Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ΕΡΣΗ]

Που ειναι η Κατινα και οι κατινισμοι της; Τι απεγινε; Χαρηκα και εγω οτι θα ειχαμε αποψε και ενα ξεκατινιασμα!

 

[ioanna karagianni]

Πρόγραμμα:

Αναμένεται ένα ξεκατίνιασμα στην περιγραφή του δείπνου στο ξενοδοχείο της Tsethang. Και ένα αντίστοιχο το επόμενο βράδυ.

 

[NTINA]

Πότε έχουμε πρεμιέρα?
Το κομάτι που αναμένεται να δημοσιευθεί,αποτελεί μάλλον ξεχωριστό κεφάλαιο.Γι αυτό οφείλετε να ενημερώσετε τους αναγνώστες σας.
Να κανονίσουμε τις δουλειές μας .
Stav και Ιωάννα μην κάνετε ότι δεν ακούτε

 

[ioanna karagianni]

Το φιλοθεάμον κοινό θα ενημερωθεί εγκαίρως για την διεξαγωγή της Κατινίασης 2010.
Παρακαλούνται οι αξιότιμοι θεατές να προμηθευτούν εγκαίρως τα εισιτήρια τους προς αποφυγή συνωστισμού.

 

[Twinkie]

Ένα α' θέσης παρακαλώ πολύ. Τέτοια παράσταση να τη δω από τον εξώστη; Κρίμα κι άδικο

 

[astral]

Α, βέβαια, κι εγώ δίπλα στην Twinkie παρακαλώ

Άντε όμως, αργούμε και μου τελειώνουν τα ποπ-κορν

 

[ioanna karagianni]

Πεινάμε. Έχουμε να φάμε κανονικά από την μακρινή εκείνη εποχή που ήμασταν στην Λάσα. Μετά περάσαμε ποτάμια, διασχίσαμε έρημους, περιπλανηθήκαμε σε χωριά, γιορτάσαμε σοδιές. Τουτέστιν δύο μέρες είχαμε να κάτσουμε σε τραπέζι και να φάμε κάτι άλλο εκτός μπισκότου.
Πεινάμε. Το ξενοδοχείο μας είναι χλιδάτο, από αυτά τα μέρη που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι πολυτελή ή κιτσάτα. Ωραία δωμάτια, ευρύχωρα, με καθαρά σεντόνια, ακόμα και υγραντήρα έχει μέσα στο δωμάτιο. Πλυθήκαμε συγυριστήκαμε αλλά Πεινάμε.
Η Φούλα και ο Δημήτρης αναχώρησαν προς εξερεύνηση εστιατορίου στην πόλη. Εμείς μείναμε για να εξερευνήσουμε τις τροφοδοτικές δυνατότητες του ξενοδοχείου μας.
Ο Σταύρος έχει ανακαλύψει μια σειρά από περιποιημένες τραπεζαρίες στο ισόγειο και έχει εκστασιαστεί. Είναι μεγάλες αίθουσες σε διαφορετικές αποχρώσεις η κάθε μια, με Κινέζικη διακόσμηση, και μεγάλα στρογγυλά τραπέζια στην μέση. Προφανώς χρησιμοποιούνται για επαγγελματικά δείπνα. Εμείς πάλι κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου όπου Ασιάτες έτρωγαν απροσδιορίστου ταυτότητος πιάτα, σε ακριβές τιμές. Οι υπάλληλοι είναι ευγενικοί αλλά Κινέζοι, από αγγλικά δεν καταλαβαίνουν ούτε τα βασικά. Συνεννόηση μηδέν και η Ντρόγκα άφαντη. Πεινάμε.
Βγαίνουμε στην πόλη, μια απρόσωπη άσχημη πόλη με μεγάλα κτίρια και σκονισμένη άσφαλτο. Το διπλανό κτίριο φέρει ταμπέλα που πληροφορεί πως μπροστά μας είναι το Κολέγιο της περιοχής, έφηβοι μας χαιρετάνε μέσα από τα κάγκελα των παραθύρων, “Welcome to China” φωνάζουν. Το καλωσόρισμα αν και καλοπροαίρετο χτυπάει άσχημα στα αφτιά. Πεινάμε.
Βρίσκουμε την Φούλα με τον Δημήτρη που γυρίζουν άπραγοι από την εξερεύνηση τους. Παρόλο που η πόλη είναι μεγάλη και οργανωμένη δεν έχει κάτι που θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τα στομάχια μας.
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο στην ίδια κατάσταση που φύγαμε, πεινασμένοι. Γκαρσόνια πηγαινοέρχονται στα ασανσέρ με δίσκους φορτωμένους φαγητά. Εμείς όμως δεν ξέρουμε Κινέζικα για να παραγγείλουμε. Στην πορεία μου προς τον καναπέ σκοντάφτω πάνω σε έναν υπάλληλο, «sorry» του λέω, «no problem» μου απαντάει αυτός. Ώπα, αγγλομαθής. Τον βουτάω από το μανίκι. «Με το μπαρδόν νεαρέ μου. Πεινάμε και δεν μπορούμε να φάμε. Πως θα καταφέρουμε να βάλουμε μια μπουκιά στο πολυτελές ρημάδι σας;». Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πλέον εύκολη συνεννόηση που έχω κάνει, καθότι ο νεαρός μιλούσε κινεζοαγγλικά και εγώ ελληνοαγγλικά. Τελικά όμως συμφωνήσαμε. Το ξενοδοχείο θα μας πρόσφερε ένα δείπνο από 6 διαφορετικά πιάτα συν ρύζι συν νουντλς στην αστρονομική τιμή των 6ευρώ έκαστος. Γιούπι. Που θα φάμε; «Com wit me» προτρέπει ο νέος και πειθήνια τον ακολουθούμε εμείς. Έξω από το στόμα μου έχει ήδη δημιουργηθεί ένα υγρό αυλάκι που κατευθύνεται στο λαιμό μου και στάζει στο πάτωμα.

Λοιπόν δεν θα το πιστέψετε μας οδήγησε σε ένα από εκείνες τις κυκλικές αίθουσες που άρεσαν στον Σταύρο με τα στρογγυλά τραπέζια, γουάο!! Καθίσαμε στις βελούδινες καρέκλες και προμηθευτήκαμε στικάκια. Εγώ αλήθεια σας λέω τα κρατούσα για να φάω το φαί που θα μας έφερναν. Όμως μετά από ένα τέταρτο ήθελα να το χώσω στο μάτι της Φούλας, και στο αφτί του Κινέζου. Είμαι αιμοβόρα; Μόνο όταν πεινάω.
Αλλά θα σας τα διηγηθώ όλα για να μου πείτε αν είχα δίκιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Δικιο- δικιο ειχες! Πες τα μας ολα!

 

[NTINA]

Καλά ρε Ιωάννα Τίποτα δεν μάθατε απ τη συνταξιδιώτισσά ,της προηγούμενης ιστορίας στο Κασμίρ??
αυτή την Κυρία με τις προμήθειες σε κάθε τσέπη.
Πως την είχε πει ο vagantos?

 

[ioanna karagianni]

Καλά ρε Ιωάννα Τίποτα δεν μάθατε απ τη συνταξιδιώτισσά ,της προηγούμενης ιστορίας στο Κασμίρ??
αυτή την Κυρία με τις προμήθειες σε κάθε τσέπη.
Πως την είχε πει ο vagantos?

ΚονσερΒούλα

και το έλεγε η Κατερίνα να πάρουμε καμιά κονσέρβα μαζί μας για να τρώει το σπλάχνο της και εμείς την κοροϊδεύαμε.

 

[ioanna karagianni]

ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1

Το δωμάτιο γέμισε σερβιτόρους που έβγαζαν από το μεγάλο ξύλινο έπιπλο της γωνίας πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, πετσέτες, τα πάντα εκτός από φαί. Πεινάμε. Στην παρέα προστίθεται και ο Κινέζος αγγλόφωνος, πίσω του όρμισε μια Κινεζούλα ενθουσιασμένη που επιτέλους βρήκε θύματα για να εξασκήσει τα αγγλικά της και άρχισε μια ακατάπαυτη πολυλογία. Η Ισαβέλλα μας, κορίτσι ευγενικό και με λεπτούς τρόπους τοποθετήθηκε αμέσως περί της εισβολής. «Εδώ θα μας κατσικωθούν αυτοί; Δουλειές δεν έχουνε; Πάνω από το κεφάλι μας θα τους έχουμε συνεχώς;», ο πατήρ της την επανάφερε στην τάξη, «Ισαβέλλα μου ντροπή, πως μιλάς έτσι». Όμως η «Ισαβέλλα – μου – ντροπή» είχε δίκιο, ο νεαρός προφανώς εκπαιδευόταν εις την αγγλικήν μέσω αμερικάνικων b-movies και συνόδευε τα αγγλικά του με το είδος της σπαστικής κίνησης που έχουν κάτι αμερικανάκια σε αυτές τις ταινίες.
Το κορίτσι που ήξερε καλύτερα αγγλικά αποδείχτηκε εντελώς σαχλό, μπορεί να είχε βιολογικά την ίδια περίπου ηλικία με την Ίριδα αλλά ουσιαστικά ήταν η μέρα με την νύχτα. Αυτή λοιπόν είναι η οικονομία της φύσης. Σκεφτείτε να έπρεπε να κοιμάμαι μαζί της τα βράδια αντί της Ίριδας, θα είχαμε καταλήξει αυτή στο χώμα και εγώ στην φυλακή.

Εγώ βεβαίως τόσο που πεινούσα και στην φυλακή θα πήγαινα φτάνει να μου έταζαν φαί.

Και επιτέλους το πρώτο πιάτο ήρθε. Νοστιμότατο φαινόταν, 4 πιρούνια και 2 στικς αιωρήθηκαν από πάνω του. «Στοπ» φωνάζει η Φούλα, «μην το αγγίζετε θέλω να το φωτογραφήσω.» . Δεν μπορεί να το άκουσα αυτό. Ξαφνιαστήκαμε τόσο πολύ που υπακούσαμε, η Φούλα με ύφος επαγγελματία άρχισε να φωτογραφίζει το πιάτο από όλες τις πλευρές. Έρχεται το δεύτερο πιάτο, αχ θα φάμε, «Όχι όχι μη!! Να το φωτογραφίσω, και μην πειράξετε και το πρώτο θέλω να τα φωτογραφήσω και τα δύο μαζί». Και έτσι συνεχίστηκε το μαρτύριο μου μέχρι το τέταρτο πιάτο όπου ο Δημήτρης σηκώθηκε της απέσπασε την μηχανή από το μάτι της για να την πληροφορήσει ότι υπάρχει ειδικό άρθρο στην διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπερασπίζεται το δικαίωμα των ανθρώπων στην τροφή. Ο Σταύρος την πληροφόρησε ότι η Ισαβέλλα ήταν στα πρόθυρα λιποθυμίας, εγώ της υποσχέθηκα ότι θα σουβλίζω την μηχανή της με τα ξυλάκια μου και η Ίριδα έβγαζε άναρθρες κραυγές, οι χειρονομίες όμως που τις συνόδευαν έκαναν αρκετά σαφή το περιεχόμενο των μουγκρητών της.
Έτσι έφτασε και η πρώτη ευλογημένη μπουκιά στο στόμα μου και ακολούθησαν πολλές άλλες. Η Κινέζα από πάνω συνέχιζε να μιλάει, ως απαντήσεις αρκούσαν τα μουγκρητά μας, προτιμούσα να μην την ακούω. Από τα λίγα που έπιασα να λέει ήταν ότι ο Βούδας είχε έρθει στο Θιβέτ από την Αίγυπτο. Ο νεαρός την συνόδευε με χαρακτηριστικές κινήσεις.

Φάγαμε φάγαμε φάγαμε με το πρόσωπο βουτηγμένο σε σουπιέρες, πιατέλες και σάλτσες. Είχαμε σκάσει στο φαί και το τραπέζι ήταν ακόμα γεμάτο. Η μόνη που έτρωγε με τρόπους ήταν η Φούλα, απίστευτες αντοχές αυτό το κορίτσι.

 

[ΕΡΣΗ]

Ξεκοιλιασμα στο φαι βλεπω. Και ειναι και μεσιμερι και μια λιγουρα με επιασε. Για το ξεκατινιασμα θα χρειαστει να περιμενουμε ακομη πολυ;