Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

(φωτογραφίες μέσα από το πούλμαν)




Επόμενη στάση, η πόλη της Kaesong. Εδώ, ξεκινήσαμε με μια βόλτα στο κέντρο, προτού καταλήξουμε στο εστιατόριο που σερβιρίστηκε το μεσημεριανό φαγητό. Η πρώτη έκπληξη, ήταν ο σουρεαλιστικότερος τροχονόμος που έχει υπάρξει στην ιστορία… Σε ένα κύκλο στη μέση μιας διασταύρωσης, στέκεται όλο παράστημα, και με τις χαρακτηριστικές κινήσεις που επιβάλει το καθήκον του, κατευθύνει την κυκλοφορία…. που απλώς δεν υπάρχει. Επί χιλιόμετρα, σε όλες τις κατευθύνσεις, αυτοκίνητο δεν υπάρχει. Μάλλον ο ηγέτης κάποτε φρόντισε να υπάρχουν θέσεις εργασίας για όλους, και έτσι δημιούργησε και τη συγκεκριμένη θέση εργασίας, που θυμίζει κάτι από σκοπιές σε κάποια Ελληνικά στρατόπεδα.








Προχωρώντας προς το εστιατόριο, το σχέδιο που οργανώσαμε το προηγούμενο βράδυ κατά τη μπυροκατάνυξη, τέθηκε σε εφαρμογή. Κάποιοι από μας πιάσαμε κουβέντα με τη μια συνοδό που προπορεύόταν και την ωθούσαμε να πηγαίνει γρήγορα, κάποιοι άλλοι πιάσαμε αντίστοιχη κουβέντα με την άλλη συνοδό που ακολουθούσε στο τέλος και την ωθούσαμε να πηγαίνει αργά, και οι υπόλοιποι, κάπου ενδιάμεσα, αντί να προχωρούν στην προκαθορισμένη διαδρομή, πρακτικά βολτάρανε στην πόλη, πρακτικά ανενόχλητοι.





Είδαμε διάφορα με αυτό το σύστημα (αλλά φωτογραφίες, λυπάμαι, δε μπορώ να ανεβάσω). Δρομάκια μέσα στη λασπουριά, μόλις απομακρυνθείς λίγο από τον κεντρικό δρόμο. Παιδάκια που κρατάγανε αυτόματα όπλα (ή αντίγραφα αυτών, θέλω να ελπίζω…). Και βέβαια, ακόμα περισσότερες αγιογραφίες του ηγέτη (χρησιμοποιώ τον όρο αυτό, καθώς τεχνικά ταιριάζει: Οι ηγέτες απεικονίζονται πάντα με συγκεκριμένο τρόπο, με βάση τις «επίσημες» φωτογραφίες και μόνο, και με συγκεκριμένες οδηγίες προς τους καλλιτέχνες). Αλλά και κόσμο που δε δυσανασχετούσε που μας έβλεπε, αλλά αντίθετα χαμογελούσε και χαιρετούσε πρόσχαρα. Περίμενα πως η επαρχία θα ήταν λιγότερο συνηθισμένη στους ξένους, πιο απομονωμένη και φοβική. Αλλά φαίνεται πως η Kaesong δεν είναι τυπική Βορειοκορεάτικη επαρχιακή πόλη…





Η είσοδος στο ξενοδοχείο, όπου σερβιρίστηκε το γεύμα, είναι σαν είσοδο σε αρχοντικό σπίτι. Σύμφωνα με την ξεναγό μας, κάποια στιγμή τη δεκαετία του 80, οι αρχές μετέφεραν όλους τους κατοίκους της πόλης σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, και μετέτρεψαν τα σπίτια τους σε «πολυτελές» ξενοδοχείο. Σε ένα χώρο του ξενοδοχείου, λοιπόν, που παρότι πολυτελές δε διαθέτει τρεχούμενο νερό στην τουαλέτα (έχει σωληνώσεις, απλά είναι μάλλον κομμένο…), μας παρασχέθηκε το «βασιλικό» γεύμα, όπως τρώνε παραδοσιακά οι Κορεάτες. Αυτό, πρακτικά σημαίνει ότι καθήσαμε οκλαδόν, και σε ένα χαμηλό τραπεζάκι μπροστά μας βρισκόταν διάφορες τροφές, σε δυο σειρές από μικρά δοχεία. Το γεύμα περιλάμβανε και μια σούπα με νούντλς, αλλά όποιος ήθελε, μπορούσε με ένα επιπλέον ποσό, να αντικαταστήσει τη σούπα του με το «παραδοσιακό γεύμα της περιοχής, που είναι τόσο εκλεκτό που προοριζόταν για να το τρώνε οι Βασιλιάδες»: Σκυλόσουπα. Ναι, στην Κορέα (και στο Βορρά και στο Νότο), το σκυλίσιο κρέας αποτελεί έδεσμα, και εκτρέφουν ειδικά σκυλιά από μια συγκεκριμένη ράτσα ειδικά για το σκοπό αυτό. Ομολογώ πως η περιέργειά μου νίκησε τις αναστολές μου, και το παρήγγειλα. Το δοκίμασα κιόλας. Δε μπορώ να πω πως το έφαγα, όμως, καθώς η γεύση του ήταν επιεικώς άθλια. Κάτι ανάμεσα σε εντόσθια και λάστιχο, θα τη χαρακτήριζα.

 

[taver]

Δυο-δυο....σαν φανταρους σας πηγαιναν...τουλαχιστον το μουσειο το ειδατε σε χαλαρο βαδισμο;

Ναι, μέχρι την πόρτα ήταν το βήμα... 3 μέτρα απόσταση.

 

[hydronetta]

Συγγραφικός οίστρος μέσα στο μαύρο βράδυ σε πιάνει…
Για να χάνουμε τον ύπνο μας

 

[taver]

Συγγραφικός οίστρος μέσα στο μαύρο βράδυ σε πιάνει…
Για να χάνουμε τον ύπνο μας

Για να πω την αλήθεια, το κείμενο το έχω γραμμένο ήδη. Το πρόβλημα είναι οι φωτογραφίες, καθώς είναι λίγο ταλαιπωρία: πρακτικά φτιάχνω τα bbcodes με το χέρι. Ξεκινάω από νωρίς και με πιάνει το βράδυ...

 

[hydronetta]

Παντα ελεγα οτι εισαι προκομενο και προνοητικο ατομο. Οχι σα και του λογου μου που τρομαζω να τελειωσω μια ιστορια. Αλλα παιδεψε μας και λιγο. Ενα ενα τα κεφαλαια

 

[taver]

Βγαίνοντας από το γεύμα, ο Σουρεαλισμός είχε συνέχεια. Στο πάρκινγκ, βρισκόταν 2 επιβατηγά αυτοκίνητα, από αυτά που σπανίζουν στη Βόρεια Κορέα, με τις πινακίδες τους καλυμμένες με λευκό χαρτί, στερεωμένο με μονωτική ταινία. Οι μόνοι άλλοι επισκέπτες που φαίνεται να υπάρχουν στο χώρο, είναι κάτι Κινέζοι τουρίστες. Τους πιάσαμε κουβέντα να δούμε μήπως ξέρουν τίποτα παραπάνω (όχι εγώ, δηλαδή, καθώς τα κινέζικά μου περιορίζονται σε ένα «ΝιΧάο», είχαμε και κινεζομαθή στο γκρουπ), αλλά ούτε αυτοί ξέρανε κάτι.

Αφήνοντας το μυστήριο άλυτο, αποχωρήσαμε και ανεβήκαμε και πάλι στο λεωφορείο. Επόμενη στάση, το ένα από τα δύο μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς που βρίσκονται στη Βόρεια Κορέα. Το παλάτι της δυναστείας Goryo, που κυβέρνησε την ενιαία και ανεξάρτητη τότε Κορέα από τον 9ο ως το 12ο αιώνα (ευτυχώς δε μας έδωσαν τις χρονολογίες σε έτη προ Μεγάλου Λαϊκού Ηγέτη – γιατί κατά τα άλλα βρισκόμαστε στο έτος Juche 103, 103 χρόνια μετά τη γέννηση του Kim Il Sung, δηλαδή).








Ξεκινήσαμε βλέποντας ένα δέντρο στην είσοδο του παλατιού, ο κορμός του οποίου δείχνει πως βρίσκεται εκεί από την εποχή που το βασίλειο της Κορέας κυβερνιόταν από το παλάτι αυτό. Κατά τα άλλα, το δέντρο ίσως ήταν το μοναδικό αυθεντικό στοιχείο στο χώρο, που κατά τα άλλα ήταν ένα ακόμα κλασσικό, υπέρ-ανακαινισμένο μνημείο, που θύμιζε πολύ τα αντίστοιχα στη Σεούλ, και προσωπικά με άφησε αδιάφορο. Πιο ενδιαφέρον ήταν το σουβενιράδικο, που είχε μια καταπληκτική συλλογή από postcards και posters με τις αφίσες της κιμιλσουγκικής προπαγάνδας… (ναι, το σήκωσα το μαγαζί…) Α, και μια εντυπωσιακή συλλογή από DVD με αριστουργήματα του Βορειοκορεατικού κινηματογράφου.








(φωτογραφίες από τη διαδρομή)



Ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην Pyongyang, με μια στάση στο μνημείο για την επανένωση της Κορέας. Ναι, επανένωση στον ορίζοντα μπορεί να μην υπάρχει, αλλά μνημείο γι αυτήν υπάρχει. Βασικά, είναι μνημείο για την κατάθεση της πρότασης του Kim Il Sung για την ενοποίηση της χώρας, που περίπου περιέγραφε μια ομοσπονδία δυο χωρών με την κάθε μια να διατηρεί το πολιτικό της σύστημα. Δεν έτυχε και πολύ θερμής υποδοχής έξω από τη Βόρεια Κορέα... Αλλά εδώ που τα λέμε, στα 60 και πλέον χρόνια που οι Κορεάτες ζουν χωρισμένοι, τα δυο κομμάτια της χώρας έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί αυτούς τους δυο πληθυσμούς να ζουν μαζί ως ενιαίος λαός. Αναλογίες με Ανατολική/Δυτική Γερμανία, Βόρεια/Νότια Κύπρο κλπ δεν πλησιάζουν καν στο ελάχιστο τη διαφορά αυτών των δύο.


(το δεύτερο ξενοδοχείο που δέχεται τουρίστες, στην Pyongyang)













Μπήκαμε και πάλι στο κέντρο της Pyongyang, και η επόμενη στάση ήταν η κεντρική πλατεία της πόλης. Μια πλατεία με όνομα, φυσικά, «Πλατεία Kim Il Sung». Με διάφορα δημόσια κτήρια τριγύρω, πρόκειται για τη μεγαλύτερη πλατεία της χώρας, όπου γίνονται κάθε τόσο οι μεγάλες στρατιωτικές παρελάσεις. Στο έδαφος, υπήρχαν διάφορα σημάδια – όπως μας εξήγησαν, ήταν απομεινάρια από προηγούμενες παρελάσεις, όπου κάποιος είχε σημειώσει με λευκή μπογιά τα σημεία που οι στρατιώτες έπρεπε να στέκονται. Κατά τα άλλα, η πλατεία είναι ψιλοάδεια, κάθε άλλο παρά κέντρο διερχομένων, που θα ήταν μια ανάλογη πλατεία σε Ευρωπαϊκή χώρα. Μόνο λίγα παιδιά παίζουν, λίγος κόσμος περνά, και κάτι στρατιώτες φυλάνε τα κτήρια…

Αφού περιεργαστήκαμε φωτογραφικά την πλατεία, περπατήσαμε δύο τετράγωνα πιο πέρα, χωρίς να συναντήσουμε ούτε ένα κατάστημα πέραν από κάτι μπαρμπέρικα, προς ένα χώρο χωρίς διακριτικά που ονομάζεται «Foreign Language Bookshop». Εκεί, υπάρχουν βιβλία – και σουβενίρ – σε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Κινέζικα. Και μια ακόμα μεγαλύτερη συλλογή με υποτιτλισμένα DVD με τα αριστουργήματα του Βορειοκορεατικού σινεμά. Τα 2/3 των βιβλίων έχουν συγγραφέα κάποιον από τη δυναστεία των Kim… Και τα υπόλοιπα, είναι κι αυτά ομοειδή. Ε, τι να κάνω κι εγώ, ψώνισα μερικά, όπως ένα vintage ταξιδιωτικό οδηγό για τη Β. Κορέα, το σύνταγμα της χώρας στα Αγγλικά, ένα χάρτη, κ.α.,

Στο τέλος είδα κι ένα ακόμα τεύχος των Pyongyang Times, το οποίο στο εξώφυλλο είχε τον Kim Il Sung στα νιάτα του, και κεντρικό τίτλο «Ideology and spiritual strength produce brilliant victory». Δεν πίστευα στα μάτια μου, αυτός είναι ένας τίτλος που δε θα ταίριαζε σε καμία άλλη είδηση, πέραν από τη λήξη του πολέμου το 1953. Και έτσι κοίταξα την ημερομηνία της εφημερίδας. Κι όμως, εκδόθηκε το Σάββατο 26 Ιουλίου 103 (δηλαδή πριν λίγες μέρες). Όντως αναφέρεται στα γεγονότα της 27/7/1953 (δηλαδή πριν από 61 χρόνια) οπότε και κηρύχτηκε η εκεχειρία. Πέραν από το πολυσέλιδο θέμα, υπήρχαν και άρθρα όπως «Kim Jong Un provides guidance to different sectors», «Power station project makes brisk headway». «Symbol of eternal victory», και φυσικά η μόνιμη σελίδα με αρνητικές ειδήσεις από τη Νότια Κορέα. Το αγόρασα, και φυσικά, μου παρεδόθη τυλιγμένο σε ρολό, προκειμένου να μη διπλωθεί η εικόνα του ηγέτη που βρισκόταν στο εξώφυλλο…

Μετά από όλα αυτά, ήρθε πια η νύχτα, και η ώρα για την επιστροφή στο ξενοδοχείο. Πήγαμε και πάλι ομαδικώς για δείπνο, σε ένα άλλο από τα εστιατόρια του ξενοδοχείου – αλλά ούτε κι αυτή τη φορά σε στριφογυριζόμενο. Απλό φαγητό και σήμερα, και ευκαιρία για κουβέντα… και φυσικά, για ακόμα περισσότερες μπύρες. Οι συνοδοί μας, αποσύρθηκαν στα δωμάτιά τους. Το ξενοδοχείο αποτελείται από 2 πύργους 45 ορόφων που επικοινωνούν στο ισόγειο. Ενώ όλοι μας λοιπόν μέναμε στον Πύργο 1 του ξενοδοχείου, οι συνοδοί μας είχαν δωμάτια στον Πύργο 2… Οι κακές γλώσσες λένε πως τα παράθυρα στον δεύτερο πύργο βλέπουν σε κάτι που οι τουρίστες δεν πρέπει να το βλέπουν (το κτήριο του υπουργείου εξωτερικών είναι δίπλα), και έτσι τα δωμάτια στον πύργο 2 στεγάζουν μόνο ντόπιους… Δεν ξέρω αν οι κακές γλώσσες έχουν δίκιο, πάντως κάποια στιγμή που ανέβηκα στον πύργο 2, απ’ όσο μπόρεσα να δω δεν είδα τίποτα το επιλήψιμο.

 

[georgeant]

...και φυσικά, μου παρεδόθη τυλιγμένο σε ρολό, προκειμένου να μη διπλωθεί η εικόνα του ηγέτη που βρισκόταν στο εξώφυλλο…

Δεν ξέρω τι είναι περισσότερο, αστείο ή τραγικό;;

 

[soudianos]

ωραίοι δρόμοι χωρίς τις λαμαρίνες!! ο παράδεισος των ποδηλάτων .

 

[ELGEO2]

μπραβο κωστα, υπεροχη , ενημερωτικη γραφη και φωτογραφιες .να εισαι καλα .

 

[FRIDA08]

Συντονισμένη και εγώ.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο!
Για το ταξίδι, για την κατατοπιστικότατη ιστορία, για τις φωτογραφίες, μπράβο γενικά.
Καιρό είχα να "σκαλώσω" έτσι με ιστορία.... περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[taver]

Η επόμενη μέρα, Πέμπτη 14/8, ξεκίνησε και πάλι νωρίς, για να προλάβουμε τις ουρές στον πρώτο μας σταθμό. Το ξύπνημα τόσο νωρίς έχει καμιά φορά και τα καλά του, καθώς δίνει ευκαιρία για φωτογραφίες της πόλης στο πρωινό φως από τον 29 όροφο. Αλλά ο χρόνος ήταν οριακός, ίσα που πρόλαβα να περάσω από το ταχυδρομικό γραφείο που βρίσκεται μέσα στο ξενοδοχείο, και να ταχυδρομήσω κάποιες κάρτες. Μία από αυτές που έστειλα στον εαυτό μου, έφτασε στην Αθήνα στις 3/9. Για να πω την αλήθεια, είχα ετοιμάσει τις κάρτες και είχα πάρει και γραμματόσημα, για να βρω μια δικαιολογία να ζητήσω από τις συνοδούς να πάμε σε ένα ταχυδρομείο, να δω μια δημόσια υπηρεσία από μέσα. Αλλά δεν είχα υπολογίσει ότι θα είχανε φροντίσει να υπάρχει ταχυδρομικό γραφείο μέσα στο ίδιο το ξενοδοχείο μας…

Η πρώτη στάση της ημέρας, λοιπόν, ήταν η αναπόφευκτη επίσκεψη στο παλάτι του Kamsusan. Όσο ζούσε ακόμα ο πρόεδρος Kim Il Sung αυτό ήταν το γραφείο του (και σπίτι, φυσικά). Στο δρόμο που χάραξε ο Λένιν, όμως, όταν αποδήμησε ο πρόεδρος, οι Βορειοκορεάτες κάλεσαν τους πρώην συμμάχους τους από τη Ρωσία (εν τω μεταξύ η ΕΣΣΔ είχε καταρρεύσει), και με την τεχνογνωσία που διέθεταν βαλσάμωσαν το πτώμα του ηγέτη, ώστε να εκτίθεται για τις επόμενες γενιές. Το παλάτι του προέδρου μετατράπηκε στο μαυσωλείο του. Και ο κόσμος άρχισε να το επισκέπτεται. Τα χρόνια πέρασαν, και μετά το θάνατο του Kim Jong Il, βαλσαμώθηκε κι αυτός, και μεταφέρθηκε σε μια δεύτερη, ισομεγέθη αίθουσα στο ίδιο μαυσωλείο.

Το μνημείο πλέον είναι απαρέγκλιτα στο πρόγραμμα κάθε τουριστικής επίσκεψης στη Βόρεια Κορέα, και ισχύουν μια σειρά από κανόνες για το πώς το επισκέπτεται κανείς. Οι οδηγίες ήταν σαφείς, ήδη από μέρες πριν την αναχώρηση για το ταξίδι. Το μέρος απαιτεί αυστηρό dress code. Οι άνδρες π.χ. πρέπει να φοράνε καλά παπούτσια (και πάντως όχι αθλητικά), καλό παντελόνι (και πάντως όχι τζην), πουκάμισο, και συνίστανται επίσης έντονα μια γραβάτα ή/και ένα σακάκι. Επίσης, κατά την επίσκεψη δεν πρέπει να έχουμε τίποτα πάνω μας. Εξαίρεση χαρτονομίσματα και πιστωτικές κάρτες (που στη χώρα είναι κατά τα άλλα άχρηστες). Ούτε πορτοφόλια, ούτε κινητά, ούτε τίποτα. Ούτε καν την κάρτα που ανοίγει την πόρτα του δωματίου στο ξενοδοχείο. Ειδικά τις φωτογραφικές, θα έχουμε τη δυνατότητα να τις αφήσουμε στο βεστιάριο. Τα υπόλοιπα, θα πρέπει να μείνουν είτε στο ξενοδοχείο, είτε στο λεωφορείο. Φορέσαμε λοιπόν όλοι τα καλά μας, και ξεκινήσαμε.



Το παλάτι βρίσκεται στην άκρη της πόλης. Για να φτάσουμε, εκεί, θα πρέπει να τη διασχίσουμε. Περάσαμε με το πούλμαν μπροστά από τα αγάλματα που επισκεφθήκαμε την πρώτη μέρα. Αυτή τη φορά, το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο, με τους Βορειοκορεάτες να πηγαίνουν για λαϊκό προσκύνημα. Συνεχίσαμε την πορεία μας, και φτάσαμε στο μαυσωλείο. Εκεί, περιμέναμε τη σειρά μας σε μια αίθουσα αναμονής, ειδικά για τουρίστες. Δεν ήμασταν μόνο εμείς εκεί, ήταν κι άλλα γκρουπ. Όπως περιμέναμε, στο βάθος της αίθουσας είδαμε και το «χορευτή», που την προηγούμενη μέρα έκανε τις βλακείες στην αποστρατικοποιημένη ζώνη. Ωχ. Μαύρα φίδια μας έζωσαν. Τη γλυτώσαμε μια φορά, αλλά και δεύτερη;



Ο χρόνος πέρασε, και βγήκαμε επιτέλους στο προαύλιο, που λειτουργεί και ως στάση τραμ, με το οποίο προσέρχεται για προσκύνημα στον ηγέτη ο τοπικός πληθυσμός, φορώντας φυσικά κι αυτοί τα καλά τους… Όλοι οι κάτοικοι της Pyongyang, και όχι μόνο, επισκέπτονται το χώρο, τρείς-τέσσερις φορές το χρόνο τουλάχιστον, για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Πρόεδρο και τον Ηγέτη. Εκεί, στοιχηθήκαμε σε τετράδες, πήραμε τη σειρά μας ανάμεσα στην ουρά των ντόπιων, και προχωρήσαμε προς το εσωτερικό. Πηγαίναμε, πηγαίναμε πηγαίναμε, μπήκαμε σε κυλιόμενους διαδρόμους, πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε, φτάσαμε στο βεστιάριο, αφήσαμε τις κάμερες, πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε, ώσπου, κάνα εικοσάλεπτο αργότερα, φτάσαμε επιτέλους σε μια άδεια αίθουσα, με δύο τεράστιες φωτογραφίες του προέδρου και του ηγέτη. Εκεί, σε τετράδες, κάναμε μια (εντελώς υποχρεωτική) υπόκλιση στις φωτογραφίες. Μάλλον προπόνηση γι αυτό που θα ακολουθήσει…

Στη συνέχεια, πήραμε ένα ασανσέρ, και ξαναμπήκαμε σε τετράδες. Σειρά είχε ο χώρος που βρίσκεται ο Kim Il Sung. Για να το κάνουμε αυτό, περάσαμε πρώτα από ένα μηχάνημα που πλένει τα παπούτσια μας (από κάτω), και μετά από ένα διάδρομο που μας φυσάει από όλες τις πλευρές με πιεσμένο αέρα για να φύγει η σκόνη από πάνω μας. Δεν ξέρω αν το κάνανε για λόγους συντήρησης της μούμιας ή για κάποια κακώς εννοούμενη καθαρότητα, αλλά η διέλευση από κει ήταν άκρως υποχρεωτική.

Στο χώρο που βρισκόταν ο πρόεδρος, το πρωτόκολλο ήταν αυστηρό. Στο κέντρο μιας τεράστιας αίθουσας, ήταν στημένη μια γυάλινη προθήκη, μέσα στην οποία βρισκόταν το βαλσαμωμένο πτώμα του προέδρου. Εμείς έπρεπε να περιμένουμε τη σειρά μας αμέσως μετά το προηγούμενο γκρουπ, να μπούμε στοιχισμένοι στην αίθουσα, και να κάνουμε τρείς φορές υπόκλιση, πάντα στοιχισμένοι σε τετράδες. Όλα αυτά, με μηδενικό χρόνο για να αντιληφθούμε τι κάνουμε ή να περιεργαστούμε αυτό που βλέπουμε. Μια υπόκλιση, όπως μπαίνουμε, μπροστά στα πόδια του ηγέτη. Μετά, η τετράδα αποχωρεί προς τα αριστερά ενώ η επόμενη τετράδα προχωράει μπροστά, στη θέση της. Και μια ακόμα υπόκλιση ακόμα στα αριστερά του Προέδρου, και πάλι τα ίδια. Στη συνέχεια, έπρεπε να περάσουμε πίσω από το κεφάλι χωρίς να κάνουμε υπόκλιση, και τέλος να κάνουμε μια υπόκλιση ακόμα στα δεξιά του. Και ότι είδαμε είδαμε, γρήγορα έξω από την πόρτα…

Η επόμενη αίθουσα, ήταν μια σειρά από προθήκες, με τα διάφορα βραβεία, μετάλλια πλακέτες κλπ που απονεμήθηκαν στον Πρόεδρο από διάφορους, εντός και εκτός χώρας. Στο τμήμα με τα βραβεία από όλο τον κόσμο, υπήρχαν διάφορα – κυρίως από πρώην κομμουνιστικές χώρες – έως ότου το μάτι μου έπεσε στην ταμπελίτσα κάτω από ένα ειδικά από τα βραβεία… : «Greece: Medal of Drama». Τι στο καλό είναι αυτό, απονείμαμε ποτέ στην Ελλάδα βραβεία αρχαίου θεάτρου, και μάλιστα στον Kim Il Sung; Σήκωσα λίγο το βλέμμα μου προς το ίδιο το μετάλλιο, και τι να δώ; Τάδε Ταδόπουλος, Δήμαρχος Δράμας, τόσες τόσου χίλια εννιακόσια εβδομήντα τόσο. Πάνω απ’ όλα προσεκτικός που απονείμει μετάλλια, ο δήμαρχος…







Ακολούθησε η επίσκεψη και στον ηγέτη Kim Jong Il, με μια από τα ίδια (φυσερά, υποκλίσεις και όλα) και η επιστροφή μας στην έξοδο, πάνω από άλλους τόσους κυλιόμενους διαδρόμους, σκάλες, βεστιάρια, κλπ. Με τις φωτογραφικές πλέον στο χέρι, βγήκαμε στο προαύλιο, έξω από το Μαυσωλείο. Εκεί, καναλάκια, λουλουδάκια, δεντράκια έκρυβαν σε ένα βαθμό την ασχήμια του κτηρίου, αλλά το αξιοθέατο είναι οι Βορειοκορεάτες που βγαίνουν κλαμένοι από το Μαυσωλείο, φορώντας τα καλά τους. Βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, και επιστρέψαμε στα λεωφορεία μας.

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα:

Οι οδηγίες ήταν σαφείς, ήδη από μέρες πριν την αναχώρηση για το ταξίδι. Το μέρος απαιτεί αυστηρό dress code. Οι άνδρες π.χ. πρέπει να φοράνε καλά παπούτσια (και πάντως όχι αθλητικά), καλό παντελόνι (και πάντως όχι τζην), πουκάμισο, και συνίστανται επίσης έντονα μια γραβάτα ή/και ένα σακάκι

Εμείς δεν είχαμε τέτοια. Αν είχαμε δε θα είχα πάει, δε διαθέτω ούτε πουκάμισα ούτε γραβάτες ούτε μη αθλητικά παπούτσια.

Επίσης, για μένα το πραγματικό χάιλάιτ στο μαυσωλείο ήταν ότι μας έβαλαν κάτι τεράστια ακουστικά υποχρεωτικά στον καθένα, όπου υπήρχε "μετάδοση" της είδησης του θανάτου του Αγαπημένου Ηγέτη. Υπήρχε δηλαδή μια κασέτα με έναν αφηγητή στη γλώσσα του κάθε επισκέπτη (ω ναι, και στα Ελληνικά), που εν μέσω τυμπανισμών, βιολιών και άλλων soundtracks που προσπαθούσαν να τραγικοποιήσουν την περίσταση ούρλιαζε "ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ, ΚΛΑΙΕΙ Η ΦΥΣΗ, ΘΡΗΝΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ, ΣΥΜΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ". Κάθε φορά που προσπαθούσα να βγάλω τα ακουστικά από τα αυτιά μου, ερχόταν ένας κυριούλης και πολύ ευγενικά τα ξανατοποθετούσε στα αυτιά μου με ένα σαδιστικό χαμόγελο του στιλ "τ'ωρα θα δεις κωλόπαιδο, όλο θα το ακούσεις!".

Θες να πεις πως πλέον αυτά τα ακουστικά δεν αποτελούν μέρος της ιεροτελεστίας;