Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[dim kyr]

Φίλτατη Ιωάννα. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο απο εσένα. Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχια..... σε ευχαριστώ
Τ'ωρα όσο αφορά το ερώτημά σου ή τον προβληματισμό σου (.....αν δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε μια απλή αναποδιά που ξεκινάμε για τις ερημιές και τις άγριες φύσεις?......) χαίρομαι να διαπιστώνω, ότι που και που υπάρχουν αναλαμπές λογικής. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη και παρηγοριά ταυτόχρονα...... τώρα γράφε

 

[astral]

...... τώρα γράφε

Ναι, ναι, άρχισε να γράφεις, γιατί θα αρχίσω το μαστίγωμα πάλι!

 

[ΕΡΣΗ]

Εβγαλα καλους να καθομαι σε αυτο το σκαμνακι και να περιμενω. Δε με λυπασαι;

 

[ioanna karagianni]

«Ότι ζητήσεις θα γίνεται» μου είχε υποσχεθεί ο Σταύρος όταν ξεκινήσουμε, και είχε κρατήσει ως τώρα την υπόσχεση του.
Στην Κατμαντού όταν ήθελα να απολαύσω απλώς την θέα των μεσαιωνικών κτιρίων από ψηλά, αφήναμε τους υπόλοιπους να περιηγηθούν στους ναούς και τα παλάτια και εμείς οι τρεις ως παλιοί στην περιοχή αναζητούσαμε ποιο από τα καφέ στις ταράτσες θα μας πρόσφερε την καλύτερη θέα.
Στους περιπάτους μας στα γύρω χωριά όταν αναρωτιόμουν πως είναι να μαζεύει κανείς ρύζι ολημερίς, μια από τις γυναίκες στράφηκε προς το μέρος μας για να μας φωνάξει κάτι γελώντας. Μας καλούσε να μαζέψουμε ρύζι μαζί τους. Ένα τέταρτο και 128 φωτογραφίες αργότερα ήξερα πως ήταν να μαζεύεις ρύζι ολημερίς. Άθλια. Τα πόδια μου ήταν πιασμένα, η μέση μου πονούσε, τα χέρια ήταν λασπωμένα. Την υπόλοιπη διαδρομή την έκανα περπατώντας σε σχήμα γάμα, αλλά ευχαριστημένη που για λίγη ώρα είχα βουτήξει στην λάσπη μαζί με τους ντόπιους και είχα γελοιοποιηθεί με την αδεξιότητα μου.
Η διαμονή στο ήρεμο και πολύβουο Νεπάλ όμως είχε κρατήσει μόνο μιάμιση μέρα.
Μετά είχε έρθει η Λάσα και τα ανάμικτα συναισθήματα.
Σήμερα το πρωί καθώς αφήναμε και αυτήν πίσω για να συνεχίσουμε την προσχεδιασμένη διαδρομή μας, η υπόσχεση του Σταύρου ήρθε ξανά στο μυαλό μου. «Ότι ζητήσεις θα γίνεται» και είχα ζητήσει άγριες διαδρομές σε κακοτράχαλους δρόμους, μακριά από τον πολιτισμό, και διαμονή σε αμφίβολα καταλύματα. Τώρα χοροπηδούσαμε χαρωπά στις θέσεις μας καθώς το βανάκι μας διέτρεχε έναν δρόμο ελαφρώς δυσδιάκριτο στα άπειρα μάτια μας.
Είχαμε αφήσει το ξενοδοχείο μας πολύ πρωί. Ο αλητάμπουρας ήταν κατενθουσιασμένος, είχε βαρεθεί στην πόλη δύο μέρες τώρα, τα είχε πάρει και με τους κινέζους και είχε βρει την ευκαιρία να ξεσκονίσει τα επαναστατικά του ένστικτα. Του είχα υποσχεθεί περιπετειώδεις διαδρομές και μια θέση ψηλά για να μπορεί να βλέπει έξω. Η πλατιά καλοδιατηρημένη άσφαλτος έκανε άνετο το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Δίπλα μας μερικά μέτρα ψηλότερα από το δρόμο οι γραμμές του τρένου. Ένα ωραίο μοτίβο από πέτρες στόλιζε τον τοίχο των γραμμών. Τρένο δυστυχώς δεν πετύχαμε να περνάει.
Μετά το αυτοκίνητο πήρε μια αθώα στροφή και μπήκε σε έναν κάθετο δρομάκο. Ένας λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι οι δρόμοι γύρω από την τεράστια λεωφόρο θα είναι αν όχι στην ίδια, τουλάχιστον σε παρόμοια κατάσταση, κυρίως όταν ξέρεις ότι την ίδια διαδρομή κάνει και λεωφορείο της γραμμής. Όμως όλες αυτές οι υποθέσεις είναι λογικές μόνο σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, τώρα ήμασταν στο Θιβέτ. Τα κεφάλια μας άρχισαν να κινούνται ρυθμικά αριστερά δεξιά και αν δεν κρατιόμουν καλά έπεφτα στην αγκαλιά του διπλανού μου.
Ήταν πολύ γοητευτικό το πόσο κοντά κρυβόταν ένας άλλος εντελώς διαφορετικός κόσμος. Εκτάσεις με πολύ χαμηλή βλάστηση, ποτάμια, γελάδια να βόσκουν, και χωριά με αυτά τα γκρίζα απρόσωπα σπίτια και τα ζωγραφιστά παράθυρα. Οι άντρες της παρέας εκστασιάστηκαν από την οργάνωση των νοικοκυριών, γιατί πάνω στους φράκτες των σπιτιών οι ντόπιοι συνήθιζαν να στοιβάζουν ξύλα για το χειμώνα αλλά μια και τα ξύλα δεν ήταν αρκετά για όλους, πιο συχνά ως καύσιμη ύλη, ξέραιναν ένα είδος πίτας καμωμένης από περιττώματα αγελάδας. Αυτή η νέα προοπτική ανακύκλωσης ενθουσίασε τον αντρικό πληθυσμό του γκρουπ σε σημείο που ο Δημήτρης απέσπασε βιαίως την φωτογραφική μηχανή που ήταν κολλημένη στο μάτι της γυναίκας του, προκειμένου να τραβήξει αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες αυτής της ευφάνταστης ιδέας. Έτσι οι πίτες που ξεραίνονται στον ήλιο κατέλαβαν σημαντικό χώρο στην μνήμη των μηχανών τους. Ο καθείς με τα γούστα του.
Στην συνέχεια και αφού αλλάξαμε πίστα, δεν κουνιόμασταν πια αριστερά δεξιά αλλά πάνω κάτω, οι πρώτες σκηνές νομάδων έκαναν την εμφάνιση τους. Το τοπίο ήταν άγριο και ερημικό. Οι σκηνές των νομάδων μαύρες, ζώα έβοσκαν γύρω τους, λεπτές γραμμές καπνού εμφανίζονταν που και που και γύρω γύρω περιτριγυριζόμασταν από τι;;; μπράβο το βρήκατε, βουνά, πολλά βουνά. Πρώτος σταθμός της ημέρας ήταν το μοναστήρι Τsurpu. Ένα πανέμορφο μοναστήρι με την χαρακτηριστική πολύχρωμη ζωγραφική του, σκαρφαλωμένο σε ένα βραχώδη όγκο. Όμως για αυτό θα μιλήσουμε εκτενέστερα αύριο. Τώρα πάω να τεντωθώ λίγο γιατί και μόνο με την ανάμνηση του δρόμου πιάστηκα πάλι.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Ευχαριστουμε!

 

[meli]

Τεντωσου και συνεχισε!!!

 

[travelina]

Σε αναμονή της επόμενης πίστας...

 

[astral]

Τι έγινε? Τόσες ώρες τεντώνεσαι? Τιραμόλας θα γίνεις!!

 

[ioanna karagianni]

Τι έγινε? Τόσες ώρες τεντώνεσαι? Τιραμόλας θα γίνεις!!

Αχ το τέντωμα δεν αρκεί, μήπως χρειάζομαι κάτι πιό δραστικό; λίγο μαστιγωματάκι ίσως;

 

[astral]

Αχ το τέντωμα δεν αρκεί, μήπως χρειάζομαι κάτι πιό δραστικό; λίγο μαστιγωματάκι ίσως;

Your wish is my command!!

ΓΡΑΦΕΕΕΕ!!!

 

[dim kyr]

Τυχερή Αστραλ!!! Σαδίστρια εσύ, -μας έχεις κάνει μαύρους στο μαστίγωμα-, μαζοχίστρια η Ιωάννα, τι άλλο να ζητήσεις?

Ο λαός απαιτεί την συνέχεια, αλλά και φωτογραφίες.....
Το Κατμαντού έχει αλλάξει καθόλου ή μπα.....

 

[ioanna karagianni]

Δεν ξέρω τι εννοείς αλλαγή. Εμένα και πέρσι και φέτος το ίδιο υπέροχο μου φάνηκε. Τώρα βέβαια δεν θυμάμαι πότε πήγες εσύ. Φαίνεται όμως πως κατάφερε να συνέλθει από την επίσκεψη σου.