗΠΑ, περιοχή.

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η πόλη γίνεται και σπουδαίας σημασίας στρατιωτική βάση, μετά την εισβολή των Ιαπώνων στις Αλεουτίους Νήσους, το 1942. Και, λίγο αργότερα, όταν άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος, μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είναι πλέον το προπύργιο των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της γειτονικότατης απειλής των Soviet.

Η δυνατότητα της εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου του τόπου, στη δεκαετία του 1970, έφερε και τη πληθυσμιακή έκρηξη. Από 48. 000 ψυχές που ζούσανε εδώ έως και το ’70, έφτασαν τις 180. 000 στο τέλος αυτής της σημαδιακής δεκαετίας.

Η πόλη διαθέτει πολλά και ενδιαφέροντα: Ζωολογικό κήπο, Μουσείο Άγριας Φύσης, το Alaska Arctic Indian and Eskimo Museum, καθώς και το παράξενο Πάρκο του Σεισμού. Είναι μια περιοχή που φέρει ακόμα τα σημάδια του μεγάλου ταρακουνήματος του Ancorage, το 1964. Οι κάτοικοι το άφησαν στη φύση, για να την υποχρεώσουν να επουλώσει, όπως μονάχα εκείνη ξέρει, τις πληγές που της άνοιξαν οι χθόνιοι Θεοί. Επίσης, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει και το θέαμα της πλημμυρίδας και αμπώτιδας , σε μιάν από τις προκυμαίες της πόλης….

Ωστόσο, το πραγματικό αξιοθέατο εδώ, είναι το Εθνολογικό Μουσείο. Πλούσιο, ενδιαφέρον, πρωτότυπο και, φυσικά, υποδειγματικά οργανωμένο. Μιλά για τους Ινδιάνους Αθαμάσκους, που ζούσαν πάντα εδώ, αλλά και για τους πρώτους αποίκους, παρουσιάζοντας με μιάν –σχεδόν παιδική!-περφάνεια, τις δύο διαφορετικές κουλτούρες. Εκεί μέσα, συναντάς ένα είδος ανθρωπολογικού ψηφιδωτού, που σ’ αφήνει κατάπληκτο, με την απίστευτη ποικιλία αλλά και τη διαφορετικότητά του. Εκτίθενται, παραστατικότατα, η καθημερινή ζωή των Ινδιάνων: στις σκηνές τους, στο ψάρεμα, στο κυνήγι, στα μαστορέματα, στην κατασκευή τοτέμ, στο μεγάλωμα και το δασκάλεμα των παιδιών…

Εκεί μέσα βρίσκεις επίσης, τα σπίτια των πρώτων αποίκων, έπιπλα, έργα τέχνης μιας δύσκολης αλλά τρομερά ενδιαφέρουσας εποχής, άμαξες, κι ένα από τα πρώτα-πρώτα μοντέλα της Ford!

Παλιά φύλλα τοπικών εφημερίδων του ΤΟΤΕ , μας πληροφορούν για τα συνταρακτικά, αλλά και τα απλά γεγονότα, που επηρέαζαν την πόλη. Και στους τοίχους, φωτογραφίες των πρώτων οικογενειών και του ιστορικού τους. Όλοι αυτοί έφτασαν εδώ πρίν μόλις 70 χρόνια, ως χρυσοθήρες, κι έγιναν σήμερα –λόγω «αρχαιότητος»! και πλούτου – η Elite του Ancorage. Η αριστοκρατία και το καμάρι του!!!. . .

Σε τούτο το μουσείο υπάρχει επίσης μια θαυμάσια συλλογή βυζαντινών εικόνων, απομεινάρι των Ρώσων, προτού η Ρώσικη Aliesca, γίνει η αμερικάνικη Alaska. Στην καρδιά μου μπήκε ένας πολύτιμος, ολόσημος Άη-Γιώργης, που κρατά περίοπτη θέση μέσα στη μεγάλη προθήκη των εικόνων.

Τελευταία μας στάση, το μνημείο του Cook. Πολύ σοφά, το έχουν τοποθετήσει κατάγναντα στον Μεγάλο Ωκεανό, απ’ τον οποίο κι έφτασε εδώ. Βρίσκεται πάνω σ’ ένα μικρό λοφάκι, για να μπορεί να βλέπει, ο ρέκτης θαλασσοπόρος, όσο μακρύτερα γίνεται. Ήταν ο πρώτος που, στα 1778, εξερεύνησε το στόμιο του Κόλπου, στο μυχό του οποίου βρίσκεται η σημερινή πόλη. Ήταν την περίοδο εκείνη των ταξιδιών του, όταν έψαχνε απελπισμένα να βρεί το βορειο-δυτικό πέρασμα που ένωνε, στο Βορριά, τους δύο Ωκεανούς: τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό.

Καταμεσήμερο, και μέσα σε χλιαρή, πια, ατμόσφαιρα, καταλήγουμε στο « Αεροδρόμιο-Αντίκα» . Το Alaska aviation heritage Museum, πάνω στη λίμνη Hood. Στη πραγματικότητα είναι μουσείο αφιερωμένο στον Β’ Παγκοσμιο πόλεμο. Αυθεντικά πολεμικά σκάφη –άλλα γερά κι άλλα «τραυματισμένα» - στέκουν στη μεγάλη αυλή. Μοιάζουν οδυνηρά παράταιρα, σε σύγκριση με τα υπερμοντέρνα υδροπλάνα κι ελικόπτερα, που γεμίζουν το σύγχρονο, μικρό αεροδρόμιο…. αναψυχής –και όχι μόνο- που βρίσκεται στην ακριβώς απέναντι όχθη της λίμνης. Σε τούτο το χώρο, αντίθετα, η ατμόσφαιρα είναι απόμακρη, νοσταλγική, θαρρείς και λιγάκι πονεμένη, διότι, λίγο-λίγο ξεχνιέται! Χάνεται μέσα στην ομίχλη του χρόνου, και στη διάθεση όλων να ξεπεράσουμε την οδύνη ενός απάνθρωπου πολέμου. Όμως, κρατά μια περηφάνεια και έναν ηρωικό χαρακτήρα, μέσα στις λιτές αίθουσες, όπου εκτίθενται, με αγάπη, ιερά κειμήλια από αυτόν τον θεοστυγή πόλεμο. Φωτογραφίες χαμογελαστών αεροπόρων, μπροστά στα αεροπλάνα τους, λίγο πρίν απογειωθούν, βγαίνοντας στο «κυνήγι» του εχθρού. Άλλοι από αυτούς γύρισαν στις εστίες τους. Άλλοι χάθηκαν στη θάλασσα ή σε κάποιον ξένο τόπο, και «τα οστά τους δεν έφτασαν ποτέ στη πατρίδα τους», μας πληροφορούν οι λεζάντες κάτω από τις φωτογραφίες. Γιατί άραγε όταν βγαίνω έξω, η εντύπωση μου είναι πως ελάχιστοι γλύτωσαν; Υπάρχουν ακόμα οι τιμημένες στολές των ικάρων, τα κράνη τους, οι μπότες τους οι φθαρμένες, τα πιστόλια τους. Διαβάζουμε τα κιτρινισμένα γράμματά τους, που πολλά από αυτά δεν πρόλαβαν να τα στείλουν στους αγαπημένους τους. Βλέπετε, το ταχυδρομείο του θανάτου είναι πολύ γρηγορότερο από εκείνο της ζωής! Εννιά μήνες χρειαζόμαστε για να βγάλουμε τους πρώτους φθόγγους. Μία σφαίρα, όμως, και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είναι αρκετά για να μας στείλουν να κάνουμε ανάποδα το ταξίδι. Διαβάζουμε ακόμα, πολεμικά ανακοινωθέντα, στις παλιές εφημερίδες, πύρινα πολεμικά άρθρα, αλλά και νεκρολογίες συγκινητικές για τους γενναίους άνδρες! Αυτούς που κατακτούσαν την ελευθερία του κόσμου, αρπάζοντας την μέσα από το λυσσασμένο στόμα του σύγχρονου Αρμαγεδώνα….

- «Θεούλη μου! Πόσες μνήμες μου ξυπνούν τούτα τα πολύτιμα θυμητάρια!. . . Δεν έγραψαν απλώς Ιστορία, έφτιαξαν την Ιστορία, με τη γενναιότητα, τον νεανικό τους ενθουσιασμό και κάποια ιδανικά, που εμείς έχουμε προ πολλού ξεχάσει! Τι πρέπει, αλήθεια, να κάνουμε, για να κρατήσουμε, έστω και μια φλογίτσα αναμμένη; Για να μην τύχει και ξαναβουτηχτούμε, στο σκοτάδι του μυαλού, κάποιου άλλου παράφρονα;» αναρωτιέμαι φωναχτά.

- «Αν ρωτήσεις σήμερα ένα παιδί 20-25 χρονών, για τούτον εδώ το πόλεμο, βάζω στοίχημα πως θα σε κοιτάξει απορημένο! Θα σηκώσει αδιάφορα τους ώμους και θα πεί: ‘Μα αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία’…. Πρόσεξε, θα σου μιλάει για ‘ιστορία’. Μια οποιαδήποτε ‘ιστορία’. Με γιώτα μικρό, κι όχι κεφαλαίο! Φοβάμαι πως αυτή είναι, στις μέρες μας, η πραγματικότητα φιλενάδα…. » απαντά με σκεπτικισμό η Ελεάνα.

Το απόγευμα είναι αφιερωμένο στον παγετώνα Poriage, πάνω στην ομώνυμη λίμνη.

- «Ο Fare-Well Glacier θα είναι τούτος για μας» μονολογώ. Πολύ μ’ αρέσει το όνομα που του δίνω: «Ο παγετώνας του αποχαιρετισμού!» Ωραίο δεν είναι; Κι αυτός είναι ο λόγος που όλοι μας, λίγο-πολύ είμαστε δύσθυμοι και κατηφείς. Άλλο ένα συναρπαστικό ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Ψυχορραγεί! Κι εμείς πρέπει να αποδεχτούμε, θαρραλέα, αυτό το τέλος, και να συνηθίσουμε σιγά σιγά στην ιδέα της επιστροφής…….

Το τοπίο, μέσα στο οποίο πορευόμαστε, οδεύοντας προς τη λίμνη, είναι χαρακτηριστικό αυτού του χώρου και του κλίματός του. Παγωμένοι καταρράκτες που, καθ’ όλο το μήκος της διαδρομής τους πάνω στα βράχια, συντροφεύονται από έναν άλλον καταρράκτη, πολύχρωμων λουλουδιών!!!. . . Μια εικόνα άρρητης ομορφιάς! –«Είναι καταντίπ απίστευτο!» λέω στη συντροφιά μου. «Πάγος, έτσι κι αλλιώς δολοφονικός, σε μοναδική συνύπαρξη με τη δόξα της ζωής, που ποτέ δεν το βάζει κάτω! Μοιάζει αδύνατο! Κι όμως! Να το! Εκεί πάνω! Σαν να μας κοροϊδεύει ή σαν να προσπαθεί να μας μαγέψει, στέλνοντάς μας, συγχρόνως, ένα αισιόδοξο μήνυμα!. . . . Δεν ξέρω. Αυτού του είδους τις εικόνες δεν μπορώ να τις χωνέψω! Μου μοιάζουν σαν πίνακες του…. Φώσκολου αν ήταν ζωγράφος ο χριστιανός!!! Τόσο, πια, εξωφρενικό μου φαίνεται…. »

Η παρέα σκάει στα γέλια:

- «Πως σου ‘ρθε, τώρα, η παρομοίωση; Φως φανερό πως το ταξίδι σε επηρέασε εις βάθος! Καλά που σύντομα επιστρέφουμε…»

Φτάνουμε στη λίμνη. Βρισκόμαστε σ’ ένα «Brazo» της –όπως έλεγαν στη Παταγονία αυτές τις στενωσιές των νερών. Και, για πρώτη φορά, βλέπουμε παγόβουνα από τόσο μικρή απόσταση. Σηκώνω το πόδι, και…. σπρώχνω ένα! Απλώνω το χέρι, και αγγίζω ένα άλλο. Είναι βαρειά. Ακούνητα. Όγκοι τρομεροί, με τεράστιες σπηλιές στα σωθικά τους, με παράξενων σχημάτων ρωγμές και πολλά πλατώματα. Οι λοξές ακτίνες του ήλιου, γεμίζουν με χρώματα όλες αυτές τι «κακοτοπιές» των παγόβουνων. Μπλέ, πράσινα, κιτρινόχρυσα και πορτοκαλιά χρώματα, έχουν μετατρέψει αυτά τα παγωμένα θηρία σε τεράστια, αστραφτερά λουλούδια, που παραπέμπουν σε κόσμους των παιδικών μας παραμυθιών! Σε κόσμους ανεξήγητους! Και, γι’ αυτό, λιγουλάκι τρομακτικούς και, στα μάτια μας, κομματάκι απειλητικούς….

Οι κάμερες δουλεύουν τρελά! Θέλω ν’ ανέβω πάνω στο κοντινότερο μου παγόβουνο αλλά, άλλοι συνετότεροι, με συγκρατούν:

- «Ε, πάει! Εσύ λωλάθηκες τελείως! Κάτσε καλά, μη και, στα πίσω πίσω, μας βγεί το ταξίδι ξυνό! Σύνελθε, εν ακαρί, τ’ ακούς; Ή μήπως κουφάθηκες κιόλας…. »

Τ’ άκουσα. Και τους άκουσα. Και δεν καβάλησα παγόβουνο! Κι έτσι, στερήθηκα την ευχαρίστηση, να σνομπάρω όλους αυτούς, που γνώρισα στη ζωή μου, καβαλημένους σε καλάμια!!! Μωρ’ αν είναι να ιππεύσεις, βρες κάτι πρωτότυπο! Κάτι πιο εξεζητημένο από ένα ταπεινό, ταπεινότατο καλάμι!. . . .

Το ταξίδι στη λίμνη, προς τον ομώνυμο παγετώνα, γίνεται μέσα σε μια κοσμοχαλασιά, από αέρηδες τρομερούς και φοβερούς. Κατεβαίνουν τρελαμένοι, πάνω από τα κατεψυγμένα βουνά, τα οποία, σαν παγωμένοι Τιτάνες, κυκλώνουν τα νερά της Poriage. Οι «δαγκωματιές» του ψυχρού αέρα, πονούν ότι ακάλυπτο βρίσκουν πάνω μας. Εν προκειμένω, τα μάγουλα και τα χέρια μας. Γάντια δεν σκεφτήκαμε να πάρουμε από την Ελλάδα, Αυγουστιάτικα! Τι διάβολο! Να, όμως, που χρειάστηκαν…. .

Οι περισσότεροι μένουν κλεισμένοι κάτω, στο φιλόξενο σαλόνι του πλοίου όπου, μάλιστα, προβάλλεται κι ένα ντοκιμαντέρ, με την ιστορία του παγετώνα –αλλά και των παγετώνων γενικότερα. Δεν μπορώ να σας πώ, πόσην ώρα κράτησε η κρουαζιέρα. Σίγουρα, ωστόσο, περισσότερες από δύο ώρες. Όταν κάποτε, φτάσαμε και σταματήσαμε στα «πόδια» του παγετώνα, είχε κιόλας συννεφιάσει, κι άρχισε να ρίχνει ψιλό χιονόνερο. Πάντως ο παγετώνας, μέσα σε αυτό το απειλητικό περιβάλλον, κρατούσε τη μεγαλοπρέπειά του. Ήταν τεράστιος! Γλιστρούσε μαλακά, πάνω στην ομαλή πλαγιά του βουνού, σαν ένα φαρδύ, πάλλευκο και…. κατσαρό ποτάμι! Όρθωνε τον όγκο του, σαν τείχος, μπρός στα νερά της λίμνης. Τώρα, δα, σκέφτομαι πως, όσους παγετώνες κι αν δώ στη ζωή μου, ποτέ δεν θα πάψουν να με γοητεύουν, αλλά και να με…τρομοκρατούν, κομμάτι! Ιδίως, όταν σπάν –μ’ έναν ανατριχιαστικό κρότο- και γκρεμίζουν μια θεόρατη, παγωμένη…πολυκατοικία, μέσα στη λίμνη! Αχ, να μπορούσατε να τη δείτε, πως βυθίζετε αργά-αργά! Και με πόση χάρη ξενερίζει μετά, για να σταθεί δίπλα στ’ άλλα παγόβουνα, που ήδη αρμενίζουν! Είναι ένα πράμα θαυμαστό. Διότι, κατά την ώρα του γκρεμίσματος αυτού του κομματιού, σχηματίζονται εκατομμύρια σταγονίδια που, για ελάχιστα δευτερόλεπτα, αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, διαθλώντας το φώς. Και, γι’ αυτά τα ελάχιστα, μαγικά δευτερόλεπτα, ο αέρας γεμίζει μικρούλες ίριδες! Σαν κάποιο χέρι, να σκόρπισε ξαφνικά, γυαλιστερά κομφετί, σε μια ώρα γιορτής….

Το θέαμα των παγετώνων έχει μια δραματικότητα κι ένα μεγαλείο που, μονάχα μπροστά στους μεγάλους καταρράκτες του κόσμου, έχω νιώσει. Αισθάνεσαι πως, αυτός ο ανυπολόγιστου μεγέθους παγωμένος όγκος, κρύβει μέσα του μια τεράστια δύναμη και μια τρομακτική δυναμική, μια ενέργεια που, αν κάποτε ξεσπάσει, θα καταστρέψει, σίγουρα, κόσμο και ντουνιά. Όπως ακριβώς, τα ηφαίστεια. Είναι και τα δύο ζωντανά. Σπαρταρούν! Το νιώθεις! Κι ίσως, γι’ αυτό σου φέρνουν Δέος. Τι να πώ!. . . .

Όταν επιστρέφουμε, μαζευόμαστε στο σαλόνι του ξενοδοχείου, για να πιούμε ένα ζεστό. Να συνεφέρει το εντός μας, που κατάντησε σαν ένα κομματάκι του Poriage Glacier!

Με ανακούφιση, σχεδόν, βρισκόμαστε στην οικεία ατμόσφαιρα του κατάμερού μας. Τρώμε τον τελευταίο. . . φθηνό σολομό, κάνοντας αστεία σχόλια, και πέφτουμε νωρίς για ύπνο. Αύριο φεύγουμε για την Μινεάπολη. Μένουμε μια μέρα εκεί και, την επομένη, μέσω Άμστερνταμ, επιστρέφουμε στην Αθήνα. Το τέλος είναι πολύ κοντά, πια…

 

[St.Adamantidou]

ΜΙΝΝΕΑPΟLΙS - Μια παράξενη Πολιτεία

Πανέμορφη! Εδώ, η φαντασία των αρχιτεκτόνων οργιάζει! Οι πολυκατοικίες έχουν τρελά σχήματα. Δεν το ‘χω δεί πουθενά αλλού. Μέχρι και, πελώρια γυάλινη … «τουλίπα», …φυτρώνει , πάνω σε μια μεγαλόπρεπη λεωφόρο….

-«Παιδιά!! Εγώ που μισώ τους ουρανοξύστες και τις μοντέρνες πόλεις, τούτη η Μιννεάπολη μ’ αρέσει. Μού αρέσει πάρα πολύ.» , λέω εντυπωσιασμένη. « Έχει μιάν αρχοντιά. Ένα κιμπαρλίκι τέλος πάντων… Πολύ περίεργο για έναν τόσο καινούργιο τόπο.»

Κι εδώ έμαθα κάτι απροσδόκητο: Εδώ βρίσκονται και οι πηγές του Μισισιπή!!

- «Καλέ, είδαμε τις εκβολές του στην Νέα Ορλεάνη, στα 1994. Και τώρα βλέπουμε και τις πηγές του! Βεβαίως, δεν είναι ακριβώς εδώ. Είναι λίγο βορειότερα, στη λίμνη Ατόσκα, στην Μινεσότα. Αλλά, βρε αδελφέ, με δεδομένα τα τεράστια αμερικανικά μεγέθη, έ, στην… γειτονιά είμαστε….»

Ο ποταμός αργός, φαρδύς, μεγαλόπρεπος, κυλά, σχεδόν μέσα στο κέντρο της πόλης, γεμίζοντάς την με δροσερά , παρόχθια πάρκα….Τον χιλιοφωτογραγίζουμε, και θυμόμαστε τις μαγευτικές εικόνες των EVER GLADES, ΣΤΟ Δέλτα του, στον Κόλπο του Μεξικού…

Αυτό το ποτάμι, τέλος πάντων, είναι φορτωμένο Ομορφιά αλλά και Ιστορία. Ο μεγαλύτερος ποταμός της Β. Αμερικής, και 4ος στον κόσμο μετά τον Αμαζόνιο, τον Νείλο και τον Γιάνγκ Τσε, διασχίζει ολόκληρη Αμερική, από Βορρά προς Νότον, πλουτίζοντας αυτό το κομμάτι του Νέου Κόσμου, ποικιλοτρόπως. Είναι ένα είδος «οδικής» αρτηρίας, που εξυπηρετεί όλες τις γειτονικές του Πολιτείες, στις ΗΠΑ.

Δυστυχώς , σε τούτο το σημείο, δεν έχει την ομορφιά των εκβολών του.’ Όμως εγώ είμαι πανευτυχής, που είδα και περιοχή όπου γεννιέται αυτός ο νερένιος Γίγαντας! Αυτός που άκουσε τα βασανισμένα τραγούδια των Νέγρων, αγάπησε τους σκλάβους, κι εκείνοι των θεώρησαν δικό τους…..

Ο καιρός ψυχρουλός. Ιδίως το βράδυ. Για πόλη τόσο βορεινή, η επoχή του Σεπτέμβρη είναι προπομπός χειμώνα…

-«Αχ, πόσο θα ήθελα να ζώ στα βορεια!» λέω και ξαναλέω. «Να μην αντιμετωπίζω 3 μήνες το χρόνο τα κυνικά καύματα, καύσωνες Μίνι και Μάξι , όλου λιώνω στους 40 και 41 βαθμούς…»

-«Ναι, αλλά τι γίνεται το χειμώνα, που θα γίνεσαι ημί έως και εντελώς κατεψυγμένη, στους 30 βαθμούς υπό το μηδέν; Πώς θα τα βγάζεις πέρα, μας λές;» έρχεται ο αντίλογος…

-«Τι λέτε, χριστιανές μου! Δείτε βολές και εξυπηρετήσεις που έχουν οι κάτοικοι! Τζαμένιοι θερμαινόμενοι διάδρομοι, από κτιρίου είς κτίριον, και από λεωφόρου εις λεωφόρο…Υπόγειο οδικό δίκτυο! Κι ακόμα, ολόκληρη η πόλη είναι…παραχωμένη , κατά τα πρότυπα του Καναδά!...Για να μην μνησθώ μετά φθόνου, των θαυμάσιων γούνινων παλτών, και της θέρμανσης…,κινητών και ακινήτων! Πού βλέπετε εσείς το πρόβλημα. Αυτοί έχουν τα γένια, κι έχουν και τα χτένια!! Αφήστε πιά την παστρική και λάγαρη ατμόσφαιρα.

Παίρνεις βαθειές ανάσες κι ανασταίνεσαι. ΄Αντε ν’ ανασάνεις, τον Ιούλιο, Σταδίου και Κοραή; Παθαίνεις ισχαιμικό επεισόδιο επί τόπου! …»

Κουνούν τα κεφάλια περιδεείς οι φίλοι. Ξέρουν ότι έχω δίκιο, και δεν τολμούν να βγάλουν γλώσσα! ……

Αύριο φεύγουμε μέσω Σιάτλ. Το ταξίδι κάπου εδώ, δυστυχώς τελειώνει.. Και το τελευταίο μας βράδυ είναι μουρτζούφλικο. Δικαιολογημένα.

-« Άλλη μια περιπέτεια γίνεται ανάμνηση! Πολύ όμορφη, αλήθεια, αλλά κράτησε τόσο λίγο. Μόλις 25 μέρες …….

 

[St.Adamantidou]

ΚΙ Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μεμψιμοίρισα παραπάνω. Είμαι αχάριστη! Αξιώθηκα να φτάσω ως τα « LAST FRONTIERS» στο Βορρά , και στο «EL FIN DEL MUNDO” στο Νότο. Κι όλα αυτά μέσα στον ίδιο χρόνο…Για να μπορώ εύκολα να κάνω συγκρίσεις, διότι οι εικόνες από τα δυό ακρα του κόσμου δεν πρόλαβαν να ξεθωριάσουν. Κι έτσι έζησα ένα παλαβό όνειρό μου, ξύπνια…. ευτυχώς!

-«Κι αν κάποτε πάμε στο TONGATAPU, τι θα πείς;», ρωτά πονηρά η Ελεάνα. Ξέρει αυτή. Αναφέρεται, φυσικά, στην όμορφη σκέψη, πού από καιρό νανουρίζουμε τα τελευταία χρόνια: Να γιορτάσουμε την έλευση του 21ου αιώνα, στα νησιωτικά συμπλέγματα του Ειρηνικού: SAMOA, TONGA και MARCHESAS. Θέλουμε να δούμε, βλέπετε, τον τάφο του Στήβενσον στην Σαμόα , ( ο ηθικός αυτουργός, μαζί με τον Ιούλιο Βέρν, που με ξεσήκωσαν για ταξίδια!) , και τον τάφο του Γκωγκέν στις Μαρτσεζες!!! Το Τονγκατάπου μας άρεσε απλώς….σαν όνομα, και μη γελάτε, σας παρακαλώ!

Τώρα καταλαβαίνω πολύ καθαρά, το σκεπτικό, βάσει του οποίου, τόσα χρόνια , προγραμματίζω τα ταξίδια μου: Φροντίζω να πηγαίνω σε τόπους πού μ’ έχουν στοιχειώσει από παιδί, μέσα από τα διαβάσματά μου, αλλά και από τα φίλμ….Παταγονία, Ροτορούα, Βόρνεο, Παπούα, Μαορί, Κυνηγοί Κεφαλών, ζούγκλες, σαβάνες, στέππες, τούνδρες, ανθρωποφάγοι (όσοι μείνανε σήμερα!), όλοι κι όλα κάτι μού θυμίζουν. Κάτι παλιό, αλλά όχι ξεχασμένο, ταρακουνούν το μέσα μου. Παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, μ’ όλην την γλυκύτητα και την τρυφεράδα τους . Μ ‘ όλα τους τα όνειρα, την περιέργεια και τις φαντασιωσεις…. Καταπληκτικό! ΤΟΤΕ, απλώς φανταζόμουν και ονειρευόμουν ξύπνια, ΤΩΡΑ, έκανα πράξη, όλες εκείνες τις θεοπάλαβες επιθυμίες, που τότε μού φαίνονταν απραγματοποίητες…. Κι ήταν - πρέπει να ομολογήσω εδώ- η μόνη ορθή επένδυση που έκανα ποτέ για τον εαυτό μου, στο….. « Χρηματιστήριο» των συναισθηματικών Αξιών, που δεν με απογοήτευσαν ποτέ. ….Δυστυχώς οι άνθρωποι πάρα πολύ συχνά σε απογοητεύουν. Τι να πρωτοσκεφτώ; Τους Γονείς; Μα είναι οι πρώτοι που σε απογοητεύουν, διότι θέλουν να …εισπράξουν και, μάλιστα, με τόκο βαρύ, αυτά πού, έτσι κι αλλοιώς είχαν την υποχρέωση να σού προσφέρουν, μια κι ήταν εκείνοι που θέλησαν να σε φέρουν στον κόσμο. –«Ξέρεις τι θυσίες έκανα εγώ για σένα; (Ποιος δεν έχει ακούσει αυτήν τη φράση). Είσαι αχάριστος!» Κι άλλα τέτοια …συμπαθητικά!!!

Τα παιδιά; Α, τα παιδιά! Προσπαθούν, ιδίως στην εποχή μας, να σε φάνε μέχρι το κόκκαλο, να σού αποσπάσουν αυτό που έχεις, αλλά και αυτό που δεν έχεις. Κι όταν πιά δεν έχεις, και τους είσαι εντελώς άχρηστος, σε στέλνουν και σ’ έναν Οίκο Ευγηρίας, και χάνονται από προσώπου γής.

Οι φίλοι –ευτυχώς όχι όλοι- όσο σε χρειάζονται, ή χρειάζονται τα αυτιά και την υπομονή σου, τρέχουν πίσω σου. Αν όμως εσύ τους χρειαστείς ποτέ, ουδέποτε είναι διαθέσιμοι!

Τώρα, όσο για τους συζύγους ή τους αγαπημένους, θεωρώ ότι αυτή η επένδυση είναι η πιο…επισφαλής, κι όποιος διαφωνεί, δικαίωμά του, Δημοκρατία έχουμε!!! Άλλωστε υπάρχουν και εξαιρέσεις λέμε, κι έτσι παρηγοριόμαστε….

Και τώρα, πια, τι μένει να κάνει ένας πραγματιστής; Μα να επενδύσει σ’ αυτό που του αρέσει μεν, αλλά να ξέρει ότι η αξία της μετοχής αυτής, θα μείνει σταθερή για πάντα. Κανείς …κληρονόμος δεν θα την σφετεριστεί, δεν θα την αμφισβητήσει, και στο Χρηματιστήριο των συναισθημάτων, η αξία της θα είναι πάντα ψηλά…

Αυτό έκανα κι εγώ. Και πιστέψτε με , δεν το μετάνοιωσα ποτέ. Διότι, για μένα, ΕΥΤΥΧΗΣ είναι εκείνος, ο οποίος, σε ώριμη ηλικία, πήρε κάποιες κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον του, και δεν το μετάνοιωσε ως το τέλος της ζωής του…..Ξέρουμε πολλούς; Μμμμμμ…

Και το δικό μου συμπέρασμα , αν αυτό μού επιτρέπεται: Η μόνη επένδυση που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ, είναι το Τ Α Ξ Ι Δ Ι…..Μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσεις πολλά. Αλλά εσύ που ταξιδεύεις ή ονειρεύεσαι να κάνεις ταξίδια, τόλμησέ το. Δεν θα το μετανοιώεις,

Δ Ι Ο Τ Ι :

ΑΞΙΖΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ!!!!

-----------------------------------

 

[Sassenach77]

ΚΙ Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μεμψιμοίρισα παραπάνω. Είμαι αχάριστη! Αξιώθηκα να φτάσω ως τα « LAST FRONTIRES» στο Βορρά , και στο «EL FIN DEL MUNDO” στο Νότο. Κι όλα αυτά μέσα στον ίδιο χρόνο…Για να μπορώ εύκολα να κάνω συγκρίσεις, διότι οι εικόνες από τα δυό ακρα του κόσμου δεν πρόλαβαν να ξεθωριάσουν. Κι έτσι έζησα ένα παλαβό όνειρό μου, ξύπνια…. ευτυχώς!

-«Κι αν κάποτε πάμε στο TONGATAPU, τι θα πείς;», ρωτά πονηρά η Ελεάνα. Ξέρει αυτή. Αναφέρεται, φυσικά, στην όμορφη σκέψη, πού από καιρό νανουρίζουμε τα τελευταία χρόνια: Να γιορτάσουμε την έλευση του 21ου αιώνα, στα νησιωτικά συμπλέγματα του Ειρηνικού: SAMOA, TONGA και MARCHESAS. Θέλουμε να δούμε, βλέπετε, τον τάφο του Στήβενσον στην Σαμόα , ( ο ηθικός αυτουργός, μαζί με τον Ιούλιο Βέρν, που με ξεσήκωσαν για ταξίδια!) , και τον τάφο του Γκωγκέν στις Μαρτσεζες!!! Το Τονγκατάπου μας άρεσε απλώς….σαν όνομα, και μη γελάτε, σας παρακαλώ!

Τώρα καταλαβαίνω πολύ καθαρά, το σκεπτικό, βάσει του οποίου, τόσα χρόνια , προγραμματίζω τα ταξίδια μου: Φροντίζω να πηγαίνω σε τόπους πού μ’ έχουν στοιχειώσει από παιδί, μέσα από τα διαβάσματά μου, αλλά και από τα φίλμ….Παταγονία, Ροτορούα, Βόρνεο, Παπούα, Μαορί, Κυνηγοί Κεφαλών, ζούγκλες, σαβάνες, στέππες, τούνδρες, ανθρωποφάγοι (όσοι μείνανε σήμερα!), όλοι κι όλα κάτι μού θυμίζουν. Κάτι παλιό, αλλά όχι ξεχασμένο, ταρακουνούν το μέσα μου. Παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, μ’ όλην την γλυκύτητα και την τρυφεράδα τους . Μ ‘ όλα τους τα όνειρα, την περιέργεια και τις φαντασιωσεις…. Καταπληκτικό! ΤΟΤΕ, απλώς φανταζόμουν και ονειρευόμουν ξύπνια, ΤΩΡΑ, έκανα πράξη, όλες εκείνες τις θεοπάλαβες επιθυμίες, που τότε μού φαίνονταν απραγματοποίητες…. Κι ήταν - πρέπει να ομολογήσω εδώ- η μόνη ορθή επένδυση που έκανα ποτέ για τον εαυτό μου, στο….. « Χρηματιστήριο» των συναισθηματικών Αξιών, που δεν με απογοήτευσαν ποτέ. ….Δυστυχώς οι άνθρωποι πάρα πολύ συχνά σε απογοητεύουν. Τι να πρωτοσκεφτώ; Τους Γονείς; Μα είναι οι πρώτοι που σε απογοητεύουν, διότι θέλουν να …εισπράξουν και, μάλιστα, με τόκο βαρύ, αυτά πού, έτσι κι αλλοιώς είχαν την υποχρέωση να σού προσφέρουν, μια κι ήταν εκείνοι που θέλησαν να σε φέρουν στον κόσμο. –«Ξέρεις τι θυσίες έκανα εγώ για σένα; (Ποιος δεν έχει ακούσει αυτήν τη φράση). Είσαι αχάριστος!» Κι άλλα τέτοια …συμπαθητικά!!!

Τα παιδιά; Α, τα παιδιά! Προσπαθούν, ιδίως στην εποχή μας, να σε φάνε μέχρι το κόκκαλο, να σού αποσπάσουν αυτό που έχεις, αλλά και αυτό που δεν έχεις. Κι όταν πιά δεν έχεις, και τους είσαι εντελώς άχρηστος, σε στέλνουν και σ’ έναν Οίκο Ευγηρίας, και χάνονται από προσώπου γής.

Οι φίλοι –ευτυχώς όχι όλοι- όσο σε χρειάζονται, ή χρειάζονται τα αυτιά και την υπομονή σου, τρέχουν πίσω σου. Αν όμως εσύ τους χρειαστείς ποτέ, ουδέποτε είναι διαθέσιμοι!

Τώρα, όσο για τους συζύγους ή τους αγαπημένους, θεωρώ ότι αυτή η επένδυση είναι η πιο…επισφαλής, κι όποιος διαφωνεί, δικαίωμά του, Δημοκρατία έχουμε!!! Άλλωστε υπάρχουν και εξαιρέσεις λέμε, κι έτσι παρηγοριόμαστε….

Και τώρα, πια, τι μένει να κάνει ένας πραγματιστής; Μα να επενδύσει σ’ αυτό που του αρέσει μεν, αλλά να ξέρει ότι η αξία της μετοχής αυτής, θα μείνει σταθερή για πάντα. Κανείς …κληρονόμος δεν θα την σφετεριστεί, δεν θα την αμφισβητήσει, και στο Χρηματιστήριο των συναισθημάτων, η αξία της θα είναι πάντα ψηλά…

Αυτό έκανα κι εγώ. Και πιστέψτε με , δεν το μετάνοιωσα ποτέ. Διότι, για μένα, ΕΥΤΥΧΗΣ είναι εκείνος, ο οποίος, σε ώριμη ηλικία, πήρε κάποιες κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον του, και δεν το μετάνοιωσε ως το τέλος της ζωής του…..Ξέρουμε πολλούς; Μμμμμμ…

Και το δικό μου συμπέρασμα , αν αυτό μού επιτρέπεται: Η μόνη επένδυση που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ, είναι το Τ Α Ξ Ι Δ Ι…..Μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσεις πολλά. Αλλά εσύ που ταξιδεύεις ή ονειρεύεσαι να κάνεις ταξίδια, τόλμησέ το. Δεν θα το μετανοιώεις,

Δ Ι Ο Τ Ι :

ΑΞΙΖΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ!!!!!!!

-----------------------------------

Τα είπες όλα καλή μου γυναίκα.......... πόσο δίκιο έχεις.....έτσι ακριβώς.-