Ισπανία Ισπανία βήμα πρώτο: Toledo y Madrid.

[psilos3]

Ψηλέ, αν έριχνες μια χάρτινη αβυθιστη βαρκούλα σ'αυτό το ποτάμι, έχεις συνειδητοποιήσει που θα κατέληγε?

Ατλαντικό ε; Λισαβόνα;

έχει άραγε νόημα ένα καθαρό τριήμερο (αν βολέψουν οι πτήσεις φυσικά) μόνο Τολέδο, ώστε η Μαδρίτη να μείνει μόνη της για άλλη φορά; Είναι αρκετό για μια καλή εικόνα της πόλης ή άδικο το τρέξιμο;

Σ' ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια. Κατα τη γνώμη μου ναι, φτάνει και περισσεύει ίσως, μπορεί να χωρέσει και κάτι άλλο, όχι αναγκαστικά η Μαδρίτη που θα εξυπηρετήσει μόνο τις πτήσεις.
Τώρα το αν αξίζει γενικότερα είναι νομίζω καθαρά υποκειμενική σκέψη για τον καθέναν μας, εγώ πάντως θα το έκανα ευχαρίστως αν αντιμετώπιζα το ίδιο δίλημμα.

Μην μου πεις ότι ούτε και σε αυτόν τον καθεδρικό δεν μπήκες μέσα..............Θα φας κι άλλη κίτρινη κάρτα μετά την Μάλτα και θα με αναγκάσεις να βάλω φωτογραφίες για να δεις τι έχασες

Εννοείται πως όχι, οπότε δεκτή η κάρτα. Τι ρωτας...

 

[tripakias]

Δεκαημερο? Με τιποτε. 2 μερες τα μουσεια Μαδριτης και 2 το Τολεδο. Αν θελετε Μπερναμπεου αλλη μια. Εμεις σ αυτο το πλανο βαλαμε και το Παλατι που ηταν διπλα στο ξενοδοχειο και ηταν ο,τι πιο μονοτονο εχω δει.

Με τίποτε 10 μέρες Μαδρίτη; Που μόνο να πας από ένα βράδι σε κάθε περιοχή της με έντονη νυχτερινή διασκέδαση θες δύο βδομάδες...Εντάξει, δέκα μέρες μπορεί να είναι αρκετές αλλά δέκα νύχτες δεν φθάνουν. Άλλωστε η Μαδρίτη δεν είναι πόλη για να τριγυρνάς ολημερίς στα αξιοθέατα αλλά πιο πολύ να τη ζεις, να την περπατάς, να κάνεις το πρωί τη γυμναστική σου στο Retiro, να παίρνεις brunch στη Letras, το μεσημέρι να κάνεις τη σιέστα σου στο Casa de Campo ή στο Tiero Galvan, να χαζεύεις τα πάρκα, τις πλατείες, τις γειτονιές, την αγορά, να ψωνίζεις στην Gran Via και στη Fuencarral, να πίνεις τη σαγκρία και τη mahou με συνοδεία bocadillo de calamares στην plaza Mayor, να παίρνεις το σούρουπο καφέ με churros στο Riu και το βράδι, να πίνεις χαλαρό ποτάκι στην Castellana, να γυρνάς στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και μπάνιο, να βγαίνεις για δείπνο στη Salamanca και μετά τα μεσάνυχτα να καταλήγεις για ποτό σε Malasana, Chueca, La Latina, Lavapies, Sol, Letras, Gran Via, Austrias, Huertas, Avenida de Brasil (ειδικά αν το συνδυάσεις με αγώνα στο Bernabeu), Arguelles-Moncloa (must αν είσαι φοιτητής), Ponzano (αν θες να διασκεδάσεις αποκλειστικά σαν μαδριλένος), Alonso Martinez, Bilbao, Chamartin και Salamanca (αν θες κάτι πιο elegant) και όπου αλλού σε βγάλει ο δρόμος σε μια πόλη με ανεξάντλητες επιλογές για διασκέδαση και φίσκα από κόσμο.

 

[psilos3]

Viva Madrid



Ο σταθμός «Atocha» της Ισπανικής πρωτεύουσας συχνά αναφέρεται και ως χαοτικός, κι όχι αδίκως, μιας και μου πήρε κάποια λεπτά να προσανατολιστώ και να βγω στην έξοδο, φροντίζοντας επίσης να τσεκάρω και τη στάση των λεωφορείων που θα βόλευε στην επιστροφή:

Πέρασα στα γρήγορα απέναντι από το δρόμο της Infanta Isabel, χαζεύοντας το εντυπωσιακό ομολογουμένως κτήριο του υπουργείου γεωργίας, σε εικόνες εντελώς αντίθετες απ’ όσες μου είχε δώσει έως τώρα η εκδρομή, μιας και βρισκόμουν πλέον στην καρδιά της μεγαλούπολης:

Η πεζοδρόμηση της Del. Prado μ’ έκανε ν’ αναρωτηθώ αν είναι κάτι που συμβαίνει λόγω Κυριακής, σύντομα όμως διαπίστωσα ότι η αστυνομία είχε κλείσει το δρόμο εν’ όψει διαδήλωσης:

Συνέχισα τον ανηφορικό δρόμο της Atocha με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μου μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκα απέναντι από ένα μνημείο που μου έκανε εντύπωση:

Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι πρόκειται για το «monumento a los abogados de Atocha», μνημείο αφιερωμένο στα θύματα (δικηγόροι & συνδικαλιστές) μιας οργανωμένης δολοφονίας από νεοναζί.

Ήμουν πολύ κοντά στο hostal και δε δυσκολεύτηκα να το βρω μιας και βρισκόταν μπροστά στην πλατεία del Angel. Οι πολύ ευγενικοί υπάλληλοι με καλωσόρισαν και μου έδωσαν το δωμάτιο μου, λιτής βιομηχανικής αισθητικής, χωρίς (!) πόρτα στο μπάνιο και μ’ ένα κρεβάτι για κοντούς, όπως είναι της μόδας τελευταία(!!). Κατά τα άλλα πολύ όμορφο.

Άφησα το σακίδιο κι ετοιμάστηκα με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου να ξαναβγώ σε λίγα λεπτά και πάλι στη γύρα να γνωρίσω τη Μαδρίτη, κατηφορίζοντας τα πεζοδρομημένα στενάκια της:

Δυστυχώς η πλατεία «Puerta del Sol» τελούσε υπό ανακατασκευή (δεν ήταν η μόνη) κι έτσι αναγκάστηκα να σταθώ μερικές μόνο στιγμές για φωτογράφιση:

Τσάκισα μια πίτσα κάπου στα γρήγορα γιατί με είχε κόψει και συνέχισα στον γεμάτο κόσμο πεζόδρομο de la cruz και τα γύρω δρομάκια:

Στο σταθμό του μετρό «Sevilla» αποφάσισα να κινηθώ προς τα κάτω, ευρισκόμενος για πρώτη φορά στον διάσημο δρόμο «Gran Via» της Ισπανικής πρωτεύουσας. Το πιο γνωστό κτήριο σ’ εκείνο το σημείο -ίσως κι ολόκληρης της πόλης- είναι το metropolis, καλυμμένο ωστόσο κι αυτό εν’ όψει συντήρησης:

Η κατάληξη του δρόμου οδηγούσε απέναντι από το «Palacio de Comunicaciones», ένα συγκρότημα κτηρίων που πλέον λειτουργεί και ως δημαρχείο, στο οποίο μου πήρε λίγη ώρα να πετύχω μια καλή λήψη λόγω κυκλοφορίας και πολυκοσμίας:

Ανηφόρησα στα γρήγορα την Alcalá προκειμένου να τσεκάρω ακόμα ένα αξιοθέατο της λίστας, κάτι όμως δε μου πήγαινε καλά από μακριά. Η διαύγεια της «Puerta de Alcalá» ήταν κάτι παραπάνω από περίεργη και δε μου καθόταν με τίποτα στο μάτι, οπότε μαντέψτε, τι αντίκρυσα όταν έφτασα κοντά. Σωστά. Έργα συντήρησης κι εδώ, καλυμμένα με φωτογραφία:

Έβρισα λίγο και προχώρησα αμέσως δεξιά, όχι που θα κάτσω να σκάσω. Η μέρα ήταν ιδανική για επίσκεψη στον μεγαλύτερο πνεύμονα της πόλης της Μαδρίτης, το περίφημο Parque de El Retiro:

Ένας σύντομος δρόμος μ’ έβγαλε απέναντι από τη λίμνη «Estanque Grande» σ’ ακόμα μια πολύ γνωστή εικόνα της πόλης. Άπειρος κόσμος στο πάρκο, αρκετός κι αυτός που επέλεξε να κάνει τη βαρκάδα του:

Περιττό να σας πω ότι το μέρος μου άρεσε ιδιαίτερα, αποφασίζοντας ν’ αφιερώσω λίγο χρόνο και να περπατήσω σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του:

Αυτό που δε περίμενα να δω στην εκδρομή και μπορεί να σας κάνει να καταλάβετε απόλυτα τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν αρχές Φλεβάρη, είναι ο κόσμος που χαλάρωνε στα γρασίδια του πάρκου, μπροστά στο μουσείο «Palacio de Cristal» και τη μικρότερη λιμνούλα του, με τον λαμπερό ήλιο να δίνει φυσικά την αφορμή:

Ολοκλήρωσα τη βόλτα μου βαδίζοντας πολύ ευχαριστημένος προς την έξοδο για την ανάλογη συνέχεια…

 

[tripakias]

"De Madrid al cielo!" ("Από τη Μαδρίτη στα ουράνια") που λένε και οι Μαδριλένοι.

Μην στεναχωριέσαι για τη Sol. Και όταν δεν είναι υπό κατασκευή μερικές φωτογραφίες στο αρκουδόδεντρο και στο km 0 και είσαι κομπλέ. Δεν είναι να κάθεσαι με τις ώρες.

Δεν ξέρω γιατί δεν περίμενες να δεις την εικόνα με τον κόσμο στα γρασίδια αλλά είναι κάτι πάρα πολύ σύνηθες. Για την ακρίβεια είναι κάτι δεδομένο. Το αντίθετο θα παραξένευε.

 

[psilos3]

"De Madrid al cielo!" ("Από τη Μαδρίτη στα ουράνια") που λένε και οι Μαδριλένοι.

Βλέπω τρέφεις μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Μαδρίτη (αν δε κάνω λάθος) εν αντιθέσει με τους περισσότερους εδώ στο φόρουμ, και το βρίσκω ενδιαφέρον.

Δεν ξέρω γιατί δεν περίμενες να δεις την εικόνα με τον κόσμο στα γρασίδια αλλά είναι κάτι πάρα πολύ σύνηθες. Για την ακρίβεια είναι κάτι δεδομένο. Το αντίθετο θα παραξένευε.

Το γράφω μόνο και μόνο για να αναδείξω τις εξαιρετικές καιρικές συνθήκες, που αρχές Φλεβάρη θα περίμενα αν μη τι άλλο λίγο περισσότερο κρύο και υγρασία, αν δε μιλάμε για βροχές.

 

[poised]

Πάντως και εγώ έχω σε μεγάλη εκτίμηση την καθημερινότητα της Μαδρίτης, όπως την είχα δει ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα λόγω δουλειάς. Το "πάμε κάπου να τσιμπήσουμε με μια μπύρα" το θυμάμαι σε πολλά μέρη και όλα με ιδιαίτερο χρώμα και πολύ κόσμο που το απολάμβανε εξίσου.

 

[tripakias]

Βλέπω τρέφεις μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Μαδρίτη (αν δε κάνω λάθος) εν αντιθέσει με τους περισσότερους εδώ στο φόρουμ, και το βρίσκω ενδιαφέρον.

Η Μαδρίτη είναι μια πόλη αντιθέσεων και αντιφάσεων, ένα μέρος όπου η ιστορία και η σύγχρονη ζωή συνδυάζονται ομαλά, όπου η παλιά γοητεία συναντά τη ζωντανή κοσμοπολίτικη ενέργεια. Είναι μια πόλη που αποπνέει πάθος και δημιουργικότητα, όπου σε κάθε της γωνιά ανακαλύπτεις μια νέα έκπληξη ή κρυμμένο κόσμημα. Η Μαδρίτη είναι μια πόλη που κατακτά την καρδιά και την ψυχή των ανθρώπων που την επισκέπτονται, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στις αναμνήσεις τους και μια επιθυμία να επιστρέψουν ξανά και ξανά. Μια πόλη που έχει να προσφέρει κάτι για όλους, που σε προσκαλεί να την εξερευνήσεις, να την ανακαλύψεις και να ερωτευθείς τις πολλές γοητείες της.

 

[poised]

> ChatGPT μπορείς να μου γράψεις μία παράγραφο στην οποία θα πουλάς Μαδρίτη σε τουριστικό κοινό αλλά με πολύ ενθουσιασμό;

> Φυσικά, ορίστε το κείμενο

Η Μαδρίτη είναι μια πόλη αντιθέσεων και αντιφάσεων, ένα μέρος όπου η ιστορία και η σύγχρονη ζωή συνδυάζονται ομαλά, όπου η παλιά γοητεία συναντά τη ζωντανή κοσμοπολίτικη ενέργεια. Είναι μια πόλη που αποπνέει πάθος και δημιουργικότητα, όπου σε κάθε της γωνιά ανακαλύπτεις μια νέα έκπληξη ή κρυμμένο κόσμημα. Η Μαδρίτη είναι μια πόλη που κατακτά την καρδιά και την ψυχή των ανθρώπων που την επισκέπτονται, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στις αναμνήσεις τους και μια επιθυμία να επιστρέψουν ξανά και ξανά. Μια πόλη που έχει να προσφέρει κάτι για όλους, που σε προσκαλεί να την εξερευνήσεις, να την ανακαλύψεις και να ερωτευθείς τις πολλές γοητείες της.

 

[psilos3]

Απ’ τα μουσεία ως τα μπαρ


Ο ήλιος είχε ξεκινήσει την κάθοδο του με αποτέλεσμα να μη βιάζομαι ιδιαίτερα για κάτι ακόμη, έχοντας διαθέσιμο χρόνο. Βάδισα περνώντας την πλατεία Murillo με το ομώνυμο μνημείο κινούμενος βόρεια, παράλληλα με το ξακουστό μουσείο Prado:

Είχα διαβάσει ήδη στο φόρουμ ότι η ουρά κινείται γρήγορα, έτσι με το πολύ ώριμο σκεπτικό του «αφού είσαι δω γιατί δε μπαίνεις» πήγα στήθηκα κι εγώ σ’ αυτήν:

Όντως ο χρόνος αναμονής δεν ήταν ιδιαίτερα πολύς, παρόλο που η ουρά είχε φτάσει περιμετρικά του μουσείου. Μου έκανε εντύπωση το πλήθος αρκετά νέων ανθρώπων που καθόταν μαζί μου στην αναμονή, διερωτώμενος αν κάτι τέτοιο θα συνέβαινε στη χώρα μας.

Πλησιάζοντας προς την είσοδο μπορούσε κανείς να διακρίνει και το μνημείο του Goya, όπως και τον όμορφο ναό «San Jerónimo el Real». Μπήκα για λίγο μόνο μέσα προκειμένου να πάρω το δωρεάν εισιτήριο και συνέχισα περιμετρικά προς την κεντρική είσοδο όπου θα γινόταν και ο αεροδρομιακού τύπου έλεγχος:

Το Εθνικό μουσείο του Πράδο είναι όπως θα ξέρετε αφιερωμένο στην τέχνη, αποτελώντας τον μεγαλύτερο πολιτιστικό φορέα της Ισπανίας:

Προχώρησα βλέποντας έργα σπουδαίων ζωγράφων, φωτογραφίζοντας κάποια από τα οποία μου έκαναν εντύπωση, μέχρι να έρθει και να μου γίνει παρατήρηση ότι απαγορεύεται, τη στιγμή που δεν υπήρχε πουθενά ειδική σήμανση! Ας είναι:

Δε μπορώ να πω ότι έκατσα και πάρα πολύ, εξάλλου χωρίς να νιώθω από τέχνη ήθελα απλά να πάρω μια γεύση, με τη ζέστη και την πολυκοσμία να μη βοηθάει ιδιαίτερα την παραμονή που θα μπορούσε να ναι μεγάλη. Συνέχισα προς την Plaza de la Lealtad βλέποντας και τον οβελίσκο – μνημείο των πεσόντων los Caídos por España:

Είχα περπατήσει, κουραστεί και ζεσταθεί ήδη αρκετά, οπότε χρειαζόμουν επειγόντως μία στάση. Τη καλύτερο λοιπόν από μια Ιρλανδική και μερικές μπυρίτσες, πιστό στήριγμα σε κάθε εκδρομή μου. Είχα σταμπάρει από πριν την James Joyce οπότε δε χρειάστηκε και πολύ για να αποφασίσω, βρίσκοντας το σκαμπό που με περίμενε, χαζεύοντας και λίγο μπαλίτσα εκτός των άλλων:

Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά όταν ξαναβγήκα έξω, επιδιδόμενος σε νυχτερινή φωτογράφιση μιας και οι ευκαιρίες στη Μαδρίτη φαινόντουσαν αρκετές. Ορίστε το «Palacio de Comunicaciones» μαζί με το σιντριβάνι «Fuente de Cibeles», στη νυχτερινή τους εκδοχή.

Ήταν μια καλή ευκαιρία να γυρίσω από τη Gran Via για μερικές νυχτερινές λήψεις ανάμεσα σε κίνηση και πολυκοσμία:

Έκανα αριστερά φτάνοντας και πάλι στην Sol:

Ώσπου ένα μαγαζάκι με jamon μου έκλεισε το μάτι, αποφασίζοντας να μπω να χτυπήσω κι εγώ ένα. Πολύ το είχα αργήσει εδώ που τα λέμε:

Θα το συνδύαζα όμως με βόλτα και για λίγο ακόμα νυχτερινή φωτογράφιση μιας και είχα την ευκαιρία, έτσι περπάτησα λίγο ακόμα βγαίνοντας στην πλατεία:

Η Plaza Mayor αποτελεί ίσως την κεντρικότερη της Ισπανικής πρωτεύουσας, ορθογώνιου σχήματος και περιστοιχισμένη από κτήρια, με αρκετούς από τους γύρω δρόμους να καταλήγουν σ’ αυτήν. Έκανα το διαλειμματάκι μου τρώγοντας και συνέχισα παίρνοντας το δρόμο για το hostal:

Είδα και το πολύ ωραίο άγαλμα αφιερωμένο στον οδοκαθαριστή της Μαδρίτης, ευρισκόμενο ακριβώς απέναντι από το Teatro Calderón:

Ήταν ήδη αργά και δε μ’ έπαιρνε για ξεκούραση, οπότε ξαναβγήκα γύρω στις 10 στους πεζόδρομους της πόλης γύρω απ’ το σημείο διαμονής, όπου είχα διαβάσει ότι υπάρχει και έντονη νυχτερινή ζωή:

Δεν είχα βέβαια μεγάλες απαιτήσεις, έτσι ξεκίνησα με μερικές μπυρίτσες στο beer bar «El Parnasillo», με την ιδιαίτερη διακόσμηση:

Οι επιλογές ήταν πολλές όταν άλλαξα περιοχή για λίγα μόνο μέτρα, με την μπάρα του Dubliners να ακολουθεί. Εκείνη η γειτονιά ήταν αρκετά πιο πολύβουη, εγώ όμως γύρω στις 2 είχα φτάσει ήδη στα όρια μου με την κούραση που ΄χε συσσωρευτεί να ναι τεράστια, έτσι τσίμπησα κάτι πρόχειρο και διένυσα τα λίγα μέτρα της επιστροφής.

Κι αύριο μέρα ήταν…

 

[psilos3]

Η επόμενη μέρα στην Πρωτεύουσα


Ξύπνημα, καφές μηχανής αρχικά κι εξαιρετικό πρωινό στο hostal, λίγο πριν βρεθώ και πάλι στην οδό Atocha κατηφορίζοντας μέχρι τη γωνία απέναντι από το υπουργείο και το σιντριβάνι de la Alcachofa:

Κάπου εκεί έστριψα δεξιά στην κεντρική λεωφόρο και σε λίγα μόλις μέτρα ήμουν απέναντι από το πρώτο κομβικό αξιοθέατο της ημέρας μου:

Δε γινόταν βλέπετε να φύγω απ’ τη Μαδρίτη και να μην επισκεφτώ και το μουσείο τέχνης Reina Sofía για το οποίο είχα κλείσει εισιτήριο ηλεκτρονικά (12€) από το προηγούμενο βράδυ, σε μια εκδρομή – υπερβολική δόση τέχνης. Πέρασα τον έλεγχο, πήγα στο χώρο με τα ντουλαπάκια κι αφού δεν είχα κέρμα του ενός ευρώ για ν’ αφήσω σακίδιο και μπουφάν συνέχισα κουβαλώντας τα προς τον κύριο χώρο του μουσείου:

Περιπλανήθηκα αρκετά στο ισόγειο ανάμεσα σε αίθουσες τέχνης στις οποίες για άλλη μια μέρα δε καταλάβαινα τίποτα:

Ή σχεδόν τίποτα:

Αποφάσισα να συνεχίσω στον δεύτερο όροφο, με το κομμάτι που αφορούσε τον Ισπανικό εμφύλιο και είχε -τουλάχιστον στα δικά μου δεδομένα- πολύ μεγάλο ενδιαφέρον:

Έβγαζα τις φωτογραφίες μου μέχρι που μια υπάλληλος ήρθε και πάλι να μου κάνει αυστηρή παρατήρηση, λες κι εγώ είχα καμία όρεξη να παραβαίνω κανόνες που δεν αναγράφονταν πουθενά. Τι φάση με τα μουσεία στην Ισπανία, πρέπει να κάνουμε υποθέσεις για το τι πρέπει και τι όχι κάθε φορά;

Τότε βέβαια ήταν που κατάλαβα ακριβώς που βρισκόμουν, μιας και μέσα σ’ όλα αυτά είχα φτάσει σχεδόν μπροστά στο ξακουστό έργο του μουσείου και τον λόγο που με οδήγησε στην επίσκεψη σ’ αυτό, το παγκόσμιο πολιτιστικό σύμβολο του Pablo Picasso που ακούει στο όνομα «Guernica». Έως τότε βέβαια δεν γνώριζα πόσο μεγάλο είναι σε διαστάσεις κάτι που μου προκάλεσε μεγαλύτερη έκπληξη. Κινήθηκα προς όλες τις κατευθύνσεις προκειμένου να το δω και εννοείται ότι τράβηξα και μερικές φωτογραφίες στη ζούλα:

Αρκετές φορές σε εκδρομές έχω βρεθεί σε πολύ ιστορικά μνημεία/μουσεία, απέναντι σε πράγματα που μου προκαλούσαν πολύ ιδιαίτερες συγκινήσεις, πρώτη φορά όμως συνέβη κάτι αντίστοιχο με έναν πίνακα. Αλλιώς είναι π.χ. να βλέπεις το Άουσβιτς, αλλιώς να περιπλανιέσαι στο μουσείο πολέμου του Χο τσι Μινχ, με την συναισθηματική φόρτιση να είναι δικαιολογημένη στο έπακρο, όμως εδώ διάολε μιλάμε για τέχνη! Πως εξηγείται;

Είναι τόσο δυνατά τα μηνύματα που περνάει ο συγκεκριμένος πίνακας που μ’ έκανε να βουρκώσω, κοιτώντας τον επί δέκα και πλέον λεπτά από απέναντι με δέος, αποσβολωμένος, σχεδόν ακίνητος, με μια τεράστια ευγνωμοσύνη που κατάφερα να το ζήσω κι αυτό.

Το μυαλό αυτομάτως πήγαινε στο ποίημα του Καββαδία «Federico Garcia Lorca» ,ένα από τα σπουδαιότερα μελοποιημένα ποιήματα από πλευράς (ποιου άλλου) Θάνου Μικρούτσικου, που αναφέρεται στα πολλά αντίστοιχα γεγονότα:


Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά

και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι

τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά

τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει.

Μάζεψα τα κουράγια μου πότε συνεχίζοντας και πότε επιστρέφοντας, βλέποντας παράλληλα και τα υπόλοιπα εκθέματα του ορόφου, μπαινοβγαίνοντας στις αίθουσες με τα εκθέματα διαφόρων ζωγράφων. Ακόμα κι ένας που απέχει παρασάγγας από τη συγκεκριμένη τέχνη όπως εγώ μπορεί εύκολα να συμπεράνει ότι βλέπει έργα του σπουδαίου Σαλβαντόρ Νταλί:

Το μουσείο ήταν τεράστιο και δεν είχα σκοπό να συνεχίσω για πολύ καθώς πέρα από τη φόρτιση που είχα, η ζέστη που επικρατούσε εκεί μέσα άρχισε να με βαράει κατακέφαλα. Πήρα σιγά – σιγά το δρόμο της εξόδου λοιπόν, μπαίνοντας με κάθε ευκαιρία και σε άλλες αίθουσες:

Βγήκα έξω κι ευχαριστήθηκα θα έλεγα καθαρό αέρα. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, τα ταπας μπαρ είχαν ήδη ξεκινήσει, όμως παρόλο που θα ‘θελα σίγουρα να κάνω μια στάση προτίμησα να συνεχίσω προς το παρόν μέσω της Calle del Olmo, σε μια πολύ όμορφη διαδρομή προς τη συνοικία «Barrio de La Latina» στην οποία ήθελα να κάνω μια επίσκεψη:

Ο εξαιρετικός καιρός και εκείνης της ημέρας έδινε την ευκαιρία σε όλους να καθίσουν στα εξωτερικά τραπεζάκια των καταστημάτων. Προχώρησα φτάνοντας ως το μνημείο του «Eloy Gonzalo», Ισπανού στρατιώτη του 19ου αιώνα στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Κούβας (για τον οποίο υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μάθω περισσότερα) κάνοντας αμέσως δεξιά προς τα κάτω:

Προχώρησα στη διαδρομή ως την «Puerta de Toledo» που χα σημειώσει και εν τέλει δε μ’ ενθουσίασε καθώς πιο πολύ σε Puerta de Tsimento μου έκανε, επιστρέφοντας και πάλι στην Barrio de La Latina λίγα λεπτά μετά:

Μια υπέροχη γειτονιά με αρκετά καλόγουστο στυλ και ωραία μαγαζάκια, στα οποία έκανα μια σύντομη βόλτα:

Γιατί σύντομη; Γιατί οι ωραίες γειτονιές έχουν και ωραία Ισπανικά μπαρ όπως το Lamiak καλή ώρα, κι εγώ χρειαζόμουν απαραιτήτως ένα διάλειμμα για ανάσες και δροσερές μπύρες με μεζέ:

Λίγη ώρα μετά ήμουν και πάλι στο δρόμο απέναντι από την «Real Basílica de San Francisco el Grande», ανανεωμένος κι έτοιμος για την απαιτητική συνέχεια…

 

[gkalla]

όμως εδώ διάολε μιλάμε για τέχνη! Πως εξηγείται;

Είναι τόσο δυνατά τα μηνύματα που περνάει ο συγκεκριμένος πίνακας που μ’ έκανε να βουρκώσω, κοιτώντας τον επί δέκα και πλέον λεπτά από απέναντι με δέος, αποσβολωμένος, σχεδόν ακίνητος, με μια τεράστια ευγνωμοσύνη που κατάφερα να το ζήσω κι αυτό.

Έτσι είναι φίλε Γιάννη η τέχνη! «Χτυπάει» στα πιο ευαίσθητα σημεία σου και σου ξυπνά συναισθήματα με τρόπους που δεν το περιμένεις.

βλέπει έργα του σπουδαίου Σαλβαντόρ Νταλί:

Επόμενο σταθμός θέατρο - μουσείο Νταλί στο Figeures! Ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει ο Νταλί, το γεγονός ότι το μουσείο το σχεδίασε ο ίδιος ο καλλιτέχνης έως την τελευταία του λεπτομέρεια το κάνει μοναδικό.

 

[psilos3]

Έτσι είναι φίλε Γιάννη η τέχνη! «Χτυπάει» στα πιο ευαίσθητα σημεία σου και σου ξυπνά συναισθήματα με τρόπους που δεν το περιμένεις.

Είναι γεγονός και δε το περίμενα με τίποτα τόσο έντονο. Παίζει ρόλο βέβαια ότι ήξερα την ιστορία γύρω από τον συγκεκριμένο πίνακα αλλά και πάλι, το συναίσθημα ήταν μοναδικό.

Επόμενο σταθμός θέατρο - μουσείο Νταλί στο Figeures! Ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει ο Νταλί, το γεγονός ότι το μουσείο το ίδιο το σχεδίασε ο ίδιος ο καλλιτέχνης έως την τελευταία του λεπτομέρεια το κάνει μοναδικό.

Χρήσιμη πληροφορία αυτή.