Ιορδανία. Once in a lifetime!

[Grerena]

Με παρασέρνεις και μένα...λείπει η Ιορδανία από το "βιογραφικό" μου, θέλω να την εντάξω μόλις βρεθεί η κατάλληλη στιγμή.

Η αλήθεια είναι ότι για μερικές χώρες είναι δύσκολο να βρεθεί η «κατάλληλη στιγμή», η οποία στιγμή είτε αφορά την «ηρεμία» της ευρύτερης περιοχής είτε αφορά μια οικονομική πτήση. Γι’ αυτό «έσο έτοιμη»!

@Kyriakao
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου
Όπως θα περιγράψω και στη συνέχεια έκανα και άλλα μονοπάτια μέσα στην Πέτρα. Δεν «χωρέσανε» όμως όλα τα μονοπάτια μέσα στο πρωινό δύωρο 6:00 με 8:00 και αναγκαστικά τα περπάτησα με ντάλα ήλιο και μου φάνηκαν … γολγοθάς.
Οι απόψεις διίστανται όσον αφορά τη δυσκολία της ανάβασης του μονοπατιού του Μοναστηριού και αυτό μάλλον έγκειται στο πότε γίνεται κάθε φορά αυτή η ανάβαση. Ένας από τους χάρτες που κυκλοφορούσαν στην Πέτρα είχε 8 μονοπάτια, τα οποία χαρακτήριζε ως “easy” μόνο το “main path” και τα υπόλοιπα 7 ως “hard”. Κανένα δεν χαρακτήριζε ως “medium”.

@agmi
Εμένα μου αρέσει ο καφές με κάρδαμο, ειδικά όταν τον πίνω σε αραβική χώρα.
Με θέα το κάστρο Shobak στην έρημο της Ιορδανίας θα τον απολαύσω όπως ένα traditional ρόφημα.
Σε τραπεζάκι όμως μπροστά π.χ. στο Πάνθεον της Ρώμης θα προτιμήσω ένα εσπρεσάκι.
Θέμα γούστου είναι αλλά ευτυχώς μου αρέσει ο καφές σε όλες τις version του και βολεύομαι και με … καραβίσιο ως ταξιδιώτης γαρ.
Η Πέτρα θέλει τον χρόνο της. Γεμίζει άνετα τριήμερο. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και εισιτήριο για τριήμερη είσοδο. Η ημερήσια από το Αμάν δεν είναι η ιδανική λύση για να δεις την Πέτρα αλλά αν δεν υπάρχει χρόνος είναι … μία λύση. Αν δεν είχα χρόνο διαθέσιμο και εγώ το ίδιο θα έκανα.
Όσον αφορά την επικοινωνία: Το whatsapp υπάρχει και με εξυπηρέτησε πολύ στην επικοινωνία μου με τους ξενοδόχους.
Ευχαριστώ για τα εύσημα.

@apodrasi
Αχ! Και στο Mujib δεν πήγα, και στη Γέρασα δεν πήγα και το Αμμάν απλά το μύρισα. Ακόμα και στην Πέτρα που έμεινα δυο μέρες κάτι … τάφοι μου ξέφυγαν! Χα, χα.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

 

[agmi]

Εμενα η κληση με whatsapp σταματουσε στα 10-15", μετα απο τοσες προσπαθειες ειδα οτι οι κλησεις απαγορευονται διαβαζοντας το στο google. Μνμ στο whatsapp παρακανα, μιας που δεν μπορουσα να καλεσω αρχες του 04/2024, σωτηρια ηταν η καρτα της JΟ Orange με 20' διεθνεις κλησεις.

 

[Grerena]

Πέτρα και ... hiking
Το Θησαυροφυλάκιο είναι το πιο εύκολα προσβάσιμο αξιοθέατο της Πέτρας. Από το visitor Center με πεζοπορία 3 χλμ (1,8χλμ. χωματόδρομου & 1,2χλμ μέσα στο siq) σε μία ομαλή διαδρομή μπορείς να έχεις φτάσει και να στέκεσαι μπροστά του. Είναι τόσο βατή η διαδρομή που μπορούν να κυκλοφορούν και … αυτοκινητάκια του golf. Εδώ λοιπόν έχουν πρόσβαση όλοι.

Η διαδρομή συνεχίζει επίσης ομαλά με το main path, το οποίο περνάει από τους βασιλικούς τάφους και το Ρωμαϊκό κομμάτι της πόλης, ως το “Nabatean restaurant”.
Πέραν όμως αυτών των διαδρομών ...

Τα μονοπάτια της Πέτρας ...
Η Πέτρα μπορεί να χαρίσει πολλές απίστευτες εικόνες, πολλές εντυπωσιακές κατασκευές, αρχιτεκτονικό πλούτο, αλλά και εκπληκτικό γεωλογικό τοπίο, την τέχνη της φύσης σε μεγάλα κέφια, μέσα σε κρυμμένα μονοπάτια πεζοπορίας διαφόρων μηκών και δυσκολιών.
Πολλά είναι τα μονοπάτια της Πέτρας. Πολλά και τα περισσότερα ... είναι δύσκολα.

Η Πέτρα αποτελεί μία πρόκληση και στον τομέα του hiking.
Hiking, το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί όταν αποφασίσεις να το κάνεις το κάνεις όχι μόνο για την «Ιθάκη» αλλά και για το «ταξίδι». Όποιο μονοπάτι και να πάρεις πάντα στο τέλος του θα υπάρχει ένα έπαθλο ….συνήθως … θέα σε κάτι μοναδικό.

Η Πέτρα αποτελεί και μια πρόκληση και στον τομέα της … εξερεύνησης.
Πολλές φορές δεν είναι σαφή τα όρια των μονοπατιών. Μεγάλο τμήμα τους αποτελείται από σκαλοπάτια σμιλεμένα πάνω στους βράχους είτε από τους Ναβαταίους είτε από τους Βεδουίνους, αλλά κάπου συνεχίζεις ανάμεσα από βράχια, κάπου σκαρφαλώνεις πάνω σε αυτά, κάπου ακολουθείς σημάδια όπως πυργάκια από πέτρες, κάπου ακολουθείς το ένστικτό σου (όπως οι εξερευνητές ).

Το μονοπάτι του Μοναστηριού που κάναμε το πρωί είναι ένα από αυτά αλλά μέτριας δυσκολίας κατά τη γνώμη μου.
Όλα τα υπόλοιπα μονοπάτια είναι δύσκολα. Είναι ανηφορικά, απότομα πολλές φορές, χωρίς σκιερά σημεία ανάπαυλας και χωρίς σήμανση. Κάπου κάπου μπορεί να χρειαστεί και να σκαρφαλώσεις (ειδικά άμα χαθείς). Δεν είναι δύσκολο να χαθείς! Δεδομένου κιόλας ότι δεν είναι και πολυσύχναστα και δεν συναντάς κανέναν για μεγάλα διαστήματα σε κάνει να νιώθεις την περιπέτεια στο πετσί σου.
Φυσικά υπάρχουν και οι οδηγοί-Βεδουίνοι, που μπορούν να σε πάνε όπου θέλεις αλλά έτσι δεν έχει ... πλάκα.
Είπαμε και εμείς να σπάσουμε λίγο … πλάκα δοκιμάζοντας το μονοπάτι “Al Khubtha”, αυτό που οδηγεί στη συγκλονιστική θέα του Θησαυροφυλακίου.

Το μονοπάτι Al Khubtha
Έχοντας αποφασίσει ότι θα πάμε (εγώ το είχα προ-αποφασισμένο), έπρεπε και να βρούμε το μονοπάτι. Προσανατολιστικά μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιο ήταν το δρομάκι για την κορυφή. “Al Khubtha” είναι το όνομά του…

Αυτή η πινακίδα ήταν ότι έπρεπε για να μας βάλει στον … κουβά. Μου φώναζε «Πρέπει να πας» Έπρεπε να πάμε. Βέβαια μετά από αυτή την πινακίδα … άλλη μία είδαμε, στην κορυφή πια.
Το μονοπάτι αυτό ξεκινούσε από το τέλος των τάφων, αγκάλιαζε όλον τον βόρειο βραχώδη όγκο “Jabal al Khubtha”, που στέκεται απέναντι από το βράχο του Θησαυροφυλακίου, ανεβαίνει περί τα 200μ. ύψος και στο τέλος του έφτανε σε ένα καταπληκτικό σημείο θέασης του φαραγγιού και του θησαυροφυλακίου.

Είχαμε όμως ανάγκη να κάνουμε μια μικρή ανάπαυλα πριν την ανάβαση.
Έτσι αράξαμε για λίγο στο κεφαλόσκαλο του Palace Tomb, αγναντεύοντας την αρχαία Πέτρα.

Φάγαμε την μπανανίτσα μας, τα ξηροκάρπια μας, τα αποξηραμένα συκαλάκια μας, βάλαμε και το αντιηλιακό μας extra δόση και μετά από αυτό το μικρό time out … ξεκινήσαμε για να ανέβουμε το μονοπάτι Al Khubtha, αλλά και «γολγοθά» να το έλεγαν θα το άκουγα.

Ήταν ένα ζόρικο μονοπάτι, μακρύ με μεγάλο ανέβασμα και με λίγα σκιερά σημεία ανάπαυλας.

Έδινε όμως καθ’ όλη τη διάρκειά του καταπληκτικές εικόνες, που αφορούσαν είτε τα σμιλεμένα στο βράχο αρχαία σκαλοπάτια που πατούσα, είτε τη φοβερή θέα προς το φαράγγι που έτρεχε δίπλα μας, είτε τη θέα προς την αρχαία Πέτρα, το main path, το θέατρο, υπέροχες εικόνες που αντικρίζαμε σε κάθε καμπή του μονοπατιού...

Αλλά και το ίδιο το μονοπάτι είναι ένα αξιοθέατο. Υπήρχαν σημεία που είχε σμιλευτεί με τέτοιον τρόπο αφήνοντας ένα κομμάτι του βράχου σαν … στηθαίο, ενώ σε άλλα σημεία το μονοπάτι είχε «βυθιστεί» ολόκληρο μέσα στο βράχο.

Δεν είμαι σίγουρη αν τις περισσότερες στάσεις τις έκανα για να ξεκουραστώ ή για να θαυμάσω και να περιεργαστώ το γύρω τοπίο και την αποσβολωτική θέα. Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι στάσεις ήταν πολλές και επειδή …οι εικόνες ήταν πολλές αλλά και επειδή μου το ζητούσε το … πνευμόνι μου.

Λίγο κόσμο συναντήσαμε στο δρόμο. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση πολυσύχναστο μονοπάτι! Δυο τρείς ανθρώπους να πετύχαμε ζήτημα ήταν. Από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας φυσικά. Αυτό το αναφέρω γιατί έχει σημασία. Στα cinque terre της Ιταλίας πριν αρκετά χρόνια σε ένα απαιτητικό μονοπάτι είχαμε και φαινόμενα ... προσπεράσματος. Χα,χα! Είναι φανερό ότι τώρα είμαστε σε καλύτερη φάση. Μόνο ένας μικρός Βεδουίνος μας προσπέρασε αλλά και αυτός είχε βοήθεια το γαϊδουράκι του.

“You almost there”, μας είπε ένα ζευγάρι που κατέβαινε. Μάλλον ήταν ταξιδιωτική αλληλεγγύη αφού σαν ψέματα μου φάνηκε αυτό το almost. Χα, χα!
«10 minutes up»
Ουφ! Ευτυχώς 10 λεπτά ακόμα, σκέφτηκα.
«And 10 minutes down» τελείωσε την πρότασή του, αποτελειώνοντας και μένα ...
Σοκ! Τι εννοεί; 10 λεπτά down; Έχει και κατάβαση η ... ανάβαση;

Ένα διάλειμμα δεν βλάπτει. Μια βεδουίνικη καλύβα στο χείλος του βράχου με θέα το θέατρο επιεικώς θα τη χαρακτήριζα σανίδα σωτηρίας.

«Μα τώρα θα κάνουμε διάλειμμα; Αφού … almost φτάσαμε», είπε ο άντρας μου.
«Δε νομίζω να φτάσαμε! Βλέπω ένα ζευγάρι στην επιστροφή τους από τη ‘θέα’, που κάνανε στάση για νερό. Αυτοί κουράστηκαν στο … κατέβασμα! »
Τι άλλο μας περιμένει!
Μικρό αλλά αναζωογονητικό ήταν το διάλειμμα. Σχεδόν ξάπλωσα στα μαξιλάρια της τέντας. Ήπιαμε και από μια κόκα κόλα, είδαμε και την εκπληκτική θέα της Πέτρας (τα πάντα φαινόντουσαν από εκεί) και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο και ήρθαν οι παλμοί μας στο φυσιολογικό, είπαμε να συνεχίσουμε.

Ένας χάρτης, που βρήκαμε παρατημένο στα μαξιλάρια της τέντας έδειχνε πράγματι ότι έχουμε ακόμη λίγο δρόμο έως τον τελικό προορισμό μας.

Τελικά όντως είχε άλλα 10 λεπτά ανάβαση ΚΑΙ άλλα 10’ κατάβαση. Ευτυχώς που μας προετοίμασαν δηλαδή γιατί αλλιώς θα ήμουν σίγουρη ότι χαθήκαμε. Παρόλα αυτά βεβαίως και ... χαθήκαμε. Δηλαδή το μονοπάτι … εξαφανίστηκε! Και εδώ που είμαστε ποιον να ρωτήσεις;

Είδαμε ένα ζευγάρι κάπου στο βάθος. «Κοίτα τους! Να ρωτήσουμε»
«Μπα! και αυτοί έχουν χαθεί. Βράχια σκαρφαλώνουν»
Παρ’ όλα αυτά μας φώναξαν από μακριά: «This way, this way» δείχνοντάς μας στην αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που βρίσκονταν εκείνοι (χαμένοι γαρ).
Να και η εξερεύνηση που έλεγα νωρίτερα. “Indiana Jones. Οι κυνηγοί της χαμένης ... θέας" ή και "οι κυνηγοί του χαμένου θησαυροφυλακίου".
Ώσπου ύστερα από 10 λεπτά πραγματικά κατσάβραχα, είδαμε μία πινακίδα. “Panoramic view of Tresaury” έλεγε. Αλλά ... που είναι το μονοπάτι οεο; Χωρίς βέλος είναι η πινακίδα και καρφωμένη πάνω σε ένα βράχο.

... η οποία πινακίδα μας έλεγε με σαφήνεια δηλαδή ότι η θέα του Tresaury είναι κάπου ... εδώ κοντά. . Κάποια στιγμή με τα πολλά βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού ...

... και μετά από λίγο στην είσοδο της καλύβας που ήταν στημένη στο σημείο του βράχου που κατείχε και την περιβόητη θέα.

Ατυχής θα έλεγα ότι είναι η πινακίδα στην είσοδο της καλύβας:

“If you want to see the view you just drink”
Αφού και χωρίς την οδηγία αυτή σίγουρα θα ψωνίζαμε κάτι δροσιστικό για να «ισιώσουμε».
Και η θέα;
Δείτε ...

Είναι πράγματι πολύ ψηλά ...

40μ. ύψος έχει το θησαυροφυλάκιο και από εδώ μοιάζει τόσο μικρό ...

Εγώ τόσο άκρη δεν πήγα. Όχι γιατί έχω υψοφοβία: Αλίμονο! Δεν θα το επέτρεπα αυτό στον εαυτό μου. Θα είχα χάσει τα μισά αξιοθέατα απ’ όσα έχω δει στη ζωή μου, αν είχα υψοφοβία. Απλά φοβόμουν ότι μπορεί και να μη με βαστούσαν τα πόδια μου. Ποιος ξέρει αν ύστερα από τόσο ζόρι πότε θα αποφάσιζαν να επαναστατήσουν; Άσε καλύτερα!
Bγάλαμε τις φωτογραφίες μας (με ασφάλεια), ήπιαμε και ένα μπουκαλάκι νερό, χαλαρώσαμε για κανένα 15λεπτο και φύγαμε.

Και το κατέβασμα ήταν δύσκολο. Έπρεπε να διαχειριστώ και το απότομο της κατάβασης και τα γλιστερά βράχια και την κούραση που είχε αρχίσει να έρχεται.
Κούραση; Ποια κούραση; Όλα στο μυαλό μας είναι. Έχω πολλά ακόμα να κάνω στην Πέτρα. Δεν είμαι κουρασμένη!
Ύστερα από την ανάβαση αυτού του μονοπατιού μπορώ πια να αποφανθώ για το πόσο δύσκολο ήταν το πρωινό μονοπάτι του Μοναστηριού. Δεν ήταν δύσκολο.
Το “Al Khubtha trail” ήταν δύσκολο! Αλλά πολύ χαίρομαι που το έκανα!

Η ώρα είχε περάσει. Τέρμα για σήμερα η Πέτρα. Δηλαδή τέρμα η πρωινή Πέτρα, γιατί το βράδυ θα ξαναμπαίναμε μέσα στο χώρο. Βέβαια μια κουβέντα είναι το «τέλος» για σήμερα γιατί για να βγούμε έξω είχαμε να διανύσουμε μια διαδρομή και ... 4 χλμ. Όταν βρεθήκαμε μετά από μιας ώρας κατάβαση μπροστά το Tresaury ξανά, ονειρευόμουν τα αυτοκινητάκια του golf, για να με βγάλουν έξω. Αυτά που σνόμπαρα στην αρχή, τώρα θα έδινα όσο όσο, για να με μεταφέρουν. Αν και ένα φορείο θα ήταν το καταλληλότερο μέσο για την περίπτωσή μου εκείνη την ώρα.

Χαμός γινόταν μπροστά στο θησαυροφυλάκιο τέτοια ώρα. Καμήλες και Βεδουίνοι ήταν επί ποδός, ώρα αιχμής βλέπετε. Σε λίγο θα έκλεινε ο αρχ. χώρος και όλοι οι επισκέπτες περνούν από τον «κόμβο» του θησαυροφυλακίου προκειμένου να βγουν έξω. Οι κουρασμένοι βολεύονταν και με τις καμήλες.

Εγώ δεν ήμουν κουρασμένη. Ήμουν ... εξαντλημένη.
Στην πιάτσα όμως είχε μόνο καμήλες και όχι golf-άκια.

Ευτυχώς ή δυστυχώς ότι αυτοκινητάκι του golf συναντήσαμε ήταν ‘καπαρωμένο’ εκείνη τη στιγμή και αναγκαστικά προχωρήσαμε πεζοί (απορώ πως βγήκα έξω, με την κούραση που είχα). Τελικά βγήκαμε έξω στις 5:20 ακριβώς. Από τις 6:05 το πρωί έως τις 5:20 το απόγευμα … ούτε καν 12ωρο δεν κλείσαμε μέσα στην Πέτρα! Χα, χα!
Πήραμε το αυτοκίνητο από το parking και πήγαμε καρφί στο ξενοδοχείο μας. Ούτε να πάμε για φαγητό δεν είχαμε κουράγιο. Ένα ντους και λίγο ύπνο είχαμε ανάγκη, τα οποία και κάναμε.

Η Πέτρα τη νύχτα …
Στις 7:30 ξυπνήσαμε. Μέχρι να ετοιμαστούμε η ώρα πήγε 8:05. Στις 8:30 ξεκινούσε το πολύ τουριστικό μεν αλλά πολύ ήθελα να πάω «Petra by night». Αλλά λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον χωρίς τον μπαμπά του ξενοδόχου, ο οποίος μας είχε «κλείσει» στο parking με το αυτοκίνητό του.
«Που είναι ο μπαμπάς σου οεο;» Ρώτησα τον Ammar.
«Είναι στο τέμενος τώρα» Και παράλληλα άνοιγε τα χέρια του σαν να μου έλεγε: Ανωτέρα βία δηλαδή.
«Μήπως να έπαιρνες εσύ το αυτοκίνητο τότε;»
«Το αυτοκίνητο του μπαμπά μου;;; Δεν γίνεται. Δεν έχω το κλειδί.»
Δεν ξέρω αν τα χίλια χρώματα που άλλαξε η φάτσα μου από τα νεύρα μου ή η υποψία της κακής κριτικής στο booking που υπονόησε η φάτσα μου ήταν αυτό που έκανε τον Ammar να μας πει:
«Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας πάω εγώ»
«Γρήγορα πάμε. Και θα μας γυρίσεις φαντάζομαι»

Τρέχοντας έφτασα στο γκισέ και έσκασα άλλα 34 δηνάρια (cash only) για τους δυο μας για να μπούμε μέσα. Εξωφρενική μου φάνηκε η τιμή. Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να κρυφτώ κάπου μέσα στην Πέτρα το απόγευμα περιμένοντας το by night για να γλύτωνα τα χρήματα.
Στις 8:30 ακριβώς ξεκίνησε να περπατά το … καραβάνι. Πολύς κόσμος.

Το μονοπάτι πριν από το siq αλλά και μέσα στο φαράγγι ήταν φωτισμένο με αυτοσχέδια φαναράκια. Σε κάποια σημεία ενισχύονταν το décor με επιπλέον φωτισμό τονίζοντας έτσι τους ιδιαίτερους βραχώδεις σχηματισμούς και τα μνημεία μέσα στο σκοτάδι.

Δεν είχε φαναράκια σε όλη τη διαδρομή, η οποία ήταν αρκετά σκοτεινή (ειδικά μέσα στο φαράγγι), οπότε προχώραγες πότε με το φως των φαναριών πότε με το φως κάποιων φακών (των συνοδοιπόρων).

Ώσπου φτάσαμε κάποια στιγμή στο γνώριμό μας θησαυροφυλάκιο, το οποίο όμως δεν φαινόταν και πολύ, αφού δεν ήταν φωταγωγημένο ακόμα. Μας οδήγησαν να καθίσουμε κατάχαμα, σταυροπόδι σε ψάθες. Καθίσαμε και περιμέναμε περί το μισάωρο ώσπου να καθίσουν και όλοι αυτοί που ακολουθούσαν, οι οποίοι ήταν πολλοί, μα πάρα πολλοί.

Ήταν τόσοι πολλοί που δεν έφτασαν οι ψάθες για να καθίσει όλος ο κόσμος, με αποτέλεσμα ο χώρος και μπροστά στο θησαυροφυλάκιο αλλά και πίσω μας, στην είσοδο του φαραγγιού να καλυφθεί από ορθίους.

Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς και οι ήχοι τόσο έντονοι, που δυσκολευόμουν να αισθανθώ το μυστηριακό του χώρου. Σκέφτηκα ότι αργότερα με τη μουσική και τον φωτισμό θα έρθει και αυτό.
Δεν θα έλεγα όμως ότι ήρθε ποτέ αυτή η στιγμή …

Σε λίγο μπροστά στο θησαυροφυλάκιο βγήκε ένας που μας είπε “Welcome to Jordan” και κάποια ιστορικά στοιχεία που μου φάνηκαν λίγο ... βαρετά (να τα πω; ), ασυναρτησίες (να τα πω; ) παραπλανητικά για να γεμίσει η ώρα (να τα πω; ) όπως π.χ. ότι τρεις είναι οι εκδοχές για το από που πήρε η πόλη το όνομα Πέτρα. Δεν τις κατάλαβα τις εκδοχές έτσι όπως τα είπε αλλά εμείς το ξέρουμε, είναι οφθαλμοφανέστατο ότι η Πέτρα πήρε το όνομά της από την ελληνική λέξη «πέτρα» που σημαίνει … «πέτρα». Είπαμε… ότι όλα είναι … Ελληνικά.
Το όνομά της το οφείλει στους Έλληνες εμπόρους που έβλεπαν στα ταξίδια τους τους κατοίκους της πόλης να γιορτάζουν την εποχή της Άνοιξης μια θεότητα στην οποία προσέφεραν διάφορα αγαθά, ως θυσία πάνω σε μια μεγάλη ... πέτρα.

Η ας πούμε παράσταση δεν διήρκησε περισσότερο από 15 λεπτά. Ένας Βεδουίνος έπαιξε ένα παραδοσιακό όργανο που έμοιαζε με φλάουτο, τόση ώρα, όση χρειαζόταν για να προλάβουν να σερβίρουν όλο τον κόσμο με τσάι. Παράλληλα το Θησαυροφυλάκιο φωτιζόταν με προβολείς αλλάζοντας χρώματα.

Πραγματικά δεν μπορώ να πω ότι αυτό που είδα θα μου μείνει αξέχαστο. Περίμενα κάτι πιο ... μυστηριακό ή κάτι παρόμοιο με το «Ήχος και φως» που είχα δει κάποτε μπροστά στις Πυραμίδες της Αιγύπτου. Αφήγηση κάποιων ιστορικών στοιχείων με προβολή κάποιων εικόνων πάνω στο Θησαυροφυλάκιο ίσως; Το ημερολόγιο του Burckhardt να διάβαζαν, ή αν έκαναν αναφορά στην ανακάλυψή της ή στην εποχή των καραβανιών, ή στη ζωή των Ναβαταίων ή και των Ρωμαίων στην Πέτρα πολύ πιο ενδιαφέρον θα ήταν από αυτό που έκαναν. Ενδεχομένως να μην μπορούν πλέον να ανταποκριθούν οι διοργανωτές λόγω του πολύ κόσμου. Ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς. Το ξαναλέω γιατί πραγματικά ήταν σοκαριστικά πολύς.

Όταν τελείωσε η «παράσταση» σηκωθήκαμε να περιεργαστούμε το χώρο και να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν άξιζε τα λεφτά το Petra by night. Ούτε τα φωτάκια, ούτε το τσάι ούτε η μουσική ούτε ο Disco φωτισμός. Αλλά όπως είπε και η @Alic, που μόνο στο ακουστικό live δεν την είχα για να με συμβουλεύει σε όλο το ταξίδι : «Η Πέτρα by night είναι πολύ τουριστική, αλλά δεν μπορείς να μην πας», το ίδιο θα πω και εγώ. Πολύ τουριστικό αλλά γίνεται να βρεθείς εκεί και να μην πας;

Έτσι, βρέθηκα εκεί για να δω το μυθικό Khazneh σε διάφορα χρώματα, μπλε, πράσινο, χρυσό και ροζ.

Είναι μια ευκαιρία να δεις το Tresaury να φωτίζεται τη νύχτα από εκατοντάδες κεριά και η αίσθηση ότι μπήκες μέσα στο φαράγγι νύχτα αρκεί. Και σε μένα έτυχε μια νύχτα με φεγγάρι ...

Αποχαιρετίσαμε το χώρο για μια ακόμη φορά και πήραμε το δρόμο του φαραγγιού ...

Αυτή η ημέρα (και νύχτα) πρέπει να είναι η πλέον δραστήρια της ταξιδιωτικής μου ζωής. 41.689 βήματα έκανα & 32 δύσκολα χιλιόμετρα. Μπορεί να μην κάλυψα τις αποστάσεις της Πέτρας με τον πιο εργονομικό τρόπο αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Και δεν είναι οποιαδήποτε 41.689 βήματα, αλλά βήματα μέσα στην ήλιο και σε ανηφοροκατήφορο!

Ο Ammar είχε στείλει έναν οδηγό να μας παραλάβει από την έξοδο της Πέτρας. Στις 10:30 είχαμε ραντεβού. Μέχρι να φτάσουμε στη γειτονιά μας η ώρα είχε φτάσει 11 παρά. Είχε απίστευτη κίνηση τέτοια ώρα. Κολλήσαμε στην κίνηση. Κατεβήκαμε νωρίτερα από το αυτοκίνητο του Ammar. «Άφησέ μας εδώ», του είπαμε. Δεν πάμε ξενοδοχείο από τώρα. Πάμε στο στέκι μας για πίτσα.
Στις 12 παρά μπήκαμε στο δωμάτιο και στις 12 ακριβώς … ξεραθήκαμε.
Η πιο δραστήρια μέρα λέμε …

………………………………………. post ………………………………………

 

[Grerena]

Πέτρα ξανά (δεν τη χορταίνω)
Πολύ θα πήγαινε αν ξανακάναμε τη χθεσινή ταρζανιά. Παρόλη την προσπάθεια του μουεζίνη να μας ξυπνήσει από τις 4:00 (πραγματικά εκκωφαντικός θόρυβος), είμαστε τόσο κουρασμένοι που δεν ακούσαμε τίποτα. Δεν άντεχε ο οργανισμός μας δεύτερη μέρα το τόσο πρωινό ξύπνημα. Ήθελε μια ρέγουλα κι αυτός!
Σήμερα θα απολαμβάναμε το πρωινό μας και μετά θα μπαίναμε πάλι στην Πέτρα για μια χαλαρή βόλτα μέσα στο φαράγγι και έως το Θησαυροφυλάκιο και για scenery φωτογραφίες γύρω απ’ το main path. Άντε το πολύ πολύ να βρίσκαμε και κανένα μικρό χαλαρό μονοπάτι. Χα, χα. Έτσι πίστευα αλλά ... δεν έχει τέτοια η Πέτρα.

Νορμάλ ώρα σηκωθήκαμε. Κατά τις 8:30 ανεβήκαμε στον 5ο όροφο, που ήταν η αίθουσα πρωινού. Πρωινό με θέα τα βουνά της Πέτρα είχαμε. Και μάλιστα μόνοι μας, αφού τέτοια ώρα που ανεβήκαμε να φάμε όλοι είχαν ήδη φύγει για τον αρχαιολογικό χώρο.

Πρωινό που έχει αυγά είναι ένα τέλειο πρωινό για μένα.
Σήμερα που θα μπαίναμε στο χαλαρό μέσα στην Πέτρα … επιτρεπόταν να είμαστε και φαγωμένοι. Δεν θα κάναμε τίποτα extreme άλλωστε. Έτσι νόμιζα …
Όμως …

«Τραβάτε με κι ας κλαίω»
Το προηγούμενο βράδυ χαζεύοντας το χάρτη, αυτόν τον χάρτη που είχα βρει παραπεταμένο σε μια τέντα στο μονοπάτι “al Khubtha”, είδα όλα τα highlights του αρχαιολογικού χώρου. Το Θησαυροφυλάκιο (προφανώς), το «Μοναστήρι» (έχω πάει), το «Colonnaded street» (check), τη θέα του Tresaury από ψηλά (έχω πάει), τους Βασιλικούς τάφους (check), τη Βυζαντινή εκκλησία (έχω πάει) … το Θυσιαστήριο, ουπς! Έχω πάει;;;;; Δεν έχω πάει!!!
«Γιατί δεν πήγαμε; Μας ξέφυγε ένα. Το Θυσιαστήριο! Πως μου ξέφυγε αυτό;»
Μπορεί και να μη μου ξέφυγε τελικά. Αν προλάβουμε να πάμε σήμερα. Σκέφτηκα.

Αργά φτάσαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Στις 10:30 βγάλαμε φωτογραφία με φόντο το “I love Petra”, που βρίσκεται εκεί.

Διασχίσαμε το siq με την ησυχία μας (όχι όπως χθες που ψιλοτρέχαμε) ...
Σήμερα το φαράγγι είχε άλλα χρώματα. Έπεφτε ο ήλιος πιο κάθετα και οι κοκκινωπές αποχρώσεις των βράχων ήταν πιο έντονες.

Προσέξαμε λεπτομέρειες που ούτε καν είχαμε δει την προηγούμενη.
Και στις δύο πλευρές του φαραγγιού είδαμε υπολείμματα αρχαίων υδροσωλήνων. Αγωγοί νερού λαξευμένοι (και αυτοί) στο βράχο, οι οποίοι έφερναν πόσιμο νερό από την πηγή του Μωυσή (κοντά στη Wadi Musa) προσφέροντας έτσι στους Ναβαταίους μια ασφαλή παροχή νερού για την πόλη τους. Είδαμε και φράγματα που παρείχαν προστασία από τις πλημμύρες «κλείνοντας» τα πλαϊνά φαράγγια του Siq, ξαναχτισμένα και ανακαινισμένα με τον ίδιο τρόπο που κατασκευάστηκαν αρχικά από τους Ναβαταίους.

Είδαμε και αναθηματικές κόγχες. Κατά μήκος του siq μπορεί να βρεις, αν κοιτάξεις προσεκτικά, πάνω από 50 αναθηματικές κόγχες, πολλά μικρά ιερά και σύμβολα θεών σκαλισμένα στα βράχια, σημεία στα οποία συχνά εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι Ναβαταίοι.

Στις 11:15 είμαστε μπροστά στο θησαυροφυλάκιο ...

Σήμερα είχε κόσμο πολύ. Ήταν και η ώρα τέτοια. Ώρα αιχμής. Φάγανε όλοι πρωινό και ήρθαν. Και οι Βεδουίνοι ήταν πολλοί και οι κράχτες ήταν πολλοί και οι … καμήλες πολλές.

Και τα νεύρα ήταν πολλά. Κάποιοι βεδουίνοι αρπάχτηκαν, ήρθαν στα χέρια για χάρη της πελατείας. Παρακολουθήσαμε και έναν καυγά, χαλαρά …

Ένας Βεδουίνος μας πλησίασε και εμάς.
«Να σας πάμε έως το Μοναστήρι;»
«Μπα, πήγαμε χθες!»
«Τότε να σας πάμε να δείτε τη θέα. Με 15jod το άτομο»
«Μπα, … και εκεί πήγαμε χθες!»
«Gongratulations my friend!»
«Thank you»
Και εκεί τελείωσε η κουβέντα. Ούτε κολλητιλίκια, ούτε ενόχληση περαιτέρω καμία. Κύριος!

Το μονοπάτι του Θυσιαστηρίου
Στο χαλαρό ξεκίνησε η βόλτα αυτή, αλλά κατέληξε σε μια από τα ίδια τα … χθεσινά.

Διασχίσαμε την λουσμένη σήμερα στο φως “street of Fadaces” και αμέσως μετά από τη νεκρόπολη του θεάτρου είδαμε την πινακίδα που σε οδηγεί στο High Place of Sacrifice.

Ύστερα από αυτά που κάναμε χθες τα δύο χιλιομετράκια με 150μ, υψομετρική διαφορά έως την κορυφή του βουνού “Jebel el Madhbab” του “High Place of Sacrifice trail” μου φαινόντουσαν εύκολα εκείνη τη στιγμή.
Στην αρχή ... ήταν εύκολο. Είχε ήλιο μεν αλλά μικρές κλίσεις και όμορφα ... χρώματα ...

Στη συνέχεια όμως ... είχε ανηφοριές ... ξανά ...

Ήταν πιο δύσκολο απ’ το μονοπάτι του Μοναστηριού αλλά πιο εύκολο από το “Al Khubtha”.
800 φιδίσια σκαλοπάτια που άλλα ήταν λαξεμένα στο χείλος ενός φαραγγιού και άλλα διαπερνούσαν τους βράχους μέσα από εσοχές και τρύπες της βουνοπλαγιές μας χάρισαν μία διαδρομή την καλύτερη σε εικόνες ακόμη και από τις δύο χθεσινές. Και την αρχαία πόλη βλέπαμε και το φαράγγι βλέπαμε και τα απέναντι βουνά βλέπαμε τραβώντας λήψεις, που και ένα drone θα ζήλευε.

Στο δεύτερο μισό της διαδρομής «έπιασα» τον εαυτό μου να μονολογεί: «αχ! Πάλι τα ίδια». Ήταν βλέπετε και μεσημέρι σχεδόν και όλη η διαδρομή ήταν κάτω από τον ήλιο.
Δεν είχε κόσμο (δυο/τρεις ανθρώπους συναντήσαμε) και δεν είχε ούτε και τέντες Βεδουίνων στο δρόμο μας. Μπορέσαμε έτσι να θαυμάσουμε το τοπίο χωρίς «τουριστικές παρεμβολές». Οι εικόνες που είχαμε ήταν τέτοιες που θα πω ότι πραγματικά απόλαυσα τη διαδρομή. Τολμώ να πω ότι παρά το δύσκολο της ανάβασης ότι αυτή ήταν η καλύτερή μου πεζοπορία στην Πέτρα.

Λίγο πριν το τέλος είχαμε πάλι τα γνωστά προβλήματα: χάσαμε το μονοπάτι. Δεν έφταιγε πολύ το μονοπάτι... έως και σήμανση είχε. Το βέλος ήταν σαφές:

Το λέει ξεκάθαρα το βέλος. Έπρεπε να σκαρφαλώσουμε στο βράχο. Εμείς φταίγαμε που δεν το … πιστέψαμε.
Πήγαμε δεξιά του βράχου και ... αριστερά του. Δηλαδή χωρίσαμε. Αλλού με έστειλε το δικό μου ένστικτο και αλλού του άντρα μου. Και εκεί που εκφράζαμε τη διαφωνία μας δυνατά και αλά ελληνικά και αλά … γαλλικά, ξαφνικά ακούμε μια φωνή να έρχεται εξ ουρανού: “This way, this way”
Ήταν ένας Βεδουίνος, που είχε το σουβενιράδικο της κορυφής, ο οποίος μας άκουσε και είπε να βοηθήσει για μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Το "High Place of Sacrifice", όπως υποδηλώνει και το όνομά του είναι ένα μέρος όπου οι Ναβαταίοι συνήθιζαν να πραγματοποιούν θυσίες. Αυτές οι θυσίες συνεπάγονταν σπονδές, θυσίες ζώων και άλλες τελετουργίες όπως η καύση λιβανιού. Το «Υψηλό Θυσιαστήριο» βρίσκεται σε επίπεδο πλάτωμα. που σχηματίζεται στην κορυφή του λόφου, του “Jebel el Madhbab”.

Ο χώρος του Θυσιαστηρίου περιλαμβάνει ένα μεγάλο ορθογώνιο τρικλίνιο, όπου οι συμμετέχοντες στη θυσία μοιράζονταν ένα κοινό δείπνο. Στη μέση του High Place υπάρχει ένα μεγάλο πέτρινο μπλοκ, ένα motab δηλ. μια αποθήκη, που φυλάσσονταν τα αγάλματα των θεών που συμμετείχαν στην τελετή. Δίπλα του είναι ο κυκλικός βωμός, που χρησιμοποιούνταν για τη θανάτωση των ζώων, οι πέτρινες λεκάνες νερού (που χρησιμοποιούνταν για το πλύσιμο) και οι αποχετεύσεις που διοχέτευαν το αίμα των θυσιαζόμενων ζώων, το οποίο στραγγίζονταν μέσα από τα λαξεμένα κανάλια.

Η θέα από αυτό το σημείο μαρτυρά πόσο καλά είναι κρυμμένα τα κτίρια της Πέτρας, μέσα στα βουνά της και στις κοιλάδες που τη διασχίζουν. Από την κορυφή αυτή του Θυσιαστηρίου βλέπεις το μέγεθος αυτής της Πολιτείας που λέγεται Πέτρα. Και το μέγεθος αυτό δεν είναι μικρό. Είναι 264 τ. χλμ. Όπου έπιανε τα μάτι μας εκτεινόταν η αρχαία Πέτρα.

Σε κάποιο από αυτά τα βουνά της Πέτρας τοποθετείται το περίφημο Βιβλικό απόσπασμα όπου ο Αβραάμ, ως απόδειξη της αφοσίωσής του στο Θεό, παραλίγο να θυσιάσει το γιο του, Ισαάκ. Εδώ είναι και ο τάφος του προφήτη Ααρών, που θεωρείται ιερός χώρος για τους μουσουλμάνους. Προς τιμή του προφήτη, θυσιάζεται σε αυτόν μια κατσίκα κάθε χρόνο.
Αυτή η παραδοσιακή θυσία της κατσίκας ήταν αυτή που … “βοήθησε” τον Burckhardt να «ανακαλύψει» την Πέτρα. Μιλώντας άπταιστα αραβικά, ντύθηκε σαν ντόπιος και επικαλέστηκε ότι ήθελε να θυσιάσει μια κατσίκα στον τάφο του Ααρών. Έτσι τον οδήγησαν στο “Jabal Haroum” (στο βουνό του Ααρών) περνώντας μέσα από την ... Πέτρα, τη χαμένη, νεκρή πόλη που έψαχνε.

Το "Mount Haroum" το είδαμε από εκεί ψηλά. Δηλαδή μας το έδειξε ο Βεδουίνος, γιατί εμείς πως να το ξεχωρίσουμε;
Είναι εκείνο στο βάθος, στην ψηλότερη κορυφή της περιοχής, στην οποία βρίσκεται ένα τζαμί/ιερό, που μέσα του φιλοξενεί τον τάφο του Ααρών. Από εκεί που ήμουν μπορούσα να διακρίνω έναν λευκό θόλο, αλλά στη φωτογραφία ... μάλλον δεν πολυφαίνεται.

Ο Βεδουίνος του Θυσιαστηρίου, ο Ali εκτός του ότι μας έσωσε από την κατρακύλα, μας ... ξενάγησε κιόλας. Μας έδειξε το Mount Haroum, το ιερό του Ααρών, την πηγή που προμηθεύονται νερό οι σημερινοί κάτοικοι της Πέτρας και το ... σπίτι του, που ήταν μια σπηλιά στους πρόποδες ενός άλλου βουνού δίπλα στου Ααρών. Από εκεί πηγαινοέρχεται κάθε μέρα για να δουλέψει το “μαγαζί” του. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι είναι μια απλή υπόθεση για αυτόν. Ότι κάναμε εμείς σήμερα με τη ... γλώσσα έξω, αυτός το κάνει κάθε μέρα με μόνο του όπλο ένα καπελάκι. Και όταν τον ρώτησα πως το καταφέρνει αυτό μου απάντησε: “I’m used to” σηκώνοντας τους ώμους του.

Το σίγουρο είναι ότι και οι σύγχρονοι Βεδουίνοι (όπως και οι αρχαίοι Ναβαταίοι) είναι πολύ καλοί έμποροι. Αφού εγώ που δεν ψωνίζω σχεδόν ποτέ, αγόρασα και δεύτερο ζευγάρι σκουλαρίκια από το μαγαζάκι του Ali και το θυσιαστήριο της Πέτρας.

Λίγο του ότι μας ξενάγησε, λίγο του ότι ανεβαίνει το βουνό κάθε μέρα, λίγο του ότι εκτίμησα το ότι δεν μου «κόλλησε» για να ψωνίσω ενώ είχαμε πιάσει ήδη την ψιλή κουβέντα, όλα αυτά με έσπρωξαν να πάρω και εγώ το αναμνηστικό δωράκι μου. Ο άντρας μου βέβαια με χαρακτήρισε αφελή που ο Βεδουίνος με «έριξε» τόσο εύκολα με την στρατηγική του και το μπλα μπλα του.
«Κοίτα ποιος μιλάει» θα πω εγώ. Αυτός που αγόρασε ταγάρι από το Μοναστήρι!
Εγώ πάντως σίγουρα καταευχαριστήθηκα που πήρα ένα ωραίο σουβενίρ από το «Υψηλό Θυσιαστήριο» της Πέτρας, ένα μέρος που ... δεν το φτάνεις και τόσο εύκολα!

Ήταν η τελευταία σταυροφ… εεε διαδρομή που κάναμε στην Πέτρα. Δύσκολη κατάκτηση αλλά υπέροχη.

Η επιστροφή ήταν εύκολη. Πέραν του ότι ήταν κατηφόρα, δεν ήταν απότομη και είχε αποσβολωτική θέα και προς το φαράγγι, που διασχίζαμε και προς την αρχαία πόλη από ψηλά. Όπου και να κοιτάζαμε ...
Όλες εκείνες τις επιβλητικές προσόψεις που πριν από λίγο τις βλέπαμε να υψώνονται δίπλα μας, τώρα τις είχαμε απέναντί μας και τις παρατηρούσαμε από ψηλά.

Από όλα τα μονοπάτια που κάναμε στην Πέτρα θα διαλέξω ως καλύτερο αυτό του Θυσιαστηρίου και με υπερηφάνεια θα σβήσω από το υπόμνημα του χάρτη αυτής της αρχαίας πολιτείας τα τέσσερα πρώτα μονοπάτια ως ... γενόμενα!

Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι από το High Place θα μπορούσαμε να κατεβούμε πίσω από διαφορετικό μονοπάτι, το "Wadi Al Farasa", το οποίο που κατέληγε στο Ναό του Dushara μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής γεμάτο με πολλά Ναβαταία αξιοθέατα αλλά τότε δεν ... το ήξερα. Βέβαια δεν προλαβαίναμε κιόλας (είναι και 3 χλμ. επιπλέον). Το σίγουρο είναι ότι θα το συνιστούσα σε όσους αρέσει το hiking.

Το Θυσιαστήριο μας έβγαλε εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Από την κορυφή του φύγαμε στις 12:30. Μέχρι να κατεβούμε (βγάζοντας φωτογραφίες), να κοντοσταθούμε για μιαν ακόμη φορά μπροστά στο Θησαυροφυλάκιο (βγάζοντας φωτογραφίες) και να διασχίσουμε το siq (βγάζοντας φωτογραφίες) ... έφτασε 13:45.

Η τελευταία φορά που έβλεπα το θησαυροφυλάκιο (σε αυτήν την εκδρομή) ...

Η ματιά μου έψαξε να βρει και την τέντα που πήγαμε χθες για τη θέα (στην κορυφή του Al Khubtha). Εκεί είναι ψηλά ... στον ουρανό ... πάνω δεξιά στην εικόνα, δίπλα στο δεντράκι.

... και αναρωτήθηκα αν από την γκρεμίλα δίπλα θα ήταν πιο εύκολο να ανέβω ως εκεί. Αλλά τι λέω; Έτσι θα έχανα την καταπληκτική διαδρομή του βράχου "Al Khubtha".

Η τελευταία φορά που έβλεπα και το φαράγγι (και η 6η φορά, που το διέσχιζα) ...

Καλό χρόνο κάναμε και σήμερα δεδομένων των συνθηκών. Βέβαια στη 1:00 έπρεπε να είμαστε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο αλλά τελικά στις 2:00 καταφέραμε να είμαστε έτοιμοι στο αυτοκίνητο για αναχώρηση.
Είχα ραντεβού στις 3:00 στη Wadi Rum, με κάποιον Marco προκειμένου να μας οδηγήσει στο camp που είχα κλείσει διανυκτέρευση για σήμερα το βράδυ και πριν τις 3:45 δεν θα καταφέρναμε να είμαστε εκεί. Τώρα βέβαια και στην ώρα μας να είμαστε στο ραντεβού μας ... πάλι δεν θα έβγαινε το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας , αλλά το κατάλαβα πολύ εκ των υστέρων.

Τελευταία φωτογραφία της Πέτρας ...

Καταγοητευμένη! Τα σέβη μου!

……………………………………. Post ………………………………….

 

[varioAthens]

Το Petra by night πώς αλλαξε τοσο μεσα σε 9 χρονια!!! Το 2015 ουτε τσαγια ειχε ουτε αυτους τους φωτισμους… Σοκ

 

[Smaragda53]

Αχ!

 

[Grerena]

Το 2015 ουτε τσαγια ειχε ουτε αυτους τους φωτισμους… Σοκ

Αυτά είναι τα καλά και τα κακά του υπερτουρισμού.... που εγώ τουλάχιστον δεν περίμενα να συναντήσω στην Ιορδανία σε τέτοιο βαθμό.
Το βράδυ μέσα στην Πέτρα το φανταζόμουν αλλιώς και μου κακοφάνηκε λίγο.
Και έτσι για την ιστορία: το τσάι ήταν πολύ γλυκό και δεν πινόταν.

Αχ!

Αχ! εννοείς: Τι ωραία;
ή
Αχ! εννοείς: Κουράστηκα!

Πάντως μπορεί να έδωσα έμφαση στο "κουράστηκα", αλλά υπερίσχυσε κατά πολύ το: "Τι ωραία!"

 

[Smaragda53]

Το "αχ!" πήγαινε στο ωραίο ταξίδι, την εξέλιξη της περιπέτειας, τις εικόνες και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ιστορία σου που τη γράφεις με τόσο κέφι και ενέργεια

 

[Sassenach77]

Βρήκα όμως και άλλη δικαιολογία. Θέλησα πολύ να πιστέψω (και πίστεψα) ότι το Mujib μοιάζει και λίγο με το φαράγγι του Αχέροντα, που ΕΧΩ ΠΑΕΙ! Σαν εμπειρία. Έτσι δεν είναι; Κάποιος παρακαλώ να μου χρυσώσει το χάπι;

Τι εννοείς ότι μοιάζει λίγο; Ίδιο είναι!

ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΛΕΜΕ!

Μπήκαμε σε ένα φαρμακείο γιατί σκέφτηκα ότι σε τέτοια χώρα σαν την Ιορδανία μπορεί και να βρω υδραργυρικό θερμόμετρο να αγοράσω, αφού στην Ελλάδα όσο και αν έχω ψάξει δεν έχω βρει. Και ω! τι χαρά τι χαρά! Βρήκα προς 1,75δηνάρια το ένα κα πήρα …τρία.

Έχω δύο τέτοια θερμόμετρα και το ένα το έχω στο ταξιδιωτικό μου φαρμακείο κιόλας! Είναι παλιά θερμόμετρα και τα δύο φυσικά

Στις 4:00 το πρωί κατάλαβα γιατί νωρίτερα ο Ammar έκανε τόσο μεγάλο θέμα το πρωινό ξύπνημα απ’ τον μουεζίνη και γιατί το 90% των reviews τόνιζαν ότι σε ξυπνά ο μουεζίνης το πρωί!!! Δεν ήταν μόνο ότι ήταν 4:00 η ώρα (!!!), που είναι πολύ νωρίς αλλά ήταν και το εκκωφαντικό του “καλέσματος”. Ξύπνησα τρομαγμένη. Ήταν σα να μας είχαν βάλει το μεγάφωνο μέσα στο δωμάτιό μας. Σαν να ήθελαν να μας τεστάρουν στα πόσα ντεσιμπέλ αντέχουμε το καρδιακό.
Ήταν βέβαια και το τζαμί και αρκετά κοντά μας …

Ωτοασπίδες μικρούλα μου! Απαραίτητο αξεσουάρ στα ταξίδια...

 

[Sassenach77]

Υπέροχη περιγραφή της Πέτρας, μπράβο σου! Ευχαριστώ και για τις πληροφορίες!

 

[Grerena]

Τι εννοείς ότι μοιάζει λίγο; Ίδιο είναι!

ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΛΕΜΕ!

Το ήξερα!!!
Αλλά... ήθελα και μια επιβεβαίωση. Ευχαριστώ.

Έχω δύο τέτοια θερμόμετρα και το ένα το έχω στο ταξιδιωτικό μου φαρμακείο κιόλας! Είναι παλιά θερμόμετρα και τα δύο φυσικά

Είναι πολύ αξιόπιστα, δυσεύρετα και αποτελούν και πολύ ωραία ... δώρα επίσης. Το ένα θερμόμετρο (από αυτά που πήρα) το χάρισα σε μια φίλη και η χαρά που πήρε με το "δώρο" αυτό δεν περιγράφεται. Ήταν κατι που το έψαχνε και πολύ το ήθελε, μου είπε.

Ωτοασπίδες μικρούλα μου! Απαραίτητο αξεσουάρ στα ταξίδια...

Ναι, πρέπει να εμπλουτίσω κι άλλο τον εξοπλισμό μου. Απλά δεν μου είχε τύχει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Δεν τις είχα χρειαστεί ποτέ. Ευτυχώς που οι ωτασπίδες είναι μικρές, γιατι πλέον έχω "υποβαθμίσει" τις αποσκευές μου σε ένα και μόνο backpack , στο οποίο χωράνε.

Υπέροχη περιγραφή της Πέτρας, μπράβο σου! Ευχαριστώ και για τις πληροφορίες!

Δεν έχω λόγια, για τα καλά σου λόγια. Ευχαριστώ πολύ.
Είναι και που η Πέτρα με είχε γοητεύσει από πριν ακόμα τη δω από κοντά.
Ευχαριστώ και για όλες τις επισημάνσεις σου. Πολύ τις χαίρομαι.

 

[Grerena]

Wadi Rum ... η ‘διαστημική’ έρημος!
Πανύψηλοι βράχοι από ψαμμίτη, κόκκινοι αμμόλοφοι και απόκοσμοι βραχώδεις σχηματισμοί δημιουργούν ένα ασυνήθιστο τοπίο. Η έρημος Wadi Rum της Ιορδανίας είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα τοπία στον πλανήτη. Αν και δεν μοιάζει να είναι αυτού … του πλανήτη. Η κοκκινωπή άμμος και τα βουνά μοιάζουν με την άνυδρη και κόκκινη επιφάνεια του Άρη. Γι’ αυτό το λόγο και το Χόλυγουντ … αγάπησε την έρημο Wadi Rum και συχνά τη … θυμάται όταν πρόκειται να γυρίσει ταινίες που διαδραματίζονται στον κόκκινο πλανήτη. Η Wadi Rum ήταν σκηνικό για “The Martian”, “The Last days of Mars”, “Red Planet” κ.α.

Εγώ όμως για αυτήν την έρημο πρωτοέμαθα από μια παλαιότερη ταινία, που δεν ήταν άλλη από τον “Laurence of Arabia”. Μια ταινία που αναφέρεται στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην έρημο και που διαμόρφωσαν τη Μέση Ανατολή όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Το 1916 οι Άραβες ξεκίνησαν μια εξέγερση ενάντια στην καταπίεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας απαιτώντας ανεξαρτησία και ελευθερία. Με επικεφαλής τον Σαρίφ Χουσείν μπιν Αλί και τους γιούς του Αμπντάλα Α’ (παππού του σημερινού βασιλιά της Ιορδανίας) και Φαιζάλ Α’ οι μαχητές της εξέγερσης έπρεπε να αντιμετωπίσουν την πολύ καλά εξοπλισμένη Οθωμανική πολεμική μηχανή σε σκληρές μάχες πολλές από τις οποίες έλαβαν χώρα στο Wadi Rum. Ως υπερασπιστής της Αραβικής εξέγερσης ο Tomas E. Laurence (αξιωματικός του Αγγλικού στρατού) πολέμησε στο πλευρό των Αράβων ως επικεφαλής τους, διευθύνοντας ουσιαστικά τις επιχειρήσεις κατά των Οθωμανών. Το αποτέλεσμα ήταν οι Άραβες να οδηγηθούν σε νίκες και να κερδίσουν εδάφη προς Βορρά και ο Laurence να γίνει το πλέον αγαπητό πρόσωπο των Αράβων και να κερδίσει παράσημα και βαθμούς από τον Αγγλικό στρατό.
Η συναρπαστική αυτή ιστορία, αλλά και η ταινία-έπος διαδραματίστηκαν στον συναρπαστικά όμορφο τόπο, στην έρημο Wadi Rum.

Όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά. Κάτι όμως που μπορεί να μην είναι και τόσο γνωστό και που το ανακάλυψα σκαλίζοντας λίγο είναι τη σχέση της ταινίας με τον σημερινό βασιλιά της Ιορδανίας. Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα Β’ χρωστά την ύπαρξή του στην ... ταινία.
Η μητέρα του σημερινού Βασιλιά Αμπντάλα Β’ ήταν Βρετανίδα, που εργαζόταν στην παραγωγή της ταινίας “Laurence of Arabia”. Ο τότε βασιλιάς Χουσείν πήγε στα γυρίσματα, την γνώρισε, την ερωτεύτηκε και στη συνέχεια την παντρεύτηκε.

Σε αυτήν την έρημο με την τόση Ιστορία και την τόση ομορφιά κατευθυνόμασταν σήμερα και μάλιστα θα διανυκτερεύαμε σε μια από τις κατασκηνώσεις της.

Η κατασκήνωση
Πολύ είχα ζοριστεί για να βρω το κατάλυμα που θα μείνουμε στην έρημο. Όλα τα camp έδειχναν ωραία στο booking με ψηλές βαθμολογίες αλλά και με μεγάλο εύρος τιμών. Τα ακριβά δεν μπορούσα να τα πλησιάσω και τα φθηνά με έβαζαν σε υποψίες ότι κάτι στραβό θα έχουν και μάλλον δεν το έβλεπα. Ύστερα από πολύ διάβασμα (των reviews), ερωταπαντήσεις, ανταλλαγή mails κατέληξα σε τρία. Τελικά διάλεξα εκείνο που είχε την καλύτερη ιστοσελίδα, η οποία με έπεισε για την «τιμιότητά» του. Κατέληξα στο “Desert Magic Camp”, το οποίο δεν ήταν στην καρδιά της ερήμου αλλά κοντά στις παρυφές της και κοντά στο χωριό Disah. Δεν το έκλεισα από το Booking ύστερα από τις σοφές συμβουλές της @Alic, που μόλις είχε γυρίσει από την έρημο, έτσι ώστε να μπορώ να πετύχω καλύτερη τιμή στο μιλητό και να αποφύγω δεσμεύσεις και πιθανές παγιδούλες.

Παρόλο που τους Άραβες δεν τους «πιάνεις» στο θέμα παζαριού, νομίζω ότι πέτυχα μια καλή τιμή πακέτου (διανυκτέρευση σε δωμάτιο με μπαλκόνι, jeep tour και βραδινό).
Ήταν όμως η πρώτη μου φορά που είχα κανονίσει τα πράγματα λίγο στο φλου και ένα άγχος το είχα. Δεν είχα τις εγγυήσεις του booking και όλες τις συνεννοήσεις τις είχα κάνει με κάποιον Marco στο WhatsApp. Το ραντεβού μας με τον Marco το είχα κλείσει στο Disah.
Εδώ το σύστημα δουλεύει ως εξής: Πας κάπου που θα σου υποδείξει το camp (που θα διανυκτερεύσεις) για να παρκάρεις και στη συνέχεια έρχεται κάποιος να σε πάρει με ειδικό όχημα 4x4 για να σε πάει στο camp. Απ’ ότι κατάλαβα οι περισσότερες κατασκηνώσεις έτσι δουλεύουν.

Ο δρόμος για την Wadi Rum είναι μια χαρά. Αν είχε και κανένα βενζινάδικο θα ήταν ακόμη καλύτερα. Ίδρωσα μέχρι να το βρούμε. Είχαμε να κάνουμε και καμιά εκατοστή χιλιόμετρα. Δεν είχαμε και λίγα.

Το τοπίο είχε από ώρα αλλάξει. Ήδη έβλεπα στο βάθος τους βράχους που ξεπρόβαλαν μέσα από την κοκκινωπή … αμμουδιά! Μας προϋπάντησαν τα βράχια και η ντόπια … πανίδα.

Φτάσαμε στο χωριό Disah και βρήκαμε εύκολα και το parking.

Ο Marco δεν ήταν εκεί. Του έστειλα μήνυμα και μου απάντησε ότι θα μου στείλει οδηγό για να μας παραλάβει όλους. Ποιους όλους;
Μαζί μας περίμενε και μια παρέα από τρεις Ιορδανούς που δεν έμοιαζαν και τόσο με Ιορδανούς. Ήταν τρία νεαρά παιδιά με χαρακτηριστικά Ινδοευρωπαίων, με πράσινα μάτια, τέλεια Αγγλικά και φιρμάτα ρούχα. Οι δύο είχαν ξαναέρθει Wadi Rum και επειδή τους άρεσε ήρθαν ξανά με τον φίλο τους, που ερχόταν για πρώτη φορά. Την παρέα εμπλούτισε και ένας Καλιφορνέζος που ήρθε λίγο μετά από εμάς, ο οποίος αυτός έμοιαζε με … Άραβα.
Ορισμός του Άραβα ήταν σίγουρα ο οδηγός που ήρθε να μας πάρει. Ήταν ένας caw boy της ερήμου, ίδιος ο Lee Van Cliff, με λευκή κελεμπία!

Ανεβήκαμε όλοι, μαζί με τα μπαγκάζια μας στο jeep και μπήκαμε στην … αμμοθάλασσα.

Σε μόλις 15’ φτάσαμε στο Camp μας.

Στη σκιά ενός βράχου ήταν 13 σκηνές, μια όμορφη βεράντα με θέα, ένας αμμόλοφος και μια σκηνή που εκτελούσε χρέη reception.

Ο receptionist δεν ήταν Άραβας. Ήταν ένας … Ασιάτης, ο οποίος ήταν και αρκετά …ζεν. Ήρεμα, σιγά και νωχελικά έκανε τη δουλειά του. Αργά και με το πάσο του κοίταζε τις κρατήσεις. Σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με μένα που ήμουν λίγο στην τσίτα. Βιαζόμουν να κάνω το jeep tour. Είχαμε κανονίσει να κάνουμε ένα 4ωρο jeep tour στην έρημο και δεδομένου ότι ήρθαμε αργά δεν μου … έβγαινε το 4ωρο έως το ηλιοβασίλεμα. Θα έπρεπε το συντομότερο να φύγουμε για να προλάβουμε και δεν έβλεπα να τσουλάνε γρήγορα τα πράγματα.
Η αγωνία μου σταμάτησε γρήγορα όταν κατάλαβα ότι το tour δεν θα ξεκινούσε όποτε ήθελα εγώ, αλλά όταν ήταν κανονισμένο να ξεκινήσει. Στις 3:30 είχε tour και είχε ήδη ξεκινήσει. Δηλαδή και στην ώρα μας να ήμασταν στο ραντεβού στο Disah, πάλι δεν θα προλαβαίναμε το tour που θα έφευγε στις τρεισίμιση. Να το «φλου» που φοβόμουν, … «έσκασε» . Φταίω και εγώ αλλά φταίνε και αυτοί. Ποτέ δεν μου είπαν ότι τα tour είναι συγκεκριμένες ώρες (νόμιζα ότι γίνονταν όταν «μαζεύουν» κόσμο) και αν ήθελα το 4ωρο θα έπρεπε να είμαι στις 3:00 το αργότερο στο camp.
«Μπορείτε να κάνετε το πρωί το 4ωρο τουρ»
«Όχι δεν μπορώ. Αύριο φεύγουμε»
Μου ήρθε να μπήξω τα κλάματα.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιο άλλο σήμερα;»
«Υπάρχει ένα 2ωρο tour στις 5:30»
«Εντάξει. Αυτό»
Το ακούει αυτό και ο Καλιφορνέζος και κλείνει και αυτός να έρθει μαζί μας.
Αφού πήγε η καρδιά μου στη θέση της, κάθισα υπομονετικά μέχρι να λυθεί ένα overbooked θέμα (ευτυχώς όχι με εμάς) και σε λίγο πήραμε το κλειδί για τη σκηνή μας.

Βρήκαμε τη σκηνή μας, η οποία ήταν … πρώτη σειρά.
Εντάξει! Ήταν απλά τέλεια! Είχε απρόσκοπτη θέα στην έρημο, βεράντα, τεράστια τζαμαρία, δικό της μπάνιο. Ήταν όμορφη. Ήταν πολύ πιο ωραία απ’ ότι ονειρευόμουν!

Με τέτοια θέα απ’ τη σκηνή μας και πουθενά να μην πήγαινα δεν θα με πείραζε (λέμε τώρα).
Ετοιμαστήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και στις 5:25 είμαστε στη reception περιμένοντας το jeep.

Jeep tour
Εννιά άτομα μαζευτήκαμε. Μια παρέα 4 κοριτσιών (θα τις έλεγα και sex and the city αλά Γαλλικά),
ένα ζευγάρι Γάλλων, ο Καλιφορνέζος και εμείς.
Σε δύο ώρες διαθέσιμες έως την ώρα του ηλιοβασιλέματος δεν προλαβαίνεις να απομακρυνθείς πολύ από το camp σου και να πας βαθιά μέσα στην έρημο. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα βλέπαμε τα highlight των άλλων tour, όπως τις δύο γνωστές πέτρινες γέφυρες και τα φαράγγια της ερήμου.
Δεδομένου των συνθηκών όμως, όχι μόνο το είχα αποδεχθεί αλλά ήμουν και ευχαριστημένη.
Βόλτες στην άμμο ήταν όλες απλά εγώ θα έκανα μια … μικρή βόλτα στην άμμο.

Άσε που … αυτά που ήδη έβλεπα ήταν απείρου κάλλους. Φαράγγι το λες και αυτό ή και φυσική ομορφιά!

Πρώτη μας στάση ήταν η πηγή του Laurence. Πηγή που για χρόνια έρχονταν οι Βεδουίνοι για να ποτίσουν τις καμήλες τους αλλά μετά την ταινία απέκτησε όνομα “Laurence spring”. Μάλλον για λόγους promotion, αφού νερό εγώ δεν είδα πουθενά. Το τοπίο όμως τριγύρω ήταν καταπληκτικό.

Εκεί κοντά βρίσκεται και μια τέντα, η οποία μας … κάλεσε για να πιούμε και ένα τσαγάκι στα γρήγορα.
Εκεί οι Βεδουίνοι της τέντας θαύμασαν την μαντήλα του άντρα μου. Εκείνη τη χειροποίητη, που είχαμε πάρει από τη νεκρά θάλασσα. Αυτοί ξέρουν! Ενώ μοιάζει με τις fast fashion μαντήλες, πρόσεξαν τις λεπτομέρειες και μάλιστα τον ρωτούσαν που βρήκε αυτήν την τόσο ωραία μαντήλα. Για το ταγάρι βέβαια ούτε λόγος. Κάτι θα σημαίνει αυτό (λέω εγώ τώρα).

Το μοναδικό κόκκινο χρώμα του αργιλώδους εδάφους και τα τεράστια βράχια, που οι άνεμοι διάβρωσαν μέσα στους αιώνες σμιλεύοντας τα, δίνοντας απίστευτα σχήματα και όγκους, χαρίζουν στο τοπίο έναν απόκοσμο χαρακτήρα.

Στον γηραιότερο βράχο της Wadi Rum κάναμε μια στάση την ώρα που ένα καραβάνι από καμήλες είχε κάνει στάση για ξεκούραση.

Επόμενη στάση ήταν σε ένα σημείο που ένας βράχος έμοιαζε σαν ένα γλυπτό τεράστιο κεφάλι …

Απ’ ότι κατάλαβα τέτοιοι πέτρινοι σχηματισμοί, που μοιάζουν με γλυπτά έχει πολλούς διάσπαρτους μέσα στην έρημο.

Μετά είχε “τρεχαλητό” στην άμμο, όπου το αυτοκίνητο καβαλούσε αμμόλοφους πηδώντας στον αέρα, κάνοντας σπινιαρίσματα στην άμμο χαρίζοντας μας φωνές, γέλια, χαβαλέ και λίγη «ώρα του παιδιού».

Γρήγορα ήρθε η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Σε ένα πλάτωμα σταθήκαμε για να το δούμε.

Όμορφα χρώματα κατέκλυσαν όλο το γύρω τοπίο όπου έφτανε το μάτι μας.
Ο Καλιφορνέζος είχε ξαπλώσει έχοντας θέα αντίθετα από τον ήλιο. Ίσως αυτό έπρεπε να κάνουμε και εμείς για να δούμε τις εντυπωσιακές αλλαγές των χρωμάτων πάνω στα βράχια της ερήμου. Από κόκκινα γινόντουσαν πορτοκαλί.

Η ώρα ήταν 7:30 και ήταν η ώρα του γυρισμού. Σε λίγο θα σκοτείνιαζε.

Γυρίσαμε στο camp κατά τις 8 παρά. Οι Γαλλιδούλες έτρεξαν στον αμμόλοφο που υπήρχε πίσω από τις σκηνές μας για να κάνουν sandboarding. Δεν υπολόγιζαν ούτε τις τούμπες που φάγανε, ούτε τα φορεματάκια που φορούσαν, ούτε την άμμο με την οποία θα γέμιζαν από άκρη σε άκρη. Όλοι οι υπόλοιποι αράξανε στη βεράντα αναμένοντας την ώρα του φαγητού.

Εμείς προτιμήσαμε τη θαλπωρή της φωτιάς που ήταν αναμμένη στο κέντρο της βεράντας. Η θερμοκρασία ήταν τέτοια που ευχάριστα καθόσουν και χωρίς αυτή αλλά …. ήταν καλύτερα με αυτή.

Δυο ταψιά χωμένα μέσα σε φούρνο στην άμμο ψήνονταν εδώ και ώρα, με το παραδοσιακό τρόπο που μαγειρεύουν οι Βεδουίνοι. Λίγο πριν το βγάλουν από την άμμο μας ειδοποίησαν για όποιον θέλει να πάει να δει το ξε-αμμούδιασμα. Είχα ξαναφάει στην Τυνησία κάποτε με αρνί. Το τωρινό ήταν με κοτόπουλο. Νοστιμότατα και τα δύο.

Σε πολύ λίγο πήγαμε για φαγητό. Κοτόπουλο, ρύζι με ψητά λαχανικά, χούμους, σαλάτες, φρούτα … μια χαρά γεύμα, που πολύ μου άρεσε.

Κάτω από τ’άστρα
Την ώρα της χώνεψης ήρθε στο τραπέζι μου ο συμπαθέστατος receptionist να με ρωτήσει αν θέλουμε το βράδυ να πάρουμε μέρος στο stargazing. Χωρίς να ξέρω καλά καλά τι είναι αυτό που με ρωτάει του απάντησα με ένα στόμα και μια ψυχή «Ναι». Ήμουν τόσο γοητευμένη από το κατάλυμα αυτό στην έρημο που ότι και να ήταν αυτό το stargazing δεν μπορεί καλό θα ήταν.
Τελικά ήταν παρατήρηση των άστρων, συνοδεία τσαγιού σε κάποια ερημιά της ερημιάς, που θα μας πήγαιναν με το τζιπ δυο Βεδουίνοι.

Ένα μεγαλούτσικο ζευγάρι Άγγλων, ένα νεότερο Παραγουανών, μια παρέα τριών κοριτσιών Ισπανίδα, Αμερικανίδα και μια Ελληνίδα και εμείς (με δύο οχήματα) ήταν η παρέα.

Προχωρήσαμε αρκετά μέσα στην έρημο, σε σημείο που σκεφτόμουν: Που μας πάνε; Είναι ανάγκη να πάμε μακριά; Παντού έχει άμμο για να αράξουμε για τσάι και παντού έχει ξαστεριά.
Τελικά πήγαμε σε ένα κάπως προστατευμένο μέρος (βράχια γύρω γύρω), στο οποίο υπήρχαν και κάποιοι θάμνοι, τα κλαδιά των οποίων χρειαζόμασταν για τη φωτιά. Μια χαρά δηλαδή, απλά εγώ και ο γρύλλος μου έχουμε θέματα.

Οι Βεδουίνοι με τους φακούς στα χέρια έκοψαν ξύλα από κάτι λίγους θάμνους, άναψαν φωτιά και μετά από λίγο έβαλαν το τσαγιερό στη φωτιά.

Καθίσαμε όλοι σταυροπόδι σερβιριστήκαμε το τσαγάκι μας και πιάσαμε κουβέντα.

Πιο πολύ εμείς οι Έλληνες μιλούσαμε και λίγο ο Παραγουανός. Με τα τρία κορίτσια άλλωστε είμαστε και παλιές γνώριμες από την Πέτρα! Τις είχαμε συναντήσει στο «I Love Petra», όταν περιμέναμε στην ουρά για να βγάλουμε φωτογραφία. Οι Άγγλοι είχαν πάει παράμερα μόνοι τους για να δουν τα άστρα μακριά από τη φωτορύπανση της φωτιάς.
Ήταν μια νύχτα με φεγγάρι και οι γύρω βράχοι διακρίνονταν αρκετά καθαρά.
Ήταν πολύ όμορφα.

Γυρίσαμε στο camp γύρω στις 10:30. Καθίσαμε στη βεράντα πάλι στη φωτιά. Τι όμορφα που ήταν! Με πήρε ο ύπνος στο καναπεδάκι με θέα τις φιγούρες των βράχων και τον έναστρο ουρανό. Άνετα μπορούσα να κοιμηθώ εκεί μέχρι το πρωί. Κατά τις 12:00 έκανα ένα κουράγιο και σηκώθηκα για να «μετακομίσω» στο κρεβάτι μου.

Με ανοιχτές τις κουρτίνες κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ήθελα να ξυπνήσω με το πρώτο πρωινό φως για να δω την ομορφιά της ερήμου την ώρα της Ανατολής (στις 5:40 ξημέρωνε).

Τελικά δεν κατάφερα να ξυπνήσω με το πρώτο πρωινό φως αλλά με το … δεύτερο και την Ανατολή ίσα που την πέτυχα σε …προχωρημένη ώρα.
Είδα και δυο αερόστατα στο βάθος και ικανοποιημένη που μου βγήκε το πρωινό πρόγραμμα έκλεισα τις κουρτίνες και ξανακοιμήθηκα.

Ξύπνησα μία ώρα αργότερα από τη ζέστη. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ζέστη στην έρημο. Άνοιξα παράθυρα και πόρτες και το αεράκι έπαιξε μια χαρά το ρόλο του aircondition. Αφού χαρήκαμε από το κρεβάτι μας τη θέα …

Οριστικά ξυπνήσαμε κατά τις 7:30 και πήγαμε για πρωινό.
Αρκετά πλούσιο ήταν το πρωινό με αυγά, τυριά, χούμους, φρούτα, σαλάτες, χαλβά και πολλά άλλα. Πήραμε το καφεδάκι μας στη βεράντα ρεμβάζοντας για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι την Wadi Rum.

Είχαμε ήδη συνεννοηθεί με τη reception για την ώρα της αναχώρησης μας. Στις 9:30 έφευγε το πλοίο …ε! το jeep για το χωριό Dishah και το parking μας. Προς στιγμή ένιωσα ότι είμαι σε νησί και τα jeep σαν να ήταν βάρκες, αφού δεν μπορείς να μετακινηθείς και να πας οπουδήποτε χωρίς αυτά.
Πήγα να μαζέψω τα πράγματα μας από τη σκηνή.
Πως καταφέραμε σε τόσες λίγες ώρες που μείναμε στη σκηνή να απλώσουμε τόσο πολύ τα όσα χωράνε τα δυο μικρά σακίδια που είχαμε; Άγνωστο! Πρωταθλητές! 35 λεπτά έκανα να τα μαζέψω.
Τα καταφέραμε πάντως και στις 9:30 είμαστε καθισμένοι στην καρότσα του jeep και κατά τις 10 παρά είχαμε ήδη πάρει το αυτοκίνητό μας από το parking.
Μια χαρά δηλαδή. Το αργότερο στις 10:00 ήθελα να φύγουμε για να προλάβουμε τα υπόλοιπα της ημέρας.
Δέκα παρά πήραμε το αμάξι και στις 10:00 πια είχαμε ήδη βγει στο δρόμο για την Aqaba.

Το τρένο του Λόρενς
Είχαμε άλλη μια εκκρεμότητα πριν απομακρυνθούμε από την έρημο.
Το τρένο της Επανάστασης!

Στη στάση Hejaz Railway στην έρημο της Ιορδανίας συναντάς ένα κομμάτι ιστορίας. Μια ατμομηχανή κάθεται στο σταθμό Hejaz της ερήμου για να θυμίζει τις συγκρούσεις του προηγούμενου αιώνα που οδήγησαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης Μέσης Ανατολής.

Οι κυρίαρχοι Οθωμανοί από τη μία και ο αντάρτικος πόλεμος των Αράβων από την άλλη. Το καταλυτικό «όπλο» των Αράβων ήταν οι επιθέσεις στις σιδηροδρομικές γραμμές που διέκοπταν τις διόδους των τρένων και τις μεταφορές προκαλώντας όλεθρο στις τουρκικές επικοινωνίες συμβάλλοντας στην ήττα των Οθωμανών.
Η προέλευση της σύγχρονης Μ. Ανατολής ανάγεται στις επιθέσεις στα τρένα του σιδηροδρόμου Hejaz.

Και εδώ θα αναφερθώ και πάλι στην ταινία «Λώρενς της Αραβίας» και στις επικές σκηνές της, με φόντο το τρένο της επανάστασης, αλλά και το ρόλο που είχε ο τότε βασιλιάς Χουσείν για την πραγματοποίησή της.
Ο νεαρός βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσείν, που ήταν αγγλοτραφής υποστήριξε θερμά την παραγωγή της ταινίας του David Lean. Με διαταγή του παραχωρήθηκε σημαντική υλικοτεχνική βοήθεια καθώς και οδηγοί που γνώριζαν τις καλύτερες τοποθεσίες στην έρημο για λήψεις. Ολόκληρα χωριά Βεδουίνων κινητοποιήθηκαν για να βοηθήσουν στα γυρίσματα της ταινίας. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ο Χουσείν διέθεσε για τις ανάγκες της ταινίας εκατοντάδες στρατιώτες με άλογα και καμήλες του ιορδανικού στρατού, για τις επικές σκηνές των μαχών. Ο Χουσείν πίστευε ότι η ταινία θα ήταν μία καλή διαφήμιση για την εικόνα της Ιορδανίας στο εξωτερικό, αλλά και στην ανάπτυξη του ανύπαρκτου έως τότε τουρισμού. Όμως είχε και ένα προσωπικό ενδιαφέρον αφού ο αρχηγός των Αράβων που απεικονιζόταν σε αυτή ο πρίγκιπας Φαιζάλ ήταν παππούς του.

Σκηνές από την ταινία

Σήμερα το ανακαινισμένο τρένο (με την τούρκικη σημαία) είναι επισκέψιμο. Το τρένο μπορεί και να «ταξιδέψει» παίρνοντας μέρος και σε μια εικονική παράσταση μάχης (που γίνεται συγκεκριμένες μέρες και ώρες). Την αναπαράσταση δεν την πετύχαμε, αν και πολύ θα ήθελα να συμμετείχα, γιατί πιστεύω ότι είναι από τα «τουριστικά» που αξίζουν, αλλά είδαμε το τρένο.
Αντί για το ταξίδι με το τρένο είδα ξανά την ταινία με το που γύρισα πίσω.

Σκηνές από την ταινία

Και ... ήταν σα να ξαναταξίδεψα πάλι.

…………………………….. post ……………………………………………………………….