Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

Επίσης, για μένα το πραγματικό χάιλάιτ στο μαυσωλείο ήταν ότι μας έβαλαν κάτι τεράστια ακουστικά υποχρεωτικά στον καθένα, όπου υπήρχε "μετάδοση" της είδησης του θανάτου του Αγαπημένου Ηγέτη. Υπήρχε δηλαδή μια κασέτα με έναν αφηγητή στη γλώσσα του κάθε επισκέπτη (ω ναι, και στα Ελληνικά), που εν μέσω τυμπανισμών, βιολιών και άλλων soundtracks που προσπαθούσαν να τραγικοποιήσουν την περίσταση ούρλιαζε "ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ, ΚΛΑΙΕΙ Η ΦΥΣΗ, ΘΡΗΝΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ, ΣΥΜΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ". Κάθε φορά που προσπαθούσα να βγάλω τα ακουστικά από τα αυτιά μου, ερχόταν ένας κυριούλης και πολύ ευγενικά τα ξανατοποθετούσε στα αυτιά μου με ένα σαδιστικό χαμόγελο του στιλ "τ'ωρα θα δεις κωλόπαιδο, όλο θα το ακούσεις!".

Θες να πεις πως πλέον αυτά τα ακουστικά δεν αποτελούν μέρος της ιεροτελεστίας;

Α χα! Έτσι εξηγούνται οι τεράστιες συστοιχίες γάντζων που είχαν στο βεστιάριο, ήταν κάποτε κρεμάστρες για ακουστικά...
Χωρίς να ξέρω κάτι παραπάνω, υποθέτω όταν οι βαλσαμωμένοι ηγέτες έγιναν δύο, τα audio-guides νικήθηκαν από τα logistics... Δεν ήταν πια πρακτικό να συνεχίζεται το ίδιο κλάμα για τον επόμενο ηγέτη, ούτε να αλλάζουν audioguides κάπου ενδιάμεσα στην επίσκεψη.

 

[KLEOPATRA]

Τι διαβαζω ...τι διαβαζω ..
μονο χορογραφια που δε σας εβαλαν να κανετε !!!
Δεν υπαρχουν αυτα !!
Σε ευχαριστουμε για την αναλυτικη περιγραφη..πραγματικα εχεις κανει σπουδαια δουλεια ...λεπτομερεστατες αναφορες για τα παντα ..σα να βρισκομαστε εκει.

 

[taver]

Επιστρέψαμε στην πόλη, και περάσαμε δίπλα από το περίφημο ξενοδοχείο Ryugyong που ακόμα κτίζεται εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες. Το ότι κτίζεται ένα ξενοδοχείο δε θα ήταν είδηση, αν το ξενοδοχείο δεν ήταν ένας ουρανοξύστης 100+ ορόφων, ορατός από ολόκληρη την πόλη. Το ξεκίνησαν, έχτισαν το σκελετό του κτηρίου, και το παράτησαν έτσι επί 20 χρόνια. Ώσπου πριν από λίγα χρόνια, έσπευσαν και το κάλυψαν με τζάμια, ώστε να δείχνει καλύτερο εξωτερικά. Κυκλοφόρησαν και κάτι φήμες ότι θα το ολοκλήρωναν και ότι η Kempinski θα αναλάμβανε τη διαχείρισή του, αλλά δεν έγινε τίποτα. Παραμένει έκτοτε ένα γιαπί με τζαμαρία.






Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας μέσα από την Pyongyang, και περάσαμε και δίπλα από ένα κανάλι, όπου οι ντόπιοι ψάρευαν, καθ' οδόν για την επόμενη στάση. Πάμε στα κινηματογραφικά στούντιο της Pyongyang. Εκεί, που γυρίζονται τα αριστουργήματα της Βορειοκορεατικής προπαγάνδας.











Έχετε πάει στα τουρ των στούντιο στο Χόλυγουντ, ή έχετε έστω ακούσει γι αυτά; Εκεί οι τουρίστες ακολουθούν ένα tour υπερπαραγωγή, που τους περνάει από διάφορα μέρη και τους δείχνει στην πορεία διάφορα σκηνικά, κουστούμια, εφέ κλπ από διάσημες ταινίες. Ε, αυτό προσπαθούν να μιμηθούν κι εδώ. Με τραγελαφικά αποτελέσματα. Η πρώτη μας στάση ήταν το βεστιάριο, όπου είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε πάνω μας κάποια από τα κουστούμια των ταινιών. Με το αζημίωτο, φυσικά. Κάποιοι δοκίμασαν, βγήκαν φωτογραφίες, και συνεχίσαμε το τουρ μας. Πήγαμε στην Ιαπωνική Οδό, όπου οι προσόψεις των κτηρίων απεικόνιζαν (αυτό που οι Βορειοκορεάτες φαντάζονται ως) ένα δρόμο σε κάποια Ιαπωνική πόλη. Συνεχίσαμε στην Κινεζική οδό, στη Νοτιοκορεάτικη οδό, και στην Ευρωπαϊκή οδό.



Είχε έρθει η ώρα για μεσημεριανό φαγητό. Απλά πράγματα. Μας περίμενε το εστιατόριο του KITC, ένας χώρος αποκλειστικά φτιαγμένος για τους τουρίστες που ο δρόμος τους βγάζει σε εκείνη τη μεριά της πόλης. Να πω πως το φαγητό αυτή τη φορά είχε κάτι ιδιαίτερο, θα πω ψέματα. Και πάλι, ένα γεύμα πλούσιο σε λαχανικά…







Μετά το γεύμα, κατεύθυνση νοτιοδυτικά. Πήγαμε στο λόφο Mangyongdae, όπου μεταξύ άλλων βρισκόταν και το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο μεγάλος ηγέτης Kim Il Sung. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικά το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε, ή αν ήταν απλώς μια απόπειρα να προσδώσουν ταπεινό λαϊκό παρελθόν στον ηγέτη, αλλά έτσι κι αλλιώς η κατασκευή αυτή, με τις αχυρένιες στέγες, τα παραδοσιακά εργαλεία κλπ, επιτελούσε και ρόλο ιστορικού/λαογραφικού μουσείου, δίνοντας την εικόνα του πως ζούσαν οι Κορεάτες αγρότες στις αρχές του 20ου αιώνα. Δίπλα στο σπίτι, ήταν και το πηγάδι από το οποίο ο ηγέτης έπινε νερό. Ήτανε μεγάλη τιμή να πιούμε κι εμείς από το ίδιο νερό, και φυσικά δε μπορούσαμε να το αρνηθούμε…









Και μετά ξανά στο πούλμαν. Η επαφή με τη Βορειοκορεάτικη τέχνη δεν ολοκληρώνεται με μια επίσκεψη σε στούντιο. Είχαμε και συνέχεια, στα φημισμένα Mansudae Art Studios, όπου στρατιές από καλλιτέχνες δημιουργούν τα τεράστια αγάλματα των Kim, τα ψηφιδωτά, και όλη αυτή την «τέχνη» που βλέπουμε στους δρόμους. Κατά σειρά, επισκεφθήκαμε τη γκαλερί (να μην προσπαθήσουν να μας πουλήσουν και τίποτα, το ατελιέ της ζωγραφικής, και το εργαστήριο κεραμικής. Και μετά, μια σειρά από αγάλματα και ψηφιδωτά που δεν πήγαν ποτέ στον προορισμό τους, και σήμερα εκτίθενται στο προαύλιο. Δυστυχώς, τους συγκεκριμένους και αυστηρούς κανόνες για το πώς επιτρέπεται να απεικονίζεται ο κάθε ηγέτης, δε μας τους εξήγησαν ποτέ…

 

[taver]

Δίπλα στα καλλιτεχνικά στούντιο, βρίσκεται ο τερματικός σταθμός μιας από τις δυο γραμμές του μετρό της Pyongyang. Μπήκαμε στα πούλμαν, κάναμε σκάρτα 100 μέτρα, και ξανακατεβήκαμε. Είχε έρθει η ώρα για να κάνουμε μια βόλτα με το μετρό της Pyongyang. Επί χρόνια, οι βορειοκορεάτες πήγαιναν τους τουρίστες σε δύο συγκεκριμένους σταθμούς του μετρό, και μόνο σ’ αυτούς. Και οι φωτογραφίες απαγορευόταν. Είχε κυκλοφορήσει λοιπόν μια φήμη, ότι το μετρό της Pyongyang είναι φάντασμα, ότι δεν υπάρχουν άλλοι σταθμοί στο δίκτυο παρά μόνο αυτοί, κι ότι τα τρένα κινούνται μόνο όταν υπάρχουν τουρίστες. Μια φήμη, που η γενικότερη μυστικοπάθεια της χώρας την ενίσχυε περαιτέρω. Έτσι, κι αυτοί άλλαξαν το δρομολόγιο. Οι τουρίστες πλέον περνάνε από έξι διαφορετικούς σταθμούς, μπορούν να κατέβουν κιόλας σε κάποιους, και επιτρέπεται και η φωτογράφιση τόσο στους σταθμούς όσο και σε όλη τη διαδρομή. Έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε από τον τερματικό σταθμό της μιας γραμμής (Puhung), κάναμε μια στάση σε ένα ακόμη σταθμό (Yonggwang) και ανεβήκαμε τελικώς στο έδαφος μερικούς σταθμούς παρακάτω (Kaeson).




Η είσοδος του πρώτου σταθμού, ήταν κακάσχημη. Μας έτρεξαν γρήγορα-γρήγορα να μπούμε στον εσωτερικό χώρο, καθώς απέξω δυο καμινάδες κάπνιζαν όλη την πόλη. Ανήκαν στο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος της πόλης, και πρέπει να ήταν το μόνο δείγμα βιομηχανικής δραστηριότητας που είδα σε όλη την παρουσία μου στη χώρα. Γρήγορα γρήγορα, χωρίς καν να κτυπήσουμε εισιτήριο, κατεβήκαμε τις τεράστιες κυλιόμενες σκάλες. Λένε ότι είναι το βαθύτερο μετρό του κόσμου, αλλά μεταξύ μας όλοι συμφωνήσαμε ότι το μετρό του Κιέβου, ειδικά σε κάποιους σταθμούς, είναι ακόμη βαθύτερο. Η όλη κατασκευή, θύμιζε έντονα τα Σοβιετικής εποχής μετρό. Με γκρίζα αισθητική στο επίπεδο του δρόμου, βαθιές κυλιόμενες σκάλες, κουβούκλιο με κυριούλα που λύνει σταυρόλεξα στο τέρμα των κυλιόμενων, κλπ.




Όσο εμείς κατεβαίναμε τις κυλιόμενες, έφτασε κάποιος συρμός, και ντόπιος κόσμος άρχισε να ανεβαίνει δίπλα μας. Εμείς τους κοιτάγαμε καλά καλά, αλλά συνέβαινε και το ανάποδο. Πριν μερικά χρόνια, αυτό ήταν (μαθαίνω) αδιανόητο: Όταν στο χώρο βρισκόταν ξένος, οι ντόπιοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποφύγουν να διασταυρώσουν τα βλέμματα μαζί του. Τώρα, μας κοιτάγανε κι αυτοί όπως τους κοιτάγαμε κι εμείς, αν και ομολογουμένως όχι και με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Όχι από φόβο, όμως, μάλλον είχε συνηθίσει το μάτι τους στην παρουσία δυτικών.






Φτάσαμε στο κάτω μέρος, και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό χώρο. Ο σταθμός ήταν οργανωμένος ως μια κεντρική πλατφόρμα, με αποβάθρες στις δυο πλευρές, απ’ όπου τα τρένα αναχωρούσαν εναλλάξ. Δεν είχε κολώνες και άλλα εμπόδια στο μάτι, που τον έκανε να δείχνει ακόμη ομορφότερος. Την προσοχή τραβούσε αμέσως το ταβάνι, απ’ όπου κρεμόταν μια σειρά από φωτιστικά, από κρύσταλλα διαφόρων χρωμάτων, σε σχήμα ανθοδέσμης. Όπως είδαμε αργότερα, οι άλλοι σταθμοί, μάλλον μεγαλύτεροι, είχαν κολώνες ανάμεσα στο κέντρο και στις αποβάθρες που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά, διαχωρίζοντας τους χώρους.






Η εικόνα του προέδρου, σε ψηφιδωτό, κυριαρχούσε στο βάθος του μακρόστενου σταθμού. Και στην απέναντι πλευρά των δυο αποβάθρων, πίσω από τα τρένα, βρίσκονταν δυο ακόμη μακρόστενα ψηφιδωτά που κάλυπταν όλο το μήκος του σταθμού. Στο κέντρο αποβάθρας, σε μια σειρά από όρθια stand, είναι αναρτημένη η εφημερίδα της ημέρας, απ’ όπου το επιβατικό κοινό μπορεί να «ενημερώνεται» όσο περιμένει το τρένο. Και βέβαια, επειδή ο σταθμός είναι τερματικός, τα τρένα περίμεναν στις αποβάθρες. Μπροστά από κάθε βαγόνι στεκόταν μια υπάλληλος του μετρό, για να καθοδηγεί τους επιβάτες και για να προλάβει τυχόν ατυχήματα. Τόσα βαγόνια, επί δύο αποβάθρες, επί τόσους σταθμούς, τόσες υπάλληλοι. Υποθέτω, μια ακόμα από τις δουλειές που υπάρχουν για να μειώνεται η ανεργία…



Μπήκαμε σε ένα βαγόνι (για την ακρίβεια, μοιραστήκαμε σε τρία-τέσσερα, μαζί και με ντόπιους). Στο εσωτερικό του, το βαγόνι ήταν όλο καλυμμένο με ξύλινη επένδυση, και βέβαια, είχε σε περίοπτη θέση αναρτημένες τις εικόνες του προέδρου και του ηγέτη, όπως κάθε Βορειοκορεάτικος δημόσιος χώρος. Καλύψαμε την απόσταση ως τον επόμενο σταθμό, και αποβιβαστήκαμε.








Κι εδώ ο σταθμός ήταν όμορφος, αλλά και μεγαλύτερος. Κι εδώ όμορφα φωτιστικά, κι εδώ ψηφιδωτά, κι εδώ η εικόνα του ηγέτη και στα δυο άκρα. Φωτογραφίες κι εδώ, και επιβίβαση ξανά στο τρένο.






Επόμενη στάση, 4 σταθμούς μετά, στον τελευταίο σταθμό της διαδρομής μας (Kaeson). Κι εδώ, ένας σταθμός σαν τους προηγούμενους. Με τη διαφορά, ότι επιπλέον εδώ υπάρχει κι ένα άγαλμα. Μη ρωτήσετε τίνος, του Kim Il Sung φυσικά, θέλει και ρώτημα; Και τι άγαλμα… χρυσό. Σε μια χώρα που δεν έχει… να φάει, που βασίζεται σε Κινεζική/Ρωσική βοήθεια ακόμη και για να επιβιώσει, υπάρχουν χρυσά αγάλματα του ηγέτη (επίχρυσα, ελπίζω!) στους σταθμούς του μετρό. Οποιαδήποτε σύγκριση με κάποια συγκεκριμένη μεσογειακή χώρα που επίσης λαμβάνει διεθνή βοήθεια, είναι κακεντρεχής.

 

[taver]

Έξω από το μετρό, βγήκαμε στην πλατεία Kaeson (Νίκης). Εδώ, βρίσκεται στημένη μια αψίδα του θριάμβου, για να τιμήσει το σημείο όπου εκφώνησε κάποιο λόγο του ο Kim Il Sung, μετά από τον Κορεατικό πόλεμο από τον οποίο επέστρεψε «νικητής». Ένα τεράστιο ψηφιδωτό, στην άκρη της πλατείας αναπαριστά επίσης αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Οι συνοδοί δεν παρέλειψαν να μας τονίσουν ότι η αψίδα αυτή είναι 13 ολόκληρα μέτρα ψηλότερη από εκείνη στο Παρίσι. Βρίσκεται κι αυτή στο κέντρο μιας πλατείας (roundabout). Υπό κανονικές συνθήκες είναι επισκέψιμη, και έχει και παρατηρητήριο στο πάνω μέρος, αλλά εμείς δεν θα πάμε σήμερα...

Κάποιοι διασχίσαμε το οδόστρωμα και πήγαμε στη νησίδα του δρόμου, προκειμένου να φωτογραφήσουμε την αψίδα από μπροστά. Δεν ξαναείδα τόσο έντρομες και χλομιασμένες τις συνοδούς μας. «Μη. Θα σας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Απαγορεύεται». Κάποιος αστειεύτηκε «Πόσο είναι το πρόστιμο; Θα το πληρώσω…». Για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση «Πρόστιμο (Fine); Τι σημαίνει αυτή η λέξη, πρόστιμο;». Και μετά την επεξήγηση, «δεν έχουμε εδώ τέτοια πράγματα. Κανείς δεν παραβαίνει το νόμο». Που τείνω να το πιστέψω, εφόσον μιλάμε για Κορεάτες, ένα λαό κατεξοχήν εργασιομανή, υπάκουο και γενικά «process-minded». Σε συνδυασμό με την προπαγάνδα και το φόβο, είναι λογικό κανένας να μην παραβαίνει το νόμο σ’ αυτή τη χώρα.







Δίπλα στην αψίδα, βρίσκεται ένα μεγάλο στάδιο (Ρώτησε κανείς πως λέγεται; Πάτε στοίχημα; Kim Il Sung Stadium λέγεται!), και μια μεγάλη πλατεία όπου μαζεύεται κόσμος. Από δίπλα, ένας λόφος-πάρκο, με τρεχούμενα νερά κλπ, και… ένα Λούνα Παρκ. Είδαμε τουλάχιστον τρία διαφορετικά, λειτουργούντα Λούνα Παρκ κατά τις διαδρομές μας ανά την πόλη. Και ένα bowling alley. Αυτό εδώ, το συγκεκριμένο, όμως, το επισκεφθήκαμε κιόλας την επόμενη μέρα, οπότε θα επανέλθω…

Εν τω μεταξύ, ώρα για παγωτάκι. Έξω από το μετρό ακριβώς, λες και μας περίμενε, ένας υπαίθριος πωλητής πουλούσε παγωτά. Και δεχόταν και πληρωμές σε κινέζικα Remnibi. Και έδινε και ρέστα. Δοκίμασα 2 είδη παγωτών (ως κοιλιόδουλος που τιμά την ιδιότητά του, δε μπορούσα να πάρω μόνο ένα…), και παρότι δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα παγωτά τους, ήταν μάλλον καλύτερα από αυτά που βρίσκεις σε ένα μέσο περίπτερο στο κέντρο της Αθήνας.

Και μια και μίλησα για χρήματα, να τονίσω ότι στη Βόρεια Κορέα, τα τοπικά χρήματα είναι off-limits για τους τουρίστες. Δεν επιτρέπεται να τα κατέχεις, ούτε φυσικά να τα χρησιμοποιήσεις. Ο τουρίστας, που έτσι κι αλλιώς θα έρθει σε επαφή μόνο με συγκεκριμένους πωλητές, μπορεί να χρησιμοποιήσει είτε Ευρώ, είτε Κινέζικα Remnibi, είτε Δολάρια ΗΠΑ. Επειδή όμως οι τιμές ανά νόμισμα είναι φιξ, εμείς βρήκαμε ότι οι πιο συμφέρουσες τιμές είναι σε Ευρώ (γιατί η σχέση τιμών σε Ευρώ/Remnibi ήταν 1/10, όταν η ισοτιμία είναι περίπου 1/8). Βέβαια, αν το επιχειρήσετε, μη σκάσετε εκεί με κάνα πενηντάευρο, θα πρέπει να γυρίσουν όλη τη χώρα για να σας βρουν ρέστα. Εγώ πήγα στην Κορέα με πολλά ψιλά. 20 χαρτονομίσματα των 5 ευρώ, 10 κέρματα των 2 ευρώ και άλλα τόσα του 1 ευρώ, και τα χρειάστηκα όλα, ενώ έσπρωχνα και «χοντρά» όπου μπορούσα για να πάρω ρέστα (να ‘τανε κι άλλα, αναγκαζόμουν και πλήρωνα και με κινέζικα κάποιες φορές).

Όσο περιμέναμε να μαζευτεί το γκρουπ, ήμασταν ανακατεμένοι με κόσμο που περίμενε τη σειρά του για να μπει στο Λούνα Παρκ (ναι, είχε ουρά…). Ευκαιρία να παρατηρήσουμε τον κόσμο. Διάφοροι, κυρίως παιδιά και γονείς, περίμεναν τη σειρά τους. Και νεαροί, σχολικής ηλικίας. Και κοπέλες. Στάσου, γιατί μόνο κοπέλες; Κοίταξα παντού, και άνδρας ηλικίας 18-30 (ή τουλάχιστον που να φαίνεται σαν αυτής της ηλικίας) δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο κάτι κοντοκουρεμένοι, ταλαιπωρημένοι, στο βάθος ντυμένοι στα χακί. Ρε μπας και είναι όλοι στο στρατό; Η χώρα, σύμφωνα με στοιχεία της Wikipedia, έχει τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο (κάτω από Κίνα, ΗΠΑ και Ινδία, και πάνω από Ρωσία, Τουρκία κ.α.), και σχεδόν διπλάσιο από τους νότιούς τους γείτονες. Για κάθε 1000 κατοίκους, 48.5 είναι στο στρατό. Για το Ισραήλ, που έχει τη μεγαλύτερη στρατιωτική θητεία στο δυτικό κόσμο, το αντίστοιχο νούμερο είναι 22.2 στους 1000…




Ανεβήκαμε στο πούλμαν, και φύγαμε για την επόμενη στάση… It’s BEER ο’ clock!. Πάμε για μπύρες, σε ένα τοπικό Beer Bar, όπου πάνε και οι ντόπιοι να διασκεδάσουν (ή έτσι υποτίθεται). Το πούλμαν μας άφησε έξω από την πόρτα, και μόλις μπήκαμε μέσα είδαμε πάγκους στη σειρά, όπου κοπέλες γέμιζαν ατελείωτες σειρές από ποτήρια με τοπική μπύρα. Lager, Weiss ή Μαύρη, όλες οι μπύρες είναι εδώ. Το «μαγαζί» είναι μακρόστενο, δεξιά κι αριστερά από το «μπαρ». Εμείς κατευθυνθήκαμε όλοι σε ένα τραπέζι στο βάθος δεξιά, και στα διπλανά τραπέζια από μας βρισκόταν διάφοροι ντόπιοι. Παραγγείλαμε και πήραμε τοπική μπύρα, και μαζί μ’ αυτή, τον τοπικό μπυρομεζέ, που δεν είναι άλλος από ένα περίεργο αποξηραμένο ψάρι.

Κάπου στη δεύτερη μπύρα, ήρθε η ώρα για τα cheers! Και με τις διπλανές παρέες. Ο πάγος έπεσε, ώρα για κουβεντούλα… Αλλά τζίφος. Ομιλούσαν άπταιστον Κορεατικήν, και νοηματικήν, αλλά μέχρις εκεί. Ουδεμία άλλη δυνατότητα επικοινωνίας δεν υπήρχε (αν και ανάμεσά μας μιλάγαμε περί τις 20 γλώσσες, ουδείς από μας μιλούσε Κορεατικά, και ουδείς από αυτούς οτιδήποτε πλην Κορεατικών). Έτσι, αναγκαστικά περιοριστήκαμε στα «Cheers», «να σας κεράσω» στη νοηματική, κλπ.

Μετά από λίγο, ήρθε η ώρα για το δείπνο. Σήμερα, σειρά είχε ένα «ειδικό» εστιατόριο μέσα στην Pyongyang, για να απολαύσουμε φαγητό σε hotpot. Στο τραπέζι, προσγειώνεται το φαγητό… αμαγείρευτο. Και το μαγειρεύουμε μόνοι μας, σε ένα σκεύος σαν κατσαρόλα που βρίσκεται πάνω από ένα καμινέτο. Βάζουμε κρέατα, λαχανικά κλπ να βράσουν, μαζί και με noodles και στη συνέχεια τα τρώμε σα σούπα… Δεν ήταν άσχημο. Και δεν απαιτεί και ρεύμα για το μαγείρεμα. Πράγμα χρήσιμο σε μια πόλη που συχνά…. Έ, τι έγινε, ποιος έσβησε το φώς; Μόλις έζησα την πρώτη μου διακοπή ρεύματος στη Βόρεια Κορέα. Γι αυτούς, κάτι πολύ συνηθισμένο, καθώς ουδείς ανησύχησε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το δείπνο συνεχίστηκε με ρεύμα από κάποια γεννήτρια…








Μετά το φαγητό, ήρθε η ώρα για επιστροφή στο ξενοδοχείο. Αλλά όχι τυχαία επιστροφή. Μας το είχαν υποσχεθεί από το πρώτο βράδυ. Επιστροφή, αλλά όχι με το λεωφορείο. Με βραδινή βόλτα στους δρόμους της πόλης. Μας άφησαν λοιπόν σε ένα σημείο σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο μας, και συνεχίσαμε μέχρις αυτό με τα πόδια. Περπατήσαμε όλη τη λεωφόρο Yonggwang, μια μεγαλοπρεπή λεωφόρο στο κέντρο της πόλης, διανθισμένη με όμορφα κτήρια χτισμένα σε πλάνα του ηγέτη. Ξεκινήσαμε από την όπερα, φτάσαμε ως το σιδηροδρομικό σταθμό, κι από κει στο ξενοδοχείο μας. Μια απόσταση 1620 μέτρων, όπως τα μετράει το Google Earth. Αυτή τη φορά, όμως, στο σταθμό δεν υπήρχε κανένα happening, και η γιγαντοοθόνη ήταν κλειστή. Στη διαδρομή, πήραμε και μια γεύση από την εικόνα της πόλης. Καταστήματα, δεν υπάρχουν. Μόνο κάτι μπαρμπέρικα. Και το γνωστό πια σκηνικό με πολυκατοικίες, δημόσια κτήρια, αφίσες και άδειους δρόμους. Εφαρμόσαμε και πάλι το σύστημα «κάποιοι κουβέντα στη μια συνοδό, κάποιοι στην άλλοι, και οι υπόλοιποι ενδιάμεσα. Πλην όμως, αποδείχθηκε πως η κουβέντα με τη συνοδό ήταν πιο ενδιαφέρουσα…

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάποιοι πήγαν για ύπνο, και οι υπόλοιποι πήγαμε αμέσως στο μπαρ, αυτή τη φορά μαζί με τις συνοδούς μας. Επειδή όμως η μικρομπυραρία του ξενοδοχείου δε σερβίρει τίποτα άλλο, και οι συνοδοί μας δεν πίνουν ποταπά ποτά (θα έλεγα τώρα κάτι για τις γυναίκες και το αλκοόλ), μερικοί μετακινηθήκαμε στο διπλανό piano bar, που σερβίρει τα πάντα (όπως ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα χυμό, που ήθελαν οι δυο κοπέλες). Εκεί, με τη συνοδεία πιάνου (ευτυχώς δεν υπήρχε Βορειοκορεάτης πιανίστας, αλλά ένας από το γκρουπ ήταν επαγγελματίας μουσικός), η συζήτηση συνεχίστηκε. Κράτησε αρκετά, και με πολλά θέματα. Από τις απορίες της Jong (“γιατί δε διοικούν την Apple οι κληρονόμοι του Steve Jobs”), ως τις σκληροπυρηνικές θέσεις της Ha («Τόσους ηγέτες αλλάξαμε και δεν άλλαξε τίποτα. Δε θα αλλάξει τίποτα στη DPRK. Θα εκπλήξουμε όλο τον κόσμο»). Κι έτσι, αργάμιση και κάτι, αρκετή ώρα μετά που το μπαρ έκλεισε (2:30 αν θυμάμαι καλά), καταλήξαμε επιτέλους στα κρεβάτια μας.

 

[taver]

(πρωινή κίνηση στην Pyongyang)



(βγαίνοντας από την πόλη)


Άλλο ένα δύσκολο πρωινό ξύπνημα, αλλά υπολόγιζα να ρίξω λίγο ύπνο ακόμα, καθώς έχουμε διαδρομή με λεωφορείο πάλι μπροστά μας… Αμ δε! Η εθνική οδός για Nampho ήταν σε αισθητά χειρότερη κατάσταση από τον αυτοκινητόδρομο Pyongyang-Kaesong που ακολουθήσαμε τις προάλλες. Με τις αναρτήσεις του κινεζικού πούλμαν να μην είναι και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, κάθε σκέψη για ύπνο εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα. Ευτυχώς, η πρώτη μας στάση, ήταν κοντά. Θα σταματούσαμε στην Chongsang, μια κρατική φάρμα οργανωμένης γεωργίας, όπου οι υπεύθυνοι θα μας ξεναγήσουν για να γνωρίσουμε το σύστημα αγροτικής παραγωγής της χώρας.

Στο δρόμο, οι συνοδοί μας βρήκαν την ευκαιρία να μας εξηγήσουν την οργάνωση της αγροτικής παραγωγής στη χώρα. Βασικά, οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις είναι δυο ειδών. Κρατικές φάρμες, και συνεταιρισμοί. Στις κρατικές φάρμες, όλοι λαμβάνουν ένα συγκεκριμένο μερίδιο της παραγωγής, ως μισθό, ανεξάρτητα από το πόστο τους και την παραγωγή τους. Στους συνεταιρισμούς, ο καθένας λαμβάνει ποσότητα από ρύζι, ανάλογη με το πόσο δούλεψε. Η επίσκεψή μας αυτή τη φορά είναι σε μια κρατική φάρμα.



(εκδήλωση στη φάρμα λόγω εθνικής εορτής)








Λίγα χιλιόμετρα και πολλές λακκούβες μετά, φτάσαμε επιτέλους στην Chongsang. Μας υποδέχτηκε ένα τεράστιο άγαλμα, όπου ο μεγάλος Ηγέτης παρουσιαζόταν να περιστοιχίζεται από αγρότες της φάρμας, και να έχει δίπλα του τη διευθύντρια, που λόγω της θέσης της ήταν υψηλόβαθμη κρατική αξιωματούχος. Λίγο πιο πέρα, βρισκόταν ένα μνημείο με χαραγμένο ένα κείμενο (που έγραψε ποιος άλλος; Ο Πρόεδρος) για να παρακινεί τους εργαζόμενους, κάτι σαν κώδικας λειτουργίας της φάρμας, αν κατάλαβα καλά. Και αμέσως μετά, ένα ψηφιδωτό μνημείο από την επίσκεψη του προέδρου στη φάρμα, όπου κάθισε στο έδαφος μαζί με τους αγρότες και τους έδωσε αναλυτικές οδηγίες - κατευθύνσεις για το πώς να καλλιεργούν τη γη καλύτερα και να βελτιστοποιήσουν την παραγωγή τους. Α, κι ένα μνημείο, όπου εκτός από τον Πρόεδρο Kim Il Sung και τον ηγέτη Kim Jong Il, τιμάται και η κυρία προέδρου (και μητέρα ηγέτη), πράγμα περίεργο γιατί κατά τα άλλα οι πρώτες κυρίες της Β. Κ. ζούσαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.






Είδαμε χωράφια και θερμοκήπια, και περπατήσαμε κατά μήκος της φάρμας. Κάποια στιγμή, εντελώς απροσδόκητα, περάσαμε δίπλα από μια παιδική χαρά. Δε φαινόταν και πολύ καλά από το δρόμο, ξεστράτισα λιγάκι, αλλά ήταν η πιο σουρεαλιστική εικόνα του ταξιδιού, και δείγμα του mind-control που ασκεί η χώρα στον πληθυσμό. Μια παιδική χαρά με… Τάνκ, σκιουράκια-στρατιώτες, πήλινα στρατιωτάκια κλπ. Κι όλα αυτά, σε χρωματισμούς παραλλαγής.

 

[FRIDA08]

Taver και πάλι συγχαρητήρια για την ιστορία.
Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για το dress code για τις γυναίκες στο μαυσωλείο του Προέδρου και του Ηγέτη;
Ευχαριστώ

 

[taver]

Taver και πάλι συγχαρητήρια για την ιστορία.
Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για το dress code για τις γυναίκες στο μαυσωλείο του Προέδρου και του Ηγέτη;
Ευχαριστώ

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεχα όταν μας τα εξηγούσαν... Και τα ενημερωτικά e-mail που μας είχαν στείλει πριν το ταξίδι για να προσέξουμε να πάρουμε καλά ρούχα μαζί μας, δεν εστίαζαν στο γυναικείο ντύσιμο αλλά μόνο στο ανδρικό. Ούτε οι φωτογραφίες που δε μπορώ να βάλω εδώ (γιατί απεικονίζουν ανθρώπους που ξέρω και δεν έχω πάρει την άδεια τους) λένε κάτι πιο σαφές.

Οπότε υποθέτω πως το dress code θα ήταν οτιδήποτε συνηθίζεται στις καταστάσεις που για τους άνδρες προβλέπεται κοστούμι.

Αυτά για το dress code. Η εφαρμογή του είναι άλλο θέμα. Και αλήθεια είναι πως είδα και εξαιρετικά κακοντυμένες Ελβετίδες στα 60-κάτι (στυλ πατελόνι-μπλούζα) στο μνημείο, οπότε υποθέτω η εφαρμογή του dress code είναι χαλαρή.

Φυσικά αυτά ισχύουν για τους ξένους. Για τους Κορεάτες, είναι άλλη ιστορία.

 

[Travelstoryteller]

Υπέροχη ιστορία και κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-έ-ς φωτογραφίες! Όσα ντοκυμαντέρ έχω παρακολουθήσει για την Βόρεια Κορέα, κανένα δεν είχε την ίδια αμεσότητα και εικόνα με αυτά που μας περιγράφεις! Σε ευχαριστώ!

 

[giannismits]

Η αφήγηση και οι εικόνες είναι εξαιρετικές και πραγματικά μας έβαλαν στο κλίμα αυτού του παγκοσμίου φαινομένου που λέγεται Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας!

Να μου επιτραπεί να παραθέσω δύο άρθρα των τελευταίων ημερών που αφορούν τον νέο ΗΓΕΤΗ!

Ξέσπασε σε κλάματα η εκφωνήτρια του κρατικού καναλιού για τον Κιμ Γιονγκ Ουν επειδή κουτσαίνει!

Τα ΤΑΚΟΥΝΙΑ έστειλαν τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας στο… νοσοκομείο;

 

[V_C]

Πολύ κατατοπιστική η ιστορία σου. Μου ξαναγέννησε το ενδιαφέρον για να επισκεφτώ την συγκεκριμένη χώρα. Να σε ρωτήσω με ποιο πρακτορείο έκλεισες τελικά το ταξίδι; Μόνο ένα μου εμφανίζει την τιμή που αναφέρεις αλλά θα ήθελα να σιγουρευτώ γιατί όπως αναφέρεται οι τιμές στα υπόλοιπα είναι αρκετά πιο ανεβασμένες. Αν δεν επιτρέπεται να μου το γράψεις εδώ μπορείς να μου στείλεις μήνυμα.
ευχαριστώ εκ των προτέρων

 

[taver]

Είδαμε κάποιες καλλιέργειες ακόμα, και γρήγορα μπήκαμε στο λεωφορείο. Προορισμός μας, η πόλη Nampho. Είναι μια από τις σχετικά μεγάλες πόλεις της χώρας, με γύρω στις 400 χιλιάδες κατοίκους. Μια παραθαλάσσια πόλη, που τη μέρα αυτή, ημέρα εθνικής εορτής για την απελευθέρωση της χώρας, είχε φορέσει τα γιορτινά της. Αλλά κατά τα άλλα, η εικόνα της πόλης ήταν ίδια με τις υπόλοιπες πόλεις που επισκεφθήκαμε. Απέραντες πολυκατοικίες, φαρδιοί δρόμοι, μηδέν αυτοκίνητα, αγάλματα και εικόνες του ηγέτη, κλπ.

Η πόλη αυτή, είναι γνωστή στον έξω κόσμο κυρίως για το φράγμα της. Το απαύγασμα της Βορειοκορεατικής κατασκευαστικής τεχνολογίας που έχει κατασκευαστεί εδώ, πήρε 5 χρόνια να φτιαχτεί, από το 1981 ως το 1986, καταναλώνοντας όλους τους πόρους της χώρας στην πορεία, με αποτέλεσμα έναν ακόμα από τους πολλούς λιμούς που έπληξαν τη χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες. Υπολογίζεται ότι κόστισε κάπου 4 δις δολάρια, όταν το ΑΕΠ της Βόρειας Κορέας είναι (σήμερα) 12,4 δις δολάρια… Ο Σκοπός του φράγματος, που έχει μήκος 8 χιλιόμετρα περίπου, είναι ο διαχωρισμός των νερών του ποταμού Taedong (το ίδιο ποτάμι που περνάει κι από την Pyongyang) από τη θάλασσα, αποτρέποντας τις εισροές θαλασσινού νερού στο ποτάμι και στις αρδεύσεις, αλλά και κρατώντας σταθερά υψηλό το επίπεδο των νερών του ποταμού, για πλευστότητα.














Το κέντρο επισκεπτών του φράγματος είναι κατασκευασμένο πάνω σε ένα (φυσικό) νησί στο μέσο περίπου του φράγματος. Φτάσαμε εκεί, από ένα δρόμο που περνούσε πρώτα δίπλα από απέραντες εκτάσεις γεμάτες αλυκές, και μετά πάνω από το ίδιο το φράγμα. Μετά από μια σύντομη παρουσίαση, ανεβήκαμε στην ταράτσα του κέντρου επισκεπτών, που μας παρείχε πανοραμική θέα στο φράγμα. Α, όχι μόνο στο φράγμα, είδαμε και μια Βορειοκορεατική παραλία από κει!





Ώρα για γεύμα, που θα μας το προσφέρει ένα τοπικό εστιατόριο, στο κέντρο της πόλης. Το μενού είχε ψάρι, κάτι μάλλον ταιριαστό με το – σχεδόν – παραθαλάσσιο μέρος. Και δεν ήταν κακό… Αλλά δεν περιλάμβανε γλυκό. Άλλο που δε θέλαμε, βγαίνοντας από το εστιατόριο, είδαμε ένα μαγαζί. Κι αρχίσαμε την κλάψα «θέλω παγωτό, θέλω παγωτό». Η συνοδός μας τελικά υπέκυψε, μας πήγε στο μαγαζί, και μας διευκόλυνε με τα χρήματα για να αγοράσουμε παγωτά, καθώς το μαγαζί δε δεχόταν συνάλλαγμα. Όσο γινόντουσαν αυτά, εγώ φωτογράφησα και το εσωτερικό του μαγαζιού, που θύμιζε άλλη εποχή, κάτι σαν Ελληνικό επαρχιακό μπακάλικο από τα 60's, που πουλούσε από τρόφιμα, καθαριστικά, μέχρι ρούχα.. (όχι, δυστυχώς δε μπορώ να τις ανεβάσω εδώ).