Ινδία Η κατσίκα με το τζιν μπουφάν

[LULLU]

Την Ινδια η θα την αγαπήσεις η θα τη μισησεις.. για να γινει ενα απο τα δυο πρεπει να την επισκεφτείς.. ειναι μια χωρα γεματη μνημεια, ιστορία, μια χωρα με κουλτούρα και οποιος ψάχνει να δει, να μαθει, να ζησει εξω απο τα ασφαλή στεγανά που εχει συνηθίσει τολμα να επισκεφτει τη Ινδια..περα απο τη αγελαδα που χαριεντιζεται στους δρομους , τη μυρωδια ειναι και γεματη μυστηριο ..

 

[Pel]

26.12.2015 (Μέρος Α' - Βαρανάσι)

Κάθε πρωί εδώ και χιλιάδες χρόνια στις όχθες του Γάγγη γίνεται μια ακόμα τελετή, κατά την οποία οι κάτοικοι του Βαρανάσι λένε καλημέρα στον ήλιο, τη θεά και την ημέρα τους.

Το οποίο βέβαια πρακτικά για εμάς σήμαινε να ξυπνήσουμε αφόρητα νωρίς, με σκοπό κατά την ανατολή του ήλιου να είμαστε και πάλι στο κέντρο, στο ίδιο ghat. Κατεβήκαμε σκουντουφλώντας από το πούλμαν την ώρα που είχε αρχίσει να χαράζει και κουκουλωμένοι πήραμε με τα πόδια τη διαδρομή που είχαμε κάνει και χτες το βράδυ.

Με τη διαφορά όμως ότι πλέον οι δρόμοι ήταν ολόαδειοι, τα μαγαζιά κλειστά, δεν κυκλοφορούσε κανείς και οι μόνες ψυχές που έβλεπες στο δρόμο ήταν κάποιοι άστεγοι που κοιμόντουσαν ακίνητοι σε μια γωνιά, άντε και καμιά αγελάδα που είχε τύχει να ξυπνήσει. Ήταν απίστευτη η αντίθεση του να βλέπεις τέτοια απόλυτη ησυχία και σιωπή στο ίδιο σημείο όπου χτες βράδυ είχε τέτοια κοσμοπλημμύρα.

Γεια σου κι εσένα!

Φτάσαμε στην όχθη την ώρα που ο ουρανός είχε αρχίσει να πορτοκαλίζει και είδαμε τον ινδουιστή ιερέα επί τω έργω, να καλημερίζει ήδη τη θεά, ενώ γύρω του ελάχιστος κόσμος ξεκινούσε την ημέρα του, κυρίως ζητιάνοι, μικροπωλητές, πιστοί και λίγοι περίεργοι αγνώστου προελεύσεως και προορισμού.

Μπήκαμε στην βάρκα και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας κατά μήκος του ποταμού.

Αυτό είναι το νερό του ποταμού… αυτό που έπινε χτες βράδυ ο παππούς για ευλογία…

Είχε ομίχλη και το φως ήταν ακόμη αχνό αλλά αρκούσε για να δούμε για πρώτη φορά τα κτήρια κατά μήκος του ποταμού:

Στην απέναντι όχθη, στην άλλη πλευρά του ποταμού, ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλλει:

Η απέναντι όχθη είναι παντελώς άχτιστη και άδεια.
Στο Βαρανάσι συνωστίζονται δύο εκατομμύρια άνθρωποι που κυριολεκτικά πατούν ο ένας πάνω στον άλλον, και όμως, η απέναντι όχθη είναι άχτιστη. Αυτό δεν είναι προφανώς τυχαίο αλλά οφείλεται στο ότι η απέναντι όχθη είναι … καταραμένη και γρουσούζικη, και γι' αυτό και κανείς δεν πάει να μείνει εκεί. Σε αυτήν όμως συχνά γυρίζονται βιντεοκλίπ, ώστε να φαίνεται στο φόντο η πόλη του Βαρανάσι.

Ξεκινήσαμε την πρωινή βαρκάδα κατά μήκος του ποταμού, όπου είδαμε

όμορφα κτήρια

μεταξύ των οποίων και τον ινδικό "Πύργο της Πίζας" (Ratneshwar Mahadev temple)

πρωινή γιόγκα και προσευχή

καύση νεκρών

ανθρώπους να πλένουν τα ρούχα τους

και ανθρώπους να κάνουν το μπάνιο τους (στην πρώτη φωτό αυτή έρχεται με το κουβαδάκι να πάρει και νερό για το σπίτι...)

Όταν μετά από καμιά ώρα βγήκαμε από την βάρκα, ο κόσμος στο ghat είχε πληθύνει:

Αυτός εδώ μπροστά που βάζει το παντελόνι του, μόλις τελείωσε το μπανάκι του. Ιδού και οι αποδείξεις:

Η ζωή παίρνει ξανά τον καθημερινό της ρυθμό:

και ξεκινάει το μαγείρεμα!

Γενικά αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι στην Ινδία υπάρχουν παντού άααααπειροι πάγκοι φαγητού, τόσοι πολλοί και τόσο παντού που αναρωτιέσαι ποιος τα τρώει όλα αυτά. Και μάλιστα κάθε φορά γύρω από κάθε πάγκο θα υπάρχουν και 5-10 άτομα που μασουλάνε ή περιμένουν να σερβιριστούν, όπως π.χ. οι παραπάνω με το πιατάκι τους.

Μα πόσο πολύ τρώνε έξω οι Ινδοί; Την απορία μας έλυσε ο ξεναγός: οι περισσότεροι δεν έχουν καν κουζίνα σπίτι τους (αν έχουν σπίτι) ή φωτιά και κατσαρολικά για να μαγειρέψουν, οπότε το να τρώνε έξω είναι καθημερινή ανάγκη.

Εμένα πάντως ομολογώ ότι την καρδιά μου έκλεψε αυτή η φωτογενής κατσαρόλα:

Και κάπως έτσι τελείωσε η βόλτα μας στο υπέροχο, εξωπραγματικό, σοκαριστικό Βαρανάσι...

Είμαστε κατάκοποι και ακόμα δεν είναι ούτε 10 το πρωί... Τρέχουμε να προλάβουμε το αεροπλάνο για τον επόμενο σταθμό, Κατζουράχο...

 

[Pel]

26.12.2015 (Μέρος Β')

Κυκλοφορεί η φήμη ότι οι Ινδοί μιλάνε αγγλικά, λόγω της ιστορικής τους σχέσης με τους Άγγλους. Πλάνη μεγάλη! Ο μέσος Ινδός δεν μιλάει αγγλικά, ενώ παίζεται αν και τι αγγλικά θα μιλάνε ακόμα κι αυτοί που ασχολούνται με τα τουριστικά επαγγέλματα. Και φυσικά, ακόμα και αν τα μιλάνε, τα μιλάνε με την ινδική προφορά που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αγαπάμε.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ινδία που αντιλήφθηκα ότι οι Ινδοί δεν μιλάνε αγγλικά, και ότι σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να μιλάνε, εγώ δεν τους καταλαβαίνω! Από το πρώτο κιόλας βράδυ που πήγα να συνεννοηθώ για κάτι στη ρεσεψιόν κατάλαβα ότι μου είναι αδύνατον, οπότε και τους ρώτησα τρεις φορές "τι είπατε;", για να γνέψω στο τέλος ότι κατάλαβα, από ντροπή, παρόλο που είχα καταλάβει τα μισά. Ο φίλος μου που είχε σπουδάσει χρόνια στην Αγγλία ήταν εξοικειωμένος με την προφορά Ινδών φοιτητών, εγώ όμως όχι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι από εκεί και πέρα τον έστελνα να κάνει αυτός τις συνεννοήσεις ή τουλάχιστον τον έπαιρνα πάντα μαζί, οπότε και πεταγόταν να σώσει την κατάσταση όταν έβλεπε ότι είχα τερματίσει τη δυνατότητά μου για συνεννόηση.

Ήμασταν λοιπόν στο αεροπλάνο για Κατζουράχο έτοιμοι για απογείωση, με τον Ινδό αεροσυνοδό να βγάζει μια ανακοίνωση από το μεγάφωνο κι εγώ να πασπατεύω τα περιοδικά στο μπροστινό κάθισμα.
- Πρόσεχε, μου λέει ο φίλος μου, άκου τι λέει αυτός στην ανακοίνωση.
- Ναι, του απαντάω, θα προσέξω όταν το πει στα αγγλικά.
- Μα, αγγλικά το λέει!!! ...

Κατά τα άλλα η πτήση κύλησε ομαλά (αν εξαιρέσεις ότι δεν βλέπαμε την τύφλα μας από τη νύστα) και σε μια ώρα περίπου φτάσαμε.

Μετά τον πλανήτη Βομβάη, και τον πλανήτη Βαρανάσι, καλώς ήρθατε στον πλανήτη Κατζουράχο!

Η διαφορά με τις πόλεις που είχαμε δει ήταν εμφανής, καθώς αυτή ήταν πολύ πιο καθαρή και ήρεμη.
Με το που φτάσαμε στη λίμνη, με πλησίασε ένα παιδάκι καλοχτενισμένο και καλοντυμένο, που μιλούσε καλά αγγλικά, μου έδειξε στη χούφτα του πολλά κέρματα σε ευρώ και μου ζήτησε να του τα κάνω χαρτονόμισμα των 5 ευρώ. Προς στιγμή σάστισα, αυτό που ζητούσε μου φαινόταν πολύ απλό για να του το κάνω, ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που με πλησίαζε κάποιος άγνωστος στο δρόμο χωρίς να ζητιανέψει ή να θέλει να μου πουλήσει κάτι. Από την άλλη, έχοντας στο μυαλό μου ακριβώς ότι όποιος με είχε πλησιάσει μέχρι σήμερα είχε κάτι να κερδίσει, ήμουν διστακτική και προσπαθούσα να μαντέψω την απάτη που κρυβόταν πίσω από αυτό το φαινομενικά απλό αίτημα. Να ήταν πλαστά τα κέρματα; Μα φαινόντουσαν, ευρώ ήταν.

Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ περισσότερο γιατί με τράβηξε ο φίλος μου να φύγουμε, ο οποίος στο ταξίδι αυτό γενικά είχε αναλάβει ρόλο ναυαγοσώστη και με εμπόδιζε να αγοράζω βλακείες στο δρόμο και να συναλλάσσομαι με αγνώστους. Εγώ πάντως έμεινα με την απορία του τι απάτη κρυβόταν σε αυτό το αθώο πραγματάκι που μου είχε ζητήσει το παιδί. Ρώτησα και τον ξεναγό, ο οποίος είχε την ίδια απαξιωτική αντιμετώπιση με τον φίλο μου, χωρίς όμως νομίζω να είχε κι αυτός μια εξήγηση γιατί το τι ακριβώς ήθελε το παιδί.

Τελικά, μετά από μερικές μέρες τον έλυσα τον γρίφο. Μια από το γκρουπ μας είπε τυχαία πάνω στη συζήτηση ότι σε άλλη πόλη ένα παιδί την είχε πλησιάσει και της είχε ζητήσει να του δώσει ευρώ γιατί κάνει συλλογή με ξένα νομίσματα. Όταν η ίδια πήγε να του δώσει κέρματα, το παιδί τη σταμάτησε λέγοντάς της ότι συλλέγει ... μόνο χαρτονομίσματα! Οπότε κάπως έτσι συμπληρώθηκε το παζλ του τι είχε συμβεί στη δική μου περίπτωση. Το δικό μου παιδί δεν ήταν προφανώς τόσο επιλεκτικό και δεχόταν κέρματα, και μετά έψαχνε κάποιον τουρίστα να του τα κάνει χαρτονόμισμα, ώστε μετά να μπορεί να το αλλάξει σε ρουπίες. Κανείς δεν σε πλησιάζει στην Ινδία αν δεν έχει κάτι να κερδίσει...

Το Κατζουράχο λοιπόν είναι ένα χωριό για τα ινδικά δεδομένα, με περίπου 20.000 κατοίκους, που θα είχε μείνει στην παγκόσμια αφάνεια αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν είχε ανακαλυφθεί σε αυτό ένα συγκρότημα ναών, που ως χαρακτηριστικό έχουν ότι είναι διακοσμημένοι με γλυπτά που αναπαριστούν σεξουαλικές σκηνές. Οι ναοί χτίστηκαν μεταξύ 10ου και 13ου αιώνα και ήταν αφιερωμένοι στην Ινδουιστική και Τζαϊνιστική θρησκεία. Σήμερα σώζονται περίπου 20 και προστατεύονται από την UNESCO.

Επειδή οι αναπαραστάσεις είναι πικάντικες, στο ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς άπειρες φωτογραφίες, οπότε εγώ βάζω μόνο μερικές. Για να μοιραστώ μαζί σας τον πόνο μου, θα πω ότι δυστυχώς η ξενάγηση συνοδεύτηκε από διάφορα χασκόγελα μισο-ντροπής, κακόγουστα αστειάκια και επί τόπου προσπάθειες μίμησης των αναπαραστάσεων από κάποιους του γκρουπ, αλλά εντάξει, το να ταξιδεύεις με γκρουπ έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.

Το τελευταίο ελεφαντάκι είναι αδιάκριτο και έχει γυρίσει το κεφάλι να δει!

Αυτό πάλι πάτησε φρένο και δημιούργησε καραμπόλα!!!

Για αυτήν εδώ, μας είπε ο ξεναγός, λέγεται ότι "λογικό είναι να έχει σπάσει, τόσους αιώνες την κρατάει!"

Πάντως, όπως φαίνεται και από τις παραπάνω φωτογραφίες, οι ναοί αυτοί είναι εξαιρετικά δείγματα τέχνης, όπως επίσης και επίδειξη ωριμότητας μιας κοινωνίας του 10ου αιώνα, που και έχτισε ναούς δύο θρησκειών δίπλα δίπλα και αναπαρέστησε σκηνές που σήμερα άλλους τους κάνουν να χασκογελούν σαν ανήλικα.

Η ξενάγηση κράτησε αρκετές ώρες και ακόμα δεν τους είχαμε δει όλους, θα ξαναρχόμασταν αύριο το πρωί. Φύγαμε και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.

Στον πλανήτη Κατζουράχο ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει:

Και αυτή είναι μόνο η φωτογραφία από ένα ταπεινό κινητό. Φαντάσου πώς ήταν το original!
Γενικά οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα που είδα στην Ινδία ήταν από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ και, όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ήταν διαφορετικά απ' ό,τι στην Ελλάδα.Έχω την αίσθηση ότι ο ήλιος εκεί έκανε πιο έντονα και βαθιά πορτοκαλί και κόκκινα.

Πήγαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και σωριαστήκαμε αλλά... ωιμέ, η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα! Έχουμε να πάμε να παρακολουθήσουμε και μια παράσταση παραδοσιακών χορών "Κανταρίγια", ό,τι κι αν είναι αυτό... Η ωριαία στάση στο δωμάτιο ήταν χειρότερη από να το να μην είχαμε σταματήσει καθόλου, οπότε, έχοντας κι εγώ η ίδια τεράστια όρεξη να γειώσω την παράσταση και να δηλώσω ότι δεν πάω, βρέθηκα τελικά να ταρακουνάω τον φίλο μου να σηκωθεί για να πάμε γιατί "μια φορά είμαστε Ινδία, ποιος ξέρει πότε θα ξανάρθουμε για να πάμε σε τέτοια παράσταση;". Με τα πολλά κατάφερα να τον σηκώσω, και πήγαμε στην παράσταση, η οποία ήταν τραγική. Δεν ξέρω αν αυτή συγκεκριμένα ήταν κακή παράσταση ή αν έτσι είναι γενικά οι καλές "ινδικές παραστάσεις". Σε κάθε περίπτωση, τα καθίσματα ήταν πάρα πολύ άνετα, αφράτα και μαλακά και στο σκοτάδι κάναμε από τους καλύτερους ύπνους, με την μουσική τύπου Bollywood να αντηχεί από τα μεγάφωνα και τα ινδικά μπαλέτα να χτυπιούνται.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, φαγητό μέχρι σκασμού και σώριασμα...

 

[babaduma]

Η δική μου ιστορία από το περσινό μας ταξίδι στην Ινδία επικεντρώνεται στο Λαντάκ και γι αυτό το βίντεο που ακολουθεί δεν είχε θέση εκεί αλλά εδώ νομίζω ότι ταιριάζει καλύτερα και το δημοσιεύω με την άδειά σου. Είναι από βραδυνή τελετή λατρείας του Σίβα στο Κα(τ)ζουρά(χ)ο.

https://www.flickr.com/photos/babaduma/38559898626/in/dateposted-public

 

[Pel]

27.12.2015

Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας ήταν πιο ανθρώπινο, προέβλεπε ξύπνημα σχετικά αργά και επίσκεψη στους ναούς που μας είχαν απομείνει και μετά πολύωρη διαδρομή με πούλμαν ως την Όρτσα. Αλλά όοοοοχι για εμάς! Εμείς σαν γνήσιοι μαζοχιστές, προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε τον ξεναγό σε μια προαιρετική εκδρομή σε ένα εθνικό πάρκο, το οποίο σήμαινε να ξυπνήσουμε και πάλι αξημέρωτα, ώστε να έχουμε προλάβει να γυρίσουμε την ώρα που θα έπρεπε προγραμματισμένα να ξεκινήσουμε με το υπόλοιπο γκρουπ.

Μαζευτήκαμε περίπου 15 άτομα και κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Πάρκο (Ken Gharial Sanctuary), μέσα στο οποίο μας ενημέρωσε ο ξεναγός ότι ζει και μια φυλή. Μεταξύ των 15 αυτών ατόμων ήταν και κάποιοι αθεράπευτοι φωτογραφιστές, οι οποίοι είχαν τον σούπερ εξοπλισμό (η αλήθεια είναι ότι η Ινδία είναι ο παράδεισος του φωτογράφου) και οι οποίοι όμως κατέληγαν κάποιες φορές να είναι εκνευριστικοί και γιατί σταματούσαν και καθυστερούσαν τους υπόλοιπους για να τραβήξουν τη σούπερ φωτογραφία (ενώ γκρίνιαζαν όταν καθυστερούσαν οι άλλοι), αλλά κυρίως γιατί έβγαζαν τους ντόπιους αδιάκριτα χωρίς να ρωτάνε, αντιμετωπίζοντάς τους περισσότερο σαν εκθέματα μουσείου ή ζωολογικού κήπου, παρά σαν ανθρώπινα όντα που μπορεί και να προσβάλλονταν από την αναπάντεχη φωτογραφική επίθεση. Πολλές ήταν οι φορές που εγώ απέφυγα να βγάλω φωτογραφία κάποιον από ντροπή ή χωρίς τουλάχιστον να τον ρωτήσω (αυτός καθόταν ήσυχα στην δύσκολη καθημερινότητά του, κι εγώ τούριστας θα τον απαθανάτιζα μέσα από την χρυσή φούσκα μου για να τον κοιτάω μετά από το δυτικό καθαρό ζεστό σπιτάκι μου;;; ), και ένιωθα ντροπή όταν το έκαναν κάποιοι άλλοι αδιάκριτα, χωρίς σεβασμό προς τον κακόμοιρο φωτογραφιζόμενο. Γι' αυτούς λοιπόν τους αθεράπευτους φωτογραφιστές, ένα εθνικό πάρκο με μπόνους μια φυλή να κατοικεί μέσα του, ήταν πολύ καλή φωτογραφική ευκαιρία για να πάει χαμένη.

Πολύ νωρίς το πρωί ήρθαν να μας παραλάβουν από το ξενοδοχείο μερικά τζίπ. Στο δικό μας τζιπ μπήκαμε εγώ κι ο φίλος μου, και μια γιαγιά που ταξίδευε μόνη της. Ο οδηγός αμίλητος σε όλη τη διαδρομή και μόνο δύο φορές άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει. Τη μία φορά για να ρωτήσει αν η γούνα που φορούσε η γιαγιά ήταν από αληθινό ζώο (σοκ για τον δύσμοιρο ινδουιστή να είχε σκοτωθεί ζωάκι για να ντυθεί η κυρία) αλλά, ευτυχώς γι' αυτόν, έλαβε την απάντηση ότι ήταν ψεύτικη! Και τη δεύτερη φορά όταν φτάσαμε και κατεβήκαμε από το τζιπ, οπότε και κοιτώντας με λάγνο βλέμμα ένα στυλό bic που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και εξείχε από την τσάντα μου, με ρώτησε δήθεν τυχαία "do you have a pen for my girlfriend?". Οπότε και με συνοπτικές διαδικασίες το πήρα και του το έδωσα.

Για άλλη μια φορά στο ταξίδι μας, βλέπαμε καθ' οδόν τον ήλιο να ανατέλλει:

Η είσοδος του πάρκου:

Και ο αυτόματος τρόπος ανοίγματος της μπάρας εισόδου!

Γενικά το πάρκο είχε αραιή βλάστηση και τα ζώα που είδαμε ήταν ελάχιστα. Προφανώς έχει να κάνει και το γεγονός ότι γι' αυτούς ήταν χειμώνας. Αξιοθέατο μέσα στο εθνικό πάρκο είναι ένας καταρράκτης, ο οποίος όμως είχε ελάχιστο νερό. Πάντως η θέα από ψηλά ήταν πολύ όμορφη, σε συνδυασμό με τον ουρανό που ήταν πορτοκαλί λόγω της ανατολής.

Αυτό προς μεγάλη απογοήτευση των αθεράπευτων φωτογραφιστών, εκ των οποίων ένας έσπευσε να δηλώσει "μάπα το καρπούζι". Χωρίς αυτό βέβαια να τον εμποδίζει να ζητάει από τον οδηγό του δικού του τζιν να καθυστερεί μέχρι να πετύχει την τέλεια λήψη του τάδε αγουροξυπνημένου ζώου που διακρινόταν μέσα στο δάσος, καθυστερώντας και εμάς στα υπόλοιπα τζιπ που ήμασταν πίσω του. Είπαμε, το να ταξιδεύεις με γκρουπ έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.

Βέβαια, ο αθεράπευτος φωτογραφιστής είχε βιαστεί να μιλήσει, διότι σύντομα φτάσαμε στο χωριό, ή καλύτερα στον "καταυλισμό", της φυλής που κατοικεί μέσα στο εθνικό πάρκο.

Πρόκειται για μια φυλή που κατοικεί με υποτυπώδεις υποδομές μέσα στο εθνικό πάρκο και αρνείται να το εγκαταλείψει, παρά τις επίμονες προσπάθειες της κυβέρνησης να τους διώξει. Αν και έχει σχολείο το κράτος δεν στέλνει δάσκαλο, δεν έχει σύστημα υγείας, οι άνθρωποι δεν είναι πολιτογραφημένοι, δεν έχουν διαβατήριο και το κράτος δεν ξέρει ποιος γεννιέται, ζει και πεθαίνει εκεί διότι δεν το ενδιαφέρει. Κάθε καλοκαίρι αποδεκατίζονται από την ελονοσία, ιδίως τα παιδιά από τα οποία κάθε καλοκαίρι μπορεί να πεθάνουν τα μισά...
Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι συνηθισμένοι στις επισκέψεις τουριστών (και στο κατιτίς που οι τουρίστες αφήνουν πίσω και το οποίο γι' αυτούς είναι πραγματικά ελπίδα επιβίωσης), διότι μας υποδέχτηκαν αμέσως και μας άνοιξαν τα σπίτι τους, στα οποία κι εμείς μπήκαμε, γεμάτοι ντροπή για την αδιακρισία μας, για να φωτογραφίσουμε.

Το κρεβάτι:

Το σαλόνι:

Η κουζίνα:

Το σχολείο που όμως δεν έχει δάσκαλο:

 

[Pel]

Πάντως αντιλαμβάνεται κανείς ότι, παρά τις συνθήκες ακραίας φτώχειας που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, το χωριό και τα σπίτια τους είναι πάρα πολύ καθαρά και τακτοποιημένα. Επίσης, όση ώρα ήμασταν εκεί, δεν άπλωσαν το χέρι να ζητήσουν τίποτα παρά στέκονταν πρόθυμοι να φωτογραφηθούν και μας άνοιγαν τα σπίτια τους, ενώ τα παιδιά μας παρατηρούσαν γελώντας, διότι γι' αυτά ήμασταν εμείς το αξιοθέατο.

Το χωριό ήταν μικρό και σε λίγη ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα τζιπ. Εκεί είχε έρθει όμως η ώρα να απλώσουν το χέρι και να ζητήσουν κάτι, το οποίο βέβαια εμείς ούτως ή άλλως είχαμε σκοπό να δώσουμε διότι όταν βλέπεις τέτοιες συνθήκες φτώχειας καθώς και δολοφονικής κρατικής αδιαφορίας, κλαις από μέσα σου και νιώθεις ότι θέλεις να βοηθήσεις όπως μπορείς. Όλοι μας λυπηθήκαμε που δεν ξέραμε τι θα συναντούσαμε και δεν είχαμε φροντίσει να φέρουμε μαζί μας ρούχα, τρόφιμα, σαπούνια κτλ, πάντως δώσαμε ό,τι τύχαινε να έχει ο καθένας μαζί του.

Όση ώρα ήμασταν εκεί εγώ είχα "ξεχωρίσει" μια νέα κοπέλα με το παιδί της στην αγκαλιά. Άνοιξα την πόρτα του τζιπ και βρήκα την τσάντα μου, στην οποία είχα ελάχιστα τρόφιμα για την ημέρα, λίγο νερό, δυο μπανάνες και κάτι συσκευασμένα μπισκότα και κρακεράκια, με σκοπό να τα δώσω στην κοπέλα. Τότε ακούω τον φίλο μου να φωνάζει από μακριά: "Πελ, Πελ, πρόσεχε". Γυρνάω με απορία να δω γιατί φωνάζει έτσι και βλέπω πίσω από την πλάτη μου να έχουν μαζευτεί 20 παιδιά που σπρώχνονταν μεταξύ τους και άπλωναν τα χέρια φωνάζοντας. Ούτε λόγος να μην τα δώσω και να τα κρατήσω για την κοπέλα που καθόταν παρακεί, δεν πρόλαβα καν να δω σε ποιον δίνω τι, απλά έδωσα από ένα πράγμα σε κάποια από τα χεράκια που εξείχαν. Όταν δεν είχα πια τίποτα στα χέρια, απομακρύνθηκαν οπότε και η κοπέλα με κοίταξε περίλυπη, με ρώτησε αν είχα κάτι για το παιδί κι εγώ αναγκάστηκα να παραδεχτώ με νοήματα ότι δεν είχα πια τίποτα. Θυμήθηκα τότε κάτι μπάρες δημητριακών που είχα θαμμένες στον πάτο της τσάντας, τις έβγαλα (αυτή τη φορά πιο διακριτικά) και της τις έδωσα, οπότε κι αυτή μου χαμογέλασε, μου είπε με το βλέμμα ένα τεράστιο ευχαριστώ και στήθηκε για τη φωτογραφίσω:

Πολλές φορές έχω σκεφτεί αυτό το παιδί από τότε... Να έζησε το επόμενο καλοκαίρι; ...

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου βρήκαμε τους υπόλοιπους και κατευθυνθήκαμε πάλι προς του ναούς. Το μοτίβο ήταν το ίδιο με χτες, πανέμορφοι ναοί με εκπληκτικές γλυπτικές αναπαραστάσεις, οπότε ομολογώ ότι βαριόμασταν λίγο.

Γι' αυτό επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα που μου κέντριζαν πιο πολύ το ενδιαφέρον, όπως η γλυκύτατη σκυλίτσα έξω απ' την είσοδο:

Αδέσποτες γάτες δεν υπάρχουν στην Ινδία, είναι ζήτημα αν είδαμε μία καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Μάθαμε ότι θεωρούνται γρουσούζικες για τους Ινδούς.

Ο τυροπιττάς-λουκουμαδάς:

Και οι κτίστριες της διπλανής οικοδομής, τις οποίες παρακολουθούσα για ώρα να κουβαλάνε τούβλα και τσιμέντο στο κεφάλι, να σκάβουν κτλ. Μάθαμε ότι στην Ινδία το επάγγελμα του κτίστη θεωρείται "γυναικείο".

Τα περιττώματα βουβαλιού ή δεν ξέρω τι άλλου ζώου, που τα αποξηραίνουν και τα κάνουν πυργάκια, και τα χρησιμοποιούν τον χειμώνα σαν καύσιμη ύλη (μαζί με ένα παιδάκι που προφανώς δεν θέλει φωτογραφίες!)

Φύγαμε από τους ναούς και ξεκινήσαμε την πολύωρη διαδρομή μας προς Όρτσα. Στις επόμενες ημέρες θα κάναμε πολλές τέτοιες διαδρομές, όπου διασχίσαμε άπειρα χιλιόμετρα σε ινδικές εθνικές οδούς, παρατηρώντας τη ζωή απ' το παράθυρο και βγάζοντας ό,τι συμπεράσματα μπορούσαμε κοιτώντας φευγαλέα μέσα από ένα τζάμι. Τι συμπεράσματα έβγαλα (ίσως με μια τάση γενίκευσης);

1. Υπάρχουν άπειροι πάγκοι φαγητού και άπειρος κόσμος που τρώει σε αυτούς ανά πάσα στιγμή, πετώντας φυσικά μετά στο δρόμο το πιατάκι του. Όπως έγραψα και πιο πάνω, το φαγητό έξω είναι για τους Ινδούς είδος πρώτης ανάγκης, αφού δεν έχουν σπίτι τους κουζίνες, κατσαρόλες κτλ.

2. Οι Ινδοί δεν δουλεύουν και αν δουλεύει κάποιος, αυτός είναι γυναίκα. Περάσαμε άπειρα χωράφια, στα οποία δεν δούλευε κανείς και το πολύ να έβλεπες σε αυτά 1-2 γυναίκες να σπέρνουν ή να θερίζουν κάτι. Βέβαια, από τις πλέον φωτογενείς στιγμές του ταξιδιού είναι αυτή η πανέμορφη αντίθεση που κάνουν οι πολύχρωμες φορεσιές τους μέσα στο πράσινο ή κίτρινο χρώμα των χωραφιών.

3. Οι άντρες απλά κάθονται όλη μέρα χωρίς να κάνουν τίποτα. Ό,τι ώρα και αν περνούσαμε, απ' όπου και αν περνούσαμε, βλέπαμε άντρες να τρώνε συζητώντας όρθιοι, να συζητάνε χωρίς να τρώνε, να κάθονται και να παρακολουθούν τα αυτοκίνητα να περνούν, να λιάζονται, να ξύνονται, να κοιμούνται κατάχαμα ή σε κρεβάτια που είχαν φέρει επί τούτου δίπλα στον δρόμο (!) κτλ.

4. Τους βολεύει πάρα πολύ το να κάθονται ανακούρκουδα! Εγώ αν κάτσω έτσι πέντε λεπτά θα μου κοπεί το αίμα, θα μουδιάσουν τα πόδια μου και δεν θα μπορώ να σηκωθώ. Αυτοί κάθονται όλοι έτσι, επί ώρες, μάλιστα είδα άνθρωπο να κάθεται έτσι πάνω σε καρέκλα!

Μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες από τη διαδρομή:

Εδώ κάτι έπαθε το τρόλευ:

Για καλή τύχη:

 

[Pel]

Από όλες τις ξεναγήσεις που άκουσα στην Ινδία, αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι, από περίπου την αρχή του 16ου αιώνα και μετά, στην ευρύτερη περιοχή Ινδίας, Μπαγκλαντές και Πακιστάν μεσουράνησε η λεγόμενη δυναστεία των Μογγόλων. Τέσσερα είναι τα ονόματα που θυμάμαι να επαναλαμβάνονται συχνά: Babur (ο πρώτος αυτοκράτορας της δυναστείας, απόγονος του Τζένγκις Χάν και του Ταμερλάνου), Humayun (γιος του Babur), Akbar (γιός του Humayun) και Jahangir (γιος του Akbar).

Η Όρτσα είναι γνωστή για ένα συγκρότημα παλατιών του Jahangir, που κτίστηκε τον 17ο αιώνα, που αποτέλεσε και την πρώτη μας στάση. Όπως πάντα ( ), εγώ απόλαυσα περισσότερο τη διαδρομή που κάναμε περπατώντας προς το μνημείο παρά το ίδιο το μνημείο...

Βρήκα επιτέλους ένα μπαρμπέρικο που καθόταν ακίνητο να το φωτογραφίσω (σε αντίθεση με πολλά άλλα που μου ξεφεύγαν συνεχώς γιατί δεν προλάβαινα μέσα από το πούλμαν!). Μπόνους το μασατζίδικο και το ψιλοκατζίδικο παραπλεύρως!

Βρήκα τσαγκάρη:

Λούστρο:

Πάγκους φαγητού:

Αγελαδίτσες (η στάθμευση απαγορεύεται μόνο για οχήματα!):

Και ένα τουκ τουκ μέσα στο οποίο είχαν μπει 14 άτομα:

Βέβαια, για να μην το αδικώ, το παλάτι ήταν πανέμορφο:

Και ακόμα πιο πανέμορφη ήταν η θέα προς την πόλη μέσα από αυτό:

Ορισμένα τμήματά του ήταν υπό συντήρηση, υπό άριστα μέτρα ασφαλείας...

Αυτές εδώ οι κοπελιές είναι "μαιμού". Κυκλοφορούσαν μέσα στο παλάτι με τους κουβάδες στο κεφάλι που ήταν άδειοι, και ζητούσαν χρήματα για να τις φωτογραφίες (αυτή όμως εδώ η φωτό είναι "δωρεάν"! ):

Ήταν πια περίπου 7 το απόγευμα και είχε αρχίσει να βραδιάζει, ενώ από κάποια μεγάφωνα είχε αρχίσει να αντηχεί σε όλη την πόλη μια αντρική φωνή που κάτι έψελνε. Ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι εκείνο το βράδυ θα είχε στην πόλη ένα θρησκευτικό φεστιβάλ.
Άυπνοι, νηστικοί και έχοντας πάει σερί το πρόγραμμα από το πρωί, πήραμε το δρόμο προς το ταπεινό μας ξενοδοχείο, το οποίο τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν κάπως έτσι :

Οι ψαλμωδίες από τα μεγάφωνα συνεχίζονταν όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ, με τον άντρα πια να επαναλαμβάνει συνεχώς επί ώρες μία μόνο φράση, που πια την είχαμε μάθει απ' έξω και κοροιδεύαμε μεταξύ μας (και την οποία όμως διαπιστώνω ότι πια την έχω ξεχάσει... αχ, να μην έχω γράψει εδώ νωρίτερα!).
Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και φάγαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ήταν όμως ακόμα νωρίς, και παρόλο που δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας από την αϋπνία και το πολύ φαΐ, ο φίλος μου είχε την ιδέα να βγούμε να περπατήσουμε λίγο στην πόλη, αφού κιόλας είχε το φεστιβάλ. Ήταν η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που βγαίναμε έξω μόνοι μας το βράδυ, καθώς τις άλλες φορές δεν αντέχαμε, γυρνούσαμε αργά, είχαμε πρωινό ξύπνημα και επίσης τα ξενοδοχεία δεν ήταν πολύ κοντά στο κέντρο. Εδώ όμως η πόλη ήταν πολύ μικρότερη και το ξενοδοχείο πιο κεντρικό, συν ότι είχαμε γυρίσει στο ξενοδοχείο νωρίς και δεν μας ερχόταν να πέσουμε κατευθείαν για ύπνο. Βρήκαμε άλλα τέσσερα άτομα που θέλανε επίσης να βγούνε έξω και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για μια βόλτα που αποδείχθηκε μία από τις δυνατές στιγμές όλου του ταξιδιού.

Βγήκαμε από την αυλόπορτα του ξενοδοχείου (το οποίο, πιστό στην αρχή της "χρυσής φούσκας" είχε γύρω γύρω ψηλό τείχος σαν φρούριο και φύλακα στην είσοδο) και πήραμε τον δρόμο προς εκεί που ακουγόταν η φασαρία. Μετά από πέντε λεπτά περπάτημα σε έναν θεοσκότεινο δρόμο μέσα στην ερημιά (που εκεί ήδη σου ερχόταν να κάνεις μεταβολή και να γυρίσεις πίσω) φτάσαμε ξαφνικά σε μια ημιφωτισμένη πλατεία, στην οποία είδαμε χιλιάδες κόσμου να είναι χωρισμένοι σε μικρές παρέες και να χορεύουν, να παίζουν μουσική, να τραγουδάνε και να προσεύχονται, έχοντας στήσει μια μυσταγωγία που εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να κοιτάμε άφωνοι και αποσβολωμένοι.
Τα τελευταία δύο λεπτά είχε κολλήσει δίπλα μου ένα αγοράκι γύρω στα 12, που με ακολουθούσε και με ρωτούσε σε όλες τις γλώσσες από πού είμαι προσπαθώντας να πιάσει κουβέντα. Συνηθισμένη σε τέτοια ενοχλητικά κολλητιλίκια σε όλο το ταξίδι, δεν του έδινα σημασία και δεν του απαντούσα καν, αλλά αυτό συνέχιζε να με ακολουθεί. Όταν πια φτάσαμε στην πλατεία άναυδοι από αυτό που βλέπαμε, το παιδάκι πετάχτηκε και μας είπε ότι ο δήμος θα μοίραζε δωρεάν φαγητό για το φεστιβάλ και ότι γι' αυτό είχε έρθει όλος αυτός ο κόσμος από τα γύρω χωριά. Διασχίσαμε αργά την πλατεία προσπαθώντας να μην πατήσουμε τον κόσμο που είχε στρώσει κατάχαμα να κοιμηθεί. Μια γυναίκα στο έδαφος γράπωσε με το κοκκαλιάρικο χέρι της το πόδι μίας δικής μας, απλώνοντας ταυτόχρονα το άλλο ζητώντας κάτι για να φάει... Στο βάθος της πλατείας είδαμε έναν ναό ανοιχτό και είπαμε να μπούμε, αλλά το παιδάκι πετάχτηκε πάλι και μας είπε ότι καλύτερα θα ήταν να μην πάμε, γιατί μέσα στον ναό είναι διάφοροι πιωμένοι και μπορεί να δημιουργήσουν φασαρίες.

Μείναμε να κοιτάμε γύρω μας, νιώθοντας για δεύτερη φορά μετά το Βαρανάσι το αίσθημα του να μην μπορείς να πιστέψεις ότι ζεις αυτό που ζεις αυτή τη στιγμή, μην ξέροντας προς τα πού να κινηθούμε και νιώθοντας ταυτόχρονα ένα τέραστιο αίσθημα ανασφάλειας: Ήμασταν οι μοναδικοί έξι δυτικοί εν μέσω μερικών χιλιάδων ρακένδυτων Ινδών, οι οποίοι δεν μας έδιναν καμία σημασία, αλλά οι οποίοι, αν αποφάσιζαν για οποιονδήποτε λόγο να μας δώσουν σημασία, πιθανόν οι δικοί μας να μην έβρισκαν μετά ούτε τα κόκκαλά μας.

Αρχίσαμε δειλά δειλά να περπατάμε στα στενάκια γύρω από την πλατεία, πάντα συνοδεία του παιδιού που, από ενοχλητική κολλητσίδα, είχε πια μετατραπεί σε οδηγό και σωματοφύλακα μας. Περπατούσαμε και ψάχναμε με τα μάτια το παιδί, μην τύχει και το χάσουμε... Κανείς μας δεν τολμούσε να βγάλει έξω φωτογραφική, παρά μόνο για ελάχιστα. Εγώ πάλι, ως τέρας έλλειψης προσανατολισμού, δεν ήξερα καν πια που βρισκόμουν, ενώ οι άλλοι ρωτούσαν κάθε τόσο ο ένας τον άλλον για να επιβεβαιώσουν ότι ξέραμε από ποιον δρόμο είχαμε έρθει. Κάποια άλλα παιδιά πήγαν να μας πλησιάσουν αλλά ο δικός μας μπήκε μπροστά και τα έδιωξε κακήν κακώς - προφανώς εξηγώντας τους ότι "είμαστε δικοί του" και να μην του κάνουν χαλάστρα!

Προχωρούσαμε κοιτώντας τους πάγκους που είχαν στηθεί δεξιά και αριστερά. Άλλοι πουλούσαν λουλούδια για τη γιορτή:

Άλλοι καντηλέρια και διάφορα τελετουργικά:

Άλλοι μπιχλιμπίδια και χρώματα για μακιγιάζ:

Πάντως πάγκος τουριστικός πουθενά.

Λίγο πιο κάτω πέσαμε πάνω σε καμιά πενηνταριά Ινδούς, άλλους όρθιους άλλους καθιστούς στο χώμα, που κοιτούσαν αποσβολωμένοι μια τηλεόραση:

Αυτοί, μας εξήγησε το παιδί, δεν έχουν ρεύμα στο χωριό τους. Οπότε τώρα κάθονται και βλέπουν με περιέργεια τι είναι η τηλεόραση...

Προχωρήσαμε και το παιδί μας πήγε σε έναν ναό

και μας εξήγησε: αυτά που είναι σκόρπια γύρω γύρω πάνω στο τειχάκι, είναι σπασμένα κελύφη από καρύδες, για θυσία στον θεό και καλή τύχη...

Προχωρήσαμε λίγο ακόμα και είδαμε συγκεντρωμένο πλήθος, γύρω από μια κοπέλα που χόρευε ντυμένη με ένα πορτοκαλί σάρι (αυτή που είναι όρθια στα δεξιά):

Κοιτούσαμε για ώρα τον χορό μέχρι που το παιδί γυρνάει και μου λέει:
"This is no man, no woman".

Του λέω, τι εννοείς;

Και μου κάνει το παιδί με τα δυο δάχτυλα την κίνηση του ψαλιδιού και μου λέει:
"Cut!"

Η κοπέλα αυτή ήταν... ευνούχος...

Αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Δεν πρέπει να ήμασταν έξω πάνω από μισή ώρα αλλά αυτά που είχαμε ζήσει ισοδυναμούσαν με ώρες ολόκληρες. Κοίταξα μια τελευταία φορά πίσω μου στην πλατεία, πριν γυρίσω στη χρυσή μου φούσκα:

Το παιδί ανέλαβε να μας συνοδεύσει μέχρι το ξενοδοχείο, ενώ από μακριά είδαμε να το ακολουθούν τα άλλα παιδιά. Σε όλο το δρόμο σκεφτόμασταν τι θα του δώσουμε για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ βοήθεια που μας είχε προσφέρει, έχοντας ταυτόχρονα το πρόβλημα ότι μέσα σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορείς να ανοίξεις πορτοφόλι. Αυτό το παιδί ήταν πανέξυπνο, ικανότατο και, απ' όσες μέρες ήμασταν στην Ινδία, έβγαλε τα λεφτά του με την αξία του όσο κανείς άλλος. Έσκαψα λίγο στην τσάντα στα τυφλά και βρήκα αυτό που έψαχνα, και το έδωσα στον φίλο μου που ανέλαβε να το δώσει εκ μέρους όλων. Το έβαλε στο χέρι του παιδιού και φύγαμε, οπότε και γύρισα το κεφάλι και είδα το παιδί να ανοίγει το χέρι του και να γουρλώνει τα μάτια, το ίδιο και τα υπόλοιπα παιδιά που πια το είχαν περικυκλώσει και το σκουντούσαν. Ο φίλος μου στεναχωρήθηκε μετά που δεν σκέφτηκε να του πει να προσέχει, να το κρύψει από τα άλλα παιδιά, μην του το πάρουν, αλλά εγώ του απάντησα ότι αυτό το παιδί στα 12 του έχει μάθει να επιβιώνει με τρόπο που εμείς δεν θα διανοούμασταν ποτέ, οπότε ξέρει πώς να προστατευτεί πολύ καλύτερα από εμάς. Πολλές φορές έχω σκεφτεί αυτό το παιδί από τότε, και πραγματικά ελπίζω να είχα δίκιο...

Την επόμενη ημέρα ρωτήσαμε τον ξεναγό για τον ευνούχο που είχαμε δει. Μας απάντησε ότι στην Ινδία αποτελούν ειδική κάστα και λειτουργούν ως "διασκεδαστές". Οι οικογένειες δίνουν τα αγοράκια από μικρά γιατί δεν μπορούν να τα θρέψουν ή για να τους εξασφαλίσουν κάποιο καλύτερο επίπεδο ζωής, ενώ οι μέθοδοι ευνουχισμού που χρησιμοποιούνται είναι τελείως πρωτόγονοι με αποτέλεσμα πολλά αγοράκια να πεθαίνουν από αιμορραγία...

 

[babaduma]

Βρήκαμε άλλα τέσσερα άτομα που θέλανε επίσης να βγούνε έξω και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για μια βόλτα που αποδείχθηκε μία από τις δυνατές στιγμές όλου του ταξιδιού.

Μπράβο που το κάνατε. Τώρα ξέρετε ότι οι δυνατές στιγμές του ταξιδιού έρχονται όταν κάνεις την υπέρβαση, όταν ξεπερνάς τις όποιες φοβίες σου και ξεφεύγεις από το προστατευτικό πλαίσιο που (συνήθως) σού έχουν επιβάλει άλλοι - "για την ασφάλειά σου" - κυρίως λόγω της δικής τους άγνοιας.

Τα τελευταία δύο λεπτά είχε κολλήσει δίπλα μου ένα αγοράκι γύρω στα 12, που με ακολουθούσε και με ρωτούσε σε όλες τις γλώσσες από πού είμαι προσπαθώντας να πιάσει κουβέντα.

Κάτι ανάλογο μας έτυχε πέρυσι στο Κατζουράο. Μας πλησίασε ένας νεαρός με τον ίδιο τρόπο που πλησίασε και ο δικός σας. Τις δύο μέρες που μας "υιοθέτησε" είδαμε και κάναμε πράγματα που δεν υπήρχει περίπτωση να κάνουμε μόνοι μας (κι ας μην ήμασταν με γκρουπ). Πήγαμε στην τελετή από την οποία ήταν το βίντεο που ανέβασα, μας γνώρισε την οικογένεια και τους συγγενείς του, μας γύρισε στο χωριό και μας εξήγησε ένα σωρό πράγματα για τις συνήθειες και τη ζωή των κατοίκων, μας πήγε σε ναούς που θέλαμε αλλά δεν ξέραμε πώς να πάμε, επισκεφτήκαμε τοπικό σχολείο και μιλήσαμε με τον δάσκαλο και τα παιδιά, και πόσα άλλα! Και το παιδί αυτό δεν ζήτησε τίποτα! Ήταν απλά χαρούμενος που έκανε αυτό που του άρεσε (θέλει να γίνει ξεναγός), που εξάσκησε τα αγγλικά του και που μας βοήθησε. Φυσικά, πριν φύγουμε του κάναμε ένα δώρο και - εννοείται - τον προτείναμε σε φίλους που επισκέφτηκαν το χωριό μετά από μας, που πράγματι πήγαν και τον βρήκαν. Αυτό ήταν και το μόνο που ζητούσε: Αν μέναμε ευχαριστημένοι, να το πούμε και στους φίλους μας.

Ήμασταν οι μοναδικοί έξι δυτικοί εν μέσω μερικών χιλιάδων ρακένδυτων Ινδών, οι οποίοι δεν μας έδιναν καμία σημασία, αλλά οι οποίοι, αν αποφάσιζαν για οποιονδήποτε λόγο να μας δώσουν σημασία, πιθανόν οι δικοί μας να μην έβρισκαν μετά ούτε τα κόκκαλά μας.

Λάθος εκτίμηση. Το αντίθετο μάλλον θα συνέβαινε. Όσες φορές βρέθηκα στην Ινδία, σε διάφορα μέρη, σε γιορτές, γάμους, κηδείες, γεγονότα που συγκεντρώνονταν πολύς κόσμος και όπου (μαζί με την παρέα μου) ήμασταν οι μοναδικοί δυτικοί, το ελάχιστο που έκαναν ήταν να μας συμπεριφέρονται σαν επίτιμους καλεσμένους. Μέχρι και σε πολυθρόνες μαχαραγιάδων μας κάθισαν πάνω σε εξέδρα (στο Αλλάχαμπαντ αυτό!).

 

[fenia42]

Αχ αυτή η Ινδια, ένας πλανήτης απο μόνη της. Όσο μας πληγώνει τοσο μας πωρώνει!

 

[Pel]

Λάθος εκτίμηση. Το αντίθετο μάλλον θα συνέβαινε. Όσες φορές βρέθηκα στην Ινδία, σε διάφορα μέρη, σε γιορτές, γάμους, κηδείες, γεγονότα που συγκεντρώνονταν πολύς κόσμος και όπου (μαζί με την παρέα μου) ήμασταν οι μοναδικοί δυτικοί, το ελάχιστο που έκαναν ήταν να μας συμπεριφέρονται σαν επίτιμους καλεσμένους.

Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν το ξέραμε τότε και σε κάθε περίπτωση, τόσος κόσμος σε τέτοια κατάσταση όπως και να' χει σου προκαλεί ένα δέος. Αυτό πάντως είναι άλλη μια απόδειξη της νοοτροπίας που έχουν και που κατά τη γνώμη μου φταίει που δεν μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος με τέτοια ανέχεια, δεν υπήρχε περίπτωση νομίζω να επιζήσεις υπό τέτοιες συνθήκες. Οι Ινδοί καμία σχέση, δεν έχουν καμία συναίσθηση της δύναμής τους. Υπομένουν την κακουχία με την ελπίδα ότι στην επόμενη ζωή θα είναι καλύτερα και δεν κάνουν τίποτα να βελτιώσουν το σήμερα. Δεν δουλεύουν, δεν διεκδικούν, ζουν καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν της αγελάδας που έχουν για θεό. Ακόμα και το 1/50 τους να έκανε απεργία, θα ήταν ικανοί να γκρεμίσουν την οικονομία της χώρας, αλλά όχι. Νομίζω ο ξεναγός μας έλεγε ότι πριν λίγα χρόνια έκαναν την πρώτη τους απεργία και αμέσως κατόρθωσαν να ικανοποιηθεί ένα αίτημά τους.
Το συζητούσαμε με μια στο γκρουπ και τους συγκρίναμε με τους Βιετναμέζους, που είναι και αυτοί φτωχοί (αν και καμία σχέση με τους Ινδούς) και είναι η προσωποίηση της αξιοπρέπειας και τρελοί δουλευταράδες. Έχουν ένα ποδήλατο και το φορτώνουν με καλάθια μέχρι πάνω, παλεύοντας να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη και να βγάλουν ένα φράγκο παραπάνω. Ο Ινδός κάθεται και υπομένει τη μοίρα του.

 

[Pel]

28.12.2015

Ξεκινάει μια εκπληκτική μέρα! Η εκπληκτικότερη που θα μπορούσε να ξεκινήσει (απολύτως αντικειμενικά και αμερόληπτα)! Γιατί; Γιατί πολύ απλά, έχω γενέθλια!

Βέβαια, το πρόβλημα ήταν ότι, μετά τα πρωινά εγερτήρια των προηγούμενων ημερών, σήμερα μας πλάκωσε το πάπλωμα και... ω δυστυχία, δεν προλάβαμε να φάμε πρωινό. Το οποίο είναι πράγματι δυστυχία γιατί, εκτός του ότι είμαι πεινάλας, το πρωινό ήταν πολύ κομβικό γεύμα μέσα στη μέρα, αφού το επόμενο γεύμα προβλεπόταν για το βράδυ. Με βαρειά καρδιά, επιβιβάστηκα στο πούλμαν και άρχισα να μασουλάω κάτι κρακεράκια που είχα φέρει από Ελλάδα.

Η χρυσή φούσκα μας υπό το φως της ημέρας:

Σήμερα η διαδρομή προέβλεπε πολύωρη οδήγηση μέχρι Γκουάλιορ, και από εκεί τρένο προς Άγκρα. Ως τώρα ήμασταν πολύ καλά παιδιά και καθόμασταν πάντα γαλαρία. Σήμερα όμως αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε όσο καλύτερη γίνεται τη διαδρομή, και με συνοπτικές διαδικασίες καθίσαμε στις δύο θέσεις μπροστά, όπου είχαμε άπλετη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Δίπλα στις άλλες μπροστινές θέσεις καθόταν ο Έλληνας ξεναγός, και ένας Ινδούλης συνοδός που πλέον θα μας ακολουθούσε μέχρι το τέλος και τον οποίον είχαμε την ευκαιρία να τον παρατηρήσουμε από πιο κοντά. Νέος γύρω στα 30, όμορφος, ευγενικός και ήσυχος και πολύ θρήσκος. Κάποια στιγμή είδαμε ένα ατύχημα στην άκρη του δρόμου, όχι κάτι σοβαρό, κάποιο μηχανάκι είχε πέσει σε μια μικρή τάφρο, πήγε γεμάτος ανησυχία να δει και έκανε επί τόπου "τον σταυρό του" και είπε μια προσευχή.

Αυτό βέβαια στην πορεία μας δημιούργησε και τεράστιο πρόβλημα με τις μύγες... Μέχρι τώρα στην γαλαρία που καθόμασταν είχε αρκετές μύγες και τις υπομέναμε μέχρι που ανακαλύψαμε ότι είναι τελείως βλαμμένες και ότι κάθονται ακίνητες να τις σκοτώσεις... Αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της θεωρίας της εξέλιξης. Στην Ινδία όπου κανείς δεν διανοείται να πειράζει ζωντανό ον, οι μύγες δεν έχουν αναπτύξει αντακλαστικά για να ξεφεύγουν, σε αντίθεση με τις ελληνικές μύγες που αν καταφέρεις να σκοτώσεις μία είναι είδηση. Οπότε κι εμείς στη γαλαρία, τις συνθλίβαμε με το κουρτινάκι του παραθύρου, γελώντας μεταξύ μας για το πολιτισμικό σοκ που θα πάθαινε ο Ινδός που κάποτε θα καλείτο να πλύνει τη συγκεκριμένη κουρτίνα και θα έβλεπε την εκατόμβη... Αυτό όμως δεν μπορούσαμε να το κάνουμε στις μπροστινές θέσεις, γιατί θα πάθαινε σοκ ο Ινδούλης, με αποτέλεσμα να κοιτάμε τις μύγες στωικά βράζοντας από μέσα μας. Μέχρι που κάποια στιγμή, κατέβηκε ο Ινδούλης να πληρώσει κάτι διόδια... Και δώστου ξαφνικά οι δυο μας να βαράμε τις μύγες μέχρι τελικής πτώσεως με την κουρτίνα... Επιστρέφει ο Ινδός μετά από 2 λεπτά, εμείς αγγελούδια... Μύγες; Ποιες μύγες;

Μερικές εικόνες από τη διαδρομή:

Αυτό που λέγαμε για το ραχάτισμα κατά μήκος του δρόμου...

Επειδή ήμασταν πολύ καλά από άποψη χρόνου, ο ξεναγός μας πρότεινε να σταματήσουμε στην Ντάτια, που κανονικά ήταν εκτός προγράμματος, όπου είχε ένα πολύ ωραίο κάστρο. Το κάστρο όντως ήταν πολύ ωραίο, αλλά αυτό που ήταν ανεπανάληπτο ήταν το χωριό που βρισκόταν στους πρόποδές του. Πρώτον, ήταν αφάνταστα καθαρό και δεύτερον, κανείς δεν άπλωσε χέρι να μας ζητήσει το οτιδήποτε. Προφανώς διότι δεν αποτελεί στάση τουριστών (σε αντίθεση με τα παιδάκια έξω από τα βασικά αξιοθέατα της Άγκρα, που μου έλεγαν το "θα μου δώσεις μετά" σε πέντε διαφορετικές γλώσσες), οπότε το μόνο που έκαναν οι κάτοικοι ήταν να βγαίνουν και να μας κοιτάνε με περιέργεια, ως αξιοθέατο.

Το αποχευτικό σύστημα εμφανές, αλλά τουλάχιστον υπάρχει:

Περπατώντας φτάσαμε σε ένα σχολείο αγγλικών (χωρίς πόρτα), που αργότερα μάθαμε ότι είναι ιδιωτικό φροντιστήριο (...):

Ψαχνόμασταν πάνω μας να δώσουμε στυλό και μολύβια, αλλά δεν είχαμε πολλά. Βρήκα κι εγώ ένα στυλό αλλά δεν ήξερα σε ποιο παιδάκι απ' όλα να το δώσω. Λέω, ας το δώσω στον δάσκαλο, αυτός θα ξέρει ποιο έχει ανάγκη. Του το δίνω και μου λέει "Only one?" (αυτό που λέγαμε πιο πάνω, ότι δίνεις και σου τη λένε που δεν δίνεις παραπάνω). Μετά που το σκέφτηκα καλύτερα, βγήκα από την πλάνη μου. Δεν θα το έδωσε σε κανένα παιδί, θα το κράτησε ο ίδιος.

Για όποιον θέλει να στείλει βοήθεια, ιδού η διεύθυνση, την έχουν έτοιμη την πινακίδα:

Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το κάστρο:

Το κοριτσάκι πηδάει σκοινάκι:

Και η θέα του χωριού από ψηλά:

Εικόνες της επιστροφής:

Μα δεν είναι πανέμορφο; Νομίζω είναι εμφανές ότι είχα πάθει πλάκα!

 

[Pel]

Σταματήσαμε σε ένα καφέ με κήπο, λίγο έξω από το Γκουάλιορ για διάλειμμα. Η θέα μαγική:

Εγώ να πεινάω σαν τρελή, σε σημείο που να κάνω το απονενοημένο διάβημα να ζητήσω ένα τοστ. Μισή ώρα μείναμε εκεί, οι άλλοι ήπιαν καφεδάκι (με γαλατάκι ΝΟΥΝΟΥ παρακαλώ) και αναψυκτικά, το τοστ άφαντο, μπήκα να ρωτήσω τι γίνεται και τους είδα να πηγαινοέρχονται με πανικό μέσα στην κουζίνα ανοίγοντας τα ψυγεία. Όταν τελικά ήρθε η ώρα να φύγουμε, σκάει μύτη ένας Ινδός με πιάτο, μέσα στο οποίο καθόταν ένα τοστ, πάνω στο οποίο καθόντουσαν δύο μύγες. Καλά του λέω, τώρα που το έφερες, τρέχα γύρευε, και φεύγω. Παραδόξως δεν με κυνήγησε για να το πληρώσω, είτε είναι εξαιρετικά ευγενικοί και είχαν συναίσθηση του λάθους τους, είτε βαριόντουσαν να ασχοληθούν με το θέμα.

Συνέχεια της διαδρομής:

Αυτό εδώ το κατάστημα πουλάει λιανική, αλλά και χονδρική = "Hall Sale"

Φτάσαμε στο παλάτι / φρούριο του Γκουάλιορ, το οποίο επίσης είναι πανέμορφο:

Αυτοί είναι Σιχ:

Η θέα από ψηλά:

Ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να δύει και κατευθυνόμαστε προς το σταθμό για να πάρουμε τρένο προς Άγκρα. Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια στάση στο δρόμο, αλλά επειδή δεν βρίσκουμε κάτι σε καφετέρια, σταματάμε σε ένα σούπερ ξενοδοχείο της περιοχής που δεν θυμάμαι πώς το λένε.

Βασικά καφετέρια που να λειτουργεί δεν είχε, ούτε εμείς είχαμε πολύ χρόνο, οπότε για να μην τα πολυλογώ, το μόνο που κάναμε ήταν να μπούμε μέσα, να θαυμάσουμε τον κήπο τους και να χρησιμοποιήσουμε την τουαλέτα τους. Στον διάδρομο είχε πορτρέτα από μαχαραγιάδες, έβγαλα αυτήν φωτογραφία γιατί η γυναίκα μου φάνηκε πανέμορφη:

Αναγνωρίζω ότι όλη η παραπάνω περιγραφή δεν προσφέρει τίποτα στον αναγνώστη αυτής της ιστορίας, αλλά την γράφω γιατί μου έκανε απίστευτη εντύπωση το γεγονός ότι περίπου 25 άνθρωποι μπουκάραμε σε ένα ακριβό ξενοδοχείο, όπου μόνο τους κατουρήσαμε και φύγαμε, με τους υπαλλήλους να μας χαμογελάνε ευγενικά χωρίς να μας κάνει κανείς παρατήρηση!

Στον σιδηροδρομικό σταθμό έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Μπήκαμε όπως όπως στο βαγόνι μας, το οποίο πληροφορηθήκαμε ότι ήταν πρώτη θέση, αλλά και πάλι, αν είναι έτσι η πρώτη, τύφλα να έχουν οι επόμενες (αν και έχω διαβάσει σε ιστορίες εδώ μέσα πώς είναι οι επόμενες...). Φαινομενικά ήταν καθαρά, αλλά πραγματικά ένιωθες ότι δεν πρέπει να ακουμπήσεις τίποτα. Μας μοιράσαν και φαγητό αλλά κανείς δεν το άγγιξε, το πήραμε όλοι μαζί να το δώσουμε κάπου έξω όταν θα φτάναμε. Μετά από λίγες ώρες φτάσαμε, στον σταθμό της Άγκρα ο ίδιος πανζουρλισμός, και φυσικά άπλετοι άστεγοι και ζητιάνοι να δώσεις το φαγητό που είχαμε κρατήσει. Στο βάθος φαινόταν ένας ζητιάνος, ημιπαράλυτος, μισοξαπλωμένος στο έδαφος, γενικά ο άνθρωπος ήταν ένα δράμα. Ένας από εμάς του έδωσε μια σακκούλα γεμάτη φαγητό, ο ζητιάνος το πήρε χαρούμενος και άρχισε να σέρνεται γρήγορα προς μια γωνιά. Τον παρακολούθησα με το μάτι περιμένοντας να κάτσει κάπου και να αρχίσει να το τρώει, αλλά όχι... Πήγε και το έδωσε σε κάποιον που καθόταν όρθιος και παρακολουθούσε γύρω του, αυτός ο κάποιος το πήρε και ο ζητιάνος ξαναγύρισε στο πόστο του... Φαντάζομαι ότι αυτός ο κάποιος είναι ο "προστάτης", αυτός που εισπράττει τα κέρδη και τους δίνει ποιος ξέρει τι σε αντάλλαγμα... Θυμάμαι ακόμα την εικόνα μπροστά στα μάτια μου λες και είναι τώρα, δύο φιγούρες να διαγράφονται μέσα στο σκοτάδι, ο ένας γονατιστός στο πάτωμα να απλώνει το χέρι και να δίνει τη σακκούλα στον όρθιο που τον κοιτάει αφ' υψηλού. Δράμα και πάλι δράμα...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου επιτέλους φάγαμε!!! Με περίμενε όμως και μια έκπληξη! Ο φίλος μου είχε συνεννοηθεί με τον ξεναγό να μου βρουν τούρτα και ο Ινδούλης είχε πάει να την αγοράσει. Παρουσιάστηκε λοιπόν μια τούρτα σοκολάτα, το γκρουπ και διάφοροι Ινδούληδες μου τραγούδησαν το Happy Birthday κι εγώ έσβησα κεράκια! Δεν τα λες και συνηθισμένα γενέθλια! Φάγαμε λοιπόν και τούρτα, έχοντας κάποιες αμφιβολίες για τις συνέπειες που μπορεί να είχε κάτι τέτοιο (τελικά όλα καλά!), αλλά δεν βαριέσαι, μια φορά σβήνεις κεράκια στην Άγκρα!