ΗΠΑ Η δικιά σου κοντινή Αμερική

[gmavro75]

..νασε καλα.. περιμενω το υπολοιπο ταξιδι...και γενικα ποσο κοστισε συνολικα το ταξιδι????

γειά σου Lulu... περίπου 2.500ε/άτομο (αεροπορικά, events, ξενοδοχεία, φαγητά, ποτά, όλα-όλα) + κάποια ψώνια (ρούχα, παπούτσια, δωράκια κτλ κτλ...) γύρω στα 3.000...

 

[LULLU]

... μια χαρα.... ..ευχαριστω..

 

[gmavro75]

2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…

8 & 9/4/2011
New Orleans, Louisiana

Φαντάσου αυτό, σαν αλληγορία για τη ζωή… Μια τεράστια μαύρη τρύπα που όμως αντί να σε ρουφάει προς το σημειακό της άπειρο σε απωθεί προς παραμορφωμένες χωροχρονικές διακυμάνσεις του μηδενός… και καθώς απομακρυνόμουν λέει ένα χρυσοχάλκινο στεφάνι πλαισίωνε το συμπαγές κενό της… πιο μακριά-πιο μακριά… πήρε το σχήμα μιας τρομπέτας που φτύνει δαιμονικό χάλκινο ήχο… ακόμη πιο μακριά μια μπάντα παίζει μελωδίες και swing ρυθμούς, μια γιορτή έχει στηθεί, και γύρω-γύρω κόσμος να χορεύει άλλοι ξέφρενα άλλοι αισθησιακά… πιο μακριά… πετάω πάνω από μια πόλη του Νότου και πιο μακριά ακόμη μέχρι να ξαναχωθώ στο βολικό σκότος του απείρου… Ας υποθέσουμε πως ήμουν κοιμισμένος…

Στο αεροπλάνο, κοιμόμασταν με τα κεφάλια γερμένα σχηματίζοντας άβολες γωνίες στο σβέρκο μας, με τα στόματα να χάσκουν… και οι τρεις. Μάλλον η επαφή των τροχών του αεροσκάφους με το διάδρομο μας ξύπνησε… δυόμιση-τρεις ωρίτσες η πτήση από Σικάγο μέχρι Νέα Ορλεάνη και ο ύπνος αυτός ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα για να ξεριζώσουμε και το τελευταίο ίχνος κούρασης από τη χθεσινή μέρα που για μας κράτησε… δυο μέρες. Η πτήση που ξεκίνησε κάπου στις 08:00 από Σικάγο με συνέπεια μας διακτίνισε στο Louis Armstrong Int Airport της πρωτεύουσας της Louisiana. Το βροχερό και ψυχρό πρωινό στο Chicago είχε διαδεχθεί η ζέστη και η υγρασία, στα όρια του αφόρητου, της πόλης που είναι χτισμένη στις όχθες του Μισισίπι. Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο, κάπου στα 15$ στοίχισε, check in, pit stop και στο δρόμο.

Ο επισκέπτης στη Νέα Ορλεάνη ξεκινάει και τελειώνει τη μέρα του στη French Quarter District, την περιοχή δηλαδή που οριοθετούν η Canal Str από τη μια και η Esplanade Ave από την άλλη, η Burgundy Str από πάνω και ο Μισισιπής από κάτω. Η καλύτερη φάση, η πρώτη βόλτα σε άγνωστες πόλεις! Σα να είσαι νεογέννητο και να κάνεις τα πρώτα σου βήματα εντυπωσιασμένος από τίποτα άλλο πλην του αγνώστου! Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο πτήσης στο ατμοσφαιρικό κέντρο της πόλης. Ο Γαλλικός αποικιοκρατικός ρυθμός κυριαρχεί με τα χαρακτηριστικά σιδερένια μπαλκόνια που πλαισιώνουν κτήρια από τουβλάκι, ο δρόμος είναι γεμάτος με μπάντες όπου βιρτουόζοι του δρόμου στήνουν αυτοσχέδιες συναυλίες εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, ανακατεύεσαι με τον κόσμο, αράζεις για μια μπύρα σε κάποιο από τα θρυλικά μπαράκια έτσι για να δροσιστείς λίγο κάτω από τους ανεμιστήρες οροφής, και πάλι έξω, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, ζωγράφοι, πλανόδιοι μουσικοί, αρτίστες του δρόμου, ζητιάνοι, ξωτικά, νεράιδες σε καλοδέχονται στο μαγεμένο κόσμο τους ώσπου και συ σιγά-σιγά μεταλλάσσεσαι και γίνεσαι μέρος αυτής της αλλόκοτης πανίδας.

Αν και η ξακουστή Bourbon Str έχει μετατραπεί σε μια τουριστική παγίδα που στηρίζεται στο πιόμα, τα στριπτιτζάδικα, και σε λαϊβάδικα από όπου ακούγονται σουξέ αμερικανοροκιές οι οποίες δεν ταιριάζουν και πολύ με το κλίμα της πόλης, αρκεί να στρίψεις στη γωνία για να ξεφύγεις από την τουριστικίλα που έχει στηθεί με target group την ξεφρενιασμένη πιτσιρικαρία. Η Voodoo κουλτούρα της πόλης επιβεβαιώνεται από τα μαγαζιά που πουλάνε σύνεργα μαγείας… φίλτρα, δαχτυλίδια με μυστικές δυνάμεις, φυλακτά, ξόρκια, και αληθινές κούκλες για τελετές voodoo, είναι ομολογουμένως μια ασυνήθιστη πραμάτεια. Η βόλτες κάποια στιγμή μέσα από αυτό το αλλόκοτο καρναβαλικό σινάφι σε φέρνουν στη Jackson Square και μετά λίγο πιο κάτω στο ποτάμι, ωραία μέρη για λίγο άραγμα, πάντα και παντού υπό τους ήχους κάποιας μπάντας που κάπου πιο πέρα με πνευστά, κρουστά και έγχορδα έχει ξεσηκώσει μαύρες χορεύτριες οι οποίες λικνίζονται λάγνα με μάτια κλειστά…
Το μενού για φαγητό έχει κρεολέζικη κουζίνα και μας πληροφόρησαν πως καλή κρεολέζικη θα βρεις στο «K Paul». Οι επιρροές της συγκεκριμένης κουζίνας από τη γαλλική, την αφρικανική, την ισπανική, την κουβανέζικη και την τοπική παράδοση υπόσχονται να ταξιδέψουν την γεύση, την τελευταία αίσθηση που είχε μείνει ανεπηρέαστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε ένα πιάτο τζαμπαλάγια, είδος ριζότο με θαλασσινά, ανακατεύονται τα γούστα από τις φυλές που κατοικίσανε την περιοχή… μέσα σε ένα πιάτο μπορείς να «διαβάσεις» την ιστορία της πόλης… θεωρείται το πιο χαρακτηριστικό πιάτο και συνοδεύεται με παγωμένη lager ή pilsner…
Η πόλη που γέννησε την Jazz, έχει και το ναό της Jazz. Πρόκειται για το Preservation Hall, το ιστορικό τζαζάδικο που στέκει στη St Peters St σχεδόν στη διασταύρωσή της με την Bourbon St, για 60 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. 60 χρόνια ακριβώς στις 9/4/2011, τη μέρα που βρεθήκαμε εκεί! Δωρεάν είσοδος και ολοήμερη λειτουργία με μπάντες από όλο τον κόσμο να διαδέχονται η μια την άλλη! Το εσωτερικό λυτό, φθαρμένοι τοίχοι από τα χρόνια και την υγρασία -ταιριαστό ντεκόρ-, δεν προσφέρει ποτό ή φαγητό, απλά κάθεσαι στο ημίφως στους ξύλινους πάγκους σε απόσταση αναπνοής από την σκηνή και αφήνεσαι στο ταξίδι της αποθεωτικής μελωδίας και των ρυθμών…

Το βράδυ ξεχύθηκε στους δρόμους και εμείς αφήσαμε πίσω μας την ξέφρενη κιτσαρία της Bourbon St και κατευθυνθήκαμε προς τα κει που μάθαμε ότι διασκεδάζουν οι ντόπιοι… λίγο έξω από την French Quarter, στη Frenchman St. Στις συστάσεις για το συγκεκριμένο δρόμο πάντα περιλαμβάνεται η φράση «Music Everywhere!»… πράγματι η εμπειρία της νύχτας στη Frenchman St υπόσχεται μια δυνατή, όμορφη, αυθεντική και ανεξίτηλη ανάμνηση. Οι μπάντες στους δρόμους, οι αφροαμερικάνοι του Νότου που χορεύουν ιδρωμένοι με μάτια κλειστά, τα σκοτεινά τζαζάδικα… μερικές μπύρες στο d.b.a. χαζεύοντας την μπάντα σε ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας, ακόμα λίγες στο seven muses, πολλές-πολλές βόλτες, κουβεντούλα στα αυτοσχέδια πηγαδάκια με τους ντόπιους που στήνονται και διαλύονται…
Ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού είναι αυτό που τελικά λαμβάνουν οι αισθήσεις μας και αυτό κάνει τη Νέα Ορλεάνη μια ξεχωριστή πόλη. Το καλωσόρισμα της αφής από την θαλπωρή της υγρής της ζέστης, της όρασης από το πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό των φυλών, χαρακτηριστικών και χρωμάτων που απαρτίζουν τους κατοίκους της, της ακοής από μουσικές, φωνές και γέλια, της όσφρησης από την ποταμίσια αύρα και τέλος της γεύσης από τα κρεολέζικα πιάτα της, συνθέτουν μια μοναδική μορφή ανάμνησης, αυτή της «αίσθησης», που όσο περνάει ο καιρός δε σβήνει, απλά γλυκαίνει στο μυαλό σου και όσα χρόνια κι αν περάσουν σε κάνει να χαμογελάς νοσταλγικά…

​

 

[gmavro75]

1. Chicago: NBA, I love this Game!

7/4/2011
Chicago, Illinois

O Rose είχε αλλάξει τα δεδομένα στο φετινό πρωτάθλημα. Όταν κλείναμε τα εισιτήρια πριν την αρχή της σεζόν, η ενημέρωση που είχαμε ήταν ότι οι Chicago Bulls αποτελούσαν πια μια σκιά της μεγάλης ομάδας του Michael Jordan που σάρωνε τους τίτλους τη δεκαετία του 90. Οι Boston Celtics από την άλλη ήταν περσινοί φιναλίστ, αφού έχασαν τον τίτλο στον τελικό με 2-3 νίκες από τους Lakers… Έξι μήνες μετά στις 7 Απριλίου την ώρα που βρισκόμασταν μπροστά στο Union Center το θρυλικό γήπεδο της ομάδας του Σικάγο, έχοντας φτάσει πλέον στο τέλος της κανονικής σεζόν, όλοι είχαν προσκυνήσει την ανάσταση των κόκκινων Ταύρων. Η φανέλα με το νούμερο 1, ο Dirk Rose, ήταν το talk of the town! Ναι, φέτος πάμε για πρωτάθλημα…
Μόλις είχαμε πατήσει το πόδι μας στην Αμερική και η πρώτη μας στάση, αν εξαιρέσεις πέντε λεπτά στο δωμάτιο ίσα-ίσα για να αφήσουμε τα πράγματα, ήταν το γήπεδο. Ο Κροάτης οδηγός ταξί που μας είχε μεταφέρει στο γήπεδο, μας ενημέρωσε και επιβεβαίωσε τη μεγαλειώδη πορεία της ομάδας της πόλης του, ή μάλλον της πόλης που τον φιλοξενεί από το 1992, όταν αναγκάστηκε να μεταναστεύσει από το Ντουμπρόβνικ, κατά την περίοδο του πολέμου στα πάλαι ποτέ -και δήθεν- ενωμένα Γιουγκοσλάβικα εδάφη. Η λίμνη Μίσιγκαν είχε σηκώσει υγρασία και οι ουρανοξύστες αχνοκρύβονταν μέσα στην παγωμένη ομίχλη στερώντας μας την ευκαιρία να δούμε την πόλη έστω και από μακριά.
Για το αγωνιστικό μέρος τώρα... η καλύτερα να πω στο γιορτινό; Καταρχήν το γήπεδο σου κόβει την ανάσα με το μέγεθός του! Μια σκεπασμένη αρένα με χωρητικότητα πολλών δεκάδων χιλιάδων φιλάθλων, μέσα στους οποίους δε χωράει ούτε ένας χούλιγκαν, ούτε ένας κάφρος… οι οπαδοί και των δυο ομάδων κάθονται ανακατεμένοι και ανταλλάσουν πειράγματα και γέλια. Μου κόπηκε η ανάσα όταν σε ένα τέτοιο παιχνίδι δεν είδα ορδές από αστακόμπατσους να φιλάνε τα διαζώματα και ειδικά όταν συνειδητοποίησα ότι ανάμεσα στους φιλάθλους των γηπεδούχων κάθονταν διάσπαρτα και οι οπαδοί των Celtics με τις πράσινες φανέλες αλλά δεν άργησα να μπω στο κλίμα της γιορτής του αθλητισμού… και της κατανάλωσης. Εκτός του αγωνιστικού χώρου, το γήπεδο στεγάζει μια αγορά με δεκάδες μαγαζιά που πουλάνε φαγητό, ρούχα, αναμνηστικά, μπύρες… τα συχνά time out και το σπάσιμο του αγώνα σε τέσσερις περιόδους δίνουν την ευκαιρία στους φιλάθλους να κάνουν τις βόλτες τους και να ψωνίσουν ό,τι τραβάει η ψυχή τους ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Για μια εντελώς Αμερικάνικη εμπειρία το θέαμα πρέπει να συνοδευτεί με hot dog και coca cola… όσο για το καθαυτού παιχνίδι είναι γρήγορο, γεμάτο θέαμα, όμορφες ατομικές προσπάθειες μερικές στα όρια της ακροβασίας, πολλά καλάθια, χαλαρές άμυνες. Οι γιγάντιες... γιγαντοοθόνες που κρέμονται από την κορυφή του γηπέδου δείχνουν τις καλύτερες φάσεις ξανά, και τα highlights, όχι όμως και τις αμφισβητούμενες φάσεις, γιατί απλά αυτές δεν υπάρχουν. Κανείς δεν αμφισβητεί τις αποφάσεις των διαιτητών, ακόμα κι αν κάνουν λάθος. Ο δε Dirk Rose δικαίωσε το όνομα που έχει βγάλει και ως παιχτούρα και ως ιπτάμενος και ως διάδοχος του θρυλικού Michael Jordan φορτώνοντας με πόντους το καλάθι των αντιπάλων του προσφέροντας ταυτόχρονα θέαμα ξεσηκώνοντας όλο το γήπεδο σε κάθε του προσπάθεια… ήταν ο απόλυτος star στο γήπεδο, το αγαπημένο παιδί της κερκίδας και ολόκληρης της πόλης.
Μετά τον αγώνα έβρεχε πολύ. Εμείς ήμασταν λιώμα από την κούραση από το πολύωρο ταξίδι από Αθήνα –είχαμε κλείσει πάνω από 24 ώρες ξύπνιοι και τα μάτια μας είχαν αρχίσει να παίζουν μικιμάους- και την άλλη μέρα το πρωί έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο πριν τις εφτά το πρωί για την πτήση προς Νέα Ορλεάνη. Με άλλα λόγια δε πήγαμε ούτε μια βόλτα στο Chicago, γυρίσαμε στο motel και ξεραθήκαμε. Το motel βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο O’ Hare με σκοπό να κερδίσουμε καμιά ώρα ύπνο το πρωί πριν την πτήση για την πόλη του Νότου…
Α, για την ιστορία οι Chicago Bulls κατατρόπωσαν τους Boston Celtics με τελικό σκορ 97-81.
​

 

[gmavro75]

2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…

8 & 9/4/2011
New Orleans, Louisiana

Φαντάσου αυτό, σαν αλληγορία για τη ζωή… Μια τεράστια μαύρη τρύπα που όμως αντί να σε ρουφάει προς το σημειακό της άπειρο σε απωθεί προς παραμορφωμένες χωροχρονικές διακυμάνσεις του μηδενός… και καθώς απομακρυνόμουν λέει ένα χρυσοχάλκινο στεφάνι πλαισίωνε το συμπαγές κενό της… πιο μακριά-πιο μακριά… πήρε το σχήμα μιας τρομπέτας που φτύνει δαιμονικό χάλκινο ήχο… ακόμη πιο μακριά μια μπάντα παίζει μελωδίες και swing ρυθμούς, μια γιορτή έχει στηθεί, και γύρω-γύρω κόσμος να χορεύει άλλοι ξέφρενα άλλοι αισθησιακά… πιο μακριά… πετάω πάνω από μια πόλη του Νότου και πιο μακριά ακόμη μέχρι να ξαναχωθώ στο βολικό σκότος του απείρου… Ας υποθέσουμε πως ήμουν κοιμισμένος…

Στο αεροπλάνο, κοιμόμασταν με τα κεφάλια γερμένα σχηματίζοντας άβολες γωνίες στο σβέρκο μας, με τα στόματα να χάσκουν… και οι τρεις. Μάλλον η επαφή των τροχών του αεροσκάφους με το διάδρομο μας ξύπνησε… δυόμιση-τρεις ωρίτσες η πτήση από Σικάγο μέχρι Νέα Ορλεάνη και ο ύπνος αυτός ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα για να ξεριζώσουμε και το τελευταίο ίχνος κούρασης από τη χθεσινή μέρα που για μας κράτησε… δυο μέρες. Η πτήση που ξεκίνησε κάπου στις 08:00 από Σικάγο με συνέπεια μας διακτίνισε στο Louis Armstrong Int Airport της πρωτεύουσας της Louisiana. Το βροχερό και ψυχρό πρωινό στο Chicago είχε διαδεχθεί η ζέστη και η υγρασία, στα όρια του αφόρητου, της πόλης που είναι χτισμένη στις όχθες του Μισισίπι. Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο, κάπου στα 15$ στοίχισε, check in, pit stop και στο δρόμο.

Ο επισκέπτης στη Νέα Ορλεάνη ξεκινάει και τελειώνει τη μέρα του στη French Quarter District, την περιοχή δηλαδή που οριοθετούν η Canal Str από τη μια και η Esplanade Ave από την άλλη, η Burgundy Str από πάνω και ο Μισισιπής από κάτω. Η καλύτερη φάση, η πρώτη βόλτα σε άγνωστες πόλεις! Σα να είσαι νεογέννητο και να κάνεις τα πρώτα σου βήματα εντυπωσιασμένος από τίποτα άλλο πλην του αγνώστου! Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο πτήσης στο ατμοσφαιρικό κέντρο της πόλης. Ο Γαλλικός αποικιοκρατικός ρυθμός κυριαρχεί με τα χαρακτηριστικά σιδερένια μπαλκόνια που πλαισιώνουν κτήρια από τουβλάκι, ο δρόμος είναι γεμάτος με μπάντες όπου βιρτουόζοι του δρόμου στήνουν αυτοσχέδιες συναυλίες εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, ανακατεύεσαι με τον κόσμο, αράζεις για μια μπύρα σε κάποιο από τα θρυλικά μπαράκια έτσι για να δροσιστείς λίγο κάτω από τους ανεμιστήρες οροφής, και πάλι έξω, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, ζωγράφοι, πλανόδιοι μουσικοί, αρτίστες του δρόμου, ζητιάνοι, ξωτικά, νεράιδες σε καλοδέχονται στο μαγεμένο κόσμο τους ώσπου και συ σιγά-σιγά μεταλλάσσεσαι και γίνεσαι μέρος αυτής της αλλόκοτης πανίδας.

Αν και η ξακουστή Bourbon Str έχει μετατραπεί σε μια τουριστική παγίδα που στηρίζεται στο πιόμα, τα στριπτιτζάδικα, και σε λαϊβάδικα από όπου ακούγονται σουξέ αμερικανοροκιές οι οποίες δεν ταιριάζουν και πολύ με το κλίμα της πόλης, αρκεί να στρίψεις στη γωνία για να ξεφύγεις από την τουριστικίλα που έχει στηθεί με target group την ξεφρενιασμένη πιτσιρικαρία. Η Voodoo κουλτούρα της πόλης επιβεβαιώνεται από τα μαγαζιά που πουλάνε σύνεργα μαγείας… φίλτρα, δαχτυλίδια με μυστικές δυνάμεις, φυλακτά, ξόρκια, και αληθινές κούκλες για τελετές voodoo, είναι ομολογουμένως μια ασυνήθιστη πραμάτεια. Η βόλτες κάποια στιγμή μέσα από αυτό το αλλόκοτο καρναβαλικό σινάφι σε φέρνουν στη Jackson Square και μετά λίγο πιο κάτω στο ποτάμι, ωραία μέρη για λίγο άραγμα, πάντα και παντού υπό τους ήχους κάποιας μπάντας που κάπου πιο πέρα με πνευστά, κρουστά και έγχορδα έχει ξεσηκώσει μαύρες χορεύτριες οι οποίες λικνίζονται λάγνα με μάτια κλειστά…
Το μενού για φαγητό έχει κρεολέζικη κουζίνα και μας πληροφόρησαν πως καλή κρεολέζικη θα βρεις στο «K Paul». Οι επιρροές της συγκεκριμένης κουζίνας από τη γαλλική, την αφρικανική, την ισπανική, την κουβανέζικη και την τοπική παράδοση υπόσχονται να ταξιδέψουν την γεύση, την τελευταία αίσθηση που είχε μείνει ανεπηρέαστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε ένα πιάτο τζαμπαλάγια, είδος ριζότο με θαλασσινά, ανακατεύονται τα γούστα από τις φυλές που κατοικίσανε την περιοχή… μέσα σε ένα πιάτο μπορείς να «διαβάσεις» την ιστορία της πόλης… θεωρείται το πιο χαρακτηριστικό πιάτο και συνοδεύεται με παγωμένη lager ή pilsner…
Η πόλη που γέννησε την Jazz, έχει και το ναό της Jazz. Πρόκειται για το Preservation Hall, το ιστορικό τζαζάδικο που στέκει στη St Peters St σχεδόν στη διασταύρωσή της με την Bourbon St, για 60 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. 60 χρόνια ακριβώς στις 9/4/2011, τη μέρα που βρεθήκαμε εκεί! Δωρεάν είσοδος και ολοήμερη λειτουργία με μπάντες από όλο τον κόσμο να διαδέχονται η μια την άλλη! Το εσωτερικό λιτό, φθαρμένοι τοίχοι από τα χρόνια και την υγρασία -ταιριαστό ντεκόρ-, δεν προσφέρει ποτό ή φαγητό, απλά κάθεσαι στο ημίφως στους ξύλινους πάγκους σε απόσταση αναπνοής από την σκηνή και αφήνεσαι στο ταξίδι της αποθεωτικής μελωδίας και των ρυθμών…

Το βράδυ ξεχύθηκε στους δρόμους και εμείς αφήσαμε πίσω μας την ξέφρενη κιτσαρία της Bourbon St και κατευθυνθήκαμε προς τα κει που μάθαμε ότι διασκεδάζουν οι ντόπιοι… λίγο έξω από την French Quarter, στη Frenchman St. Στις συστάσεις για το συγκεκριμένο δρόμο πάντα περιλαμβάνεται η φράση «Music Everywhere!»… πράγματι η εμπειρία της νύχτας στη Frenchman St υπόσχεται μια δυνατή, όμορφη, αυθεντική και ανεξίτηλη ανάμνηση. Οι μπάντες στους δρόμους, οι αφροαμερικάνοι του Νότου που χορεύουν ιδρωμένοι με μάτια κλειστά, τα σκοτεινά τζαζάδικα… μερικές μπύρες στο d.b.a. χαζεύοντας την μπάντα σε ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας, ακόμα λίγες στο seven muses, πολλές-πολλές βόλτες, κουβεντούλα στα αυτοσχέδια πηγαδάκια με τους ντόπιους που στήνονται και διαλύονται…
Ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού είναι αυτό που τελικά λαμβάνουν οι αισθήσεις μας και αυτό κάνει τη Νέα Ορλεάνη μια ξεχωριστή πόλη. Το καλωσόρισμα της αφής από την θαλπωρή της υγρής της ζέστης, της όρασης από το πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό των φυλών, χαρακτηριστικών και χρωμάτων που απαρτίζουν τους κατοίκους της, της ακοής από μουσικές, φωνές και γέλια, της όσφρησης από την ποταμίσια αύρα και τέλος της γεύσης από τα κρεολέζικα πιάτα της, συνθέτουν μια μοναδική μορφή ανάμνησης, αυτή της «αίσθησης», που όσο περνάει ο καιρός δε σβήνει, απλά γλυκαίνει στο μυαλό σου και όσα χρόνια κι αν περάσουν σε κάνει να χαμογελάς νοσταλγικά…
​

 

[gmavro75]

3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…

Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου…

10 /04/2011
Amarillo, The Big Texan

Η πτήση από Νέα Ορλεάνη μέσω Dallas έφτασε στο Amarillo απόγευμα, πρέπει να ήταν περασμένες 17:00 όταν μπήκαμε στο δωμάτιο του Motel 6. Ρωτήσαμε στη reception που θα μπορούσαμε να φάμε, να ακούσουμε λίγη μουσική και να πιούμε μερικές μπύρες και…
Η πόρτα του Saloon άνοιξε με ένα ελαφρύ χαρακτηριστικό τρίξιμο, όπως ταιριάζει στις καθώς πρέπει πόρτες των σαλούν… τρεις σκιές εμφανίστηκαν στο ξύλινο πάτωμα, τρεις μακρόλιγνες σκιές… Κοιτάξαμε διερευνητικά το χώρο και μπήκαμε. Οι σκιές εξαφανίστηκαν καθώς η πόρτα έκλεισε χωρίς τρίξιμο. Στο μπαρ οι Καουμπόηδες και οι Χαρλεάδες, δυο διαφορετικές φυλές, γνώριμες μεταξύ τους αφού συναντιούνται συχνά στα saloon του Τέξας. Οι μόνιμοι και οι περαστικοί, οι αταξίδευτοι και οι ταξιδιώτες, οι μάγκες και οι αλήτες σμιλευμένα πρόσωπα από τα σκληρά στοιχεία της φύσης… τον ήλιο και τον αέρα… Δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις στο Amarillo. Λογικά, άντε να περάσεις εκεί μια μέρα, ε, και θα την περάσεις στο πολυδιαφημισμένο Big Texan παρέα με τους αγελαδάρηδες που περνάνε στο Amarillo μια ζωή. Darts, σκοποβολή, η παγκοσμίως γνωστή 72oz steak παρέα με μια μεγάλη μπύρα, που θα σε βάλει στο νόημα του τι σημαίνει «μεγάλη» για τους Αμερικάνους, και μερικές ακόμη μπύρες στο μπαρ από τα χέρια της καουμπόισσας barwoman μέχρι να τελειώσει η μέρα. Ένα κλασσικό και original saloon, το θρυλικό μπριζολάδικο στο mother road… Και ένα ακόμα tip: αν μένεις στα motel που βρίσκονται πάνω στο δρόμο I 40 η μεταφορά προς το Big Texan και από το Big Texan προς το motel, είναι δωρεάν, προσφορά του καταστήματος, με λιμουζίνα άσπρη, διακοσμημένη με κέρατα ταύρου στο καπό και ντράιβερ καουμπόι…
“are you asking me where are we going? America is our playground man!!!” μας απάντησε ο Jim, ο Χαρλεάς ο half Indian, που κατέβαζε τις κανάτες μπύρας τη μια μετά την άλλη… η συζήτηση με το Jim και την παρέα του για μέρη που έχουν δει τα μάτια τους και για απίστευτα σκηνικά και τις περιπέτειες που έχουν ζήσει on the road παρασέρνει τα ρολόγια προς το τέλος της μέρας…
Εκείνο το βράδυ της 10ης Απριλίου πέσαμε για ύπνο περιμένοντας με αγωνία το ξημέρωμα γιατί την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί, θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητό μας και θα ξεκινούσαμε το πολυαναμενόμενο road trip. Ονειρευτήκαμε και οι τρεις -είμαι σίγουρος- τις ατέλειωτες ευθείες, τους ανοιχτούς ορίζοντες, και άγρια άλογα να καλπάζουν στα άνυδρα πεδία αφήνοντας σύννεφα σκόνης πίσω τους…

11/4/2011
Amarillo TX-White Sands NP-Las Cruces NM (700km, 7+ h drive)

Θα ήταν δε θα ήταν εννιά το πρωί όταν είχαμε πλέον επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο και αφήναμε πίσω μας το Amarillo διανύοντας το πρώτα μίλια πάνω στον αυτοκινητόδρομο με κωδικό I 40 και κατεύθυνση δυτική προς τα σύνορα της πολιτείας του Τέξας με το Νέο Μεξικό. Η πρώτη στάση είναι μόλις 11 χλμ έξω από την πόλη στο Cadillac Ranch. Δέκα κουφάρια από Cadillac φυτεμένες στο χώμα αποτελούν αγαπημένο καμβά για graffiti από τους αμέτρητους ταξιδιώτες και ένα πολύ γνωστό σκηνικό του Route 66, ίσως και πιο γνωστό από ότι θα του άξιζε…

Αλλά μιας και πήραμε το δρόμο για τα καλά, αφού έχουμε ήδη περάσει στην πολιτεία του Νέο Μεξικό, ας αναλύσουμε λίγο τι είναι το Route66 και ας αναζητήσουμε στα χιλιόμετρα που ακολουθούν τι τον κάνει τόσο θρυλικό… Καταρχήν το Route66 δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει στους χάρτες, δε σηματοδοτείται, δε συντηρείται, δεν θεωρείται μέρος του οδικού δικτύου της χώρας. Αυτά από το 1985 οπότε και δόθηκε σε πλήρη λειτουργία ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος Interstate 40 (που ήδη έχουμε αναφέρει ως I40) ο οποίος σε μεγάλο ποσοστό ακολουθεί την ίδια διαδρομή, αλλά με σύγχρονες προδιαγραφές για ταχύτερη και ασφαλή μετακίνηση. Ο «πιο γνωστός δρόμος του κόσμου» καταργήθηκε εκείνη τη χρονιά έχοντας προσφέρει στα 58 χρόνια της ζωής του ανάπτυξη στις περιοχές που διέσχιζε, χρήμα στους ιδιοκτήτες motel και diners, άφθονη περιπέτεια σε αυτούς που αναζητούσαν τον εαυτό τους στο τιμόνι της mustang τους, το ιδανικό background για ταινίες, για βιβλία και για ροκ συνθέσεις. Οι ρομαντικοί αναπολούν τις μέρες που το Mother Road αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της Αμερικής και ένωνε το Chicago με το Los Angeles διασχίζοντας 4000 χλμ. μέσα από 8 πολιτείες. Ο σημερινός ταξιδιώτης τρέχει πάνω στον I40 και μπορεί να επισκεφτεί μόνο κομμάτια του 66 που συντηρούνται κάπως ως μουσείο, κομμάτια δρόμου που σε φέρνουν σε πόλεις φαντάσματα, εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα, ερειπωμένα ξενοδοχεία με σπασμένα τζάμια, και αυτοκίνητα αντίκες παρατημένα στο χρόνο και στη σκουριά, να αντηχούν το πολύβουο παρελθόν του Mother Road. Σε όποιο σημείο του I 40 κι αν δείτε ταμπέλα που να δείχνει έξοδο προς το Historic Route66 ακολουθήστε το και αφήστε τη φαντασία σας να ξαναζωντανέψει τα περασμένα του μεγαλεία.

Κάπου 280 χλμ. από το Amarillo, στο Νέο Μεξικό (2,5-3 ώρες οδήγηση αν δεν υπολογίσεις τις στάσεις) βρίσκεται μια αδιάφορη επαρχιακή πόλη, μια από τις πολλές, η Santa Rosa. Κάναμε μια σύντομη στάση σε κάποιο super market για να προμηθευτούμε υλικά για σάντουιτς (καθόλου κακή απόφαση μιας και το φαγητό στις νότιες πολιτείες είναι απογοητευτικό στην πλειοψηφία του), και αφήσαμε προσωρινά πίσω μας τον I40 και τo Route 66 με κατεύθυνση νότια προς τα σύνορα με το Μεξικό. Επόμενη στάση το White Sands National Park, η έρημος με το απόκοσμο τοπίο που συνθέτει η κατάλευκη πούδρα άμμου. Μέχρι εκεί άλλες τρεισήμισι ώρες οδήγηση για τα 300 χλμ που μας χωρίζουν. Το τοπίο αρχίζει να θυμίζει γουέστερν, με τη χαμηλή θαμνοειδή βλάστηση, βράχους φυτεμένους διάσπαρτα, και μακρινά όρη να ορίζουν τα σημεία που ή γη συναντά τον ουρανό. Η απεραντοσύνη της άγριας δύσης μας υποδέχτηκε…
Φτάσαμε στην πύλη του Εθνικού πάρκου White Sands κάπου στις 18:00 το απόγευμα. Εισιτήριο στην είσοδο (15$ ανά αυτοκίνητο) και οδηγήσαμε τα λίγα χιλιόμετρα μέχρι οι κατάλευκοι αμμόλοφοι να σκεπάσουν τα πάντα, να επιβληθούν και να σε μεταφέρουν σε εικόνες άλλου πλανήτη. Ο ήλιος είχε πάει προς τη δύση του και η εμπειρία να περπατάς στην κυματιστή κατάλευκη πούδρα που απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου και να τη βλέπεις να δανείζεται τα χρώματα του ουρανού είναι μοναδική.

Φεύγοντας από το White Sands NP αποφασίσαμε να οδηγήσουμε καμιά ώρα μέχρι την πόλη Las Cruses, μια πόλη 80 χλμ από τα σύνορα με Μεξικό για φαγητό και διανυκτέρευση. Όταν φτάσαμε κατά τις εννιά είχε πλέον πέσει το βράδυ. Βρήκαμε ένα μεξικάνικο για φαγητό (νομίζω τα τρία αδέρφια) και μετά από λίγο ψάξιμο για στέγη καταλήξαμε στο motel La Quinta, με 90$ το δωμάτιο με πρωινό. Εξαιρετική επιλογή για την τιμή του, με μεγάλα πεντακάθαρα δωμάτια και δυο διπλά αναπαυτικά κρεβάτια, ότι χρειαζόμασταν δηλαδή μετά από 700 χλμ και 8 ώρες καθαρή οδήγηση.

12/4/2011
Las Cruces-Santa Fe-Gallup (900Km, 8+h drive)

Μετά από ένα γερό πρωινό στο motel με προκάτ προϊόντα φορτώσαμε και αφού κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη με τα εμφανή Μεξικάνικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική και τους κατοίκους της, βρεθήκαμε και πάλι στο δρόμο. Η σημερινή μας πορεία θα ήταν παράλληλη με το Rio Grande και κατεύθυνση βόρεια μέχρι την Santa Fe, την πρωτεύουσα της πολιτείας. Τα τοπίο που καληνυχτίσαμε εχθές μας καλημέρισε, κάναμε λίγες στάσεις σε κάποιες κωμοπόλεις που μας παραξένεψε το όνομά τους (Truth or consequences, ή Elephant Butte) κυρίως για ανεφοδιασμό και ξεμούδιασμα, στην Αλμπουρκέρκη ξαναμπήκαμε στον I 40 με κατεύθυνση ανατολικά, μέχρι να βρούμε το γραφικό αλλά πιο δύσκολο δρόμο για Santa Fe τον Turquoise Trail. Περίπου πέντε ώρες μετά την αναχώρησή μας από Las Cruses φτάσαμε σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Μαδρίτη (Madrid) όπου κάναμε μια πιο παρατεταμένη στάση για βολτίτσα στα art shops, και μια μπύρα στο saloon. Οι κάτοικοι είναι λίγο βαρεμένοι σε μεγάλο ποσοστό και όπως μας ενημέρωσε ο μπάρμαν όταν τον ρωτήσαμε πόσους κατοίκους έχει το χωριό μας απάντησε 280 τρελούς, είναι όλοι τρελοί εδώ… Ο γέρος δίπλα μου στη μπάρα μου είπε χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος διάλογος ότι είχε πολεμήσει στο Βιετνάμ και ότι έχει μια καραμπίνα που είναι έτοιμη να σκοτώσει κιτρινιάρηδες, και κάνα δυο κοπέλες έξω από το saloon μιλάγανε και διαφωνούσανε έντονα αν και μιλάγανε… μόνες τους η κάθε μια. Ας είναι… ο Πίτερ ο μπάρμαν, ένας πενηντάρης ζωγράφος είχε επιλέξει, άγνωστο πώς και γιατί, να περάσει μερικά χρόνια εκεί πριν συνεχίσει η ζωή του σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Και εμείς μετά από δυο μπύρες, επιλέξαμε να συνεχίσουμε προς Santa Fe μιας και η ώρα πήγαινε τρεις…
Η Santa Fe είναι πανέμορφη πόλη, με πράσινο, πεζόδρομους, όμορφες πλατείες και σπίτια που παραπέμπουν στις μεξικάνικες ρίζες του Νέου Μεξικού. Η βόλτα είναι ευχάριστη, η αγορά της πολύ ακριβή (δερμάτινα, καπέλα, μπότες, γούνες) και το φαγητό στο Blue Corn Café μια χαρά και σε λογικές τιμές.

Όταν μας βρήκε το βράδυ μετρήσαμε τις δυνάμεις μας και αποφασίσαμε να μην διανυκτερεύσουμε εκεί αλλά να αποτολμήσουμε τα 320 χλμ και τις 3+ ώρες μέχρι το Gallup για να κερδίσουμε λίγα χιλιόμετρα στο αυριανό πρόγραμμα. Τα καταφέραμε. Οριακά αλλά τα καταφέραμε. Φτάσαμε κατά τη μια μπήκαμε στο Beds Inn motel, μέτριο, αλλά που να ψάχνεις… λιώμα.

 

[mariath]

Δεν πάνε πολλές μέρες που σκεφτόμουνα ότι έχει καιρό να σκάσει μια δυνατή ιστορία στο φόρουμ και να που εμφανίστηκες! Ο αμερικάνικος νότος σε όλο του το μεγαλείο! Για πάμε λοιπόν!

 

[taver]

το φαγητό στις νότιες πολιτείες είναι απογοητευτικό στην πλειοψηφία του

Αστειεύεσαι, έτσι;

 

[misterJohn]

Aγαπητε gmavro75 εκανες οντως την εκπληξη και μας προσφερεις μια ταξιδιωτικη ιστορια αλλιωτικη απο τις συνηθισμενες...
Μας δειχνεις μια αυθεντικη Αμερικη, μια αληθινη που ο περισσοτερος κοσμος δεν γνωριζει...Οι περισσοτεροι γνωριζουν οτι εχει σχεση με σινεμα και σειρες..σωστα δεν τα λεω??...
Μια Αμερικη με πολλα διαφορετικα προσωπα, με διαφορετικες κουλτουρες σε καθε πολιτεια...
Λεγεται οτι ο Αμερικανικος Νοτος ειναι πιο αυθεντικος, πιο αληθινος, ισως επειδη οι κατοικοι της ποτε δεν ακολουθησαν τους ρυθμους, τις τασεις του βορρα...

Αληθεια δεν συναντησατε τους γαλλοφωνους της Λουιζιανας?? Ναι υπαρχουν ακομα σαυτο το κομματι της Αμερικης και ειναι ιδιαιτερα περηφανοι...

Την επομενη φορα που θα επαναλαβετε ενα τετοιο ονειρικο ταξιδι να μην παραλειψετε να επισκεφθειτε το Βαθυ Αμερικανικο Νοτο....Μια ιδιατερη Νοτια γωνια της Αμερικης.....
Την Τζωρτζια με την δικη της κουλτουρα που ειναι συνδιασμος αριστοκρατιας και βλαχισμου, την μυστηριωδη Αλαμπαμα που κουβαλα ακομα το πνευμα της Νοτιας Συνομοσπονδιας..., Το φτωχο Μισισιπη..ναι την πιο φτωχη πολιτεια των ΗΠΑ... Καθε πολιτεια και μια διαφορετικη εικονα....

Συνεχιστε την υπεροχη περιηγηση αγαπητε φιλε κι εμεις ακολουθουμε ονειρικα ..

 

[gmavro75]

Αστειεύεσαι, έτσι;

Μάλλον δεν πήγα στα σωστά μαγαζιά. Φαγητό καλό (αλλά πολύ καλό) έφαγα στη Νέα Ορλεάνη, άντε και στη Santa Fe και μετά πάλι τρελό φαγητό στην California (ειδικά San Francisco)... Ακόμα και στο Big Texan που είναι πιο τόοοοοσο διάσημο για τις μπριζόλες του, δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα ούτε με τη γεύση, ούτε με το ψήσιμο. Πάντως η εντύπωση που μου έδωσε η κουζίνα όπου έτυχε να κάτσω (σε Νεο Μεξικό και Αριζόνα), ήταν ότι είναι βαριά, με πολλά λάδια και λίπη, πολύ τηγανιτό, υπερβολική στις γεύσεις και ασύμμετρη χρήση συστατικών (κάτι του στυλ "όσο πιο πολύ τόσο πιο καλό")...

 

[gmavro75]

4. Αριζόνα: The Grand Deserts

Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.
Οι ατέλειωτες ευθείες κάπου θα τελειώνουν, κάποτε όλα καταλήγουν σε κάποια θάλασσα.

13/4/2011
Gallup-Canyon de Chelly-Petrified Forest-Flagstaff, AZ (450 Km, 6+h drive)

Στο Gallup, αν και γνωστό stop over του Route 66 (αναφέρεται και στο τραγούδι των Rolling Stones , Route 66) δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο και μετά από ένα σύντομο πρωινό σε κάποιο Diner πάνω στην εθνική φύγαμε και μετά από λίγα λεπτά διασχίζαμε τα σύνορα με την πολιτεία της Arizona. Πρώτη στάση της ημέρας το Canyon de Chelly, το οποίο απέχει 170 περίπου χιλιόμετρα από το Gallup και χρειάζονται 2 ώρες οδήγησης για να φτάσεις μέχρι εκεί.

Το τοπίο στην Αριζόνα αλλάζει και η βραχώδης κόκκινη έρημος μας υποδέχεται. Γη των Ινδιάνων Ναβάχο (Navajo), περικλείει στα σύνορά της μερικά από τα πιο γνωστά τοπία της Αμερικής όπως το Monument Valley, το Antelope Canyon και φυσικά το Grand Canyon. Από τα πρώτα πράγματα που μαγνητίζουν όμως το βλέμμα είναι ο ορίζοντας και ο ουράνιος θόλος που λόγω της επίπεδης μορφολογίας του εδάφους μας τυλίγει 360ο μοίρες γύρω μας μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας. Με λίγη κουβεντούλα, μερικές στάσεις για φωτογραφίες και στιγμές σιωπής κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας ζούσε με το δικό του τρόπο τα χιλιόμετρα που γράφαμε, φτάσαμε στο χωριό Chinle και στο σημείο υποδοχής στην είσοδο του Canyon de Chelly, της κοιλάδας που θεωρείται η πιο αρχαία διαρκώς κατοικούμενη έκταση της Βόρειας Αμερικής. Με το αυτοκίνητο ακολουθήσαμε το δρόμο που φιδίσια εφάπτεται στο χείλος του South Rim (που είναι και η πιο δημοφιλής διαδρομή από τις δυο που μπορείς να διαλέξεις), με συχνές στάσεις σε view points από όπου μπορείς να θαυμάσεις τη θέα προς το φιδίσιο φαράγγι, να διαβάσεις πληροφορίες για την ιστορία του, να χαζέψεις τα χαρακτηριστικά κτίσματα από διάφορες χρονικές περιόδους στις φυσικές εσοχές που σχηματίζονται στις απόκρημνες πλαγιές του και να παζαρέψεις κοσμήματα, ονειροπαγίδες και souvenir που πουλούσαν οι ινδιάνοι που σήμερα ζουν φτωχικά στην έκταση αυτή κυρίως καλλιεργώντας τη γη και ελπίζοντας σε μια καλή σοδειά για να «βγάλουν» το χρόνο. Η πρόσβαση μέσα το φαράγγι για trekking ή διανυκτέρευση δεν επιτρέπεται σε ανεξάρτητους ταξιδιώτες και γίνεται μόνο με οδηγούς Navajo, με μόνη εξαίρεση το trek προς το “white house” το πιο γνωστό και ένα από τα πολλά αρχαία κτίσματα στις πλαγιές του φαραγγιού όπου μπορείς να πας μόνος σου αφιερώνοντας περίπου τρεις με τέσσερις ώρες (συνολικά). Στο τέλος της διαδρομής του South Rim μας περίμενε το πολυφωτογραφημένο “Spider Rock” ο λεπτός βράχος ύψους 240 μέτρων που στέκει σαν κομψοτέχνημα, σα γλυπτό δημιούργημα του αέρα, του νερού και του χρόνου… Συνολικά χρειάζονται μια με δυο ώρες (χωρίς το trekking προς το White House) για το Canyon de Chelly ανάλογα με το πόσο γρήγορα θα διατρέξεις τη διαδρομή ή πόσο χρόνο θα αφιερώσεις να σκεφτείς την αιματοβαμμένη ιστορία του και την αγριότητα που βίωσαν οι Ινδιάνοι στα πατρογονικά τους εδάφη από τα στρατεύματα των κατακτητών τους από το 1805 μέχρι τον ξεριζωμό από τη γη τους το 1835 όταν παραδομένοι αναγκαστήκαν να μετοικήσουν σε εδάφη του Νέου Μεξικού με αναρίθμητες απώλειες από πείνα, δίψα και κακουχίες κατά τη μετακίνησή τους στην έρημο (μια σελίδα της ιστορίας που παραλληλίζεται σε κακουχίες με την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο) και τον επαναπατρισμό τους κάπου το 1930 όταν αυτά τα εδάφη παραχωρήθηκαν και πάλι αποκλειστικά στην κατοχή των Ναβάχο που τώρα περνάνε εκεί μια απλή και φτωχική ζωή.

Στον I 40 και πάλι και στις διασταυρώσεις του με το Route 66, με παρέες Χαρλεάδων να μας προσπερνάνε πηγαίνοντας βιαστικά προς το πουθενά. Επόμενη στάση στη διαδρομή προς το Flagstaff το Απολιθωμένο Δάσος και η «Βαμμένη» Έρημος (Petrified Forest και Painted Desert) που προσφέρει κάποιες όμορφες εικόνες αλλά η διαδρομή και ο χρόνος που πρέπει να αφιερώσεις (κάνεις μια παράκαμψη από τον I 40 περίπου 170 χλμ / 2 ωρών) ίσως να μην αξίζουν τον κόπο, αφού και οι ιζηματογενείς βράχοι (που μοιάζουν σα βαμμένοι) και τα απολιθωμένα δέντρα που συναντάς διάσπαρτα δεν είναι και τόσο χαρακτηριστικά και μοναδικά τοπία. Νομίζω ότι το απολιθωμένο δάσος στη Λέσβο είναι πολύ πιο εντυπωσιακό αν και όχι τόσο μεγάλο σε έκταση όσο το αχανές πεδίο που το φιλοξενούσε στην Αριζόνα.
Στο Flagstaff φτάσαμε απογευματάκι, μέχρι να τακτοποιηθούμε σε κάποιο La Quinta που βρήκαμε στο δρόμο μας έπεσε το βράδυ. Παρά το τσουχτερό κρύο και την κούραση της ημέρας κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της συμπαθητικής πόλης, φάγαμε κάτι μέτριο και υπερβολικό, ήπιαμε μερικές μπύρες και καληνυχτίσαμε μερικούς μεθυσμένους υπέρβαρους Ινδιάνους που μας μίλησαν στο δρόμο (φανταζόμουνα το DNA των υπερήφανων προγόνων τους να ασφυκτιά στα μεταλλαγμένα από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής κύτταρά τους) και επιστρέψαμε στο Motel για ξεκούραση.

14/4/2011
Flagstaff-Monument Valley-Page (490 Km 5,5h drive)

Χρειάζονται περίπου 3,5 ώρες για τα 290 Km από το Flagstaff μέχρι να φτάσεις σε ένα ακόμα εκπληκτικό μνημείο της φύσης, το Monument Valley, την κοιλάδα με τα κοφτερά, μοναχικά βράχια και τις πέτρινες στήλες που ξεπηδούν μέσα από την κόκκινη έρημο και φτάνουν μέχρι και 300 μέτρα ύψος. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τοπία άγριας δύσης, background για ταινίες, και διαφημίσεις και φυσικά πολυφωτογραφημένο εθνικό πάρκο που μοιράζεται ανάμεσα στην Arizona και στη Utah. Την εικόνα συμπληρώνουν κοπάδια από άγρια άλογα, οικισμοί Ινδιάνων Navajo, η απέραντη έκταση και οι ατέλειωτοι ευθείς δρόμοι.

Από το Monument Valley με δυο επιπλέον ώρες οδήγησης φτάνεις στο Page, μια πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Powel, ανάξια λόγου και αν δεν ήταν στρατηγικά κοντά στο Antelope Canyon και ιδανικό ξεκίνημα για το Grand Canyon θα ήταν και ανάξια ύπαρξης, ένα απλό stop over στο δρόμο μας, με κακό και ακριβό φαγητό σε … ας πούμε Ιταλικό (και ας πούμε) εστιατόριο, και ελάχιστες μέτριες επιλογές για βραδινή έξοδο (ακόμα και κάποιο saloon που στέκει εκεί πάνω από εκατό χρόνια, είναι χάλια). Άρα, χάπια για βιταμίνες, μπέργκερ, μπύρες από το βενζινάδικο και δωμάτιο από νωρίς… that’s the American way φαίνεται…

15/4/2011
Page-Grand Canyon-Las Vegas (700 Km, 8,5h drive)

Η αλήθεια είναι πως η ερημιά και η έρημος μας είχε κουράσει λίγο. Ήταν η έκτη μέρα που ξυπνάγαμε σε μια πόλη επαρχιακή και περιορισμένου ενδιαφέροντος στη μέση κάποιας ερήμου για να κάνουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα από ερήμους για να φτάσουμε σε κάποια πόλη επαρχιακή και περιορισμένου ενδιαφέροντας στη μέση κάποιας ερήμου. Όσο να ‘ναι το μάτι κουράζεται, και το μυαλό αρχίζει να ζητάει κάτι πιο ζωντανό… λίγο πράσινο, κανά δέντρο εδώ και εκεί και άντε το βράδυ να υπάρχει και ένα μπαράκι της προκοπής με λίγο κόσμο. Με κατεύθυνση νότια προς το Grand Canyon μέσα από τη γη των Ινδιάνων… Θα επισκεφθούμε το East Rim το οποίο προσφέρει μερικά από τα πιο διάσημα και δραματικά τοπία του φαραγγιού, αλλά όχι και το διάσημο skywalk, την γυάλινη εξέδρα που έχει στηθεί για μια βόλτα στο κενό, μιας και αυτή βρίσκεται στο West Rim το οποίο απέχει αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα από την ανατολική πλευρά του φαραγγιού.
Η διαδρομή από το Page για Grand Canyon (μια διαδρομή 3ων ωρών περίπου για 240 χλμ.) διατηρεί τα γνώριμα ερημικά τοπία, το κόκκινο χρώμα και τους ανοιχτούς ορίζοντες της Αριζόνα. Εκτός ελάχιστων Diners (τα κλασσικά café που προσφέρουν φαγητό και καφέ φίλτρου, αυτά που βλέπουμε στις ταινίες), η μόνη αξιόλογη ανθρώπινη παρουσία ήταν αυτή των Ινδιάνων που «έστηναν» τους πάγκους τους για να πουλήσουν τα χειροτεχνήματά τους, κοσμήματα, σκουλαρίκια, γλυπτά αγαλματάκια, τόξα και ονειροπαγίδες. Και μπορεί να είναι στη μέση του πουθενά, σε περιοχές που δεν υπάρχει σήμα για κινητό, αλλά για τις αγορές μπορείς να χρησιμοποιήσεις την πιστωτική σου κάρτα. Είναι λίγο σουρεάλ εικόνα, μια Ναβάχο να βγάζει κάτω από τον σανιδένιο πάγκο της το μηχανάκι για την πιστωτική… περάσαμε αρκετή ώρα εκεί και μάθαμε τις πρώτες μας λέξεις στα Ινδιάνικα. Η διάλεκτος των Ναβάχο, σιγά-σιγά χάνεται, τα αμερικάνικα διδάσκονται στα σχολεία τους και τα παιδιά θαμπωμένα από το Αμερικάνικο όνειρο δε δίνουν δεκάρα να διατηρήσουν την πατρογονική τους γλώσσα. Όπως γίνεται παντού, όταν χάνεται ο πολιτισμός σβήνει και η γλώσσα που δημιουργήθηκε για να τον υπηρετεί.
Το Grand Canyon λοιπόν… είναι αυτό που λέει το όνομά του: τεράστιο και φαράγγι. Είναι αδύνατον να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό όταν πρωτοαντικρίζεις το μεγαλειώδες δημιούργημα του ποταμού Colorado, ο οποίος ακόμα κυλά ενάμιση χιλιόμετρο κάτω από το χείλος του φαραγγιού όπου σα ταπεινός και ακούραστος γλύπτης συνεχίζει το έργο που ξεκίνησε 2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Όσες φορές και να το έχεις δει σε φωτογραφίες ή στη τηλεόραση και όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι με τα νούμερα που το περιγράφουν (450 χλμ μήκος, πλάτος από 7 μέχρι 30 Km και βάθος ως και 1.800 μέτρα) η εμπειρία του να βρεθείς εκεί, και ειδικά η στιγμή που το πρωτο-αντικρίζεις, η αίσθηση τη ανθρώπινης μικρότητας σου (σε μέγεθος και διάρκεια), το δέος για τη δύναμη της φύσης και ο θαυμασμός για την ομορφιά που έχει χαρίσει σε αυτή τη γωνιά της γης η τυχαιότητα του νερού και των ανέμων αποτυπώνονται στο μυαλό σου ανεξίτηλα. Και πραγματικά μόνο εκεί, στο κουτάκι των αναμνήσεων μπορείς να «ξαναδείς» αυτό το μεγαλόπρεπο μνημείο γιατί καμία φωτογραφία δε καταφέρνει να αποτυπώσει το μεγαλείο του Grand Canyon. Η διαδρομή των 40 χιλιομέτρων από το Ranger Station στην είσοδο του πάρκου, μέχρι το χωριό Grand Canyon Village γίνεται μέσω ενός ευχάριστου δασικού δρόμου στο δάσος Kaibab, όπου επιτέλους έρχεσαι σε επαφή με δέντρα και πυκνή βλάστηση. Αφιερώσαμε περίπου 3 ώρες αφού αξίζει να σταματήσεις σε υπάρχουν αρκετά σημεία για άραγμα με θέα προς το φαράγγι, και μονοπάτια προς την κοίτη του φαραγγιού (αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε ως το τέλος κάποιο από αυτά τα μονοπάτια, πρέπει να αφιερώσετε 2-3 μέρες και απαραιτήτως να έχετε κάνει καλή προετοιμασία, να είσαστε έτοιμοι για διανυκτέρευση χωρίς καμία προσφερόμενη άνεση, όπως φαγητό, νερό, σήμα σε κινητό, στέγη κλπ και να αντιμετωπίσετε θερμοκρασίες 30-45 βαθμούς τη μέρα και τσουχτερό κρύο τα βράδια…). Στο χωριό (το οποίο βρίσκεται και αυτό μέσα στο δάσος, και στην ουσία δεν είναι χωριό άλλα χώρος επισκεπτών), λειτουργεί και camping, και κάποια ξενοδοχεία και Super Market, και σουβενιράδικο με κιτσάτα μεμοραμπίλια που θα σημαδέψουν την επίσκεψη στο Grand Canyon. Φάγαμε κάτι που αγοράσαμε από το Super Market, απλώσαμε το χάρτη και αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για Las Vegas αντί να μείνουμε σε κάποιο αδιάφορο χωριό εκεί γύρω για ακόμη ένα βράδυ… όπως είπαμε και πριν η ερημιά μας είχε κουράσει. Το GPS μας προειδοποίησε ότι πρέπει να περάσουμε άλλες 5 ώρες στο τιμόνι, είχε ήδη πάει πέντε το απόγευμα επομένως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο.

Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, πορεία νότια, μέσα σε ευχάριστο δασικό περιβάλλον, ξαναβγήκαμε στον γνωστό μας Ι-40 και στις διασταυρώσεις του με το θρυλικό Route 66 στο Williams. Άλλη μιάμιση ώρα με κατεύθυνση δυτικά στον I-40 και φτάσαμε στο Kingman, εκεί κάνεις δεξιά κα σε λίγο αφήναμε πίσω μας την Αριζόνα και μπαίναμε στη Νεβάδα για να καλύψουμε τα τελευταία 170 χλμ, τις τελευταίες δυο ώρες μέχρι το Vegas… Ο δρόμος έγινε μια ατέλειωτη μοναχική ευθεία που χανόταν στον ορίζοντα ο οποίος όσο κι αν τον κυνηγούσαμε, ξεγλιστράτε ακόμα πιο μακριά μας, το λυκόφως του απογεύματος χαρίστηκε στο σκοτάδι και στο διάστικτο από αστέρια ουρανό, περάσαμε το Hoover Dam, το φράγμα-θαύμα του Colorado που υδροδοτεί την αμαρτωλή πόλη (sin city είναι το παρατσούκλι του Las Vegas), κάποια casino άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, μετά πάλι σκοτάδι… και κάποια στιγμή ξαφνικά, στο βάθος μια ατέλειωτης κατηφόρας, κάπου 20 χιλιόμετρα μακριά, το Las Vegas ξεπροβάλει…

 

[underwater]

Την έπιασα λίγο αργά την ιστορία σου και έχω κολλήσει στο σημείο με τη Ν. Ορλεάνη! Πολύ ωραία περιγραφή για μια πόλη που θέλω πολύ να επισκεφτώ! Ένα παράπονο μόνο: ούτε μία φωτό του Μισισσίπη;