sapienza
Member
- Μηνύματα
- 1.245
- Likes
- 426
- Επόμενο Ταξίδι
- Roma
- Ταξίδι-Όνειρο
- Costiera Amalfitana
Μια παράσταση που αξίζει να δείτε...
"Σφαγείο"
Θέατρο Ν.Κόσμου
www.theatroneoukosmou.gr
Οι αραβοϊσραηλινές συρράξεις δεν είναι ούτε φρέσκα νέα, ούτε καινούργιο φαινόμενο. Η τεταμένη κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι πλέον status quo. Κι όσο κι αν κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί, όσο κι αν όλοι αποδοκιμάζουμε και καταφερόμαστε, επίσημες θέσεις δεν υπάρχουν. Η μάλλον υπάρχουν κι είναι οι γνωστές πολιτικές μεσοβέζικες μιας και το χρήμα είναι πολύ και ζεστό κι οι κυρώσεις για τον λογικό που απλά θα ξεστομίσει το αυτονόητο, καταστροφικές.
Κι έπρεπε να έρθει το 2009 με τη δριμύτερη (και πιο παράλογη) επίθεση από το 1967 για να αφυπνιστούμε όλοι, να συντονίσουμε πορείες αλληλεγγύης και συμπαράστασης, καθώς και κύματα ανθρωπιστικής βοήθειας, στρέφοντας ακόμα μια φορά το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας εκεί που ο πόλεμος κι ο θάνατος είναι κάτι παραπάνω από καθημερινότητα.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, πάντα ανήσυχος και ανοιχτός στα σήματα των καιρών ήταν φυσικό να μη μείνει ασυγκίνητος μπροστά στον παραλογισμό των τελευταίων εξελίξεων. Κι είναι ακόμα μια φορά προς τιμήν του η πρωτοβουλία να χρησιμοποιήσει μια από τις σκηνές του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ως βήμα για να εκθέσει τους προβληματισμούς του και τις πολιτικές του θέσεις.
Το έργο που επέλεξε σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, το Σφαγείο, μας εκπλήσσει σε πρώτο πλάνο για δυο βασικούς λόγους: αφενός γιατί είναι γραμμένο από Ισραηλινό συγγραφέα, παρόλο που καταπιάνεται με την «άλλη πλευρά», αυτή των Παλαιστινίων, αφετέρου γιατί ενώ κοντεύει να κλείσει μια εικοσαετία από το 1990 που γράφτηκε είναι ανατριχιαστικά επίκαιρο, λες κι οι δυο αυτοί λαοί, θύτες και θύματα την ίδια στιγμή, δεν έχουν καταφέρει να κάνουν βήμα μέσα στο χρόνο. Σαν να βρίσκονται σε μια διαρκή καταστολή βίας και μίσους.
Το κυριότερο εύρημα του Ιλάν Χατσόρ εντοπίζεται στο ότι τοποθετεί την έκρηξη της Βίας ανάμεσα σε τρία αδέρφια, τρεις ομοαίματους, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι τελικά θέμα θρησκείας, γλώσσας ή κουλτούρας, αλλά ένα δηλητήριο του μυαλού, που μπορεί να εισχωρήσει ακόμα και στους στενούς και υποθετικά άρρηκτους δεσμούς μιας οικογένειας, τριών ανθρώπων με κοινό στόχο και κοινό όραμα, που τελικά δεν είναι άλλο από την επιβίωση, με καλύτερους όρους, σε καλύτερο αύριο - όπως κι αν το εννοεί ο καθένας.
Τα τρία αδέρφια του Χατσόρ, είναι οι τρεις τύποι ενός διαλυμένου λαού. Τρία παιδιά που τους φορτώθηκε μια μοίρα στην πλάτη χωρίς να το επιλέξουν. Γι' αυτό κι είναι κι οι τρεις αβέβαιοι και παραπαίοντες στις πεποιθήσεις τους, όσο σίγουροι κι αν θέλουν να δείχνουν. Ακόμα κι ο αντάρτης Ναΐμ, ο λύκος των βουνών, ο πολεμιστής, μοιάζει να μάχεται ακούσια ενάντια σε άγνωστους εχθρούς. Ο φιλήσυχος Νταούντ από την άλλη, ο οικογενειάρχης, το ανθρωπάκι, ο πουλημένος που το μόνο που θέλει τελικά είναι η ηρεμία η δική του και της οικογένειας του, γίνεται επικίνδυνος από φόβο, από άγνοια κι από ένα τραγικό απομεινάρι ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Κι ακριβώς στη μέση, ο τραγικότερος όλων, ο μικρότερος Χαλίντ, το παιδί που τώρα μπαίνει στο παιχνίδι, χωρίς ξεκάθαρο ρόλο να παίξει, χωρίς σωστό και λάθος, που προς το παρόν κινείται με τους ανεφάρμοστους όρους της λογικής, με την αδελφική αγάπη και μια ζυγισμένη αίσθηση δικαιοσύνης που σύντομα θα αντικατασταθεί από το φόβο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αυτός, ο αθώος, είναι ο μόνος που είναι εξ' αρχής βουτηγμένος στο αίμα. Κι αυτός, ο σιωπηλός, είναι που δίνει την τραγική λύση, θυσιάζοντας την ίδια την αθωότητά του σε έναν κύκλο αίματος που δε φαίνεται να πρόκειται να κλείσει ποτέ.
Ο Χατσόρ, σα γνήσιος πολιτικός συγγραφέας, δεν παίρνει θέση, ούτε δίνει λύση (κι αν ισχυριζόταν ότι μπορούσε, βέβαια, θα ήταν τρελός). Αρκείται στο να επισημάνει, να καταδείξει, με την ελπίδα να ενεργοποιήσει τους διανοητικούς μηχανισμούς ενός σκεπτόμενου κοινού. Κι αυτό το καταφέρνει με τρόπο λιτό, χωρίς να στοχεύει στην εύκολη λύση της άμεσης συγκίνησης. Το έργο του είναι οργισμένο και βίαιο. Το σφαγείο της δράσης είναι ψυχρό και ματωμένο σαν το πεπρωμένο δυο λαών. Που σε τελική ανάλυση είναι όλοι οι λαοί, όταν αμφισβητούνται τα αυτονόητα.
Ο Θεοδωρόπουλος παρουσιάζει το σφαγείο με το γνώριμο τρόπο του, αφήνοντας το ίδιο το κείμενο να μας πει όσα έχει να μας πει. Δεν το φτιασιδώνει, ούτε το βαραίνει με σκηνοθετικά τερτίπια. Μας αφήνει αντιμέτωπους με το λόγο του συγγραφέα και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Τα τρία παιδιά ταυτίζονται με τους ρόλους τους, κι αν παραβλέψει κανείς την αμηχανία των πρώτων τους στιγμών, μπορεί κανείς να μιλήσει για τρεις δυνατές ερμηνείες. Ξεχωρίζει ίσως ο Μιχάλης Οικονόμου, με μια υποκριτική ακρίβεια αφοπλιστική, κι εκείνο το ξεχωριστό χάρισμα να διαισθάνεται τη βαρύτητα κάθε λέξης που καλείται να αρθρώσει.
Οι τραγικές εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας, κι η τρέχουσα επικαιρότητα ευνοούν την επίσκεψη σας στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Αν θέλετε να δείτε τον πόνο και τη φρίκη ενός λαού από μέσα, όπως δε θα σας τα δείξουν οι εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων, κλείστε έγκαιρα τη θέση σας. Το σφαγείο είναι η πρώτη πολιτική παράσταση της χρονιάς. Και σίγουρα θα συζητηθεί.
Πηγή:mixtape.gr culture, music, arts, cinema, comics
"Σφαγείο"
Θέατρο Ν.Κόσμου
www.theatroneoukosmou.gr
Οι αραβοϊσραηλινές συρράξεις δεν είναι ούτε φρέσκα νέα, ούτε καινούργιο φαινόμενο. Η τεταμένη κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι πλέον status quo. Κι όσο κι αν κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί, όσο κι αν όλοι αποδοκιμάζουμε και καταφερόμαστε, επίσημες θέσεις δεν υπάρχουν. Η μάλλον υπάρχουν κι είναι οι γνωστές πολιτικές μεσοβέζικες μιας και το χρήμα είναι πολύ και ζεστό κι οι κυρώσεις για τον λογικό που απλά θα ξεστομίσει το αυτονόητο, καταστροφικές.
Κι έπρεπε να έρθει το 2009 με τη δριμύτερη (και πιο παράλογη) επίθεση από το 1967 για να αφυπνιστούμε όλοι, να συντονίσουμε πορείες αλληλεγγύης και συμπαράστασης, καθώς και κύματα ανθρωπιστικής βοήθειας, στρέφοντας ακόμα μια φορά το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας εκεί που ο πόλεμος κι ο θάνατος είναι κάτι παραπάνω από καθημερινότητα.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, πάντα ανήσυχος και ανοιχτός στα σήματα των καιρών ήταν φυσικό να μη μείνει ασυγκίνητος μπροστά στον παραλογισμό των τελευταίων εξελίξεων. Κι είναι ακόμα μια φορά προς τιμήν του η πρωτοβουλία να χρησιμοποιήσει μια από τις σκηνές του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ως βήμα για να εκθέσει τους προβληματισμούς του και τις πολιτικές του θέσεις.
Το έργο που επέλεξε σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, το Σφαγείο, μας εκπλήσσει σε πρώτο πλάνο για δυο βασικούς λόγους: αφενός γιατί είναι γραμμένο από Ισραηλινό συγγραφέα, παρόλο που καταπιάνεται με την «άλλη πλευρά», αυτή των Παλαιστινίων, αφετέρου γιατί ενώ κοντεύει να κλείσει μια εικοσαετία από το 1990 που γράφτηκε είναι ανατριχιαστικά επίκαιρο, λες κι οι δυο αυτοί λαοί, θύτες και θύματα την ίδια στιγμή, δεν έχουν καταφέρει να κάνουν βήμα μέσα στο χρόνο. Σαν να βρίσκονται σε μια διαρκή καταστολή βίας και μίσους.
Το κυριότερο εύρημα του Ιλάν Χατσόρ εντοπίζεται στο ότι τοποθετεί την έκρηξη της Βίας ανάμεσα σε τρία αδέρφια, τρεις ομοαίματους, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι τελικά θέμα θρησκείας, γλώσσας ή κουλτούρας, αλλά ένα δηλητήριο του μυαλού, που μπορεί να εισχωρήσει ακόμα και στους στενούς και υποθετικά άρρηκτους δεσμούς μιας οικογένειας, τριών ανθρώπων με κοινό στόχο και κοινό όραμα, που τελικά δεν είναι άλλο από την επιβίωση, με καλύτερους όρους, σε καλύτερο αύριο - όπως κι αν το εννοεί ο καθένας.
Τα τρία αδέρφια του Χατσόρ, είναι οι τρεις τύποι ενός διαλυμένου λαού. Τρία παιδιά που τους φορτώθηκε μια μοίρα στην πλάτη χωρίς να το επιλέξουν. Γι' αυτό κι είναι κι οι τρεις αβέβαιοι και παραπαίοντες στις πεποιθήσεις τους, όσο σίγουροι κι αν θέλουν να δείχνουν. Ακόμα κι ο αντάρτης Ναΐμ, ο λύκος των βουνών, ο πολεμιστής, μοιάζει να μάχεται ακούσια ενάντια σε άγνωστους εχθρούς. Ο φιλήσυχος Νταούντ από την άλλη, ο οικογενειάρχης, το ανθρωπάκι, ο πουλημένος που το μόνο που θέλει τελικά είναι η ηρεμία η δική του και της οικογένειας του, γίνεται επικίνδυνος από φόβο, από άγνοια κι από ένα τραγικό απομεινάρι ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Κι ακριβώς στη μέση, ο τραγικότερος όλων, ο μικρότερος Χαλίντ, το παιδί που τώρα μπαίνει στο παιχνίδι, χωρίς ξεκάθαρο ρόλο να παίξει, χωρίς σωστό και λάθος, που προς το παρόν κινείται με τους ανεφάρμοστους όρους της λογικής, με την αδελφική αγάπη και μια ζυγισμένη αίσθηση δικαιοσύνης που σύντομα θα αντικατασταθεί από το φόβο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αυτός, ο αθώος, είναι ο μόνος που είναι εξ' αρχής βουτηγμένος στο αίμα. Κι αυτός, ο σιωπηλός, είναι που δίνει την τραγική λύση, θυσιάζοντας την ίδια την αθωότητά του σε έναν κύκλο αίματος που δε φαίνεται να πρόκειται να κλείσει ποτέ.
Ο Χατσόρ, σα γνήσιος πολιτικός συγγραφέας, δεν παίρνει θέση, ούτε δίνει λύση (κι αν ισχυριζόταν ότι μπορούσε, βέβαια, θα ήταν τρελός). Αρκείται στο να επισημάνει, να καταδείξει, με την ελπίδα να ενεργοποιήσει τους διανοητικούς μηχανισμούς ενός σκεπτόμενου κοινού. Κι αυτό το καταφέρνει με τρόπο λιτό, χωρίς να στοχεύει στην εύκολη λύση της άμεσης συγκίνησης. Το έργο του είναι οργισμένο και βίαιο. Το σφαγείο της δράσης είναι ψυχρό και ματωμένο σαν το πεπρωμένο δυο λαών. Που σε τελική ανάλυση είναι όλοι οι λαοί, όταν αμφισβητούνται τα αυτονόητα.
Ο Θεοδωρόπουλος παρουσιάζει το σφαγείο με το γνώριμο τρόπο του, αφήνοντας το ίδιο το κείμενο να μας πει όσα έχει να μας πει. Δεν το φτιασιδώνει, ούτε το βαραίνει με σκηνοθετικά τερτίπια. Μας αφήνει αντιμέτωπους με το λόγο του συγγραφέα και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Τα τρία παιδιά ταυτίζονται με τους ρόλους τους, κι αν παραβλέψει κανείς την αμηχανία των πρώτων τους στιγμών, μπορεί κανείς να μιλήσει για τρεις δυνατές ερμηνείες. Ξεχωρίζει ίσως ο Μιχάλης Οικονόμου, με μια υποκριτική ακρίβεια αφοπλιστική, κι εκείνο το ξεχωριστό χάρισμα να διαισθάνεται τη βαρύτητα κάθε λέξης που καλείται να αρθρώσει.
Οι τραγικές εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας, κι η τρέχουσα επικαιρότητα ευνοούν την επίσκεψη σας στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Αν θέλετε να δείτε τον πόνο και τη φρίκη ενός λαού από μέσα, όπως δε θα σας τα δείξουν οι εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων, κλείστε έγκαιρα τη θέση σας. Το σφαγείο είναι η πρώτη πολιτική παράσταση της χρονιάς. Και σίγουρα θα συζητηθεί.
Πηγή:mixtape.gr culture, music, arts, cinema, comics
