ΗΠΑ Η δικιά σου κοντινή Αμερική

[gmavro75]

Την έπιασα λίγο αργά την ιστορία σου και έχω κολλήσει στο σημείο με τη Ν. Ορλεάνη! Πολύ ωραία περιγραφή για μια πόλη που θέλω πολύ να επισκεφτώ! Ένα παράπονο μόνο: ούτε μία φωτό του Μισισσίπη;

Γεια σου Underwater... η Νεα Ορλεάνη απλά δε παίζεται! Σου εύχομαι να πας σύντομα... όσο για την φωτό του Μισισσίπι διορθώνω...

 

[Nedelja]

Βρε παιδιά τα 2 πρώτα κομμάτια της ιστορίας εμφανίζονται και σε εσάς σε διπλά ποστ; ή έχω χαζέψει από τη ζέστη; (να σημειώσω δεν έχω πιει τίποτα...).
Η ιστορία συνεχίζει πάντως με φοβερό ενδιαφέρον...
Α και τα πλάγια γράμματα και σε αυτή την ιστορία τα αγαπημένα μου....

 

[getxowoman]

Βρε παιδιά τα 2 πρώτα κομμάτια της ιστορίας εμφανίζονται και σε εσάς σε διπλά ποστ; ή έχω χαζέψει από τη ζέστη; (να σημειώσω δεν έχω πιει τίποτα...).
Η ιστορία συνεχίζει πάντως με φοβερό ενδιαφέρον...
Α και τα πλάγια γράμματα και σε αυτή την ιστορία τα αγαπημένα μου....

Οντως εμφανιζονται, η μονη διαφορα ειναι η προσθεση των φωτογραφιων, θα διορθωθει οταν τελιωσει η ιστορια.

 

[Eftichia]

Εξαιρετικό το ταξίδι και η ιστορία!!!!!!
(φυσικά ,δεν περίμενα κάτι λιγότερο)

 

[gmavro75]

5. Νεβάδα: The Sin City…

Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε.
Θα πιώ το ποτό μου με την ησυχία μου και μετά θα φύγω, τι θα πει «κλείνει το μαγαζί»;

15 & 16/4/2011
Las Vegas (Nevada)

Αν είναι να πας οδικώς στο Las Vegas πρέπει να φτάσεις μετά τη δύση του ηλίου. Η πρώτη εικόνα που θα πάρεις από την πόλη πρέπει να είναι νυχτερινή. Μια πόλη με δισεκατομμύρια λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, κάτι μεταξύ γαλαξία και Luna Park, απλωμένη στην επίπεδη έρημο που την περιβάλει μια φωτεινή πληγή στο πηχτό σκοτάδι! Τα χιλιόμετρα τρέχουν κάτω από τις ρόδες, στο cd-player το viva Las Vegas από ΖΖ-Top το υπέρλαμπρο μπουρδέλο διογκώνεται και ετοιμάζεται να μας καταπιεί… και ξαφνικά, σχεδόν όσο ξαφνικά τo αντικρίσαμε, βρεθήκαμε μέσα του, στη λεωφόρο Las Vegas με πρώτο μεγαλειώδες ξενοδοχείο στο δρόμο μας το Stratosphere... κατεβαίνοντας τη λεωφόρο, γίνεσαι μέρος ενός αδιάκοπου και αναίτιου πάρτι που ξεχύνεται στους δρόμους, ανάμεσα σε κάμπριο λιμουζίνες, ποτάμια κόσμου και κοσμάκη, εξωγήινες ενδυμασίες, μουσικές, θορύβους, κορναρίσματα, φώτα νέον, φουσκωτούς, ξεφούσκωτους, γκόμενες πλαστικές, το πύργο του Άιφελ, και κάτι πυραμίδες πιο κει, ταπεινά εκκλησάκια για γάμους express, σιντριβάνια να χορεύουν σε ύψος δεκάδων μέτρων, τριπαρισμένους αταξίδευτους… η ψυχολογία σου, ειδικά αν έχεις περάσει μια βδομάδα στις ερημιές της Αμερικάνικης επαρχίας του Νότου, τα παίζει… Μιας και στο Las Vegas φτάσαμε μια νύχτα πιο νωρίς και δωμάτιο είχαμε κλείσει για την επόμενη στο MGM grand, ψάξαμε αρχικά για ένα δωμάτιο να παρκάρουμε για τη νύχτα, να παρατήσουμε αυτοκίνητο και πράγματα, και να βγούμε βόλτα. Βρήκαμε αυτό που ψάχναμε σε ένα Motel6 για 80$ το τρίκλινο. Μόλις λίγα μέτρα πιο κει από το μεγαλειώδες MGM Grand Hotel (το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου λένε), και από την απαστράπτουσα λεωφόρο, το σκηνικό άλλαζε άρδην! Σκοτάδι, άστεγοι, πουτάνες και τζάνκια, ζητιάνοι, μεθυσμένοι, σπίτια χαμηλά, φάτσες ύποπτες που κοιτούν καχύποπτα… τόσο φώς στη λεωφόρο δε μπορεί παρά να δημιουργεί μια τεράστια σκιά… Και φυσικά μιας και η πλειοψηφία των επισκεπτών της αμαρτωλής πόλης επιλέγουν να μείνουν σε ένα από τα διάσημά της και πιο ακριβά ξενοδοχεία-πολιτείες (Luxor, MGM Grand, New York-New York, Paris, Bellagio, Venetian, Caesars, Flamingo, Circus-Circus, Stratosphere και πολλά-πολλά άλλα… ) το Motel 6 ήταν γεμάτο με -πώς να το πούμε…- πιο μπασκλάς πελατεία όπως για παράδειγμα έγχρωμοι γκάνγκστα και πορτορικανοί σφίχτες με ουλές στο πρόσωπο και οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια και γυναίκες ασορτί αξεσουάρ, που μιλάγανε δυνατά, τόσο δυνατά που ήταν δύσκολο να ξεχωρίζεις αν συζητάνε η τσακώνονται. Ναι, λίγα μέτρα μόνο πιο κει από την ξέφρενη λεωφόρο. Ό,τι έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια στις ταινίες και τα σίριαλ για το λαμπερό Las Vegas αφορά την Las Vegas Boulevard ή αλλιώς “the Strip” και μόνο, μια λεωφόρο δηλαδή μήκους 6,5 χιλιομέτρων στις δυο όχθες της οποίας έχει χτιστεί η σύγχρονη Βαβέλ. Πίσω από τα τεράστια ξενοδοχεία όμως, ξεχρεώνεται τη δανεισμένη λάμψη της λεωφόρου και στοιβάζεται πρόχειρα και ασφυκτικά το παραπροϊόν του Αμερικάνικου ονείρου.
Αν και η πόλη ιδρύθηκε το 1905, η σημερινή της μορφή είναι το όνειρο του οραματιστή αρχιμαφιόζου Bugsy Siegel, ο οποίος κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’40 θέλοντας να εκμεταλλευτεί το ότι ο τζόγος ήταν νόμιμος στην πολιτεία έχτισε «επενδύοντας» χρήμα της μαφίας το περίφημο Flamingo Hotel, όνομα που το εμπνεύστηκε από το χαϊδευτικό της γκόμενάς του Βιρτζίνια Χιλ , η οποία είχε μακριά και λεπτά πόδια… σα φλαμίνγκο. Το κόστος ολοκλήρωσης του έργου όμως ξεπέρασε τον προϋπολογισμό πάνω από δέκα φορές και έτσι λίγο καιρό μετά τα εγκαίνια του «πολυτελέστερου ξενοδοχείου στο κόσμο» όπως το είχε διαφημίσει, δολοφονήθηκε από τη συμμορία του. Φυσικά η μαφία εκμεταλλεύτηκε την παραοικονομία του Vegas στο έπακρο στα χρόνια που ακολούθησαν, και ακόμα και σήμερα αρκεί μια βόλτα για να καταλάβεις ότι στο Vegas βασιλεύει η πορνεία, τα ναρκωτικά και ο τζόγος είναι η βασική οικονομία της πόλης.
Ώρα για βόλτα όμως στη λαμπερή πλευρά της πόλης. Τα θεματικά ξενοδοχεία είναι και το βασικό της αξιοθέατο. Όταν μιλάμε για ξενοδοχεία βέβαια, μη φανταστείτε κτήριο με δωμάτια, αλλά μια έκταση που διαθέτει μαγαζιά, συναυλιακούς χώρους (χωρητικότητας δεκάδων χιλιάδων) φυσικά casino ακόμα και τρενάκια, λίμνες… η αρχιτεκτονική τους και η εσωτερική διακόσμηση σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω, ακόμα και στους κλειστούς χώρους, αφού περπατάς σε καλντερίμια, που δεξιά-αριστερά μπορεί να έχουν παγκάκια και φώτα δρόμου ενώ από πάνω από το κεφάλι σου κρέμεται ένας καταγάλανος ουρανός, με λίγα λευκά συννεφάκια φυσικά ζωγραφιά σε θολωτό ταβάνι.
Ξεκινάμε με το MGM Grand που θεωρείται το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου με περίπου 5.000 δωμάτια. Σε ένα από αυτά μείναμε και εμείς το δεύτερο βράδυ μας στο Vegas. Ανήκει στην γνωστή εταιρεία παραγωγής ταινιών Metro Goldwyn Mayer και σήμα κατατεθέν είναι τα λιοντάρια που βρίσκονται σε αγάλματα εκτός και ζωντανά εντός του hotel. Εκεί είδαμε και την καταπληκτική παράσταση Ka από Cirque du Soleil, με εντυπωσιακά σκηνικά και τους παγκοσμίου φήμης ακροβάτες- χορευτές…

Το New York-New York έχει εξωτερικά τους ουρανοξύστες του Manhattan και εσωτερικό που θυμίζει τους δρόμους και τις συνοικίες του Manhattan, μπορείς να γευθείς γνήσια Νεοϋορκέζικα πιάτα όπως Pizza και πρέτσελ, αλλά κυρίως να κάνεις μια βόλτα με το φοβερό και τρομερό roller coaster το τρενάκι που σε γυρνάει ανάποδα. Αν είναι να την κάνετε αυτή τη ρημάδα τη βόλτα να το σκεφτείτε καλά γιατί μετά την αναχώρηση είσαστε καταδικασμένοι να το ζήσετε… αν το αποφασίσετε, να κάτσετε στο πιο μπροστά βαγόνι. Θα χεστείτε που θα χεστείτε, τουλάχιστον ας τα δείτε όλα. Αυτό κάναμε εμείς τουλάχιστον.

Στο Bellagio μπορείτε να χαζέψετε το σόου με το σιντριβάνι του, όπου πίδακες νερού ύψους 40 μέτρων χορεύουν συνοδεύοντας κομμάτια κλασσικής και ποπ μουσικής. Η λίμνη δε, παραπέμπει στην ομώνυμη ρομαντική πόλης που βρίσκεται στις όχθες της Κόμο στη βόρεια Ιταλία…

Το Paris-Paris έχει έναν Πύργο του Άιφελ απέξω ύψους 165 μέτρων δηλαδή το μισό του κανονικού, και την πρόσοψη από το μουσείου του Λούβρου και μια αψίδα του Θριάμβου, ενώ μέσα έχασα εκατό δολάρια στη ρουλέτα μέσα σε πέντε λεπτά και δεν έκατσα πολύ για να σας πω τι έχει. Επίσης αυτά από τζόγο, πρώτη μου φορά σε καζίνο, δε ξανατράβηξα ούτε κουλοχέρη, ούτως ή άλλως δε το έχω και πολύ…

Περνώντας την Fontana di Trevi (όχι δε πήγαμε Ρώμη, απλά η διάσημη σύνθεση με το γλυπτό του Ποσειδώνα ανάμεσα στους Τρίτωνες έχει στηθεί για το Caesars Hotel σχεδόν σε φυσικό μέγεθος) φτάνεις στο Venetian όπου φυσικά το πιο χαρακτηριστικό του αξιοθέατο είναι τα κανάλια και οι γόνδολες μέσα στο ξενοδοχείο και μάλιστα στον πρώτο όροφο (ούτε καν στο ισόγειο). Και όταν λέμε γόνδολες εννοούμε σε φυσικό μέγεθος με γονδολιέρηδες που σε παίρνουν αν θες και σε πάνε βαρκάδα και τραγουδάνε κιόλας. Χαριτωμένο. Και γεφυράκια αναγεννησιακού στυλ έχει, και βαμμένο ταβάνι σε καταγάλανο ουράνιο, αυθεντικές Ιταλικές τζελατερίες, αγάλματα που είναι άνθρωποι που κάνουν τα αγάλματα, πάρα πολύ ωραία!

Αν θέλετε να πάλι ένα πάρκο με τραινάκια που σας γυρνάνε ανάποδα και τα μέσα έξω, και γύρω-γύρω όλοι, και καράβια που τουμπάρουν και όλα αυτά, κατευθυνθείτε στο Circus-Circus, ενώ για ένα μπάτζιν τζάμπινγκ από τα εκατόν τόσα μέτρα και άλλες δραστηριότητες που τεστάρουν την ακροφοβία σας υπάρχει το Stratosphere στο βόρειο άκρο της λεωφόρου. Είναι και το Luxor στο νότιο άκρο της λεωφόρου με τις αιγυπτιακές του πυραμίδες και τη Σφήκα όπου αν δεν έχετε πάρει αρκετή δόση αρτιφίσιαλ μαγείας από την πόλη την ίδια, φιλοξενεί μόνιμο σόου του διάσημου μάγου Chris Angel.
Εκτός από βόλτες, τζόγο, σίγουρα μια επίσκεψη σε ένα από τα σόου (προτείνεται πάντως κάποια από τις παραστάσεις του Cirque du Soleil και Hotel seeing το άλλο που πρέπει να κάνετε στο Vegas είναι να ψωνίσετε. Όχι όμως στην πανάκριβη αγορά που έχει η πόλη, αλλά στα mall που βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα εκτός. Υπάρχει ένα στοκάδικο στη Νότια έξοδο αμέσως μετά το αεροδρόμιο, και κάποια άλλα στη βόρεια. Οι τιμές και οι προσφορές τα σπάνε, και επειδή η φτήνια τρώει το παρά, ετοιμαστείτε να τα σκάσετε χοντρά, από την άλλη δε θα ξαναχρειαστείτε shopping για χρόνια παρά μόνο για ψυχολογικούς λόγους.
Κάπως έτσι περάσαμε δυο βράδια και μια μέρα στο Vegas. Αν δεν είσαι βαθύτατα διψασμένος για κραιπάλες και πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως, ή αν δεν έχεις κάνει τάμα να μπεις σε όλα τα ξενοδοχεία, δυο νύχτες και μια μέρα φτάνουν για να πάρεις γραμμή τι παίζει εκεί πέρα...
Την επόμενη, στις 17/4, αφήσαμε πίσω μας το δονούμενο Vegas νωρίς το πρωί και βάλαμε πλώρη για Καλιφόρνια. Όχι από τον εύκολο δρόμο όμως…

 

[KIKI]

οπως πάντα ωραιος και στις επιλογές ταξιδιών και στις περιγραφες σου !!
Μπραβο !
Με ξεσήκωσες με την ιστορια σου για το Περού και πήγα τώρα μου ανάβεις φωτιές γιατι μου
περιγραφεις το ταξιδι -ονειρο μου ....
Αντε και στα δικά μου και γρήγορα ...

 

[gmavro75]

Οντως εμφανιζονται, η μονη διαφορα ειναι η προσθεση των φωτογραφιων, θα διορθωθει οταν τελιωσει η ιστορια.

Oh yes... μια αποτυχημένη προσπάθεια να προσθέσω φωτογραφίες σε κείμενο στο οποίο δε μπορούσα να κάνω επεξεργασία πια...

...ούτε εγώ είχα πιεί τίποτα ;-)

 

[gmavro75]

Μερικές φωτογραφίες ακόμα από διαδρομές...

 

[gmavro75]

6. Καλιφόρνια National Parks: “Good Bye Death Valley”

Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία…

17/4/2011
Las Vegas-Death Valley NP-Visalia (California) (760 Km, 8,5h drive)

Αν θες να ακολουθήσεις τα χνάρια του θρυλικού καραβανιού των 49ers που πρώτοι (από τους αποίκους) διέχυσαν την κοιλάδα το 1849, πρέπει να την περάσεις από το δρόμο 190, μια ευθεία με αντολικοδυτικό προσανατολισμό, που τέμνει οριζόντια την έρημο κάπου στη μέση της. 200 km βόρεια του Vegas στη Nevada, βρίσκεται μια μικρή αδιάφορη πόλη το Beatty τελευταίος σταθμός για βενζίνη και ξεμούδιασμα πριν στρίψεις αριστερά προς τα εκεί που οι πινακίδες δείχνουν το δρόμο για τη Death Valley. Η θερμοκρασία ανεβαίνει μέσα στην έρημο και σε λίγο εκεί στα σύνορα της Νεβάδα με την Καλιφόρνια σε καλωσορίζει μια από τις πιο αφιλόξενες εκτάσεις του πλανήτη, το πιο χαμηλό σε υψόμετρο (86 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας), το πιο ξηρό και το πιο ζεστό πεδίο της Βόρειας Αμερικής. Με καταγεγραμμένες θερμοκρασίες που φτάνουν τους 58ο C θα έπρεπε να νοιώθουμε τυχεροί που εκείνη τη μέρα είχε μόλις… 37ο.
Α! ναι… ποιοι είναι οι 49ers;
Κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 ας πούμε) ανακαλύφθηκαν τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού στην Καλιφόρνια, στο Sutter’s Mill, κοντά στο σημερινό Sacramento, πράγμα που είχε ως φυσικό επακόλουθο ολόκληρα χωριά να μαζεύουν τα υπάρχοντά τους από όλη την Αμερική και να κατευθύνονται σε καραβάνια προς τη γη της επαγγελίας, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Μαζεύονταν λοιπόν στο Salt Lake City της Utah, κάνανε τις απαραίτητες προετοιμασίες για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι των 1000 χλμ προς τη δύση, αρχικά μέσα από την έρημο της βόρειας Νεβάδα και στη συνέχεια πάνω από τη ραχοκοκαλιά της Sierra Nevada, της οροσειράς δηλαδή που υψώνεται σα τοίχος κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Καλιφόρνια με την υπόλοιπη Αμερική. Η διάβαση του βουνού έπρεπε να γίνεται καλοκαιρινούς μήνες μόνο (ακόμα και σήμερα, δεν είναι δυνατόν να διασχίσεις τη Sierra εκτός από Καλοκαίρι μιας και από τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι το Μάιο, όλα τα περάσματα είναι κλειστά λόγω χιονιού), και αν κάποιο καραβάνι δεν προλάβαινε να βρεθεί στους πρόποδες του όρους τους Καλοκαιρινούς μήνες ήταν αναγκασμένο να περιμένει το επόμενο Καλοκαίρι εκτός κι αν ήθελε να έχει το τραγική κατάληξη των Donner Party, το καραβάνι που παγιδεύτηκε στο βουνό δυο χρόνια πριν, αποδεκατίστηκε, και μόνο λίγοι κατάφεραν να επιβιώσουν καταφεύγοντας στο κανιβαλισμό των νεκρών συνοδοιπόρων τους για ολόκληρους μήνες. Από την άλλη, για τους φτωχούς επίδοξους χρυσοθήρες παραμονή ενός χρόνου σε άλλη πόλη, σήμαινε πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης, και φυσικά χαμένες ευκαιρίες για καλό πόστο για κοσκίνισμα στις όχθες των χρυσοφόρων ποταμιών. Ένα τέτοιο καραβάνι ήταν και οι 49ers που κόλλησαν στο Salt Lake City το 1849… τον Οκτώβριο λοιπόν έφτασε στα αφτιά τους ο θρύλος για ένα παλιό Ισπανικό μονοπάτι, που περνούσε την Sierra Nevada από το Νότιο άκρο της, και μόνο ένας άνθρωπος υπήρχε στην πόλη που γνώριζε τις αχαρτογράφητες εκτάσεις, ο φιλόδοξος και πρωτοπόρος Jefferson Hunt. Το καραβάνι ξεκίνησε με οδηγό τον Hunt το ακόμα πιο μακρύ αλλά λιγότερο επικίνδυνο ταξίδι τους με κατεύθυνση Νότια προς τα σύνορα της Utah με την Arizona, και στη συνέχεια μέχρι εκεί που μετά από χρόνια θα χτιζότανε το Las Vegas, εκεί θα έκανε δυτικά προς Καλιφόρνια, θα πέρναγε Νότια της Sierra Nevada εκεί που σήμερα βρίσκεται το Bakersfield, και μετά θα ανέβαινε βόρεια προς το Sacramento… κάπου 1800 χλμ δηλαδή με μουλάρια και άμαξες… Όμως, ο μεθοδικός και συγκρατημένος χαρακτήρας του Hunt και ο αργός ρυθμός του, ήρθε σε αντίθεση με το νευρικό και ανυπόμονο χαρακτήρα του χρυσοθήρα. Έτσι, σε μια στάση του καραβανιού στο Enterprise της Νότιας Utah, εμφανίστηκε ένας μυστήριος τύπος με έναν πρόχειρο χάρτη που εμφάνιζε ένα πέρασμα με όνομα «Walker Pass» από το οποίο το καραβάνι θα έκοβε δρόμο, μάλλον επρόκειτο για έναν ικανότατο και πειστικότατο απατεώνα που τους πούλησε μια απλή ζωγραφιά… Ένα μεγάλος μέρος από το καραβάνι αποφάσισε να ακολουθήσει τις συμβουλές του άγνωστου άντρα, αποσχίστηκαν από την ομάδα του Hunt και πήραν το δικό τους δρόμο… Στην κοιλάδα έφτασαν μετά από δυο μήνες, Χριστούγεννα του 1849, ήδη ταλαιπωρημένοι και αδύναμοι… Η ιστορία τους από εκεί και πέρα αναφέρεται μέχρι σήμερα ως παράδειγμα ανθρώπινου πόνου και μαρτυρίου. Πέρασαν πάνω από τέσσερις μήνες περιπλανώμενοι στην κοιλάδα προσπαθώντας να βρουν διέξοδο προς τη δύση πάνω από τα βουνά, σφάγιασαν όλα τους τα ζώα για τροφή και έσπασαν τα κάρα για καύσιμη ύλη, πολλές ζωές χάθηκαν και ο μύθος λέει ότι μόλις οι επιζήσαντες βρήκαν το μονοπάτι που τους έβγαζε έξω από την κοιλάδα, κάποιος γύρισε και είπε την ιστορική φράση «Good Bye Death Valley» βαφτίζοντας έτσι το πεδίο του μαρτυρίου τους με το όνομα που είναι γνωστή σήμερα… Για την ιστορία, η άλλη ομάδα που έμεινε με τον Hunt, έφτασε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά κανείς δε μιλάει για αυτούς…

Σε εμάς μας πήρε περίπου 3 ώρες να διασχίσουμε την κοιλάδα, η έρημος και το σεληνιακό της τοπίο πότισε το μυαλό μας, είχε περάσει πάνω από ώρα που δεν είχαμε συναντήσει αυτοκίνητο, παρατεταμένες σιωπές ταξίδευαν τον καθένα μας σε άλλες σκέψεις… ώσπου σταματήσαμε για κατουρ.. εεε για ξεμούδιασμα. Δεν είχε τίποτα εκεί γύρω παρά μόνο μια πινακίδα που προειδοποιούσε «No Snow Removal», και στο κάτω μέρος της, μέσα στη μέση του πουθενά, στην άκρη του κόσμου, εκεί που δεν είχαμε συναντήσει αυτοκίνητο για ώρες και ώρες, τυπωμένο με μικρά γράμματα ένα «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» ελληνικότατο! Ό,τι να ναι…

Λίγο έξω από την Death Valley συναντιέσαι με το νότιο άκρο της Sierra Nevada, και περνώντας από την ανατολική στη δυτική της πλευρά το τοπίο αλλάζει ξαφνικά… Η οροσειρά συγκρατεί όλη την υγρασία που φέρνει το πούσι του Ειρηνικού στην δυτική πλευρά, δημιουργώντας ευεργετικές βροχές από τη μια και άγονες εκτάσεις από την άλλη. Επιτέλους δάση κάνουν την εμφάνισή τους. Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε σε χιλιομετροφάγωμα, ώσπου αργά το βράδυ φτάσαμε στη Visalia, που αποτελεί καλό εφαλτήριο για να επισκεφτείς τα δυο μεγάλα πάρκα της Sierra: Το Sequoia NP και το Yosemite NP.

18/4/2011
Visalia- Sequoia NP-Yosemite NP-San Francisco (720 Km, 10h drive)

Ξεκινώντας νωρίς το πρωί από τη Visalia με κατεύθυνση τις δυτικές πλαγιές της Sierra Nevada το πρώτο πράγμα που τράβηξε το μάτι μας ήταν οι εύφορες, καταπράσινες εκτάσεις που απλώνονταν γύρω μας. Χτήματα (με μεξικανούς κυρίως εργάτες), οπωροφόρα, λιβάδια με γρασίδι, αμέριμνα γελάδια σε βοσκοτόπια… Η Sierra δίνει όλα της τα δώρα στη δύση αφήνοντας την ανατολή διψασμένη και άγονη…
Πλώρη το αμάξι μας για Sequoia NP, τον εθνικό δρυμό με τις τεράστιες σεκόγιες… Το πολύ σε δυο ώρες, είχαμε βρεθεί στα πρώτα δάση του όρους ανεβαίνοντας σιγά-σιγά τις απότομες πλαγιές του. Η καταχνιά από την πρωινή υγρασία έκρυβε και φανέρωνε το δρόμο, τα δέντρα, τα φαράγγια, τις κοφτερές κορυφές της οροσειράς που φτάνουν σε ύψος 4.400 μέτρων, ενώ λίγο χιόνι άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στις άκρες του δρόμου. Περάσαμε την πύλη του πάρκου (μάθαμε μάλιστα ότι η είσοδος σε όλα τα πάρκα της Καλιφόρνια θα ήταν δωρεάν εκείνη τη βδομάδα!) και συνεχίσαμε την οδήγηση στο στοιχειωμένο δάσος, ανεβαίνοντας διαρκώς σε υψόμετρο, με το χιόνι να αυξάνει και τα κωνοφόρα να πυκνώνουν την παρουσία τους και το κρυφτό μέσα από την ομίχλη… κάπως έτσι είδα την πρώτη σεκογια σαν σε όνειρο, μέσα στην καταχνιά, ένας τεράστιος κόκκινος κορμός ξεχωριστός από όλα τα άλλα δέντρα που βρίσκονταν εκεί γύρω, να ορθώνεται ορατός για κάπου 15 μέτρα και μετά να χάνεται μέσα στη χαμηλή συννεφιά… το είδα; ήταν παιχνίδι του φωτός της πρωινής δροσιάς και της φαντασίας ή ένας πραγματικός γίγαντας έστεκε εκεί δίπλα; Σε λίγο τα γιγάντια προϊστορικά κωνοφόρα είχαν επιβληθεί στο τοπίο… Τα λίγα αυτοκίνητα που συναντούσαμε μοιάζανε με σπιρτόκουτα όταν τα βλέπαμε να περνάνε δίπλα από τα πελώρια δέντρα. Το να βρίσκεσαι μέσα από ένα δάσος που ένα συνηθισμένο δέντρο του έχει 50 μέτρα ύψος και 18 μέτρα περίμετρο κορμού, σου δίνει την αίσθηση ότι ξαφνικά έχεις συρρικνωθεί ή ότι βρέθηκες στο χαμένο κόσμο των γιγάντων!!!

Και βέβαια βασιλιάς του δρυμού στέκει ο Στρατηγός Σέρμαν, το μεγαλύτερο δέντρο του κόσμου λένε… Το General Sherman Tree είναι μια γέρικη σεκόγια με περίμετρο κορμού 33 μέτρα και ύψος 85 μέτρα!!! Η ηλικία του δε 2500 χρόνια… αυτά τα χαρακτηριστικά το κάνουν το πιο ψηλοχοντρογέρικο εν ζωή δέντρο του κόσμου, αν και υπάρχουν και πιο ψηλά άλλα όχι χοντρογέρικα, και πιο χοντρα αλλά όχι τόσο ψηλογέρικα, και πιο γέρικα αλλά όχι τόσο ψηλοχοντρά. Πραγματικά εντυπωσιακό… Η βόλτα στο Giant Forest του Sequoia NP συνεχίστηκε για ώρες… χαζέψαμε, χαλαρώσαμε, παίξαμε και χιονοπόλεμο αφού το χιόνι έφτανε τα δυο μέτρα… να θυμίσω ότι μια μέρα πριν, τέτοια ώρα, διασχίζαμε την Death Valley… Ωραίος πλανήτης τελικά…

Μιάμιση ώρα αργότερα βρισκόμασταν και πάλι στα εύφορα καταπράσινα πεδινά της Καλιφόρνια έξω από την πόλη Fresno, αφήνοντας προσωρινά τη Sierra για να την επισκεφτούμε και πάλι καμιά 300αριά χιλιόμετρα βορειότερα στο Yosemite NP… Πιο γνωστός δρυμός προσελκύει και περισσότερους επισκέπτες. Και πάλι η ανάβαση στη Sierra μας έφερε στα πυκνά της δάση, στα απότομα φαράγγια και στη θέα της εντυπωσιακής της κορυφογραμμής…

Το Yosemite NP είναι μια μεγάλη προστατευόμενη έκταση, πάνω από 3.000 km2 με αμέτρητες λίμνες, ποτάμια, παγετώνες και περιοχές παρθένες παραδομένες στη πανίδα και στη χλωρίδα. Η διαδρομή μαγευτική, πότε δίπλα σε ποτάμι, πότε ψηλά στο χείλος γκρεμών… ήταν απόγευμα όταν φτάσαμε στο πιο γνωστό τοπίο του πάρκου, την κοιλάδα Yosemite, με το Half Dom από τη μια και το El Capitan από την άλλη και τον καταρράκτη Horsetail να δανείζεται το χρυσάφι από τη δύση του ηλίου…

Επίσης στο πάρκο υπάρχει πρόβλεψη για διαμονή, ενοικιαζόμενα και χώροι για camping και σίγουρα θα είναι πολύ καλή εμπειρία να αφιερώσεις εκεί μερικές μέρες περιπλανώμενος με την ησυχία σου στα μαγευτικά τοπία του πάρκου…
Άλλες τέσσερις δύσκολες ώρες για San Francisco… το ‘χουμε; Το ‘χουμε… Κατά τη μια το βράδυ περνάγαμε τη γέφυρα Bay Bridge που ενώνει το Portland με την πόλη του San Francisco…

 

[deka]

Αχ αυτή η ιστορία! Μου 'χει κάνει μεγάλη ζημιά...

 

[GKCAPO]

Εγώ την κρατάω "υπό παρακολούθηση"...
Την φυλάω να τη διαβάσω (μελετήσω δηλαδή) όταν θα έχω άνεση ή ανάγκη.
Σαν να πρόκειται για ένα καλό γλυκό που λυπάσαι να το καταναλώσεις...
Μπράβο σου για την ιστορία και το σημαντικότερο που τόλμησες το ταξίδι.
Αυτή κι αν είναι αποταμίευση...

 

[gmavro75]

Ευχαριστώ όλους όσους ταξιδεύουν μαζί μου σε αυτή την ιστορία... next update και το finale σε καμιά βδομάδα γιατί τώρα φεύγω για road trip στην Πορτογαλία! Καλά να περνάτε, καλά να περάσω, τα λέμε την άλλη Δευτέρα!