Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ΕΡΣΗ]

Καθομαι εδω και δεν πολυ μιλω μην τυχει και χαλασω τη μαγεια του νου που με ταξιδευει σαν εναν αλλο Πητερ Παν, εκει μακρια στην χωρα που δεν υπαρχει...

 

[Rosa]

Απίθανες εικόνες!

Μια ερωτησούλα μόνο: στην πρώτη φωτό, τι ακριβώς εικονίζεται πάνω στον πάγκο?

α) βούτυρο σε τουλπάνια?
β) κεφάλια έμενταλ κομμένα στη μέση?
γ) πατάτες από τον πλανήτη Μέγκατον?

 

[ioanna karagianni]

ioanna μας μεταφερεις την ομορφη ατμοσφαιρα του ταξιδιου σου μεσα απο ωραιες φωτογραφιες.

Γνωριζεις τι ειναι αυτα στην πρωτη φωτο?
Σαν τυρι μοιαζει.

Σωστή παρατήρηση, είναι βούτυρο γιάκ, εντυπωσιακό δεν είναι; το χρησιμοποιούν πολύ. Καταρχήν το βάζουν στο τσάι τους, φυσικά στην μαγειρική τους και επίσης είναι η κύρια προσφορά τους στα μοναστήρια. Όπως εμείς συνηθίζουμε να ανάβουμε κεριά αυτοί βάζουν μια κουταλιά βούτυρο σε μεγάλα μεταλλικά καντήλια με χοντρά φυτίλια που καίνε συνεχώς.

 

[xenos]

εφερες κανενα κεφαλι τυρι-γιακ οταν επεστρεψες?
Βλεπω εχει πολλαπλες χρησεις.

 

[ioanna karagianni]

εφερες κανενα κεφαλι τυρι-γιακ οταν επεστρεψες?
Βλεπω εχει πολλαπλες χρησεις.

χαχα όχι δεν έφερα, προτιμώ την στάκα.
(βούτυρο κύριος όχι τυρί)

 

[ioanna karagianni]

Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Παλιό και τεράστιο μοναστήρι, παλιά αριθμούσε έως και 5.000 μοναχούς, τώρα έχουν περιοριστεί σε μερικές εκατοντάδες. Όταν φτάσαμε υπήρχε μια τεράστια ουρά από πιστούς που περίμεναν στωικά να μπουν. Εμείς πάλι ως τουρίστες τους προσπεράσαμε όλους και μπήκαμε χωρίς να περιμένουμε καθόλου. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAVθυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι πολλοί ιδίως μικρά παιδιά είχαν μουτζουρωμένο το μέτωπο τους. Η Τρόγκα μας εξήγησε ότι ήταν σαν ευλογία για όσους έχουν δυσκολίες με τον ύπνο. Ένας άγιος πατέρας σου εναπόθετε την ευλογημένη μουτζούρα στο μέτωπο όταν προσκυνούσες τον βούδα. Κατενθουσιάστηκα, ότι πρέπει για μένα λέω, αλλά μετά σκέφτηκα την εικόνα που θα παρουσίαζα, μια άσχετη τουρίστρια να καταπατάει ορδές από παιδάκια που είναι στημένα στην σειρά για να μουτζουρωθεί πρώτη και δείλιασα.

Επιτέλους ήρθε η ώρα της Ποτάλα. Για πολλά χρόνια το Θιβέτ για μένα αποτελούσε μόνο η Ποτάλα. Ήταν το παλάτι – μοναστήρι αίνιγμα, το σπίτι του Βουδισμού, η κατοικία του Δαλάι Λάμα, μια ανοικτή πληγή για τους εισβολείς. Την ημέρα την είδα να ορθώνεται πάνω στον βράχο. Το βράδυ στο ξενοδοχείο την είδα να ξεπροβάλει φωτισμένη μέσα από το απόλυτο σκοτάδι. Δεν ήταν απλώς ένα εντυπωσιακό συμπαγές κτίριο, έμοιαζε με ζωντανό οργανισμό που πάλλεται, είχε ρευστότητα και άλλαζε όψη σε κάθε κλήση του κεφαλιού. Οι τουρίστες μπαίνουν με τον συνοδό τους και την προκαθορισμένη ώρα που έχει οριστεί ανά γκρουπ. Εμείς χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετή ώρα, κάτω από τον ανελέητο ήλιο μέχρι να έρθει η σειρά μας. Άπειροι οι κινέζοι, λίγοι οι δυτικοί, κάμποσοι ντόπιοι που ερχόντουσαν για προσκύνημα. Ρωτήσαμε γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί κινέζοι παντού και η Τρόγκα μας εξήγησε ότι αυτήν την εποχή το Θιβέτ είναι πιο δροσερό από την χώρα τους και το προτιμούν για διακοπές. Κακή εποχή διαλέξαμε να έρθουμε.
Ήρθε η σειρά μας, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε αργά, λαχανιασμένα και ιδρωμένα, το παλάτι σε τραβούσε σαν μαγνήτης, δίπλα μου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Θιβετιανών με το εγγόνι τους στην πλάτη ανέβαιναν άνετα την ίδια ανηφόρα που για μένα ήταν Γολγοθάς.

Κάπου εκεί η μαγεία χάθηκε. Δεν ήταν η εγκατεστημένη στα κεφάλια μας ζαλάδα, δεν ήταν η ανηφόρα που μας φαινόταν ατελείωτη, ήταν οι ορδές των τουριστών. Οι σκιερές αίθουσες με τους χρυσούς τύμβους, στολισμένους με πολύτιμους λίθους πνίγονταν πίσω από ομαδικές επιθέσεις φωτογραφικών μηχανών. Οι ήρεμοι τοίχοι αντιλαλούσαν από τις φωνές των ξεναγών. Τα τεράστια αγάλματα αναδύονταν πίσω από νεαρούς και νεαρές που πόζαραν με τα χέρια υψωμένα στο σήμα της νίκης (το ίδιο σήμα για αυτούς σημαίνει «ειρήνη»). Ίσως τελικά να μην χρειάζεται να γκρεμίσουμε ή κλειδαμπαρώσουμε ένα σύμβολο, αρκεί να το κάνουμε τουριστικό προορισμό, τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Η ξεναγός μας, προσπαθούσε να μας μαζέψει μπροστά από ότι αυτή θεωρούσε σημαντικό, έκανε λόγο για «πολιτιστική επανάσταση» και μερικές φορές έκοβε την πρόταση στην μέση θεωρώντας ίσως ότι θα ήταν ανάρμοστο να αναφέρει τελικά αυτό που είχε στο μυαλό της. Μηχανικά ακολούθησα τα πλήθη και ολοκλήρωσα την ξενάγηση μέσα από αγκωνιές, στριμωξίδια και αγενείς προσπεράσεις. Δεν ήταν αυτή η Ποτάλα που περίμενα. Δεν ένοιωθα απογοητευμένη όμως γιατί αυτό που ονειρευόμουν υπήρχε εκεί μέσα καλά κρυμμένο. Ήμουν εκνευρισμένη και ελαφρώς έξαλλη.

Η επόμενη ιστορία που έχω να σας διηγηθώ είναι ότι κλειστήκαμε στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Όμως αύριο γιατί τώρα είναι αργά. Πήγαμε για να ξεκουραστούμε μισή ώρα στο ξενοδοχείο μας και εμείς αποφασίσαμε ότι θα την περάσουμε κλεισμένοι σε ένα μικρό κουβούκλιο. Τελικά βαριά η κατάρα της ροζούλας.

Σημαντική σημείωση. Οι φωτογραφίες αυτού του ποστ είναι από την συνταξιδιώτισσα και συγκάτοικο Ίριδα.

 

[NTINA]

άφηνα τις ντόπιες να τσιμπάνε γελώντας τις τρίχες των χεριών μου και να μου δείχνουν τα δικά τους ολωσδιόλου άτριχα χέρια.

Να υποθέσω ότι μας βλέπουν σαν μαιμούδες?
ή θα γίνουμε περιζήτητες?

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ με χαλασε αυτη τη τουριστικοποιημενη οψη της Ποταλα. Και εγω αλλιως την ειχα φανταστει. Μαλλον πρεπει να παω καταχειμωνο.

 

[astral]

Υπέροχες φωτογραφίες, εκπληκτικά χρώματα, καταπληκτική αφήγηση.
Συνέχισε, περιμένουμε!!!!

 

[ioanna karagianni]

Ντίνα δεν ξέρω αν πραγματικά θα ήθελες να γίνεις περιζήτητη νύφη στο Θιβέτ, έχεις δει τους Θιβετιανούς;
Έρση Καλοκαίρι να πας, μπορεί να μην χαρείς την Ποτάλα όπως επιθυμείς αλλά θα χαρείς την φύση σε όλο της το μεγαλείο. Χωρίς τουρίστες και ουρές. Περίμενε θα σου τα πω πάρα κάτω.

 

[dim kyr]

Κερά-Ιωάννα, εγώ θέλω την φάση με το ανσασέρ και την θέλω τώρα.
Μου αρέσουν πολύ κάτι τέτοια και επειδή μου συμβαίνουν συχνά, χαίρομαι να διαπιστώνω ότι τα τραβάν και άλλοι και άρα υπάρχει μια ισορροπία στο σύμπαν.... (πόσα άτομα καλέ μπήκατε μέσα στο ανσασέρ?)

 

[STAV]

Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAVθυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια.

Άφησες τους κινέζους να σου πάρουν τον οδηγό, δε κρατούσες σημειώσεις , δικαιολογίες με σουφλέ και πονοκέφαλο και να το αποτέλεσμα.


Sera monastery
Το μοναστήρι Sera βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου Tatipu, στα βόρεια προάστια της Λάσα. Είναι ένα από τα τρία ιερά μοναστήρια της Λάσα, μαζί με το Drepung και το Ganden. Το Sera είναι αφιερωμένο στη σέχτα των Gelugpa (κίτρινα καπέλα), ένα παρακλάδι του Θιβετιανού Βουδισμού, που ιδρύθηκε από τον Tsong Khapa. Ένας από τους μαθητές του ο Jamchen Choje Shakya Yesh, έχτισε το μοναστήρι το 1419 κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ (1368-1644). Η μονή πήρε το όνομά Sera- που σημαίνει στη γλώσσα του Θιβέτ άγριο τριαντάφυλλο-, επειδή ο λόφος πίσω από αυτό ήταν καλυμμένος με άγρια τριαντάφυλλα ανθισμένα, όταν χτίστηκε το μοναστήρι. Το Sera είναι μαγευτικό και ας λέει η Ιωάννα. Καλύπτει έκταση 28 στρεμμάτων με κύρια κτίρια το Coqen Hall, το Zhacang (κολέγιο) και το Kamcun (οι κοιτώνες).
(Αναφορά στη κάρτα εισόδου. Άσχετο, αλλά καρτποστάλ δε κυκλοφορούν στο Θιβέτ. Οι μοναδικές είναι οι κάρτες εισόδου που πληρώνεις για να μπεις παντού.)
Το Sera έγινε γνωστό για τον ενεργητικό ρόλο που έπαιξε στην Θιβετιανή πολιτική. Ενώ το μοναστήρι Drepung έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα και ανέπτυξε τον Ταντρικό βουδισμό οι πολιτικοποιημένοι μοναχοί του Sera ήταν αυτοί που ενθάρρυναν τους Θιβετιανούς για ελευθερία και ανεξαρτησία. Το πλήρωσαν ακριβά. Είχε 5.000 μοναχούς οι οποίοι εξοντώθηκαν από τους Κινέζους κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής Επανάστασης. Σήμερα έχει 340, ελέγχονται πλήρως και ανήκουν όλοι στα κίτρινα καπέλα. Οι Gelugpa (κίτρινα καπέλα) μελετούν το Βουδισμό χρησιμοποιώντας μια διαδικασία βήμα-βήμα. Ως μέρος της μελέτης τους, οι μοναχοί πρέπει να συμμετέχουν σε συζητήσεις για την περαιτέρω κατανόηση των όσων έχουν μελετήσει και να προχωρήσουν σε πιο προχωρημένα επίπεδα της μελέτης. Οι λάμα τους ελέγχουν και τους καθοδηγούν. Η συζήτηση στο Sera είναι μοναδική και όλες οι συζητήσεις διεξάγονται στην αυλή κάθε ημέρα στις 3. H μάχη των λέξεων συμπληρώνεται με μια ποικιλία κινήσεων, χειροκροτημάτων, σπρωξίματος και χαβαλέ με στόχο να κερδίσουν την αρετή του Βούδα.

Ας πούμε και μερικές χρηστικές πληροφορίες για μελλοντικούς ταξιδιώτες

MAD YAK (Lhasa Beijing middle road No 56, tel:08916814955, mobile:08916558322). Φαγάδικο με Θιβετιανή και κινεζική κουζίνα σε δύο διαφορετικές σειρές για να μην τα μπερδέψετε. Παραδοσιακοί χοροί του Θιβέτ. Έναρξη προγράμματος στις 7μ.μ.

Ganglamedo- cafe,bar restaurant. 127 Beijing East Road, LHasa
http://www.ganglamedo.com
[email protected]
Πολύ καλό εστιατόριο ή καφέ που μπορείς να διαβάσεις βιβλία που υπάρχουν σε βιβλιοθήκες του χώρου ή επιτραπέζια παιχνίδια. Φαγητό 3-4 ευρώ το άτομο. Η μπύρα 1,5 Ευρώ.

Σε κάθε μοναστήρι ή χώρο επίσκεψης χρειάζεται η visa και έξτρα άδεια για όλες τις περιοχές έξω από τη Λάσα. Αγγλικά μιλούν ελάχιστα, άρα ο ξεναγός είναι απαραίτητος για να βγάζει άκρη με τους Κινέζους .
Το κινέζικο πρακτορείο που μας είχε κλείσει το αντίστοιχο Νεπαλέζικο ήταν το:
Tibet Tashidele International Travels
[email protected]
tel:0891 6813881
Υπήρξε απαίτηση η ξεναγός και ο οδηγός των jeep να είναι Θιβετιανοί.


Ιωάννα θα βγούμε από το ασανσέρ τελικά ή όχι;;; Έχω και το Μαρξ μαζί μου.:roll: