Νορβηγία Η κατάκτηση του άγριου Βορρά

[taver]

Μπορεί να έχει πάει σχεδόν σε όλους τους συμβατικούς προορισμούς. Ή μπορεί να έχει άλλα γούστα. Εμένα ας πούμε δε μου αρέσουν καθόλου οι παραλίες, δεν καταλαβαίνω τι πάει να κάνει ο κόσμος εκεί, μου φαίνεται ακατανόητο μέσα στη ζέστη να είμαι κάτω από τον ήλιο, με αλάτια και άμμο στο σώμα μου, χειρότερο δεν έχει. Some like chocolate, other prefer vanilla.

Είναι κι αυτά, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Φαντάζομαι κι εσύ όπως κι εγώ δεν πήγες π.χ. στη Βόρεια Κορέα επειδή some like chocolate, some like vanilla, αλλά επειδή απλώς είχες περιέργεια να δεις πως είναι.

Και δε χρειάζεται κάτι να είναι πανέμορφο για να ενθουσιάσει ταξιδιωτικά. Κάποιοι, ονόματα δε λέμε, ενθουσιάζονται και με απλές επιγραφές στα Ρώσσικα

 

[hydronetta]

Είναι κι αυτά, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Φαντάζομαι κι εσύ όπως κι εγώ δεν πήγες π.χ. στη Βόρεια Κορέα επειδή some like chocolate, some like vanilla, αλλά επειδή απλώς είχες περιέργεια να δεις πως είναι.
Και δε χρειάζεται κάτι να είναι πανέμορφο για να ενθουσιάσει ταξιδιωτικά. Κάποιοι, ονόματα δε λέμε, ενθουσιάζονται και με απλές επιγραφές στα Ρώσσικα

Διαμαρτύρομαι, δεν ενθουσιάζονται απλώς αλλά πέφτουν σε κατάσταση οργασμού
Μεγάλη κουβέντα ανοίξατε, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιττα. Απλά τα πράγματα. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες, προτεραιότητες, περιέργεια, αισθητική κλπ κλπ.
Σημαντικό όμως για μας να γνωρίζουμε μέσω των ιστοριών μέρη σαν αυτά καθώς μπορεί ποτέ να μην μπορέσουμε να τα δούμε ιδιοις όμμασιν (αν και προσωπικά θα ήθελα...)

 

[taver]

Σημαντικό όμως για μας να γνωρίζουμε μέσω των ιστοριών μέρη σαν αυτά καθώς μπορεί ποτέ να μην μπορέσουμε να τα δούμε ιδιοις όμμασιν (αν και προσωπικά θα ήθελα...)

Εγώ πάλι απορώ πως δεν έκλεισες ακόμα. Ίσως το κάνεις μετά το επόμενο κεφάλαιο

 

[giannismits]

Φυσικα μεγαλη κουβεντα, αλλα θα πω την αποψη μου.
Κι εγω διαβαζω την ιστορια του taver, αλλα δεν σημαινει οτι αυτο που βλεπω απο τις φωτο μου αρεσει ή απο αυτα που διαβαζω θελω να παω εκει. Περιεργεια για τη Β. Κορεα εχω για κατι τετοιο που μπορω να βρω στη Νορβηγια ή την Ισλανδια κατα 100 φορες πιο ανωτερο δεν εχω.

Ειναι ομως εξαιρετικο για το φορουμ να υπαρχουν ιστοριες και περιγραφες για τα πιο ιδιαιτερα και απομακρυσμενα μερη του πλανητη. Και καλα εκανε ο taver και μας τα γραφει.

 

[taver]

Βλέπω αναπτύσσεται μια συναίνεση περί ασχήμιας του μέρους, με την οποία κατ'αρχήν απορώ, καθως εγώ τα βρήκα αρκετά όμορφα ΚΑΙ από αισθητική άποψη (προφανώς όχι το Barentsburg & το Pyramiden, αλλά εκεί δεν πας για την ομορφιά του μέρους). Ίσως επειδή η ιστορία αυτή (και το ταξίδι) εστιάζει στην ανθρώπινη παρουσία στα νησια, να έχω επειμείνει περισσότερο σε λάθος παράγοντες.
Πάντως αυτό το 100 φορές ομορφότερα στην ηπειρωτική Νορβηγία σαφώς και δεν ισχύει για μένα. Δεν είναι καν συγκρίσιμα, διαφέρουν σαν άλλοι πλανήτες σχεδόν.

Και φυσικά υπάρχουν και οι μη αισθητικού χαρακτήρα "ομορφιές" και εμπειρίες, που δεν αποτυπώνονται σε ξερές φωτογραφίες. Όσο ταξιδεύω περισσότερο τις αξιολογώ και ψηλότερα. Γενικώς άλλα πράγματα ζητάει ο καθένας στα ταξίδια του.

 

[giannismits]

Πάντως αυτό το 100 φορές ομορφότερα στην ηπειρωτική Νορβηγία σαφώς και δεν ισχύει για μένα. Δεν είναι καν συγκρίσιμα, διαφέρουν σαν άλλοι πλανήτες σχεδόν.

Δεν έχω πάει αλλά κάποιος που έχει δει το φυσικό κάλλος από το Bodo μέχρι το Nordkapp μπορεί να το επιβεβαιώσει. Γιατί σ' αυτό το κομμάτι της Νορβηγίας αναφέρομαι. Δεν ξέρω πως το εννοείς το σαν άλλοι πλανήτες.
Εγώ πάντως είμαι λάτρης του βορά, των πολικών τοπίων και φαινομένων και του χειμερινού κλίματος και σίγουρα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό από τα Σβάλμπαρντ. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φυσικά τοπία είναι άσχημα. Αλλά οι οικισμοί φαίνονται όντως αδιάφοροι.

 

[tigkmar]

Μα ο taver φυσικά έκανε καλά και τα έγραψε, κι έβαλε κι ένα σωρό φωτογραφίες, ακριβώς γιατί πρόκειται για σπάνιο προορισμό, άλλωστε γι αυτό και το διάβασα με τόσο ενδιαφέρον...ήταν αυθόρμητη και μάλλον ρητορική η ερώτηση μου παιδιά, αλλά βλέπω άνοιξε μεγάλο θέμα...το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα εννοείται οτι ισχύει πάντα... αλίμονο...

 

[Yorgos]

Μα ο taver φυσικά έκανε καλά και τα έγραψε, κι έβαλε κι ένα σωρό φωτογραφίες, ακριβώς γιατί πρόκειται για σπάνιο προορισμό, άλλωστε γι αυτό και το διάβασα με τόσο ενδιαφέρον...ήταν αυθόρμητη και μάλλον ρητορική η ερώτηση μου παιδιά, αλλά βλέπω άνοιξε μεγάλο θέμα...το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα εννοείται οτι ισχύει πάντα... αλίμονο...

Καλά μην το παίρνεις και βαρέως, ωραία συζήτηση έγινε.

 

[taver]

Μα ο taver φυσικά έκανε καλά και τα έγραψε, κι έβαλε κι ένα σωρό φωτογραφίες, ακριβώς γιατί πρόκειται για σπάνιο προορισμό, άλλωστε γι αυτό και το διάβασα με τόσο ενδιαφέρον...ήταν αυθόρμητη και μάλλον ρητορική η ερώτηση μου παιδιά, αλλά βλέπω άνοιξε μεγάλο θέμα...το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα εννοείται οτι ισχύει πάντα... αλίμονο...

Πάντως είναι εντυπωσιακά πρωτότυπο το πρώτο μήνυμά σου στο travelstories. Ελάχιστοι ξεκινάνε έτσι. Καλή συνέχεια!

 

[taver]

Δεν έχω πάει αλλά κάποιος που έχει δει το φυσικό κάλλος από το Bodo μέχρι το Nordkapp μπορεί να το επιβεβαιώσει. Γιατί σ' αυτό το κομμάτι της Νορβηγίας αναφέρομαι. Δεν ξέρω πως το εννοείς το σαν άλλοι πλανήτες.
Εγώ πάντως είμαι λάτρης του βορά, των πολικών τοπίων και φαινομένων και του χειμερινού κλίματος και σίγουρα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό από τα Σβάλμπαρντ. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φυσικά τοπία είναι άσχημα. Αλλά οι οικισμοί φαίνονται όντως αδιάφοροι.

Υπάρχουν ουσιώδεις διαφορες:
Α) Η βλάστηση. Στην ηπειρωτική Νορβηγία είναι κάτι υπαρκτό. Στα Σβάλμπαρντ όχι.

Β) Η οικονομική ιστορία. Στην ηπειρωτική νορβηγία οι πόλεις διαμορφώθηκαν μετά από αιώνες ανάπτυξης πολυστρωματικών οικονομικών περιβαλλόντων. Στα Σβαλμπαρντ είχαμε company towns που αβαπτύχθηκαν από το μηδέν, ορυχεία, και κατασκευές πάνω στο permafrost.
Το σκηνικό είναι post-industrial, όχι το ειδυλιακό περιβάλλων των ψαράδων μουρούνας στα Lofoten...

Πάντως φωτογραφίες από το Longyearbyen ουσιαστικά δεν έχετε δει ακόμα....

 

[taver]

Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια).

«Και τώρα θα μπούμε μέσα στο πολιτιστικό κέντρο. Έχετε 15 λεπτά», μας ανακοίνωσε η συνοδός, ενώ ξεκλείδωνε το λουκέτο του κτιρίου. Τι διάβολο, τι θα κάνουμε 15 ολόκληρα λεπτά σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο χωρίς ρεύμα; «Μπορείτε να αγγίξετε τα πάντα, αλλά δε μπορείτε να πάρετε τίποτα μαζί σας».
Το εσωτερικό, ήταν συγκλονιστικό. Σα μια εικόνα που πάγωσε στο χρόνο, σα σκηνικό από ταινία καταστροφής. Μαρτυρίες, απομεινάρια, από μια κομμουνιστική ουτοπία που κάποτε φιλοξένησε ως και 1000 ψυχές ταυτόχρονα.

Ένα γήπεδο μπάσκετ με τις μπάλες ακόμα στο παρκέ (αν και έχουν πάψει εδώ και χρόνια να αναπηδάνε). Ένα σινεμά όπως το άφησαν. Μια αίθουσα προβολής με τις μηχανές της και κομμάτια φιλμ από άκρη σε άκρη στο πάτωμα. Μια αίθουσα με πιάνο (που λειτουργεί!). Αίθουσες χορού, μουσικής, μπαλαλάικες, πεταμένα μουσικά όργανα, αφίσες από άλλες εποχές, κάθε γωνιά και μια έκπληξη. Δύσκολες οι πολλές περιγραφές, καλύτερα να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους. Σημειώστε μόνο ότι το κτίριο δεν είχε ρεύμα, οι χώροι ήταν σκοτεινοί, και αρκετές από τις φωτογραφίες τραβήχτηκαν με χρήση φλας. Δυστυχώς, το φως του φλας δεν αποτυπώνει την απόκοσμη αίσθηση εγκατάλειψης που νιώθεις όταν πραγματικά βρίσκεσαι εκεί μέσα….






















































Περιττό να σας πω ότι η συνοδός μας κατσάδιασε που αργήσαμε μέσα στο πολιτιστικό κέντρο. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, αλλά δε μας πτόησε καθόλου. Για το αθλητικό κέντρο και τα σχολεία δεν προλαβαίναμε (ή τέλος πάντων δεν ήταν στο πρόγραμμα). Μόνο μια στάση κάναμε, στην επιγραφή με το σήμα της εταιρίας, που από «λάθος» αναφέρει 79 μοίρες (αντί για 78).

















Αλλά, η επόμενη στάση, μας μετέφερε από το σκηνικό ταινίας καταστροφής, σε σκηνικό ταινίας τρόμου. Η καντίνα των ανθρακωρύχων, έχει ένα φωτεινό πρώτο όροφο, στον οποίο δειπνούσαν, διασκέδαζαν, πέρναγαν χρόνο, και ένα σκοτεινό, παραπαίον ισόγειο, στο οποίο αποθηκευόταν τα τρόφιμα και ετοιμαζόταν το φαγητό. Η περιήγηση στους σκοτεινούς διαδρόμους, με τσιγκέλια να κρέμονται και εργαλεία κουζίνας να βρίσκονται παντού πεταμένα, έφερνε μια μικρή ανατριχίλα. Παρά τα «10 λεπτά» που μας έδωσε η συνοδός, όλοι πήραμε το χρόνο μας για πολλές φωτογραφίες. Κι εδώ, η φωτογράφιση με φλας δεν αποδίδει καθόλου την ατμόσφαιρα. Προσπαθήστε να τα φανταστείτε όλα αυτά μέσα στο σκοτάδι…























































Συνεχίσαμε στο ξενοδοχείο, που λειτουργεί και σαν ταχυδρομείο, βιβλιοπωλείο, σουβενιράδικο, μπαρ, κοιτώνες του προσωπικού της εταιρίας, όλα σε ένα. Όπως έγραψα και πιο πριν, είναι το μοναδικό κτήριο (μαζί με το γκαράζ) που ηλεκτροδοτείται και θερμαίνεται. Εδώ, επειδή δεν υπάρχει καμία πρόσβαση στο Internet, είναι το μοναδικό μέρος που συναντήσαμε σε όλο το ταξίδι (μαζί και κάποιες μέρες στο Όσλο) που δε δέχεται πιστωτική κάρτα, η μόνη συναλλαγή για την οποία τα μετρητά ήταν απαραίτητα (δέχονται και συνάλλαγμα για όποιον δεν έχει). Πήραμε τοπικές μπύρες, από τη ζυθοποιεία στο Barentsburg και ξαποστάσαμε λίγο όσο έβρεχε.







Εν τέλει μπήκαμε και πάλι στο λεωφορειάκι για να πάμε στο λιμάνι. Φύγαμε από το Pyramiden, με βαριά καρδιά. Αν είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφτούμε τα κλειδωμένα κτίρια, μια πολυήμερη επίσκεψη θα άξιζε. Πριν αποχαιρετήσουμε το μέρος, ας γνωρίσουμε το Σάσα και τον Κιρίλ (και πάλι, τα βίντεο δεν έχουν υπότιτλους στην Ελληνική γλώσσα):

Η διαδρομή της επιστροφής με το καταμαράν ήταν χαλαρή. Τη διαδρομή την είχαμε δει, έβρεχε κιόλας…. Οπότε αρχίσαμε τη συζήτηση.

Ξεκίνησα εγώ. «Τι θα κάνουμε τώρα που θα φτάσουμε; Εγώ πεινάω λίγο, δεν έχουμε φάει όλη μέρα» (έχοντας καταναλώσει περί τις 1500 θερμίδες σε νορβηγικά σνακ, ο κοιλιόδουλος).

«Ότι θέλετε», απαντάει ο @kalspiros.

«Αλλά να κάνουμε και καμμιά βόλτα στην πόλη να τη δούμε, δεν ξέρω τι θα προλάβουμε αύριο», συμπληρώνω. «Και να πάμε και για καμιά μπύρα με τους ντόπιους στην Pub».

Έχουμε αυτή (….) κι αυτή (…) την επιλογή, αρχίζει ο Ά., που ήταν εδώ δυο μέρες πριν από μας και το έψαξε λιγάκι. Και είναι κι αυτό εδώ, που έχει τις καλύτερες κριτικές και όλοι λένε τα καλύτερα. Εγώ πήγα μεν, αλλά έχει διάφορους χώρους, εγώ έφαγα στο μπαρ, στο εστιατόριο δεν είχε τραπέζι. Θέλετε να το δοκιμάσουμε πάλι; Είναι κοντά στο ξενοδοχείο μας, και θα μας έχουν κανονίσει πούλμαν. Αν δεν έχει τραπέζι πάλι, παίρνουμε ένα ταξί και πάμε στο κέντρο που είναι τα άλλα. Μετά που θα φάμε, κάνουμε και βόλτες.

ΟΚ, Συμφωνήσαμε. Ε, κι όταν φτάσαμε στο λιμάνι, μπήκαμε στο πούλμαν, και κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Και βουρ για το εστιατόριο. Το «Husset» (σπίτι, στα Νορβηγικά) είναι ένα σχετικώς απομονωμένο κτίριο στην άκρη της κοιλάδας του Longyearbyen. Την κοιλάδα τη διατρέχει ένα ρέμα, με τα ορμητικά νερά από τα χιόνια που λιώνουν. Ο κορμός της πόλης είναι στην ανατολική πλευρά, όπου έχει περισσότερο χώρο. Αλλά κάποια μέρη, είναι δυτικά και για να πάμε πρέπει να διασχίσουμε το ποτάμι (από τη γέφυρα).











Το Husset, λοιπόν, έχει τρεις χώρους. Ο ένας, που στην αρχή τον περάσαμε για εστιατόριο, είναι χώρος δεξιώσεων. Σήμερα βρίσκονται εδώ τα μέλη κάποιου μικρού συνεδρίου, που γίνεται στο κεντρικό ξενοδοχείο Radisson. O Άλλος, εκεί που έφαγε ο Α., είναι bar/nightclub/a-la-carte εστιατόριο. Και ο τρίτος, εκεί που βρήκαμε τραπέζι και καθίσαμε, ένα εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, με set menu. Επωφελούμενο της χαμηλής φορολογίας στα νησιά, το εστιατόριο διαθέτει κάβα με κάπου 20.000 φιάλες κρασί, τη μεγαλύτερη της βόρειας Ευρώπης (και όχι μόνο των νησιών). Το μενού το έβγαλα μια φωτογραφία, που βλέπετε παρακάτω, αλλά τελικά στο τραπέζι μέτρησα 14 διαφορετικά διαδοχικά πιάτα και 7 διαφορετικά κρασιά/μπύρες, επιλογές του σομελιέ του μαγαζιού για να ταιριάζουν με καθένα από τα πιάτα. 4 ώρες και κάτι μείναμε στο μαγαζί. Ούτε κουβέντα για βόλτες στην πόλη τέτοια ώρα. Πάμε για ύπνο, γιατί στις 08:00 θα περάσουν πάλι να μας πάρουν…

 

[North66]

Εγώ πάντως είμαι λάτρης του βορά, των πολικών τοπίων και φαινομένων και του χειμερινού κλίματος και σίγουρα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό από τα Σβάλμπαρντ. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φυσικά τοπία είναι άσχημα. Αλλά οι οικισμοί φαίνονται όντως αδιάφοροι.

Τι ακριβώς οικισμούς περίμενες να δεις στο Σβάλμπαρντ (είναι το όχι τα) λευκά ασβεστωμένα σπιτάκια με εκκλησίες και καλντερίμια ή γραφικά ξύλινα σπιτάκια με επικλινείς σκεπές και γύρω γύρω αγελάδες και τη Χάιντι να τρέχει; Ο άνθρωπος πήγε στον 'Άρη' και γύρισε κι εσύ του λες ότι στον Άρη δεν έχει τόσο ωραία σπιτάκια όπως στο Μπέργκεν. Ε και;

Και μόνο το γεγονός ότι ο άνθρωπος κατορθώνει και ζει έστω σε αυτά τα προκάτ σπίτια 1000 χλμ από το Βόρειο Πόλο εμένα μου προκαλεί δέος και χίλιες φορές που το Λονγκγίαρμπιεν έχει αυτή την βιομηχανική μαντ-μαξ όψη μιας πόλης-ορυχείου στην άκρη του πουθενά παρά να γίνει ένα ακόμα λουστραρισμένο θέρετρο για τους έχοντες.