Ινδία Η κατσίκα με το τζιν μπουφάν

[Pel]

29.12.2015

Τις επόμενες ημέρες είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες για τον Ινδούλη συνοδό μας. Ήταν περίπου τρία χρόνια παντρεμένος, με προξενιό. Μας έδειξε τη γυναίκα του σε φωτογραφία, πολύ όμορφη, αντίστοιχη μ' αυτόν. Είχαν και ένα κοριτσάκι περίπου δύο ετών. Μετά μάθαμε από τον ξεναγό μας, που είχε πιάσει πιο βαθειά κουβέντα, και πιο πικάντικες λεπτομέρειες για τη ζωή του.

Το ζευγάρι έμενε στο πατρικό σπίτι του Ινδούλη, μαζί με τους γονείς του. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, η γυναίκα του απαγορευόταν να του μιλάει απευθείας, αν ήθελε κάτι θα έπρεπε να το πει στη μάνα του, και η μάνα του να το πει στον Ινδούλη. Απευθείας συζήτηση είχαν μόνο το βράδυ, στο δωμάτιό τους. Σεξ μόνο με τα ρούχα. Όταν το άκουσε αυτό ο ξεναγός απόρησε και είπε να πάει τις ερωτήσεις λίγο πιο πέρα: "What about blowjob?" τον ρώτησε. Του λέει ο Ινδούλης: "Τι είναι αυτό;". Του κάνει ο ξεναγός την διεθνώς γνωστή χειρονομία. Ο Ινδούλης όμως εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει.

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε με προσκύνημα στο Ταζ Μαχάλ. Το οποίο είναι από κοντά τόσο πανέμορφο όσο φαίνεται στις καρτ ποστάλ, με τη διαφορά ότι είναι αδύνατο να το τραβήξεις χωρίς να έχει μπροστά του άπειρο κόσμο. Επίσης, πήγαμε σε εποχή που συντηρούσαν δύο από τις κολώνες του, οπότε και οι σκαλωσιές χαλούσαν το πλάνο. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, είναι εκπληκτικό. Το κοιτούσα και θυμόμουν που μικρούλα στις εξετάσεις του Lower είχα γράψει στην έκθεση ότι έχω όνειρο ζωής να πάω στο Ταζ Μαχάλ, προφανώς επηρεασμένη από τις φωτογραφίες του πατέρα μου που είχα δει (στις δικές του πράγματι δεν υπήρχε κανείς άλλος στο πλάνο!).

Είναι μαυσωλείο που έχτισε ο Μογγόλος αυτοκράτορας Shah Jahan προς τιμή της συζύγου του, Mumtaz Mahal, που πέθανε σε ηλικία 38 ετών πάνω στη γέννα του 14ου παιδιού τους. Την Mumtaz παντρεύτηκε ο Shah Jahan στα 19 της, αν και την είχε βάλει στο μάτι από τα 14, οπότε και του είπαν ότι θα πρέπει να περιμένει πέντε χρόνια μέχρι τα αστέρια να γίνουν ευνοϊκά για τον γάμο τους. Όπως σωστά μου σχολίασε ο φίλος μου, από τα 19 έως τα 38 του γέννησε 14 παιδιά, σε χλωρό κλαρί δεν την είχε αφήσει! Το κτίσμα έκανε περίπου 20 χρόνια να ολοκληρωθεί, κοστίζοντας αστρονομικά ποσά για την εποχή. Λέγεται ότι ο Shah Jahan σχεδίαζε να χτίσει ένα ακόμα για τον ίδιο, αυτό κατάμαυρο, αλλά δεν πρόφτασε γιατί τον φυλάκισε ο γιος του. Όταν πέθανε ενταφιάστηκε στο Ταζ Μαχάλ, δίπλα στην Mumtaz.

Είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Γιαμούνα:

Η διακόσμηση των τοίχων είναι πολύ λεπτομερής και καλλιτεχνική:

Στο παραπάνω έχουν σκαλίσει το άσπρο μάρμαρο και έχουν επιχώσει μάρμαρα διαφόρων χρωμάτων που έχουν επίσης σκαλιστεί με τρόπο ώστε να χωράνε στην τρύπα. Η τεχνική φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία όπου το μάρμαρο έχει χαλάσει.

Στο εσωτερικό του Ταζ Μαχάλ απαγορεύονται οι φωτογραφίες, εμείς όμως βγάλαμε ( ). Η αλήθεια όμως είναι ότι απ' έξω είναι πιο εντυπωσιακό.

Φύγαμε από το Ταζ Μαχάλ για να επισκεφθούμε ένα εργαστήριο μαρμάρων, όπου χρησιμοποιούν την ίδια τεχνική με παραπάνω.

Τα έργα τους είναι απλά εκπληκτικά. Όσο πιο μικροσκοπική είναι η δουλειά, τόσο πιο ακριβό είναι το έργο.

Επόμενη στάση, το Κόκκινο Φρούριο της Άγκρα όπου ο Shah Jahan είχε φυλακιστεί από τον γιο του. Από το παράθυρο έβλεπε την αγαπημένη του:

Στη διακόσμηση η ίδια τεχνοτροπία:

Και στην αυλή ένα κουκλάκι!

Και μια παρέα που πίνει τσάι σε μικρά ποτηράκια. Αν ζουμάρετε στο χέρι της μεσαίας που κάθεται, θα δείτε και το σκεύος μέσα στο οποίο μετέφεραν το τσάι: ένα σακκουλάκι! (γιατί όχι;;; )

Αυτή εδώ η τρύπα έχει γίνει από κανόνι στην εποχή των Άγγλων, και πλέον λειτουργεί και σαν φωλιά για παπαγαλάκια:

Θα κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση για να παραθέσω έναν διάλογο που είχα με μια φίλη μου σχετικά με την παραπάνω φωτογραφία. Έχω λοιπόν μια φίλη, Ελληνίδα που πια ζει μόνιμα στο Παρίσι, που μεταξύ άλλων έχει τρέλα (α) με την αρχιτεκτονική, και (β) με τα πτηνά. Μιλάμε για τέτοια τρέλα που όταν κάποια φορά ήμασταν στη Νότιο Γαλλία και μπαίναμε σε διάφορες εκκλησίες, με το που μπαίναμε μου εξηγούσε σε ποια εποχή χτίστηκε, ποια τεχνοτροπία έχει το κάθετι, χωρίς να έχει διαβάσει ειδικά για αυτήν, απλά με τις γενικές της γνώσεις. Εγώ πάλι καμία σχέση, μπορεί να είμαι μπροστά στο σούπερ αρχιτεκτονικά κτήριο και να μην το έχω δει, και να κοιτάω τη γλάστρα στο παρτέρι. Κάποια στιγμή μπαίνουμε σε μια εκκλησία και μου λέει "Αμάν, τι είναι αυτό; Πώς είναι έτσι;". Της λέω "Τι εννοείς;". "Μα δεν βλέπεις, αυτό είναι της τάδε εποχής, αυτό είναι της άλλης, αυτό δεν συμβαδίζει με το τάδε στυλ, είναι τελείως τρελή αυτή η εκκλησία!". Βγαίνοντας πράγματι παίρνω ένα φυλλάδιο που εξηγούσε ότι η εκκλησία είχε μισογκρεμιστεί και ξαναμπαλωθεί πέντε φορές, με αποτέλεσμα να περιλαμβάνει στοιχεία από πέντε διαφορετικές εποχές...

Σε αυτήν τη φίλη μου δεν είχα πει πού θα πάω ταξίδι και είχα σκοπό όταν γυρίσω να της στείλω διάσπαρτες φωτογραφίες για να δω αν θα μαντέψει πού πήγα. Για αρχή όμως είπα να της στείλω την παραπάνω φωτό στο skype, για να της πω ότι το παπαπαγαλάκι είχε κάνει φωλιά στην τρύπα του κανονιού. Παραθέτω τον διάλογο που έγινε χωρίς να πειράξω τίποτα:

Πελ: This is for you. Ιδίως επειδή η τρύπα έχει γίνει από κανόνι

Α: Ινδία πήγες

Α: Ο παπαγάλος αυτός, ο Αλεξανδρινός, εκεί κυκλοφορεί ελεύθερος

Πελ: ποιος ειναι ο συλλογισμός περί του προορισμού;

Πελ: από τη φωτό αυτή ή από αλλου; από το είδος του παπαγάλου;

Α: και το κτήριο αυτό είναι από τα μουσουλμανικά κτήρια

Α: της εποχής της μουσουλμανικής κατάκτησης και των μετέπειτα περιόδων

Α: οι παπαγάλοι αυτοί, οι αλεξανδρινοί (είχα κι εγώ έναν) προέρχονται από εκεί παρά το όνομά τους και κυκλοφορούν ελεύθεροι εκεί

Α: και γιατί η καμάρα αυτή μόνο εκεί απαντάται

Α: ως αρχιτεκτονικό στοιχείο με αυτά τα ανοίγματα

Πελ: ασχολείσαι με το σχέδιο της καμαρας υπό κάθε καθεστως σε όλες τις χώρες του πλανήτη;

Α: αυτές είναι χαρακτηριστικές! Και είναι από τη μουσουλμανική εποχή, όχι από την ινδουιστική αντίστοιχη

 

[Pel]

Φύγαμε για το μαυσωλείο Chini Ka Rauza, χτισμένο προς τιμή του Allama Afzal Khan Mullah, ποιητή και πρωθυπουργού του Shah Jahan. Εξωτερικά στο σχέδιο θυμίζει το Ταζ Μαχάλ.

Αν και είναι προφανές ότι καταρρέει, είναι ακόμα εμφανής η τέχνη με την οποία είναι διακοσμημένοι οι τοίχοι του:

Στην αυλή κάποιος κάτι χτίζει:

Όλα τα λεφτά βέβαια είναι το χωριό που διασχίζει κανείς για να φτάσει.

Το μουστάκι του πατέρα της οικογένειας με τρελαίνει!

Το πηγάδι:

Κάπου εδώ το επίσημο πρόγραμμα της ημέρας είχε τελειώσει, αλλά ο ξεναγός μας πρότεινε να μας πάει σε μια ιδιωτική έκθεση με κεντήματα, που φυλάσσεται στο κοσμηματοπωλείο ενός φίλου του. Πράγματι πήγαμε, και η ιστορία έδειξε ότι αυτό που είδαμε ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που περιμένει κανείς να δει ακούγοντας "μια έκθεση με κεντήματα". Μπήκαμε σε ένα κοσμηματοπωλείο-φρούριο, στολισμένο τριγύρω με προθήκες με βαρύτιμους λίθους, και προχωρήσαμε σε μια σκοτεινή κλειδαμπαρωμένη αίθουσα, όπου φυλάσσονταν τα κεντήματα σε ειδικό φωτισμό και θερμοκρασία για να μη χαλάνε. Τα δε κεντήματα ήταν αυτά, φτιαγμένα όλα με ψιλή κλωστή και μάλιστα ανάγλυφα:

Ο καλλιτέχνης λεγόταν Sheikh Shams Uddin, γεννήθηκε το 1917 και τυφλώθηκε προς το τέλος της ζωής του. Σήμερα υπάρχει μια σχολή που προσπαθεί να διασώσει και συνεχίσει το έργο του.

Ο κοσμηματοπώλης συνέχισε δείχνοντάς μας τα ... αυθεντικά κοσμήματα της Mumtaz Mahal ( ):

Μέρος των οποίων είχα την τιμή να φορέσω ( ):

Μας έδειξε επίσης μια καρφίτσα εκείνης της εποχής, που μάλλον δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο:

 

[Sassenach77]

Κάθε φορά που συνεχίζω την ανάγνωση της ιστορίας σου, στο τέλος πάντα κάτι θέλω να πώ για όλα αυτά που βλέπω και περιγράφεις, αλλά νομίζω οτι οι λέξεις είναι λίγες!
Θέλω απλά να συνεχίσεις την ιστορία, να την φτάσεις μέχρι το τέλος και εγώ να την διαβάσω....

 

[Pel]

30.12.2015

Η επόμενη ημέρα είχε εκδρομές γύρω από την Άγκρα και το βράδυ επιστροφή πάλι εκεί. Επιτέλους θα είχαμε δύο συνεχείς διανυκτερεύσεις στο ίδιο μέρος, γιατί μετά από τόσες μέρες που κοιμόμασταν κάθε βράδυ και κάπου αλλού, είχαμε αρχίσει να τα φτύνουμε. Το σημερινό πρόγραμμα βασικά περιελάμβανε τούρ από ναό σε ναό κι από μαυσωλείο σε μαυσωλείο, με μπόνους ένα αρχαιολογικό μουσείο, αλλά τελικά αποδείχθηκε πολύ πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι προοιωνιζόταν, και κυρίως (ίσως και γι' αυτό να μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον!) πολύ πιο ... μπιχλώδες από την άπειρη μπίχλα που ήδη είχαμε δει ως τότε τις προηγούμενες μέρες.

Πρώτη στάση μια πόλη λίγο έξω από την Άγκρα, ονόματι Mathura, πόλη ιερή για τους Ινδουϊστές καθότι εκεί γεννήθηκε ο Κρίσνα. Συγκεκριμένα λέγεται ότι ο Κρίσνα γεννήθηκε σε ένα κελί φυλακής, γύρω από οποίο έχουν χτίσει ένα μεγάλο κτηριακό συγκρότημα - ναό (Shri Krishna Janmabhoomi). Η μέρα θα ξεκινούσε με επίσκεψη σε αυτόν και στη συνέχεια στο καπάκι με επίσκεψη στο διπλανό τέμενος, το οποίο βρισκόταν μεσοτοιχία με τον ναό του Κρίσνα. Παρόλο όμως που ναός και τέμενος χωρίζονται με έναν τοίχο, ο οποίος μάλιστα έχει και πόρτα, η πόρτα αυτή μένει κλειδαμπαρωμένη λόγω φόβου για προπαγανδιστικές ενέργειες. Αποτέλεσμα είναι ότι, για να επισκεφτείς και τα δύο, πρέπει να κάνεις κύκλο όλο το τετράγωνο για να μπεις στο τέμενος από την δική του είσοδο. Εκτός όμως του ότι αυτή η ενδιάμεση πόρτα μένει κλειστή, για τον ίδιο λόγο υπάρχουν και στην είσοδο του ναού δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, από έλεγχο σε τσάντες και σωματικό έλεγχο μέχρι πλήρη απαγόρευση να έχεις πάνω σου οποιοδήποτε ηλεκτρονικό γκατζετάκι, από κινητό και φωτογραφική μηχανή, μέχρι φλασάκι.

Αυτό δυσκόλεψε ιδιαίτερα τον ξεναγό μας που βρέθηκε στη θλιβερή θέση να πρέπει να μας ανακοινώσει ήδη απ' όταν ήμασταν στο πούλμαν (ιδίως στους επαγγελματίες φωτογραφιστές) ότι πρέπει να αφήσουμε σ' αυτό μηχανές, κινητά, καλώδια κτλ γιατί αλλιώς υπήρχε φόβος να μην μας αφήσουν να μπούμε ή να τα κρατήσουν οι φύλακες. Ωιμέεεεε. Η συζήτηση και η γκρίνια στο πούλμαν πρέπει να κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα, ώσπου τελικά πείστηκε και ο τελευταίος ότι, τι να γίνει, θα πρέπει να το υποστούμε κι αυτό για χάρη του Κρίσνα. Το δράμα κορυφώθηκε όταν αποδείχθηκε ότι το πούλμαν δεν μας άφησε στην είσοδο του ναού αλλά λίγο παραπέρα, με αποτέλεσμα να περνάμε μέσα από ένα μπιχλώδες χωριό χωρίς να μπορούμε να το απαθανατίσουμε…

Φτάνουμε τελικά στην είσοδο και πάμε να μπούμε. Έλα όμως που ο σωματικός έλεγχος έδειξε ότι όλο και κάποιο γκατζετάκι είχε ξεχαστεί σε κάποια τσέπη… Μεταξύ άλλων είχε ξεμείνει και στη τσάντα μιας γιαγιάς μια φωτογραφική μηχανούλα, μια απλή λιτή παλιά μηχανούλα, γιατί λέει… δεν είχε ακούσει τον ξεναγό να λέει ότι πρέπει να τις αφήσουμε στο πούλμαν!

Τελικά, επειδή δεν έπαιζε να αφήσουμε τα πράγματα να μας τα "φυλάξουν" οι φύλακες στην είσοδο (υπήρχε ζευγάρι που είχε μαζί του το φλασάκι με όοοοολες τις φωτογραφίες του ταξιδιού), έμεινε έξω από τον ναό ο Ινδούλης ξεναγός να μας τα κρατάει.

Τα "βάσανά" μας όμως δεν τελείωναν εκεί. Με το που μπήκαμε στον ναό, ανακαλύψαμε ότι έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας. Αυτό βέβαια μας είχε ξανασυμβεί στο ταξίδι και δεν ήταν κάτι καινούριο. Ως τώρα όμως οι ναοί που επισκεπτόμασταν είχαν μέγεθος ναού. Εδώ όμως δεν μιλούσαμε μόνο για έναν ναό, αλλά για ένα ολόκληρο συγκρότημα κτηρίων, με δρομάκια, πεζοδρομάκια, διαδρόμους κτλ, που διασχίζονταν από μυριάδες κόσμου που είχε πλημμυρίσει το χώρο και πατούσε ξυπόλυτος, άπλυτος, με τις βρωμερές του κάλτσες κτλ.

Αντίστοιχα είχαν πλημμυρίσει την είσοδο και τα παπούτσια όλου αυτού του κόσμου. Ποτέ δεν είχα δει τόσες εκατοντάδες παπούτσια μαζεμένα. Που τα βάζανε μάλιστα και σε τσουβάλια, γιατί δεν υπήρχε χώρος να μπουν όλα παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Τι να κάνουμε λοιπόν κι εμείς, βάλαμε τα παπούτσια όλου του γκρουπ σε ένα τσουβάλι, φορέσαμε όσοι είχαμε ποδονάρια, από αυτά τα μπλε τα χειρουργικά και κάποιοι είχαν προνοήσει να φέρουν από Ελλάδα, και ξεχυθήκαμε (σαν εμετοί που λέει και κάποιος εδώ μέσα) στο ναό του Κρίσνα. Όπως καταλαβαίνετε, φωτογραφίες δεν υπάρχουν. Κρίμα βέβαια, πρέπει να ήμασταν πολύ διασκεδαστικό θέαμα.

Από την επίσκεψη στα επιμέρους κτήρια δεν θυμάμαι πολλά, θυμάμαι όμως ότι δεξιά και αριστερά υπήρχαν μικρομαγαζάκια - πάγκοι που πουλούσαν τελετουργικά αντικείμενα. Με συγκίνηση αναγνώρισα σε αυτούς τους πάγκους δεκάδες μπιχλιμπίδια που έχουμε διακοσμητικά στο σπίτι και που είχα συνηθίσει να τα βλέπω από μικρή χωρίς να ξέρω από πού είναι και τι ακριβώς είναι. Υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να αγοράσω κάποια από αυτά τα πράγματα… δεν υπήρχε όμως ανάγκη, γιατί τα είχε αγοράσει ο πατέρας μου δεκαετίες πριν…

Θυμάμαι επίσης την επίσκεψη στον κύριο ιερό χώρο, στο ιερό του Κρίσνα, που ήταν στολισμένος με αφιερώματα και λουλούδια. Πιστοί που περίμεναν στην ουρά πριν από εμάς προσκυνούσαν εκστασιασμένοι, μια αίσθηση που ομολογώ ότι δεν κατάφερα να συμμεριστώ. Ο όλος χώρος και στολισμός μου φαινόταν πολύ στημένος και ψυχρός. Αν θυμάμαι καλά είχαν βάλει μια πλαστική κούκλα σε ένα πανέρι που αναπαριστούσε το μωρό Κρίσνα, οπότε το όλο σκηνικό απέτυχε να μου προκαλέσει την οποιαδήποτε κατάνυξη. Λογικό βέβαια θα μου πείτε, αφού για μένα ήταν χώρος τουριστικής επίσκεψης ενώ γι' αυτούς χώρος λατρείας, και ίσως κάτι αντίστοιχο να νιώσει (ή καλύτερα, να μη νιώσει) κι ένας ινδουιστής αν τον βάλεις σε εκκλησία.

Μετά από λίγο που ήρθε η ώρα να φύγουμε, γυρίσαμε να πάρουμε τα παπούτσια μας από το τσουβάλι για να περπατήσουμε ως το διπλανό τέμενος, το οποίο απείχε ένα τετράγωνο και στο οποίο επίσης θα έπρεπε να μπούμε χωρίς παπούτσια. Οπότε και πλέον τέθηκε το κρίσιμο ερώτημα: "μένω με τα ποδονάρια ή φοράω τα παπούτσια μου;;;" Η διαδικασία βάλε-βγάλε δεν ήταν εύκολη, συν ότι δεν υπήρχαν πολλά ποδονάρια διαθέσιμα και δεν μπορούσαμε να τα πετάξουμε, ούτε μας άρεσε η ιδέα να κουβαλάμε το βρώμικο ποδονάρι στην τσέπη. Αλλά πάλι, σκέφτεσαι, Ινδία είναι αυτή… πού να βγεις ξυπόλυτος στον δρόμο, έστω και με ποδονάρια, έστω και για ένα τετράγωνο… Τελικά, επικράτησε η συντηρητική λύση του παπουτσιού και το σιχαμερό ποδονάρι μπήκε στην τσέπη τυλιγμένο σε σακούλα. Έξω από τον ναό του Κρίσνα μας περίμενε ο Ινδούλης, που έκανε και πλακίτσα στο ζευγάρι με το φλασάκι: "Φλασάκι με φωτογραφίες;;; Πότε μου δώσατε φλασάκι με φωτογραφίες;;;".

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία προς το τέμενος… Απόσταση ενός τετραγώνου υποτίθεται, μόνο που ανακαλύψαμε ότι σε ινδικά μεγέθη, ένα τετράγωνο ισούται με πέντε τετράγωνα ελληνικής πόλης… Δικαίωση νο 1 για τη απόφαση να φορέσω τα παπούτσια μου! Άντε να το περπατήσεις όλο αυτό με ποδονάρια.

Το τι υπήρχε όμως σε αυτό το τετράγωνο, είναι πέραν κάθε περιγραφής. Γενικά, αυτό που παρατηρήσαμε, και το επιβεβαίωσε και ο ξεναγός, είναι ότι οι μουσουλμανικές γειτονιές είναι σε γενικές γραμμές ακόμα πιο φτωχές και παρακμιακές από τις υπόλοιπες. Και ως είναι φυσικό, οι μουσουλμανικές γειτονιές είναι πολύ συχνά χτισμένες γύρω από τεμένη. Διασχίζοντας λοιπόν το τετράγωνο προς το συγκεκριμένο τέμενος, βρεθήκαμε να διασχίζουμε μια απολύτως μπιχλώδη μουσουλμανική γειτονιά, πιο μπιχλώδη από οτιδήποτε άλλο μπιχλώδες είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δικαίωση νο 2 για την απόφαση να φορέσω τα παπούτσια μου! Βρώμικη, γραφική, ονειρεμένη.

Διασχίζαμε αποσβολωμένοι τον δρόμο, κατά μήκος του οποίου είχαν στήσει τους πάγκους τους διάφοροι πωλητές και χειρωνάκτες, άεργοι να κάθονται στα σκαλιά και να ξύνονται, μάνες να χτενίζουν τα παιδιά τους, αγελάδες, γουρούνια, όλα να δημιουργούν ένα σκηνικό ονειρεμένης μπιχλώδους γραφικότητας, την οποία, αλοίμονο, κανείς δεν μπορούσε να βγάλει φωτογραφία… Οι μηχανές μας ήταν ακόμη στο πούλμαν, και το πούλμαν είχε πάει κάπου μακριά για να παρκάρει.

Με τα πολλά κάναμε τον γύρο του τετραγώνου και στρίψαμε, βλέποντας πια το τέμενος σε μια ευθεία μπροστά μας στα 200 μέτρα. Και εκεί ήταν το αποκορύφωμα… Το τέμενος υπερυψωμένο, μπροστά του μια σκάλα από καμιά διακοσαριά πέτρινα σκαλοπάτια. Μπροστά από το τέμενος, στη βάση της σκάλας, κάποιες ράγες τρένου. Από εμάς ως τις ράγες, χώμα, λάσπη, ένα υποτυπώδες ρυάκι, και τριγύρω βουβάλια, πολλά βουβάλια. Άλλα ξαπλωμένα στο χώμα να διώχνουν με την ουρά τους τις μύγες που κάθονταν στις ξεραμένες λάσπες πάνω τους, άλλα να μασουλάνε το λίγο πενιχρό χορτάρι. Κοπριά παντού διάσπαρτη, είτε χύμα στο χώμα, είτε ξεραμένη και τακτοποιημένη σε πυργάκια, καύσιμη ύλη για τη φωτιά του χειμώνα. Και παντού μπόχα. Μια αδιανόητη, αηδιαστική μπόχα, μείξη λάσπης, βρωμιάς και κυρίως κοπριάς και βουβαλίασης. Δικαίωση νο 87328934 για την απόφασή μου να φορέσω παπούτσια…

Μείναμε να κοιτάμε αποσβολωμένοι τα 200 μέτρα που μας χώριζαν από το τέμενος, το τι έπρεπε να διασχίσουμε για να φτάσουμε ως τη σκάλα. Κάποιοι του γκρουπ που επί μέρες υπέμεναν την βρώμα γκρινιάζοντας νοερά, πλέον έφτασαν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Ήταν πολύ μεγάλο το χτύπημα για να αντέξουν αυτό που έβλεπαν και κυρίως αυτό που μύριζαν. Οι φανατικοί φωτογραφιστές να κλαίνε. Ένας δεν άντεξε, ανακοίνωσε ότι θα πάει να πάρει την μηχανή του από το πούλμαν, όπου και αν βρισκόταν αυτό, κι ας μην έμπαινε στο τέμενος. Νισάφι πια! Γρήγορα καταστρώθηκε στρατηγική, ένας ένας έβρισκε το κουράγιο να διασχίσει τις ράγες του τρένου με τα βουβάλια και την κοπριά, κρατώντας την αναπνοή του μέχρι να φτάσει γρήγορα στη σκάλα. Έλα όμως που η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη για να την βγάλεις με μια αναπνοή… Έπρεπε αναγκαστικά να πάρεις ανάσα κάπου στη μέση…

Ο φίλος μου κίνησε μπροστά, μου είπε να πάρω βαθειά ανάσα για να ξεκινήσουμε. Όχι! Εγώ την αναπνοή μου δεν την κρατάω! Ήρθα στην Ινδία, και την Ινδία θα αναπνεύσω! Κοίταξα το χώμα να σιγουρευτώ πού πατάω (μην φάμε και τα μούτρα μας μες στην κοπριά), κοίταξα αγέρωχα μπροστά και περπάτησα αργά αργά ως τις ράγες. Εντάξει, βρωμούσε, δεν λέω. Αλλά όλα είναι θέμα "state of mind"!

Ανεβήκαμε τη σκάλα, και στην κορυφή μας περίμεναν άλλοι φύλακες για σωματικό έλεγχο, όχι τόσο οργανωμένο όσο στον ναό, αλλά εξίσου αυστηρό. Πάλι απαγορεύονταν τα κάθε είδους ηλεκτρονικά γκατζετάκια. Πάλι ο Ινδούλης έμεινε απ' έξω να μας κρατάει τα πράγματα. Μπήκαμε στο προαύλιο του τεμένους, στο οποίο υπήρχε ένα και μοναδικό δέντρο. Γύρω από το δέντρο είχαν χτίσει τειχάκι με πέτρες, σαν παρτέρι υπερυψωμένο, γεμισμένο με χώμα. Άλλοι επισκέπτες δεν υπήρχαν, οπότε αφήσαμε τα παπούτσια μας κάτω από το δέντρο και βάλαμε ξανά τα ποδονάρια. Το τέμενος αποδείχθηκε πολύ πιο απλό και λιτό από τον ναό, βασικά ήταν σαν ένα μεγάλο πλάτωμα περιστοιχισμένο από κολώνες. Το πάτωμα στρωμένο από κουτσουλιές, από τα πουλιά που κάθονταν και κούρνιαζαν στην οροφή. "Το να μας βάζετε να βγάζουμε τα παπούτσια μας σας μάρανε, τις κουτσουλιές δεν κάθεστε να τις καθαρίσετε!", σκέφτηκα. Τι θα κάναμε χωρίς τα ποδονάρια!

Η επίσκεψη στο τέμενος τελείωσε γρήγορα, άλλωστε δεν έλεγε και τίποτα. Γυρίσαμε στην αυλή να πάρουμε τα παπούτσια μας, εγώ άργησα και έμεινα λίγο πίσω. Όλοι οι άλλοι είχαν βάλει ήδη τα παπούτσια τους και προχωρήσει μπροστά. Μόνη μου εγώ στην αυλή, κάθισα κάτω από το δέντρο στο πέτρινο παρτέρι να βάλω τα παπούτσια μου.

Και εκεί που βάζω τα παπούτσια μου, γυρνάω το κεφάλι μου αριστερά και τι να δω…

Μια κατσίκα, ανεβασμένη κι αυτή στο παρτέρι δίπλα μου, να βόσκει το χορτάρι που φύτρωνε γύρω από το δέντρο. Μια κατσίκα ντυμένη με ένα τζιν μπουφάν… Το μπουφάν περασμένο γύρω από την πλατούλα της, τα μανίκια περασμένα στα μπροστινά της πόδια, η κοιλίτσα της γυμνή…

Έμεινα αποσβολωμένη να κοιτάω δίπλα μου, με το χέρι να έχει παγώσει καθώς βάζει το παπούτσι…

"Είμαι στην Ινδία, στην αυλή ενός τεμένους κάτω από ένα δέντρο, βάζω τα παπούτσια μου, και δίπλα μου βόσκει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν".

Έμεινα να κοιτάω δίπλα, με τον χρόνο να έχει παγώσει στη στιγμή.

"Δίπλα μου βόσκει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν.", να λέω και να ξαναλέω μέσα μου. "Δίπλα μου βόσκει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν κι εγώ δεν έχω μηχανή να την βγάλω φωτογραφία".

"Ηρέμησε, Pel.", απάντησα μόνη μου στον εαυτό μου. "Είναι από αυτές τις στιγμές που ζει κανείς για να τις ζήσει, και να τις θυμάται, όχι για να τις βγάλει φωτογραφία".

Έμεινα για λίγο ακόμη να κοιτάω την κατσίκα, προσπαθώντας να βγάλω φωτογραφία με την μνήμη μου, για να θυμάμαι τη στιγμή. Την κοίταξα ένα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα. Έπρεπε όμως να φύγω, οι άλλοι είχαν προχωρήσει μπροστά. Έβαλα το παπούτσι μου, κοίταξα άλλη μια φορά την κατσίκα και σηκώθηκα να φύγω.

Έξω στην είσοδο με περίμενε ο φίλος μου, του λέω "Εκεί στην αυλή υπάρχει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν". Ναι, μου λέει, την είδα.

Και τότε γυρνάμε το κεφάλι στην είσοδο και τι να δούμε;

Τον Ινδούλη στην βάση της σκάλας, να δίνει πίσω στη γιαγιά τη φωτογραφική μηχανούλα που είχε ξεχάσει ν' αφήσει στο πούλμαν… Κοιτιόμαστε με τον φίλο μου, συνεννοούμαστε με τα μάτια, και τρέχω κάτω στη γιαγιά:

- "Εκεί πάνω, στην αυλή, υπάρχει μια κατσίκα με τζίν μπουφάν".

- "Ναι", μου λέει η γιαγιά, "την είδα, αλλά δεν μπορώ να ανέβω τη σκάλα να την βγάλω φωτογραφία."

- "Μην ανησυχείτε, δώστε μου τη μηχανή και θ' ανέβω εγώ να την βγάλω!"

Μου δίνει η γιαγιά τη μηχανή, αρχίζω εγώ να ανεβαίνω τρέχοντας τη σκάλα. Μπαίνω στην αυλή, πουθενά η κατσίκα. Ξαναβγαίνω, μου λέει ο φίλος μου "Να' την, από εκεί". Γυρνάω και βλέπω την κατσίκα να κατεβαίνει χοροπηδώντας τη σκάλα. Αρχίζω να τρέχω πίσω από την κατσίκα, τρομάζει η κατσίκα κι αρχίζει να πηδάει τα σκαλοπάτια τρία τρία. Μπροστά η κατσίκα, από πίσω εγώ. Να κατεβαίνω τρέχοντας τη σκάλα, η κατσίκα να το' χει βάλει στα πόδια. Να βλέπω με την άκρη του ματιού μου παιδιά να ξεπετάγονται από τις γύρω μάντρες και να αλαλάζουν, να τρέχουν κι αυτά από πίσω να δούνε το θέαμα, με την τρελή τουρίστρια που κυνηγάει την κατσίκα τους, χωρίς προφανή γι' αυτούς λόγο.

Ώσπου φτάνουμε την βάση της σκάλας, η κατσίκα πάει και μπαίνει σε έναν σταύλο και σταματάει, δεν έχει παραπέρα να πάει. Καρφώνει τα πόδια στο έδαφος και αρχίζει έντρομη να βελάζει. Τα παιδιά να έχουν σκαρφαλώσει στις γύρω μάντρες και να περιμένουν, να παρακολουθούν…

Κοιτάζω την κατσίκα, πλησιάζω αργά αργά, γονατίζω και κλικ… Φωτογραφίζω την κατσίκα. Σηκώνομαι. Τα παιδιά να γελάνε και να σκουντούνται μεταξύ τους, να κοροϊδεύουν την τρελή που πήρε από πίσω την κατσίκα τους για να την φωτογραφίσει. Τι παράξενο είχε άλλωστε η κατσίκα τους για να θέλει κανείς να την φωτογραφίσει;;;

Γύρισα την πλάτη, έφυγα, ανέβηκα τη σκάλα, συνάντησα τον φίλο μου.

"Την έβγαλες;"

"Την έβγαλα".

 

[DePuy]

"Την έβγαλες;"

"Την έβγαλα".

Και που είναι;;;;

 

[hydronetta]

Ένα κεφάλαιο σκέτη απόλαυση
Λατρεμένη Ινδία. Αυτό το ονειρώδης μπιχλώδης γραφικότητα τα συνοψίζει όλα
Σκέφτομαι να γίνω σπόνσορας να γράφεις ιστορίες για την Ινδία
Διότι όπως ελέγθη από αγαπημένη συμφορουμίτισσα: "Ποτέ δεν βαριέμαι να διαβάζω ιστορίες από την Ινδία"

 

[babaduma]

Διότι όπως ελέχθη από αγαπημένη συμφορουμίτισσα: "Ποτέ δεν βαριέμαι να διαβάζω ιστορίες από την Ινδία"

Ή, όπως λέει ..."αγαπημένος" συμφορουμίτης: "Ποτέ δεν θα βαρεθώ να (όταν) πηγαίνω στην Ινδία!"

 

[hydronetta]

Ή, όπως λέει ..."αγαπημένος" συμφορουμίτης: "Ποτέ δεν θα βαρεθώ να (όταν) πηγαίνω στην Ινδία!"

 

[LULLU]

φωτο?????????????????????

 

[babaduma]

Βρεεεεε... λυσσάξατε: φωτο και φωτο... Η συγγραφέας θέλει ν'ανεβάσει το σασπένς! Θα της αφαιρέσουμε το δικαίωμα; Προς το παρόν βολευτείτε με το μπλε πουλόβερ στο ποστ #14 και υπομονή... (μεταξύ μας , @Pel κάνε κάτι γιατί δεν τους βλέπω να κρατιούνται για πολύ)

 

[Sassenach77]

Όχι! Εγώ την αναπνοή μου δεν την κρατάω! Ήρθα στην Ινδία, και την Ινδία θα αναπνεύσω!

Εύγε!

 

[fenia42]

Απολαυστική περιγραφή