taver
Member
- Μηνύματα
- 12.611
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Απλά μαθήματα πολικής γεωγραφίας και ιστορίας
- Κεφάλαιο 3: Τα νησιά σήμερα
- Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
- Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!
- Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου
- Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…
- Κεφάλαιο 8: Σαββατόβραδο με beach party
- Κεφάλαιο 9: Η Ρώσικη πολική αρκούδα…
- Κεφάλαιο 10: Στη Ρωσία
- Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
- Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο
- Κεφάλαιο 13: Στον Πάγο (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Η κοιλάδα του αρκτικού θαύματος
- Κεφάλαιο 15: Roadtrip!
- Κεφάλαιο 16: Στην πόλη
- Κεφάλαιο 17: Εργασία κάτω από τη γη
- Κεφάλαιο 18: Επενδύοντας για το μέλλον μετά τον άνθρακα
Κεφάλαιο 4: Το ταξίδι ξεκινά
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είναι Παρασκευή 23 Ιουνίου του 2017, η πτήση μας φεύγει στις 22:30, και με τον @kalspiros έχουμε ραντεβού στο gate της πτήσης μας για το Longyearbyen, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερο οικισμό στα νησιά. Παρότι η Νορβηγία θεωρεί τα νησιά έδαφός της, οι πτήσεις για κει αναχωρούν από το διεθνές terminal, και μάλιστα από τις πύλες εκτός ζώνης Σέγκεν. Περνάω έλεγχο διαβατηρίων, λοιπόν.
- Που πηγαίνετε;
- Στο Longyearbyen.
- Και τι πάτε να κάνετε εκεί;
- Τουρισμό.
- Τι τουρισμό;
- Ε, να δω μπας και πετύχω καμμιά πολική αρκούδα…
- (Γελάει). Πόσο θα μείνετε;
- Τέσσερις μέρες. Τρίτη ξημερώματα γυρνάω.
- Καλά, περάστε τότε.
Ο @kalspiros εμφανίστηκε στο gate λίγο αργότερα. Ο αθεόφοβος είχε τρεισήμισι ώρες connection στο Όσλο, και κατέβηκε στην πόλη, περπάτησε λίγο, και θεωρεί πως πρόλαβε και την είδε κιόλας… Πάλι καλά που γύρισε πίσω ontime και βρήκε και το gate…
- Τι είναι αυτό ρε; Ρώτησα, κοιτάζοντας το ευμέγεθες cabin luggage του.
- «Ε, μισοάδειο είναι», μου απαντάει. «Για να χωρέσει και τίποτα σουβενίρ που θα ψωνίσω».
- Σπύρο, έχεις καταλάβει που πάμε; Στο Βόρειο Πόλο, σχεδόν. Έχεις φέρει τίποτα βαριά ρούχα, ισοθερμικά κλπ; 3 βαθμούς θα έχει… Εγώ έχω παραδώσει μια βαλιτσάρα ΝΑ!
- Μην ανησυχείς…. (μ’ εκείνο το ύφος που εμπνέει μια απόλυτη βεβαιότητα για το ότι δεν ξέρει τι λέει).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, επιβιβαστήκαμε στην πτήση μας, στο LN-NGY, ένα 737-800 της Norwegian Air Shuttle με όνομα «Sigrid Undset» που εκτελούσε την πτήση 396 από OSL για LYR, με ώρα αναχώρησης 22:30. Ο Σπύρος κάθισε στο 30F, κι εγώ στο 09F. Και οι δυο είμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να έχουμε δική μας ολόκληρη την τριάδα καθισμάτων…
Η πτήση; Ε, όταν ένα αεροπλάνο έχει Free Wifi για όλους τους επιβάτες, αρκεί να έχει και στοιχειωδώς άνετα καθίσματα (όχι τίποτα σπουδαίο, απλά όχι το χάλι της RyanAir), και δε χρειάζεσαι πολλά παραπάνω. Όμως, το κερασάκι είναι ότι, από αρχές του μήνα, οι πτήσεις της Norwegian διαθέτουν στους επιβάτες, ανάμεσα στα υπόλοιπα τρόφιμα/ποτά που προσφέρονται προς πώληση, και τη μπύρα «Spitsbergen Pilsner», που παράγεται στο Longyearbyen, και έχει την ιδιαιτερότητα να χρησιμοποιεί νερά από τους παγετώνες του νησιού. Μαντέψτε τι διάλεξα… Στην πορεία του ταξιδιού θα είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τη διευθύντρια του εργοστασίου αυτής της μπύρας, για τις ατελείωτες δυσκολίες που έχει ένα εγχείρημα όπως το δικό τους, να παράγουν μπύρα στα νησιά Σβάλμπαρντ… αλλά περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.
Όσο προχωράγαμε, ήταν σα να ξημέρωνε. Από το σούρουπο της αναχώρησής μας από το Όσλο, όσο πετάγαμε προς το βορρά, τόσο ήταν σα να γύρναγε η ώρα προς τα πίσω. Από το σχεδόν σκοτάδι, φτάσαμε στο λίγο φως, στο περισσότερο φως, και στην κανονική μέρα. Όταν πλέον προσγειωθήκαμε στο Longyearbyen, στις 01:30 π.μ., ο ήλιος ήταν ψηλά. Επιπλέον, ο ουρανός ήταν καθαρός, και μας επέτρεψε να πάρουμε τις αμέτρητες φωτογραφίες των βουνών και κάποιων από τα φιόρδ των Σβάλμπαρντ από ψηλά…
Η προσγείωση, και η αποβίβασή μας με τα πόδια ως το terminal, ήταν η πρώτη πραγματική επαφή με το τοπίο και τον τόπο. Ολούθε γύρω μας βουνά με χιόνια, άλλα λίγα κι άλλα περισσότερα, στο βάθος και κάποιοι παγετώνες, και μια διακριτική ανθρώπινη παρουσία με διακριτικά χαμηλά κτήρια με απόσταση ανάμεσά τους, διάσπαρτα ορυχεία στις πλαγιές των απέναντι βουνών, και κάπου στο βάθος η είσοδος για το Seed Vault (περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω). Τα λιγοστά αεροπλάνα που φτάνουν εδώ έρχονται περίπου την ίδια ώρα, κάτι που επιτρέπει στο αεροδρόμιο (αλλά και στους οδηγούς ταξί και λεωφορείων) να εργάζονται σε περιορισμένο ωράριο και να υπολειτουργούν τις υπόλοιπες ώρες.
Μας είχαν προειδοποιήσει για πολικό (κυριολεκτικά) ψύχος, αλλά βρήκαμε μια ευχάριστη θερμοκρασία στους 6-7 βαθμούς, 2-3 βαθμούς δηλαδή πάνω από την πρόγνωση. Με ένα μπουφανάκι όλα ήταν καλά. Και το ίδιο συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες, μόνο ένα βράδυ που φύσαγε είχε λίγο κρύο παραπάνω, άντε να έπεσε στους 3 βαθμούς. Η μισή βαλίτσα, με τα πολύ χοντρά ρούχα, γύρισε πίσω όπως πήγε…
Το terminal είναι φυσικά μινιμαλιστικό. Περπατάς 10 μέτρα από το αεροπλάνο ως την είσοδο, και μόλις την περάσεις είσαι κυριολεκτικά δίπλα στον ιμάντα αποσκευών, που βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με τα check-in desk. Εντυπωσιακά, δεν υπάρχει εδώ ούτε έλεγχος διαβατηρίων, ούτε τελωνειακός έλεγχος. Είμαστε σε διεθνή ζώνη: στο Όσλο βγήκαμε από τη ζώνη Σέγκεν, και μέχρι την επιστροφή μας δεν πρόκειται να εισέρθουμε επισήμως σε καμία χώρα.
Επωφελήθηκα της έλλειψης διατυπώσεων, για να βγω λίγο στον περιβάλλοντα χώρο του αεροδρομίου και να τραβήξω καμμιά φωτογραφία, μέχρι να βγει η βαλίτσα μου…
Από μακριά φαίνεται και το Svalbard Global Seed Vault από δω…:
Το αεροδρόμιο στο Longyearbyen είναι από μόνο του ένα εντυπωσιακό τεχνολογικό επίτευγμα. Βλέπετε, τα αεροπλάνα χρειάζονται ένα μακρύ και επίπεδο διάδρομο για να προσγειωθούν και να απογειωθούν με ασφάλεια, δε γίνεται να έχει λακκούβες. Όμως, το έδαφος εδώ, σε όλο το νησί, υποφέρει από ένα φυσικό φαινόμενο που σε άψογα αγγλικά ονομάζεται permafrost. Σκεφθείτε ένα τρόφιμο που το έχετε βάλει στην κατάψυξη. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το έδαφος εδώ. Είναι εντελώς άκαμπτο, χωρίς όμως αυτή να είναι η φυσική του κατάσταση. Η υγρασία που φυσιολογικά υπάρχει σε κάθε έδαφος, εδώ βρίσκεται σε μορφή πάγου. Με την αλλαγή των εποχών το έδαφος αποψύχεται και ξαναπαγώνει, με αποτέλεσμα το έδαφος να μετακινείται. Μια πέτρα που είναι σήμερα εδώ, μπορεί τον επόμενο χρόνο να είναι σε τρία μέτρα βάθος. Για τις κατασκευές κτηρίων, αυτό συνήθως λύνεται με βαθύ πασσάλωμα. Πως όμως κατασκευάζεις ένα απολύτως επίπεδο διάδρομο αεροδρομίου, πάνω σε έδαφος που μετακινείται; Τη λύση την έδωσαν (αρχικά) οι μηχανικοί που κατασκεύασαν το αεροδρόμιο αυτό το 1973, αλλά δεν ήταν αποτελεσματική (χρειαζόταν επισκευές κάθε χρόνο). Έτσι, το 1989 έγινε εκ νέου ανακατασκευή του διαδρόμου, με προσθήκη μονωτικών υλικών, και ειδικού χαλικιού χωρίς permafrost…
Περισσότερα, για το permafrost εδώ:
https://el.wikipedia.org/wiki/Μόνιμα_παγωμένο_έδαφος
και την κατασκευή του διαδρόμου, εδώ:
http://www.ivt.ntnu.no/bat/vs/bcra/workshops/workshop1/W1_2 Instanes_BCRA2005BCRA05paper00241.PDF
Με την παράδοση της βαλίτσας, πήραμε το λεωφορείο. Ποιο λεωφορείο; Μην ανησυχείτε, μια γραμμή υπάρχει μόνο, και θέσεις υπάρχουν για όλους. Το λεωφορείο κάνει στάσεις σε όλα τα ξενοδοχεία. Όλος ο κόσμος πλήρωνε το εισιτήριο του με πιστωτική κάρτα. Παντού στα νησιά οι κάρτες είναι δεκτές, με εξαίρεση μόνο τα μέρη στα οποία δεν υπάρχει Internet. Η Κάλυψη όμως του σήματος κινητής της Telenor (με την οποία έκανα roaming) είναι πολύ εκτεταμένη, με σήμα 4G σε όλους τους ενεργούς οικισμούς, ενώ μέσα στο Longyearbyen υπάρχει επιπλέον σχεδόν παντού ελεύθερο WiFi. Μετρητά, λοιπόν, σε όλο το ταξίδι χρειαστήκαμε μόνο μια φορά (σε μέρος που μας ζήτησε 10 φορές συγνώμη που δε δέχεται κάρτες, λόγω έλλειψης Internet, και φυσικά δεχόταν και πληρωμή σε ευρώ).
Τα νησιά αυτά, λοιπόν, μπορεί σήμερα να βρίσκονται στις 80 μοίρες βόρεια, αλλά 350 εκατομμύρια χρόνια πριν βρισκόντουσαν κοντά στον ισημερινό. Και είχαν τροπικά δάση. Τα οποία, μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια, έχουν μετασχηματιστεί σε τεράστια κοιτάσματα κάρβουνου (άνθρακα). Κυρίως λιθάνθρακα, αλλά και λιγνίτη βρίσκεις, και ανθρακίτη. Τα οποία, το 1906 τα ανακάλυψε ένας Αμερικανός, ονόματι John Munro Longyear, ίδρυσε μια εταιρία «Arctic Coal Company», και εγκαταστάθηκε εδώ ιδρύοντας ένα πρώτο ορυχείο, και τον αντίστοιχο οικισμό για το προσωπικό του, που τον ονόμασε «Longyear City». Όταν η εταιρία, το ορυχείο, και τα νησιά ολόκληρα πέρασαν σε Νορβηγικά χέρια, το “City” από το όνομα μετατράπηκε στο αντίστοιχο Νορβηγικό «byen», και η πόλη των ανθρακωρύχων λεγόταν πλέον Longyearbyen…
Μετά από ολιγόλεπτη διαδρομή, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, με το όνομα «Coal Miners Cabins», και πήραμε τα δωμάτιά μας, τα οποία ήταν «Economy Twin», και είχαν πρόσβαση σε κοινόχρηστα μπάνια. Ο εξοπλισμός τους βασικός, αλλά η αξία τους ιστορική. Είναι ανακαινισμένα αυθεντικά δωμάτια που χρησιμοποιούσαν οι ανθρακωρύχοι εδώ πριν από ένα αιώνα, μόνο που τα κρεββάτια είναι κανονικά κι όχι τρίπατες κουκέτες. Η θέα από το παράθυρο απίστευτη. Η ώρα είναι 03:00π.μ. και η θέα από το παράθυρο είναι αυτή (το ζωάκι κάτω αριστερά είναι τάρανδος).
Το ξενοδοχείο μας καταλαμβάνει 4 διαφορετικά κτήρια από τους πρώην κοιτώνες των ανθρακωρύχων, με τη ρεσεψιόν και το εστιατόριο του (που παρεμπιπτόντως, είναι από τα καλύτερα στην πόλη) να καταλαμβάνουν το ένα από αυτά, την παλιά καντίνα των ανθρακωρύχων. Εμείς μέναμε στο κτήριο 2, στην απέναντι πλευρά του parking. Σύμφωνα με την παράδοση των νησιών, κάθε φορά που μπαίνεις σε κάποιο εσωτερικό χώρο, αφήνεις τα υποδήματά σου στην είσοδο. Αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό το χειμώνα, που τα παπούτσια (ή τα άρβυλα) είναι μούσκεμα από τα χιόνια και πενταβρώμικα, αλλά εφαρμόζεται και τώρα το καλοκαίρι. Για να πάμε, επομένως, από το δωμάτιο στη ρεσεψιόν, έπρεπε να φορέσουμε και να βγάλουμε πάλι τα παπούτσια μας. Η συμβουλή, αν ποτέ πάτε στο νησί, λοιπόν, είναι να πάρετε μαζί σας παπούτσια που μπαινοβγαίνουν εύκολα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είναι Παρασκευή 23 Ιουνίου του 2017, η πτήση μας φεύγει στις 22:30, και με τον @kalspiros έχουμε ραντεβού στο gate της πτήσης μας για το Longyearbyen, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερο οικισμό στα νησιά. Παρότι η Νορβηγία θεωρεί τα νησιά έδαφός της, οι πτήσεις για κει αναχωρούν από το διεθνές terminal, και μάλιστα από τις πύλες εκτός ζώνης Σέγκεν. Περνάω έλεγχο διαβατηρίων, λοιπόν.
- Που πηγαίνετε;
- Στο Longyearbyen.
- Και τι πάτε να κάνετε εκεί;
- Τουρισμό.
- Τι τουρισμό;
- Ε, να δω μπας και πετύχω καμμιά πολική αρκούδα…
- (Γελάει). Πόσο θα μείνετε;
- Τέσσερις μέρες. Τρίτη ξημερώματα γυρνάω.
- Καλά, περάστε τότε.
Ο @kalspiros εμφανίστηκε στο gate λίγο αργότερα. Ο αθεόφοβος είχε τρεισήμισι ώρες connection στο Όσλο, και κατέβηκε στην πόλη, περπάτησε λίγο, και θεωρεί πως πρόλαβε και την είδε κιόλας… Πάλι καλά που γύρισε πίσω ontime και βρήκε και το gate…
- Τι είναι αυτό ρε; Ρώτησα, κοιτάζοντας το ευμέγεθες cabin luggage του.
- «Ε, μισοάδειο είναι», μου απαντάει. «Για να χωρέσει και τίποτα σουβενίρ που θα ψωνίσω».
- Σπύρο, έχεις καταλάβει που πάμε; Στο Βόρειο Πόλο, σχεδόν. Έχεις φέρει τίποτα βαριά ρούχα, ισοθερμικά κλπ; 3 βαθμούς θα έχει… Εγώ έχω παραδώσει μια βαλιτσάρα ΝΑ!
- Μην ανησυχείς…. (μ’ εκείνο το ύφος που εμπνέει μια απόλυτη βεβαιότητα για το ότι δεν ξέρει τι λέει).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, επιβιβαστήκαμε στην πτήση μας, στο LN-NGY, ένα 737-800 της Norwegian Air Shuttle με όνομα «Sigrid Undset» που εκτελούσε την πτήση 396 από OSL για LYR, με ώρα αναχώρησης 22:30. Ο Σπύρος κάθισε στο 30F, κι εγώ στο 09F. Και οι δυο είμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να έχουμε δική μας ολόκληρη την τριάδα καθισμάτων…
Η πτήση; Ε, όταν ένα αεροπλάνο έχει Free Wifi για όλους τους επιβάτες, αρκεί να έχει και στοιχειωδώς άνετα καθίσματα (όχι τίποτα σπουδαίο, απλά όχι το χάλι της RyanAir), και δε χρειάζεσαι πολλά παραπάνω. Όμως, το κερασάκι είναι ότι, από αρχές του μήνα, οι πτήσεις της Norwegian διαθέτουν στους επιβάτες, ανάμεσα στα υπόλοιπα τρόφιμα/ποτά που προσφέρονται προς πώληση, και τη μπύρα «Spitsbergen Pilsner», που παράγεται στο Longyearbyen, και έχει την ιδιαιτερότητα να χρησιμοποιεί νερά από τους παγετώνες του νησιού. Μαντέψτε τι διάλεξα… Στην πορεία του ταξιδιού θα είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τη διευθύντρια του εργοστασίου αυτής της μπύρας, για τις ατελείωτες δυσκολίες που έχει ένα εγχείρημα όπως το δικό τους, να παράγουν μπύρα στα νησιά Σβάλμπαρντ… αλλά περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.
Όσο προχωράγαμε, ήταν σα να ξημέρωνε. Από το σούρουπο της αναχώρησής μας από το Όσλο, όσο πετάγαμε προς το βορρά, τόσο ήταν σα να γύρναγε η ώρα προς τα πίσω. Από το σχεδόν σκοτάδι, φτάσαμε στο λίγο φως, στο περισσότερο φως, και στην κανονική μέρα. Όταν πλέον προσγειωθήκαμε στο Longyearbyen, στις 01:30 π.μ., ο ήλιος ήταν ψηλά. Επιπλέον, ο ουρανός ήταν καθαρός, και μας επέτρεψε να πάρουμε τις αμέτρητες φωτογραφίες των βουνών και κάποιων από τα φιόρδ των Σβάλμπαρντ από ψηλά…
Η προσγείωση, και η αποβίβασή μας με τα πόδια ως το terminal, ήταν η πρώτη πραγματική επαφή με το τοπίο και τον τόπο. Ολούθε γύρω μας βουνά με χιόνια, άλλα λίγα κι άλλα περισσότερα, στο βάθος και κάποιοι παγετώνες, και μια διακριτική ανθρώπινη παρουσία με διακριτικά χαμηλά κτήρια με απόσταση ανάμεσά τους, διάσπαρτα ορυχεία στις πλαγιές των απέναντι βουνών, και κάπου στο βάθος η είσοδος για το Seed Vault (περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω). Τα λιγοστά αεροπλάνα που φτάνουν εδώ έρχονται περίπου την ίδια ώρα, κάτι που επιτρέπει στο αεροδρόμιο (αλλά και στους οδηγούς ταξί και λεωφορείων) να εργάζονται σε περιορισμένο ωράριο και να υπολειτουργούν τις υπόλοιπες ώρες.
Μας είχαν προειδοποιήσει για πολικό (κυριολεκτικά) ψύχος, αλλά βρήκαμε μια ευχάριστη θερμοκρασία στους 6-7 βαθμούς, 2-3 βαθμούς δηλαδή πάνω από την πρόγνωση. Με ένα μπουφανάκι όλα ήταν καλά. Και το ίδιο συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες, μόνο ένα βράδυ που φύσαγε είχε λίγο κρύο παραπάνω, άντε να έπεσε στους 3 βαθμούς. Η μισή βαλίτσα, με τα πολύ χοντρά ρούχα, γύρισε πίσω όπως πήγε…
Το terminal είναι φυσικά μινιμαλιστικό. Περπατάς 10 μέτρα από το αεροπλάνο ως την είσοδο, και μόλις την περάσεις είσαι κυριολεκτικά δίπλα στον ιμάντα αποσκευών, που βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με τα check-in desk. Εντυπωσιακά, δεν υπάρχει εδώ ούτε έλεγχος διαβατηρίων, ούτε τελωνειακός έλεγχος. Είμαστε σε διεθνή ζώνη: στο Όσλο βγήκαμε από τη ζώνη Σέγκεν, και μέχρι την επιστροφή μας δεν πρόκειται να εισέρθουμε επισήμως σε καμία χώρα.
Επωφελήθηκα της έλλειψης διατυπώσεων, για να βγω λίγο στον περιβάλλοντα χώρο του αεροδρομίου και να τραβήξω καμμιά φωτογραφία, μέχρι να βγει η βαλίτσα μου…
Από μακριά φαίνεται και το Svalbard Global Seed Vault από δω…:
Το αεροδρόμιο στο Longyearbyen είναι από μόνο του ένα εντυπωσιακό τεχνολογικό επίτευγμα. Βλέπετε, τα αεροπλάνα χρειάζονται ένα μακρύ και επίπεδο διάδρομο για να προσγειωθούν και να απογειωθούν με ασφάλεια, δε γίνεται να έχει λακκούβες. Όμως, το έδαφος εδώ, σε όλο το νησί, υποφέρει από ένα φυσικό φαινόμενο που σε άψογα αγγλικά ονομάζεται permafrost. Σκεφθείτε ένα τρόφιμο που το έχετε βάλει στην κατάψυξη. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το έδαφος εδώ. Είναι εντελώς άκαμπτο, χωρίς όμως αυτή να είναι η φυσική του κατάσταση. Η υγρασία που φυσιολογικά υπάρχει σε κάθε έδαφος, εδώ βρίσκεται σε μορφή πάγου. Με την αλλαγή των εποχών το έδαφος αποψύχεται και ξαναπαγώνει, με αποτέλεσμα το έδαφος να μετακινείται. Μια πέτρα που είναι σήμερα εδώ, μπορεί τον επόμενο χρόνο να είναι σε τρία μέτρα βάθος. Για τις κατασκευές κτηρίων, αυτό συνήθως λύνεται με βαθύ πασσάλωμα. Πως όμως κατασκευάζεις ένα απολύτως επίπεδο διάδρομο αεροδρομίου, πάνω σε έδαφος που μετακινείται; Τη λύση την έδωσαν (αρχικά) οι μηχανικοί που κατασκεύασαν το αεροδρόμιο αυτό το 1973, αλλά δεν ήταν αποτελεσματική (χρειαζόταν επισκευές κάθε χρόνο). Έτσι, το 1989 έγινε εκ νέου ανακατασκευή του διαδρόμου, με προσθήκη μονωτικών υλικών, και ειδικού χαλικιού χωρίς permafrost…
Περισσότερα, για το permafrost εδώ:
https://el.wikipedia.org/wiki/Μόνιμα_παγωμένο_έδαφος
και την κατασκευή του διαδρόμου, εδώ:
http://www.ivt.ntnu.no/bat/vs/bcra/workshops/workshop1/W1_2 Instanes_BCRA2005BCRA05paper00241.PDF
Με την παράδοση της βαλίτσας, πήραμε το λεωφορείο. Ποιο λεωφορείο; Μην ανησυχείτε, μια γραμμή υπάρχει μόνο, και θέσεις υπάρχουν για όλους. Το λεωφορείο κάνει στάσεις σε όλα τα ξενοδοχεία. Όλος ο κόσμος πλήρωνε το εισιτήριο του με πιστωτική κάρτα. Παντού στα νησιά οι κάρτες είναι δεκτές, με εξαίρεση μόνο τα μέρη στα οποία δεν υπάρχει Internet. Η Κάλυψη όμως του σήματος κινητής της Telenor (με την οποία έκανα roaming) είναι πολύ εκτεταμένη, με σήμα 4G σε όλους τους ενεργούς οικισμούς, ενώ μέσα στο Longyearbyen υπάρχει επιπλέον σχεδόν παντού ελεύθερο WiFi. Μετρητά, λοιπόν, σε όλο το ταξίδι χρειαστήκαμε μόνο μια φορά (σε μέρος που μας ζήτησε 10 φορές συγνώμη που δε δέχεται κάρτες, λόγω έλλειψης Internet, και φυσικά δεχόταν και πληρωμή σε ευρώ).
Τα νησιά αυτά, λοιπόν, μπορεί σήμερα να βρίσκονται στις 80 μοίρες βόρεια, αλλά 350 εκατομμύρια χρόνια πριν βρισκόντουσαν κοντά στον ισημερινό. Και είχαν τροπικά δάση. Τα οποία, μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια, έχουν μετασχηματιστεί σε τεράστια κοιτάσματα κάρβουνου (άνθρακα). Κυρίως λιθάνθρακα, αλλά και λιγνίτη βρίσκεις, και ανθρακίτη. Τα οποία, το 1906 τα ανακάλυψε ένας Αμερικανός, ονόματι John Munro Longyear, ίδρυσε μια εταιρία «Arctic Coal Company», και εγκαταστάθηκε εδώ ιδρύοντας ένα πρώτο ορυχείο, και τον αντίστοιχο οικισμό για το προσωπικό του, που τον ονόμασε «Longyear City». Όταν η εταιρία, το ορυχείο, και τα νησιά ολόκληρα πέρασαν σε Νορβηγικά χέρια, το “City” από το όνομα μετατράπηκε στο αντίστοιχο Νορβηγικό «byen», και η πόλη των ανθρακωρύχων λεγόταν πλέον Longyearbyen…
Μετά από ολιγόλεπτη διαδρομή, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, με το όνομα «Coal Miners Cabins», και πήραμε τα δωμάτιά μας, τα οποία ήταν «Economy Twin», και είχαν πρόσβαση σε κοινόχρηστα μπάνια. Ο εξοπλισμός τους βασικός, αλλά η αξία τους ιστορική. Είναι ανακαινισμένα αυθεντικά δωμάτια που χρησιμοποιούσαν οι ανθρακωρύχοι εδώ πριν από ένα αιώνα, μόνο που τα κρεββάτια είναι κανονικά κι όχι τρίπατες κουκέτες. Η θέα από το παράθυρο απίστευτη. Η ώρα είναι 03:00π.μ. και η θέα από το παράθυρο είναι αυτή (το ζωάκι κάτω αριστερά είναι τάρανδος).
Το ξενοδοχείο μας καταλαμβάνει 4 διαφορετικά κτήρια από τους πρώην κοιτώνες των ανθρακωρύχων, με τη ρεσεψιόν και το εστιατόριο του (που παρεμπιπτόντως, είναι από τα καλύτερα στην πόλη) να καταλαμβάνουν το ένα από αυτά, την παλιά καντίνα των ανθρακωρύχων. Εμείς μέναμε στο κτήριο 2, στην απέναντι πλευρά του parking. Σύμφωνα με την παράδοση των νησιών, κάθε φορά που μπαίνεις σε κάποιο εσωτερικό χώρο, αφήνεις τα υποδήματά σου στην είσοδο. Αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό το χειμώνα, που τα παπούτσια (ή τα άρβυλα) είναι μούσκεμα από τα χιόνια και πενταβρώμικα, αλλά εφαρμόζεται και τώρα το καλοκαίρι. Για να πάμε, επομένως, από το δωμάτιο στη ρεσεψιόν, έπρεπε να φορέσουμε και να βγάλουμε πάλι τα παπούτσια μας. Η συμβουλή, αν ποτέ πάτε στο νησί, λοιπόν, είναι να πάρετε μαζί σας παπούτσια που μπαινοβγαίνουν εύκολα…
Last edited:
