Ινδία ΙΝΔΙΑ - Η "Θεά" των Μικρών Πραγμάτων

[meli]

Προσωπικα,δεν ξερω γιατί, το Ταζ Μαχαλ,ειναι το λιγοτερο που μου εμεινε στο μυαλο μου απο Ινδια..
Περιμενω την συνεχεια..
..και περιττο να το πω..
Ανυπομονω για Βαρανασι!!!!

 

[KIKI]

φοβερη ιστορια vario !!
τωρα τα διαβασα μαζεμενα και μου αρεσει πολυ ....
περιμενω τη συνεχεια ....

 

[varioAthens]

Ξύπνημα στην πρωτεύουσα του Rajasthan! Eπιτέλους θα δούμε την πραγματική Ινδία!

Μετά από ένα γρήγορο και απογοητευτικό πρωϊνό (είπαμε, ωραία η ινδική κουζίνα αλλά πόσο πια μπιριάνι και garlic naan να αντέξεις και ειδικά στις 07.00 το πρωϊ?), συναντάμε στην είσοδο του ξενοδοχείου τον καινούριο μας ξεναγό. Πάλλευκος, γαλανομάτης και με μία κόκκινη βούλα στο κούτελο... αν μη τι άλλο είναι ινδουϊστής και όχι μουσουλμάνος... θέλω τόσα να ρωτήσω, ειδικά για τη θρησκεία και τις κάστες αλλά “κολλάω”...νομίζω ότι είναι ένα θέμα-ταμπού που δεν το συζητάνε με άσχετους δυτικούς τουρίστες ή ότι θα θεωρηθεί προσβολή να ρωτήσω...”τρώγομαι” όμως...

Επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο με προορισμό το Amber Fort. Στη διάρκεια της διαδρομής και μετά τις τυπικές ερωτήσεις τύπου “πως σας φαίνεται η Ινδία” κ.λ.π., παίρνω το θάρρος και ρωτάω:
- Η κόκκινη βούλα είναι το λεγόμενο μπίντι?
- A! Όχι, μπίντι είναι το γυναικείο σημάδι ανάμεσα στα φρύδια και κανονικά υποδηλώνει την παντρεμένη γυναίκα. Βέβαια, το φοράνε πια και οι ανύπαντρες κοπέλες για διακοσμητικούς λόγους. Το δικό μου σημάδι λέγεται tikka και έχει καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα.
- Και μπαίνει στο συγκεκριμένο σημείο γιατί έχει να κάνει με το τρίτο μάτι?, ξαναρωτάω.
- Ακριβώς, απαντάει κατενθουσιασμένος.
Του εξηγώ ότι το γνωρίζω από τη γιόγκα και ξεκινάμε μία κουβέντα περί γιόγκα. Μας λέει πως κάνει ανελλιπώς κάθε πρωϊ, όπως εκτελεί ανελλιπώς κάθε πρωϊ και τα θρησκευτικά καθήκοντα με τα οποία είναι επιφορτισμένος, ήτοι: προσευχή, προσφορά τροφής στους Θεούς και στις ιερές αγελάδες της γειτονιάς. Μας εξηγεί ότι η γιόγκα είναι ο διαλογισμός μέσω του οποίου ενώνεσαι με το θείο στοιχείο που υπάρχει μέσα σου. Μου έδειξε και κάτι αναπνοές με τις οποίες πετυχαίνεις χαλάρωση. Ααχ! Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όποτε έκανα ασκήσεις χαλάρωσης και αναπνοές γιόγκα στο σπίτι, ο καλός μου κοιτούσε σα να είμαι ημίτρελη, ε μετά από τις συμβουλές του ειδικού, νομίζω ότι με βλέπει πλέον με άλλο μάτι...

Στο μεταξύ φτάσαμε στους πρόποδες του Amber Fort. Πρόκειται για Ακρόπολη-Φρούριο που συνδυάζει αρχιτεκτονική ινδουϊστική με μουσουλμανική (άντε πάλι οι mughals). Ανεβήκαμε πάνω σε ελέφαντες και πήραμε το δρόμο για την κορυφή του Amber Fort. Όσο ανεβαίναμε η θέα γινόταν ολοένα και πιο μαγευτική... βλέπαμε την πόλη, την λίμνη και ένα καραβάνι με ελέφαντες πίσω μας να μεταφέρει υπομονετικά κι άλλους ενθουσιασμένους τουρίστες.

Όταν φτάσαμε στο Amber Fort, ο ξεναγός μας είπε κάποια πράγματα για την ιστορία και την αρχιτεκτονική του Φρουρίου και ξαφνικά από μόνος του μας ρωτάει “Τι γνωρίζετε για τον Ινδουϊσμό? Για τις κάστες?”. Οπ! Να η ευκαιρία να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα και μάλιστα από πρώτο χέρι, γιατί αν και έχω διαβάσει πολλά βιβλία, άρθρα κ.λ.π., άλλο να τα ακούσω από έναν Ινδό... έτσι κάνω την άσχετη “Εμ..όχι και πολλά” απαντάω και του δίνω το έναυσμα να ξεκινήσει:

“Λοιπόν, ο Ινδουϊσμός είναι η 4η μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου με σχεδόν 1 δις πιστούς. Οι βασικές αρχές στις οποίες πιστεύουμε είναι η μετενσάρκωση και το κάρμα. Το κάρμα είναι οι πράξεις της προηγούμενης μας ζωής που καθορίζουν της συνθήκες της τωρινής μας ζωής. Δηλαδή όσοι ανήκουν στις κατώτερες κάστες σημαίνει ότι σε προηγούμενες ζωές δεν υπήρξαν ενάρετοι. Σκοπός όλων είναι να ζούν μία ενάρετη ζωή για να επιστρέψουν σε ανώτερη κάστα. Απώτερος σκοπός όλων είναι η λύτρωση, δηλαδή η απελευθέρωση από τον κύκλο των συνεχών μετενσαρκώσεων. Γι? αυτό και το Βαρανάσι είναι τόσο ιερό... πιστεύεται ότι με την καύση του νεκρού εκεί σταματάει ο κύκλος των μετενσαρκώσεων και η ψυχή επιτέλους απελευθερώνεται”.

Μας μίλησε και για τη διάκριση των ανθρώπων στις 4 κάστες και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο ότι υπάρχει και μία κατηγορία ανθρώπων, οι “ανέγγιχτοι” οι οποίοι είναι εκτός συστήματος καστών και είναι αυτοί που κάνουν τις βρώμικες δουλειές (μαζεύουν σκουπίδια, ξεβουλώνουν βόθρους με τα χέρια τους) και γι? αυτό δεν κάνει να τους αγγίξεις γιατί είναι βρώμικοι.

Όσο μας τα έλεγε αυτά παρατηρούσα ότι όταν πλησίαζαν κάποιοι ζητιάνοι άπλυτοι και ξυπόλητοι, τους έδιωχνε με ένα νεύμα του χεριού σα να διώχνει τη σκόνη από το γιακά του.

Στη συνέχεια μας ρωτάει “Σε ινδουϊστικό ναό έχετε μπεί?”, “Ναι σε αυτούς στο δρόμο”, “Aχ, όχι...αυτοί είναι για τους φτωχούς...γι? αυτό είναι έτσι με πλακάκια σα να είναι τουαλέτες...τώρα θα δείτε έναν πραγματικά υπέροχο ινδουϊστικό ναό... δεν μπαίνουν οι φτωχοί”.
Ήταν ναός της Θεάς Κάλι. Πραγματικά, δεν είχε καμία σχέση με τους ναούς που βλέπαμε στο δρόμο... Καθαρός, καλαίσθητος, με άσπρο όμορφο μάρμαρο. Καθώς μπαίνουμε, μας κοτσάρουν κι εμάς μία βούλα ανάμεσα στα φρύδια. Παρατηρούμε τους πιστούς να κάνουν την προσευχή τους: φέρνουν τα χέρια στο πρόσωπο και στα μαλλιά σα να πλένονται και ξαπλώνουν μπρούμυτα καταγής. Ενδιαφέρουσες εικόνες!

Ωστόσο, στο μυαλό μου αρχίζουν να ενώνονται τα λόγια και οι κινήσεις του ξεναγού και να φτιάχνουν το πάζλ: πάλλευκος, γαλανομάτης, αριστοκρατικός, με το θρησκευτικό σύμβολο στο μέτωπο, τη στιγμή που τόσοι Ινδοί αγωνίζονται στη βιοπάλη αυτός ξυπνάει κάθε πρωϊ και κάνει γιόγκα, είναι επιφορτισμένος με κάποια θρησκευτικά καθήκοντα... τον έφερα στο μυαλό μου να αποδιώχνει σαν μιάσματα τους ζητιάνους που μας πλησίαζαν...
Έτσι στα ξαφνικά, κι ενώ έχουμε πλέον βγεί από το ναό τον ρωτάω “Πώς ξεχωρίζετε τους ανέγγιχτους?”.... Όλο του το πρόσωπο συσπάστηκε παίρνοντας μία έκφραση σα να είχε φάει ψόφιο ποντίκι... “Μα, φαίνονται... από τα ρούχα τους, το πρόσωπό τους, τους τρόπους τους... είναι...είναι...πώς να το πώ... τόσο βρώμικοι...”.
Έπαθα σοκ! Παρόλ? αυτά συνεχίζω, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω την υποψία μου “Κι εσείς? Σε ποιά κάστα ανήκετε?” ρωτάω (αδιακρισία – ξεαδιακρισία εγώ ρώτησα), γελάει αυτάρεσκα και μου λέει το αναμενόμενο “Στους Βραχμάνους... στην ανώτερη...”.

 

[KLEOPATRA]

Μηπως γιαυτο και οι Ινδοι υπομενουν την ενδεια,την βρωμια και τη φτωχια με καρτερικοτητα?
Θεωρουν οτι ειναι μερος του βιου τους(ο οποιος ειναι φτωχος καθοτι δεν υπηρξαν εναρετοι σε προηγουμενη ζωη) ,το οποιο πρεπει να περασουν και να εξιλεωθουν ωστε να μετενσαρκωθουν στη συνεχεια σε μια ανωτερη καστα?

 

[varioAthens]

Μηπως γιαυτο και οι Ινδοι υπομενουν την ενδεια,την βρωμια και τη φτωχια με καρτερικοτητα?
Θεωρουν οτι ειναι μερος του βιου τους(ο οποιος ειναι φτωχος καθοτι δεν υπηρξαν εναρετοι σε προηγουμενη ζωη) ,το οποιο πρεπει να περασουν και να εξιλεωθουν ωστε να μετενσαρκωθουν στη συνεχεια σε μια ανωτερη καστα?

Ακριβώς! Θεωρούν ότι αυτό τους αξίζει και το μόνο που έχουν να περιμένουν είναι ένα καλύτερο κάρμα στην επόμενη ζωή, και για να το επιτύχουν κάνουν μία ενάρετη ζωή στο παρόν!
Γι' αυτό θεωρώ ότι πρέπει πριν κάποιος πάει στην Ινδία να ρίξει πολύ μελέτη γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να καταλάβει και να εξηγήσει πολλά από αυτά που θα δεί!

 

[pattyyy]

Εξαιρετικά ενδιαφέροντα όσα μας γράφεις! Ευχαριστούμε!

 

[ευαγγελια]

Πες μου τι να πω τωρα ρε Vario.. Ευχαριστω πολυ για τις πληροφοριες
Μου ελυσες παρα πολλες αποριες
Περιμενω τη συνεχεια , κυριολεκτικα ΑΔΗΜΟΝΩΩ

 

[varioAthens]

Μετά το AMBER FORT άρχισα να νιώθω σαν θηρίο στο κλουβί... Κάτι η παρουσία του συγκεκριμένου ξεναγού που άρχισε να με εκνευρίζει, κάτι το Jantar Mantar (ένα αστρονομικό παρατηρητήριο) όπου βαρέθηκα οικτρά, ένιωθα να “πνίγομαι”. “Μα να κάθομαι να βλέπω αστρονομικά όργανα, όταν έξω στους δρόμους εκτυλίσσεται η πραγματική ζωή?” Με συνοπτικές διαδικασίες ζητήσαμε από τον ξεναγό αντί ξενάγησης να μας αφήσει μόνους μας να περπατήσουμε στην πόλη. “Μα, το πρόγραμμα έχει και αυτό το Μουσείο και το άλλο...” “Έλεος με τα Μουσεία! Θέλουμε να περπατήσουμε!”...αυτό το τελευταίο το θέσαμε πιο κομψά βεβαίως...
Έτσι, χαιρετήσαμε τον ανωτάτης κάστας ξεναγό μας και αρχίσαμε την περιπλάνηση, με αφετηρία την Παλιά Πόλη της Jaipur και συγκεκριμένα την αγορά έξω από το Hawa Mahal ή Παλάτι των Ανέμων, το πιο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο κτίριο του Rajasthan (αυτό με τα πολλά παραθυράκια μέσα από τα οποία κρυμμένες οι βασιλικές κυρίες του μαχαραγιά κοιτούσαν τι συνέβαινε έξω από το Παλάτι).

Οι αγορές της Jaipur είναι οι καλύτερες απ’ όλων των πόλεων (τουλάχιστον όσων επισκέφθηκα) είτε για κάποιον που είναι λάτρης του shopping, είτε για κάποιον που απλά θέλει να αγοράσει σουβενίρ. Εικόνες γνώριμες με τους εμπόρους να μας ακολουθούν, να μας τραβάνε στα μαγαζιά τους, να μας μιλάνε σε διάφορες γλώσσες προσπαθώντας να μαντέψουν από που ερχόμαστε... και παζάρια μέχρι τελικής πτώσεως... Παντελόνες, σανδάλια, τα χαρακτηριστικά γυναικεία ρατζαστανικά βραχιόλια για 1 και 2 ευρώ. Περπλανιόμασταν μέσα στα πολύχρωμα παζάρια και δεν προλαβαίναμε να “καταγράφουμε” εικόνες στο μυαλό μας και στη φωτογραφική μας μηχανή...

“Αρκετά με την Παλιά Πόλη” σκεφτήκαμε “Ώρα να δούμε πώς κυλάει η ζωή στο καινούριο και μοντέρνο μέρος της πόλης”. Ήθελα να μπώ σε κάποιο mall (ναι έχει και απ’ αυτά), να περάσω από περιοχές όπου εδρεύουν εταιρείες και γραφεία. Παρόλο που υποτίθεται πώς περπατούσαμε στη Νέα Jaipur, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν με τίποτα....Ακαθαρσίες, αγελάδες και άνθρωποι που κάνουν την ανάγκη τους δημοσίως, δεν κάνουν διάκριση μεταξύ υποβαθμισμένων και πλούσιων περιοχών.
Στο πρώτο mall που βρήκαμε, μπήκαμε κατευθείαν γεμάτοι περιέργεια. Ε, λοιπόν τα ινδικά malls απέχουν παρασάγγας από το μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας περί εμπορικού κέντρου. Αποτελούνται από μικρά μαγαζάκια, ολόϊδια με αυτά που βρίσκονται στους δρόμους, μόνο που είναι πιο καθαρά. Δηλαδή, το κάθε κατάστημα είχε μία ποικιλία από ασυνάρτητα είδη σε σημείο που δεν καταλάβαινες τι είδους κατάστημα ήταν το καθένα... Για παράδειγμα, στο ίδιο κατάστημα έβλεπες κατσαρολικά, καλλυντικά, ρούχα, σαμπουάν και οτιδήποτε μπορούσες να φανταστείς. Επίσης mall-ξεmall, σε όλα τα καταστήματα υπήρχε κανονικά στρώμα καταγής όπου ο ιδιοκτήτης έριχνε τις ξάπλες του φαρδύς-πλατύς...ακριβώς όπως στα μαγαζιά που βρίσκονται στους δρόμους!

Βγαίνουμε από το mall και κάναμε μία από τις πιο δύσκολες πεζοπορίες που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Προσέχοντας μην μας πατήσουν αυτοκίνητα-μηχανάκια-ποδήλατα-αγελάδες, μην μας προσγειωθεί καμιά αδέσποτη φτυσιά (μεγάλη μάστιγα στην Ινδία το φτύσιμο...μέχρι που έχουν βάλει πρόστιμο!!!), μην πατήσουμε τίποτα που κανονικά η θέση του δεν είναι στο δρόμο αλλά σε κάποιο αποχωρητήριο και έχοντας γίνει από την κορφή έως τα νύχια άσπροι από την απίστευτη σκόνη, καταφέραμε να διανύσουμε μία απόσταση που ήταν-δεν ήταν 2 χιλιόμετρα, σε ολόκληρη 1 ώρα... Κατάκοποι, ιδρωμένοι και σκονισμένοι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. “Πού θες να καθίσουμε?” ρωτάει ο καλός μου “Στην Pizza Hut” απαντάω.... Όχι-όχι δεν είμαι αμερικανάκι, ούτε μου έλειψε το fastfood, απλά συνηθίζω να πηγαίνω σε διεθνείς αλυσίδες σε χώρες εκτός Ευρώπης, γιατί εκεί βρίσκω περισσότερους ντόπιους απ’ ότι στα εστιατόρια με τοπική κουζίνα. Και πράγματι, δεν έπεσα έξω!

Στην Pizza Hut είδαμε πιο πολλούς ντόπιους απ’ ότι στα ινδικά εστιατόρια! Το πρώτο που μας έκανε εντύπωση μπάινοντας είναι η έντονη μυρωδιά κάρυ! Απίστευτο? Και όμως, έχουν προσαρμόσει το menu στις δικές τους συνήθειες! Τι πίτσες masala, τι πίτσες με κάρυ, τι πίτσες με chili peppers… Δοκιμάσαμε κι εμείς μία “πειραγμένη” εκδοχή πίτσας με κάρυ χαζεύοντας τους άλλους θαμώνες: στελέχη από τις γύρω εταιρείες που έκαναν το μεσημεριανό τους διάλειμμα, οικογένειες με καλοζωϊσμένα παιδάκια (τι αντίθεση με τα ισχνά παιδάκια που κυκλοφορούσαν έξω ξυπόλητα), παρέες φοιτητών που γελούσαν ασταμάτητα και καθόντουσαν χωριστά τα αγόρια της παρέας από τα κορίτσια καθώς δεν θεωρείται και πολύ πρέπον τα πολλά-πολλά με το αντίθετο φύλο...και μέσα σ’ όλα ένας κουρασμένος Ινδός που λαγοκοιμόταν στον ώμο μου! Επίσης, το ρέψιμο πήγαινε σύννεφο... Νόμιζα πώς συνηθιζόταν μόνο στους δρόμους, αλλά τελικά και σε εστιατόρια και σε αεροπλάνα και παντού, νέοι-γέροι, μορφωμένοι-αμόρφωτοι, όλοι επιδίδονται στο σπόρ!

Στο δρόμο της επιστροφής, κάναμε και μία στάση στο must μαγαζί Rawat, όπου κάνουνε ουρές οι ντόπιοι προκειμένου να αγοράσουν τα γλυκά τους. Δεν καταλάβαμε και πολλά από αυτά που βλέπαμε αλλά δοκιμάσαμε κάποια που ήταν σαν λουκουμάδες καθώς και το περιβόητο lassi. To lassi είναι βασισμένο στο γιαούρτι (Ω ναι! παρά τις προειδοποιήσεις δοκιμάσαμε γαλακτοκομικά!), μοιάζει λίγο με milk shake και βγαίνει σε διάφορες εκδοχές: με μπαχαρικά, με φρούτα κ.λ.π. Δεν είναι κακό...

Το δεύτερο και τελευταίο βράδυ μας στην Jaipur αποφασίσαμε να πάμε στο απόλυτο ξενοδοχείο-παλάτι, το Taj Rambagh για ένα ποτό (αν το βαλάντιό σας αντέχει και δείπνο, ακόμα καλύτερα!) Απίστευτη χλιδή, μεγαλοπρεπέστατες αίθουσες, υπέροχοι κήποι και μία μαγευτική ατμόσφαιρα την οποία δημιουργούσε ο χαμηλός φωτισμός και τα αναρίθμητα κεράκια μέσα σε γυάλες. Είχε και ζωντανή ρατζαστανική μουσική και χορό σε πολύ χαμηλό τέμπο, σχεδόν lounge θα έλεγα, που συμπλήρωναν αρμονικά το όλο σκηνικό! Πραγματικά, στο περιβάλλον αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην αισθανθείς για λίγο σαν μαχαραγιάς...

 

[varioAthens]

Και ολίγον από την μαγική ατμόσφαιρα του Taj Rambagh:

 

[getxowoman]

Οσο προχωραει μου αρεσει ολο και πιο πολυ το στορυ!

Σουπερ οι φωτος! Δωσε και αλλες στο λαο!

Καμια φωτο απο τα γλυκα θα δουμε;

 

[varioAthens]

Οσο προχωραει μου αρεσει ολο και πιο πολυ το στορυ!

Σουπερ οι φωτος! Δωσε και αλλες στο λαο!

Καμια φωτο απο τα γλυκα θα δουμε;

Σου κάνουν σκέτοι οι Ινδοί στο ζαχαροπλαστείο???

 

[getxowoman]

Σου κάνουν σκέτοι οι Ινδοί στο ζαχαροπλαστείο???

Οχι βεβαια!