psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.651
- Likes
- 51.395
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Κυριακή στο Τολέδο
Ο χρόνος με κυνηγούσε και αυτή την ημέρα, οπότε το πρωινό ξύπνημα ήταν απαραίτητο. Κατέβηκα για πρωινό κι έφαγα πολύ ωραία, με τα φρούτα να κλέβουν την παράσταση. Είχα καιρό να δοκιμάσω τόσο νόστιμο μήλο, που δε ξέρω αν ήταν τοπική παραγωγή ή όχι.
Γύρω στις 10 ήμουν και πάλι στο δρόμο έχοντας ως βάση μια διαδρομή που είχα σχεδιάσει με κάποια μέρη στα οποία δεν είδα την προηγούμενη:
Πέρα από τις εκκλησίες που δεν είχαν σχολάσει ακόμα στην πόλη δε κυκλοφορούσε ψυχή, κάτι που έκανε τη βόλτα μου ακόμη καλύτερη:
Η μεγάλη ανηφόρα με οδήγησε ως το μοναστηριακό συγκρότημα «Santo Domingo El Antiguo»,
με την ομορφιά της πόλης και της αρχιτεκτονικής της να ξεδιπλώνεται γι’ ακόμα μία μέρα μπροστά στα μάτια μου. Έφτασα ως το μνημείο του «Juan de Padilla» (ευγενή του Τολέδο που υποστήριξε την Καστιλιάνικη εξέγερση) και την ομώνυμη πλατεία:
Και συνέχισα κάνοντας και μια μικρή στάση σε ακόμα μια πλατεία , την Sta. Eulalia
Βγήκα στο ξενοδοχείο από εντελώς διαφορετικό δρόμο, έχοντας την ευκαιρία να περιεργαστώ λίγο περισσότερο τον καθεδρικό και τις λεπτομέρειες του:
Ανέβηκα να πάρω τα πράγματα μου και να παραδώσω τα κλειδιά, συνεχίζοντας την περιήγηση μου φορτωμένος πλέον, κάνοντας συχνά στάση για φωτογραφίες. Τι να κάνω που αυτή η πόλη είναι σκέτος πειρασμός:
Προχώρησα στο γνωστό πεζόδρομο που ήδη είχε αρχίσει να ρολάρει. Λογικά τα πρώτα γκρουπ τουριστών είχαν κιόλας αφιχθεί:
Κάτι μου έλλειπε όμως, αισθανόμουν ένα μεγάλο κενό, που ευτυχώς φρόντισα να καλύψω άμεσα. Το bar/taverna skala Που είχα σταμπάρει από την προηγούμενη, σέρβιρε παγωμένες μπυρίτσες και εκλεκτό μεζέ. Εβίβες:
Η ώρα ήταν μία όταν ξαναβγήκα στον πολύβουο δρόμο, οδηγούμενος προς την έξοδο:
Ένα ακόμη πέρασμα από τα χθεσινοβραδινά, την πλατεία και το alcázar (που εν τω μεταξύ έμαθα ότι είναι αραβική λέξη) ήταν επιβεβλημένο υπό το φως της ημέρας:
Πέτυχα και μια διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων αν κατάλαβα καλά, λίγο πριν μπω για τελευταία φορά στον σταθμό με τις κυλιόμενες σκάλες. Θα περνούσα στη συνέχεια τη γέφυρα «de Azarquiel» που οδηγεί στην έξοδο της πόλης:
Το Τολέδο όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Ήθελε να με αποχαιρετίσει με ακόμη καλύτερες εικόνες, κάνοντας με να σκεφτώ αν είναι δυνατόν να χωράει τόση ομορφιά μέσα σ' ενα κλικ:
Μέχρι κι ο σταθμός των τρένων στον οποίο έφτασα λίγα λεπτά μετά ήταν αριστούργημα:
Πέρασα τον έλεγχο αεροδρομικού τύπου και ανέβηκα στο βαγόνι και την προκαθορισμένη θέση μου. Ο συρμός ξεκίνησε με ακρίβεια δευτερολέπτου,
με μια αδιάφορη κατά τα άλλα διαδρομή που θα με οδηγούσε 25 λεπτά μετά στην πρωτεύουσα…
Τολέδο και επίσημα τέλος με τις καλύτερες των εντυπώσεων, από μια πόλη που πρόλαβε σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να μου κλέψει την καρδιά:
Ο χρόνος με κυνηγούσε και αυτή την ημέρα, οπότε το πρωινό ξύπνημα ήταν απαραίτητο. Κατέβηκα για πρωινό κι έφαγα πολύ ωραία, με τα φρούτα να κλέβουν την παράσταση. Είχα καιρό να δοκιμάσω τόσο νόστιμο μήλο, που δε ξέρω αν ήταν τοπική παραγωγή ή όχι.
Γύρω στις 10 ήμουν και πάλι στο δρόμο έχοντας ως βάση μια διαδρομή που είχα σχεδιάσει με κάποια μέρη στα οποία δεν είδα την προηγούμενη:
Πέρα από τις εκκλησίες που δεν είχαν σχολάσει ακόμα στην πόλη δε κυκλοφορούσε ψυχή, κάτι που έκανε τη βόλτα μου ακόμη καλύτερη:
Η μεγάλη ανηφόρα με οδήγησε ως το μοναστηριακό συγκρότημα «Santo Domingo El Antiguo»,
με την ομορφιά της πόλης και της αρχιτεκτονικής της να ξεδιπλώνεται γι’ ακόμα μία μέρα μπροστά στα μάτια μου. Έφτασα ως το μνημείο του «Juan de Padilla» (ευγενή του Τολέδο που υποστήριξε την Καστιλιάνικη εξέγερση) και την ομώνυμη πλατεία:
Και συνέχισα κάνοντας και μια μικρή στάση σε ακόμα μια πλατεία , την Sta. Eulalia
Βγήκα στο ξενοδοχείο από εντελώς διαφορετικό δρόμο, έχοντας την ευκαιρία να περιεργαστώ λίγο περισσότερο τον καθεδρικό και τις λεπτομέρειες του:
Ανέβηκα να πάρω τα πράγματα μου και να παραδώσω τα κλειδιά, συνεχίζοντας την περιήγηση μου φορτωμένος πλέον, κάνοντας συχνά στάση για φωτογραφίες. Τι να κάνω που αυτή η πόλη είναι σκέτος πειρασμός:
Προχώρησα στο γνωστό πεζόδρομο που ήδη είχε αρχίσει να ρολάρει. Λογικά τα πρώτα γκρουπ τουριστών είχαν κιόλας αφιχθεί:
Κάτι μου έλλειπε όμως, αισθανόμουν ένα μεγάλο κενό, που ευτυχώς φρόντισα να καλύψω άμεσα. Το bar/taverna skala Που είχα σταμπάρει από την προηγούμενη, σέρβιρε παγωμένες μπυρίτσες και εκλεκτό μεζέ. Εβίβες:
Η ώρα ήταν μία όταν ξαναβγήκα στον πολύβουο δρόμο, οδηγούμενος προς την έξοδο:
Ένα ακόμη πέρασμα από τα χθεσινοβραδινά, την πλατεία και το alcázar (που εν τω μεταξύ έμαθα ότι είναι αραβική λέξη) ήταν επιβεβλημένο υπό το φως της ημέρας:
Πέτυχα και μια διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων αν κατάλαβα καλά, λίγο πριν μπω για τελευταία φορά στον σταθμό με τις κυλιόμενες σκάλες. Θα περνούσα στη συνέχεια τη γέφυρα «de Azarquiel» που οδηγεί στην έξοδο της πόλης:
Το Τολέδο όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Ήθελε να με αποχαιρετίσει με ακόμη καλύτερες εικόνες, κάνοντας με να σκεφτώ αν είναι δυνατόν να χωράει τόση ομορφιά μέσα σ' ενα κλικ:
Μέχρι κι ο σταθμός των τρένων στον οποίο έφτασα λίγα λεπτά μετά ήταν αριστούργημα:
Πέρασα τον έλεγχο αεροδρομικού τύπου και ανέβηκα στο βαγόνι και την προκαθορισμένη θέση μου. Ο συρμός ξεκίνησε με ακρίβεια δευτερολέπτου,
με μια αδιάφορη κατά τα άλλα διαδρομή που θα με οδηγούσε 25 λεπτά μετά στην πρωτεύουσα…
Τολέδο και επίσημα τέλος με τις καλύτερες των εντυπώσεων, από μια πόλη που πρόλαβε σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να μου κλέψει την καρδιά:
