Dva Srca
Member
- Μηνύματα
- 558
- Likes
- 1.056
- Επόμενο Ταξίδι
- ΗΠΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Οπουδήποτε Πολυνησία
Μια μοναδική εβδομάδα, τρεις πόλεις, τρία clubs και πολλές συγκινήσεις
Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν ίσως η πιο έντονη από άποψη νυχτερινής ζωής για εμένα εδώ στη Βουλγαρία. Γενικά δε θα έλεγα ότι είμαι άνθρωπος που χρειάζεται ένα κλαμπ για να περάσει καλά κάπου, ούτε ότι αποτελεί η νυχτερινή ζωή σημαντικό παράγοντα για να επιλέξω αν θα επισκεφθώ ένα μέρος ή όχι. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν από τις πιο ευχάριστες και αξιομνημόνευτες κατά την παραμονή μου εδώ αλλά πιθανότατα και για όλη μου τη ζωή.
Όλα ξεκίνησαν το προηγούμενο Σάββατο, όπου ήμουν για ακόμη μία φορά καλεσμένος στο Πλόβντιβ. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς στην παρέα προστέθηκαν δύο... Βραζιλιάνες, η μία από τις οποίες δούλευε στην πόλη ως καθηγήτρια αγγλικών και η άλλη σε εθελοντικό πρόγραμμα στην Ουκρανία και είχε έρθει για επίσκεψη στη φίλη της. Οι κοπέλες από μόνες τους ήταν αρκετές για να μας διασκεδάσουν: ομιλητικότατες, φιλικές τόσο που με έκαναν να αισθανθώ ότι οι Έλληνες είναι Σκανδιναβοί μπροστά τους, σε άγγιζαν με το παραμικρό, μας αγκάλιαζαν κάθε μισή ώρα και γενικά μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν! Μαζευτήκαμε στο σπίτι ενός παιδιού από εκεί και ήπιαμε μπύρες για ζέσταμα, ενώ οι Βραζιλιάνες μας έμαθαν να χορεύουμε samba (δεν ήταν καν καλές, απ' ότι μας είπαν κι όμως ήταν εντυπωσιακό το θέαμα για εμάς). Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το rock μπαρ Νο Sense (για όσους ενδιαφέρονται κοντά στο τζαμί της πόλης στην πλατεία Dzumaya, στην οδό Evlogi Georgiev), με πολύ καλή ροκ και ποπ-ροκ μουσική από τα 80s μέχρι και σήμερα και κυρίως φοιτητόκοσμο. Είναι επίσης ένα από τα μαγαζιά που τυχαίνει (μάλλον λόγω θέσης) να συγκεντρώνει και πολλούς επισκέπτες, έτσι είδαμε καναν-δυο ακόμα Έλληνες και μερικούς άλλους τουρίστες να διασκεδάζουν ανάμεσα στα πλήθη. Τα μαγαζιά στο Πλόβντιβ δεν έχουν είσοδο συνήθως, να το τονίσω αυτό, ωστόσο είναι πολύ αυστηρά με την είσοδο ανηλίκων σε αυτά. Όλα έχουν φουσκωτούς στην πόρτα που ελέγχουν ταυτότητες ή διαβατήρια.
Η νύχτα κύλησε περίφημα και λίγο πριν το πρωί χωριστήκαμε και πήγαμε για ύπνο. Την επόμενη ημέρα παρέλαβα από το σταθμό της πόλης τις αγαπητές (και μέλη αυτού του φόρουμ) φίλες και συνταξιδιώτισσές μου και αναχωρήσαμε για Σμόλυαν. Τα κορίτσια είχαν έρθει μέσω Αλεξανδρούπολης και ήταν στην κυριολεξία πτώματα. Στο λεωφορείο, καθώς κατευθυνόμασταν στην πόλη, τις ρώτησα αν είχαν κανένα πλάνο για το τι θέλουν να δουν στο Σμόλυαν. Η απάντησή τους με έπιασε αδιάβαστο: "Πιστεύουμε ότι μας αξίζει μετά από τόση ταλαιπωρία να πάμε μέσα στις επόμενες μέρες να δούμε κάτι πολύ σημαντικό για εμάς... το στριπτιτζάδικο της πόλης!"
Προφανώς πίστευα ότι έκαναν πλάκα. Αμ δε. Την επόμενη κιόλας ημέρα, που γνώρισαν τους συναδέλφους μου, άρχισαν να συλλέγουν εθελοντές να μας ακολουθήσουν στο "sight-seeing" τους. Όταν το μεσημέρι της ίδιας ημέρας μας κάλεσε το αφεντικό μου για φαγητό, με σκοπό να τις γνωρίσει, και με ρώτησε τι σχέδια έχουμε για βόλτες και αξιοθέατα, σχεδόν πνίγηκα με τη σούπα μου
Τελικά τα πάντα οργανώθηκαν να βρεθήκαμε, δυο μέρες μετά, να πηγαίνουμε στο Playboy Club του Σμόλυαν (για όσους ενδιαφέρονται πάλι βρίσκεται σε ένα μικρό ύψωμα επί της λεωφόρου Balgariya, κοντά στην Postbank), παρέα με δύο φίλους και μια κοπέλα που δεν ήξερα, για την οποία όμως είχα ακούσει πολλά, κυρίως σχετικά με την αγάπη της για το χορό.
Να τονίσω εδώ ότι το Σμόλυαν είναι μια μικρή και αρκετά συντηρητική πόλη, οπότε μην περιμένετε ότι το στριπ μπαρ είχε το ίδιο μέγεθος ή την ίδια προκλητικότητα με άλλα αντίστοιχα της Σόφιας. Σε αυτό το μαγαζί υπήρχαν 2 αισθησιακές χορεύτριες, οι οποίες σε κανένα μέρος του προγράμματος δε γδύθηκαν 100% και μια άλλη κοπέλα με... όσο το δυνατόν πιο ελαφριά ενδυμασία, η οποία αναλάμβανε τις πιο "βρώμικες" δουλειές. Όλα όμως θύμιζαν περισσότερο κλαμπ παρά στριπτιτζάδικο, η μουσική ήταν πολύ καλή και το καλό ήταν ότι μπορούσες να χορέψεις με τις χορεύτριες, πράγμα που εκμεταλλεύτηκε αμέσως η κοπέλα που γνώρισα εκείνο το απόγευμα, η οποία ανέβηκε στη μπάρα και άρχισε να κάνει σόου μαζί με την επαγγελματία. Κάγκελο εγώ
Οι φίλες μου το διασκεδάζαν απόλυτα και, μόλις άρχισε να παίζει μουσική chalga (δικά μας λαϊκά/σκυλάδικα, πολύ κοντά στη σερβική turbo-folk) σηκώθηκαν κιόλας. Δεν έχασα κι εγώ καιρό φυσικά, εξάλλου ήταν Τρίτη βράδυ, το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο και μπορούσαμε να χορέψουμε όπως και όσο θέλαμε, χωρίς περιορισμούς. Αν και την επόμενη μέρα όλοι μας, εκτός από τις επισκέπτριες, δουλεύαμε, το διαλύσαμε μετά τις 3. Τρομερή βραδια, ειλικρινά δε την περίμενα τόσο διασκεδαστική, όταν ξεκίνησε.
Την επόμενη ημέρα οι κοπέλες επέστρεψαν στην Ελλάδα, έχοντας μείνει μόνο δυο μέρες στη Βουλγαρία (ας όψεται η καταραμένη εξεταστική) και εγώ συνέχισα να δουλεύω στην εταιρία, με το αφεντικό να επιτηρεί όλες τις ημέρες. Την Πέμπτη το απόγευμα δέχομαι ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο από τη Φιλιππούπολη: "Αύριο το βράδυ έχει καραόκε πάρτυ στο Πλόβντιβ, ΠΡΕΠΕΙ να έρθεις!". Εδώ λοιπόν πρέπει να σας αποκαλύψω ότι ακόμα κι αν κάποιες φορές δεν ψήνομαι για "πάρτυ", για "καραόκε πάρτυ" είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Είναι από τους αγαπημένους μου τρόπους διασκέδασης και, επειδή στην Ελλάδα ακόμα δεν είναι τόσο δημοφιλές, όταν βρίσκω την ευκαιρία το απολαμβάνω δεόντως. Αν και έπρεπε να φύγω απευθείας από τη δουλειά με την ψυχή στο στόμα για να πάρω το τελευταίο λεωφορείο για Πλόβντιβ, δέχτηκα μετά χαράς. Βρέθηκα έτσι την Παρασκευή να τα πίνω πάλι με μια παρέα για ζέσταμα, πριν πάμε στο κλαμπ όπου θα γινόταν το πάρτυ. Κατά τις 11 ήμασταν στο Club Marmalad (MARMALAD), ένα από τα αγαπημένα των νυχτόβιων πλασμάτων της πόλης, το οποίο στον πρώτο όροφο λειτουργεί ως κανονικό μπαρ/καφέ και στο υπόγειο κάθε μέρα έχει διαφορετικά events. Τις Παρασκευές, για παράδειγμα, έχει καραόκε πάρτυ, ενώ κάποιες μέρες καλεί συγκροτήματα, acts και γενικά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και δραστήριο μέρος. Εντυπωσιάστηκα απευθείας από τις φωνητικές επιδόσεις ορισμένων θαμώνων, οι οποίοι ερμήνευαν αρκετά δύσκολα τραγούδια με απόλυτη ευκολία. Χωρίς να το πολυσκεφτώ και βλέποντας τον κόσμο να μαζεύεται μπροστά από τη λίστα με τα ονόματα και τα τραγούδια που θα ερμηνεύονταν, πήρα δυο-τρία παιδιά και πήγαμε να δηλώσουμε συμμετοχές. Στο τέλος της νύχτας είχα τραγουδήσει μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό με αρκετά μεγάλη επιτυχία 4 διαφορετικά τραγούδια, ενώ σε ένα από αυτά κάναμε τέτοιο σόου, που καμια δεκαριά άτομα σηκώθηκαν στην πίστα, για να χορέψουν μαζί μας.
Με ελάχιστες ώρες ύπνου ξύπνησα το πρωί στο σπίτι ενός φίλου και ενημερώθηκα ότι έπρεπε να πάμε με τις Βραζιλιάνες στο σταθμό του τρένου, γιατί η μία έφευγε για Ουκρανία μέσω Σόφιας και έπρεπε να τη βοηθήσουμε. Πήγα στο σταθμό του τρένου, κλείσαμε το εισιτήριο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ελήφθη εντελώς αυθόρμητα και σχεδόν ταυτόχρονα από όλους μας η απόφαση: "Ας πάμε κι εμείς στη Σόφια!!!" Πήραμε έτσι πέντε άτομα το λεωφορείο και φτάσαμε στη βροχερή Σόφια, όπου καταβροχθίσαμε ό,τι σαβούρα υπήρχε (νηστικοί γαρ όλη μέρα) και περιμέναμε το τρένο που είχε ως τελικό προορισμό τη Μόσχα. Έτσι όπως μιλούσαμε και γελούσαμε, δεν ακούσαμε την ανακοίνωση ότι το τρένο θα αναχωρούσε 10 λεπτά νωρίτερα. Βγήκαμε στην αποβάθρα για να περπατήσουμε και να βρούμε το τρένο και το βλέπουμε σχεδόν έτοιμο για αναχώρηση. Αρχίζουμε να τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη, εγώ κουβαλώντας και μια δεκαπεντάκιλη βαλίτσα, να φωνάζουμε σε όποια γλώσσα ξέραμε "ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!!" Το τρένο είχε μόλις βάλει μπρος και ο οδηγός το σταμάτησε αμέσως. Η Βραζιλιάνα μας κοιτάει και μας λέει "δηλαδή παίζει να μη σας δω ποτέ ξανά και δε θα προλάβω καν να σας χαιρετήσω;" τη βοηθάω να ανέβει στο τρένο και ζούμε έναν από τους πιο κινηματογραφικούς χαιρετισμούς στη μέχρι τώρα ζωή μου, με τα χέρια μας ενωμένα εγώ έτοιμος να την αγκαλιάσω και οι άλλοι να περιμένουν από πίσω μου να κάνουν το ίδιο και ξαφνικά να νιώθω το τρένο κάτω από τα πόδια μου να κινείται και τον Ρώσο συνοδό να μου λέει "το τρένο φεύγει, κατέβα!" στα ρωσικά. Την άφησα και την είδαμε να απομακρύνεται με το κεφάλι της να εξέχει από την πόρτα κοιτώντας μας. Απίστευτα δυνατή και συγκινητική στιγμή, για περίπου ένα τέταρτο όσοι μείναμε πίσω νιώθαμε μουδιασμένοι και δε μπορούσαμε να μιλήσουμε.
Την υπόλοιπη βραδιά στη Σόφια την περάσαμε σε μια φοιτητικά εστία με φίλους του Βούλγαρου φίλου μας, οι οποίοι μας κέρασαν σπιτική ρακή, έψησαν λουκάνικα για εμάς και αργά το βράδυ, όταν οι περισσότεροι είχαν κοιμηθεί, ο ένας από αυτούς με μύησε σε ένα εθιστικότατο online βουλγαρικό παιχνίδι γνώσεων, το οποίο αν και στα βουλγαρικά μπορούσα εν μέρει να καταλάβω και να παίξω και, μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, δηλώνω εθισμένος! Ο στόχος του παιχνιδιού είναι με τις γνώσεις σου και παίζοντας ενάντια σε δύο άλλους παίκτες που είναι εκείνη τη στιγμή συνδεδεμένοι να κατακτήσεις όλο το χάρτη της Βουλγαρίας.
Την επόμενη μέρα, εντελώς άυπνος για σχεδόν 2 μέρες, έπρεπε να επιστρέψω στο Σμόλυαν. Δε θα σχολιάσω τίποτα περαιτέρω επί του θέματος, θα αρκεστώ να πω ότι απλά σχεδόν έχασα τη στάση μου επειδή κοιμόμουν και βρέθηκα κάπου άλλου Αλλά τέλος καλό όλα καλά.
Αυτή η εβδομάδα ήταν πολύ σημαντική για εμένα, όχι μόνο επειδή πέρασα αυθεντικά καλά, αλλά και επειδή έκανα πράγματα που σπάνια μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω στο καθημερινό μου περιβάλλον, γνωρίζοντας παράλληλα άτομα που δε θα μπορούσα να είχα αλλιώς γνωρίσει και βίωσα εμπειρίες αξέχαστες, όλα αυτά τόσο κοντά στην ίδια μου τη χώρα. Θα κλείσω αυτή την καταχώρηση με μια εξομολόγηση που μόνο ένας τραβελστορίτης μπορεί να κατανοήσει πλήρως: Οι Βραζιλιάνες με κάλεσαν στην Βραζιλία το καλοκαίρι και, από τη στιγμή που μου το είπαν αυτό, άρχισα να οργανώνω ήδη το μεθεπόμενό μου ταξίδι (το επόμενο είναι στη Γαλλία και έχει ήδη οργανωθεί). Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω τελικά λόγω οικονομικών περιορισμών να πάω, μου αρέσει κοιτώντας γύρω μου από το παράθυρο του γραφείου, έτσι όπως απλώνεται άγρια και ανεξέλεγκτη η γυμνή, μαύρη οροσειρά της Ροδόπης να φαντασιώνομαι ότι βολτάρω με ανοιχτό πουκάμισο, μαγιώ και ένα κοκτέιλ στο χέρι στην Copacabana.... Εγώ φταίω;
Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν ίσως η πιο έντονη από άποψη νυχτερινής ζωής για εμένα εδώ στη Βουλγαρία. Γενικά δε θα έλεγα ότι είμαι άνθρωπος που χρειάζεται ένα κλαμπ για να περάσει καλά κάπου, ούτε ότι αποτελεί η νυχτερινή ζωή σημαντικό παράγοντα για να επιλέξω αν θα επισκεφθώ ένα μέρος ή όχι. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν από τις πιο ευχάριστες και αξιομνημόνευτες κατά την παραμονή μου εδώ αλλά πιθανότατα και για όλη μου τη ζωή.
Όλα ξεκίνησαν το προηγούμενο Σάββατο, όπου ήμουν για ακόμη μία φορά καλεσμένος στο Πλόβντιβ. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς στην παρέα προστέθηκαν δύο... Βραζιλιάνες, η μία από τις οποίες δούλευε στην πόλη ως καθηγήτρια αγγλικών και η άλλη σε εθελοντικό πρόγραμμα στην Ουκρανία και είχε έρθει για επίσκεψη στη φίλη της. Οι κοπέλες από μόνες τους ήταν αρκετές για να μας διασκεδάσουν: ομιλητικότατες, φιλικές τόσο που με έκαναν να αισθανθώ ότι οι Έλληνες είναι Σκανδιναβοί μπροστά τους, σε άγγιζαν με το παραμικρό, μας αγκάλιαζαν κάθε μισή ώρα και γενικά μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν! Μαζευτήκαμε στο σπίτι ενός παιδιού από εκεί και ήπιαμε μπύρες για ζέσταμα, ενώ οι Βραζιλιάνες μας έμαθαν να χορεύουμε samba (δεν ήταν καν καλές, απ' ότι μας είπαν κι όμως ήταν εντυπωσιακό το θέαμα για εμάς). Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το rock μπαρ Νο Sense (για όσους ενδιαφέρονται κοντά στο τζαμί της πόλης στην πλατεία Dzumaya, στην οδό Evlogi Georgiev), με πολύ καλή ροκ και ποπ-ροκ μουσική από τα 80s μέχρι και σήμερα και κυρίως φοιτητόκοσμο. Είναι επίσης ένα από τα μαγαζιά που τυχαίνει (μάλλον λόγω θέσης) να συγκεντρώνει και πολλούς επισκέπτες, έτσι είδαμε καναν-δυο ακόμα Έλληνες και μερικούς άλλους τουρίστες να διασκεδάζουν ανάμεσα στα πλήθη. Τα μαγαζιά στο Πλόβντιβ δεν έχουν είσοδο συνήθως, να το τονίσω αυτό, ωστόσο είναι πολύ αυστηρά με την είσοδο ανηλίκων σε αυτά. Όλα έχουν φουσκωτούς στην πόρτα που ελέγχουν ταυτότητες ή διαβατήρια.
Η νύχτα κύλησε περίφημα και λίγο πριν το πρωί χωριστήκαμε και πήγαμε για ύπνο. Την επόμενη ημέρα παρέλαβα από το σταθμό της πόλης τις αγαπητές (και μέλη αυτού του φόρουμ) φίλες και συνταξιδιώτισσές μου και αναχωρήσαμε για Σμόλυαν. Τα κορίτσια είχαν έρθει μέσω Αλεξανδρούπολης και ήταν στην κυριολεξία πτώματα. Στο λεωφορείο, καθώς κατευθυνόμασταν στην πόλη, τις ρώτησα αν είχαν κανένα πλάνο για το τι θέλουν να δουν στο Σμόλυαν. Η απάντησή τους με έπιασε αδιάβαστο: "Πιστεύουμε ότι μας αξίζει μετά από τόση ταλαιπωρία να πάμε μέσα στις επόμενες μέρες να δούμε κάτι πολύ σημαντικό για εμάς... το στριπτιτζάδικο της πόλης!"
Προφανώς πίστευα ότι έκαναν πλάκα. Αμ δε. Την επόμενη κιόλας ημέρα, που γνώρισαν τους συναδέλφους μου, άρχισαν να συλλέγουν εθελοντές να μας ακολουθήσουν στο "sight-seeing" τους. Όταν το μεσημέρι της ίδιας ημέρας μας κάλεσε το αφεντικό μου για φαγητό, με σκοπό να τις γνωρίσει, και με ρώτησε τι σχέδια έχουμε για βόλτες και αξιοθέατα, σχεδόν πνίγηκα με τη σούπα μου
Τελικά τα πάντα οργανώθηκαν να βρεθήκαμε, δυο μέρες μετά, να πηγαίνουμε στο Playboy Club του Σμόλυαν (για όσους ενδιαφέρονται πάλι βρίσκεται σε ένα μικρό ύψωμα επί της λεωφόρου Balgariya, κοντά στην Postbank), παρέα με δύο φίλους και μια κοπέλα που δεν ήξερα, για την οποία όμως είχα ακούσει πολλά, κυρίως σχετικά με την αγάπη της για το χορό. Να τονίσω εδώ ότι το Σμόλυαν είναι μια μικρή και αρκετά συντηρητική πόλη, οπότε μην περιμένετε ότι το στριπ μπαρ είχε το ίδιο μέγεθος ή την ίδια προκλητικότητα με άλλα αντίστοιχα της Σόφιας. Σε αυτό το μαγαζί υπήρχαν 2 αισθησιακές χορεύτριες, οι οποίες σε κανένα μέρος του προγράμματος δε γδύθηκαν 100% και μια άλλη κοπέλα με... όσο το δυνατόν πιο ελαφριά ενδυμασία, η οποία αναλάμβανε τις πιο "βρώμικες" δουλειές. Όλα όμως θύμιζαν περισσότερο κλαμπ παρά στριπτιτζάδικο, η μουσική ήταν πολύ καλή και το καλό ήταν ότι μπορούσες να χορέψεις με τις χορεύτριες, πράγμα που εκμεταλλεύτηκε αμέσως η κοπέλα που γνώρισα εκείνο το απόγευμα, η οποία ανέβηκε στη μπάρα και άρχισε να κάνει σόου μαζί με την επαγγελματία. Κάγκελο εγώ
Οι φίλες μου το διασκεδάζαν απόλυτα και, μόλις άρχισε να παίζει μουσική chalga (δικά μας λαϊκά/σκυλάδικα, πολύ κοντά στη σερβική turbo-folk) σηκώθηκαν κιόλας. Δεν έχασα κι εγώ καιρό φυσικά, εξάλλου ήταν Τρίτη βράδυ, το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο και μπορούσαμε να χορέψουμε όπως και όσο θέλαμε, χωρίς περιορισμούς. Αν και την επόμενη μέρα όλοι μας, εκτός από τις επισκέπτριες, δουλεύαμε, το διαλύσαμε μετά τις 3. Τρομερή βραδια, ειλικρινά δε την περίμενα τόσο διασκεδαστική, όταν ξεκίνησε. Την επόμενη ημέρα οι κοπέλες επέστρεψαν στην Ελλάδα, έχοντας μείνει μόνο δυο μέρες στη Βουλγαρία (ας όψεται η καταραμένη εξεταστική) και εγώ συνέχισα να δουλεύω στην εταιρία, με το αφεντικό να επιτηρεί όλες τις ημέρες. Την Πέμπτη το απόγευμα δέχομαι ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο από τη Φιλιππούπολη: "Αύριο το βράδυ έχει καραόκε πάρτυ στο Πλόβντιβ, ΠΡΕΠΕΙ να έρθεις!". Εδώ λοιπόν πρέπει να σας αποκαλύψω ότι ακόμα κι αν κάποιες φορές δεν ψήνομαι για "πάρτυ", για "καραόκε πάρτυ" είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Είναι από τους αγαπημένους μου τρόπους διασκέδασης και, επειδή στην Ελλάδα ακόμα δεν είναι τόσο δημοφιλές, όταν βρίσκω την ευκαιρία το απολαμβάνω δεόντως. Αν και έπρεπε να φύγω απευθείας από τη δουλειά με την ψυχή στο στόμα για να πάρω το τελευταίο λεωφορείο για Πλόβντιβ, δέχτηκα μετά χαράς. Βρέθηκα έτσι την Παρασκευή να τα πίνω πάλι με μια παρέα για ζέσταμα, πριν πάμε στο κλαμπ όπου θα γινόταν το πάρτυ. Κατά τις 11 ήμασταν στο Club Marmalad (MARMALAD), ένα από τα αγαπημένα των νυχτόβιων πλασμάτων της πόλης, το οποίο στον πρώτο όροφο λειτουργεί ως κανονικό μπαρ/καφέ και στο υπόγειο κάθε μέρα έχει διαφορετικά events. Τις Παρασκευές, για παράδειγμα, έχει καραόκε πάρτυ, ενώ κάποιες μέρες καλεί συγκροτήματα, acts και γενικά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και δραστήριο μέρος. Εντυπωσιάστηκα απευθείας από τις φωνητικές επιδόσεις ορισμένων θαμώνων, οι οποίοι ερμήνευαν αρκετά δύσκολα τραγούδια με απόλυτη ευκολία. Χωρίς να το πολυσκεφτώ και βλέποντας τον κόσμο να μαζεύεται μπροστά από τη λίστα με τα ονόματα και τα τραγούδια που θα ερμηνεύονταν, πήρα δυο-τρία παιδιά και πήγαμε να δηλώσουμε συμμετοχές. Στο τέλος της νύχτας είχα τραγουδήσει μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό με αρκετά μεγάλη επιτυχία 4 διαφορετικά τραγούδια, ενώ σε ένα από αυτά κάναμε τέτοιο σόου, που καμια δεκαριά άτομα σηκώθηκαν στην πίστα, για να χορέψουν μαζί μας.
Με ελάχιστες ώρες ύπνου ξύπνησα το πρωί στο σπίτι ενός φίλου και ενημερώθηκα ότι έπρεπε να πάμε με τις Βραζιλιάνες στο σταθμό του τρένου, γιατί η μία έφευγε για Ουκρανία μέσω Σόφιας και έπρεπε να τη βοηθήσουμε. Πήγα στο σταθμό του τρένου, κλείσαμε το εισιτήριο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ελήφθη εντελώς αυθόρμητα και σχεδόν ταυτόχρονα από όλους μας η απόφαση: "Ας πάμε κι εμείς στη Σόφια!!!" Πήραμε έτσι πέντε άτομα το λεωφορείο και φτάσαμε στη βροχερή Σόφια, όπου καταβροχθίσαμε ό,τι σαβούρα υπήρχε (νηστικοί γαρ όλη μέρα) και περιμέναμε το τρένο που είχε ως τελικό προορισμό τη Μόσχα. Έτσι όπως μιλούσαμε και γελούσαμε, δεν ακούσαμε την ανακοίνωση ότι το τρένο θα αναχωρούσε 10 λεπτά νωρίτερα. Βγήκαμε στην αποβάθρα για να περπατήσουμε και να βρούμε το τρένο και το βλέπουμε σχεδόν έτοιμο για αναχώρηση. Αρχίζουμε να τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη, εγώ κουβαλώντας και μια δεκαπεντάκιλη βαλίτσα, να φωνάζουμε σε όποια γλώσσα ξέραμε "ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!!" Το τρένο είχε μόλις βάλει μπρος και ο οδηγός το σταμάτησε αμέσως. Η Βραζιλιάνα μας κοιτάει και μας λέει "δηλαδή παίζει να μη σας δω ποτέ ξανά και δε θα προλάβω καν να σας χαιρετήσω;" τη βοηθάω να ανέβει στο τρένο και ζούμε έναν από τους πιο κινηματογραφικούς χαιρετισμούς στη μέχρι τώρα ζωή μου, με τα χέρια μας ενωμένα εγώ έτοιμος να την αγκαλιάσω και οι άλλοι να περιμένουν από πίσω μου να κάνουν το ίδιο και ξαφνικά να νιώθω το τρένο κάτω από τα πόδια μου να κινείται και τον Ρώσο συνοδό να μου λέει "το τρένο φεύγει, κατέβα!" στα ρωσικά. Την άφησα και την είδαμε να απομακρύνεται με το κεφάλι της να εξέχει από την πόρτα κοιτώντας μας. Απίστευτα δυνατή και συγκινητική στιγμή, για περίπου ένα τέταρτο όσοι μείναμε πίσω νιώθαμε μουδιασμένοι και δε μπορούσαμε να μιλήσουμε.
Την υπόλοιπη βραδιά στη Σόφια την περάσαμε σε μια φοιτητικά εστία με φίλους του Βούλγαρου φίλου μας, οι οποίοι μας κέρασαν σπιτική ρακή, έψησαν λουκάνικα για εμάς και αργά το βράδυ, όταν οι περισσότεροι είχαν κοιμηθεί, ο ένας από αυτούς με μύησε σε ένα εθιστικότατο online βουλγαρικό παιχνίδι γνώσεων, το οποίο αν και στα βουλγαρικά μπορούσα εν μέρει να καταλάβω και να παίξω και, μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, δηλώνω εθισμένος! Ο στόχος του παιχνιδιού είναι με τις γνώσεις σου και παίζοντας ενάντια σε δύο άλλους παίκτες που είναι εκείνη τη στιγμή συνδεδεμένοι να κατακτήσεις όλο το χάρτη της Βουλγαρίας.
Την επόμενη μέρα, εντελώς άυπνος για σχεδόν 2 μέρες, έπρεπε να επιστρέψω στο Σμόλυαν. Δε θα σχολιάσω τίποτα περαιτέρω επί του θέματος, θα αρκεστώ να πω ότι απλά σχεδόν έχασα τη στάση μου επειδή κοιμόμουν και βρέθηκα κάπου άλλου
Αλλά τέλος καλό όλα καλά. Αυτή η εβδομάδα ήταν πολύ σημαντική για εμένα, όχι μόνο επειδή πέρασα αυθεντικά καλά, αλλά και επειδή έκανα πράγματα που σπάνια μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω στο καθημερινό μου περιβάλλον, γνωρίζοντας παράλληλα άτομα που δε θα μπορούσα να είχα αλλιώς γνωρίσει και βίωσα εμπειρίες αξέχαστες, όλα αυτά τόσο κοντά στην ίδια μου τη χώρα. Θα κλείσω αυτή την καταχώρηση με μια εξομολόγηση που μόνο ένας τραβελστορίτης μπορεί να κατανοήσει πλήρως: Οι Βραζιλιάνες με κάλεσαν στην Βραζιλία το καλοκαίρι και, από τη στιγμή που μου το είπαν αυτό, άρχισα να οργανώνω ήδη το μεθεπόμενό μου ταξίδι (το επόμενο είναι στη Γαλλία και έχει ήδη οργανωθεί). Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω τελικά λόγω οικονομικών περιορισμών να πάω, μου αρέσει κοιτώντας γύρω μου από το παράθυρο του γραφείου, έτσι όπως απλώνεται άγρια και ανεξέλεγκτη η γυμνή, μαύρη οροσειρά της Ροδόπης να φαντασιώνομαι ότι βολτάρω με ανοιχτό πουκάμισο, μαγιώ και ένα κοκτέιλ στο χέρι στην Copacabana.... Εγώ φταίω;
