Νομίζω την περιμένουμε όλοι όσοι διαβάσαμε την ιστορίαΑπό τις πιο όμορφες ιστορίες που έχω διαβάσει. Συγχαρητήρια!
Χρωστάς μήπως ακόμη την φωτογραφία της κατσίκα με το τζιν μπουφάν;
Τώρα, σε τέτοια καλά λόγια το μόνο που μπορώ να βρω να απαντήσω είναι... ευχαριστώ!
μου θυμίζει τον προσφυγικό συνοικισμό στο Πολύγωνο τη δεκαετία του 1960!28.12.2015
Ξεκινάει μια εκπληκτική μέρα! Η εκπληκτικότερη που θα μπορούσε να ξεκινήσει (απολύτως αντικειμενικά και αμερόληπτα)! Γιατί; Γιατί πολύ απλά, έχω γενέθλια!
Βέβαια, το πρόβλημα ήταν ότι, μετά τα πρωινά εγερτήρια των προηγούμενων ημερών, σήμερα μας πλάκωσε το πάπλωμα και... ω δυστυχία, δεν προλάβαμε να φάμε πρωινό. Το οποίο είναι πράγματι δυστυχία γιατί, εκτός του ότι είμαι πεινάλας, το πρωινό ήταν πολύ κομβικό γεύμα μέσα στη μέρα, αφού το επόμενο γεύμα προβλεπόταν για το βράδυ. Με βαρειά καρδιά, επιβιβάστηκα στο πούλμαν και άρχισα να μασουλάω κάτι κρακεράκια που είχα φέρει από Ελλάδα.
Η χρυσή φούσκα μας υπό το φως της ημέρας:
View attachment 224723
Σήμερα η διαδρομή προέβλεπε πολύωρη οδήγηση μέχρι Γκουάλιορ, και από εκεί τρένο προς Άγκρα. Ως τώρα ήμασταν πολύ καλά παιδιά και καθόμασταν πάντα γαλαρία. Σήμερα όμως αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε όσο καλύτερη γίνεται τη διαδρομή, και με συνοπτικές διαδικασίες καθίσαμε στις δύο θέσεις μπροστά, όπου είχαμε άπλετη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Δίπλα στις άλλες μπροστινές θέσεις καθόταν ο Έλληνας ξεναγός, και ένας Ινδούλης συνοδός που πλέον θα μας ακολουθούσε μέχρι το τέλος και τον οποίον είχαμε την ευκαιρία να τον παρατηρήσουμε από πιο κοντά. Νέος γύρω στα 30, όμορφος, ευγενικός και ήσυχος και πολύ θρήσκος. Κάποια στιγμή είδαμε ένα ατύχημα στην άκρη του δρόμου, όχι κάτι σοβαρό, κάποιο μηχανάκι είχε πέσει σε μια μικρή τάφρο, πήγε γεμάτος ανησυχία να δει και έκανε επί τόπου "τον σταυρό του" και είπε μια προσευχή.
Αυτό βέβαια στην πορεία μας δημιούργησε και τεράστιο πρόβλημα με τις μύγες... Μέχρι τώρα στην γαλαρία που καθόμασταν είχε αρκετές μύγες και τις υπομέναμε μέχρι που ανακαλύψαμε ότι είναι τελείως βλαμμένες και ότι κάθονται ακίνητες να τις σκοτώσεις... Αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της θεωρίας της εξέλιξης. Στην Ινδία όπου κανείς δεν διανοείται να πειράζει ζωντανό ον, οι μύγες δεν έχουν αναπτύξει αντακλαστικά για να ξεφεύγουν, σε αντίθεση με τις ελληνικές μύγες που αν καταφέρεις να σκοτώσεις μία είναι είδηση. Οπότε κι εμείς στη γαλαρία, τις συνθλίβαμε με το κουρτινάκι του παραθύρου, γελώντας μεταξύ μας για το πολιτισμικό σοκ που θα πάθαινε ο Ινδός που κάποτε θα καλείτο να πλύνει τη συγκεκριμένη κουρτίνα και θα έβλεπε την εκατόμβη... Αυτό όμως δεν μπορούσαμε να το κάνουμε στις μπροστινές θέσεις, γιατί θα πάθαινε σοκ ο Ινδούλης, με αποτέλεσμα να κοιτάμε τις μύγες στωικά βράζοντας από μέσα μας. Μέχρι που κάποια στιγμή, κατέβηκε ο Ινδούλης να πληρώσει κάτι διόδια... Και δώστου ξαφνικά οι δυο μας να βαράμε τις μύγες μέχρι τελικής πτώσεως με την κουρτίνα... Επιστρέφει ο Ινδός μετά από 2 λεπτά, εμείς αγγελούδια...Μύγες; Ποιες μύγες;
Μερικές εικόνες από τη διαδρομή:
View attachment 224724
View attachment 224725
Αυτό που λέγαμε για το ραχάτισμα κατά μήκος του δρόμου...
View attachment 224726
Επειδή ήμασταν πολύ καλά από άποψη χρόνου, ο ξεναγός μας πρότεινε να σταματήσουμε στην Ντάτια, που κανονικά ήταν εκτός προγράμματος, όπου είχε ένα πολύ ωραίο κάστρο. Το κάστρο όντως ήταν πολύ ωραίο, αλλά αυτό που ήταν ανεπανάληπτο ήταν το χωριό που βρισκόταν στους πρόποδές του. Πρώτον, ήταν αφάνταστα καθαρό και δεύτερον, κανείς δεν άπλωσε χέρι να μας ζητήσει το οτιδήποτε. Προφανώς διότι δεν αποτελεί στάση τουριστών (σε αντίθεση με τα παιδάκια έξω από τα βασικά αξιοθέατα της Άγκρα, που μου έλεγαν το "θα μου δώσεις μετά" σε πέντε διαφορετικές γλώσσες), οπότε το μόνο που έκαναν οι κάτοικοι ήταν να βγαίνουν και να μας κοιτάνε με περιέργεια, ως αξιοθέατο.
View attachment 224733
View attachment 224727
Το αποχευτικό σύστημα εμφανές, αλλά τουλάχιστον υπάρχει:
View attachment 224729
Περπατώντας φτάσαμε σε ένα σχολείο αγγλικών (χωρίς πόρτα), που αργότερα μάθαμε ότι είναι ιδιωτικό φροντιστήριο (...):
View attachment 224731
Ψαχνόμασταν πάνω μας να δώσουμε στυλό και μολύβια, αλλά δεν είχαμε πολλά. Βρήκα κι εγώ ένα στυλό αλλά δεν ήξερα σε ποιο παιδάκι απ' όλα να το δώσω. Λέω, ας το δώσω στον δάσκαλο, αυτός θα ξέρει ποιο έχει ανάγκη. Του το δίνω και μου λέει "Only one?" (αυτό που λέγαμε πιο πάνω, ότι δίνεις και σου τη λένε που δεν δίνεις παραπάνω). Μετά που το σκέφτηκα καλύτερα, βγήκα από την πλάνη μου. Δεν θα το έδωσε σε κανένα παιδί, θα το κράτησε ο ίδιος.
Για όποιον θέλει να στείλει βοήθεια, ιδού η διεύθυνση, την έχουν έτοιμη την πινακίδα:
View attachment 224732
Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το κάστρο:
View attachment 224734
View attachment 224735
View attachment 224736
Το κοριτσάκι πηδάει σκοινάκι: View attachment 224737
View attachment 224738
View attachment 224739
Και η θέα του χωριού από ψηλά:
View attachment 224741
View attachment 224742
Εικόνες της επιστροφής:
View attachment 224743
View attachment 224744
Μα δεν είναι πανέμορφο; Νομίζω είναι εμφανές ότι είχα πάθει πλάκα!
View attachment 224745
The God of wealth είναι πάνχοντρος! Καημένη Ινδία...Κατέβηκα τις σκάλες και επέστρεψα στη γιαγιά τη μηχανή της. Τώρα όμως έπρεπε να κανονίσω πώς θα πάρω στα χέρια μου αυτή την πολύτιμη φωτογραφία, το οποίο μπορεί να αποδεικνυόταν κομματάκι δύσκολο, καθότι η γιαγιά μόνο τέρας τεχνολογίας δεν έμοιαζε. Μου είπε ότι τη μηχανή της την είχε δώσει ο γιος της, δίνοντάς μαζί και την οδηγία να βγάλει όσες περισσότερες μπορεί, και ότι η ίδια δεν ξέρει πώς να μου στείλει τις φωτογραφίες, αλλά να πάρω τηλέφωνο τον γιο της όταν γυρίσουμε Αθήνα. Βάι, βάι, βάι.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, με εμένα να έχω από κοντά τη γιαγιά να της δείχνω κανένα πλάνο για να τραβάει αυτά που δεν μπορούσα εγώ. Βγήκαμε από τη μουσουλμανική γειτονιά και φτάσαμε στο ινδουιστικό κομμάτι της, όπου ήταν παραταγμένοι δεκάδες πάγκοι που πωλούσαν τελετουργικά, ιδίως κάτι καμπάνες και καμπανάκια με χερούλι, οι οποίες υπήρχαν παντού και σε όλα τα πιθανά μεγέθη. Το υπόλοιπο γκρουπ είχε προχωρήσει γρήγορα μπροστά προς το πούλμαν, εμείς είχαμε μείνει αρκετά πίσω.
Εγώ έβαλα στο μάτι κάτι μικροσκοπικά καμπανάκια, οπότε παρόλο που είχαμε καθυστερήσει, σταθήκαμε λίγο σε έναν πάγκο να ρωτήσουμε τιμή. Μιλάμε για ένα καμπανάκι που σε ύψος δεν ξεπερνούσε τη μισή παλάμη. Ο Ινδός πωλητής όμως είχε άλλη άποψη και μας απάντησε αγέρωχα "600 ρουπίες".
"600 ρουπίες", είπαμε και οι δύο με μια φωνή;;;;
Τη στιγμή που φεύγαμε, μας βλέπει ο Ινδούλης που τον είχε στείλει πίσω ο ξεναγός να μαζέψει τους καθυστερημένους. Μας ρωτάει τι συμβαίνει, του δείχνω εγώ το καμπανάκι, μου λέει πηγαίνετε και θα σας το φέρω εγώ. Πράγματι, μπαίνουμε στο πούλμαν και μετά από λίγο εμφανίζεται ο Ινδός με ένα μικρό χαριτωμένο καμπανάκι τυλιγμένο σε εφημερίδα, μια γλύκα!
- Σας πήρα, λέει, αυτό γιατί τέτοιο έχω κι εγώ στο σπίτι μου.
- Τέλεια! Πόσο έκανε;
- 20 ρουπίες
Επόμενη στάση ένα αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο η αλήθεια είναι ότι εμείς τουλάχιστον βαριόμασταν όσο δεν πάει. Σκεφτήκαμε προς στιγμήν, όταν μας κατέβασε το πούλμαν, να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά ή να κάτσουμε κάπου αν βρίσκαμε, αλλά τελικά τριγύρω δεν υπήρχε τίποτα, ούτε η γειτονιά σε ενέπνεε για κάτι παραπάνω. Μπήκαμε λοιπόν με βαρειά καρδιά στο αρχαιολογικό μουσείο, στο οποίο μετά από λίγο έγινε και διακοπή ρεύματος, με αποτέλεσμα να μας δείχνουν τα εκθέματα με φακό. Από το μουσείο θυμάμαι κυρίως την τουαλέτα του, η οποία πρέπει να ήταν συνομήλικη με τα εκθέματα και με ινδικού βαθμού καθαριότητα. Εντάξει, τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες, το μουσειάκι δεν ήταν κακό, αλλά τότε, μετά από τόση κούραση και τέτοια υπερπληθώρα αξιοθεάτων, μας είχε φανεί βουνό. Μερικές φωτό για τυχόν λάτρεις της αρχαιολογίας:
View attachment 229655
View attachment 229656
View attachment 229657
View attachment 229658
Βγαίνοντας από το μουσείο είδα έναν γραφικό γεράκο να κάθεται σε ένα κάρο, να μιλάει με έναν όρθιο που φαινόταν πιο καλοβαλμένος. Πλησίασα τον γεράκο και ζήτησα την άδεια να τον βγάλω φωτογραφία, αυτός έγνεψε ναι. Και εκεί που πάω με χαρά να τον βγάλω, τσουπ μπαίνει στο πλάνο και ο άλλος, για να βγει κι αυτός. Τι να του πεις εκεί; Φύγε από τη φωτογραφία να βγάλω μόνο τον γεράκο; Τους έβγαλα λοιπόν κι εγώ και τους δύο, τους χαμογέλασα για ευχαριστώ και απομακρύνθηκα.
View attachment 229659
Και εκεί που έχω γυρίσει την πλάτη και απομακρύνομαι, μου λέει ο φίλος μου:
-"Το είδες το σκουφί του όρθιου;"
- "Όχι, τι είχε;"
- "Έχει γράψει μόνος του πάνω Calvin Klein"
[Ζουμ στη φωτό στο σκουφί]
Τελικά ποιος από τους δύο ήταν το "αξιοθέατο";;;
