Μαρόκο Η στούκα στην έρημο , η βίζιτα , το ραμαζάνι και τρείς "κωλομπες" στο Μαρόκο !!

[Alex Loco]

 

[STKF]

Καταφέρατε να επιστρέψετε η γράφεις από εκεί?

 

[Alex Loco]

Καταφέρατε να επιστρέψετε η γράφεις από εκεί?

Γυρίσαμε !! Όλα καλά

 

[Alex Loco]

Έχοντας μόλις επιστρέψει από ένα πολύ όμορφο και τρελό ταξίδι " παρέας " που δηλαδή πιο πολύ είχε να κάνει με την καλή παρέα και λιγότερο με το προορισμό , θα κάνω μια εισαγωγή για όλες τις μέρες που περάσαμε στο Μαρόκο. Αρχικά τον Οκτώβριο κλείσαμε αεροπορικά για Ταϊλάνδη. Εγώ , ο Λαζ ( που έχουμε κάνει αρκετά ταξίδια μαζί ) και νέα προσθήκη ήταν ο Γκουλ , χρόνια φίλος μου που ξέρει και το Λαζ και ήμασταν σίγουροι ότι θα κολλήσει άψογα στην παρέα μας. Όχι απλά κόλλησε αλλά είχε μπόλικη δόση τρέλας με ένα σωρό παραδείγματα που θα αναφέρω. Η Oman Air 13 μέρες πριν φύγουμε ξηγηθηκε αλλαγή μέρας της πτήσης από Κωνσταντινούπολη για Μουσκάτ με αποτέλεσμα να χάνουμε την ανταπόκριση της επόμενης μέρας για Μπανγκόκ. Επίσης άλλαξε την ώρα επιστροφής με αποτέλεσμα να έχουμε μια ώρα από το να προσγειωθούμε στη Μουσκάτ και να μπούμε στο αεροπλάνο για Κωνσταντινούπολη κάτι που θεωρώ ίσως αδύνατο αν σκεφτείς το χρόνο προσγείωσης τον έλεγχο τις τσάντες και λοιπά αν και έχει τύχει να μπω αέρας από Αθήνα Θεσσαλονίκη επειδή μας πηρε μια κυρία από το χέρι και μας έβαλε καρφί μέσα στο αεροπλάνο , αλλά στην Ελλάδα. Στο Ομάν δεν θα το ρισκάρω. Μας έδωσαν την επιλογή να πάρουμε πίσω τα λεφτά μας και όχι να επιλέξουμε άλλη πτήση. Κάτι μέσω Γκουανγκζου Κινας που βρήκαμε 11 ώρες πτήση και λοιπά απορρίφθηκε γρήγορα . Τελικά διαλέξαμε το Μαρόκο , έναν προορισμό που ήθελα και θέλω ακόμα να πάω με μηχανή , έλεγα να πάω με τη δικιά μου , μετά λέγαμε να πάμε με ένα φιλικό ζευγάρι και τελικά πήγα με τους δύο κωλομπες !! Κωλομπας είναι η λέξη σήμα κατατεθέν του ταξιδιού μας. Όλη μέρα λέγαμε ο ένας τον άλλο κωλομπα και το μάθαμε και σε ξένους ταξιτζήδες , περαστικούς , ντιλερς και τη βίζιτα που προαναφέρθηκε.

Τετάρτη 12 Μαρτίου φτάνουμε Αθήνα από Θεσσαλονίκη και μπαίνουμε στο αεροπλάνο για Μαρακές. Το ψάξαμε αρκετά το πλάνο. Άφησα επίτηδες έξω τη Τσεφτσαουεν, τη Μερζουγκα το Αγκαντιρ και την οροσειρά του Άτλαντα και με ότι υπάρχει εκεί προς τα κάτω δηλαδή για να φάω λιγότερη παντόφλα από τη Σοφουλα καθώς της υποσχέθηκα να πάμε και μαζί στο Μαρόκο σε καλύτερους προορισμούς από ότι πήγα με τα παιδιά . Εμείς διαλέξαμε το τουριστικό Μαρακές για 3 βραδια , τη πρωτεύουσα Ραμπάτ για 2 βράδια , την ξακουστή Καζαμπλάνκα για ένα βράδυ και το Ζεφυρι του Μαρόκο τη Φεζ ( υπερβάλλω αλλά για τα τόσα που άκουσα δεν τρελάθηκα και είμαι φαν της ντόπιας κουλτούρας , του τοπικού vibe και γενικά του να ζω απόλυτα την εμπειρία χαμένος σε παζάρια , στενά , πλήθη , κάτι που κάναμε παντού και ζήσαμε απόλυτα ανακατεμένοι στους Μαροκινους σε βαθμό που αν το έβλεπε η μάνα μου θα πάθαινε σοκ . Ειδικά στη Καζαμπλάνκα που βρεθήκαμε σε κάτι σαν πανυγήρι μέσα στα τείχη σε μικρά καφέ , νύχτα να είχε παντού γυναίκες με μαντήλια , ντόπιους , ζώα , παιδάκια και γενικά έμοιαζε να έχει κάνα 2000 ανθρώπους γύρω μας και εμείς οι άκυροι να περπατάμε ανάμεσα τους και να τραβάμε την προσοχή τους φουλ , ήταν το απόλυτο συναίσθημα. Έλεγες τώρα θα μας φάνε. Παρόλαυτα δεν ένιωσες ποτέ ότι κινδυνεύεις όλως παραδόξως, άσχετα να προσπάθησαν να μας πουλήσουν ναρκωτικά 3467 φορές 🥱 μην πιείτε αλκοόλ σταγόνα αλλά τη φουντιτσα σπρώξτε τη. Του Αλλάχ είναι πήγαμε σε καιρό ραμαζανιού!! Δεν ξέρω πως είναι στο νορμάλ τους αλλά εμείς ζήσαμε απόλυτα τη νηστεία τους με κλειστα μαγαζιά , με ανθρώπους να προσεύχονται παντού , στο δρόμο , σε κήπους , σε κόμβους σε πεζοδρόμια !! Παντού . Θα αναλύσω όλο το ταξίδι με κάθε λεπτομέρεια στο επόμενο part ...
Συνεχίζεται ..

 

[Alex Loco]

Προσγείωση στο αεροδρόμιο του Μαρακές το " Menara Marrakech airport" κατά τις 11 ώρα Μαρόκου , δύο ώρες διάφορα από εμάς . Είχαμε αφήσει στην τύχη το κομμάτι μετακίνησης σε άλλη πόλη και τι εννοώ. Θα φεύγαμε αμέσως για Ραμπάτ χωρίς να μείνουμε καθόλου στο Μαρακές. Ήταν στο πλάνο μας να κλείσουμε το ταξίδι μας με Μαρακές τις τελευταίες 3 μέρες. Στη Τυνησία είχα βρει την υγειά μου με τα Louage, δηλαδή τα shared taxi , μικρά βαν σαν ταξί που έπαιρναν 6-7 άτομα και άλλαζες πόλη με πολύ μικρό κόστος. Υπέθετα ότι τα έχει και στο Μαρόκο όποτε λέω , πρωτεύουσα είναι το Ραμπάτ κάποιος ταξιτζής θα φωνάζει έξω από το αεροδρόμιο για Ραμπάτ , δεν μπορεί να μη πάει κανένας εκεί άμεσα !! Επίσης ήμασταν με ένα ελληνικό γκρουπ στο αεροπλάνο αλλά αυτοί πήγαιναν εντελώς αλλού , και κάποιοι ξεμπαρκοι σαν εμάς δεν πήγαιναν Ραμπάτ. Ε λέμε ότι γίνει η θα βρούμε ταξί η θα πάμε με τρένο . Αλλάξαμε τα ευρώ μας σε Ντίρχαμ η Ντιραμ ποτέ δεν κατάλαβα και βγαίνοντας έξω στο χαμό από τουρίστες που γινόταν , μας είπαν στην οργανωμένη πιάτσα ταξί που ειχε και υποδοχή που σε κανονιζε τι και πώς , ότι δεν υπάρχει εκεί αυτό και η τιμή για Ραμπάτ τρία άτομα ήταν 200 ευρώ . Ωραία λέω τη βάψαμε. Που να ήξερα ότι οι ταριφες θα γίνουν οι καλύτεροι μας φίλοι σε αυτή τη χώρα !! Πήραμε λοιπόν ταξί να μας πάει στο σταθμό των τρένων. Αρκετά μικρό το κόστος. Δεν ήταν και πολύ μακριά αλλά με πόδια δεν πήγαινες . Πήραμε εφόδια από ένα μίνι μάρκετ και κλείσαμε το επόμενο τρένο για Ραμπάτ , μια απόσταση περίπου 3,5 ωρών στα 16 ευρώ !! Μια χαρά απλα. Είχαμε και δικό μας κουπέ, που μετα από ώρα άρχισαν να μπαίνουν ντόπιοι . Στην αρχή μας απέφευγαν όλοι Στο Μαρακές εντωμεταξυ καλοκαίρι . Στο βαγόνι μέσα σαν Άουσβιτς. Κλιματιστικό ρε παιδιά δεν έχει ? Καηκαμε, θα βγάζαμε και τα κοντομανικα. Στο Ραμπάτ πάλι φτάνοντας σκοτείνιασε ο τόπος και άρχισε να βρέχει. Είχαμε δει ότι θα βρέχει σχεδόν όλη την εβδομάδα εκτός τις τελευταίες 3 μέρες. Και ήταν και ραμαζάνι. Ευχαριστούμε τη τύχη μας για μια ακόμα φορά ! Δε μασάνε τα κομαντα!! Η στάση που κατεβήκαμε , η Rabat Ville ήταν άθλια. Έσταζε η οροφή σε πολλά σημεία και βάζανε κορδέλες . Ανοιχτά από παντού , πολύ μαντήλα πολύ κελεμπια ( για κάποιο λόγο τους είχα για αδιάφορους , δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο φανατικά θρησκευόμενο κράτος , το κατάλαβα εκεί ) και γενικά μια κατάσταση Ρουάντας ( δεν έχω πάει αλλά έχεις κάποια πράγματα στο μυαλό σου τα λεγόμενα στερεότυπα και ομολογώ ότι περίμενα μια γαλλική φινέτσα , μια επιρροή ευρωπαϊκή την οποία μέχρι στιγμής δεν είδα ούτε στα χωριά - πόλεις που διασχίσαμε με το τρένο ούτε στο σταθμό

Το Ραμπάτ (αραβικά: الرباط‎‎) είναι η πρωτεύουσα του βασιλείου του Μαρόκου, με πληθυσμό 1,6 εκατομμύρια κατοίκους (μητροπολιτική περιοχή 2004). Η πόλη βρίσκεται στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού, στο δέλτα του ποταμού Μπου Ρεγκρέγκ. !! Το Ραμπάτ είναι η δεύτερη σημαντικότερη και μεγαλύτερη πόλη στη χώρα μετά την Καζαμπλάνκα, την καρδιά της μαροκινής οικονομίας. )

Είχαμε επικοινωνία με την κοπέλα του airbnb και είπαμε να κάνουμε μια στάση να φάμε στη πρώτη εύκολη επιλογή που είχαμε κοντά μας και ήταν ανοιχτό το McDonald's. Φυσικά είχαμε σκοπό να φάμε αρκετές τοπικές γαστρονομικές δημιουργίες αλλά τώρα αυτό βρήκαμε σε αυτό μπήκαμε. Μια τεράστια κατσαρίδα στον τοίχο με σκοτείνιασε ακόμα περισσότερο μετά την υποδοχή του σταθμού. Με έκοψε την όρεξη. Ότι περίσσεψε το τάισα σε ένα γατί απέναντι που με κοιτούσε σαν ζουμπουρλουδικο μπιφτέκι !! Με τα πόδια ήμασταν κάνα 15 από το σταθμό όποτε το πήραμε ποδαρατα μέσω της Avenue Mohammed, που θα βλέπαμε σαν όνομα ουκ ολίγες φορές στις επόμενες μέρες ( πρώην Σουλτάνος και πρώτος βασιλιάς του Μαρόκο ) !! Μας πιάνει φυσικά βροχή και φτάνοντας και στην όχι και πολύ φαντεζι γειτονιά μας , η ψυχολογία παλεύει να κρατηθεί!! Μη μασάτε μάγκες όλα θα πάνε όμορφα... Αντε να δούμε .. εγώ πάλευα να κάνω το ψυχολόγο. Ο Λαζ στα ταξίδια του θέλει , ναργιλέδες ποταρες, γυναίκες , γούστα , καλό καιρό και λοιπά , δηλαδή ότι ακριβώς δεν θα είχαμε εδώ και ο Γκουλ έβγαινε πρώτη φορά εκτός Ευρώπης και ήθελα να χαρεί να περάσει καλά για την επιλογή του καθώς όταν ακυρώθηκε η Ταϊλάνδη εγώ τον εψησα να έρθει Μαρόκο και επέμενα όταν με είπε ( εκεί έχει φαβελες ρε θα μας φάνε ) ότι είναι φουλ τουριστικό και μην ακούω χαζά και θα δεις είναι σαν Ευρώπη και τέτοια ) όποτε ένιωθα ένα βάρος στο να περάσει καλά το παρεακι. Εγώ είμαι άνετος γενικά και να μην μαρεσει κάτι πάλι δε θα μετανιώσω που ήρθα καθώς το νόημα είναι εκατό τα εκατό η εμπειρία , θετική η αρνητική !! Τακτοποιηθηκαμε και βγήκαμε για βραδινή βόλτα. Ε λοιπόν στο κλίμα που ήρθαμε η βροχή ήταν 100-0. Τι εννοώ . Ούτε ψιχαλα ούτε τίποτα. Εκεί που δεν βρέχει αμέσως καταιγίδα !!! Εμείς χωρις αδιάβροχα με χαλαρή ζακέτα και λοιπά. Να πω ότι δεν ξέραμε ? Ξέραμε αλλά μια ζωή τα ίδια. Καθόμασταν κάτω από εν υπόστεγο σε ένα τζαμί ενώ ο κόσμος ερχόταν μιλιουνια για να μπει μέσα. Εντωμεταξυ ο μουεζινης - ιμάμης δεν ξέρω πως τον αποκαλούν έκανε κάθε μέρα ένα περίεργο κάλεσμα. Δεν ήταν το κλασικό ωραίο μελωδικό αλλά ένα στυλ , θα μου σβήσει στην ανηφόρα το Ασκονα!! Λέω τι είναι αυτό πρώτη φορά το ακούω . Στη Τυνησία ήταν μελωδικό πάντως !! Είχαμε στο πρόγραμμα να δούμε διάφορα αλλά κυρίως από το επόμενο πρωί . Τώρα κάναμε χαλαρή βόλτα. Θέλαμε να πάμε για καμία μπύρα στο κέντρο χαζουληδες. Τα παιδιά νομίζουν ήρθαν εφταημερη στη Πράγα !! Σε όποιον το λέγαμε γελούσε !! Μπύρα ?? Ραμαζάνι είναι δεν υπάρχει μπύρα. Υπερβολές. Ε λοιπόν δεν βρήκαμε σταγόνα αλκοόλ 8 μέρες ούτε στη μαύρη αγορά !! Αν και λέγανε ότι σε ξενοδοχεία θα βρεις δεν ψάξαμε. Πάντως το πρώτο βράδυ πήγε ακλαυτο στο καναπέ με μουσική σαν φιλεναδες σκεπασμένες με την κουβέρτα ( έτσι ήταν όλα τα βράδια μας ) . Ο φιλτατος Ομάρ που είχε ένα ψιλικατζιδικο στη γειτονιά μας έδωσε μια σελίδα στο ίντερνετ αν θέλουμε να βρούμε γυναίκες για σεξακι χωρίς να τον ρωτήσουμε και φυσικά μας πρότεινε " good stuff " μαριχουάνα, χασίς , κοκκαινη!! Ήταν απλά η αρχή , θα ακολουθούσε άπειρες φορές αυτό το ποιηματάκι. Η νύχτα άπλωσε το πέπλο της στο βροχερό ουρανό του Ραμπάτ.. το επόμενο πρωί μας περίμενε με περισσότερες επιλογές και ανεβασμένη ψυχολογία...
Ξύπνημα νωρίς και αμέσως να βρούμε πρωινό. Όλα κλειστά φυσικά . Μοναδική όαση , ένας φούρνος που είχε μέσα καμία 10 κοπέλες για υπαλλήλους !! Ο τρόπος που έκαναν κάτι μεταξύ φλερτ- χαβαλε - καυλαντας ήταν τέρμα old school, του στυλ ένιωθα Αστέρης Νεγρεπόντης τη τοποθεσία Κωλοκοτρονητσι και ένιωθα ότι μιλάω στη δασκάλα τη γυναίκα του Πουλοπουλου και τη γυναίκα του Πολυμενεα που κάθονται αγκαζε και τους τρέχουν τα σάλια !! Παρόλαυτα όσο και αν χαμογελουσαμε όσο και αν πήραμε μεταλλική φωνή καφέ δεν μας βάζανε. Είναι λέει ραμαζάνι. Καλά φαγητό γιατί μας δίνετε αλλά καφέ όχι ? Πρώτη φορά το ακούω αυτό . Γιατί απαγορεύεται. Αυτή ήταν η απάντηση . Έλα ρε που μπλέξαμε .. βρήκαμε και ένα σουπερ μάρκετ όπου και εδώ έσταζε η οροφή και είχε μέρη κλειστά με κορδέλες (μια αναβάθμιση τη θέλει η χώρα γενικά καθώς μοιάζει να έχει να χτιστεί οτιδήποτε από τότε που ήταν οι Γάλλοι ) . Χωρίς καφέ λοιπόν αλλά με μερικά καλουδια, ξεκινήσαμε για την παλιά πόλη με πρώτη στάση τη Kasba des Oudayas , ένα μέρος σε ύψωμα μέσα σε τοίχοι ιδανικό για βόλτα και φωτογραφίες. Θύμιζε ελληνικό νησί η για όποιον ξέρει θύμιζε ακριβώς το Sidi Bou Said στην Τυνησία . Αφού μας ζαλισαν για να πάρουμε ναρκωτικά , κάναμε χαβαλε σε κάτι Ρωσίδες , οι οποίες μας είπαν ότι προτιμούμε να μην σαν πούμε από που είμαστε φαντάζομαι είναι καποια ταξιδιωτική οδηγία που έχουν λόγο του πολέμου ? Βέβαια ρωσικά μιλούσανε έκανε μπαμ . Μετά από λίγο οι ξινουλες πήγαν σε ένα τουριστικό μαγαζί που ήμασταν κι εμείς μέσα και άλλαξαν αυτά που είχαν πάρει από αλλού με καλύτερα από αυτό το μαγαζί , όμως ο τύπος τις είδε λάιβ αλλά και στην κάμερα και τη μια που έφυγε άρον άρον την κυνηγούσε μέσα στη στοά στη παλιά αγορά ( μας έκανες και την καθωσπρέπει βρε Λουντμίλα ) . Σε αυτό το μέρος λοιπόν όπως είπε και ο Λαζ πρέπει να ήταν ο Δουσης σε ένα επεισόδιο του. Θέα όλη η πόλη η σημαία να κυματίζει περήφανα και στο βάθος του φημισμένου πύργου του Χασάν !! ( Ατάκα ταξιδιού : τους έλεγες τους ταξιτζήδες Χασάν Tower και δεν καταλάβαιναν. Κάποια στιγμή απαντούσαν με απορία : Χασσενν?? Yes yes οοο ok come in !!
Δηλαδή ρε μεγάλε αν σε πούνε Χασάν δεν καταλαβαίνεις αλλά αν σε πούνε Χασσσεενν σαν να έχεις μπίλιες στο στόμα και πνιγιεσαι κατάλαβες ??? Κλάμα !! Φυσικά περπατούσαμε στο δρόμο και λέγαμε μεταξύ μας , Χασσεεενν!! Ωραία η βόλτα εκεί μέσα και στο μικρό καφέ που έχει , έπειτα βόλτα στη παλιά αγορά με τα μαγαζιά με , δέρματα , σουβενίρ , κελεμπιες και οτιδήποτε άλλο και λόγο ότι είχε πάει μεσημέρι αποφασίσαμε να αφήσουμε το τζαμί για το βράδυ και να πάμε στο ζωολογικό κήπο. Εγώ αρχικά είμαι κατά λόγο πεποίθησης, αλλά εφόσον ήθελαν τα παιδιά ακολούθησα . Στο φινάλε πάλι με αγάπη τα αντιμετωπίζω και απλά λυπάμαι που είναι περιορισμένα και όχι στο περιβάλλον τους αλλά είναι πανέμορφα. Πήραμε ένα ταξί , το πιο ακριβό που λέγαμε σε όλο το ταξίδι , καθώς μας έκανε συμφωνία χωρίς ταξίμετρο στα δέκα ευρώ ( θα μου πείτε , ακριβό είναι αυτό ρε φελε? Αλλά αν σκεφτείτε ότι δια τρία δίναμε συνέχεια 80 λεπτά και 1 ευρώ , Ε τα 3,33 ευρώ ήταν καταγεγραμμένα η πιο ακριβή κούρσα μας !! Φτάσαμε λοιπόν στο ζωολογικό που δίπλα ακριβώς ήταν το Prince Moulay Abdellah Stadium , που γίνεται ανακατασκευή εν όψη του Μουντιάλ του 2030 που θα διοργανώσει και το Μαρόκο ,!! Τρόμαξαν να καταλάβουν το όνομα του γηπέδου και του Ζωολογικού κήπου. Τι σκατα δεν εχουμε καθόλου προφορά ? Η δεν ξέρουν ότι υπάρχει ζωολογικός κήπος και γήπεδο !! Απορία !! 4-5 ρωτήσαμε κουνούσαν τα κεφάλια τους .

Ο ζωολογικός κήπος λοιπόν με 7 ευρώ είσοδο αν δεν κάνω λάθος , ήταν μια καλή επιλογή καθώς θαυμάσαμε αρκετά ζώα της Αφρικής που δεν είχαμε δει ποτέ από κοντά ( λιοντάρι , το αγαπήσαμε , πανέμορφο ) ιπποπόταμος , ελέφαντες , μαϊμούδες , γορίλας , κροκόδειλοι, ρινόκεροι και άλλα πολλά !! Άξιζε απόλυτα ο ελέφαντας μας έκανε και παιχνίδια με την προβοσκίδα , ήταν πραγματικά σαν να προσπαθούσε να μας χαιρετήσει !! Εύχομαι να τα προσέχουν και να τα φέρονται με σεβασμό πάντως .. έπειτα ξανά ταξί και στάση σε Starbucks!! Επιτέλους καφές !! Βέβαια ακόμα δεν έχω ευχαριστεί καφέ μετά από 35 χώρες στο εξωτερικό όπως στην Ελλάδα , αλλά από το καθόλου ήταν ένα ωραίο διάλειμμα. Μας έπιασε τη κουβέντα μια πολύ συμπαθητική κοπέλα που ήξερε άψογα Αγγλικά , έκανε γενικά ταξίδια και διάβαζε για να πάει στη Γερμανία να σπουδάσει !! Φαινόταν η μόρφωση γενικά και το ανοιχτό μυαλό. Έκανε ραμαζάνι φυσικά και μας πρότεινε κάποια μαγαζιά να πάμε για φαγητό . Πήρε και το ινσταγκραμ της ο Γκουλ καθαρά φιλικά ( όχι ότι δεν ήταν όμορφη αλλά δεν το έκανε με σκοπό το φλερτ της το ξεκαθάρισε κιόλας ) . Βέβαια όταν τη ρώτησε κάτι από μύνημα ο Γκουλ ειχε follow από ένα τύπο και μετα αυτή έστειλε μήνυμα να μην τον δεχτείς είναι ο άντρας μου μη του δίνεις σημασία και συγνώμη για την αναστάτωση θα φάμε ξύλο ρεεε !! Λίγο πιο κάτω από το Starbucks είχε μια μπυραρία. Φυσικά ήταν κλειστή . Χωρίς τις πολλές επιλογές , είπαμε να πάμε στο πύργο του Χασάν αφού βρήκαμε ένα ντονεραδικο στο χάρτη και πήγαμε εκεί για φαγητό. Κατάλαβα ότι στο Μαρόκο δεν έχει ντονέρ πουθενα αλλά τσαρμαουα κάπως έτσι λέγεται , μια μίξη κρεατικών που είχα φάει στη Τυνησία και δεν έχει πουθενά λόγο απαγόρευσης ναργιλέδες. Σοκ . Ενδεχομένως δεν έχει και χανουμακια και δεν ξέρω τι παίζει με νυχτερινή διασκέδαση αλκοόλ και λοιπά γιατί πήγαμε κι εμείς στο Ραμαζάνι μεσα. Περίεργο θα πω γιατί πίστευα ότι θα είναι τίγκα στους ναργιλέδες και τα ντονέρ !! Τελικά έχει και κάτι να βγάλουμε κάνα γούστο πέρα από μπάφο ?? Ρε βασιλιά ?? Τι ξηγιεσαι έτσι. Παντού κορνίζα σε έχουν . Ακόμα και στα χαρτονομίσματα, σε όλα πάνω είναι. Τι να πεις ... Στο πύργο του Χασάν λοιπόν που ήταν με ωραία φώτα το βράδυ , είχε παραδίπλα αντίστοιχη μουσουλμανική αγρυπνία ας πούμε , καθώς ήταν το κλασικό ωραίο μελωδικό άκουσμα του Κορανίου. Δεν μας άφησε ο φύλακας να πάμε πολύ μέσα μόνο να βγάλουμε φωτογραφίες τον πύργο από μακριά αλλά και το πράσινο μαυσωλείο και το τζαμί . Έπειτα ξανά με πόδια για το σπίτι , να απολαύσουμε μέσω της Μεδίνα το χαμό που γινόταν από κόσμο , να πάρουμε και τίποτα από το μάρκετ για το σπίτι και να αποχωρήσουμε για ύπνο. Το Ραμπάτ δεν ήταν άσχημο αλλά όπως μου είχαν πει δεν έχει κάτι να δεις και δεν αξίζει να πας και για πολύ. Επόμενη στάση το επόμενο πρωί η Φεζ, η πόλη με το τεράστιο λαβύρινθο και όπως επίσης μου είπαν , αν δεν πας στη Φεζ δεν έχεις δει το πραγματικό Μαρόκο ...
Συνεχίζεται...

 

[Alex Loco]

Πρωινό ξύπνημα . Η βροχή να πέφτει τουλούμι. Ξεκινάμε με τα πόδια για το σταθμό των τρένων αφού δεν μας έπαιρνε κανένα ταξί άγνωστος ο λόγος!!! Κάθε λίγα μέτρα στάση σε υπόστεγα καθώς η Αφρική μας είχε ταράξει στη βροχή. Τι σκατα στο Λονδίνο ήρθαμε?? Ο σταθμός κλασικά να στάζει από παντού κι εμείς να θέλουμε ψυχολογική τόνωση εν μέσω βροχής εδώ και 3 μέρες και χωρίς καθόλου καφεεε βγάζουμε τα εισιτήρια και ρωτάμε ένα τύπο αν αυτο το τραίνο που ήρθε πάει στη Φεζ. Ναι μας λέει. Μπαίνουμε λοιπόν καθόμαστε και αφού ξεκινάμε έρχεται ένας ελεγκτής και μας λέει ότι πήραμε λάθος τρένο και αυτο πήγαινε στη Κενιτρα!! Και έλεγα κάτι δε μου κολλάει άλλο αριθμό γράφει πάνω το εισιτήριο, άλλο αριθμό έγραφε το τραίνο. Ευχαριστούμε το ντόπιο για τη βοήθεια που μας είπε οτι αυτο το τρένο πάει Φεζ !! Η διαδρομή δεν ήταν πολύ μεγάλη και φτάσαμε φυσικά εν μέσω αδιάκοπης βροχής . Αλλάξαμε γραμμή αφού ανεβήκαμε κάτι σκαλιά και κυριολεκτικά μέσα σε ένα λεπτό ηρθε και το κατάλληλο τρένο!! Μπήκαμε σε ένα κουπε που ήμασταν εμείς και ένας ακόμα τύπος. Κάποια στιγμή τα παιδιά πεινασαν. Είχαν κάτι κασέρια σαλαμια ψωμί του τοστ και λοιπά. Εντωμεταξύ τους λέω : ρε μαλακες ραμαζανι έχει να βγάλουμε τώρα φαγητά μέσα στα μούτρα του είναι λίγο ασέβεια. Με ένα μίνι ντιμπειτ καταλήξαμε οτι θα φάνε άνετα χωρίς ενοχές γιατί οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη κάνουν οτι γουστάρουν χωρίς να σέβονται καθόλου τη τοπική κουλτούρα δυσκολευτηκαν να βρούνε μια αφορμή εγώ είπα να σεβαστώ και να μη φάω καθόλου. Δεν ασχολήθηκε καθόλου βέβαια ο τύπος ούτε μας κοίταξε. Φτάσαμε λοιπόν στη βροχερή ( έλεος ) Φεζ , τη φημισμένη πόλη με το δαιδαλώδη λαβύρινθο, τη πιο θρησκευτική πόλη του Μαρόκο όπως τη χαρακτηριζουν !!

Η Φεζ ή Φες (αραβ. فاس / Fās, γαλλ. Fès) είναι πόλη του Μαρόκου, η μεγαλύτερη σε πληθυσμό (946.815 κάτοικοι) μετά την Καζαμπλάνκα και το Ραμπάτ και μία από τις τέσσερις "αυτοκρατορικές πόλεις" (ανάμεσα στο Μαρακές, το Ραμπάτ και τη Μεκνές). Είναι πρωτεύουσα της περιφέρειας Φεζ-Μπουλμάν.
Η πόλη χωρίζεται σε τρία μέρη: το Φεζ ελ Μπαλί, η Παλαιά Πόλη με τα τείχη, το Φεζ Τζντιντ, που αποτελεί τη Νέα Πόλη, και τη Ville Nouvelle, το νεότερο κομμάτι της πόλης που κτίστηκε από τους Γάλλους. Η μεντίνα του Φεζ ελ Μπαλί είναι η μεγαλύτερη από τις δύο που έχει η Φεζ και εκτιμάται ότι είναι η πιο μεγάλη αστική περιοχή χωρίς αυτοκίνητα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1981

Πήραμε ένα κόκκινο πλέον ταξί όπως ήταν εδώ τα χρώματα τους , αφού ήπιαμε καφέ επιτέλους στο σταθμό, σε ένα μαγαζί που έμοιαζε κλειστό επίτηδες λόγο ραμαζανιου, αλλά ήταν ανοιχτό εδώ λοιπόν δεν ξεκίνησε καλά η μία και μοναδική μας μέρα στη Φεζ καθώς η οδός που έγραφε στο Airbnb ήταν εντελώς άκυρη . Μας είχε στείλει την κανονική οδό στο mail αλλά δεν είχαμε καθόλου ίντερνετ και δώσαμε βάση σε αυτή ττην οδό. Φάγαμε ένα 40λεπτο να ψάχνουμε μέσα στη βροχή μια πόρτα που δεν υπήρχε πουθενά. Μέχρι που μας έδωσαν wifi σε ένα μπιλιαρδαδικο και καταλάβαμε τι είχε γίνει. Ταξί?? Άπειρα. Να μας πάρουν? Κανένας!! Μα τι φαση τόσο περίεργοι φαινόμαστε?? Ακόμα και άδεια ταξί δεν σταματούσαν. Ίσως τους καλούσαν και πήγαιναν να τους πάρουν. Αστικό δεν είδα κάπου πάντως οπότε το ταξί ίσως είναι η μόνη λύση. Εν τέλη βρήκαμε έναν και μας φόρτωσε. Εκεί είχαμε κάνει κι άλλο λάθος αλλά το γνωριζαμε από πριν . Έκλεισα ένα σπίτι αρκετά μακριά. Με πόδια πέρα ότι ήταν πολύ μακριά, δεν ήταν προσβάσιμα με πόδια καθώς σε όλο το Μαρόκο η δεν έχουν πεζοδρόμια η τα φτιάχνουν τώρα. Σε κάθε πόλη τα πεζοδρόμια ήταν τσιμέντα χώματα , σκαμμενα και γενικά σαν εργοτάξιο. Δεν ξέρουμε τι παίζει με αυτο αλλά δεν μπορούσες να περπατήσεις όλη αυτή τη διαδρομή μέσα στις λάσπες. Η εικόνα της Φεζ μέχρι στιγμής ήταν χειρότερη από δη Ραμπάτ. Πιο σκοτεινή πιο υποβαθμισμενη, με πολύ χειρότερο κυκλοφοριακό πρόβλημα και γενικά μια εικόνα έντονης φτώχειας. Πετύχαμε και τη λήξη της προσευχής σε ένα τζαμί και βγαίνανε μαζικά έξω σε μια εικόνα " πολύ Φεζ" είναι η αλήθεια. Έτσι την φανταζομασταν. Θρησκευτική, σκοτεινή και βροχερή!! Και τα είχε όλα!!
Φτάσαμε στο σπίτι μας . Ένα ξεχασμένο στενάκι στο πουθενά, με χώμα κάτω σκουπίδια και γενικά σε στυλ που γύρισαν και με κοιτάξαν με ύφος " που το βρήκες αυτο ρε αμπαλε " δικαιώθηκα πλήρως όμως γιατί τελικά το σπίτι ήταν ευχάριστη έκπληξη!! Μεγάλο με πολλά δωμάτια, κουζίνα καλή, δύο μπάνια και γενικά αξίζει να κάτσεις μέσα και να αραξεις για ώρες!! Σε συνδυασμό με την έντονη βροχόπτωση, πέρασε από το μυαλό μας να φορτώσουμε το ψυγείο και να μην κουνηθούμε μέχρι αύριο πρωί που φεύγαμε για Καζαμπλάνκα!

Τελικά είπαμε να μη χάσουμε την ευκαιρία εφόσον φτάσαμε μέχρι εδω . Βγήκαμε έξω να βρούμε ταξί. Όπως είπε και ο Λαζ " που είμαστε στη Κένυα?? Επειδή περπατούσαμε σε κόκκινο λασπωμενο χώμα γεμάτο σκουπίδια και η εικόνα θύμιζε ντοκιμαντέρ σε κάποια αφρικανική χώρα στα βάθη και όχι στις βόρειες χώρες της ηπείρου . Τα ταξί για μια ακόμα φορά δεν μας έπαιρναν αλλά συνήθως ήταν γεμάτα. Και εμείς 3. Έπρεπε να είναι άδεια για να μας βάλουν μέσα γιατί δεν έπαιρναν πάνω από 3 άτομα!! Τελικά σταμάτησε ένα βανακι με πολλές θέσεις που δεν είχε ταξιμετρο αλλά του κάναμε συμφωνία πριν μπούμε εννοείται και έτσι όπως ήμασταν μούσκεμα και αρκετά μακριά από τη Μεδίνα δεν είχαμε άλλη επιλογή. Μας ταραξε εντωμεταξύ στα γαλλικά. Ρε άνθρωπε νο παρλεβου φρανσε εκεί αυτός να λέει τα δικά του. Μας άφησε μπροστά σε ένα εμπορικό όπου φάγαμε και ήμασταν και οι μόνοι κλασικά καθώς δεν είχε ψυχή και σχεδόν όλα ήταν κλειστά. Μπήκαμε λοιπόν στα τείχη μέσα και ξεκίνησε ο περίπατος στη φημισμένη μεδινα της Φεζ. Μας πήραν καροτσάκι κατι παιδάκια κλασικά που ζητούσαν λεφτά και ρωτούσαν εκατό πράγματα. Κάποια στιγμή βρήκαμε πιθανόν ένα κεντρικό σημείο με μια στοά γεμάτη πάγκους. Είχε πάρα πολύ κόσμο σχεδόν αποκλειστικά άντρες και εμείς εντελώς κάρτα. Περνούσαμε ανάμεσα τους με τις τσάντες τα τατουάζ διαφορετικό ντύσιμο. Σε αντίθεση με εμάς, κελεμπίες , παντόφλες και ενα απόλυτο κοντράστ. Μηχανάκια σε παίρνανε σβάρνα κυριολεκτικά τα χέρια σου αλλά μένανε αταραχοι. Ήταν κατι καθημερινό. Ρίχνει και μία ψαλμωδία ένα κοντινό τζαμί και κοιτιομαστε μεταξύ μας με χαμόγελο του στυλ " πόσο πιο ανακάτεμα με τους λοκαλς της Φεζ , το ζούμε στο πετσί μας !! Κάποια στιγμή μετα από περιπλάνηση στα στενά δρομάκια φτάσαμε σε μια μεγάλη πλατεία και στο βάθος φαινότανε με μωβ χρωμα η πύλη Bab Boujloud. Ήταν ένα από τα 2-3 πράγματα που είχα σημειώσει ως αξιοθέατα ας πούμε για να δεις. Έτσι κι αλλιώς στη Φεζ ήρθαμε για να χαθούμε μέσα στο λαβύρινθο για ώρες και όχι για να δούμε κατι συγκεκριμένο όπως δια παράδειγμα τα βυρσοδεψια που δεν έκαναν το κλικ σε κανέναν μας. Μόλις περάσαμε την πύλη ανεβήκαμε σε ένα μπαλκόνι με θέα. Κερνάω τσαγακι μάγκες και φαγητό. Σιγά μη λέγανε όχι.
- σιγά το τσάι που έχει φήμη. Νερό με μέντα είναι. Συμφώνησαν και οι 2 φιλοι μου..Μας τι αξεστοι.. συγνώμη φέρτε ένα λιπτον στα παιδιά τουλάχιστον τους άρεσε η κρέπα με μέλι και μαρμελάδα που μας έφεραν. Ωραία θέα, στο βάθος φαινότανε ο μιναρες του Bou Inania Madrasa , θεολογικής σχολής και τζαμί αν δεν κάνω λάθος, που χτίστηκε το 1350 !! Εκεί ακριβώς είχε ένα στενό γεματο χρωματα , πινακες , κατασκευές, ακομα και το εδαφος και τα σκαλια γταν βαμμένα με χρωματα και εδινε πολύ ωραίο χρωμα στην περιοχή που σε έκανε να ξεφεύγεις και να νομίζεις οτι είσαι σε κάποια γκαλερι στην Ευρώπη. Λες και εφευγες απο τη βαριά ατμόσφαιρα των στενών, τη βουή από τις παρέες που στέκονταν παντού και κλασικά σε πλησίαζαν για να σου δώσουν τα ντόπια καπνικα προϊόντα τους τα πολυ μικρά κουτουκια που άνοιγαν οι πόρτες και έβλεπες κόσμο με ναργιλέ και χαμηλό φωτισμό. Ήθελα να πάρω και κάτι άλλα σκεφτόμουν πως θα το κουβαλάω παντού μέχρι την επιστροφή στην Ελλάδα , για να κοσμεί το σπίτι μου . Λίγο παρακάτω μας πηρε καροτσάκι ένας τύπος να ρωτάει ένα σωρό άκυρα πράγματα μέχρι να μας πει το βασικό ζητούμενο. Do you want good stuff? Good quality? Πιστεύω αν πας στο βασιλιά επίσκεψη αντι για φονταν σου βγάζει ένα τριφυλο και κανα LSD για κέρασμα..
Βράδυ πλέον και εφόσον φάγαμε ήρθαμε στα ίσια μας και περιπλανηθηκαμε αρκετά ,είπαμε να παρουμε κανα τσαουαρμα ( το πιτογυρο- ντονερ του Μαρόκο και φαντάζομαι πολλών Αραβικών χωρών ) να πάρουμε ταξί και να πάμε σπίτι να αράξουμε. Αφού ο πρώτος ταξιτζής δεν ήξερε ούτε λέξη αγγλικά, ίσως ούτε γαλλικά η αραβικά, έμοιαζε με κάποιον που χτύπησε στο κεφάλι , έπαθε αμνησία και του δώσανε ενα ταξί να οδηγεί και εν τέλη φυσικά μας πηρε από τη πύλη και μας άφησε 100 μέτρα πιο πέρα και λέει HERE !! Τι HERE μουσουλμανε μου ( χριστιανε μου ) για 100 μέτρα πήραμε ταξί? Δε κατάλαβε το μέρος. Ο κεντρικός δρόμος που πήγαινε στο σπίτι μας είχε ίδιο όνομα με κάποιο κτήριο προεδρικό λογικά εκει πάρα δίπλα. Το ίδιο πάθαμε στο Μαρακές εντωμεταξύ. Η οδός που θέλαμε να πάμε είχε ίδιο όνομα με μια γειτονιά και φυσικά μας πήγε στη γειτονιά 🫠🫠. Και επειδή άκρη δε βγάλαμε βρήκαμε άλλον που καταλαβε . Έπιασε και την κουβέντα με το Γκουλ σε γαλλικά αγγλικά και ελληνικά ο φοβερός διάλογος, καθώς ο Γκουλ σε όποιο ταξί μπαίναμε έλεγε αμέσως: Beautiful country, beautiful city , ooo I will stay to Morocco forever και κατι τέτοια παπατζιλικια που μάλλον τα έλεγε για να γελάμε.. Φαγητό μουσική και ξενύχτι. Κάποια στιγμή ξύπνησα βλέπω το Γκουλ πεταμένο στο κρεβάτι του σαν πτώμα και το Λαζ σβηστό να γέρνει στο καναπέ . Άιντε σήκω τραβά κοιμήσου, αύριο έχει Καζαμπλάνκα!! Και τσουπ όπως βρέχει ακούω έναν ήχο από κλάμα σκύλου. Βγαίνω έξω κοιτάω, τίποτα. Ιδέα μου ήταν? Δε πιστεύω να έχει κανένα δεμένο σε καμία ταράτσα σε κανα μπαλκόνι? Τα παίρνω άσχημα με κατι τέτοια . Και τελικά το πρωί που ξυπνήσαμε έφαγα στεναχώρια καθώς όταν φεύγαμε είδα ενα κουτάβι απίθανο στο στενό μας να παίζει με ενα πορτοκαλι. Ξενέρωσα γιατί αν τον είχα βρει θα τον έπαιρνα πάνω να τον κάνω μπάνιο, να τον ταισω μεχρι να σκάσει Και να κοιμηθεί στη ζεστουλα, μεχρι δηλαδή να φύγω οριστικά από τη Φεζ και να τον αφήσω στη μοίρα του μόνο του .. και εκει που λέω θα του πάρω μια κονσέρβα με φωνάζουν οι άλλοι και τους βλέπω ήδη με ενα ταξί σταματημένο και την πόρτα ανοιχτή. Με στοιχειώνει η εικόνα του να τρέχει από πίσω μου και εγώ να φεύγω. Ειδικά εφόσον ξέρω ότι το Μαρόκο θα θανατωσει 3 εκατομμύρια σκυλιά για το μουντιάλ του 2030. Μακάρι αυτός που το αποφάσισε αυτο να μη προλάβει να το δει ποτέ αυτό το μουντιάλ...

 

[Alex Loco]

Μπήκαμε στο τρένο για Καζαμπλάνκα. Είχαμε γίνει οι καλύτεροι πελάτες του ΟΣΕ. Εντωμεταξύ όταν περνάει τρένο εν κινήσει στη διπλανή γραμμή πηγαίνοντας αντίθετα από εμάς δηλαδή κάνει ένα μεγάλο μπαμ λες και βρίσκουν οι καθρέφτες!! Οι Μαροκινοι ήταν αταραχοι αλλά εμείς παντα τρόμαζαμε και αμέσως λέγαμε μεταξύ μας οτι τα Τέμπη μας άφησαν ψυχολογικά!! Δεν μας έβαλαν αυτή τη φορα σε κουπε αλλά χύμα μαζί με κόσμο. Επειδή δεν μας άρεσε πήγαμε στο πίσω βαγόνι που ήμασταν μονοι μας εντελώς. Μέχρι τη Καζαμπλάνκα βέβαια γέμισε αλλά δεν μας κούνησε κανένας. Η φημισμένη Καζαμπλάνκα λοιπόν, που στο άκουσμα της σκεφτόμουν ενα στιχο του Σφακιανάκη , ενα χιτακι καλοκαιρινό που λέγεται Καζαμπλάνκα, το κλασικό αστείο του στυλ " αντε πάτε επιτέλους εκει για να αλλάξτε φύλο?? " γνωστή ίσως κάποτε αλλα όχι πλέον για τις εγχειρήσεις της φαντάζομαι?? Και επίσης για τους λίγους σαν εμένα, θυμίζει στο άκουσμα της Raja Casablanca και Wydad Casablanca, τις δύο καλύτερες ομάδες του Μαρόκο που φοράνε πράσινο και κόκκινο χρώμα κατι σαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ( μόνο Άρης ρε ) .

Η Καζαμπλάνκα (από ισπ.:casa blanca = λευκός οίκος, αραβ.:الدار البيضاء ad-Dār al-Bayḍā) είναι πόλη στο δυτικό Μαρόκο, στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού. Κατοικείται από περίπου 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Καζαμπλάνκα είναι η μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου, καθώς και το μεγαλύτερο λιμάνι του. Δικαίως αναφέρεται συχνά ως η οικονομική πρωτεύουσα της χώρας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του οικονομικού τομέα βασίζεται στην ευρύτερη περιοχή της Καζαμπλάνκα.

Εδώ λοιπόν περίμενα πως και πως να φτασουμε στο σπίτι καθώς είχαμε κλείσει ενα πολυ ωραίο bnb δίνοντας και τα περισσότερα λεφτά μας για διαμονή στο Μαρόκο. Δικαίωση. Σπιταρονα. Ένα τέτοιο να είχα θα μου το ζήταγε η Τουνη φια φωτοshooting και με θέα από το μπαλκόνι ενα μικρό γήπεδο με στίβο.

Το ταξίδι άρχισε να φτιάχνει. Καζαμπλάνκα. Ήλιος η βροχή μας χαιρέτησε. Το σπίτι ήταν πολυ καλό και γενικά είχαμε πάρει ψυχολογικά τα πάνω μας. Μας χάλασε λίγο το ακραίο μποτιλιαρισμα , αλλα πήραμε καλό ταρίφα. Νικι Λαουντα. Έφαγε τα βρισίδια στο δρόμο από όλους και απλά σήκωνε ελαφρώς το δάχτυλο από τιμόνι του στυλ " έλα μωρέ μαλακες χεστε με " . Ο ορισμός της σφινοπ@@@@ας. Αλλα πηρε δυνατό τιπ γιατί ήταν αλάνι και μας πήγε πολυ γρήγορα. Στη Καζαμπλάνκα αποφασίσαμε να πάμε επίσης μια μέρα όπως στη Φεζ καθώς το ίντερνετ αλλα και τα φόρουμ εδώ μέσα με συμβούλεψαν οτι δεν ήταν και για παραπάνω. Το κερασάκι στη τούρτα θα ήταν το Μαρακες που θα είχαμε 3 γεμάτες μέρες!! Οπότε οτι προλάβουμε να δούμε μέσα σε μια μέρα. Μέναμε κοντά στο μεγάλο highlight της πόλης. Φυσικά το τζαμί του Hassan του δεύτερου. Πραγματικά εντυπωσιακό και τεράστιο. Το έβλεπες από χιλιόμετρα. Και η παραλία πολυ όμορφη. Ο κόσμος περπατούσε η έκανε τη γυμναστική του, άνθρωποι ντοπιοι και μη όλων των ηλικιών και ενα ωραίο αερακι στην ατμόσφαιρα. Το νερό ήταν καφέ ίσως επειδή είχε μεγάλα κύματα και σηκωνόταν η άμμος από το εδαφος. Ειναι ανατριχίλα να ξες οτι εκει στο βάθος ειναι η Αμερική ( λίγο μακρυά βέβαια ) . Περπατήσαμε μεχρι το φάρο περίπου καθώς κάπου εκεί μέσα στα στενά ειχα σημειώσει οτι είναι ενα μέρος με πολυκατοικίες που είναι βαμενες με γκσαφιτι με τα πρόσωπα του κορυφαίου ποδοσφαιρική της εθνικής τους του Χακιμι , του τερματοφυλακα τους του Μπόνο και του προπονητή τους. Μη ξεχνάμε οτι η εθνική Μαρόκο στο τελευταίο μουντιάλ έφτασε μεχρι τους 4 μια τεράστια επιτυχία και λατρεύονται σαν ήρωες . Θυμάμαι ήμουν στην Ολλανδία όταν πήραν την πρόκριση και έγινε χαμός, οπότε δεν φαντάζομαι τι έγινε στο Μαρόκο εκείνη τη μέρα!!! Εντωμεταξύ η γειτονιά εκει που ψάχναμε το γκραφιτι σκέτη φαβελα . Με αποπορυφωμα ενα εντελώς διαλυμένο γηπεδάκι που έπαιζαν κατι παιδιά. Κόψε κανα κονδύλι κύριε δήμαρχε της Καζαμπλάνκα για να βγάλετε κανα παίχτη. Τόσα ταλέντα έχετε αλλα χωρίς δομές. Για φωτογραφίες στις επιτυχίες μόνο τρέχετε!! Ρωτήσαμε λοιπόν ενα κύριο που ειναι αυτά τα γκραφιτι και αφού γέλασε μας λέει εδώ ακριβώς. Και κάνουμε μισό βήμα παρα δίπλα και ιδού!! Αγνή τέχνη!!

Απίθανο!! Εδινε πολύ χρώμα μέσα στη μιζέρια. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι πολυκατοικίες αλλα με τέχνη όχι μουτζούρες!! Ψάχναμε ταξί καθως το επόμενο πραγμα που ήθελα διακαώς ήταν ενα ποδοσφαιρικό κασκόλ όπως παντα για δη συλλογή μου. Παίρνω από κάθε χώρα κι εδώ ήθελα της Raja Casablanca ομάδας με τρελό φανατικό κοινό. Σε ενα δύσκολο κεντρικο σημείο δεν σταματουσε κανενα ταξι μεχρι που μας πηρε ένας χωρίς ταξιμετρο , ξεκίνησε και μας ζήτησε 100 dihram όταν εμείς σε κάθε ταξί ζήτημα να δίναμε 20-30 μαξ στις πιο μεγάλες αποστάσεις. Δέκα ευρώ ήταν προς Θεού ήταν λίγα για 3 άτομα ειδικά , αλλα είχαμε πει ότι δεν θα κάνουμε το χατήρι σε κανενα να μας περνάει για χαζούς γιαυτό και κατεβήκαμε άμεσα. Ο επόμενος με ταξιμετρο μας ζήτησε 25 σε μια μεγάλη απόσταση για να καταλάβει και ο κόσμος τη διαφορά και του δώσαμε 50 ( σιγά βρε κατά ξοδευτηκατε ) ο ίδιος κατά χάρηκε. Του ζήτησα να βάλει μουσική και μας έβαλε plus radio ξέρω γω και του λέω " νοοοο αραμπικ ονλι !! Και μετά ρίξαμε γλέντι με τοπικά χιτς στη διαπασών!! Περάσαμε καλά μαζί του. Φτάσαμε στην επίσημη μπουτίκ της ομάδας!! Τη βλέπω κλειστή!! Οχι ρε φίλε.. παρόλα παρολαυτα βλέπω μέσα ενα τυπο να κάθεται. Excuse me . Are you closed ?
Yes because of Ramadan we will open again at 8.00 !! Δώσε βρε αγόρι μου ενα κασκόλ από την Ελλάδα ήρθαμε . Αδύνατον. Τι να πω . Χάνονται τέτοια μυαλά και δεν πήγανε στη νάσα . Πραγματικά απορώ με χίλια δυο κολληματα που έχει αυτη η θρησκεία και το πόσα εκατομμύρια ακόλουθους έχει . Τι να πεις .

Πάμε να φάμε εδώ γύρω να δούμε και αυτή τη γειτονιά και θα ξανά έρθουμε στις 8 . Περπάτημα σε μια πιο μοντέρνα γειτονιά που φαινοταν εντελώς διαφορετική από τη φαβελα με τα γκραφιτι ( εδώ είχε Μπακογιανη εκλεγμένο με μεγάλο περίπατο μάλλον ) . Δυστυχώς όσο και να θέλαμε να μη φάμε πάλι μπεργκερ το μοναδικό ανοιχτό μαγαζί που υπήρχε, καθως είχε δύσει ο ήλιος και όλοι τρώγανε τέτοια ώρα, ήταν μια αλυσίδα. Φτάσαμε στο σημείο να κοιτάμε το δίσκο με το μπεργκερ και τις πατάτες και να είμαστε με βαριά καρδιά!!
Είπαμε ότι αυτο είναι το τελευταίο American fast food. Φτάνει. Εθνικ τοπικά φαγητά και οτιδήποτε άλλο εκτός από αμερικανιες . Πέρα από το κασκόλ σκεφτόμασταν να δούμε τι θα κάνουμε. Είχαμε βγάλει από το μυαλό μας εδω και μέρες το clubbing, τις ποταρες τα ξενύχτια και το ανελέητο άραγμα με μπίρες και ναργιλέ ( ευτυχώς για ναργιλέ μας αποζημιωσε το Μαρακες ) . Το ραμαζανι έπαιζε σίγουρα ρόλο αλλα δεν ξέρω και γενικά πως ειναι τα πράγματα σε αυτή τη χώρα. Επειδή θα πηγαίναμε στο Μαρακες για 3 μέρες είχαμε την άνεση να ξυπνήσουμε και να κάνουμε βόλτα χωρίς άγχος να δούμε και τίποτα άλλο το πρωι και θα φεύγαμε μεσημέρι για την κόκκινη πόλη. Πήραμε το δρόμο φαγωμένοι για τη μπουτίκ της ομάδας. Φυσικά είχε κλείσει για βράδυ. Μας δούλεψε ο τύπος. Και ήθελα πολυ ενα αυθεντικό κασκόλ. Τέλος πάντων ταξακι ( είχαμε γίνει επίτιμοι στα ταξι ) και κατεβήκαμε στο πάρκο του Αραβικού συνδέσμου όπως λέγεται. Θέλαμε να δούμε έτσι λίγο και τη παλιά πολη βραδάκι. Πήραμε και 2 τσαουαρμα ο καθένας για το σπίτι . Γνωρίσαμε ενα κοριτσάκι που ζητιανευε αλλα ήξερε πολυ καλά αγγλικά ίσως και η μόνη που γνωρίσαμε να ξέρει τέτοια αγγλικά. Πανέξυπνη εντωμεταξύ με χιούμορ και φοβερούς μορφασμους οπότε την έδινες άκυρο. Την έδωσα κατι ψηλά και με λέει μόνο τόσα? Άι μαρη . Ακομα μου κάνει εντύπωση οτι ήταν 13 χρόνων ήξερε άπταιστα Αγγλικά αλλα ζητιανευε.. Μάλλον θα την βάζει η μάνα της γιατί την είδαμε ξανά λίγο πιο κάτω με μια θεία.
Αφού πήραμε και κατι μαγνητακια και χαθήκαμε στην κλειστή μεδινα , βγήκαμε όπως ανέφερα στην αρχή , σε κατι στενά με ενα τζαμί όπου γινόταν χαμός. Λίγο παρακάτω έμοιαζε με το πανηγύρι του Αγίου Μαμα . Χαμός από κόσμο, παρέες παιδάκια, γέροι παζάρια, μικρά καφέ παλαιάς κοπής γεμάτα κόσμο που βλέπανε μπάλα. Οι δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι με παιδάκια, ζώα, ταξί μηχανάκια. Δεν ξέρω αυτο το σημείο τι ακριβώς ήταν και αυτή την ώρα είχε τόσο κόσμο . Εκεί κυριολεκτικά γίναμε ενα με το πλήθος. Πάντως δεν νιωθαμε κίνδυνο αν και βιώνοντας το φαινοταν πολυ επίφοβο πέρασμα μας από εκεί μέσα σε ενα μέρος με σκοτάδι και χαμηλό φωτισμό. Ωραία εμπειρία. Ένα ακόμα ταξί θα μας πήγαινε στο σπίτι περνώντας δίπλα από το φωταγωγημενο μεγαλοπρεπή τζαμί που φαινότανε από παντού!!

Εκεί καταλαβα εγώ κατι λάθος στο χάρτη καθώς δεν είχαμε ίντερνετ και προσπαθούσα να καταλάβω που ακριβώς μένουμε . Μας έκανε ολόκληρο ταξίδι και μας πήγε σε άκυρο μέρος. Εν τέλη καταλάβαμε το λάθος και μας άφησε σωστά αλλα επειδή ο Γκουλ του μίλησε απότομα νομίζοντας οτι μας κάνει βόλτα επίτηδες για να γράφει το ταξιμετρο , τράβηξε το χειρόφρενο και του είπε με σπαστά αγγλικά " αδερφε δεν έχω ανάγκη από λεφτά, μου είπες λάθος οδο στην αρχή και τώρα σε άφησα εκει που ζητάς απλά σε διπλανό στενό " αυτο δηλαδή καταλαβα οτι είπε
Αφού τον ηρέμησα και του είπα οτι το λάθος είναι δικό μας , αν το καταλαβε πηρε καλο τιπ χαμογελασε μεχρι τα αυτιά και εμείς πεθάναμε στα γέλια έξω από το ταξί με το Γκουλ λέγοντας οτι θα σου έσκαγε μπουκέτο και θα ζητούσες συγνώμη με φωνή μικρού κοριτσιού. Και κλάμα οι κωλομπες μέσα στα στενά της Καζαμπλάνκα!! Νύχτα.. καναπες.. φαγητό και σύνδεση του κινητού στην τηλεόραση για χαλαρή μουσική. Εκεί ανακάλυψα και το τραγούδι του ταξιδιού όπως αποδόθηκε ο τίτλος. Si Ai Marshmello & UKAY. Το λάτρεψα.

Το πρωί αφού πήραμε ταξί φυσικά, κάναμε μια απόπειρα να δούμε δη τη γειτονιά Habbous που θεωρούνταν η νέα παλιά πολη που έχτισαν οι Γάλλοι αλλα δεν τρελαθήκαμε. Βέβαια το παλάτι του βασιλιά που είχε παντού φύλακες, ήταν σε πολυ ωραίο σημείο, σε καθαρούς δρόμους και ωραίες μονοκατοικιες . Οι ταξικές αντιθέσεις υπάρχουν παντού. Περπάτημα μεχρι το σταθμό των τρένων, καφέ από Starbucks και επιβιβαση στο ασφυκτικά γεμάτο βαγόνι μας παρέα με 4 μαντιλοφορουσες που μόλις κάτσαμε δίπλα τους κοιτιοντουσαν με ενα άβολο χαμόγελο του στυλ : που σας βρήκαμε ρε παρταλια..
Συνεχίζεται!!