Ρουμανία Η συμμορία των 6 σε νέες περιπέτειες στο Βουκουρέστι!

[Clara]

-Παιδιάαα έχω μια πολύ καλή ιδέα!
-Για πες, λέω εγώ.
-Θυμάστε που ψάχναμε να πάμε τώρα την άνοιξη κανένα ταξιδάκι εξωτερικό αν έχει τίποτα καλές προσφορές καμιά αεροπορική εταιρία; Ε, λοιπόν, βρήκα για 2-4 Μαρτίου αεροπορικά με ryanair 34€ πήγαινε έλα για Βουκουρέστι!! Και ξενοδοχείο από 23€ το άτομο για δυο βράδια, απεφάνθη η Π. ενθουσιασμένη!
Εγώ και η Κ. ψηθήκαμε κατευθείαν. Δε θέλουμε και πολύ εμείς. Ειδικά εγώ που είχα να πάω εξωτερικό εδώ και 4 χρόνια, απ' την εκδρομή με το σχολείο στην Ιταλία (που ήταν με πλοίο) και να πετάξω με αεροπλάνο από τότε που το αεροδρόμιο ήταν στο Ελληνικό καταλαβαίνετε... Άκουσα και τις χαμηλές τιμές και πήραν τα μυαλά μου αέρα.
Τα υπόλοιπα 8 άτομα από το παρεάκι στη σχολή δεν έδειξαν να ψήνονται ιδιαίτερα. Ο ένας δούλευε και δε μπορούσε να πάρει άδεια, ο άλλος δεν είχε διάθεση γενικώς, ο άλλος δεν ήθελε να χαλάσει τα λεφτά του σε ταξίδι και ο άλλος λέει τι να κάνουμε στο Βουκουρέστι;! Οπότε κι εγώ σκέφτηκα δυο κολλητές μου από την περιοχή που μένω, που πηγαίναμε και μαζί σχολείο. Φυσικά είπαν το ναι κατευθείαν γιατί κι αυτές ήθελαν κάποιο οικονομικό ταξίδι κι επειδή δεν είχαν πάει ακόμη αλλού εξωτερικό εκτός απ την Ιταλία και το είχαν άχτι. Με τη σειρά τους είπαν και σε μια άλλη φίλη τους που δέχτηκε κι αυτή κατευθείαν.
Κι έτσι ξάφνου μαζεύτηκαν 6 κορασίδες! <<Καλά 6 κορίτσια θα κάνουμε χαμό!>> λέγαμε και γελάγαμε.
Όταν το είπα στους γονείς μου:<<Πως και θα πάτε μόνο κορίτσια;>>, << τι να κάνουμε>>, είπα εγώ << αφού τα αγόρια όλα μας έριξαν άκυρο! Αυτοί χάνουν!>><<Και πως σας ήρθε η Ρουμανία; Χάθηκαν τόσες χώρες;>> <<Εεεε γι αυτές τις χώρες έχει τώρα φτηνά αεροπορικά η ryanair, τα Παρίσια και τα Λονδίνα που πηγαίναμε παλιά ξέρετε πόσο ακριβά είναι. Εκτός αυτού εμείς δεν είμαστε mainstream- τρομάρα μας- και θέλουμε να ανακαλύψουμε κάτι το διαφορετικό>> Αυτό το mainstream είμαι σίγουρη πως δεν το πολυέπιασαν, αλλά δε πειράζει, σημασία έχει που στο τέλος είπαν: <<Όπως και να χει, αυτό που έχει νόημα είναι να περάσετε καλά. Να μας φέρεις και τίποτα από κει!>>
Αφού τους διαβεβαίωσα ότι θα τους φέρω, αρχίσαμε σιγά σιγά τις ετοιμασίες. Όχι βαλίτσες και τα σχετικά, ήταν νωρίς, αλλά αρχίσαμε να κοιτάμε τον χάρτη της πόλης, το πως θα μετακινούμαστε, σε ποια αξιοθέατα θα πάμε, σε ποια μαγαζιά για φαγητό κτλπ, κτλπ. Ο λόγος για την τόση οργάνωση ήταν ότι στην ουσία είχαμε δύο μέρες στη διάθεση μας για να δούμε την πόλη, για θα αναχωρούσαμε 2 του μηνός με την πτήση των 4 και θα γυρνάγαμε 4 του μηνός με την πτήση των 2. Χαχαχ χιαστί. Το ξέρω ότι ήταν λίγο αλλά δυστυχώς η ryanair έχει μόνο μια πτήση τη μέρα για Βουκουρέστι κι αν καθόμασταν λίγο παραπάνω θα μας έβγαιναν πολύ περισσότερα χρήματα και τα αεροπορικά που θα ήταν με άλλη εταιρία και το συγκεκριμένο ξενοδοχείο που χρέωνε τη τριπλάσια, μπορεί και τετραπλάσια τιμή για Σάββατο βράδυ. Εκτός αυτού κάποιες από μας είχαμε και κάποιες υποχρεώσεις εδώ στην Αθήνα τις επόμενες μέρες.
Όσον αφορά την αλλαγή νομίσματος. Η Ρουμανία όπως ξέρουμε έχει για νόμισμα το λέου ( πληθυντικός λέι) κι έτσι έπρεπε να πάμε να αλλάξουμε τα χρήματα μας. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε σε κάποιο ανταλλακτήριο εδώ γιατί σκεφτήκαμε ότι θέλουμε να τα έχουμε αλλάξει πριν φτάσουμε Ρουμανία αλλά κι επειδή στο Ελ. Βενιζέλος κάτι μας έλεγε ότι θα μας κλέβανε. Κι όντως στο ανταλλακτήριο που πήγαμε η ισοτιμία ήταν 1€=4,25, ενώ στο αεροδρόμιο απ ότι είδαμε 1€=3,87!! Αρχικά λέγαμε να πάμε στο kapachange, αλλά δεν είχαν να μας δώσουν λέι, οπότε και πήγαμε τελικά στο G.P.K. Το κεντρικό είναι στην Πανεπιστημίου, αλλά εμείς πήγαμε στο παράρτημα στην αρχή της Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια. Άλλαξα 56€ και μου έδωσαν 241 λέι. Είναι πολύ καλό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους μένουν Αθήνα. Το λέω γιατί από άλλες ιστορίες που έχω διαβάσει άλλοι ανταλλάζουν στο αεροδρόμιο μας εδώ και την πατάνε και άλλοι περιμένουν να φτάσουν στην χώρα που θέλουν να πάνε για να αλλάξουν και εν τέλη να μη βρίσκουν αμέσως και να μην μπορούν να κινηθούν. Το ανταλλακτήριο αυτό έχει όλα τα νομίσματα σχεδόν, οπότε να ξέρετε είναι μια πολύ καλή λύση.
Πλησιάζοντας, λοιπόν οι μέρες, αρχίσαμε να ετοιμάζουμε βαλίτσες, εκτυπώσαμε τα εισιτήρια μας κι εγώ στην ουσία άρχισα να ετοιμάζομαι για το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό στην ενήλικη ζωή μου, χωρίς σχολείο, χωρίς γονείς, παρέα με άλλες 5 τρελές που κουβαλάνε την ίδια τρέλα με εμένα, να εξερευνήσουμε μόνες μας το άγνωστο και να ανακαλύψουμε αυτό το κάτι διαφορετικό.

(Συνεχίζεται)

 

[Dina Z]

να εξερευνήσουμε μόνες μας το άγνωστο και να ανακαλύψουμε αυτό το κάτι διαφορετικό.

Σου εύχομαι να κάνεις στο μέλλον πολλά ταξίδια με τον ίδιο σκοπό και με τον ίδιο ενθουσιασμό

 

[Clara]

Σου εύχομαι να κάνεις στο μέλλον πολλά ταξίδια με τον ίδιο σκοπό και με τον ίδιο ενθουσιασμό [/QUOTE]
Σ΄ευχαριστώ πολύ κι εγώ το ίδιο ελπίζω!

 

[Clara]

Και φτάνει λοιπόν η μεγάλη μέρα.

Φτάνουμε στο Ελ. Βενιζέλος κλασσικά δύο ώρες πριν την προγραμματισμένη πτήση μας. Στον έλεγχο ευτυχώς δεν είχαμε κανένα ιδιαίτερο θέμα, οι χειραποσκευές μας ήταν κι αυτές μέσα στα όρια, οπότε όλα ρολόι. Με το που μπαίνουμε στο αεροπλάνο και αρχίζει να απογειώνεται νοιώθω αυτή τη περίεργη αίσθηση που είχα χρόνια να νοιώσω, και που περίμενα πως και πως για να ξανά αισθανθώ. Δυστυχώς, οι θέσεις μας ήταν στο φτερό οπότε δεν μπορούσαμε να δούμε και πολλά. Από αυτά τα λίγα που μπορούσα να δω, κατάφερα να συλλάβω τα χιονισμένα βουνά της Βουλγαρίας.

Φτάνουμε λοιπόν στο αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου, Οτοπένι, γύρω στις 5 και κάτι. Το αεροδρόμιο τους καμία σχέση με το δικό μας. Ο χώρος υποδοχής μου φαίνεται πολύ μικρός, λίγοι υπάλληλοι που ελέγχουν και πολύς, μα πολύς κόσμος. Κοντέψαμε να σκοτωθούμε όταν βγήκαμε απ τις κυλιόμενες επειδή ο κόσμος δεν προχωρούσε. <<Αμάν>>λέμε μόλις βλέπουμε τον κόσμο. <<Θα ξημερωθούμε εδώ πέρα>>.

Μπαίνουμε στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και ταυτοτήτων. Για κάποιο λόγο, στην ουρά που περιμέναμε εμείς, ο υπάλληλος που έλεγχε αργούσε πάρα πολύ, ενώ οι υπόλοιπες ουρές είχαν προχωρήσει.
-Μα καλά τι γίνεται, γιατί ο δικός μας αργεί τόσο; Πωω κοίτα πόση ώρα κάνει σε αυτόν, μα καλά συνέντευξη του παίρνει; ρώτησα ξεκαρδισμένη.
-Το πιο πιθανό! μου απάντησε η Π. γελώντας κι αυτή.

Το θέμα όμως δεν ήταν για γέλια. Ο τύπος όντως έπαιρνε συνέντευξη! Όταν πλησιάσαμε προς αυτόν και ήταν μπροστά μας κάτι ασιάτισες άρχισε να τις ρωτάει, γιατί ήρθαν, τι έχουν σκοπό να κάνουν, πόσο καιρό θα καθίσουν και δε συμμαζεύεται! Ευτυχώς, εμάς απλώς κοίταξαν μια τις ταυτότητες μας μπρος πίσω, κοίταξαν μια και εμάς και μας άφησαν να περάσουμε.
-Αυτό έλειπε, είπε η Π. Να είναι και η χώρα τους στην Ε.Ε. και να μας κάνουν καψόνια για να περάσουμε.

Μετά από αυτή την εμπειρία, κατευθυνθήκαμε προς τα κάτω για να πάρουμε το λεωφορείο για το ξενοδοχείο. Πήραμε τη γραμμή 780 που θα μας πήγαινε στο Gara de Nord, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας, το Ibis Hotel. Το εισιτήριο κόστιζε μόλις 6 lei και ήταν για δύο διαδρομές, οπότε το κρατήσαμε και για την επιστροφή. Τα λεωφορεία τους οφείλω να πω ότι είναι καλύτερα από τα δικά μας, και έχουν βγάλει εδώ και πολύ καιρό το ηλεκτρονικό εισιτήριο σε αντίθεση με εμάς που ακόμη παλεύουμε.

Όταν ξεκίνησε το λεωφορείο είχε ήδη νυχτώσει. Σ' όλη τη διαδρομή μου έκανε εντύπωση το πόσο πολλά φυλλοβόλα δέντρα υπάρχουν εκεί. Περίμενα να δω λίγο πράσινο, αλλά οοοοχι. Λογικό αφού απ' ότι έχω μάθει μέχρι πριν λίγες βδομάδες είχε χιόνι. Το όλο σκηνικό όμως με τα γυμνά δέντρα και το σκοτάδι που είχε πέσει, δημιουργούσαν μια πολύ creepy εικόνα, σαν πρώτη εντύπωση απ' την πόλη. <<Τι διάολο>> αναρωτήθηκα από μέσα μου <<ο Κόμης Δράκουλας στοιχειώνει ολόκληρη τη χώρα;>>

Το ξενοδοχείο είναι τεράστιο απ' έξω. Απ' ότι μου είπε η Π. το Ibis είναι αλυσίδα ξενοδοχείων σ' όλο τον κόσμο κι ότι γενικά είναι καλό ξενοδοχείο. Εγώ δεν είχα καν ιδέα που θα μέναμε Σ' αυτό το κομμάτι άφησα τις άλλες να ασχοληθούν. Ο ρεσεπσιονίστ ήταν πολύ ευγενικός, μας εξυπηρέτησε αμέσως και παραδόξως μιλούσε πολύ καλά αγγλικά. Λέω παραδόξως γιατί είχα την εντύπωση ότι στη Ρουμανία γενικώς δεν μιλάνε και πολύ αγγλικά, πράγμα που διαψεύσθηκε πανηγυρικά, καθώς πολύ καλά αγγλικά μιλάνε ακόμη και όσοι δεν ασχολούνται καθόλου με τον τουρισμό, ιδιαίτερα τα νεαρά παιδιά της ηλικίας μας.

Το μόνο αρνητικό με τα δωμάτια ήταν ότι τελικά δεν μας βάλανε δίπλα δίπλα, αλλά σε ξεχωριστούς ορόφους! Κλείσαμε δυο τρίκλινα και τις 3 τις βάλανε στον 6ο, κι εμάς τις άλλες 3 στον 7ο. Εντάξει ένας όροφος διαφορά μικρό το κακό είπαμε. Τα δωμάτια μέσα ήταν υπέροχα. Υποτίθεται ότι ήταν τρίκλινο, αλλά άνετα χωρούσε και 5 άτομα! Γιατί σ' αυτό που υποτίθεται ότι ήταν μονό, ήταν ημίδιπλο και χωρούσαν 2 άτομα, και στο διπλό 3! Δυστυχώς, δεν τα έβγαλα κάποια φωτογραφία, όμως απαθανάτισα την θέα που είχαμε από το παράθυρο.

Όπως καταλαβαίνετε η φώτο είναι από την επόμενη μέρα το πρωί, γιατί το βράδυ δεν φαινόταν καλά.

Αφού καθίσαμε ελάχιστα στο ξενοδοχείο, ίσα ίσα να τακτοποιηθούμε και να αλλάξουμε, βγήκαμε έξω για την νυχτερινή (μέχρι τις 12:30) εξόρμηση μας και την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη.

 

[Clara]

Ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο υπήρχε ο σταθμός μετρό του Gara de Nord. Έτσι, λοιπόν, πήραμε το μετρό για να πάμε προς κέντρο για να κάνουμε μια βόλτα στη πόλη αλλά και να πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο, το οποίο έχει παραδοσιακή κουζίνα και ακούσαμε ότι έχει πολύ καλές κριτικές, γιατί πεινάγαμε σαν λύκοι.

Το μετρό δε το ξεχωρίζεις εύκολα. Δεν είναι σαν τα δικά μας που σου έχουν απ' έξω ολόκληρη γκουμούτσα με το όνομα του σταθμού, χάρτη της γύρω περιοχής κτλπ. Έχουν απλά ένα ταμπελάκι με ένα Μ. Μπαίνοντας στο χώρο του μετρό, απ' τα πρώτα σκαλιά που άρχισα να κατεβαίνω ένοιωσα πολύ έντονα τη μυρωδιά της υγρασίας και της μούχλας. Το θεωρώ απόλυτα λογικό καθώς το μετρό αυτό δεν είναι σύγχρονο σαν το δικό μας, αλλά είναι ένα από τα παλιότερα της Ευρώπης κι έτσι δεν έχουν χρησιμοποιηθεί τα κατάλληλα θερμομονωτικά υλικά. Μέσα στο χώρο του μετρό, σχεδόν σε όλους τους σταθμούς, υπάρχουν μικρά μαγαζάκια που πουλάνε ότι θες. Μαγαζάκια που είναι σαν φούρνοι και πουλάνε παραδοσιακά σφολιατοειδή και κουλούρια, ρούχα, παππούτσια, μπιχλιμπίδια, ό,τι θες μπορείς να βρεις. Το εισιτήριο 5 lei για δύο διαδρομές και 8 lei το ημερήσιο. Το ημερήσιο θα το παίρναμε την επόμενη μέρα. Το μετρό έχει 4 γραμμές και εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, όμως στις αλλαγές είναι λίγο μπέρδεμα και επικρατεί ένας ψιλοπανικούλης.

Ο Σταθμός Gara de Nord

Κατεβαίνουμε στο σταθμό Universitate. Όπως το λέει και η ίδια η λέξη εκεί είναι το πανεπιστήμιο της πόλης. Συγκεκριμένα το χημικό τμήμα τουλάχιστον απ' ότι είδαμε. Αρχίζουμε να περπατάμε στη λεωφόρο Regina Elisabeta, κι εγώ τουλάχιστον ενθουσιάζομαι με τα υπέροχα καλοσυντηρημένα νεοκλασσικά που βλέπω γύρω μου. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί παλιά την αποκαλούσαν Παρίσι των Βαλκανίων. Γενικότερα η πόλη μου φαίνεται αρκετά πιο καθαρή σε σχέση με την Αθήνα. Επίσης, μου έκανε εντύπωση σχεδόν όλες τους οι τράπεζες στεγάζονται σε νεοκλασσικά κτήρια.

Πρώτη εικόνα απ' τη νυχτερινή ματιά στη πόλη

Κάποια στιγμή κάνουμε να περάσουμε το δρόμο και έτυχε να έχει μια διάβαση εκεί χωρίς φανάρι όμως. Συνηθισμένες όπως είμαστε απ' την Αθήνα δε τολμάμε να περάσουμε κατευθείαν το δρόμο. Με το που κατεβαίνουμε όμως απ το πεζοδρόμιο, όλα τα αμάξια ξαφνικά κόκκαλο για να περάσουμε εμείς!! Αυτή ήταν και η πρώτη μου καλή εντύπωση για τους Ρουμάνους

Προχωρώντας πιάσαμε τον δρόμο Calea Victoriei για να βρεθούμε στην οδό (με το ελληνικό όνομα) Σταυρουπόλεως όπου εκεί είναι το Παλάτι CEC, το οποίο σήμερα είναι τράπεζα, ο ομμώνυμος Ι.Ν. Σταυρουπόλεως και το Caru' Cu Bere το εστιατόριο που θα καθόμασταν! Στο δρόμο για εκεί λοιπόν μπήκαμε σε μια στοά όπου τα μαγαζιά εκεί θύμιζαν πολύ τα ναργιλεδάδικα στου Ψυρρή! Ναι έχουν κι αυτοί τέτοια! Κι απ΄ότι φαίνεται μας περάσανε κι εμάς για Ρουμάνες καθώς τελικά δεν διαφέρουμε και πολύ φυσιογνωμικά με αυτούς αλλά κι επειδή μάλλον εκεί δεν πάνε τουρίστες, κι έτσι οι κράχτες μας μιλάγανε στα ρουμάνικα για να μας προσελκύσουν στο μαγαζί τους. <<Μπόνα Σιέρα>> και <<Μπόνα Σιέρα>> ακούγαμε ξανά και ξανά. <<Μπόνα Σιέρα>> απαντούσα κι εγώ, χωρίς να δώσουμε περαιτέρω σημασία, με τα ελάχιστα ρουμάνικα που είχα μάθει σε περίπτωση που δεν μιλούσαν αγγλικά κι έπρεπε κάπως να συνεννοηθούμε.

Έπειτα από αυτή την ωραία περιπλάνηση, φτάσαμε επιτέλους στη Σταυρουπόλεως. Αφού φωτογραφηθήκαμε πάλι για αρκετή ώρα έξω από τη τράπεζα/παλάτι, ορμήσαμε στο Caru' Cu Bere!!

Το Παλάτι CEC-Νυν τράπεζα

Μόλις φτάσαμε έξω από το εστιατόριο είδαμε αρκετό κόσμο να περιμένει και μας έλουσε κρύος ιδρώτας. Λέμε πάει νηστικές θα μείνουμε απόψε! Μας ήρθε όμως η ιδέα να πάμε να ρωτήσουμε μέσα. Τα κορίτσια μου λένε <<έλα μπες εσύ μπροστά να μιλήσεις, να ρωτήσεις που το χεις και με τις γλώσσες>>.
Τι να κάνω λοιπόν πάω κι εγώ και πλησιάζω τη κοπέλα που είχε τον κατάλογο με τα τραπέζια.
-Μπόνα (Χαίρετε) μου λέει. Πάλι για Ρουμάνες μας περάσανε.
-Μπόνα, απαντάω κι εγώ. Βορμπίτς ενγκλέζα; (μιλάτε αγγλικά
-Yes, μου απαντάει γκουρλώνοντας τα μάτια.

Δόξα σοι ο Θεός συνεννοηθήκαμε τουλάχιστον!
Μας είπε ότι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κάποιο εύκαιρο τραπέζι , κι ότι αν θέλαμε μπορούσαμε να περιμένουμε το πολύ κανα τέταρτο. Τι να κάνουμε κι εμείς περιμένουμε σε μια άκρη. Εν τω μεταξύ, είχε κι ένα σόου με λάτιν χορούς κι όταν το πήρα είδηση εγώ η τρελή σαλσέρα ξετρελάθηκα απ τη χαρά μου. Μας ζήτησε κι ένας ξανθούλης να χορέψουμε, αλλά αρνηθήκαμε λέγοντας του ότι έπρεπε να τακτοποιηθούμε σε κάποιο τραπέζι πρώτα. Τι να το κάνεις όμως. Μέσα σε 5 λεπτά που μας βρήκαν τραπέζι να καθίσουμε, οι χοροί είχαν τελειώσει!! Σχόλασε το γλέντι, έκλασε και ο γαμπρός!! Σημασία είχε όμως το ότι επιτέλους καθίσαμε κι έπρεπε να δούμε τι θα πάρουμε. Εγώ και η Κ. που είμαστε λάτρεις του χοιρινού πήραμε το πιο παραδοσιακό τους πιάτο που όμως δε θυμάμαι πως το λένε, που είχε χοιρινό(κάτι σαν κοντοσούβλι και λουκάνικα), λάχανο και κάτι σαν πουρέ από καλαμπόκι. Πολύ ωραίο, αλλά επειδή είχε αρκετό λάδι μου έπεσε λίγο βαρύ. Οι υπόλοιπες πήραν κάτι σαν τηγανιά κοτόπουλο, εξίσου ωραίο. Οι πατάτες τους ήταν επίσης φοβερές. Το κάθε πιάτο έκανε περίπου γύρω στα 44 lei (10 ευρώ) και οι μπύρες που πήραμε εμείς 12 lei (3 ευρώ), ενώ είχε και από 8 lei. Δεν είναι ακριβά για τα δικά μας δεδομένα, αλλά για της Ρουμανίας θεωρείται απ' τα πιο ακριβά εστιατόρια της πόλης, αν σκεφτείς κι όλας ότι μπορείς να φας καλά και με 15-20 lei το άτομο αλλού.

Το εστιατόριο Caru' Cu Bere

Με το που κάνουμε να φύγουμε ένας κύριος μας ρωτάει στα Αγγλικά<<Απ' την Ελλάδα είστε;>> <<Ναι>> απαντάμε εμείς έκπληκτες, <<ωραίο το φαγητό;>>μας ρωτάει αυτή τη φορά σε σπαστά... ελληνικά!!<< Ναι, πολύ ωραίο>> απαντάμε πάλι εμείς ακόμη πιο έκπληκτες.<< Να ΄στε καλά>> μας λέει, << καληνύχτααα>>. Ε εκεί είναι εμείς που μένουμε κόκκαλο! Απ' την άλλη λογικό, συλλογίζομαι, καθώς πολλοί Έλληνες πηγαίνανε παλιά Ρουμανία για να σπουδάσουν και μπορεί να χουν μάθει κι αυτοί, ή μπορεί ο κύριος να ήταν παλιά μετανάστης στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει, ποτέ δε θα μάθουμε.

Η ώρα λοιπόν έχει περάσει κι εμείς πρέπει να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Έλα που όμως μετρό έχει μέχρι τις 11:30, και η ώρα έχει ήδη πάει 12και επειδή θέλαμε να καθίσουμε λίγο χαλαρά και δε θέλαμε να αγχωθούμε. Οπότε έχουμε δυο λύσεις:ταξί και πόδια. Αρχικά, απορρίπτουμε το ταξί γιατί λέμε είμαστε ξένες και θα μας πιάσουν σίγουρα τον κώλο. Επίσης η απόσταση στο χάρτη δε φαίνεται πολύ μεγάλη και έχουμε όρεξη να περπατήσουμε. Βρίσκουμε μια παρέα, δύο κοπέλες και ένα αγόρι κοντά στην ηλικία μας και τους ρωτάμε πως να πάμε στο ξενοδοχείο. Η απάντηση της μιας είναι πως είναι μακριά και καλύτερα θα ήταν να παίρναμε ένα ταξί. Μάλιστα προθυμοποιήθηκε να μας το καλέσει κι όλας! Πολύ εξυπηρετική. Όση ώρα αυτή προσπαθούσε να βγάλει άκρη τα άλλα δυο παιδιά μας έπιασαν την κουβέντα.
-Απ' τη Πορτογαλία είστε; ρωτάει η μια σε άπταιστα αγγλικά.
Μ' ενα τέτοιο ύφος εμείς(wtf πως της ήρθε)!
-Οχι, απ' την Ελλάδα.
-Και τι κάνετε εδώ; Έχετε έρθει για Εράσμους;
-Όχι, απλώς ταξίδι.
-Α, ωραία. Θέλουμε κι εμείς να πάμε στην Αθήνα κάποια στιγμή, έχουμε ακούσει ότι είναι ωραία πόλη.

Εν τω μεταξύ η άλλη κοπέλα δε μπορούσε να βρει γραμμή για ταξί. Μας έδειξε την πιάτσα και μας είπε να πάμε προς τα κει. Τους ευχαριστήσαμε και τους καληνυχτίσαμε. Φτάνοντας στην πιάτσα χωριστήκαμε, 3 σε ένα ταξί και οι άλλες 3 σε άλλο. Στο ταξί που μπήκαμε εμείς, ο οδηγός φαινόταν λίγο περίεργος η αλήθεια είναι. Η Π. τα χε κάνει λίγο πάνω της ,λέγοντας συνέχεια <<φοβάμαι>> και <<που μας πηγαίνει αυτός, νομίζω ότι κάνει κύκλους>>. Εν τέλη φτάσαμε στο ξενοδοχείο σώες και αβλαβείς, όμως ο τύπος δεν είχε ταξίμετρο και μας ζήτησε 20 lei. Εμείς επειδή δεν ξέραμε τα δώσαμε. Και έγινε αυτό που φοβόμουν. Μας πιάσανε τον κώλο! Όταν κατέβηκαν οι φίλες μου από το άλλο ταξί, μου είπαν ότι τους πήρε μόνο 6 lei για την ίδια ακριβώς απόσταση!! Πήγα να ουρλιάξω! Το 20 με το 6 έχει τεράστια διαφορά. Αλλά δε βαριέσαι, σ' όλες τις χώρες του κόσμου οι ταξιτζίδες κλέβουν τους τουρίστες, είναι άτιμη φάρα.

Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος τη μοναδική αναποδιά του ταξιδιού, παραδοθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα, ξέροντας ότι η επόμενη μέρα ήταν αρκετά μεγάλη καθώς και το ότι έπρεπε από δω και μπρος να φερθούμε έξυπνα έτσι ώστε να μην πέσουμε θύμα κανενός άλλου ταξιτζή.

 

[Clara]

<<Θα σας ξυπνήσω στις 8>> είχε πει το προηγούμενο βράδυ η Π.
Εμείς όμως δεν την είχαμε πάρει σοβαρά. Κακώς...Στις 8 ακριβώς χτύπησε το ξυπνητήρι και 8:30 έπρεπε να είμαστε όλοι στη ρεσεπσιόν. Εντάξει δε θέλαμε και πολύ να ετοιμαστούμε, όμως απ' το άλλο δωμάτιο υπήρχαν κάποιες καθυστερήσεις. 9:10 μαζευτήκαμε τελικά Δε πειράζει όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ δε λένε; Εν τω μεταξύ είχαμε και την ιδέα, αν υπάρχει αυτό το τουριστικό λεωφοριάκι που κάνει τον γύρω της πόλης και σε πάει στα αξιοθέατα να παίρναμε αυτό. Αλλά κάπου διαβάσαμε ότι είναι από τέλη Μάρτη μέχρι τον Οκτώβρη. Καλού κακού ρωτήσαμε και στη ρεσεπσιόν και μας είπαν το ίδιο. Γκαντεμιά για λίγες μέρες το χάναμε! Δε πειράζει γι' αυτό υπάρχουν το μετρό και τα ποδαράκια.

Βγαίνουμε λοιπόν απ το ξενοδοχείο με αρχικό σκοπό να καθίσουμε να φάμε πρωινό σε κάποια καφετέρια, γιατί θα έβγαινε πολύ φτηνότερα σε σχέση με το πρωινό του ξενοδοχείου, κι έπειτα θα παίρναμε σβάρνα όλα τα αξιοθέατα. Μάλιστα η Α. είχε την ιδέα να πάμε σε ένα βιβλιοπωλείο το οποίο στη ταράτσα έχει και καφετέρια. Κάτι σαν τα public θα μου πείτε... Αλλά θα σας πω όχι. Είναι πολύ πιο ιδιαίτερο.Τώρα που το ανακάλυψε... Λογικά στο instagram! Ε ρε τι κάνουν πλέον τα social media. Τζάμπα διαφήμιση!

Το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο δεν ήταν μακριά από κει που ήμασταν το προηγούμενο βράδυ. Συγκεκριμένα βρίσκεται στη Strada Lipsani που είναι ακριβώς ένας δρόμος πάνω από στη Σταυρουπόλεως. Οπότε κατεβήκαμε πάλι στο Universitate και περπατήσαμε. Δε ξέρω τι έγινε, αλλά χαθήκαμε γιατί πήραμε τον δρόμο αυτό από την αντίθετη πλευρά κι έτσι περιπλανηθήκαμε λίγο στα στενά. Εν τέλη καλύτερα, γιατί εκεί τα μαγαζιά ανοίγουν 10, και όχι 9 όπως εδώ, οπότε θα περιμέναμε Με τα πολλά φτάσαμε επιτέλους στο βιβλιοπωλείο Bistro Carusel το οποίο είναι αυτό εδώ

Πήραμε cappuccino διπλό που έκανε 12 lei, ξέρω πως θα μπορούσαμε να βρούμε και πιο φτηνό αλλού αλλά ήταν πολύ καλός και δεν με πείραξε καθόλου, που συνήθως εμένα με πειράζουν οι καφέδες. Για να φάμε πήραμε κάτι γλυκάκια, εγώ πήρα brownies, που κόστιζε γύρω στα 18 lei, αλλά χωρίς να του το ζητήσω ο σερβιτόρος μου το έφερε με παγωτό!! Χαχαχ μοναδική εμπειρία πρωινιάτικα, αλλά δε βαριέσαι δε με χάλασε καθόλου Ειδικά εγώ που είμαι και πολύ του πρωινού θέλω οπωσδήπωτε να τρώω κάτι το πρωί ότι και να ναι αυτό.

Αφού χαζέψαμε μετά τα βιβλία και τα αντικείμενα γενικώς του μαγαζιού, χωρίς να πάρουμε κάτι εν τέλη, ξεχυθήκαμε στους δρόμους και περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Τα εγκαταλελειμμένα νεοκλασσικά κτήρια που θυμίζουν άλλη εποχή βγάζουν μια μικρή μελαγχολία. Στους δρόμους εκείνους βλέπω ελάχιστο κόσμο και σχεδόν κανέναν τουρίστα. Γενικώς δε μπορώ να πω ότι η πόλη έσφυζε από τουρισμό, παρά μόνο στα αξιοθέατα. Απ' την άλλη ίσως να ναι καλύτερα έτσι, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο η πόλη διατηρεί την αυθεντικότητα της.

Έπειτα σειρά είχε το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας. Στην είσοδο που βλέπαμε τις τιμές των εισιτηρίων, είδαμε ότι το κανονικό έχει 10 lei και το φοιτητικό 2,5. Χαρήκαμε εμείς, αλλά μόλις ρωτήσαμε μας είπαν ότι αυτό ισχύει μόνο για Ρουμάνους φοιτητές! Σαν να το είχαμε υποψιαστεί κάπως αλλά η Π. αμέσως άρχισε, και ήταν λες και άκουγα διάλεξη καθηγητή μας στο Πανεπιστήμιο, <<και τι πράγματα είναι αυτά, η Ρουμανία υποτίθεται ότι είναι κι αυτή στη ζώνη Σένγκεν κτλπ κτλπ>> Δεν είχε άδικο αλλά τι να κάνεις. Προχωρώντας προς τα εκθέματα μου έκανε εντύπωση, σύμφωνα με τις περιγραφές των κειμένων, ότι η ιστορία της Ρουμανίας ξεκινάει απ τον Α'ΠΠ. Γιατί το μουσείο δεν έδειχνε κανένα άλλο ιστορικό γεγονός πριν από αυτό. Ευτυχώς η λήψη φωτογραφιών επιτρεπόταν κανονικά.

Εκθέματα του μουσείου

Τελικά μάλλον ήμουν η μόνη που ενδιαφέρθηκε για τα του στρατού Δεν είδα καμία άλλη να τα απαθανατίζει όσο εγώ. Βγαίνοντας από το μουσείο και προχωρώντας κάμποσα στενά, μπήκαμε σε ένα κτήριο στο οποίο πωλούνταν παραδοσιακά και χειροποίητα προϊόντα (μπλούζες, κασκόλ, σκουφιά, μπιχλιμπίδια, μέχρι και σε γκαλερί με πίκανες μπήκαμε και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα) σε σχετικά καλές τιμές. Θέλοντας όμως να κάνουμε την έρευνα αγοράς μας, φύγαμε με την ελπίδα να βρούμε κάτι καλύτερο αλλού, υποσχόμενες να ξαναπεράσουμε την ίδια ή την επόμενη μέρα αν είχαμε χρόνο.

Και έφτασε η ώρα για το κοινοβούλιο. Αποφασίσαμε να το πάρουμε με τα πόδια, αφού δεν ήταν μακριά από κει που ήμασταν, αλλά επίσης το περπάτημα είναι και μια ευκαιρία για να γνωρίσεις καλύτερα την πόλη. Με το που το αντικρίζουμε:
-Ουάου είναι τεράστιο! λέω εγώ.
-Όντως δεν υπάρχει! Το δικό μας δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό, λέει η Κ.
-Ήθελα να 'ξερα πως θα προλάβουμε να το δούμε όλο μέσα συμπληρώνει η Χ.

Η αλήθεια είναι πως σχεδιάζαμε να μπούμε και μέσα και να μας κάνουν κανονική ξενάγηση κτλπ γιατί η Κ. και η Π. το είχαν άχτι από τη Βουδαπέστη που είχαν πάει το καλοκαίρι και δεν κατάφεραν να μπουν στο εκεί κοινοβούλιο. Με το που πήγαμε να μπούμε όμως στην είσοδο μας σταμάτησαν κάτι αστυνομικοί λέγοντας μας ότι το κοινοβούλιο είναι κλειστό αυτές τις μέρες για το κοινό επειδή γίνεται ένα event. Τι event δεν κατάλαβα ακριβώς. Το πήραμε κι εμείς απόφαση έτσι ότι δε μας θέλουν τα κοινοβούλια

Φωτογραφηθήκαμε αρκετά όλες με τη σειρά για να πάρουμε δυνάμεις, γιατί μπροστά μας είχαμε να δούμε ποτάμια, πάρκα, λίμνες και το... εμπορικό για τα ψώνια της Π.