Ισλανδία Ισλανδία (Ιούνιος 2019)

[Fanie]

7 Ιουνίου

Πήραμε πρωινό σχετικά νωρίς και έπειτα πήγα να κάνω check out. Όση ώρα περίμενα έβλεπα από το παράθυρο τα γλαρόνια να έχουν ξεσηκωθεί πάλι κι όταν βγήκα έξω από την reception είδα ότι είχαν πάρει στο κυνήγι ένα μεγαλύτερο πουλί και το χτυπούσαν δύο και τρία μαζί, μέχρι που το ανάγκασαν να φύγει.

Μετά το μοβόρικο τούτο θέαμα αφήσαμε πίσω το Höfn.
Φτάνοντας την γέφυρα της Jokulsarlon είδαμε πως η λίμνη ήταν γαλάζια, επειδή δεν είχε καθόλου συννεφιά, και τα παγόβουνα "έγραφαν" πολύ ωραία στο νερό. Πήγαμε να παρκάρουμε σ' ένα από τα parking που έχουν φτιάξει, αλλά πέσαμε σε μια λακκούβα που ήταν στην αρχή του κι ακούστηκε ένα δυνατό "μπαμ". Φοβηθήκαμε ότι έχουμε χτυπήσει το αμάξι, αλλά ευτυχώς δεν είχε πάθει τίποτα. Μπράβο στο toyotaki που δεν καταλαβαίνει από κακουχίες.
Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν για άλλη μια φορά στη φωτογράφιση.

Βγάλαμε κάμποσες φωτογραφίες και πήγαμε και στην Diamond Beach, περισσότερο για να φωτογραφίσουμε τα παγόβουνα που κατέβαιναν τον πορθμό, γιατί τώρα το ρεύμα είχε κατεύθυνση προς τη θάλασσα.
Φαίνεται πως ο πορθμός είναι σχετικά ρηχός, γιατί πολλά κομμάτια είχαν σκαλώσει στην άμμο και δεν κουνιόνταν, περιμένοντας προφανώς κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι να τα σκουντήξει. Εκεί κοντά τους έπαιζαν και μερικές ντροπαλές φώκιες.

Ξεκινήσαμε πάλι τη οδήγηση

και σταματήσαμε όταν είδαμε ένα από εκείνα τα μπλε σηματάκια με το δεντράκι και το παγκάκι.

Από το parking πήραμε ένα ανηφορικό μονοπατάκι και φτάσαμε σε ένα λοφάκι με θέα έναν παγετώνα, τον Kviamyrarkambur και την αντίστοιχή του παγετωνική λίμνη, την Kviárjökull. Δεν πήγαμε κοντά του γιατί δεν ήθελα να χάσουμε πολύ χρόνο, είχαμε και την διαδρομή για τον μαύρο καταρράκτη μπροστά μας.

Αφήσαμε τον παγετώνα και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Τα όμορφα τοπία της Ισλανδίας πάντα έτοιμα για μια φευγαλέα φωτογράφιση.

Το GPS μάς οδήγησε στο νεκροταφείο ενός χωριού, εκεί όπου έστεκε μία turf church, η Hofskirkja.

Είναι χτισμένη το 1884 και είναι η τελευταία που κατασκευάστηκε με τον παλαιό ρυθμό. Συντηρείται από το Εθνικό Μουσείο, αλλά είναι λειτουργική. Υπάρχουν άλλες έξι σαν κι αυτή στην Ισλανδία .
Δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα γιατί ήταν κλειδωμένα, αλλά φωτογραφίσαμε όσο μπορούσαμε. Πιο ψηλά στο χωριό πήρε το μάτι μου και ένα-δυο turf houses, αλλά δεν τα τιμήσαμε.
Ξεκινήσαμε και πάλι.

Κι όλα ήταν ωραία και γραφικά μέχρι που φτάσαμε εδώ:

Ο παγετώνας για τον οποίο κάνει λόγο η προειδοποίηση είναι αυτός:

Ένα τεράστιο ποτάμι πάγου που το βουνό απειλεί να καλύψει, ανά πάσα στιγμή. Η πινακίδα μάς θύμισε ότι η φύση στην Ισλανδία είναι ζωντανή και μπορεί ν' αλλάξει πρόσωπο εκεί που δεν το περιμένεις. Θέλει πάντα την προσοχή μας.

Και μετά από την στάση αυτή φτάσαμε και πάλι στο εθνικό πάρκο, αυτή τη φορά για να ανεβούμε ως τον μαύρο καταρράκτη, τον Svartifoss. Το μονοπάτι για εκεί είναι το S2 και είναι ανηφορικό στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής.

Περνάει κοντά κι από άλλους καταρράκτες, μικρούς ποταμούς και γέφυρες,

κι όσο ανηφορίζει τόσο πιο όμορφη είναι η θέα τριγύρω του.

Κάποια στιγμή είδαμε και τον στόχο μας από μακριά, σχεδόν κρυμμένο μέσα στο πράσινο.

Τόσο καλά κρυμμένο που φαινόταν σαν να μην έχει νερό! Απάτη! Αλλά ας μην αρχίσουμε ακόμα την μουρμούρα. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία να μας αποκαλυφθεί.

Κάναμε εδώ μια παρατεταμένη στάση για να ξαποστάσουμε και να φάμε και τίποτα και συνεχίσαμε για το view point με το όνομα Sjónarsker. Οπότε ξανά-μανά ανηφόρα.

Και φτάνουμε τελικά στο πλάτωμα μιας κορυφής μ' ένα βάθρο στο κέντρο κι έναν μεταλλικό δίσκο επάνω του να μας περιγράφει τα σημεία που κοιτούσαμε.

Μπροστά μας απλώνονταν η απέραντη μαύρη αμμουδιά του Skeidararsandur, εκτάσεως 1300 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Πίσω μας ορθώνονταν βουνά και στο έδαφος ήταν χαραγμένα μονοπάτια που οδηγούσαν ακόμα πιο βαθιά στην ισλανδική φύση.

Βγάλαμε φωτογραφίες κι επιλέξαμε το μονοπάτι της επιστροφής. Λίγα μέτρα αφότου ξεκινήσαμε έφαγα μια γλίστρα επικών διαστάσεων. Ευτυχώς σώθηκε η φωτογραφική.

Φτάνοντας ξανά στο κέντρο επισκεπτών μπήκαμε μέσα και αγοράσαμε μαγνητάκια για συγγενείς και φίλους. Σε έναν τοίχο του κέντρου είδα και μία ανάρτηση για δύο νεαρούς, εξαφανισμένους από το 1953 στον παγετώνα Öræfajökull. Τα προσωπικά τους αντικείμενα βρέθηκαν το 2006.

Φύγαμε από το κέντρο και κατευθυνόμενοι προς το καινούργιο κατάλυμα, κάναμε μια στάση σε ένα από τα ειδικά διαμορφωμένα parking του περιφερειακού για να ξεμουδιάσει ο οδηγός και για ν' απολαύσουμε την θέα των παγετώνων.

Στο βάθος ο άνεμος είχε αρχίσει να σηκώνει στροβίλους. Θα περνούσαμε μέσα από έναν απ' αυτούς όταν οι δρόμοι μας θα διασταυρώνονταν επάνω σε μια γέφυρα.

Φτάσαμε στην περιοχή του Kirkjubæjarklaustur, όπου σε λίγο θα κάναμε check in στο guesthouse που μας περίμενε.
Όμως πιο πριν έπρεπε να φάμε κάτι. Μπήκαμε στο εστιατόριο-πιτσαρία Systrakaffi όπου ο καλός μου έφαγε, κατά δήλωσή του, το ωραιότερο μπακαλιάρο με ριζότο ever. Εγώ πήρα αρνί.

Είδαμε και κόσμο να φεύγει από εκεί με μεγάλα κουτιά πίτσας στα χέρια. Εμείς δεν αγοράσαμε, αλλά το σημειώσαμε για την επόμενη φορά.
Επόμενη στάση ο ύπνος. Επιτέλους.

 

[Dina Z]

Τι ωραιες φωτογραφιες! Περπατησα μαζι σου στον Svartifoss

και σταματήσαμε όταν είδαμε ένα από εκείνα τα μπλε σηματάκια με το δεντράκι και το παγκάκι.

Που δειχνουν οτι ... ;

 

[Marios_Gr]

To έχω πει πάλι, θα το πω και εδώ. Κατανοώ γιατί μπορεί οι Ισλανδία να φαίνεται δελεαστική σε εμάς, λόγω της απόσταση και του πολύ διαφορετικού τοπίου. Πρόκειται όμως για ένα τοπίο μουντό, "επίπεδο" και άγονο, χωρίς μορφολογική ποικιλία και αισθητικές εναλλαγές. Όσες φωτοιστορίες και αν έχω δει, βλέπω συνεχώς το ίδιο αχανές σεληνιακό έδαφος. Καταλαβαίνω την πρώτη εντύπωση του πολύ διαφορετικού. Μετά; Για πόσες μέρες κάποιος μπορεί να βλέπει το ίδιο πράγμα πάλι και πάλι όπου και αν πηγαίνει; Μήπως τελικά μιλάμε για έναν υπερεκτιμημένο προορισμό που απλά έγινε της μόδας;

 

[travelbreak]

Σίγουρα ο καθένας μας έχει τις απόψεις του περί του τι του αρέσει σε ένα ταξίδι.
Φαντάζομαι τι τύπος ταξιδιώτη είσαι, αλλά θα ήθελα να ήξερα ποια μέρη σου αρέσουν, πέρα από την Ευρώπη που βλέπω ότι έχεις γράψει εδώ.
Η Ισλανδία δεν είναι καθόλου μονότονη, όπως νομίζεις. Έχει να σου δείξει παγετώνες, καταρράκτες, ηφαίστεια, λίμνες, θαλάσσια πάρκα, φιόρδ, σέλας και άλλα πολλά.
Και αστειευόμενος θα σου έλεγα: πρόσεξε πως μιλάς για την Ισλανδία στο φόρουμ, γιατί έχει πολλούς οπαδούς που αυξάνονται συνεχώς.

 

[Fanie]

Που δειχνουν οτι ... ;

Δείχνουν τα ειδικά διαμορφωμένα σημεία όπου μπορεί κανείς να παρκάρει για να δει τα αξιοθέατα. Είναι περισσότερα επί του περιφερειακού (1). Στους επαρχιακούς δεν τα απαντούσαμε συχνά.

 

[panlek30]

To έχω πει πάλι, θα το πω και εδώ. Κατανοώ γιατί μπορεί οι Ισλανδία να φαίνεται δελεαστική σε εμάς, λόγω της απόσταση και του πολύ διαφορετικού τοπίου. Πρόκειται όμως για ένα τοπίο μουντό, "επίπεδο" και άγονο, χωρίς μορφολογική ποικιλία και αισθητικές εναλλαγές. Όσες φωτοιστορίες και αν έχω δει, βλέπω συνεχώς το ίδιο αχανές σεληνιακό έδαφος. Καταλαβαίνω την πρώτη εντύπωση του πολύ διαφορετικού. Μετά; Για πόσες μέρες κάποιος μπορεί να βλέπει το ίδιο πράγμα πάλι και πάλι όπου και αν πηγαίνει; Μήπως τελικά μιλάμε για έναν υπερεκτιμημένο προορισμό που απλά έγινε της μόδας;

Ας το ξαναπω και εγω εδω. Καταλαβαινω οτι καθε ανθρωπος/ταξιδιωτης/τουριστας εχει διαφορετικα γουστα/ενδιαφεροντα/αισθητικη. Ο καθενας ζηταει διαφορετικα πραγματα απο ενα προορισμο. Αληθεια τωρα; Χωρις μορφολογική ποικιλία; Αν κατι εχει ως χωρα, ειναι αυτο ακριβως! Εν παση περιπτωσει! Κρινεις μια χωρα χωρις να εχεις παει. Απλα απο φωτογραφιες! Πραγματικα δεν εχω συναντησει ουτε εναν ανθρωπο που να εχει παει κ να μην εχει μαγευτει... Το οτι μπορει να ειναι ενας προορισμος που εσενα δε σου κανει κλικ, ναι το δεχομαι. Το οτι ειναι υπερεκτιμημενος προορισμος, δε το δεχομαι. Αντιθετως πιστευω οτι αν ηταν λιγο φθηνοτερη χωρα, θα ειχε τον 10πλασιο τουρισμο!

 

[frenchman]

Ισλανδία = Μεγαλείο φύσης, απόκοσμη ομορφιά, απόλυτη επαφή με τα τοπία & μοναξιά.
Όποιος αγαπάει αυτά τα στοιχεία θα την λατρέψει, όποιος όχι το αντίθετο. Απλά τα πράγματα.

 

[Dina Z]

Σίγουρα ο καθένας μας έχει τις απόψεις του περί του τι του αρέσει σε ένα ταξίδι.

Ισλανδία = Μεγαλείο φύσης, απόκοσμη ομορφιά, απόλυτη επαφή με τα τοπία & μοναξιά.
Όποιος αγαπάει αυτά τα στοιχεία θα την λατρέψει, όποιος όχι το αντίθετο. Απλά τα πράγματα.

Συμφωνώ απολύτως και με τους δύο.

To έχω πει πάλι, θα το πω και εδώ.

Φίλε @Marios_Gr εντάξει καταλάβαμε πως δεν σου αρέσει ok. Eπειδή ακριβώς τα έχεις ξαναπεί, αναρωτιέμαι αν τρολλάρεις. Αν όχι, προς τι τόση εμμονή; Δεν θα σε πάρουμε μαζί μας με ... το ζόρι!

 

[ntintikα]

Δεν έχω επισκεφτεί την Ισλανδία και κατανοώ ότι ο κάθε ταξιδιώτης έχει τις προτιμήσεις του αλλά και μόνο από τις φωτογραφίες και τις περιγραφές των ανθρώπων που την έχουν επισκεφθεί την λατρευεις, σκέφτεσαι ποτέ θα πάω να τα ζήσω όλα αυτά από κοντά, πόσο υπεροχη μπορεί να είναι μια χωρα

 

[Marios_Gr]

Συμφωνώ απολύτως και με τους δύο.

Φίλε @Marios_Gr εντάξει καταλάβαμε πως δεν σου αρέσει ok. Eπειδή ακριβώς τα έχεις ξαναπεί, αναρωτιέμαι αν τρολλάρεις. Αν όχι, προς τι τόση εμμονή; Δεν θα σε πάρουμε μαζί μας με ... το ζόρι!

Ποια εμμονή; Δύο φορές όλες και όλες έχω αναφέρει την άποψή μου, σε τόσες σχετικές ιστορίες που έχω διαβάσει.
Το να θεωρώ μονότονο το φυσικό περιβάλλον μίας χώρας, σε σχέση με άλλα, δεν αποτελεί μομφή ούτε προς τη χώρα, ούτε προς αυτούς που την επιλέγουν για να πάνε, ούτε προς τον συγγραφέα της ιστορίας.

 

[panlek30]

Ποια εμμονή; Δύο φορές όλες και όλες έχω αναφέρει την άποψή μου, σε τόσες σχετικές ιστορίες που έχω διαβάσει.
Το να θεωρώ μονότονο το φυσικό περιβάλλον μίας χώρας, σε σχέση με άλλα, δεν αποτελεί μομφή ούτε προς τη χώρα, ούτε προς αυτούς που την επιλέγουν για να πάνε, ούτε προς τον συγγραφέα της ιστορίας.

Φίλε Μάριε δεν είναι θέμα μομφής και εννοείται οτι μπορείς να έχεις την άποψή σου να επιλέξεις εσύ φυσικά το που θες να πας. Απ' όσο ξέρω την @Dina Z εδώ μέσα, δεν έχει ποτέ καμία διάθεση ούτε να προσβάλει, ούτε να τσακωθεί με κανέναν. Είναι πάντα ευγενική με όλους. Χαριτολογεί προφανώς!
Νομίζω οτι το μήνυμά σου το έκλεισες με κάποια ερωτήματα (Μετά; Για πόσες μέρες κάποιος μπορεί να βλέπει το ίδιο πράγμα πάλι και πάλι όπου και αν πηγαίνει; Μήπως τελικά μιλάμε για έναν υπερεκτιμημένο προορισμό που απλά έγινε της μόδας) Θες να σου απαντήσουν όντως κάποιοι που έχουν πάει και έχουν προσωπική άποψη ή είναι εντελώς ρητορικά;
Αν θες σου απάντησα ήδη. Αν δεν θες, απλά κράτα την γνώμη σου και that's it. Αλοίμονο! Τι έχουμε να χωρίσουμε! Εγώ πήγα. Ενθουσιάστηκα, γουσταρα κ θέλω να το μεταφέρω ώστε αν κάποιος το επιθυμει, να το ζησει και αυτός. Εσένα δεν σου αρέσει για τους δικού σου λόγους και δεν θες να πας; Ποσώς με ενδιαφέρει προσωπικά. Αν δεν είσαι της φύσης, εννοείται δεν θα σου αρέσει γιατι μόνο αυτό έχει να επιδείξει. Αν όμως είσαι και θεωρείς οτι σαν φύση δε έχει πολλά να σου προσφέρει, σου ξαναλέω οτι έχεις εσφαλμένη αντίληψη. Αν πάλι συνεχίζεις να πιστεύεις κατι άλλο και πάλι φίλοι! Δεν θα χάσω κάτι εγώ...

 

[Fanie]

8 Ιουνίου

Σήμερα ξυπνήσαμε και σχετικά νωρίς και πήγαμε στο κεντρικό κτίριο του ξενοδοχείου να πάρουμε το πρωινό μας. Καθώς τρώγαμε βλέπουμε έξω από την τζαμαρία να περνούν πρόβατα κι άλογα κατά ομάδες. Μία κυρία πετάχτηκε όρθια και βγήκε έξω να τα φωτογραφίσει.
Εμείς τελειώσαμε το πρωινό μας και πηγαίνοντας προς το δωμάτιο είδαμε πως κάποια άλογα είχαν φτάσει εκεί απ' έξω. Τα φωτογραφίσαμε, τα χαϊδέψαμε και τα φωτογραφίσαμε και πάλι. Είναι τόσο όμορφα αυτά τα ζώα που δεν ξεκολλάς εύκολα.

Αφού χορτάσαμε τον φωτογραφικό μας οίστρο, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, κάναμε check out και αποχωρήσαμε.

Τα πρώτα μας αξιοθέατα θα ήταν εδώ γύρω, στην περιοχή του Kirkjubæjarklaustur, πριν ακόμα βγούμε στον περιφερειακό.

Το πρώτο ήταν ένας καταρράκτης, ο Stjórnarfoss, πλατύς και με πολύ όγκο νερού, έπεφτε από ένα χαμηλό ύψωμα σχηματίζοντας ένα μικρό ποταμάκι. Για να τον προσεγγίσει κανείς έπρεπε ν' ακολουθήσει ένα μονοπάτι μέσα στα λούπινα, το οποίο πέρναγε δίπλα από το κάμπινγκ.

Από εκεί ξεκινούσαν και μονοπάτια με μεγάλη κλίση που ανέβαιναν στην κορυφή του βουνού.

Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αφήσαμε τον καταρράκτη για τους επόμενους. Ένα γάντι πάνω σ' ένα πάσαλο ήταν σαν να μας χαιρετούσε.

Προσπεράσαμε το Kirkjugólf για να μην χάσουμε χρόνο, αν και ήταν στον ίδιο δρόμο με τον καταρράκτη.
Οδηγώντας, περάσαμε μπροστά από την εκκλησία του Kirkjubæjarklaustur. Στις 20 Ιουλίου του 1783, όταν η λάβα από την έκρηξη στο Laki είχε φτάσει στα δύο χιλιόμετρα από την εκκλησία, έγινε εκεί μια λειτουργία και η ροή λάβας σταμάτησε. Η λειτουργία ονομάστηκε Eldmessan (Λειτουργία της Φωτιάς).

Το επόμενο αξιοθέατο ήταν πολύ κοντά, ο καταρράκτης Systrafoss, με τα νερά του να κυλούν επάνω σ' έναν γυαλιστερό βράχο.

Το όνομά του σημαίνει: "ο καταρράκτης των αδελφών" και πέφτει από την λίμνη Systravatn, την "λίμνη των αδελφών", που βρίσκεται στην κορυφή του βουνού. Οι "αδελφές" στις οποίες αναφέρονται οι δύο ονομασίες παραπέμπουν στις καλόγριες της γυναικείας μονής του τάγματος των Βενεδικτινών, που υπήρχε στην περιοχή από το 1186 έως το 1550.
Κοντά στον καταρράκτης ξεκινούσε ένα ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στην Systravatn και το ακολουθήσαμε για να δούμε από κοντά την περίφημη λίμνη.

Η θέα καθώς ανεβαίναμε ήταν πάρα πολύ όμορφη, η απεραντοσύνη της Ισλανδικής εξοχής.

Στα τελευταία μέτρα της διαδρομής υπήρχε μια πινακίδα που προειδοποιούσε ότι υπάρχει κίνδυνος να γλιστρήσει κανείς.

Πράγματι εκείνα τα τελευταία μέτρα είχαν πέτρινα σκαλιά που είχαν φύγει από τη θέση τους ή που είχαν ραγίσει. Τέλος πάντων φτάσαμε μέχρι την κορυφή και είδαμε την λίμνη. Δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο τον περίμενα, ίσως γιατί δεν την περπατήσαμε ολόγυρα για να την εκτιμήσουμε σ' όλο της το μέγεθος. Παρ' όλα αυτά η λίμνη είναι συνυφασμένη με μια από τις spooky ιστορίες της Ισλανδίας. Λέγεται ότι στα νερά της έρχονταν οι καλόγριες για να κάνουν μπάνιο και μία μέρα που δύο από αυτές ήταν εκεί, εμφανίστηκε, μέσα από το νερό, ένα χέρι που κρατούσε μια χρυσή κτένα. Όταν οι καλόγριες το πλησίασαν, το χέρι της τράβηξε στο βυθό και κανείς δεν τις ξανάδε από τότε.

Καθίσαμε λίγο κοντά της να ξεκουραστούμε, ευτυχώς χωρίς να δούμε κανένα χέρι να ξεπροβάλει και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Στη βάση του μονοπατιού ανέβηκα και σε μια πλατφόρμα για να βγάλω μια τελευταία φωτογραφία τον καταρράκτη και είδα και ένα turf-house.

Περάσαμε με το αυτοκίνητο κοντά από το Systrastapi, τον "βράχο των αδερφών", αλλά δεν σταματήσαμε. Το 1343, στην κορυφή αυτού του ογκόλιθου, έκαψαν ζωντανή την αδερφή Katrín, μία καλόγρια που κατηγορήθηκε ότι πούλησε την ψυχή της στον διάβολο. Είχαμε διαβάσει την σχετική ιστορία στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Reykjavik.

Φύγαμε από την περιοχή και φτάσαμε τελικά στο parking για το φαράγγι Fjaðrárgljúfur. Στην άκρη του δρόμου είδαμε πεταμένο το τάσι ενός αυτοκινήτου Toyota, σαν και το δικό μας. Είδαμε και τον F δρόμο που ξεκινούσε από εκεί για τους κρατήρες στο Laki.
Το φαράγγι ήταν πολύ εντυπωσιακό, αλλά ήταν ενοχλητικά κάποια drones που πετούσαν ολόγυρα σφυρίζοντας. Οι πτήσεις drone έχουν αρχίσει να απαγορεύονται σε πολλά αξιοθέατα, υπάρχουν και σχετικές πινακίδες γι' αυτό.

Ακολουθήσαμε ένα ανηφορικό μονοπάτι και είδαμε το φαράγγι από ψηλά.

Δεν ακολουθήσαμε το μονοπάτι έως το τέλος του. Γυρίσαμε πίσω στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε και πάλι

Φτάσαμε εν τέλει στη νπεριοχή Laufskálavarða, εκεί όπου υπάρχει το συνήθειο οι επισκέπτες να φτιάχνουν μικρά υψώματα με πέτρες για να έχουν καλό ταξίδι. Ενδιαφέρον σκηνικό.

Επόμενος σταθμός μας ήταν τώρα πια το Vik.

Εδώ θα ξεκουραζόμασταν λίγο πριν οδηγήσουμε προς την γειτονική Reynisfjara, την μαύρη παραλία.
Πράγματι ξεκινήσαμε έπειτα από καμιά ώρα και φτάσαμε σε ένα parking με πολύ κίνηση.

Και πινακίδες που προειδοποιούσαν για την επικινδυνότητα της Reynisfjara.

Περπατήσαμε δίπλα στις βαλσατικές στήλες.

Aπό μακριά φαινόταν καθαρά η αψίδα της Dyrhólaey.

Προχωρήσαμε κατά μήκος της παραλίας έως το σπήλαιο Hálsanefshellir.

Το σπήλαιο Hálsanefshellir αναφέρεται σε έναν θρύλο σχετικό με το δέρμα μιας φώκιας. Ο θρύλος στηρίζεται στη δοξασία ότι οι φώκιες κατάγονται από τους ανθρώπους και ότι μια φορά τον χρόνο αποβάλουν το δέρμα τους και βγαίνουν στη στεριά για να χορέψουν στο σκοτάδι. Ένας άνδρας λοιπόν περνούσε ξημερώματα από την περιοχή κι άκουσε χορούς και τραγούδια μέσα από την σπηλιά. Απ' έξω είδε στοιβαγμένα πολλά δέρματα φώκιας και πήρε ένα, το πήγε σπίτι του και το κλείδωσε σε ένα σεντούκι. Μερικές ημέρες αργότερα πέρασε ξανά από το σπήλαιο και είδε μια γυμνή γυναίκα να κλαίει με λυγμούς. Ήταν η φώκια που δεν μπορούσε να βρει το δέρμα της για να γυρίσει στην θάλασσα.
Ο άνδρας της έδωσε ρούχα, την παρηγόρησε και την πήρε στο σπίτι του. Παντρεύτηκαν και έκαναν πολλά παιδιά, αλλά εκείνη δεν μιλούσε σε κανέναν και συνέχεια κοιτούσε την θάλασσα. Ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ που ο άνδρας είχε βγει έξω με τους φίλους του, εκείνη βρήκε το κλειδί του σεντουκιού κάτω από το μαξιλάρι του, το άνοιξε και πήρε το δέρμα της. Αποχαιρέτησε τα παιδιά της και βούτηξε στο νερό. Δεν επέστρεψε ποτέ.

Αφήσαμε πίσω μας τους θρύλους της Reynisfjara για να συνεχίσουμε στο γειτονικό εθνικό πάρκο της Dyrhólaey.

Μετά το parking είχαμε μια ποικιλία μονοπατιών για να επιλέξουμε.

Ανεβήκαμε σε έναν λόφο και είδαμε την Reynisfjara σε όλο της το μήκος.

Βρήκαμε κι ένα παράθυρο στον Ατλαντικό.

Η πρόσβαση στην γειτονική παραλία Kirkjufjara ήταν κλειστή εξαιτίας κατολισθήσεων.

Το πάρκο έκλεινε. Λίγες φωτογραφίες ακόμα πριν την αναχώρηση.

Μετά το πάρκο σειρά είχε ο καταρράκτης Skógafoss. Όμως καθώς τον πλησιάζαμε πλάκωσε μια συννεφιά που έκανε τα πάντα να σκοτεινιάσουν.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και τον πλησιάσαμε με δέος. Ήταν τεράστιος και θορυβώδης.

Πίσω από τα ορμητικά του νερά υπάρχει ακόμα το σεντούκι με τον θησαυρό που έκρυψε εκεί ένας από τους πρώτους αποίκους. Ποιος όμως τολμά να πλησιάσει;

Αφήσαμε τον μεγαλειώδη καταρράκτη και κατευθυνθήκαμε προς το Hvolsvöllur, για φαγητό.

Εκεί πήγαμε πάλι στο εστιατόριο Eldstó και φάγαμε ψαράκι εγώ και μπέργκερ ο καλός μου.

Μετά το φαγητό ήταν η σειρά του check in στο επόμενο ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν περασμένη και η ρεσεψιόν είχε κλείσει, αλλά ευτυχώς βρέθηκε μια ψυχή να μας εξυπηρετήσει. Πήραμε το κλειδί και με συντροφιά ενός σκύλου που μάλλον ανησυχούσε ότι θα χάσουμε τον δρόμο μας, φτάσαμε στο δωμάτιό μας και τακτοποιηθήκαμε άμεσα. Έχουμε αρχίσει να γινόμαστε experts στα γρήγορα ξεπακεταρίσματα.