Η καθημερινότητα στο Σμόλυαν

[Dva Srca]

Οι πρώτες εντυπώσεις

Το Σμόλυαν είναι μια μικρή πόλη 30.000 κατοίκων, που δημιουργήθηκε από την ένωση τριών ξεχωριστών, κάποτε, χωριών: Του Ράικοβο, του Ούστοβο και του Σμόλυαν. Αυτό γίνεται εμφανές με την πρώτη ματιά που ρίχνει κανείς κοιτώντας την πόλη από ψηλά - βλέπει μια πόλη στενή αλλά πολύ μακριά και απλωμένη αδηφάγα σε μια στενή χαράδρα μέσα στα ροδοπικά βουνά.

Από τα πρώτα πράγματα που αντικρύζει κανείς στο Σμόλυαν είναι ο καθεδρικός ναός του Αγ. Βησσαρίωνα και δευτερευόντως ο μιναρές του τζαμιού της πόλης. Ο πληθυσμός εδώ είναι εντελώς ανάμεικτος: περίπου το 52% είναι μουσουλμάνοι, από το οποίο 52% οι μισοί περίπου είναι Πομάκοι και Ρομά, ενώ το υπόλοιπο 48% είναι Βούλγαροι ορθόδοξοι, με μια μικρη καθολική μειονότητα που αριθμεί μερικές εκατοντάδες μέλη.

Η εκκλησία του Αγ. Βησσαρίωνα είναι εντυπωσιακή, ειδικά όταν τη βλέπει κανείς από ψηλά, ενώ αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία στη Βουλγαρία. Το ενδιαφέρον με την περίπτωσή της είναι ότι χτίστηκε μόλις το 2006, οπότε έβαλε πολλούς σε σκέψη σχετικά με το κατά πόσο η κατασκευή της έγινε για να προωθήσει το χριστιανικό στοιχείο στην περιοχή, που κατά παράδοση κατοικείται πλειοψηφικά από Μουσουλμάνους, καθώς η περιοχή δεν έχει κανένα τζαμί τέτοιου βεληνεκούς. ΑΝ ειδικά αναλογιστεί κανείς ότι είναι η πρώτη εκκλησία που χτίστηκε στη βουλγαρική Ροδόπη τα τελευταία 100 και βάλε χρόνια, τότε οι υποψίες ίσως να μην απέχουν πολύ από την πραγματικότητα... Το άλλο εντυπωσιακό στην περίπτωση του ναού αυτού είναι ότι φτιάχτηκε με μεγάλη χρηματοδότηση από τους... πολίτες! Ο μεγαλύτερος μάλιστα επενδυτής στην όλη ιστορία ήταν ένας γνωστός και πάμπλουτος δικηγόρος, που είναι μάλιστα και πρόεδρος μιας ποδοσφαιρικής ομάδας! Ωστόσο μεγάλο μέρος της κατασκευής πραγματοποιήθηκε και με δωρεές απλών, συχνά φτωχών, ανθρώπων.

Το δεύτερο πράγμα που παρατηρεί κανείς ερχόμενος στην πόλη είναι τα άχαρα κτίρια της, που σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη γραφικότητα ή έστω την σχετική καλαισθησία αντίστοιχων πόλεων στην ελληνική Θράκη. Ως γνωστόν η Βουλγαρία ήταν μια έντονα κομμουνιστική χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες και αυτό έχει αφήσει ανεξίτηλα κατάλοιπα μέχρι σήμερα. Οι πιο πολλές πολυκατοικίες είναι παλιές, συνήθως τετραόροφες, με οροφοδιαμερίσματα ή δύο διαμερίσματα ανα όροφο, τα οποία συνήθως δεν ξεπερνούν τα 50 τετραγωνικά μέτρα. Οι περισσότερες είναι χτισμένες σε τσιμεντένιο ύψωμα περίπου δύο μέτρα πάνω από το δρόμο που διέρχονται πεζοί και αυτοκίνητα, ενώ στο ύψος του δρόμου είναι χτισμένα μόνο τα πάρκινγκ, που ανήκουν σε κάποιους από τους ιδιοκτήτες. Τα σπίτια μέσα είναι συνήθως εξίσου απλά, με έναν κοινό χώρο κρεβατοκάμαρα-κουζίνα-καθιστικό και ξεχωριστά μια τουαλέτα. Ενίοτε, η κρεβατοκάμαρα είναι "κρυμμένη" σε ένα υποτυπώδες δωμάτιο.

Συχνά, όταν ο καιρός είναι ομιχλώδης ή συννεφιασμένος (δηλαδή τις περισσότερες μέρες του χειμώνα) τα σπίτια από μακριά φαίνονται πολύ πιο γραφικά απ' ότι όταν τα βλέπεις από κοντά, ίσως επειδή τα γυμνά δέντρα και η μουντή ατμόσφαιρα δένουν λίγο πιο αρμονικά με τις άχαρες προσόψεις τους. Μπορείτε να το διαπιστώσετε στην παρακάτω φωτογραφία:

Λέγεται ότι σε αυτή την πόλη τα σοβιετικού τύπου κτίρια είχαν μεγάλη πέραση, επειδή ήταν ένας καλός τρόπος να φέρουν κοντά τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους και να αναμείξουν τόσο τον πληθυσμό, ώστε να μην υπάρχουν γκέτο και έχθρες μεταξύ των κατοίκων. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό έχει επιτευχθεί σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό. Από τους ντόπιους έμαθα ότι οι μουσουλμάνοι εδώ συνήθως έχουν κανονικά χριστιανικά ονόματα (πράγμα ανέκαθεν πολύ σπάνιο στη Βοσνία π.χ. που είναι μια Βαλκανική χώρα με αρκετούς μουσουλμάνους) και μερικές φορές το θέμα της θρησκείας αποτελεί συνολικά ταμπού. Όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά ένας συνάδελφος: "Δεν είμαι σίγουρος καν αν κάποιος από το γραφείο είναι μουσουλμάνος ή όχι, αν και δουλεύω εδώ δύο χρόνια. Στατιστικά να το πάρεις ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να είναι μουσουλμάνος, αλλά δε μιλάμε ποτέ για αυτό το θέμα". Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι μουσουλμάνοι εδώ έχουν καταπιεστεί, όμως δεν έχω προσέξει κάτι τέτοιο σε γενικές γραμμές. Αυτό που θα έλεγα εγώ είναι ότι ίσως οι άνθρωποι εδώ δεν είναι τόσο φανατικοί με τη θρησκεία, οπότε απλά δε το θεωρούν κάτι που πρέπει να καθορίσει τη ζωή τους και τη σχέση τους με τους άλλους... Ή ίσως απλά η επιρροή δεν είναι τόσο έντονη όσο σε άλλες περιοχές της χώρας αλλά και της ελληνικής Θράκης. Έμαθα για παράδειγμα ότι υπάρχουν περιοχές στην κεντρική και ανατολική Βουλγαρία, όπου ορισμένοι Πομάκοι κάνουν αστείες -από άποψη αποτελέσματος και επιτυχίας- προσπάθειες να μάθουν τουρκικά μόνοι τους, απλά και μόνο επειδή αυτό τους κάνει πιο μουσουλμάνους. Αυτή τη νοοτροπία όλως περιέργως δε την έχω συναντήσει καθόλου εδώ.

Το τρίτο πράγμα που θα προσέξει κανείς στο Σμόλυαν είναι η έντονη σύνδεση που έχει η περιοχή με τη Ροδόπη σαν έννοια, σαν λέξη και σαν σύμβολο. Σχεδόν οτιδήποτε στην πόλη ονομάζεται "ροδοπικό", για παράδειγμα "ροδοπική κουζίνα" (και όχι ροδοπική βουλγαρική κουζίνα), "δραματικό ροδοπικό θέατρο" (και όχι δραματικό θέατρο), πολλές μα πάρα πολλές οδοί Ροδόπης σε κάθε πόλη και χωριό της περιοχής κ.ο.κ. Οι κάτοικοι παινεύονται συχνά ότι η περιοχή τους αποτελεί την καρδιά των ροδοπικών ορών, τόσο από άποψη ζωής, δηλαδή ισχυρίζονται ότι ζουν πιο... ροδοπικά από τους Ελληνες της Ροδόπης και τους άλλους Βούλγαρους των τριγύρω περιοχών, όσο και από άποψη γεωγραφίας. Ίσως να μην έχουν άδικο, αυτό δε θα το κρίνω εγώ, αλλά έχει ενδιαφέρον το πόσο πιο συχνά αναφέρουν τη λέξη Ροδόπη από τη λέξη Βουλγαρία ορισμένοι.

Και μιας και αναφέρθηκα στο θέατρο της πόλης, αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο εντυπωσιακά, σύγχρονα και όμορφα κτίρια της περιοχής, όπου παίζονται παραστάσεις μέρα παρά μέρα το χειμώνα και κάθε μέρα την άνοιξη και το καλοκαίρι, δυστυχώς όλες στα βουλγαρικά. Και λέω δυστυχώς, επειδή παρατήρησα ότι παίζεται μια ενδιαφέρουσα παράσταση-one man show ονόματι "Παραδοσιακοί ροδοπικοί μύθοι", όπου ένας νεαρός άντρας κάνει όλους τους ρόλους ακι την αφήγηση. Ίσως αν βρω παρέα να μου μεταφράζει κάποια σημεία να καταφέρω να τη δω. Το θέατρο επίσης περιστοιχίζεται από έναν όμορφο κήπο με συντριβάνια, περιποιημένους θάμνους και έργα αφηρημένης τέχνης από σίδερο και πέτρα. Ειδικά την άνοιξη, φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ ωραία να κάθεσαι εδώ. Η περιοχή είναι πολύ δημοφιλής για τις μητέρες με μωρά και τα μικρά παιδιά. Ιδού και το κτίριο:

Η περιοχή έχει επίσης μια ιδιαίτερη σχέση με τη λατρεία του Ορφέα, ακόμη και σήμερα. Ο μύθος λέει ότι ο διάσημος τραγουδοποιός γεννήθηκε στην καρδιά της Ροδόπης και οι περιγραφές συμπίπτουν με αυτή περίπου την περιοχή. Έτσι, είναι πολύ συνηθισμένο πολλά μέρη, καταστήματα και οδοί να έχουν το όνομα του Ορφέα και ενίοτε της Ευριδίκης - έτσι έχω συναντήσει εστιατόριο, ξενοδοχείο, βουνοκορφή, οδό με το όνομα του Ορφέα και ένα εμπορικό κέντρο (λίγο βαλκανικά παρακμιακό) με το όνομα Ευρυδίκη. Επίσης, στην περιοχή την άνοιξη φυτρώνει ένα λουλούδι που ονομάζεται "άνθος του Ορφέα". Όταν ρώτησα μια μέρα έναν συνάδελφο αν πιστεύει ότι όντως ο Ορφέας -σαν ένα πιθανότατα αληθινό πρόσωπο που ενέπνευσε έναν μύθο- είναι από αυτή την περιοχή μου απάντησε όλο στόμφο "DAAAAAA!" Όλοι θεωρούν τον Ορφέα πολύ δικό τους, κάτι σαν πρόγονό τους. Έχει πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Σας παραθέτω και τη φωτογραφία ενός αγάλματος του εν λόγω ζευγαριού:

Για να μη σας κουράσω άλλο, μιας και πολλά πράγματα μου έκαναν εντύπωση στο Σμόλυαν από τις πρώτες ώρες της παραμονής μου εδώ, αλλά θα μου έπαιρναν πολλές ώρες και σελίδες για να τα αναλύσω, θέλω να σας περιγράψω τη σχέση αγάπης-μίσους που έχω με το διαμέρισμα, στο οποίο μένω.

Πριν έρθω λοιπόν στο Σμόλυαν, ήξερα ότι η εταιρία θα είχε βρει για μένα κάποιο μικρό διαμέρισμα σε ξενοδοχείο. Προφανώς, γνωρίζοντας ότι θα περάσω αρκετούς μήνες εδώ και μάλιστα τους πιο δύσκολους του χρόνου από άποψη καιρικών συνθηκών, αναρωτιόμουν αν το δωμάτιο θα είναι αρκετά ζεστό, αρκετά άνετο και γενικά αρκετό... Να τονίσω ότι δεν είμαι ντίβα στο θέμα της διαμονής, ίσα-ίσα έχω μείνει σε πολύ άσχημα καταλύματα στο παρελθόν, αλλά ήταν για λίγες μέρες, οπότε ήταν κάτι που μπορούσα να αντέξω χωρίς παράπονο. Ωστόσο εδώ τα πράγματα θα ήταν λίγο διαφορετικά, γι' αυτό και είχα τις αμφιβολίες μου και τους φόβους μου.

Το διαμέρισμά μου λοιπόν θα έλεγα με απόλυτη βεβαιότητα ότι όταν το πρωτοαντίκρυσα με κατέλαβε πανικός: ήταν πολύ μικρό και στενό (περίπου 30 τετραγωνικά), το ντουζ του ήταν ένα με την τουαλέτα, δεν είχε δηλαδή οποιοδήποτε διαχωριστικό ανάμεσα τους, ενώ δε διέθετε ένα ψυγειάκι, ώστε να μπορώ να διατηρώ ορισμένα τρόφιμα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια συμβιβάστηκα με την ιδέα και αποφάσισα να δουλέψω με αυτά που είχα. Το πρόβλημα του χώρου δεν αποτέλεσε ουσιαστικά ποτέ πρόβλημα, καθώς λείπω αρκετές ώρες από το δωμάτιο και όσο είμαι εκεί είμαι απασχολημένος με άλλα πράγματα, οπότε δε χρειάζεται να γυρνοβολάω. Το πρόβλημα του μπάνιου έμαθα να το λύνω με καλή οργάνωση του χρόνου και των δραστηριοτήτων μου - έτσι αποφάσισα να κάνω μπάνιο τα πρωινά πριν φύγω για τη δουλειά, οπότε θα είναι στεγνό όταν επιστρέψω. Τέλος, το πρόβλημα του ψυγείου μου το έλυσε η ίδια η πόλη και οι κλιματικές της συνθήκες, καθώς αν αφήσω κάτι στο μπαλκόνι μου κατά τη διάρκεια της νύχτας, εκτίθεται σε θερμοκρασία υπό του μηδενός και δεν αλλοιώνεται καθόλου!

Αλλά εκεί που το ταπεινό καταλυματάκι μου μού έκλεψε την καρδιά, ήταν όταν ένα πρωί ξύπνησα επειδή ξέχασα να κλείσω τις περσίδες στα παράθυρα και αντίκρυσα το παρακάτω θέαμα:

Νομίζω κάπου εκεί του τα συγχώρεσα όλα. Την ίδια μέρα, αναφερόμενος σε αυτό σε κάποια συζήτηση, το αποκάλεσα σε κάποιον διάλογο χωρίς να το πολυσκεφτώ "σπίτι μου". Χαμογέλασα και δέχτηκα τον αυθόρμητο χαρακτηρισμό που του είχα δώσει, χωρίς να σπεύσω να τον διορθώσω.​

 

[Dorotija]

Πολύ.. ροδοπική αφήγηση! Ευχαριστούμε!

Κι εγώ την ίδια σχέση έχω με το δωμάτιο μου, που έχει τη χωρητικότητα ασανσέρ..

ΥΓ. Κι απο κοντά και απο μακριά, τα σπίτια το ίδιο άχαρα μου φαίνονται... :xmas_redface:

 

[Dva Srca]

ΥΓ. Κι απο κοντά και απο μακριά, τα σπίτια το ίδιο άχαρα μου φαίνονται... :xmas_redface:

Είναι τα ρημάδια... Αλλά το πιστεύεις ότι τα έχω συμπαθήσει; Νομίζω ότι είναι θέμα συνήθειας γενικά, το μάτι μου έχει εξοικειωθεί τόσο που μερικές φορές που βλέπω ανάμεσα στα μπλοκς πολυκατοικιών ένα πιο περιποιημένο σύγχρονο ξενοδοχείο με ξενίζει :xmas_rolleyes:

 

[NOSTIMON HMAP]

Μου κάνει εντύπωση που ούτε στο ποστ σου για τη Ροδόπη ούτε σε αυτό αναφέρεσαι καθόλου στο Παμπόροβο (μου φαίνεται 15 χλ από εκεί που βρίσκεσαι). Τι έγινε το κλείσανε το χιονοδρομικό;

 

[Dva Srca]

Μου κάνει εντύπωση που ούτε στο ποστ σου για τη Ροδόπη ούτε σε αυτό αναφέρεσαι καθόλου στο Παμπόροβο (μου φαίνεται 15 χλ από εκεί που βρίσκεσαι). Τι έγινε το κλείσανε το χιονοδρομικό;

Θα αναφερθώ εντελώς ξεχωριστά στο Παμπόροβο, το οποίο ζει και βασιλεύει, γιατί θέλω να έχω μια πληρέστερη εικόνα και πολλές φωτογραφίες, πηγαίνοντας ο ίδιος εκεί για σκι :xmas_cheesygrin: Το οποίο θα γίνει σύντομα ελπίζω (τα χιόνια αρχίζουν αυτό το σαββατοκύριακο λέει η πρόγνωση)! Σωστή παρατήρηση πάντως και ευχαριστώ για την επισήμανση!

 

[nenena]

Σου εύχομαι να είναι ενδιαφέρουσα η παραμονή σου εκεί!
Υ.Γ. Ακόμα δεν χιόνισε, ε? Όμορφα είναι στο χιονοδρομικό, έχει αρκετό κόσμο και διαθέτει πίστες και για τραγικά αρχάριους σκιέρ! (δεν ξέρω σε τι επίπεδο βρίσκεσαι).

 

[Dva Srca]

Υ.Γ. Ακόμα δεν χιόνισε, ε? Όμορφα είναι στο χιονοδρομικό, έχει αρκετό κόσμο και διαθέτει πίστες και για τραγικά αρχάριους σκιέρ! (δεν ξέρω σε τι επίπεδο βρίσκεσαι).

Σε ευχαριστώ πολύ! Όχι, φέτος είναι τα πράγματα παρόμοια με την Ελλάδα, είχε τραγική καλοκαιρία μέχρι τώρα και ανεβασμένες για την περιοχή θερμοκρασίες. Αλλά όλα αλλάζουν από μεθαύριο!

Όσο για το σκι - ανήκω στην κατηγορία που ανέφερες :xmas_cheesygrin: Θα έχω την πρώτη μου επαφή με το σπορ εδώ, οπότε είναι καλό νέο αυτό για εμένα!

 

[Dva Srca]

Ένα ιδιαίτερο πάρτυ στο Plovdiv

Μπορεί να ζω και να εργάζομαι στο Σμόλυαν, όμως στην ουσία η συννενόηση για τη δουλειά έγινε μέσω Πλόβντιβ, οπότε όλες μου οι επαφές στη Βουλγαρία στην ουσία βρίσκονταν εκεί προτού αναχωρήσω. Όταν δε έφτασα στη χώρα 2 εβδομάδες πριν, λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών που έπρεπε να γίνουν δεν κατάφερα να γνωριστώ καλά με τους ανθρώπους που κάνανε τη διαμεσολάβηση, καθώς έπρεπε να αναχωρήσω απευθείας για Σμόλυαν. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε όμως, είχα το χρόνο, την ευκαιρία και φυσικά την επιθυμία να επισκεφθώ τη Φιλιππούπολη και να γνωρίσω καλύτερα τους ανθρώπους που μεσολάβησαν για την παραμονή μου εδώ.

Το Πλόβντιβ απέχει μόλις 90χμ από το Σμόλυαν, όμως εξαιτίας της δυσκολίας των δρόμων στην περιοχή το ταξίδι με το λεωφορείο διαρκεί περίπου 2,5 ώρες. Ελάχιστο ή σχεδόν μηδαμινό μέρος του ταξιδιού λαμβάνει χώρα σε αυτοκινητόδρομο, καθώς τα λεωφορεία και τα αυτοκίνητα περνάνε αναγκαστικά μέσα από άλλα χωριά της περιοχής, πολλά από τα οποία είναι πολύ όμορφα και ελπίζω σύντομα να καταφέρω να τα επισκεφθώ και να σας γράψω εντυπώσεις. Ωστόσο είναι πολύ όμορφο και χαλαρωτικό να βλέπει κανείς την ομορφιά του χιονισμένου βουνού πίσω από το θολωμένο του παράθυρο και να ταξιδεύει μέσα σε ένα ζεστό λεωφορείο, την ώρα που έξω η θερμοκρασία αγγίζει τους μείον πέντε βαθμούς.

Στο Πλόβντιβ με περίμενε μια παρέα φοιτητών που με καλωσόρισαν και χωρίς να πούμε πολλά πολλά, μιας και αρχικά υπήρχε σχετική αμηχανία, ξεκινήσαμε την ξενάγηση που είχαν ετοιμάσει για εμένα στην πόλη τους. Το κρύο ήταν τσουχτερό, αν και ακόμα δεν είχε χιονίσει, και τα βήματά μας κοφτά και γρήγορα. Στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος, παρ' όλο που η πόλη έχει πληθυσμό περίπου τετρακοσίων χιλιάδων. Η πόλη έχει μια παλιά περιοχή, όπου βρίσκονται τα σημαντικότερα αξιοθέατά της και όλα τα διατηρητέα μνημεία, έναν κεντρικό πεζόδρομο με πολλά μαγαζιά και καφετέριες, ενώ η υπόλοιπη περιοχή που καλύπτει φιλοξενεί κυρίως κατοικίες, εμπορικά καταστήματα και βιομηχανικές ζώνες. Προφανώς το ενδιαφέρον για τον επισκέπτη είναι η παλιά πόλη, έτσι οι ξεναγοί μου με πήγαν απευθείας εκεί.

Για να πάμε από τον σταθμό των λεωφορείων στην παλιά πόλη, περάσαμε από τον κεντρικό πεζόδρομο, όπου τα πράγματα ήταν πολύ χαλαρά και ο κόσμος έκανε τη χειμερινή του βόλτα, επισκεπτόταν μια καφετέρια ή διασκέδαζε με τα παιδιά του σε κάποιο από τα μικρά υπάιθρια λούνα-παρκ που είχαν στηθεί στην πλατεία. Ο πεζόδρομος οδηγούσε στο παλιό τζαμί της πόλης - το τζαμί Τζούμαγια, όπως λέγεται εδώ. Το τζαμί είναι ιδιαίτερα παλιό και έχει πολύ διαφορετικό στυλ από όσα άλλα έχω δει μέχρι σήμερα με τα ίδια μου τα μάτια: Περιβάλλεται από τοίχο φτιαγμένο από λευκή και κρεμ πέτρα, με ξύλινες πύλες και πίσω από το τοίχος φαίνεται ο μιναρές, που δεν είναι πολύ ψηλότερος από το τοίχος που περιβάλλει το κυρίως κτίσμα, έτσι δεν ξεχωρίζει αμέσως από μακριά. Οι ιστορικοί λένε ότι το Τζούμαγια είναι ένα από τα παλαιότερα τζαμιά στην Ευρώπη. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην περιοχή που έχει χτιστεί το τζαμί υπάρχουν λίγο πιο δίπλα τα κατάλοιπα ενός ρωμαϊκού σταδίου, αλλά ταυτόχρονα η περιοχή αποτελεί και πόλο έλξης για πλανόδιους καλλιτέχνες, κυρίως ζωγράφους, και μικροπωλητές έργων τέχνης ή σουβενίρ.

Λίγα βήματα πιο πέρα ξεκινά η κατ' εξοχήν παλιά πόλη του Πλόβντιβ. Σήμα κατατεθέν της είναι το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο, αρκετά καλά διατηρημένο, τόσο που μάλιστα επιτρέπει και τη διεξαγωγή μερικών τελετών και βραβεύσεων τα καλοκαίρια. Το θέατρο βρίσκεται δίπλα σε ένα από τα κτίρια του πανεπιστημίου του Πλόβντιβ, όπου στεγάζεται το τμήμα βιολογίας, ενώ στην απέναντι μεριά βρίσκεται η ακαδημία τεχνών, όπου οι φοιτητές διδάσκονται μουσική, τραγούδι, χορό και ζωγραφική. Συχνά, οι φοιτητές της Βιολογίας παραπονιούνται ότι από την ακαδημία ακούγονται παραδοσιακά τραγούδια την ώρα που δίνουν εξετάσεις και γι' αυτό υπάρχει μια "άτυπη" κόντρα μεταξύ των δύο σχολών. Μάλιστα, οι βιολόγοι αποκαλούν τους καλλιτέχνες "παράξενους" και "τρελοκαλλιτέχνες". Η αλήθεια είναι πάντως ότι από το κτίριο έβγαιναν εκκεντρικά ντυμένοι νέοι, οπότε ίσως να υπάρχει κάποια βάση σε όλο αυτό :xmas_lol:

Από εκείνο το σημείο ξεκινά μια σειρά από όμορφα κτίρια που βρίσκονται σε μικρά πλακόστρωτα σοκάκια. Τα κτίρια είναι ανάμεικτης προέλευσης, χρονολογίας και επιρροής. Έτσι, βλέπει κανείς τουρκικά αρχοντικά δίπλα σε βουλγαρικές εκκλησίες και κτίρια που έχουν εμφανώς δυτικές επιρροές. Από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια είναι το εθνογραφικό μουσείο, που στεγάζεται σε ένα πανέμορφο αρχοντικό βυσσινί χρώματος. Το μουσείο διαθέτει έναν πανέμορφο κήπο με μανόλιες και θάμνους, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να βγάλουν στερεοτυπικές φωτογραφίες πίσω από ταμπλώ που δείχνουν ανθρώπους με ρούχα των αρχών του 20ου αιώνα, από τους οποίους όμως λείπει προφανώς το.... κεφάλι :xmas_cheesygrin: Βάλαμε λοιπόν τις μουράκλες μας στα κενά και γίναμε για λίγο μια χαρούμενη οικογένεια του 1930.

Ακολουθώντας το δρόμο μέχρι την κορυφή και περνώντας δεκάδες άλλα κτίρια με τεράστιο ενδιαφέρον, φτάσαμε σε έναν λόφο που αποτελεί έναν από τους 7 λόφους του Πλόβντιβ. Και οι 7 από ό,τι έμαθα έχουν απίστευτη θέα, ενώ ένας από αυτούς φιλοξενεί και ένα εντυπωσιακό άγαλμα. Από το λόφο φαίνεται και ο ποταμός Μαρίτσα, που καταλήγει στην Ελλάδα ως Έβρος βεβαίως-βεβαίως. Στη φωτογραφία δυστυχώς το ποτάμι δε φαίνεται.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το μουσείο φυσικής ιστορίας της πόλης, το οποίο έχει πολλά είδη ζώων, απολιθωμένων φυτών, αλλά και μια ζωντανή συλλογή από φίδια, σκορπιούς, ιγκουάνα και άλλα ζωύφια και ερπετά. Μάλιστα, ο φύλακας της αίθουσας μας είδε έτσι πιτσιρικαρία και ήρθε να μας κάνει επίδειξη ταϊσματος των φιδιών, προσφέροντάς τους ζωντανά, τρομοκρατημένα ποντίκια :xmas_eek: Έτσι είχα την... μοναδική ευκαιρία να δω ένα υπερβολικά δηλητηριώδες και κακότροπο φίδι να δαγκώνει ένα δύσμοιρο ποντίκι και να το αφήνει στον τόπο σε 1 λεπτό με το δηλητήριό του, καθώς και ένα άλλο πιο άτυχο ποντίκι που πριν πεθάνει πέρασε από τα κλουβιά 3 φιδιών και ενός αλιγάτορα, όμως όλοι το κυνηγούσανε μόνο και κανένα δε το έτρωγε. Τελικά κατέληξε στο κλουβί ενός άλλου φιδιού που είχε μεγαλύτερη όρεξη... Τα κορίτσια της παρέας μας ούρλιαζαν, ενώ μία από αυτές βγε οριστικά από την αίθουσα, μόλις είδε την υπέροχη συλλογή από... κατσαρίδες Μαδαγασκάρης και την οικογένειά τους!

Μετά από λίγες ώρες βρεθήκαμε με φίλους των παιδιών σε μια ταβέρνα με νεανικό χαρακτήρα στην αρχή της παλιάς πόλης, αν δεν κάνω λάθος το μαγαζί λεγόταν Art Cafe ή κάπως έτσι, ενώ είναι γνωστό και με το όνομα Grazdanski Klub. Το μαγαζί έχει διάφορες αίθουσες με διαφορετική διακόσμηση και η δική μας έτυχε να είναι η "εθνικιστική" αίθουσα. Σημαίες, εμβλήματα, χάρτες της ενωμένης Βουλγαρίας (όλη η ελληνική Θράκη, η τουρική Θράκη μέχρι λίγο έξω από την Κων/πολη, σχεδόν όλο το έδαφος της ΠΓΔΜ και η μισή παραθαλάσσια Ρουμανία) και πολλά άλλα κιτς σύμβολα ήταν μαζεμένα σε έναν τόσο μικρό χώρο. Να τονίσω εδώ ότι και οι ίδιοι οι Βούλγαροι κάνανε πλάκα με τα σύμβολα, κανένας δε τα έπαιρνε στα σοβαρά. Ήταν απλά αυτή η ιδέα του δωματίου.

Συγκεντρωθήκαμε συνολικά 15 άτομα, μεταξύ των οποίων πέρα από τους Βούλγαρους και εμού μια Τουρκάλα που σπουδάζει στο Πλόβντιβ, ωστόσο μιλάει μετριότατα αγγλικά και ελάχιστα βουλγαρικά (βασικά το ίδιο κακά μιλάγαμε στα βουλγαρικά οι δυο μας) και μια Μολδαβή από το Κισινάου που μου έλεγε ενδιαφέρουσες ιστορίες από τη χώρα της, κατόπιν δικού μου αιτήματος φυσικά! Μη χάσω εγώ και δεν ρωτήσω όσο περισσότερα μπορώ άμα δω άτομο από την πρώην Σοβιετική Ένωση ή την πρώην Γιουγκοσλαβία :xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin: Συγκεκριμένα μιλάγαμε για την Υπερδνειστερία και τις αποσχιστικές της τάσεις, καθώς και για τη συνήθειά της να αναδεικνύει προέδρους με ποσοστά της τάξης του... 102%. Αργότερα επίσης μας επισκέφθηκε και ένας Έλληνας της διασποράς, ένα παιδί στην ηλικία μου περίπου που οι κομμουνιστές παππούδες του είχαν εκδιωχθεί από την Καστοριά όπου έμεναν και μετά από πολλές περιπλανήσεις εγκαταστάθηκαν στη Φιλιππούπολη. Το παιδί μιλούσε πολύ καλά ελληνικά λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι ελληνικά διδάχτηκε μόνο για 3 χρόνια στο δημοτικό και οι γονείς του μιλάνε σπαστά και προτιμούν τα βουλγαρικά για την καθημερινή συνεννόηση λόγω συνήθειας. Περιττό να πω ότι το παλικαράκι έβαζε τα δυνατά του να με εντυπωσιάσει και να κάνουμε περισσότερη παρέα, ενώ κάλεσε και τη μητέρα του να της πει ότι με γνώρισε, δίνοντάς μου λίγο αργότερα το κινητό λέγοντας "Θέλει να σου μιλήσει". Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις πώς αυτοί οι άνθρωποι μόνοι τους προσπαθούν να κρατάνε τις ρίζες τους ζωντανές σε ένα περιβάλλον διαφορετικό.

Αφού έλαβα και τα δώρα μου, διάφορα μικρά σουβενίρ και ένα βραχιολάκι με τα χρώματα της βουλγαρικής και αφού έφτασε η νύχτα, ένιωθα πλέον αποκαμωμένος, καθώς όλο το βράδυ ήμουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και όλοι ήθελαν να με γνωρίσουν και να μάθουν πώς περνάω στο Σμόλυαν. Το σχέδιο ήταν να κοιμηθώ σε μια φοιτητική εστία, στην οποία θα έπρεπε να μπω κρυφά :xmas_eek: Έλα όμως που μας είδε η πορτιέρισσα και νόμιζε ότι έμπαινα για να περάσω τη νύχτα με κάποιο από τα κορίτσια του γυναικείου ορόφου, και με πήρε στο κατώφλι!!! Στο τέλος με αρκετή διαπραγμάτευση επέτρεψε σε εμένα και στην κοπέλα που με έφερε στην εστία να μείνουμε για 2 ώρες μαζί εκεί, αλλά με τη μόνη προυπόθεση ότι θα άφηνα την ταυτότητά μου στην υποδοχή. Με τούτα και με κείνα, το σχέδιό μας ακυρώθηκε και βρέθηκα να μοιράζομαι μετά τις 2 τα ξημερώματα ένα μικρό διαμέρισμα μακριά από την εστία με άλλους 3 Βούλγαρους άντρες, ο ένας από τους οποίους μάλιστα ήταν από τη Βάρνα και ήξερε ελληνική ιστορία πολύ καλύτερα από τον μέσο Έλληνα. Μου έλεγε λοιπόν για το Μέγα Αλέξανδρο, για την ελληνικότητα της περιοχής και μου ανέλυε με ημερομηνίες και ονόματα τις μάχες που τον σημάδεψαν περισσότερο όταν τις μελετούσε. Εντυπωσιακός τύπος.

Κάπως έτσι κύλησε το πάρτυ καλωσορίσματός μου στη Βουλγαρία, με πολλούς νέους και ενδιαφέροντες φίλους και με ωραίες αναμνήσεις από μια πόλη που αν και πολύ παγωμένη, έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη. Την επόμενη εβδομάδα είμαι προσκεκλημένος σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτυ, οπότε θα γίνει το γλέντι που δεν έγινε τη μέρα της γνωριμίας!

Χθες το βράδυ που επέστρεψα στο Σμόλυαν είχε πολύ κρύο και η πόλη έμοιαζε σα σκηνή από θρίλερ, καθώς εξαιτίας του κρύου δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο δρόμο. Απόλαυσα την ηρεμία γυρνώντας σπίτι (όχι όμως και το κρύο) και το πρωί που ξύπνησα να πάω στη δουλειά είδα αυτή την εικόνα:

Ωραίο, δε συμφωνείτε; Έτσι έλεγα κι εγώ, μέχρι που είδα 2 παππούληδες να κατρακυλούν στο δρόμο από τις τούμπες που έφαγαν. Όχι ταυτόχρονα, να εξηγούμαστε, τους είδα σε άλλα σημεία της πόλης και σε άλλη χρονική στιγμή. Έτρεξα και στις δύο περιπτώσεις να τους σηκώσω, φοβούμενος ότι είχαν σπάσει κάτι ή δε μπορούσαν να σταθούν, όμως και οι δύο όχι μόνο σηκώθηκαν, αλλά μου έριξαν και ένα βλέμμα του στυλ "αυτό μένει μεταξύ μας που είδες". Σκληροτράχηλοι οι Βούλγαροι, μαθημένοι στο χιόνι. Όχι σαν εμένα που έφτασα σα χιονάνθρωπος στη δουλειά και φόραγα ένα σωρό αξεσουάρ για το κρύο... Και που ψάχνω στο eBay χνουδωτά ακουστικά για τα αυτιά μου που κάθε μέρα που περνάει πιστεύω ολοένα και περισσότερο ότι θα πέσουν από το κρύο!

 

[Dva Srca]

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

Τα Χριστούγεννα σχεδόν έφτασαν, αλλά στο Σμόλυαν θαρρείς ότι πέρασαν και δεν άγγιξαν. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ρομαντικός με τα Χριστούγεννα σα γιορτή, κυρίως επειδή θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό έχει εμπορευματοποιηθεί, αλλά και επειδή για προσωπικούς λόγους πάντα προτιμούσα το Πάσχα, ωστόσο πάντοτε με εντυπωσίαζαν τα λαμπιόνια και τα χρωματιστά φωτάκια, η διακόσμηση στα σπίτια και αυτή η προσωρινή ανακούφιση του κόσμου τις λίγες αυτές ημέρες ξεκούρασης. Εδώ ωστόσο τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Περπατώντας στο δρόμο βλέπεις ελάχιστα στολισμένα σπίτια και μαγαζιά, ο δήμος δεν έχει κάνει κάτι ιδιαίτερο για να τιμήσει τις γιορτές, ενώ στα μαγαζιά η κίνηση είναι χλιαρότατη ως συνήθως.

Έχω παρατηρήσει ότι στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ τα Χριστούγεννα γιορτάζονται λίγο όπως το δικό μας Πάσχα. Τι εννοώ με αυτό; Οι άνθρωποι γιορτάζουν λίγο πιο μετριοπαθώς, μαζεύονται σε σπίτια τις σημαντικές μέρες (Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς) και κάνουν ένα μεγάλο τραπέζι, με πολλά παραδοσιακά φαγητά, αντίστοιχο με αυτό που κάνουμε συνήθως εμείς τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα. Τα Χριστούγεννα εδώ δεν είναι μια γιορτή συνδεδεμένη με αγορές απαραίτητα, αν και προφανώς ο κόσμος κάνει κάποια δώρα στους κοντινούς του ανθρώπους. Δυτικά έθιμα όπως στόλισμα δέντρου υφίστανται φυσικά, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό, κατ' εκτίμηση σε ένα στα τέσσερα σπίτια και κυρίως στις μεγαλύτερες πόλεις. Ο μέσος Βούλγαρος βλέπει τα Χριστούγεννα κυρίως ως μια καλή ευκαιρία ξεκούρασης και επανασύνδεσης με την οικογένεια, κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για ανθρώπους από τα χωριά που εργάζονται στην πόλη για ένα καλύτερο εισόδημα. Ωστόσο, αν με ρωτήσετε προσωπικά ποια είναι η άποψή μου σχετικά με την τάση του να γιορτάζουν τόσο λιτά τα Χριστούγεννα, θα σας απαντούσα χωρίς πολύ σκέψη ότι ο λόγος είναι η έλλειψη περισσευούμενων χρημάτων. Οι Βούλγαροι γενικά είναι άνθρωποι που όταν έχουν λεφτά γίνονται πολύ "large", σε βαθμό άσκοπης σπατάλης και ανούσιων εξόδων, ωστόσο όταν τα λεφτά είναι κοντά στα επίπεδα βασικού μισθού της χώρας (πράγμα συνηθισμένο) δεν περισσεύει τίποτα για επιπλέον έξοδα.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που συνειδητοποίησα εδώ στη Βουλγαρία είναι ότι ο κόσμος έχει μια ιδιαίτερη αξιοπρέπεια γύρω από αυτό το θέμα. Γιατί το λέω αυτό; Έχω κάνει άπειρες και πολύ ανοιχτές συζητήσεις με ανθρώπους από 20 μέχρι 40 ετών και όλοι μου λένε πως ζούνε πολύ δύσκολα σε αυτή τη χώρα, πως οι μισθοί είναι χαμηλοί και τα λεφτά τους φτάνουν ίσα-ίσα για να πληρώνουν ενοίκιο, διατροφή και μεταφορές. Ξέρω ανθρώπους 30 ετών που δε μπορούν να παντρευτούν, επειδή θα δέχονται πιέσεις να αποκτήσουν παιδιά μετά το γάμο και δεν έχουν την οικονμική άνεση να τα αναθρέψουν σωστά. Ξέρω φοιτητές που αν ένα βράδυ παρασυρθούν και πιουν δυο ποτά παραπάνω σε ένα μπαρ ή παίξουν στο καζίνο (μεγάλη αγάπη των Βούλγαρων) δεν έχουν λεφτά να βγουν κανένα από τα υπόλοιπα Σαβ/ακα του μήνα. Τέλος, ξέρω ανθρώπους που έχουν αυτοκίνητα αλλά το χειμώνα δε μπορούν να πάνε πουθενά με αυτά, επειδή δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν χειμερινά λάστιχα. Ωστόσο δε θα ακούσεις ποτέ κανέναν Βούλγαρο να παραπονιέται τόσο όσο οι Έλληνες για όλα αυτά. Ο μέσος Έλληνας παραπονιέται αν δε του περισσεύουν λεφτά να πάει κινηματογράφο, να πάει εκδρομή, να γεμίσει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου ή να πάει στα μπουζούκια. Ο μέσος Βούλγαρος θα παραπονεθεί μόνο αν έχει φτάσει 25η του μήνα και συνειδητοποιήσει ότι απλά δεν έχει δεκάρα τσακιστή στο πορτοφόλι του. Αλλιώς, θα περιοριστεί σε μια συζήτηση που τριγυρνάει γύρω από τα λεφτά στο να αναφωνήσει "uzhas!" (=συμφορά! - στο περίπου) και θα συνεχίσει να μιλάει για κάτι άλλο, άσχετο με λεφτά κλπ.

Προφανώς λοιπόν, με τα παραπάνω δεδομένα, καταλαβαίνετε ότι το στόλισμα δέντρου δεν αποτελεί δυνατότητα για τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους, καθώς σε περίπτωση που αποφασίσουν να γίνουν λίγο πιο... ρομαντικοί, δε θα έχουν πιθανότατα να φάνε στο τέλος του μήνα. Παρ' όλα αυτά, τα σπιτικά τους έθιμα είναι πολύ χαριτωμένα και μερικά μάλιστα μοιάζουν με τα δικά μας. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και εδώ τραγουδιούνται τα κάλαντα, μόνο που το έθιμο στη Βουλγαρία ονομάζεται Koledari, δηλαδή σε πολύ ελεύθερη μετάφραση "αυτοί που τραγουδούν τα Χριστούγεννα" ή στα αγγλικά "Christmas Carolers". Η διαφορά είναι ότι εδώ έχουν κρατήσει την παράδοση που ίσχυε παλιότερα στην Ελλάδα και ήθελε οι σπιτοκοικοκύρηδες να δίνουν τρόφιμα και γλυκά σε όσους λένε τα κάλαντα, αντί για χρήματα. Συγκεκριμένα όταν ανέφερα σε κάποιον ότι στην Αθήνα τα παιδιά βγάζουν "μεροκάματο" από τα κάλαντα, δε μπορούσε να το πιστέψει, στη Βουλγαρία θα ήταν τουλάχιστον αλλόκοτο να δώσει κάποιος λεφτά σε κάποιον για αυτό το λόγο, εκτός αν πρόκειται για πολύ κοντινό πρόσωπο. Επίσης εδώ τα κάλαντα στα χωριά τα τραγουδάνε όχι μόνο παιδιά, αλλά και ομάδες νεαρών ανδρών (εφήβων μέχρι περίπου 22 ετών). Πιο πολύ το έθιμο γίνεται για το χαβαλέ εδώ, παρά για το κέρδος, γι' αυτό λίγοι τολμηροί το κρατάνε.

Άλλο βουλγαρικό έθιμο για τα Χριστούγεννα είναι η κατανάλωση της βουλγαρικής έκδοσης της τυρόπιτας (Μπάνιτσα) η οποία περιέχει χαρτάκια με ευχές μέσα στα κομμάτια (κασμέτι ή κισμέτι = ευχές ή μοίρες στα βουλγαρικά), οπότε το όλο έθιμο ονομάζεται "μπάνιτσα σ' κασμέτι" (πίτα με ευχές). Ο καθένας παίρνει ένα κομμάτι και μέσα βρίσκει τη μοίρα του για το 2011. Η δική μου μοίρα, όπως προέκυψε από τη μπάνιτσα που κατανάλωσα πριν 2 μέρες στο Πλόβντιβ, όπου πήγα για άλλη μια επίσκεψη, ήταν ότι θα "κάνω βόλτα στο νέο αμάξι κάποιου άλλου και η εμπειρία θα είναι νέα για εμένα". Ε, λοιπόν, το πιστεύετε ή όχι, η ευχή μου πραγματοποιήθηκε πολύ πολύ άμεσα!!!

Την επόμενη μέρα αφότου έμαθα τη μοίρα μου, έπρεπε να επισκεφθώ το χιονοδρομικό κέντρο Παμπόροβο με τη δουλειά, καθώς ήταν η επίσημη έναρξη της σεζόν και τα ξενοδοχεία θα είχαν κίνηση. Η δουλειά μας εκεί ήταν να μοιράσουμε κάποιο διαφημιστικό υλικό και να συζητήσουμε με τους ξενοδόχους σχετικά με τυχόν προβλήματα που έχουν σε θέματα προβολής των επιχειρήσεών τους, επικοινωνίας μέσω ίντερνετ/τηλεφώνου κλπ. Δέχομαι λοιπόν το πρωί ένα αναμενόμενο τηλεφώνημα και ενημερώνομαι ότι στις 12 πρέπει να είμαι έτοιμος για αναχώρηση. Κατεβαίνω και τι να δω στην πόρτα μου; Το τεράστιο τζιπ της εταιρίας με περίμενε απ' έξω, ένα από αυτά τα μεγαθήρια που δε νιώθουν σε ανηφόρες, νερά, λακούβες, χιόνια πέτρες κλπ. Έπαθα πλάκα και τότε ήρθε στο μυαλό μου η μοίρα μου. Θα ανέβαινα για πρώτη φορά σε ένα αμάξι τύπου land rover! Προφανώς η εμπειρία ήταν απίστευτη καθώς ο δρόμος είναι γεμάτος χιόνια και λακούβες, αλλά το τζιπ απλά ΔΕΝ ένιωθε!! Εμείς μέσα ανεβοκατεβαίναμε σαν τρελοί, αλλά το όχημα πήγαινε απτόητο. ΟΙ συνάδελφοι με είδαν ενθουσιασμένο και μου υποσχέθηκαν αν πάω να τους δω το καλοκαίρι να μου κάνουν μια μικρή, offroad ξενάγηση της περιοχής των λιμνών Σμόλυαν. Ποιος θα έλεγε όχι σε κάτι τέτοιο;;;

Στο Παμπόροβο το κρύο ήταν τσουχτερό. Φύσαγε κιόλας και οι νιφάδες ακουμπούσαν όσα μέρη του σώματός μας δεν ήταν καλυμμένα, μπορείτε να φανταστείτε το συναίσθημα. Το χιονοδρομικό εν τω μεταξύ βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερο υψόμετρο από το Σμόλυαν, με αποτέλεσμα η θερμοκρασία να είναι τουλάχιστον 3-4 βαθμούς χαμηλότερη. ΕΚείνη τη μέρα άγγιζε το -10 απ' ό,τι άκουσα. Μπορείτε να δείτε την πρώτη θέα που αντίκρυσα, μόλις κατέβηκα από το τζιπ με σκοπό να επισκεφθώ με τους άλλους το πρώτο ξενοδοχείο.

​

Περάσαμε από 6-7 ξενοδοχεία, είχαμε συζητήσεις με τους περισσότερους μάνατζερς και ξενοδόχους και γενικά κάποια meeting πήγαν καλά. Μάλιστα 2-3 ξενοδόχοι ενδιαφέρθηκαν για το ενδεχόμενο να τους παράσχω υπηρεσίες μετάφρασης στα ελληνικά για τις ιστοσελίδες τους, καθώς θέλουν να στοχεύσουν στην ελληνική αγορά.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στις πίστες, όπου ο δήμος είχε στήσει γλέντι με γκάιντα και άλλα μουσικά όργανα. Πολλοί άνθρωποι παρά το τσουχτερό κρύο χόρευαν παραδοσιακούς χορούς μέσα στο χιόνι, μερικοί μάλιστα φορώντας στολές του σκι!

​

Μπροστά μας υψωνόταν η απίστευτη πίστα Στενάτα, η δυσκολότερη του χιονοδρομικού κέντρου, η μισή καλυμμένη με ομίχλη. Η πίστα είναι μόνο για πολύ έμπειρους επαγγελματίες σκιέρ, οπότε αν κάποιος καταφέρει να δει κάποιον να την κατεβαίνει, είναι πραγματικά πολύ τυχερός, μιας και αυτό συμβαίνει σπανιότατα. Ιδού η εντυπωσιακή Στενάτα:

​

Το άνοιγμα της σεζόν είναι μια καλή ευκαιρία για να επισκεφθεί οποιοσδήποτε φαν του σκι τις πίστες, μιας και όλα τα lift και οι περισσότερες υπηρεσίες είναι είτε δωρεάν είτε με σημαντικές εκπτώσεις. Το χιονοδρομικό ήταν γεμάτο Άγγλους, να αναφέρω σε αυτό το σημείο, οι οποίοι αποτελούν και το μεγαλύτερο ποσοστό των ξένων επισκεπτών του θερέτρου. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα δοκίμαζα να κάνω σκι, όμως αφενός έπρεπε να δουλέψω και αφετέρου δεν φορούσα τα κατάλληλα ρούχα, με αποτέλεσμα να μη μπορώ καν να σταθώ στο κρύο, πόσο μάλλον να περάσω 2 ώρες μαθαίνοντας σκι!


Αποκαμωμένοι μετά από 5 ώρες στις πίστες και χωρίς να αισθανόμαστε τα άκρα μας, μπήκαμε στο τζιπ και επιστρέψαμε στο Σμόλυαν. Η ευχή μου για το 2011 πραγματοποιήθηκε το 2010, αυτό άραγε σημαίνει ότι πρέπει να φάω και άλλη μπάνιτσα; Γιατί ειλικρινά, καθόλου δε θα με πείραζε :xmas_mrgreen:

Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και υγεία για εσάς και τις οικογένειές σας! Η ανταπόκριση από το Σμόλυαν θα συνεχιστεί μετά τις 5 Γενάρη, που θα ξαναπιάσω δουλειά. Σας χαιρετώ και εύχομαι και η δική σας ευχή να πραγματοποιηθεί πολύ σύντομα! :xmas_smile:
​

 

[pattyyy]

Η αφήγησή σου τα έχει όλα! Ταξιδιωτικές πληροφορίες, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, ευχάριστη ροή! Ευχαριστούμε! Καλές γιορτές και σε εσένα!

 

[getxowoman]

Καλες γιορτες και επιβαλλεται να φας και αλλη μπανιτσα!:xmas_smile:

 

[Pandora]

Να περάσεις υπέροχα τις γιορτές :xmas_smile:
Θα σε περιμένουμε με το καλό να συνεχίσεις την ανταπόκριση, είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα μας περιγράφεις !

Υ.Γ. Η φωτο με την πίστα που χάνεται στην ομίχλη...πανέμορφη...