Κύπρος Ιορδανία Ιορδανία. Once in a lifetime!

[Grerena]

Με παρασέρνεις και μένα...λείπει η Ιορδανία από το "βιογραφικό" μου, θέλω να την εντάξω μόλις βρεθεί η κατάλληλη στιγμή.

Η αλήθεια είναι ότι για μερικές χώρες είναι δύσκολο να βρεθεί η «κατάλληλη στιγμή», η οποία στιγμή είτε αφορά την «ηρεμία» της ευρύτερης περιοχής είτε αφορά μια οικονομική πτήση. Γι’ αυτό «έσο έτοιμη»!

@Kyriakao
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου
Όπως θα περιγράψω και στη συνέχεια έκανα και άλλα μονοπάτια μέσα στην Πέτρα. Δεν «χωρέσανε» όμως όλα τα μονοπάτια μέσα στο πρωινό δύωρο 6:00 με 8:00 και αναγκαστικά τα περπάτησα με ντάλα ήλιο και μου φάνηκαν … γολγοθάς.
Οι απόψεις διίστανται όσον αφορά τη δυσκολία της ανάβασης του μονοπατιού του Μοναστηριού και αυτό μάλλον έγκειται στο πότε γίνεται κάθε φορά αυτή η ανάβαση. Ένας από τους χάρτες που κυκλοφορούσαν στην Πέτρα είχε 8 μονοπάτια, τα οποία χαρακτήριζε ως “easy” μόνο το “main path” και τα υπόλοιπα 7 ως “hard”. Κανένα δεν χαρακτήριζε ως “medium”.

@agmi
Εμένα μου αρέσει ο καφές με κάρδαμο, ειδικά όταν τον πίνω σε αραβική χώρα.
Με θέα το κάστρο Shobak στην έρημο της Ιορδανίας θα τον απολαύσω όπως ένα traditional ρόφημα.
Σε τραπεζάκι όμως μπροστά π.χ. στο Πάνθεον της Ρώμης θα προτιμήσω ένα εσπρεσάκι.
Θέμα γούστου είναι αλλά ευτυχώς μου αρέσει ο καφές σε όλες τις version του και βολεύομαι και με … καραβίσιο ως ταξιδιώτης γαρ.
Η Πέτρα θέλει τον χρόνο της. Γεμίζει άνετα τριήμερο. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και εισιτήριο για τριήμερη είσοδο. Η ημερήσια από το Αμάν δεν είναι η ιδανική λύση για να δεις την Πέτρα αλλά αν δεν υπάρχει χρόνος είναι … μία λύση. Αν δεν είχα χρόνο διαθέσιμο και εγώ το ίδιο θα έκανα.
Όσον αφορά την επικοινωνία: Το whatsapp υπάρχει και με εξυπηρέτησε πολύ στην επικοινωνία μου με τους ξενοδόχους.
Ευχαριστώ για τα εύσημα.

@apodrasi
Αχ! Και στο Mujib δεν πήγα, και στη Γέρασα δεν πήγα και το Αμμάν απλά το μύρισα. Ακόμα και στην Πέτρα που έμεινα δυο μέρες κάτι … τάφοι μου ξέφυγαν! Χα, χα.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

 

[agmi]

Εμενα η κληση με whatsapp σταματουσε στα 10-15", μετα απο τοσες προσπαθειες ειδα οτι οι κλησεις απαγορευονται διαβαζοντας το στο google. Μνμ στο whatsapp παρακανα, μιας που δεν μπορουσα να καλεσω αρχες του 04/2024, σωτηρια ηταν η καρτα της JΟ Orange με 20' διεθνεις κλησεις.

 

[Grerena]

Πέτρα και ... hiking
Το Θησαυροφυλάκιο είναι το πιο εύκολα προσβάσιμο αξιοθέατο της Πέτρας. Από το visitor Center με πεζοπορία 3 χλμ (1,8χλμ. χωματόδρομου & 1,2χλμ μέσα στο siq) σε μία ομαλή διαδρομή μπορείς να έχεις φτάσει και να στέκεσαι μπροστά του. Είναι τόσο βατή η διαδρομή που μπορούν να κυκλοφορούν και … αυτοκινητάκια του golf. Εδώ λοιπόν έχουν πρόσβαση όλοι.

Η διαδρομή συνεχίζει επίσης ομαλά με το main path, το οποίο περνάει από τους βασιλικούς τάφους και το Ρωμαϊκό κομμάτι της πόλης, ως το “Nabatean restaurant”.
Πέραν όμως αυτών των διαδρομών ...

Τα μονοπάτια της Πέτρας ...
Η Πέτρα μπορεί να χαρίσει πολλές απίστευτες εικόνες, πολλές εντυπωσιακές κατασκευές, αρχιτεκτονικό πλούτο, αλλά και εκπληκτικό γεωλογικό τοπίο, την τέχνη της φύσης σε μεγάλα κέφια, μέσα σε κρυμμένα μονοπάτια πεζοπορίας διαφόρων μηκών και δυσκολιών.
Πολλά είναι τα μονοπάτια της Πέτρας. Πολλά και τα περισσότερα ... είναι δύσκολα.

Η Πέτρα αποτελεί μία πρόκληση και στον τομέα του hiking.
Hiking, το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί όταν αποφασίσεις να το κάνεις το κάνεις όχι μόνο για την «Ιθάκη» αλλά και για το «ταξίδι». Όποιο μονοπάτι και να πάρεις πάντα στο τέλος του θα υπάρχει ένα έπαθλο ….συνήθως … θέα σε κάτι μοναδικό.

Η Πέτρα αποτελεί και μια πρόκληση και στον τομέα της … εξερεύνησης.
Πολλές φορές δεν είναι σαφή τα όρια των μονοπατιών. Μεγάλο τμήμα τους αποτελείται από σκαλοπάτια σμιλεμένα πάνω στους βράχους είτε από τους Ναβαταίους είτε από τους Βεδουίνους, αλλά κάπου συνεχίζεις ανάμεσα από βράχια, κάπου σκαρφαλώνεις πάνω σε αυτά, κάπου ακολουθείς σημάδια όπως πυργάκια από πέτρες, κάπου ακολουθείς το ένστικτό σου (όπως οι εξερευνητές ).

Το μονοπάτι του Μοναστηριού που κάναμε το πρωί είναι ένα από αυτά αλλά μέτριας δυσκολίας κατά τη γνώμη μου.
Όλα τα υπόλοιπα μονοπάτια είναι δύσκολα. Είναι ανηφορικά, απότομα πολλές φορές, χωρίς σκιερά σημεία ανάπαυλας και χωρίς σήμανση. Κάπου κάπου μπορεί να χρειαστεί και να σκαρφαλώσεις (ειδικά άμα χαθείς). Δεν είναι δύσκολο να χαθείς! Δεδομένου κιόλας ότι δεν είναι και πολυσύχναστα και δεν συναντάς κανέναν για μεγάλα διαστήματα σε κάνει να νιώθεις την περιπέτεια στο πετσί σου.
Φυσικά υπάρχουν και οι οδηγοί-Βεδουίνοι, που μπορούν να σε πάνε όπου θέλεις αλλά έτσι δεν έχει ... πλάκα.
Είπαμε και εμείς να σπάσουμε λίγο … πλάκα δοκιμάζοντας το μονοπάτι “Al Khubtha”, αυτό που οδηγεί στη συγκλονιστική θέα του Θησαυροφυλακίου.

Το μονοπάτι Al Khubtha
Έχοντας αποφασίσει ότι θα πάμε (εγώ το είχα προ-αποφασισμένο), έπρεπε και να βρούμε το μονοπάτι. Προσανατολιστικά μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιο ήταν το δρομάκι για την κορυφή. “Al Khubtha” είναι το όνομά του…

Αυτή η πινακίδα ήταν ότι έπρεπε για να μας βάλει στον … κουβά. Μου φώναζε «Πρέπει να πας» Έπρεπε να πάμε. Βέβαια μετά από αυτή την πινακίδα … άλλη μία είδαμε, στην κορυφή πια.
Το μονοπάτι αυτό ξεκινούσε από το τέλος των τάφων, αγκάλιαζε όλον τον βόρειο βραχώδη όγκο “Jabal al Khubtha”, που στέκεται απέναντι από το βράχο του Θησαυροφυλακίου, ανεβαίνει περί τα 200μ. ύψος και στο τέλος του έφτανε σε ένα καταπληκτικό σημείο θέασης του φαραγγιού και του θησαυροφυλακίου.

Είχαμε όμως ανάγκη να κάνουμε μια μικρή ανάπαυλα πριν την ανάβαση.
Έτσι αράξαμε για λίγο στο κεφαλόσκαλο του Palace Tomb, αγναντεύοντας την αρχαία Πέτρα.

Φάγαμε την μπανανίτσα μας, τα ξηροκάρπια μας, τα αποξηραμένα συκαλάκια μας, βάλαμε και το αντιηλιακό μας extra δόση και μετά από αυτό το μικρό time out … ξεκινήσαμε για να ανέβουμε το μονοπάτι Al Khubtha, αλλά και «γολγοθά» να το έλεγαν θα το άκουγα.

Ήταν ένα ζόρικο μονοπάτι, μακρύ με μεγάλο ανέβασμα και με λίγα σκιερά σημεία ανάπαυλας.

Έδινε όμως καθ’ όλη τη διάρκειά του καταπληκτικές εικόνες, που αφορούσαν είτε τα σμιλεμένα στο βράχο αρχαία σκαλοπάτια που πατούσα, είτε τη φοβερή θέα προς το φαράγγι που έτρεχε δίπλα μας, είτε τη θέα προς την αρχαία Πέτρα, το main path, το θέατρο, υπέροχες εικόνες που αντικρίζαμε σε κάθε καμπή του μονοπατιού...

Αλλά και το ίδιο το μονοπάτι είναι ένα αξιοθέατο. Υπήρχαν σημεία που είχε σμιλευτεί με τέτοιον τρόπο αφήνοντας ένα κομμάτι του βράχου σαν … στηθαίο, ενώ σε άλλα σημεία το μονοπάτι είχε «βυθιστεί» ολόκληρο μέσα στο βράχο.

Δεν είμαι σίγουρη αν τις περισσότερες στάσεις τις έκανα για να ξεκουραστώ ή για να θαυμάσω και να περιεργαστώ το γύρω τοπίο και την αποσβολωτική θέα. Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι στάσεις ήταν πολλές και επειδή …οι εικόνες ήταν πολλές αλλά και επειδή μου το ζητούσε το … πνευμόνι μου.

Λίγο κόσμο συναντήσαμε στο δρόμο. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση πολυσύχναστο μονοπάτι! Δυο τρείς ανθρώπους να πετύχαμε ζήτημα ήταν. Από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας φυσικά. Αυτό το αναφέρω γιατί έχει σημασία. Στα cinque terre της Ιταλίας πριν αρκετά χρόνια σε ένα απαιτητικό μονοπάτι είχαμε και φαινόμενα ... προσπεράσματος. Χα,χα! Είναι φανερό ότι τώρα είμαστε σε καλύτερη φάση. Μόνο ένας μικρός Βεδουίνος μας προσπέρασε αλλά και αυτός είχε βοήθεια το γαϊδουράκι του.

“You almost there”, μας είπε ένα ζευγάρι που κατέβαινε. Μάλλον ήταν ταξιδιωτική αλληλεγγύη αφού σαν ψέματα μου φάνηκε αυτό το almost. Χα, χα!
«10 minutes up»
Ουφ! Ευτυχώς 10 λεπτά ακόμα, σκέφτηκα.
«And 10 minutes down» τελείωσε την πρότασή του, αποτελειώνοντας και μένα ...
Σοκ! Τι εννοεί; 10 λεπτά down; Έχει και κατάβαση η ... ανάβαση;

Ένα διάλειμμα δεν βλάπτει. Μια βεδουίνικη καλύβα στο χείλος του βράχου με θέα το θέατρο επιεικώς θα τη χαρακτήριζα σανίδα σωτηρίας.

«Μα τώρα θα κάνουμε διάλειμμα; Αφού … almost φτάσαμε», είπε ο άντρας μου.
«Δε νομίζω να φτάσαμε! Βλέπω ένα ζευγάρι στην επιστροφή τους από τη ‘θέα’, που κάνανε στάση για νερό. Αυτοί κουράστηκαν στο … κατέβασμα! »
Τι άλλο μας περιμένει!
Μικρό αλλά αναζωογονητικό ήταν το διάλειμμα. Σχεδόν ξάπλωσα στα μαξιλάρια της τέντας. Ήπιαμε και από μια κόκα κόλα, είδαμε και την εκπληκτική θέα της Πέτρας (τα πάντα φαινόντουσαν από εκεί) και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο και ήρθαν οι παλμοί μας στο φυσιολογικό, είπαμε να συνεχίσουμε.

Ένας χάρτης, που βρήκαμε παρατημένο στα μαξιλάρια της τέντας έδειχνε πράγματι ότι έχουμε ακόμη λίγο δρόμο έως τον τελικό προορισμό μας.

Τελικά όντως είχε άλλα 10 λεπτά ανάβαση ΚΑΙ άλλα 10’ κατάβαση. Ευτυχώς που μας προετοίμασαν δηλαδή γιατί αλλιώς θα ήμουν σίγουρη ότι χαθήκαμε. Παρόλα αυτά βεβαίως και ... χαθήκαμε. Δηλαδή το μονοπάτι … εξαφανίστηκε! Και εδώ που είμαστε ποιον να ρωτήσεις;

Είδαμε ένα ζευγάρι κάπου στο βάθος. «Κοίτα τους! Να ρωτήσουμε»
«Μπα! και αυτοί έχουν χαθεί. Βράχια σκαρφαλώνουν»
Παρ’ όλα αυτά μας φώναξαν από μακριά: «This way, this way» δείχνοντάς μας στην αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που βρίσκονταν εκείνοι (χαμένοι γαρ).
Να και η εξερεύνηση που έλεγα νωρίτερα. “Indiana Jones. Οι κυνηγοί της χαμένης ... θέας" ή και "οι κυνηγοί του χαμένου θησαυροφυλακίου".
Ώσπου ύστερα από 10 λεπτά πραγματικά κατσάβραχα, είδαμε μία πινακίδα. “Panoramic view of Tresaury” έλεγε. Αλλά ... που είναι το μονοπάτι οεο; Χωρίς βέλος είναι η πινακίδα και καρφωμένη πάνω σε ένα βράχο.

... η οποία πινακίδα μας έλεγε με σαφήνεια δηλαδή ότι η θέα του Tresaury είναι κάπου ... εδώ κοντά. . Κάποια στιγμή με τα πολλά βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού ...

... και μετά από λίγο στην είσοδο της καλύβας που ήταν στημένη στο σημείο του βράχου που κατείχε και την περιβόητη θέα.

Ατυχής θα έλεγα ότι είναι η πινακίδα στην είσοδο της καλύβας:

“If you want to see the view you just drink”
Αφού και χωρίς την οδηγία αυτή σίγουρα θα ψωνίζαμε κάτι δροσιστικό για να «ισιώσουμε».
Και η θέα;
Δείτε ...

Είναι πράγματι πολύ ψηλά ...

40μ. ύψος έχει το θησαυροφυλάκιο και από εδώ μοιάζει τόσο μικρό ...

Εγώ τόσο άκρη δεν πήγα. Όχι γιατί έχω υψοφοβία: Αλίμονο! Δεν θα το επέτρεπα αυτό στον εαυτό μου. Θα είχα χάσει τα μισά αξιοθέατα απ’ όσα έχω δει στη ζωή μου, αν είχα υψοφοβία. Απλά φοβόμουν ότι μπορεί και να μη με βαστούσαν τα πόδια μου. Ποιος ξέρει αν ύστερα από τόσο ζόρι πότε θα αποφάσιζαν να επαναστατήσουν; Άσε καλύτερα!
Bγάλαμε τις φωτογραφίες μας (με ασφάλεια), ήπιαμε και ένα μπουκαλάκι νερό, χαλαρώσαμε για κανένα 15λεπτο και φύγαμε.

Και το κατέβασμα ήταν δύσκολο. Έπρεπε να διαχειριστώ και το απότομο της κατάβασης και τα γλιστερά βράχια και την κούραση που είχε αρχίσει να έρχεται.
Κούραση; Ποια κούραση; Όλα στο μυαλό μας είναι. Έχω πολλά ακόμα να κάνω στην Πέτρα. Δεν είμαι κουρασμένη!
Ύστερα από την ανάβαση αυτού του μονοπατιού μπορώ πια να αποφανθώ για το πόσο δύσκολο ήταν το πρωινό μονοπάτι του Μοναστηριού. Δεν ήταν δύσκολο.
Το “Al Khubtha trail” ήταν δύσκολο! Αλλά πολύ χαίρομαι που το έκανα!

Η ώρα είχε περάσει. Τέρμα για σήμερα η Πέτρα. Δηλαδή τέρμα η πρωινή Πέτρα, γιατί το βράδυ θα ξαναμπαίναμε μέσα στο χώρο. Βέβαια μια κουβέντα είναι το «τέλος» για σήμερα γιατί για να βγούμε έξω είχαμε να διανύσουμε μια διαδρομή και ... 4 χλμ. Όταν βρεθήκαμε μετά από μιας ώρας κατάβαση μπροστά το Tresaury ξανά, ονειρευόμουν τα αυτοκινητάκια του golf, για να με βγάλουν έξω. Αυτά που σνόμπαρα στην αρχή, τώρα θα έδινα όσο όσο, για να με μεταφέρουν. Αν και ένα φορείο θα ήταν το καταλληλότερο μέσο για την περίπτωσή μου εκείνη την ώρα.

Χαμός γινόταν μπροστά στο θησαυροφυλάκιο τέτοια ώρα. Καμήλες και Βεδουίνοι ήταν επί ποδός, ώρα αιχμής βλέπετε. Σε λίγο θα έκλεινε ο αρχ. χώρος και όλοι οι επισκέπτες περνούν από τον «κόμβο» του θησαυροφυλακίου προκειμένου να βγουν έξω. Οι κουρασμένοι βολεύονταν και με τις καμήλες.

Εγώ δεν ήμουν κουρασμένη. Ήμουν ... εξαντλημένη.
Στην πιάτσα όμως είχε μόνο καμήλες και όχι golf-άκια.

Ευτυχώς ή δυστυχώς ότι αυτοκινητάκι του golf συναντήσαμε ήταν ‘καπαρωμένο’ εκείνη τη στιγμή και αναγκαστικά προχωρήσαμε πεζοί (απορώ πως βγήκα έξω, με την κούραση που είχα). Τελικά βγήκαμε έξω στις 5:20 ακριβώς. Από τις 6:05 το πρωί έως τις 5:20 το απόγευμα … ούτε καν 12ωρο δεν κλείσαμε μέσα στην Πέτρα! Χα, χα!
Πήραμε το αυτοκίνητο από το parking και πήγαμε καρφί στο ξενοδοχείο μας. Ούτε να πάμε για φαγητό δεν είχαμε κουράγιο. Ένα ντους και λίγο ύπνο είχαμε ανάγκη, τα οποία και κάναμε.

Η Πέτρα τη νύχτα …
Στις 7:30 ξυπνήσαμε. Μέχρι να ετοιμαστούμε η ώρα πήγε 8:05. Στις 8:30 ξεκινούσε το πολύ τουριστικό μεν αλλά πολύ ήθελα να πάω «Petra by night». Αλλά λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον χωρίς τον μπαμπά του ξενοδόχου, ο οποίος μας είχε «κλείσει» στο parking με το αυτοκίνητό του.
«Που είναι ο μπαμπάς σου οεο;» Ρώτησα τον Ammar.
«Είναι στο τέμενος τώρα» Και παράλληλα άνοιγε τα χέρια του σαν να μου έλεγε: Ανωτέρα βία δηλαδή.
«Μήπως να έπαιρνες εσύ το αυτοκίνητο τότε;»
«Το αυτοκίνητο του μπαμπά μου;;; Δεν γίνεται. Δεν έχω το κλειδί.»
Δεν ξέρω αν τα χίλια χρώματα που άλλαξε η φάτσα μου από τα νεύρα μου ή η υποψία της κακής κριτικής στο booking που υπονόησε η φάτσα μου ήταν αυτό που έκανε τον Ammar να μας πει:
«Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας πάω εγώ»
«Γρήγορα πάμε. Και θα μας γυρίσεις φαντάζομαι»

Τρέχοντας έφτασα στο γκισέ και έσκασα άλλα 34 δηνάρια (cash only) για τους δυο μας για να μπούμε μέσα. Εξωφρενική μου φάνηκε η τιμή. Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να κρυφτώ κάπου μέσα στην Πέτρα το απόγευμα περιμένοντας το by night για να γλύτωνα τα χρήματα.
Στις 8:30 ακριβώς ξεκίνησε να περπατά το … καραβάνι. Πολύς κόσμος.

Το μονοπάτι πριν από το siq αλλά και μέσα στο φαράγγι ήταν φωτισμένο με αυτοσχέδια φαναράκια. Σε κάποια σημεία ενισχύονταν το décor με επιπλέον φωτισμό τονίζοντας έτσι τους ιδιαίτερους βραχώδεις σχηματισμούς και τα μνημεία μέσα στο σκοτάδι.

Δεν είχε φαναράκια σε όλη τη διαδρομή, η οποία ήταν αρκετά σκοτεινή (ειδικά μέσα στο φαράγγι), οπότε προχώραγες πότε με το φως των φαναριών πότε με το φως κάποιων φακών (των συνοδοιπόρων).

Ώσπου φτάσαμε κάποια στιγμή στο γνώριμό μας θησαυροφυλάκιο, το οποίο όμως δεν φαινόταν και πολύ, αφού δεν ήταν φωταγωγημένο ακόμα. Μας οδήγησαν να καθίσουμε κατάχαμα, σταυροπόδι σε ψάθες. Καθίσαμε και περιμέναμε περί το μισάωρο ώσπου να καθίσουν και όλοι αυτοί που ακολουθούσαν, οι οποίοι ήταν πολλοί, μα πάρα πολλοί.

Ήταν τόσοι πολλοί που δεν έφτασαν οι ψάθες για να καθίσει όλος ο κόσμος, με αποτέλεσμα ο χώρος και μπροστά στο θησαυροφυλάκιο αλλά και πίσω μας, στην είσοδο του φαραγγιού να καλυφθεί από ορθίους.

Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς και οι ήχοι τόσο έντονοι, που δυσκολευόμουν να αισθανθώ το μυστηριακό του χώρου. Σκέφτηκα ότι αργότερα με τη μουσική και τον φωτισμό θα έρθει και αυτό.
Δεν θα έλεγα όμως ότι ήρθε ποτέ αυτή η στιγμή …

Σε λίγο μπροστά στο θησαυροφυλάκιο βγήκε ένας που μας είπε “Welcome to Jordan” και κάποια ιστορικά στοιχεία που μου φάνηκαν λίγο ... βαρετά (να τα πω; ), ασυναρτησίες (να τα πω; ) παραπλανητικά για να γεμίσει η ώρα (να τα πω; ) όπως π.χ. ότι τρεις είναι οι εκδοχές για το από που πήρε η πόλη το όνομα Πέτρα. Δεν τις κατάλαβα τις εκδοχές έτσι όπως τα είπε αλλά εμείς το ξέρουμε, είναι οφθαλμοφανέστατο ότι η Πέτρα πήρε το όνομά της από την ελληνική λέξη «πέτρα» που σημαίνει … «πέτρα». Είπαμε… ότι όλα είναι … Ελληνικά.
Το όνομά της το οφείλει στους Έλληνες εμπόρους που έβλεπαν στα ταξίδια τους τους κατοίκους της πόλης να γιορτάζουν την εποχή της Άνοιξης μια θεότητα στην οποία προσέφεραν διάφορα αγαθά, ως θυσία πάνω σε μια μεγάλη ... πέτρα.

Η ας πούμε παράσταση δεν διήρκησε περισσότερο από 15 λεπτά. Ένας Βεδουίνος έπαιξε ένα παραδοσιακό όργανο που έμοιαζε με φλάουτο, τόση ώρα, όση χρειαζόταν για να προλάβουν να σερβίρουν όλο τον κόσμο με τσάι. Παράλληλα το Θησαυροφυλάκιο φωτιζόταν με προβολείς αλλάζοντας χρώματα.

Πραγματικά δεν μπορώ να πω ότι αυτό που είδα θα μου μείνει αξέχαστο. Περίμενα κάτι πιο ... μυστηριακό ή κάτι παρόμοιο με το «Ήχος και φως» που είχα δει κάποτε μπροστά στις Πυραμίδες της Αιγύπτου. Αφήγηση κάποιων ιστορικών στοιχείων με προβολή κάποιων εικόνων πάνω στο Θησαυροφυλάκιο ίσως; Το ημερολόγιο του Burckhardt να διάβαζαν, ή αν έκαναν αναφορά στην ανακάλυψή της ή στην εποχή των καραβανιών, ή στη ζωή των Ναβαταίων ή και των Ρωμαίων στην Πέτρα πολύ πιο ενδιαφέρον θα ήταν από αυτό που έκαναν. Ενδεχομένως να μην μπορούν πλέον να ανταποκριθούν οι διοργανωτές λόγω του πολύ κόσμου. Ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς. Το ξαναλέω γιατί πραγματικά ήταν σοκαριστικά πολύς.

Όταν τελείωσε η «παράσταση» σηκωθήκαμε να περιεργαστούμε το χώρο και να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν άξιζε τα λεφτά το Petra by night. Ούτε τα φωτάκια, ούτε το τσάι ούτε η μουσική ούτε ο Disco φωτισμός. Αλλά όπως είπε και η @Alic, που μόνο στο ακουστικό live δεν την είχα για να με συμβουλεύει σε όλο το ταξίδι : «Η Πέτρα by night είναι πολύ τουριστική, αλλά δεν μπορείς να μην πας», το ίδιο θα πω και εγώ. Πολύ τουριστικό αλλά γίνεται να βρεθείς εκεί και να μην πας;

Έτσι, βρέθηκα εκεί για να δω το μυθικό Khazneh σε διάφορα χρώματα, μπλε, πράσινο, χρυσό και ροζ.

Είναι μια ευκαιρία να δεις το Tresaury να φωτίζεται τη νύχτα από εκατοντάδες κεριά και η αίσθηση ότι μπήκες μέσα στο φαράγγι νύχτα αρκεί. Και σε μένα έτυχε μια νύχτα με φεγγάρι ...

Αποχαιρετίσαμε το χώρο για μια ακόμη φορά και πήραμε το δρόμο του φαραγγιού ...

Αυτή η ημέρα (και νύχτα) πρέπει να είναι η πλέον δραστήρια της ταξιδιωτικής μου ζωής. 41.689 βήματα έκανα & 32 δύσκολα χιλιόμετρα. Μπορεί να μην κάλυψα τις αποστάσεις της Πέτρας με τον πιο εργονομικό τρόπο αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Και δεν είναι οποιαδήποτε 41.689 βήματα, αλλά βήματα μέσα στην ήλιο και σε ανηφοροκατήφορο!

Ο Ammar είχε στείλει έναν οδηγό να μας παραλάβει από την έξοδο της Πέτρας. Στις 10:30 είχαμε ραντεβού. Μέχρι να φτάσουμε στη γειτονιά μας η ώρα είχε φτάσει 11 παρά. Είχε απίστευτη κίνηση τέτοια ώρα. Κολλήσαμε στην κίνηση. Κατεβήκαμε νωρίτερα από το αυτοκίνητο του Ammar. «Άφησέ μας εδώ», του είπαμε. Δεν πάμε ξενοδοχείο από τώρα. Πάμε στο στέκι μας για πίτσα.
Στις 12 παρά μπήκαμε στο δωμάτιο και στις 12 ακριβώς … ξεραθήκαμε.
Η πιο δραστήρια μέρα λέμε …

………………………………………. post ………………………………………

 

[Grerena]

Πέτρα ξανά (δεν τη χορταίνω)
Πολύ θα πήγαινε αν ξανακάναμε τη χθεσινή ταρζανιά. Παρόλη την προσπάθεια του μουεζίνη να μας ξυπνήσει από τις 4:00 (πραγματικά εκκωφαντικός θόρυβος), είμαστε τόσο κουρασμένοι που δεν ακούσαμε τίποτα. Δεν άντεχε ο οργανισμός μας δεύτερη μέρα το τόσο πρωινό ξύπνημα. Ήθελε μια ρέγουλα κι αυτός!
Σήμερα θα απολαμβάναμε το πρωινό μας και μετά θα μπαίναμε πάλι στην Πέτρα για μια χαλαρή βόλτα μέσα στο φαράγγι και έως το Θησαυροφυλάκιο και για scenery φωτογραφίες γύρω απ’ το main path. Άντε το πολύ πολύ να βρίσκαμε και κανένα μικρό χαλαρό μονοπάτι. Χα, χα. Έτσι πίστευα αλλά ... δεν έχει τέτοια η Πέτρα.

Νορμάλ ώρα σηκωθήκαμε. Κατά τις 8:30 ανεβήκαμε στον 5ο όροφο, που ήταν η αίθουσα πρωινού. Πρωινό με θέα τα βουνά της Πέτρα είχαμε. Και μάλιστα μόνοι μας, αφού τέτοια ώρα που ανεβήκαμε να φάμε όλοι είχαν ήδη φύγει για τον αρχαιολογικό χώρο.

Πρωινό που έχει αυγά είναι ένα τέλειο πρωινό για μένα.
Σήμερα που θα μπαίναμε στο χαλαρό μέσα στην Πέτρα … επιτρεπόταν να είμαστε και φαγωμένοι. Δεν θα κάναμε τίποτα extreme άλλωστε. Έτσι νόμιζα …
Όμως …

«Τραβάτε με κι ας κλαίω»
Το προηγούμενο βράδυ χαζεύοντας το χάρτη, αυτόν τον χάρτη που είχα βρει παραπεταμένο σε μια τέντα στο μονοπάτι “al Khubtha”, είδα όλα τα highlights του αρχαιολογικού χώρου. Το Θησαυροφυλάκιο (προφανώς), το «Μοναστήρι» (έχω πάει), το «Colonnaded street» (check), τη θέα του Tresaury από ψηλά (έχω πάει), τους Βασιλικούς τάφους (check), τη Βυζαντινή εκκλησία (έχω πάει) … το Θυσιαστήριο, ουπς! Έχω πάει;;;;; Δεν έχω πάει!!!
«Γιατί δεν πήγαμε; Μας ξέφυγε ένα. Το Θυσιαστήριο! Πως μου ξέφυγε αυτό;»
Μπορεί και να μη μου ξέφυγε τελικά. Αν προλάβουμε να πάμε σήμερα. Σκέφτηκα.

Αργά φτάσαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Στις 10:30 βγάλαμε φωτογραφία με φόντο το “I love Petra”, που βρίσκεται εκεί.



Διασχίσαμε το siq με την ησυχία μας (όχι όπως χθες που ψιλοτρέχαμε) ...
Σήμερα το φαράγγι είχε άλλα χρώματα. Έπεφτε ο ήλιος πιο κάθετα και οι κοκκινωπές αποχρώσεις των βράχων ήταν πιο έντονες.

Προσέξαμε λεπτομέρειες που ούτε καν είχαμε δει την προηγούμενη.
Και στις δύο πλευρές του φαραγγιού είδαμε υπολείμματα αρχαίων υδροσωλήνων. Αγωγοί νερού λαξευμένοι (και αυτοί) στο βράχο, οι οποίοι έφερναν πόσιμο νερό από την πηγή του Μωυσή (κοντά στη Wadi Musa) προσφέροντας έτσι στους Ναβαταίους μια ασφαλή παροχή νερού για την πόλη τους. Είδαμε και φράγματα που παρείχαν προστασία από τις πλημμύρες «κλείνοντας» τα πλαϊνά φαράγγια του Siq, ξαναχτισμένα και ανακαινισμένα με τον ίδιο τρόπο που κατασκευάστηκαν αρχικά από τους Ναβαταίους.

Είδαμε και αναθηματικές κόγχες. Κατά μήκος του siq μπορεί να βρεις, αν κοιτάξεις προσεκτικά, πάνω από 50 αναθηματικές κόγχες, πολλά μικρά ιερά και σύμβολα θεών σκαλισμένα στα βράχια, σημεία στα οποία συχνά εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι Ναβαταίοι.

Στις 11:15 είμαστε μπροστά στο θησαυροφυλάκιο ...

Σήμερα είχε κόσμο πολύ. Ήταν και η ώρα τέτοια. Ώρα αιχμής. Φάγανε όλοι πρωινό και ήρθαν. Και οι Βεδουίνοι ήταν πολλοί και οι κράχτες ήταν πολλοί και οι … καμήλες πολλές.

Και τα νεύρα ήταν πολλά. Κάποιοι βεδουίνοι αρπάχτηκαν, ήρθαν στα χέρια για χάρη της πελατείας. Παρακολουθήσαμε και έναν καυγά, χαλαρά …

Ένας Βεδουίνος μας πλησίασε και εμάς.
«Να σας πάμε έως το Μοναστήρι;»
«Μπα, πήγαμε χθες!»
«Τότε να σας πάμε να δείτε τη θέα. Με 15jod το άτομο»
«Μπα, … και εκεί πήγαμε χθες!»
«Gongratulations my friend!»
«Thank you»
Και εκεί τελείωσε η κουβέντα. Ούτε κολλητιλίκια, ούτε ενόχληση περαιτέρω καμία. Κύριος!

Το μονοπάτι του Θυσιαστηρίου
Στο χαλαρό ξεκίνησε η βόλτα αυτή, αλλά κατέληξε σε μια από τα ίδια τα … χθεσινά.

Διασχίσαμε την λουσμένη σήμερα στο φως “street of Fadaces” και αμέσως μετά από τη νεκρόπολη του θεάτρου είδαμε την πινακίδα που σε οδηγεί στο High Place of Sacrifice.

Ύστερα από αυτά που κάναμε χθες τα δύο χιλιομετράκια με 150μ, υψομετρική διαφορά έως την κορυφή του βουνού “Jebel el Madhbab” του “High Place of Sacrifice trail” μου φαινόντουσαν εύκολα εκείνη τη στιγμή.
Στην αρχή ... ήταν εύκολο. Είχε ήλιο μεν αλλά μικρές κλίσεις και όμορφα ... χρώματα ...

Στη συνέχεια όμως ... είχε ανηφοριές ... ξανά ...

Ήταν πιο δύσκολο απ’ το μονοπάτι του Μοναστηριού αλλά πιο εύκολο από το “Al Khubtha”.
800 φιδίσια σκαλοπάτια που άλλα ήταν λαξεμένα στο χείλος ενός φαραγγιού και άλλα διαπερνούσαν τους βράχους μέσα από εσοχές και τρύπες της βουνοπλαγιές μας χάρισαν μία διαδρομή την καλύτερη σε εικόνες ακόμη και από τις δύο χθεσινές. Και την αρχαία πόλη βλέπαμε και το φαράγγι βλέπαμε και τα απέναντι βουνά βλέπαμε τραβώντας λήψεις, που και ένα drone θα ζήλευε.

Στο δεύτερο μισό της διαδρομής «έπιασα» τον εαυτό μου να μονολογεί: «αχ! Πάλι τα ίδια». Ήταν βλέπετε και μεσημέρι σχεδόν και όλη η διαδρομή ήταν κάτω από τον ήλιο.
Δεν είχε κόσμο (δυο/τρεις ανθρώπους συναντήσαμε) και δεν είχε ούτε και τέντες Βεδουίνων στο δρόμο μας. Μπορέσαμε έτσι να θαυμάσουμε το τοπίο χωρίς «τουριστικές παρεμβολές». Οι εικόνες που είχαμε ήταν τέτοιες που θα πω ότι πραγματικά απόλαυσα τη διαδρομή. Τολμώ να πω ότι παρά το δύσκολο της ανάβασης ότι αυτή ήταν η καλύτερή μου πεζοπορία στην Πέτρα.

Λίγο πριν το τέλος είχαμε πάλι τα γνωστά προβλήματα: χάσαμε το μονοπάτι. Δεν έφταιγε πολύ το μονοπάτι... έως και σήμανση είχε. Το βέλος ήταν σαφές:

Το λέει ξεκάθαρα το βέλος. Έπρεπε να σκαρφαλώσουμε στο βράχο. Εμείς φταίγαμε που δεν το … πιστέψαμε.
Πήγαμε δεξιά του βράχου και ... αριστερά του. Δηλαδή χωρίσαμε. Αλλού με έστειλε το δικό μου ένστικτο και αλλού του άντρα μου. Και εκεί που εκφράζαμε τη διαφωνία μας δυνατά και αλά ελληνικά και αλά … γαλλικά, ξαφνικά ακούμε μια φωνή να έρχεται εξ ουρανού: “This way, this way”
Ήταν ένας Βεδουίνος, που είχε το σουβενιράδικο της κορυφής, ο οποίος μας άκουσε και είπε να βοηθήσει για μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Το "High Place of Sacrifice", όπως υποδηλώνει και το όνομά του είναι ένα μέρος όπου οι Ναβαταίοι συνήθιζαν να πραγματοποιούν θυσίες. Αυτές οι θυσίες συνεπάγονταν σπονδές, θυσίες ζώων και άλλες τελετουργίες όπως η καύση λιβανιού. Το «Υψηλό Θυσιαστήριο» βρίσκεται σε επίπεδο πλάτωμα. που σχηματίζεται στην κορυφή του λόφου, του “Jebel el Madhbab”.

Ο χώρος του Θυσιαστηρίου περιλαμβάνει ένα μεγάλο ορθογώνιο τρικλίνιο, όπου οι συμμετέχοντες στη θυσία μοιράζονταν ένα κοινό δείπνο. Στη μέση του High Place υπάρχει ένα μεγάλο πέτρινο μπλοκ, ένα motab δηλ. μια αποθήκη, που φυλάσσονταν τα αγάλματα των θεών που συμμετείχαν στην τελετή. Δίπλα του είναι ο κυκλικός βωμός, που χρησιμοποιούνταν για τη θανάτωση των ζώων, οι πέτρινες λεκάνες νερού (που χρησιμοποιούνταν για το πλύσιμο) και οι αποχετεύσεις που διοχέτευαν το αίμα των θυσιαζόμενων ζώων, το οποίο στραγγίζονταν μέσα από τα λαξεμένα κανάλια.

Η θέα από αυτό το σημείο μαρτυρά πόσο καλά είναι κρυμμένα τα κτίρια της Πέτρας, μέσα στα βουνά της και στις κοιλάδες που τη διασχίζουν. Από την κορυφή αυτή του Θυσιαστηρίου βλέπεις το μέγεθος αυτής της Πολιτείας που λέγεται Πέτρα. Και το μέγεθος αυτό δεν είναι μικρό. Είναι 264 τ. χλμ. Όπου έπιανε τα μάτι μας εκτεινόταν η αρχαία Πέτρα.

Σε κάποιο από αυτά τα βουνά της Πέτρας τοποθετείται το περίφημο Βιβλικό απόσπασμα όπου ο Αβραάμ, ως απόδειξη της αφοσίωσής του στο Θεό, παραλίγο να θυσιάσει το γιο του, Ισαάκ. Εδώ είναι και ο τάφος του προφήτη Ααρών, που θεωρείται ιερός χώρος για τους μουσουλμάνους. Προς τιμή του προφήτη, θυσιάζεται σε αυτόν μια κατσίκα κάθε χρόνο.
Αυτή η παραδοσιακή θυσία της κατσίκας ήταν αυτή που … “βοήθησε” τον Burckhardt να «ανακαλύψει» την Πέτρα. Μιλώντας άπταιστα αραβικά, ντύθηκε σαν ντόπιος και επικαλέστηκε ότι ήθελε να θυσιάσει μια κατσίκα στον τάφο του Ααρών. Έτσι τον οδήγησαν στο “Jabal Haroum” (στο βουνό του Ααρών) περνώντας μέσα από την ... Πέτρα, τη χαμένη, νεκρή πόλη που έψαχνε.

Το "Mount Haroum" το είδαμε από εκεί ψηλά. Δηλαδή μας το έδειξε ο Βεδουίνος, γιατί εμείς πως να το ξεχωρίσουμε;
Είναι εκείνο στο βάθος, στην ψηλότερη κορυφή της περιοχής, στην οποία βρίσκεται ένα τζαμί/ιερό, που μέσα του φιλοξενεί τον τάφο του Ααρών. Από εκεί που ήμουν μπορούσα να διακρίνω έναν λευκό θόλο, αλλά στη φωτογραφία ... μάλλον δεν πολυφαίνεται.

Ο Βεδουίνος του Θυσιαστηρίου, ο Ali εκτός του ότι μας έσωσε από την κατρακύλα, μας ... ξενάγησε κιόλας. Μας έδειξε το Mount Haroum, το ιερό του Ααρών, την πηγή που προμηθεύονται νερό οι σημερινοί κάτοικοι της Πέτρας και το ... σπίτι του, που ήταν μια σπηλιά στους πρόποδες ενός άλλου βουνού δίπλα στου Ααρών. Από εκεί πηγαινοέρχεται κάθε μέρα για να δουλέψει το “μαγαζί” του. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι είναι μια απλή υπόθεση για αυτόν. Ότι κάναμε εμείς σήμερα με τη ... γλώσσα έξω, αυτός το κάνει κάθε μέρα με μόνο του όπλο ένα καπελάκι. Και όταν τον ρώτησα πως το καταφέρνει αυτό μου απάντησε: “I’m used to” σηκώνοντας τους ώμους του.

Το σίγουρο είναι ότι και οι σύγχρονοι Βεδουίνοι (όπως και οι αρχαίοι Ναβαταίοι) είναι πολύ καλοί έμποροι. Αφού εγώ που δεν ψωνίζω σχεδόν ποτέ, αγόρασα και δεύτερο ζευγάρι σκουλαρίκια από το μαγαζάκι του Ali και το θυσιαστήριο της Πέτρας.

Λίγο του ότι μας ξενάγησε, λίγο του ότι ανεβαίνει το βουνό κάθε μέρα, λίγο του ότι εκτίμησα το ότι δεν μου «κόλλησε» για να ψωνίσω ενώ είχαμε πιάσει ήδη την ψιλή κουβέντα, όλα αυτά με έσπρωξαν να πάρω και εγώ το αναμνηστικό δωράκι μου. Ο άντρας μου βέβαια με χαρακτήρισε αφελή που ο Βεδουίνος με «έριξε» τόσο εύκολα με την στρατηγική του και το μπλα μπλα του.
«Κοίτα ποιος μιλάει» θα πω εγώ. Αυτός που αγόρασε ταγάρι από το Μοναστήρι!
Εγώ πάντως σίγουρα καταευχαριστήθηκα που πήρα ένα ωραίο σουβενίρ από το «Υψηλό Θυσιαστήριο» της Πέτρας, ένα μέρος που ... δεν το φτάνεις και τόσο εύκολα!

Ήταν η τελευταία σταυροφ… εεε διαδρομή που κάναμε στην Πέτρα. Δύσκολη κατάκτηση αλλά υπέροχη.

Η επιστροφή ήταν εύκολη. Πέραν του ότι ήταν κατηφόρα, δεν ήταν απότομη και είχε αποσβολωτική θέα και προς το φαράγγι, που διασχίζαμε και προς την αρχαία πόλη από ψηλά. Όπου και να κοιτάζαμε ...
Όλες εκείνες τις επιβλητικές προσόψεις που πριν από λίγο τις βλέπαμε να υψώνονται δίπλα μας, τώρα τις είχαμε απέναντί μας και τις παρατηρούσαμε από ψηλά.

Από όλα τα μονοπάτια που κάναμε στην Πέτρα θα διαλέξω ως καλύτερο αυτό του Θυσιαστηρίου και με υπερηφάνεια θα σβήσω από το υπόμνημα του χάρτη αυτής της αρχαίας πολιτείας τα τέσσερα πρώτα μονοπάτια ως ... γενόμενα!

Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι από το High Place θα μπορούσαμε να κατεβούμε πίσω από διαφορετικό μονοπάτι, το "Wadi Al Farasa", το οποίο που κατέληγε στο Ναό του Dushara μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής γεμάτο με πολλά Ναβαταία αξιοθέατα αλλά τότε δεν ... το ήξερα. Βέβαια δεν προλαβαίναμε κιόλας (είναι και 3 χλμ. επιπλέον). Το σίγουρο είναι ότι θα το συνιστούσα σε όσους αρέσει το hiking.

Το Θυσιαστήριο μας έβγαλε εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Από την κορυφή του φύγαμε στις 12:30. Μέχρι να κατεβούμε (βγάζοντας φωτογραφίες), να κοντοσταθούμε για μιαν ακόμη φορά μπροστά στο Θησαυροφυλάκιο (βγάζοντας φωτογραφίες) και να διασχίσουμε το siq (βγάζοντας φωτογραφίες) ... έφτασε 13:45.

Η τελευταία φορά που έβλεπα το θησαυροφυλάκιο (σε αυτήν την εκδρομή) ...

Η ματιά μου έψαξε να βρει και την τέντα που πήγαμε χθες για τη θέα (στην κορυφή του Al Khubtha). Εκεί είναι ψηλά ... στον ουρανό ... πάνω δεξιά στην εικόνα, δίπλα στο δεντράκι.

... και αναρωτήθηκα αν από την γκρεμίλα δίπλα θα ήταν πιο εύκολο να ανέβω ως εκεί. Αλλά τι λέω; Έτσι θα έχανα την καταπληκτική διαδρομή του βράχου "Al Khubtha".

Η τελευταία φορά που έβλεπα και το φαράγγι (και η 6η φορά, που το διέσχιζα) ...

Καλό χρόνο κάναμε και σήμερα δεδομένων των συνθηκών. Βέβαια στη 1:00 έπρεπε να είμαστε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο αλλά τελικά στις 2:00 καταφέραμε να είμαστε έτοιμοι στο αυτοκίνητο για αναχώρηση.
Είχα ραντεβού στις 3:00 στη Wadi Rum, με κάποιον Marco προκειμένου να μας οδηγήσει στο camp που είχα κλείσει διανυκτέρευση για σήμερα το βράδυ και πριν τις 3:45 δεν θα καταφέρναμε να είμαστε εκεί. Τώρα βέβαια και στην ώρα μας να είμαστε στο ραντεβού μας ... πάλι δεν θα έβγαινε το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας , αλλά το κατάλαβα πολύ εκ των υστέρων.

Τελευταία φωτογραφία της Πέτρας ...

Καταγοητευμένη! Τα σέβη μου!

……………………………………. Post ………………………………….

 

[varioAthens]

Το Petra by night πώς αλλαξε τοσο μεσα σε 9 χρονια!!! Το 2015 ουτε τσαγια ειχε ουτε αυτους τους φωτισμους… Σοκ

 

[Smaragda53]

Αχ!

 

[Grerena]

Το 2015 ουτε τσαγια ειχε ουτε αυτους τους φωτισμους… Σοκ

Αυτά είναι τα καλά και τα κακά του υπερτουρισμού.... που εγώ τουλάχιστον δεν περίμενα να συναντήσω στην Ιορδανία σε τέτοιο βαθμό.
Το βράδυ μέσα στην Πέτρα το φανταζόμουν αλλιώς και μου κακοφάνηκε λίγο.
Και έτσι για την ιστορία: το τσάι ήταν πολύ γλυκό και δεν πινόταν.

Αχ!

Αχ! εννοείς: Τι ωραία;
ή
Αχ! εννοείς: Κουράστηκα!

Πάντως μπορεί να έδωσα έμφαση στο "κουράστηκα", αλλά υπερίσχυσε κατά πολύ το: "Τι ωραία!"

 

[Smaragda53]

Το "αχ!" πήγαινε στο ωραίο ταξίδι, την εξέλιξη της περιπέτειας, τις εικόνες και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ιστορία σου που τη γράφεις με τόσο κέφι και ενέργεια

 

[Sassenach77]

Βρήκα όμως και άλλη δικαιολογία. Θέλησα πολύ να πιστέψω (και πίστεψα) ότι το Mujib μοιάζει και λίγο με το φαράγγι του Αχέροντα, που ΕΧΩ ΠΑΕΙ! Σαν εμπειρία. Έτσι δεν είναι; Κάποιος παρακαλώ να μου χρυσώσει το χάπι;

Τι εννοείς ότι μοιάζει λίγο; Ίδιο είναι!

ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΛΕΜΕ!

 

[Sassenach77]

Μπήκαμε σε ένα φαρμακείο γιατί σκέφτηκα ότι σε τέτοια χώρα σαν την Ιορδανία μπορεί και να βρω υδραργυρικό θερμόμετρο να αγοράσω, αφού στην Ελλάδα όσο και αν έχω ψάξει δεν έχω βρει. Και ω! τι χαρά τι χαρά! Βρήκα προς 1,75δηνάρια το ένα κα πήρα …τρία.

Έχω δύο τέτοια θερμόμετρα και το ένα το έχω στο ταξιδιωτικό μου φαρμακείο κιόλας! Είναι παλιά θερμόμετρα και τα δύο φυσικά

Στις 4:00 το πρωί κατάλαβα γιατί νωρίτερα ο Ammar έκανε τόσο μεγάλο θέμα το πρωινό ξύπνημα απ’ τον μουεζίνη και γιατί το 90% των reviews τόνιζαν ότι σε ξυπνά ο μουεζίνης το πρωί!!! Δεν ήταν μόνο ότι ήταν 4:00 η ώρα (!!!), που είναι πολύ νωρίς αλλά ήταν και το εκκωφαντικό του “καλέσματος”. Ξύπνησα τρομαγμένη. Ήταν σα να μας είχαν βάλει το μεγάφωνο μέσα στο δωμάτιό μας. Σαν να ήθελαν να μας τεστάρουν στα πόσα ντεσιμπέλ αντέχουμε το καρδιακό.
Ήταν βέβαια και το τζαμί και αρκετά κοντά μας …

Ωτοασπίδες μικρούλα μου! Απαραίτητο αξεσουάρ στα ταξίδια...

 

[Sassenach77]

Υπέροχη περιγραφή της Πέτρας, μπράβο σου! Ευχαριστώ και για τις πληροφορίες!

 

[Grerena]

Τι εννοείς ότι μοιάζει λίγο; Ίδιο είναι!

ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΛΕΜΕ!

Το ήξερα!!!
Αλλά... ήθελα και μια επιβεβαίωση. Ευχαριστώ.

Έχω δύο τέτοια θερμόμετρα και το ένα το έχω στο ταξιδιωτικό μου φαρμακείο κιόλας! Είναι παλιά θερμόμετρα και τα δύο φυσικά

Είναι πολύ αξιόπιστα, δυσεύρετα και αποτελούν και πολύ ωραία ... δώρα επίσης. Το ένα θερμόμετρο (από αυτά που πήρα) το χάρισα σε μια φίλη και η χαρά που πήρε με το "δώρο" αυτό δεν περιγράφεται. Ήταν κατι που το έψαχνε και πολύ το ήθελε, μου είπε.

Ωτοασπίδες μικρούλα μου! Απαραίτητο αξεσουάρ στα ταξίδια...

Ναι, πρέπει να εμπλουτίσω κι άλλο τον εξοπλισμό μου. Απλά δεν μου είχε τύχει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Δεν τις είχα χρειαστεί ποτέ. Ευτυχώς που οι ωτασπίδες είναι μικρές, γιατι πλέον έχω "υποβαθμίσει" τις αποσκευές μου σε ένα και μόνο backpack , στο οποίο χωράνε.

Υπέροχη περιγραφή της Πέτρας, μπράβο σου! Ευχαριστώ και για τις πληροφορίες!

Δεν έχω λόγια, για τα καλά σου λόγια. Ευχαριστώ πολύ.
Είναι και που η Πέτρα με είχε γοητεύσει από πριν ακόμα τη δω από κοντά.
Ευχαριστώ και για όλες τις επισημάνσεις σου. Πολύ τις χαίρομαι.