Ισπανία Ισπανία βήμα πρώτο: Toledo y Madrid.

[MVSylvia]

Δεν ξερω αν υπαρχει πιο γαματος τροπος για ξεκινημα μερας με διαβασμα συνεχειας ιστοριας απο @psilos3 .
Με μπριζωνει παρα πολυ ο διαχυτος ενθουσιασμος.

 

[mariath]

Από αλλού περιμέναμε ιστορία και από αλλού μας ήρθε! Μας την έφερες από ...Ευρώπη μεριά. Εννοείται πως παρακολουθώ βέβαια.

 

[Pel]

Έτσι είναι όντως, όσο για τα σπαθιά απόρησα πραγματικά, ποιος θα έρθει διακοπές και θα ψωνίσει ολόκληρο σπαθί ή τσεκούρι; Κι όμως είχε αρκετά τέτοια μαγαζιά.

Ο πατέρας μου... έχουμε καμιά δεκαριά σπίτι...

 

[Dr Snoopy]

το βράδυ δεν μπορούσαμε να βρούμε τίποτα ανοιχτό. Δυσκολευόμασταν ακόμα και να βρούμε κάτι να φάμε. Για ποτό δεν το συζητώ

Και εμένα με εντυπωσιάζει που είχατε τέτοια εμπειρία.Ημουν τον Σεπτέμβριο στο Τολέδο,βρήκα εύκολα και να φάω και μπαρ για ποτό.Επειδή ξέρω ότι ο @psilos3 επιτρέπει παρεμβάσεις και φωτογραφίες στην ιστορία του να πω ότι φάγαμε πολύ καλά στο Abadia (που έκλεινε τα μεσάνυχτα και την Παρασκευή-Σάββατο στις 1 πμ),ήπιαμε μπυρίτσα στο Enebro και καταλήξαμε στο Circulo de Arte de Toledo,μια παλιά εκκλησία που έχει μετατραπεί σε ένα πολυχώρο διασκέδασης(μερικές μέρες έχει και ζωντανή μουσική μέχρι τις 3 πμ). @psilos3 ελπίζω ότι σου αρέσει το μότο του Abadia

 

[mikrh tsopana]

Αν κάτι μου έκανε εντύπωση από τις εικόνες που έβλεπα από αέρος τουλάχιστον, ήταν η αρκετά μεγάλη ξεραΐλα όσο το αεροσκάφος πλησίαζε το αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας. Μπορεί να κάνω και λάθος, δε ξέρω:

Οχι ψηλέ μου, δεν κάνεις λάθος...

Πολύ ωραία ιστορία, περίμενα κι εγώ πώς και πώς να την ξεκινήσεις μιας και μου είχε κάνει εντύπωση έτσι όπως σε κόβω που τόσα χρόνια δεν είχες πατήσει την Ιβηρικήν. Όσο για το Τολέδο, haters gonna hate...3 μερες έμεινα και δε βαρέθηκα ούτε λεπτό.

 

[psilos3]

Δεν ξερω αν υπαρχει πιο γαματος τροπος για ξεκινημα μερας με διαβασμα συνεχειας ιστοριας απο @psilos3 .
Με μπριζωνει παρα πολυ ο διαχυτος ενθουσιασμος.

Με τιμάς. Όσο για τον ενθουσιασμό, είναι παρόμοιος με τον ενθουσιασμό του ίδιου του ταξιδιού, ίσως επειδή παρασύρομαι όταν γράφω την ιστορία. Χαίρομαι αν περνάει κάτι τέτοιο.

Από αλλού περιμέναμε ιστορία και από αλλού μας ήρθε! Μας την έφερες από ...Ευρώπη μεριά. Εννοείται πως παρακολουθώ βέβαια.

Όλα στην ώρα τους...
Να είσαι καλά!

Ο πατέρας μου... έχουμε καμιά δεκαριά σπίτι...

Πολύ θα 'θελα να περάσω ένα τσεκούρι του κόναν του βάρβαρου την άλλη φορά στο backpack μαζί με το laptop.

Και εμένα με εντυπωσιάζει που είχατε τέτοια εμπειρία.Ημουν τον Σεπτέμβριο στο Τολέδο,βρήκα εύκολα

@Dr Snoopy Φοβερός για άλλη μια φορά. Εγώ δε τα έψαξα όλα, αγανάκτησα που ήταν γεμάτα τα 2-3 πρώτα μπαράκια κι έφυγα πιο κεντρικά.
Καημό το χω πάντως να γράψω ιστορία για ένα ταξίδι και να μην έχεις πάει. Δε νομίζω να υπάρχει τέτοιο...

Πολύ ωραία ιστορία, περίμενα κι εγώ πώς και πώς να την ξεκινήσεις μιας και μου είχε κάνει εντύπωση έτσι όπως σε κόβω που τόσα χρόνια δεν είχες πατήσει την Ιβηρικήν. Όσο για το Τολέδο, haters gonna hate...3 μερες έμεινα και δε βαρέθηκα ούτε λεπτό.

Σ' ευχαριστώ για όσα λες. Τρεις μέρες στοΤολέδο; Ωραία!
Όσο για την Ιβηρικήν, αν έμενα Αθήνα θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα. Από Θεσσαλονίκη όμως τέτοια ταξίδια για να κάτσουν θέλουν πολλαπλό συνδυασμό παραγόντων και έξτρα μέρες. Ευτυχώς όμως έγινε η αρχή.

 

[magda pap.]

Ισπανία βήμα πρώτο. Toledo y Madrid

​

Το ταξίδι κι η εξομολόγηση (κι η δημιουργία είναι η ανώτερη και πιστότερη μορφή της εξομολόγησης) στάθηκαν οι δύο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου.

Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις –να βλέπεις και να μη χορταίνεις– καινούρια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες, και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ΄ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου – τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.

Γιατί έτσι μπορείς όχι μονάχα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, παρά, πολύ σπουδαιότερο : να ξεπεράσεις το ζουρλοπερήφανο το εγώ σου, βυθίζοντας το, αρμονίζοντας το μέσα στο αγωνιζόμενο και περιπλανώμενο στράτεμα του ανθρώπου.

(Νίκου Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας – Ισπανία)

Δε ξέρω κατά πόσο τα παραπάνω λόγια του Καζαντζάκη αντικατοπτρίζουν τη δική μου πραγματικότητα, γεγονός είναι όμως πως στάθηκα και ξαναδιάβασα αυτό το κομμάτι της εισαγωγής του πολλές φορές. Έτυχε βλέπετε να κρατάω στα χέρια μου το βιβλίο του «Ισπανία» που ανακάλυψα μόλις λίγες ώρες πιο πριν σε μία από τις βιβλιοθήκες του σπιτιού (να ναι καλά οι γονείς μου) κι έριξα στον σάκο με συνοπτικές διαδικασίες. Και να που τώρα βρισκόμουν στον αέρα διαβάζοντας το, περιμένοντας καρτερικά την προσγείωση για πρώτη φορά σε Ισπανικό έδαφος.

View attachment 424886

Ας το πιάσω όμως λίγο από την αρχή. Το «γιατί στην Ισπανία» δεν είναι η κατάλληλη ερώτηση, σε μια απεριόριστη χώρα που έχει κυριολεκτικά τόσα πράγματα να δει κανείς. To «πότε επιτέλους Ισπανία» θα μπορούσε να είναι, λαμβάνοντας υπόψιν όμως τις συνθήκες και τις δυσκολίες πρόσβασης από το αεροδρόμιο Μακεδονία σε σχέση με άλλους εφικτότερους απευθείας προορισμούς. Γεγονός είναι πάντως πως δεν υπάρχει η ευελιξία και η επιλογή του τριημέρου για την συγκεκριμένη χώρα.

Οι ευκαιρίες όμως είναι για να τις αρπάζουμε και οι γενναίες εκπτώσεις -όπως θα εξηγήσω παρακάτω- για να κλείνουμε κατευθείαν χωρίς δεύτερες σκέψεις το ταξίδι, εφόσον φυσικά υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Και τις προϋποθέσεις τις φτιάχνει πάνω απ’ όλα η διάθεση αλλά χρειάζεται κι αυτό το …άτιμο το timing όπου θα μπορείς να συνδυάσεις την πρώτη με τον απαραίτητο χρόνο και το χρήμα.

Εν αντιθέσει βέβαια με την κοινή συνισταμένη που ακούει στο όνομα Βαρκελώνη, έκανα μια άλλη επιλογή, στοχεύοντας αρχικά μια μικρή πόλη της Ισπανίας και στη συνέχεια ένα πέρασμα, μια μικρή γεύση από την πρωτεύουσα της, στην οποία αρκετοί αρκούνται για μερικές ώρες κατευθυνόμενοι ή προερχόμενοι από υπερατλαντικό ταξίδι.

View attachment 424887

Ο στόχος ήταν βέβαια διαφορετικός. Αρχικά να κάνω την «εισαγωγή» μου στη χώρα ανοίγοντας νέους ταξιδιωτικούς ορίζοντες κι αφετέρου να δω όσα περισσότερα προλαβαίνω σε νορμάλ χρονικά πλαίσια.

Τι κατάφερα και τι όχι θα το δούμε μαζί όπως κάθε φορά.
Vamos!

Εξαιρετική εισαγωγή φιλε Γιάννη και νομίζω ότι πλεον η έκδοση βιβλίου είναι κοντά το έχεις βρε παιδί μου!Ειλικρινά αγαπώ τις ιστορίες σου γιατί είναι τόσο όσο χωρίς να κουράζουν και με απίστευτες φωτογραφίες.Και ξέρεις ότι σε πολλά με έχουν βοηθησει.Όποτε συνέχισε την καλή δουλειά και εγώ εδώ συντονισμένη

 

[psilos3]

Εξαιρετική εισαγωγή φιλε Γιάννη και νομίζω ότι πλεον η έκδοση βιβλίου είναι κοντά το έχεις βρε παιδί μου!Ειλικρινά αγαπώ τις ιστορίες σου γιατί είναι τόσο όσο χωρίς να κουράζουν και με απίστευτες φωτογραφίες.Και ξέρεις ότι σε πολλά με έχουν βοηθησει.Όποτε συνέχισε την καλή δουλειά και εγώ εδώ συντονισμένη

Ευχαριστώ θερμά για τα πολύ όμορφα που λες για άλλη μια φορά.
Να είμαστε καλά να ταξιδεύουμε και να γράφουμε ιστορίες, να συζητάμε και ν' ανταλάσσουμε πληροφορίες, αυτό είναι το νόημα. Η συνέχεια έπεται συντόμως.

 

[pavlos1985]

Για μας που θέλουμε να πάμε από Βαρκελώνη Τολέδο και θα φτάσουμε πρώτα Μαδρίτη με τρένο σταθμό Atocha, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μετάβασης προς Τολέδο; Εννοώ από άποψη χρόνου και χρήματος. Ευχαριστώ.

 

[Dr Snoopy]

Για μας που θέλουμε να πάμε από Βαρκελώνη Τολέδο και θα φτάσουμε πρώτα Μαδρίτη με τρένο σταθμό Atocha, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μετάβασης προς Τολέδο; Εννοώ από άποψη χρόνου και χρήματος. Ευχαριστώ.

Τραίνο-33'-14 ευρώ

Λεωφορείο-60 έως 105'-6 ευρώ

Νομίζω ότι το τραίνο σε εξυπηρετεί καλύτερα

 

[psilos3]

θα φτάσουμε πρώτα Μαδρίτη με τρένο σταθμό Atocha

Όπως πολύ σωστά λέει ο @Dr Snoopy τρένο, απλά θα βρείτε την πλατφόρμα σας και θα επιβιβαστείτε. Κάθε μια ώρα και κάτι έχει για Τολέδο.

 

[psilos3]

Ενδότερα και …περιφερειακά



Περπάτημα στο περπάτημα να που έφτασα και στη γέφυρα San Martín, τη μία απ’ αυτές που περνούν πάνω από τον ποταμό Τάγο, χαρακτηριστικής ομορφιάς κι αρχιτεκτονικής:

Χάζεψα για λίγο το zip line που αρκετοί τιμούσαν σ’ ένα πολύ ωραίο πέρασμα και κατέβηκα πιο κοντά με σκοπό να βγώ ως απέναντι:

Το σχέδιο μου ήταν αρκετά φιλόδοξο ως επιπόλαιο και το ξεκίνησα χωρίς να είμαι σίγουρος πως θα μου βγει μ’ επιτυχία. Πήρα την ανηφόρα του περιφερειακού δρόμου λοιπόν για να κάνω την αρχή:

Η διαδρομή που ήθελα ν’ ακολουθήσω θα μ’ έφερνε στα πιο όμορφα mirador (σημεία θέασης) της πόλης, κάτι που είχα κατά νου εδώ και καιρό. Είναι μια διαδρομή που τιμάται επίσης από πολύ κόσμο όπως θα δείτε στις εικόνες πιο κάτω. Κι όταν μιλάμε για εικόνες….

Όσο προχωρούσα προς το δεύτερο mirador -και το καλύτερο όπως σοφά λέγεται- της περιοχής (Mirador Panoramico), τόσο πλήθαινε η κίνηση, ανθρώπων και οχημάτων. Παρέες όλων των ηλικιών που βρήκαν ευκαιρία να βολτάρουν, να πιούν τα ποτά τους, ενδεχομένως και να καπνίσουν ότι καπνίζεται στο μοναδικό αυτό σημείο:

Μια καντίνα υπενθύμισε και τη δική μου δίψα που παρέμενε ανεξάντλητη. Ε δε γινόταν να μη κάνω κι εγώ ένα διάλλειμα, το άξιζα:

Ο μικρός λοφίσκος απέναντι έδινε την ευκαιρία για ανάβαση και πολύ καλύτερες ακόμα φωτογραφίες. Θαυμάστε ελεύθερα:

Ήθελα πάρα πολύ να μείνω κι εγώ για το ηλιοβασίλεμα όπως οι περισσότεροι, ωστόσο δεν ήταν φρόνιμο να με βρει το σκοτάδι στον δρόμο, έτσι λοιπόν συνέχισα με τη διαδρομή που περνούσε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο Cerro del Bu να δείχνει επιτέλους να κατηφορίζει:

Στόχος επετεύχθη, αφού σχεδόν έφτανα στις πολυπόθητες γέφυρες που οδηγούσαν και πάλι στα ενδότερα της πόλης, κάτω από το φρούριο:

Πέρασα την γέφυρα Alcantara χαρούμενος που έκανα την κυκλική διαδρομή όπως σχεδίαζα, κι ευτυχώς ξαναβγήκα κοντά σε σημείο απ’ το οποίο θα μπορούσα να ξαναχρησιμοποιήσω τις κυλιόμενες. Η κατάληξη; Εκεί που βρισκόμουν λίγες ώρες πιο πριν, έχοντας κλείσει μια σχεδόν πλήρη περίμετρο:

Το σούρουπο με βρήκε την ώρα που άρχισα ν’ ανηφορίζω την de Carlos V, με φόντο το φρούριο Alcázar. Μου προξένησε εντύπωση που ακόμα και η πινακίδα της cola ήταν εναρμονισμένη με τα χρώματα της πόλης, κάτι που δε ξέρω αν είναι κανόνας στην Ισπανία:

Βέβαια εγώ με κόλες δεν ασχολούμαι. Προτιμώ πάντα ένα ωραίο παγκάκι όπως αυτό της πλατείας Zocodover, κεντρικής πλατείας της πόλης και μια δροσερή ως επιβράβευση:

Ο χρόνος ακόμα και τώρα ήταν σχετικά περιορισμένος, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ανέβηκα ως το Alcázar, προκειμένου να το δω όσο μπορώ. Η δουλειά που έχουν κάνει με τον φωτισμό του όπως μπορείτε να δείτε είναι εκπληκτική:

Ήταν ώρα επιστροφής στο ξενοδοχείο, έτσι κατέβηκα και πάλι στον πολυσύχναστο πεζόδρομο, χαζεύοντας γι’ ακόμα μια φορά τις βιτρίνες με τα jamon και όχι μόνο:

Θαυμάστε την εικόνα της Arco de Palacio που περνάει απ’ καθεδρικό. Δε νομίζω ότι μπορώ να πω και πολλά:

Αφέθηκα κι εγώ στη στιγμή, που την έκανε σαφώς πιο ατμοσφαιρική ο ήχος της κιθάρας και η εκτέλεση του hotel California από τον πλανόδιο μουσικό:

Όλα αυτά συνέβαιναν στην πλατεία ayuntamiento, στο νυχτερινό για τα καλά πλέον Τολέδο:

Έφτασα στην είσοδο του ξενοδοχείου που όπως μπορείτε να δείτε φιλοξενείται και αυτό σε μια πολύ όμορφη γειτονιά. Μου άρεσε η διακόσμηση με τα πλακίδια (θύμισε Πορτογαλία) στους κοινόχρηστους χώρους του:

Ετοιμάστηκα συντόμως, τσίμπησα και κάτι ακούγοντας το ματσάκι της ομάδας μου που έπαιζε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα και λίγο πριν με λυγίσει η κούραση το πήρα απόφαση και ξαναβγήκα για μια βόλτα, στις αρκετά πιο ήσυχες πλέον γειτονιές της πόλης. Πέρασα από την Εβραϊκή γειτονιά και την εκκλησία de los Jesuitas, προσπαθώντας μάταια να βρω χώρο σε κάποιο ισπανικό μπαράκι απ’ αυτά που είχα τσεκάρει νωρίτερα, εις μάτην όπως αποδείχτηκε, καθώς στα περισσότερα δεν υπήρχε ούτε σκαμνί...

Τι τα θες τα πειράματα ρε ψηλέ; Αφού ξέρεις που θα καταλήξεις. Στο στοιχείο σου...

Ιρλανδική pub (O’Briens) κι άγιος ο θεός.

Ήπια τις μπυρίτσες μου και αναχώρησα, περνώντας κι από ένα ύπουλο καγκελόφραχτο ροκ μπαρ που αν δεν ήμουν μόνος και με τόση κούραση θα έμπαινα σίγουρα και κατέληξα εν τέλει σε ένα ισπανικό κλαρινογαμπριζέ με κοκτέιλ που νόμιζα ότι θα ναι καλύτερο. Δε βαριέσαι, για ένα τελευταίο πήγαινα...

Ήταν μια πολύ μεγάλη, γεμάτη και όμορφη μέρα, που έκλεινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αντίκρυ σε τέτοιες εικόνες:

Ευτυχία επι Ισπανικού εδάφους.