Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ioanna karagianni]

Αντε ρε παιδιά πείτε τα και εσείς γιατί εμένα δεν με ακούει, αφού έχει τόσες πληροφορίες γιατί βαριέται και δεν κάθεται να γράψει δύο αράδες, τι τεμπέλης θέε μου και μετά λέτε για μένα. Αύριο λοιπόν το μενού έχει Ποτάλα, τώρα δεν μπορώ έχω να φτιάξω ένα σουφλέ. Φιλάκια

 

[ioanna karagianni]

 

[dim kyr]

, τώρα δεν μπορώ έχω να φτιάξω ένα σουφλέ. Φιλάκια

Σου έχω νέα Βέφα.... το καίω (καταστρέφω, αφανίζω, καρατομώ, αποκεφαλίζω, εξολοθρεύω, ταίζω τα αδέσποτα της γειτονιάς κλπ) δεν έχει την ίδια ερμηνεία και νόημα με το ρήμα φτιάχνω. Είναι δυο διαφορετικές έννοιες....
υγ. Την Ποτάλα δεν την σχολιάζω. Είμαι πολύ "μικρή" ακόμη

 

[STAV]

 

[ΕΡΣΗ]

Ουαου!!! Μαγεια!!

 

[galat]

Είναι οι στιγμές που η πραγματικότητα μιμείται την φαντασία...
Ή για να το πούμε ανάποδα : όταν τα ονειρα παίρνουν σάρκα και οστά...

Stav και ioanna : ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!!

 

[ANEL]

Καλά λέει η κοπέλα..μη τεμπελιάζεις(για σένα τα γράφω Σταύρο,που κοιτάζεις??)
δεν μπορεί η Ιωάννα να κυνηγάει αράχνες,να διαπαιδαγωγεί βαλίτσες,να καίει σουφλέ(η dim είπε...)και να γράφει κιόλας....ποιά είναι η θεά Κάλι???
αμάν πιά,όλα εμείς να τα κάνουμε!!

 

[ioanna karagianni]

Φίλε stav. Γκρίνιαζες γκρίνιαζες "δεν μου βγαίνει η Ποτάλα, είναι θολή η Ποτάλα", μια χαρά σου βγήκε η Ποτάλα και ας έστηνες μηχανή με πιτζάμες και παντόφλες.

 

[maιra1]

Για κάτι τέτοιες εικόνες μάλλον εφευρέθηκε η......σιωπή.ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

 

[ioanna karagianni]

Στην Λάσα αφιερώσαμε μόνο μια μέρα ολόκληρη. Άρα το πρόγραμμα μας ήταν αρκετά βαρύ. Η πρώτη μας στάση θα ήταν το Nunnery, μοναστήρι γυναικών, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς για να τις προλάβουμε την ώρα της προσευχής. Πήγαμε με τα πόδια, περπατήσαμε μέσα στην παλιά πόλη, πίσω από την πλατεία.

Αν είχαμε ακόμα μια μέρα στη Λάσα θα ήθελα απλώς να περιφέρομαι σε αυτούς τους δρόμους και στην πλατεία, τίποτε άλλο. Μικρά μαγαζάκια, πάγκοι με λαχανικά, μανάδες με παιδάκια, τετράγωνα χαμηλά σπίτια γκρίζα και μουντά με εκρήξεις χρωμάτων και σχεδίων στις πόρτες και στα παράθυρα. Μια πολύ ευχάριστη διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας.

Σας έχω ξαναπεί πόσο μου αρέσουν τα βουδιστικά μοναστήρια. Μου αρέσει η πολυχρωμία τους, οι πορτοκαλί μοναχοί, οι ξύλινες ποικιλόχρωμες προσθήκες τους και τα περίεργα βιβλία τους. Από αυτό το μοναστήρι δεν έλειπε τίποτε από αυτά που περιγράφω. Οι μοναχές ήταν μαζεμένες στο ναό και έψελναν με αυτήν την καθησυχαστική μονότονη φωνή, χτυπούσαν το τύμπανο, φυσούσαν τα πνευστά τους και γύριζαν τις σελίδες των γραφών τους.

Απολαύσαμε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα υφάσματα που έντυναν τις κολώνες, τις προσφορές των πιστών, τους μεγάλους χρυσούς Βούδες και όταν χορτάσαμε τα μάτια μας, καθίσαμε διακριτικά στα πίσω καθίσματα απολαμβάνοντας τις προσευχές. Κατά καιρούς η ματιά κάποιας μοναχής συναντούσε τη δικιά μου και ανταλλάσαμε ζεστά χαμόγελα.

Στον γυρισμό ξαναχωθήκαμε μέσα στα στενά της παλιάς πόλης. Αν μπορούσα να προβλέψω το μέλλον θα έμενα εκεί όλη την ημέρα. Θα περιφερόμουν άσκοπα στους δρόμους, θα χάζευα στους πάγκους με τα χαϊμαλιά, θα τσιμπούσα πιτούλες από τα μαγαζάκια του δρόμου, θα ξαπόσταινα στα πεζούλια, και θα άφηνα τις ντόπιες να τσιμπάνε γελώντας τις τρίχες των χεριών μου και να μου δείχνουν τα δικά τους ολωσδιόλου άτριχα χέρια. Αλλά μέσα στα άπειρα και σπάνια χαρίσματα μου δεν συμπεριλαμβάνεται η μαντεία.

 

[xenos]

ioanna μας μεταφερεις την ομορφη ατμοσφαιρα του ταξιδιου σου μεσα απο ωραιες φωτογραφιες.

Γνωριζεις τι ειναι αυτα στην πρωτη φωτο?
Σαν τυρι μοιαζει.

 

[renata]

Μάλλον ειναι τυρί απο γιάκ..