Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ANEL]

Πω πω με τίποτα δε σώζεται η κατάσταση
Να βάλω τον dimf που είναι Πάτρα για φύλακα ή αυτόν;;;;;;;;;;

Το 'πες Ιωάννα αλλά δεν το έκανες να της πάρεις δώρο το καπέλο εκστρατείας,

να βάλεις κάτω απ΄τη γέφυρα ένα καφάσι μπύρες....

 

[Twinkie]

Ναι για το γήπεδο είναι πολύ κατάλληλο.

Ειδικά αν παρουσιαστώ στο ΟΑΚΑ έτσι μες στους Παναθηναϊκούς, το λιντζάρισμα δεν το γλιτώνω. Για guest εμφανίσεις είναι μόνο....Καμιά Πορταριά δηλαδής αν με εννοάς.

 

[STAV]

Ακούγαμε συνέχεια ένα ανεπαίσθητο ήχο σαν γρατζούνισμα, σκάψιμο, ροκάνισμα, δε δώσαμε σημασία. Κάποια στιγμή η Ισαβέλλα ανασηκώνει το κεφάλι της και απορημένη ρωτά
-ακούς ότι ακούω όλη νύχτα;
Πεταχτήκαμε επάνω και αρχίσαμε να κοιτάζουμε γύρω γύρω, που ήταν το άτιμο τρωκτικό; Κοιτάμε παράθυρα, πόρτες , πατώματα όχι. Χμμμ το τρωκτικό αγνώστων διαστάσεων προσπαθεί να εισέλθει από το διπλανό δωμάτιο καταβροχθίζοντας τον ενδιάμεσο τοίχο. Α ωραία , μπορούμε να κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο μέχρι να τα καταφέρει, ρίχνει την ιδέα η Ισαβέλλα. Μα σε αυτό το άθλιο μπάνιο, όχι ζεστό νερό αλλά ούτε καν νερό δεν υπάρχει, μόνο η μεγάλη τσαγιέρα. Αναλαμβάνει ευτυχισμένη, να ρωτήσει την υπεύθυνη του κτηρίου, ενώ εγώ κτυπάω τα σακίδια με ένα παπούτσι να διώξω τυχόν ερπετά, ευτυχώς είχαν πάει όλα στο δωμάτιο της Ιωάννας για παρέα. Η Ισαβέλλα επέστρεψε περιχαρής με δύο εύκολες λύσεις. Η πρώτη πάμε στην αυλή, γεμίζουμε το τσαγιερό από τη σωλήνα για τα πλυντήρια και την τοποθετούμε πάνω σε έναν ηλιακό βραστήρα. Γεμάτη η περιοχή από αυτούς και κοινόχρηστοι παρακαλώ. Αποτελούν σημείο κοινωνικής επαφής, πας το βραστήρα σου εκεί και μέχρι να βράσει το νερό σου, κάνεις κοινωνική κριτική με τους γείτονες.

Η δεύτερη λύση να μεταφέρουμε το νερό στην κεντρική χύτρα ταχύτητας του χωριού, αλλά πρέπει να μαζέψουμε ξύλα

Την κοίταξα αγριεμένος και κατανόησε ότι θα περιφέρουμε για άλλη μια ημέρα 4η ή 5η , δε θυμάμαι πια χωρίς να ακουμπήσουμε αυτό το κοινό αγαθό που λέγεται νερό. Άρα θυμηθείτε SamyeMonasteryHotelμπανάκι ξεχασμένη υπόθεση. Μαζέψαμε γρήγορα τα πράγματα και έρχεται δεύτερη βόμβα απορία. Τι θα φάμε για πρωινό; Θέλεις κάτι πρωτότυπο; Σε γκουρμέ κατιτίς; Μπορούμε να πάμε να φάμε τσάμπα με μπύρα, εκείνο το πλιγούρι δηλ. για πρωινό σε ένα πολύ lowbottom φαγάδικο που είναι στον κεντρικό δρόμο. Πλήρης απογοήτευση στο πρόσωπό της. Α, τι ωραία θα πρωτοτυπήσουμε με μπισκότα και για σήμερα μάλιστα γεμιστά. Στο διάδρομο βλέπουμε την Ιωάννα και την Ίριδα. Οι κατσαρίδες τις βαρέθηκαν και χωρίς πολλά λόγια τους είπαν να ξεκουμπιστούν από το δωμάτιο, καλά είχαν την ησυχία τους τόσες ημέρες. Το μάτι τους αγρίεψε όταν είδαν τα μπισκότα, αλλά δήλωσαν ότι αρχίζουν δίαιτα από εκείνη την ημέρα. Αποφασίσαμε μια τελευταία βόλτα στο samye. Στο μοναστήρι, μια γωνία από το ξενοδοχείο. Βέβαια όταν λέμε μοναστήρι για το samye εννοούμε 4900 τετρ. μέτρα. Να μη ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Γλυτώσαμε την είσοδο 30 Yuan για τους επισκέπτες, μας θυμόντουσαν ντε από την προηγούμενη ημέρα.

Περπατούσαμε μόνοι μας. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που υπήρχαν τοποθετούσαν κλαριά κέδρου και σανδαλόξυλου στη φωτιά και έτσι καπνός αντάμα με μια πικρή μυρουδιά γέμιζε την ατμόσφαιρα. Αμίλητοι σχεδόν περάσαμε μπροστά από το Utse το κεντρικό κτίσμα που ήταν ένας συνδυασμός Κινέζικης, Ινδικής και Θιβετιανής αρχιτεκτονικής, θαυμάσαμε τη Mandala που περιέγραφε τον κόσμο με κέντρο του το βουνό Meru, άλλη μια φορά στο ναό του ήλιου και της σελήνης με τα μάτια του Βούδα να μας ακολουθούν σε κάθε βήμα. Προχωρούσαμε προς την έξοδο. Αρχίσαμε να συζητάμε για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν το παλάτι Yumbulangang και η κοιλάδα των βασιλέων. Τότε άρχισαν να ρίχνονται διάφορες ιδέες. Να παρατήσουμε το βανάκι με τη Droga και τον οδηγό και να πάρουμε το λεωφορείο της γραμμής για Tsetang –περίπου 30 χιλ και 27 Yuan το άτομο. Από εκεί με τα πόδια στο παλάτι -8 χιλ. Πρότεινα να πάμε με τη βάρκα πάλι να δούμε το ποτάμι αλλά η Ιωάννα ουρλιάζοντας αρνήθηκε να υποστεί το μαρτύριο της Κινέζικης φωτογραφίας. Κάποιος είπε να κάνουμε ράφτινγκ με κάτι βάρκες από δέρμα προβάτου. Άλλος να νοικιάσουμε μηχανάκια , έκαναν 40 Yuan την ημέρα, οπότε θα τα βλέπαμε όλα, ναούς μοναστήρια, βασιλιάδες, τον ουρανό ανάποδα. Η Ισαβέλλα επέμενε μετά το ντάτσουν να πάρουμε τρακτέρ 5 Yuan ο καθένας, ευήλιο, ευάερο και πολύ traditional. Ο καθένας είχε κάνει έρευνα αγοράς φαίνεται και είχε άποψη γι αυτό που ονειρευόταν. Την σοβαρότατη συζήτησή μας διέκοψε ένα πιτσιρίκι που πέρασε τρέχοντας μπροστά μας πήγε στην άκρη και χωρίς να κατεβάσει το παντελονάκι του αφόδευσε μεγαλοπρεπώς και μετά ξανά τρέχοντας γύρισε στη μαμά του.
- Αδύνατον πως το έκανε αυτό μα το Βούδα;;; Η Ιωάννα του δίνει ένα παιχνιδάκι και το εκλιπαρεί να το επαναλάβει για να δούμε το θαύμα. Μωρέ για πότε εμφανίστηκε και δεύτερο πιτσιρίκι δε το καταλάβαμε. Τσίμπησε και αυτό ένα κουκλάκι και μια Ιωάννα να φωνάζει για σκύψε να δω. Μα καλά τι επινοητικότητα ήταν αυτή. Σε όλα τα πιτσιρίκια δεν υπήρχε ραφή ενωμένη από πίσω, έτσι δε χρειαζόταν να κατεβάσουν το παντελόνι τους. Η Ίριδα πρότεινε να κόψουμε τις ραφές και εμείς, η Φούλα είπε δεν έχουμε ψαλίδι το πήραν οι Κινέζοι, η Ιωάννα να αναρωτιέται αν και οι ενήλικες λανσάρουν την ίδια μόδα, τύφλα να ‘χει ο Κοστέτσος, να τους πούμε να σκύψουν αναρωτιέται η Ίριδα, όταν ξαφνικά τις υπαρξιακές ανησυχίες διακόπτει μια φωνή: Έλληνες είστε;;;;;;;;!!!!!!!!!!!
Βούδα μου μεγάλε και τιμημένε, και εδώ Έλληνας;;; Έλληνας μετανάστης στην Αυστρία παρακαλώ με άλλους 25 Αυστριακούς Βουδιστές καταλαμβάνουν το μοναστήρι. Τάμα το έχουν κάθε χρόνο να πηγαίνουν σε Βουδιστικά μοναστήρια. Αφού είπαμε 2-3 κουβέντες ευχάριστες, Δημήτρης και αυτός από Κόρινθο …αα και εμείς κάτω από το ποτάμι..κλπ μπήκε στο ψητό. Καλά εσείς με την κρίση στην Ελλάδα πως είστε εδώ;;; Εμείς σας δίνουμε λεφτά γιατί δεν έχετε, αλλά οι Έλληνες κάνουν ταξιδάκια βλέπω!!!! Εγώ ήμουν αντίθετος να σας δώσουμε τα ευρούλια μας συνέχισε και επιμένω ακόμη!!!!!!! Να δουλεύουμε εμείς στην Αυστρία και εσείς οι τεμπέληδες να τρώτε τα ευρώ χωρίς να υπολογίζετε τίποτε; Το τι άκουσε δε λέγετε , αυτός , η Μέρκελ και το σινάφι του. Είχαμε εκνευριστεί τόσο που στο τέλος φύγαμε με ένα ψυχρό καλό ταξίδι. Αυτός εκεί. Να ξαναβρεθούμε!!! Ο Δημήτρης ο δικός μας, ανέφερε εκείνη την ωραία λέξη που συνήθως χρησιμοποιούμε οι Έλληνες αντί ονόματος είπε κάτι και για την προς Κορινθίους επιστολή 1η , αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε η βασανίστρια Droga που με φωνή που δε σήκωνε αστεία
-Μπείτε στο βανάκι γρήγορα γιατί μας καθυστερείτε, χωρίς δεύτερη συζήτηση.
-Και όλες εκείνες οι ιδέες που είχαμε τι έγιναν, πέταξαν;;;
Στριμωχθήκαμε στο βανάκι που ξεκίνησε να φύγει από το χωριό, όταν ξαφνικά κόκκινα πολύφωτα, σφενδόνες, ρεπούμπλικες και άλλης μορφής καπέλα περνούσαν μπροστά μας

Ιππείς, πεζοί, χορευτές,

τύμπανα χωριά ολόκληρα μετακινούνται αντίθετα με εμάς.

Εεεεεεεεεεε στοπ. Τι γίνεται;;;
Μα ξεκινά το ετήσιο πολιτιστικό φεστιβάλ του Yarlung ποταμού που περιλαμβάνει Θιβετιανούς χορούς, θεατρικά δρώμενα, εθνικές ενδυμασίες, το χορό των μοναχών με μάσκες και ειδικά στο Samye διαρκεί 7 ημέρες και σήμερα είναι η ημέρα του θερισμού. Αύριο των ιππέων κ.ο.κ.
Κοιταχτήκαμε, χωρίς κουβέντα πεταχτήκαμε όλοι έξω , παρατήσαμε σύξυλη τη FrauDroga και τον οδηγό και αρχίσαμε να τρέχουμε όλοι χωρίς μιλιά προς το ναό. Απόμακριάακούγαμετιςφωνέςτης Droga: see you later, enjoy it …..
Τρέχαμε αμίλητοι προς το ναό. Οι βουβουζέλες μας καλούσαν

 

[meli]

Τελικα ,παντου υπαρχουν Ελληνες!!

 

[ioanna karagianni]

ο εν λόγο κύριος μου έγινε αμέσως αντιπαθείς και οι επόμενες μέρες δεν άλλαξαν την εντύπωση που είχα για αυτόν. Σας προειδοποιώ θα του ρίξω θάψιμο. Ανωτερότητα ανωτερότητα αλλά και η Κατίνα που είναι μέσα μου εκλιπαρεί την προσοχή σας.

 

[NTINA]

Τελικα ,παντου υπαρχουν Ελληνες!!

Παντού..... και πάντα με τον καλό το λόγο στο στόμα

Stav η περιγραφή του περιστατικού με τα πιτσιρίκια Καταπληκτική

 

[meli]

Ναι,οσο για τον καλο λογο,χαρακτηριστικο μας..
Ριξτα !!! Γουσταρω Κατινα!!
Υ.Γ Αυτο με την κριση και τα ταξιδακια το ακουω συνεχως εγω,απο τον περιγυρο,δεν χρειαζεται να παω μακρυα..
Μουτζωστε παιδια αβερτα!!!

 

[ΕΡΣΗ]

η Κατίνα που είναι μέσα μου εκλιπαρεί την προσοχή σας.

Την εχει αμεριστη!

 

[astral]

Κατίναααα...πού είσαι καλέ? Ακόμα περιμένω...

Σταύρο για άλλη μία φορά ήσουν υπέροχος!
(κι εσύ...Κατίνα μου υπέροχη είσαι, αλλά δε στο πολυλέω για να μην παίρνεις θάρρος )

 

[ioanna karagianni]

Θα τα πάρω πάλι από την αρχή και εγώ. Όταν ξημέρωσε ο Βούδας την μέρα του, σκοπός μας ήταν να φύγουμε αμέσως για την επόμενη στάση μας.

Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο προσέξαμε μια κυρία με την καλή της παραδοσιακή φορεσιά και ένα περίεργο καπέλο, ζητήσαμε από τον οδηγό να σταματήσει κατεβήκαμε σωρηδόν από το αμάξι και αρχίσαμε να την φωτογραφίζουμε όλοι μανιωδώς, μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Αμέσως μετά πέρασαν δύο μαυροφορεμένοι άντρες με πολύχρωμα κασελάκια (σαν αυτά που είχε ερωτευθεί η Ίριδα) δεμένα με μια λωρίδα πανί στην πλάτη τους. Ζητήσαμε από τον οδηγό να σταματήσει κατεβήκαμε σωρηδόν από το αμάξι και αρχίσαμε να την φωτογραφίζουμε όλοι μανιωδώς, μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο. Ξεκινώντας να φύγουμε είδαμε να έρχoνται ιππείς με πορτατίφ φορεμένα στο κεφάλι. Ζητήσαμε από τον οδηγό να σταματήσει κατεβήκαμε σωρηδόν από το αμάξι και αρχίσαμε να την φωτογραφίζουμε όλοι μανιωδώς, μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Όταν πια έκαναν την εμφάνιση τους ολόκληρες ομάδες με παραδοσιακές φορεσιές, κλαδιά στα χέρια, και κασελάκια στην πλάτη δεν προλάβαμε να ζητήσουμε τίποτα, η Ντρόγκα που είχε αρχίσει να παίρνει εκείνο το πολύ ωραίο χρώμα που έχει το λεμόνι όταν παραωριμάζει μας εξήγησε ότι προφανώς έχουν αρχίσει οι εορτασμοί για την ετήσια συγκομιδή. Πλήθη χωρικών αναμένεται να μαζευτούν στο μοναστήρι για να ευλογηθεί η σοδιά τους από τους μοναχούς και ναι, μπορούμε να καθυστερήσουμε λίγο εκεί για να απολαύσουμε την γιορτή, προλαβαίνουμε, φτάνει να σταματήσουμε αυτό το εκνευριστικό σταμάτημα-ξεφόρτωμα-φόρτωμα-ξεκίνημα τις σπάσαμε τα νεύρα. Σε αυτό το σημείο του ξεσπάσματος της Ντρόγκα ο Δημήτρης γύρισε σε εμένα για να με πληροφορήσει ότι υπάρχουν και άλλοι σε αυτό το αυτοκίνητο εκτός από την αφεντιά μου και κάθε φορά που βγαίνω υποχρεούμαι μια και κάθομαι στην εξωτερική θέση να σηκώνω το κάθισμα μου για να βγαίνουν και αυτοί που κάθονται πίσω. Ούπς για αυτό άκουγα κάποιον να βρίζει όσες φορές ορμούσα έξω για να φωτογραφίσω τους χωρικούς, ήταν οι πίσω που προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να σηκώσουν το κάθισμα που ξεχνούσα εγώ η γαϊδούρα.

Δύο απολογητικά λόγια και ένα μετανοημένο βλέμμα αργότερα βρισκόμασταν και πάλι μέσα στο μοναστήρι όπου ο αγρότες είχα αρχίσει ήδη να στήνονται σε ομάδες. Πολύ γρήγορα μαζεύτηκαν και όλοι οι τουρίστες που υπήρχαν στην περιοχή. Ως τότε νόμιζα ότι ήμασταν οι μόνοι αλλά τελικά στο ξενοδοχείο μας καθώς και στα γύρω καταλύματα βρίσκονταν εκείνοι οι Αυστριακοί που σας είπε ο Σταύρος, κάποιοι ψηλοί ξανθοί Αμερικάνοι 60ρηδες και φυσικά πολλοί πολλοί Κινέζοι. Από τους Κινέζους ξεχώριζε ένας ψηλός με στολή παραλλαγής και ενδιαφέρουσα μηχανή . Αυτός λοιπόν ασκούσε μια σοκαριστηκή τακτική, φωτογράφιζε τα πάντα χωρίς να είναι και αυτός στο πλάνο. Όλοι οι άλλοι τα γνωστά, στήνονταν με το σήμα της νίκης και το χαζοχαρούμενο ύψος.

Τα λόγια είναι περιττά, ο Σταύρος έχει ήδη βάλει κάποιες φωτογραφίες της γιορτής. Κρίμα που πρόλαβε να βάλει αυτός τους μοναχούς στην στέγη του μοναστηριού που παίζουν μουσική με τα τεράστια φυσερά τους, ήταν η αγαπημένη μου στιγμή. Οι χωρικοί είχαν κάνει έναν κύκλο γύρω από το προαύλιο του μοναστηριού, οι ιππείς με τα άλογα τους είχαν μαζευτεί στην αριστερή άκρη, και στον ιδικό χτιστό φούρνο έκαιγαν κλαδιά με βότανα και θυμιάματα.
Στην μέση του προαύλιου έβαλαν ένα τραπέζι και πάνω του σωρούς από όλους τους καρπούς που θα μαζεύονταν τις απόμενες μέρες. Οι μοναχοί βγήκαν από το μοναστήρι ψέλνοντας, φόρεσαν σε κάθε χωρικό από ένα λευκό μαντίλι και μετά στάθηκαν πίσω από το τραπέζι και ευλόγησαν τους καρπούς της γης τους.

Έκαναν το ίδιο και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα συνοδεία των χωρικών. Σε κάθε στάση τους άναβαν και μια φωτιά που έκαιγα αρωματικά βότανα.
Την αρμονία και την απλότητα της γιορτής διέκοψε ένα κόκκινο γυαλιστερό και γελοίο πυροσβεστικό της κινεζικής υπηρεσίας που διέσπασε τον κύκλο των πιστών και ήρθε να σταθεί δίπλα στους μοναχούς λες και η μικρή ελεγχόμενη φωτιά θα εξελισσόταν σε πυρκαγιά.

Σε όλη την διάρκεια της γιορτής ο κυριούλης από την Αυστρία μας μιλούσε κατά καιρούς περιχαρής που βρήκε ανθρώπους να μιλήσει Ελληνικά. Αμολώντας όλα αυτά τα μανιτάρια που διαβάσατε από τον προλαλήσαντα.
Όλη αυτή η ατμόσφαιρα, η αγνή και ανεπιτήδευτη γιορτή, οι μοναχοί στην σκεπή με τα πνευστά τους, οι φωτιές στην αυλή και οι αιώνιες στούπες με τα αυστηρά μάτια, σε καλούσε να κατεβάσεις την μηχανή από τα μάτια σου. Τίποτε δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει σε εικόνα την αίσθηση αυτή. Μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας, μια ζεστασιά οικειότητας και νοσταλγίας, για κάτι που οι πρόγονοι μου σίγουρα θα είχαν βιώσει. Σίγουρα κάποιοι από τους προπαπούδες μου θα ευλογούνταν από τον παπά της ενορίας τους πριν ξεκινήσουν την σοδιά. Σίγουρα κάποια μακρινή μου πρόγονος θα πήγαινε στην γιορτή της συγκομιδής ντυμένη με τα καλά της. Όμως αυτά στο δικό μου χωριό ήταν παρελθόν και εγώ για μια ακόμη φορά βρέθηκα τόσα μίλια μακριά από τον τόπο μου αλλά μια ανάσα κοντά στις ρίζες μου. Δεν είναι ειρωνικό;

 

[NTINA]

Εμένα γιατί όλα αυτά που μας περιγράφεις μου φαίνεται ότι είναι
προ των πυλών?
Ίσως,γιατί το τραπέζι μας σε λίγο θα χρειάζεται τελετή.
Μια ανάσα είμαστε από τις ρίζες μας ,όπως καλά είπες.
Το τελετουργικό απ ότι καταλαβαίνω το αναλαμβάνεις εξ ολοκλήρου
Τόσα μαθήματα από τη Ντρόγκα να πάνε τσάμπα?

 

[ioanna karagianni]

Έχοντας απολαύσει λοιπόν την γιορτή αποχαιρετήσαμε τον ελληνόφωνο νέο μας φίλο, ο οποίος μας υποσχέθηκε ότι θα τα ξαναπούμε (δεν θέλω να σας κρατάω σε αγωνία, ναι λοιπόν τον ξανάδαμε), και φύγαμε.

Ο καλοφτιαγμένος δρόμος ξετυλίγονταν ανάμεσα από τα σπαρμένα χωράφια της Yarloung valley. Μια ήρεμη οικιακή φύση, μια ξεκούραστη βαρετή διαδρομή. Έτσι είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό που δεν έκανα τα βράδια στο κρεβάτι μου, να πάρω έναν υπνάκο. Επανήλθα στην πραγματικότητα όταν το βαν σταμάτησε, η Ντρόγκα και ο οδηγός μας πεινούσαν. Τους αφήσαμε σε ένα χωριό για φαγητό και εμείς συνεχίσαμε πεζή την διαδρομή για να ξεμουδιάσουμε. Στις άκρες του δρόμου χωρικοί είχαν στήσει κιόσκια και πουλούσαν τα προϊόντα τους.
Αγοράσαμε ένα μικρό χαριτωμένο καρπούζι, που μας το έκοψαν σε φέτες και το καταναλώσαμε επί τόπου. Όταν μας έφτασε το βαν ο Σταύρος με την Ισαβέλλα αποφάσισαν ότι θα συνέχιζαν την διαδρομή με τα πόδια. Τους αποχαιρετήσαμε και φύγαμε για το Yumbulangang Palace. Τώρα εγώ όταν ακούω για «palace» και βρίσκομαι κάπου στην Ευρώπη π.χ. Αυστρία περιμένω ένα ανάκτορο με ζωγραφιστά ταβάνια και σκαλιστά έπιπλα. Και πολύ καλά κάνω. Όταν ακούω για «palace» όμως και βρίσκομαι στην Ασία τι να περιμένω ε;;;
Φτάσαμε λοιπόν σε έναν λόφο, εμείς ήμασταν στους πρόποδες και το παλάτι στην κορυφή. Από αυτήν την απόσταση το κτίσμα που έφερε τον διακριτικό τίτλο «palace» δεν σου γέμιζε το μάτι. Η διαδρομή πάλι για να το φτάσουμε μας γέμιζε το μάτι και με το παραπάνω. Ανηφορική, στριφογυριστή, και μπόλικη. Δεδομένου του υψομέτρου λαχανιάζαμε και που την βλέπαμε όχι να την ανεβούμε. Για διευκόλυνση των τουριστών οι ντόπιοι, έναντι αμοιβής βεβαίως, προσέφεραν τις ράχες των αλόγων τους. Οι τουρίστες (κινέζοι στην πλειοψηφία) βολεύονταν εκεί πάνω και οι χωρικοί έτρεχαν πίσω από το άλογο τους. Όσο εμείς κοιτάζαμε την ανηφόρα προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν θα την ανεβούμε ή όχι οι ντόπιοι την ανεβοκατέβαιναν με μια άνεση που μας έφερνε αμηχανία.

Από το δίλλημα μας έβγαλε η Ίριδα. Με βούτηξε από το μπράτσο μουρμουρίζοντας αγανακτισμένα «ε όχι πια αυτό πάει πολύ έχει και η κακογουστιά τα όρια της» και άρχισε να σκαρφαλώνει την ανηφοριά σέρνοντάς με από πίσω της. Τα πόδια, η ανάσα μου και τα χρόνια μου αγκομαχούσαν πίσω της, μέχρι που είδα τι ήταν αυτό που της προκάλεσε τόσο έντονη αγανάκτηση. Ένας κινέζος ανεβασμένος πάνω σε τι λέτε; Σε μια καμήλα, ναι ναι σωστά ακούσατε σε μια καμήλα, είχε πάρει τον δρόμο προς το παλάτι. Τα τελευταία υπολείμματα οξυγόνου έφυγαν από το στήθος μου με την μορφή ασθενικού γέλιου. Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι μου φαινόταν πιο γελοίο. Θιβέτ, καμήλα κινέζος. Ο συνδυασμός δεν ταίριαζε από πουθενά.

Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκησε η ανάβαση μας εμένα τότε μου είχε φανεί τουλάχιστον 10ωρο. Από την κορυφή πλέον του λόφου, χαρήκαμε την γλυκιά θέα που έδιναν τα φροντισμένα χωράφια. Το παλάτι ήταν αντάξιο των προσδοκιών μας. Τίποτε το ιδιαίτερο δηλαδή. Ένα οίκημα με στενά δωμάτια, σκοτεινούς χώρους και πέτρινες αυλές. Μου ήθελα και «palace» τρομάρα μου.

Η κατάβαση ως γνωστόν είναι πάντα πιο εύκολη βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση μας. Ήταν κάτι που το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Θα επισκεπτόμασταν τους τάφους των Θιβετιανών Βασιλέων. Πώς να ήταν άραγε;
Περιγράφονταν σαν μια συστάδα από μαυσωλεία όπου θάβονταν οι βασιλιάδες. Στο κέντρο τους υπήρχε ένα σπίτι με φύλακα που φρόντιζε την ασφάλεια των τάφων. Από το 1991 θεωρούνταν μια από τις εθνικές κληρονομιές της χώρας.
Φτάσαμε στο αντίστοιχο μοναστήρι, γνωρίσαμε τον συμπαθέστατο καλόγερο του, και περιμέναμε την ξενάγηση τους διότι ούτε η Ντρόγκα δεν είχε ξαναέρθει σε αυτά τα μέρη και δεν ήξερε τα κατατόπια. Ο καλός καλόγερος μας ξενάγησε άμεσα και αποτελεσματικά. Σήκωσε το δάκτυλο και έδειξε απέναντι. Και απέναντι υπήρχε το απόλυτο τίποτα, αλλά αυτό ήταν οι τάφοι το απόλυτο τίποτε. Μια σειρά από αναχώματα σε ένα χωράφι με χορτάρι. Αυτό και μόνο τίποτε άλλο. Κοτζάμ βασιλιάδες και τους αναλογούσε μόνο ένα μέτρο γης. Τζάμπα δρόμος. Άντε να πηγαίνουμε στην Tsethang σιγά σιγά.
Η Tsethang ήταν η πόλη που θα περνούσαμε το βράδυ μας. Μια απογοητευτική πόλη, απρόσωπη και βρώμικη. Όμως έχω πολλά να σας πω για το ξενοδοχείο μας. Μακράν το πιο κιτσάτο και χλιδάτο ξενοδοχείο που μείναμε. Αύριο όμως αυτά.