anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.792
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Φέτος τον Αύγουστο, επιλέξαμε την Τήνο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Κάναμε τελικά καλά ή όχι?
Πριν πάμε ακούσαμε από τους περισσότερους , γνωστούς και μη, πολύ καλά λόγια. Λόγια που σκιαγραφούσαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό των Κυκλάδων. Σε κάποιους πάλι, διακρίναμε ένα δισταγμό στο άκουσμα του ονόματος του νησιού, πράγμα που αποδώσαμε κυρίως στο γεγονός ότι το νησί είναι ευρέως γνωστό για το θρησκευτικό του χαρακατήρα. Οι φωτογραφίες που κατά καιρούς κοιτούσαμε μας άρεσαν μεν, δεν μας ενθουσίαζαν δε. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να αποκτήσουμε δική μας άποψη.
Μετά από σχετικά συνοπτικές διαδικασίες, ο κύβος ερίφθη και η Τήνος μας περίμενε να την εξερευνήσουμε.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να πω δυό λόγια για το τί μας αρέσει και τί είναι αυτό που αναζητάμε κατά τις καλοκαιρινές μας διακοπές σε ελληνικό νησί, έτσι ώστε να είναι πιο σαφής η τελική μας εντύπωση για την Τήνο.
Θέλουμε λοιπόν να περνάμε αρκετές ώρες στη θάλασσα, αλλά όχι στην παραλία. Να ασχολούμαστε με το υποβρύχιο ψάρεμα, να φωτογραφίζουμε και να χαζεύουμε το βυθό και τους κατοίκους του. Δεν προτιμάμε τους αμμώδεις βυθούς, αλλά αυτούς που έχουν αρκετά βράχια. Γιατί είναι πιο ενδιαφέροντες , με περισσότερη ζωή και γιατί εκεί συναντάμε τους αγαπημένους μας οκτάποδους φίλους.
Να υπάρχουν αρκετές προσβάσιμες παραλίες για να πηγαίνουμε ανάλογα με τον αέρα, κάθε μέρα και σε άλλη.
Να υπάρχουν «κατάλληλα» σημεία για το απογευματινό στεριανό ψάρεμα.
Να υπάρχουν γραφικά χωριά για βόλτες και φωτογραφίες.
Να υπάρχουν ταβερνάκια με καλό φαγητό και παγωμένες μπύρες.
Θέλουμε το νησί να μην είναι έρημο, να έχει κόσμο, αλλά δε θέλουμε και τον απόλυτο πανικό.
Η καλή ή όχι νυχτερινή ζωή δεν μας αφορά ιδιαίτερα. Αρκεί να υπάρχουν κάποια χαλαρά μπαράκια για ένα ποτό, αν το θελήσουμε.
Προσωπικά προτιμώ να μην απέχει πολύ από τον Πειραιά γιατί σιχαίνομαι τα πλοία. Όμως πάντα κάνω την καρδιά μου πέτρα και υποχωρώ. Αν το νησί με αποζημιώσει, οι χαμένες ώρες του πλοίου σβήνονται πολύ γρήγορα από το μυαλό μου.
Εν ολίγοις, αναζητάμε ξεκούραση, ψάρεμα και καλοπέραση.
Οικισμοί
Η Τήνος λοιπόν, είναι ένα σχετικά μεγάλο νησί. Έχει πολλά μικρά και μεγάλα, ορεινά, όμορφα και γραφικά χωριά. Τα περισσότερα μοιάζουν μεταξύ τους. Κάτασπρα, περιποιημένα, αρχοντικά σπίτια με μπλε παράθυρα και λουλουδιασμένους κήπους και μπαλκονάκια. Εκκλησιές με ψηλά καμπαναριά που ξεχωρίζουν από μακριά.
Γυρίσαμε τα περισσότερα. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν τα χωριά Πύργος, Βωλάξ και Καρδιανή.
Ποιό θα έλεγα ως καλύτερο; Μάλλον την Καρδιανή. Όχι μόνο για το ίδιο το χωριό, αλλά και για τη θέα προς τη θάλασσα.
Η Χώρα με την πρώτη ματιά δείχνει σα να μην ταιριάζει σε αυτό το νησί. Σα να είναι παράταιρη και να μην κολλάει με το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον. Όμως, με μια δεύτερη πιο προσεχτική ματιά, βρίσκεις γραφικά και ενδιαφέροντα σημεία που σου υπενθυμίζουν ότι όντως βρίσκεσαι σε κυκλαδονήσι. Το τουριστικό «πανηγύρι» στους δρόμους που οδηγούν προς το Ναό της Παναγίας, για το μη θρησκευτικό τουρισμό είναι κακόγουστο, αλλά για τους ντόπιους είναι η δουλειά τους και κάποιοι ζουν μόνο από αυτό.
Αν και δεν είμαστε θρήσκοι, πήγαμε και στην Παναγία. Διαλέξαμε μια καλή μέρα και ώρα και αποφύγαμε τον πολύ κόσμο. Προσπαθήσαμε τρεις φορές να πάμε και στην Πινακοθήκη. Μάταια. Υποτίθεται ότι λειτουργεί κάθε μέρα 08.00 – 20.00. Την πρώτη φορά ήταν Δευτέρα πρωί και τη βρήκαμε κλειστή. Κάποιος από διπλανό χώρο μας είπε ότι εκείνη την ημέρα ήταν κλειστή. Υποθέσαμε ότι προφανώς τις Δευτέρες θα έχει αργία. Ξαναπροσπαθήσαμε άλλη μέρα μεσημέρι, αλλά πάλι τη βρήκαμε κλειστή. Από κάποια καθαρίστρια μάθαμε ότι η υπάλληλος ήταν άρρωστη λόγω εγκυμοσύνης και μάλλον δε θα γύριζε σύντομα στο πόστο της. Άρα η πινακοθήκη μάλλον θα έμενε κλειστή για άγνωστο χρονικό διάστημα. Μάλιστα μας προέτρεψε να ξαναπάμε πρωινή ώρα και να ζητήσουμε από άλλη υπάλληλο από την έκθεση κειμηλίων, αν μπορεί να μας ανοίξει να τη δούμε. Το κάναμε και αυτό. Φάγαμε πάλι πόρτα. Η απάντηση που πήραμε είναι ότι η πινακοθήκη είναι κλειστή γιατί η αρμόδια υπάλληλος είναι σε άδεια. Και κανένας άλλος δεν την ανοίγει, παρά μόνο αν υπάρχει κάποιο ενδιαφερόμενο γκρουπ. Έπρεπε να απευθυνθούμε στον προϊστάμενο, μήπως μας έβρισκε κάποια λύση. Φυσικά και δεν ασχοληθήκαμε άλλο.
Είναι απίστευτο και ταυτόχρονα απαράδεκτο, Αύγουστο μήνα με πολλούς τουρίστες στο νησί, να μην είναι ανοιχτή η Πινακοθήκη γιατί η αρμόδια υπάλληλος λείπει. Είμαι σίγουρη όμως, ότι κανένα παγκάρι δε θα μένει ποτέ κλειστό γιατί ο αντίστοιχος αρμόδιος υπάλληλος δε θα είναι στη θέση του.
Εκτός από τη Χώρα, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι παραθαλάσσιοι οικισμοί, οι οποίοι αν εξαιρέσουμε το γραφικό Πάνορμο, είναι μέρη που δείχνουν να αναπτύχθηκαν οικιστικά κυρίως για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες διαμονής και εστίασης των τουριστών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Αγιος Ιωάννης – Πόρτο και το Σκυλαντάρ ή Λαούτι.
Οι συγκεκριμένοι οικισμοί, αποτελούν ένα τεράστιο ρεντρουμάδικο χωρίς κανένα ίχνος γραφικότητας. (Φίλε Χρήστο, δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν οι αμφιβολίες που είχαμε και δε θέλαμε να μείνουμε σε αυτή την πλευρά του νησιού. Αν τελικά το είχαμε κάνει, είμαι σίγουρη ότι θα το είχαμε μετανιώσει πικρά. Τα μέρη αυτά δε μας ταιριάζουν καθόλου).
Οδικό Δίκτυο
Το οδικό δίκτυο δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και το καλύτερο. Η σήμανση στους δρόμους έχει τα προβληματάκια της και οι ταμπέλες με τις κατευθύνσεις των χωριών είναι ορατές μόνο αν έχεις φορά από τη Χώρα προς αυτά. Αν ξεκινήσεις από την αντίθετη κατεύθυνση, οι ταμπέλες είναι απλά ανύπαρκτες. Η σήμανση γενικότερα, είναι από ελλειπής έως σουρεαλιστική. Τρανταχτό παράδειγμα το παρακάτω:
Επειδή το νησί είναι πολύ ορεινό, αναπόφευκτα οι περισσότερες διαδρομές έχουν αρκετές στροφές και ο κεντρικός οδικός άξονας είναι σε υψόμετρο. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να ανέβεις και να κατέβεις τους φιδωτούς δρόμους που οδηγούν στις παραλίες.
Βενζινάδικα υπάρχουν μερικά βγαίνοντας από τη Χώρα προς τα χωριά, ένα λίγο πριν τη Στενή και ένα μετά τα Υστέρνια προς τον Πύργο.
Διαμονή
Η αρχική έρευνα που κάναμε μας οδηγούσε να μείνουμε στον όρμο Υστερνίων. Δεν καταφέραμε να βρούμε άκρη με τα διαθέσιμα δωμάτια στην περιοχή, οπότε τελικά καταλήξαμε στον Άγιο Ρωμανό. Ο όρμος είναι γραφικός, το δωμάτιο που κλείσαμε πολύ καλό, καθαρό και με ωραία θέα. Το Μελτέμι | Ενοικιαζόμενα δωμάτια στην Τήνο, Άγιος Ρωμανός
Ο καλύτερός μας γείτονας και επισκέπτης ήταν ένας τρομερός, φιλικότατος και πολύ χαδιάρης γατούλης, ο οποίος περνούσε κάθε απόγευμα την ώρα του στο μπαλκόνι μας και στην αγκαλιά μας. Έμαθα ότι όλοι οι ένοικοι ήθελαν να τον υιοθετήσουν.
Το όνομα που του έδωσα είναι «γατάκι τηνιακό» (κατά το τυράκι τηνιακό)
Ο Αγιος Ρωμανός βρίσκεται σε σχετικά βολικό σημείο για να πας σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, αλλά τα χιλιόμετρα είναι πολλά για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Ευτυχώς, ανακαλύψαμε ένα χωματόδρομο, από τον οποίο η απόσταση σε χιλιόμετρα προς τη Χώρα μειωνόταν περίπου στο μισό.
Παραλίες
Το νησί έχει πολλές αμμουδερές παραλίες, με δροσερά πεντακάθαρα νερά. Πολλές από αυτές φαίνονται (και μάλλον είναι) αρκετά ρηχές. Σε πολλές από αυτές υπάρχουν και αρμιρίκια που προσφέρουν σκιά. Υπάρχουν αρκετές παραλίες οι οποίες είναι προσβάσιμες με μεταφορικό μέσο, είτε από ασφαλτοστρωμένους δρόμους, είτε από βατούς ή λιγότερο βατούς χωματόδρομους. Υπάρχουν και κάποιες παραλίες, στις οποίες φτάνει κανείς μόνο από μονοπάτια, με λίγο ή περισσότερο περπάτημα.
Οι παραλίες της Τήνου είναι πολύ ελκυστικές και σίγουρα είναι ιδανικές για ανθρώπους που τους αρέσει να απολαμβάνουν το μπάνιο τους για αρκετές ώρες στην παραλία, για ανθρώπους που έχουν διάθεση να περπατήσουν και λίγο παραπάνω σε μονοπάτια για να βρεθούν σε παραλίες με λιγότερο κόσμο και φυσικά σε ανθρώπους που έχουν παιδιά, τα οποία θα χαίρονται με τα διάφανα ρηχά νερά και με το παιχνίδι στην άμμο.
Αν ανήκαμε σε μια αυτές τις κατηγορίες, οι καλύτερες επιλογές μας για μπάνια θα ήταν οι παρακάτω παραλίες:
· «Λατομεία»-Νησάκι Αποκοφτός
Κατεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο από τα Υστέρνια προς τον όρμο Υστερνίων, λίγο πριν φτάσουμε χαμηλά, υπάρχει ένας χωματόδρομος στα δεξιά μας. Στην αρχή είναι αρκετά βατός. Στην πορεία χωρίζεται στα δύο. Δεξιά πηγαίνει προς την παραλία Άσπρος Γιαλός και φαίνεται αρκετά βατός. Αριστερά ξεκινά άλλος χωματόδρομος ο οποίος είναι δυσκολότερος και κατεβαίνει χαμηλά στα βράχια, δίπλα στο νησάκι Αποκοφτός και την εξέδρα που χρησιμοποιούσαν τα λατομεία.
Βραχώδης περιοχή με βαθιά νερά και συμπαθητικό βυθό.
· Βαθύ
Πάλι κατεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο από τα Υστέρνια προς τον όρμο και αφού πλέον η θάλασσα φαίνεται πιο κοντά, σε μια σχετικά απότομη αριστερή στροφή του δρόμου, στο δεξί χέρι ξεκινά ένας χωματόδρομος. Αυτός είναι που οδηγεί προς τον όρμο Βαθύ. Είναι αρκετά χιλιόμετρα, στην αρχή είναι ίσιος και φαρδύς. Μόλις συναντήσουμε δυό σπίτια που ο δρόμος περνά ανάμεσά τους, δε συνεχίζουμε ευθεία, αλλά στρίβουμε αριστερά όπου αρχίζει και η κάθοδος προς το Βαθύ. Ο δρόμος στενεύει και γίνεται δυσκολότερος, αλλά φτάνει μέχρι την παραλία. Εκεί υπάρχουν λίγα σπίτια ντόπιων κυρίως ψαράδων. Ο κόλπος είναι αρκετά βαθύς και στενός (γι’αυτό και το όνομα), οπότε είναι και πιο απάνεμος και χορταστικός για βουτιά.
· Βούρνη Ανάμεσα στα Κιόνια και τον Αγιο Ρωμανό, υπάρχει ένας χωματόδρομος ο οποίος οδηγεί προς τη Βούρνη και τα ομοιόμορφα σπίτια που χτίζει ο συνεταιρισμός. Στο σημείο ακριβώς που ξεκινούν τα έργα του συνεταιρισμού, υπάρχει απαγορευτική πινακίδα διέλευσης γιατί ο δρόμος είναι ιδιωτικός. Ακριβώς όμως δίπλα υπάρχει ένα μικρό τσιμεντοστρωμένο πέρασμα όπου δηλώνει με άλλη πινακίδα ότι είναι δημόσια οδός του Δεληγιάννη και των φίλων αυτού !!!!!!!!. (προφανώς ο Δεληγιάννης ήθελε να τη «σπάσει» στο συνεταιρισμό με τον ιδιωτικό δρόμο). Αυτός είναι που φτάνει μέχρι κάτω στην παραλία.
· Αγία Θάλασσα
Φτάνοντας στον Πάνορμο, αριστερά ξεκινά η παραλία Σταφίδα . Τη διασχίζουμε με προσοχή για να μην ενοχληθούν οι λουόμενοι, και ακολουθούμε τον ίσιο βατό χωματόδρομο προς την Αγία Θάλασσα. Οι περισσότεροι αφήνουν (και πρέπει να αφήσουν) το αυτοκίνητό τους στο φαρδύ σημείο που από κάτω ξεκινά το σύντομο μονοπάτι για την παραλία. Όσοι διαθέτουν τζιπ, μπορούν να συνεχίσουν μέχρι κάτω, ακολουθώντας τη συνέχεια του χωματόδρομου, ο οποίος πλέον στενεύει και γίνεται χειρότερος. Η παραλία μαζεύει αρκετό κόσμο και είναι σχετικά απάνεμη και ο βυθός έχει ενδιαφέρον. Από την αριστερή άκρη της παραλίας, δίπλα στο εκκλησάκι, ξεκινά και μονοπάτι που οδηγεί στην επόμενη παραλία του Καβάλαργου.
· Κουμελάς και Μαλί
Στον κεντρικό δρόμο προς τον Πύργο, λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, υπάρχει πινακίδα που οδηγεί αριστερά προς το χωριό Μαρλάς. Από εκεί, δίπλα στις κολώνες της κινητής τηλεφωνίας, ξεκινά ο χωματόδρομος προς τους παραθαλάσσιους οικισμούς Κουμελάς και Μαλί. Ο δρόμος είναι αρκετά βατός και περνά από περιοχές που ανήκουν στα λατομεία. Υπάρχουν διάφοροι δευτερεύοντες χωματόδρομοι, που όμως είναι για χρήση των λατομείων και δεν οδηγούν πουθενά. Ο κεντρικός χωματόδρομος συνεχίζει για αρκετά χιλιόμετρα (συνολικά περίπου 5), μέχρι να φτάσει στον Κουμελά και στη συνέχεια στο Μαλί.
Οι δύο οικισμοί μοιάζουν μεταξύ τους και είναι πολύ γραφικοί. Μικρά τετράγωνα άσπρα σπιτάκια με μπλε παράθυρα, χτισμένα πάνω στα βράχια, κοιτούν την αγριεμένη θάλασσα. Τα σπίτια αυτά είναι εξοχικά των ντόπιων.
Στα χωμάτινα δρομάκια του οικισμού και στις άκρες του δρόμου, πλήθος από μικροσκοπικά σαυράκια χοροπηδούσε συνεχώς μπροστά μας.
Εδώ δεν υπάρχουν αμμουδερές παραλίες, αλλά μικροί κολπίσκοι με βράχια γύρω τους. Βουτήξαμε στο Μαλί και το ευχαριστηθήκαμε πολύ.
· Στενό Άνδρου
Στον κεντρικό δρόμο προς τον Πύργο, λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, υπάρχει πινακίδα που οδηγεί αριστερά προς το χωριό Μαμάδος. Λίγο πριν το χωριό, ξεκινά ένας χωματόδρομος ο οποίος μετά από 7 περίπου δύσκολα χιλιόμετρα οδηγεί στο Στενό. Ο δρόμος ξεκινά σχετικά ομαλά, συνεχίζει ανηφορικός, αλλά όσο προχωρά, τόσο στενεύει, κατηφορίζει και δυσκολεύει. Το τοπίο είναι άγονο, βραχώδες και ο δρόμος κακοτράχαλος, δύσβατος και με πολλά νεροφαγώματα. Ειδικά τα τελευταία δύο χιλιόμετρα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Αν δεν έχετε 4x4, ούτε να το σκεφθείτε.
Στο Στενό, η ΔΕΗ έχει ποντίσει το καλώδιο που έρχεται από την Άνδρο, οπότε και ο δρόμος έχει ανοιχτεί για τις ανάγκες της. Αυτή, ας πούμε ότι τον συντηρεί κιόλας.
Η διαδρομή, παρόλη τη δυσκολία της είναι πολύ ωραία. Το τοπίο θυμίζει φαρ ουέστ και κάθε τόσο κάποιοι βραχώδεις κολπίσκοι διακρίνονται στα δεξιά μας. Η καλύτερη εικόνα έρχεται προς το τέλος. Άγρια νερά, βράχια, το νησάκι Δύσβατο με τον παλιό φάρο και πίσω του, σχεδόν δίπλα, τα βουνά της Άνδρου.
Στο μέρος αυτό, κάναμε τη καλύτερη βουτιά μας. Βγαίνοντας από το νερό, ένα ζευγάρι ντόπιων που είχαμε δει από νωρίτερα να λιάζεται στον καυτό ήλιο, μας είπε ότι για αρκετή ώρα ήταν πολύ κοντά μας μια φώκια που ζει στην περιοχή και μας περιεργαζόταν. Δυστυχώς ή μήπως ευτυχώς (
) δεν την είδαμε.
Στη μόνη παραλία που βουτήξαμε και είναι κανονικά προσβάσιμη από άσφαλτο, ήταν αυτή του Αγίου Ρωμανού.
Το νησί έχει και πολλά λιμανάκια που τα βλέπεις από το δρόμο ψηλά και θέλεις να βρεθείς κοντά τους. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν είναι εφικτό, γιατί στα περισσότερα από αυτά δεν πηγαίνει κανένας δρόμος ή μονοπάτι.
Αέρας
Το νησί, εκτός από τη θρησκευτική του φήμη, είναι γνωστό και για τον αέρα του. Ειδικά τον Αύγουστο με τα μελτέμια, η κατάσταση επιδεινώνεται.
Πριν πάμε μας είχαν μιλήσει διάφοροι για αυτόν τον αέρα, ανάμεσά τους και άνθρωποι που γνωρίζουν καλά και έχουν ζήσει τα μελτέμια χωρίς να τους επηρεάζουν στο παραμικρό τις διακοπές. Είχαμε ακούσει λοιπόν για «χαμένα» μπάνια και για τρελά φαγοπότια και ρακές αντί αυτών.
Μας φαινόταν περίεργο, αλλά τελικά ήταν κάτι παραπάνω από αληθινό. Δέκα μέρες μείναμε στο νησί και τις περισσότερες από αυτές λυσσομανούσε αλύπητα ο βοριάς.
Νομίζαμε ότι δε θα μας επηρέαζε ιδιαίτερα και αυτό γιατί: α) στις παραλίες δεν καθόμαστε, αλλά βουτάμε με τη στολή κατευθείαν, οπότε η άμμος δε μας μαστιγώνει και β) ο αέρας στην πλευρά που θα μέναμε θα ήταν στεριανός, άρα δε θα είχε κύμα.
Όμως, το νησί όπως είπαμε είναι πολύ ορεινό και ο δυνατός αέρας στην αγαπημένη μας δυτική πλευρά, κατέβαζε από το βουνό σπηλιάδες προς τις παραλίες. (Σημείωση: Σπηλιάδα λέγεται στη γλώσσα των ναυτικών ο ριπαίος άνεμος που εκδηλώνεται πλάγια προς την ακτή και στη μεν ξηρά υψώνει αμμοβολή, στη δε θάλασσα δημιουργεί έντονες ρυτιδώσεις και μικρά κύματα).
Ακόμα και στο λιμάνι, το οποίο θεωρητικά θα έπρεπε να είναι απάνεμο, ο αέρας κατάφερε πολύ εύκολα να μας μας σπάσει την πόρτα του αυτοκινήτου!!. Αν δεν αφήναμε ανοιχτά τα παράθυρα για να περνά από μέσα ο αέρας, ενδεχομένως να ήταν τώρα υποβρύχια ατραξιόν του λιμανιού.
Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε, ήταν ότι οι βουτιές μας ήταν μικρής σχετικά διάρκειας, αφού λόγω του δυνατού αέρα οι επιστροφές προς την παραλία ήταν πολύ κουραστικές.
Για τη βόρεια και ανατολική πλευρά του νησιού δε το συζητάμε καν. Εκεί δεν είχε σπηλιάδες, αλλά μεγάλα κύματα.
Ο δυνατός βοριάς, εκτός από τις πρωινές θαλασσινές δραστηριότητες, έφερνε μεγάλες δυσκολίες και στα απογευματινά ψαρέματα, οπότε αναπόφευκτα οδηγηθήκαμε και εμείς σε τρελά φαγοπότια και μπυροποσίες, των οποίων οι εντυπώσεις ακολουθούν.
Φαγητό
Δοκιμάσαμε πολλααααααά εστιατόρια. Σε κάποια δεν προλάβαμε ή δε βόλεψε να πάμε ή δεν αντέχαμε άλλο φαγητό. Στα περισσότερα πήγαμε μια φορά και σε κάποια παραπάνω. Δεν ξέρω αν έτυχε να κάνουμε τις καλύτερες, τις χειρότερες ή τις μετριότερες επιλογές πιάτων σε κάθε ένα από αυτά. ΄Ενα είναι όμως σίγουρο. Τόσο πολύ σε διακοπές δεν έχουμε ξαναφάει.
Οι τιμές γενικά ήταν τιμές Αθήνας. Οι μερίδες στα περισσότερα ήταν μεγάλες και το σέρβις ευγενικό και γρήγορο. Δοκιμάσαμε κλασσικές, αλλά και ξεχωριστές γεύσεις. Φάγαμε σε απλά εστιατόρια στα χωριά και στις παραλίες, αλλά και σε άλλα είτε πιο περιποιημένα, είτε πιο μοντέρνα, είτε πιο «in».
Οι τιμές στις μπύρες ήταν 2,50 ευρώ οι φθηνότερες, 3,00 ευρώ στα περισσότερα εστιατόρια και 3,50 σε ένα μόνο από αυτά που πήγαμε. Οι μπύρες που «δούλευε» κάθε μαγαζί ήταν διαφορετικές. Σε κάποια μας έτυχε πχ. να μη σερβίρουν καθόλου Heineken και σε κάποια να μη σερβίρουν καθόλου «Μύθο». Και αυτό, ενώ συνεργάζονται με τις αντίστοιχες ζυθοποιίες και «δουλεύουν» τα «αδερφάκια» τους Amstel και Kaiser. Όλοι μα όλοι είχαν Fix.
Η σειρά των εστιατορίων που ακολουθεί είναι τυχαία:
Ακρογιάλι (Αγιος Ρωμανός)
Το συγκεκριμένο ταβερνάκι το τιμήσαμε την πρώτη μέρα στο νησί, αφού ήταν πολύ κοντά στο δωμάτιο που μέναμε. Απλά συμπαθητικό, με δροσερή σκιερή αυλή.
Το Περιβόλι (Καρδιανή)
Ωραία αυλή με θέα από ψηλά προς τον όρμο Γιαννάκη και το πέλαγος. Το φαγητό του ήταν αρκετά καλό. Δοκιμάσαμε μια πολύ ωραία σαλάτα με τυράκι τηνιακό και διάφορα καλοκαιρινά λαχανικά και τριμμένο ωμό κολοκύθι το οποίο συνηθίζεται πολύ στο νησί. Οι αγκινάρες τουρσί (τοπική σπεσιαλιτέ του νησιού), καθώς και τα σουτζουκάκια ήταν και αυτά αρκετά καλά. Το παγωμένο νερό που φέρνουν είναι από την πηγή. Ο λογαριασμός από τους φθηνότερους που πληρώσαμε.
Η Δροσιά (Κτικάδος)
Ταβέρνα χωμένη μέσα στο πράσινο με μακρινή θέα προς το πέλαγος, ακριβώς πάνω από τα Κιόνια. Καλό σέρβις και καλές τίμιες γεύσεις.
Τα Μυρώνια (Πύργος)
Η μόνη ταβέρνα ανάμεσα στα καφέ και τα γλυκατζίδικα στην πολύβουη πλατεία με τον πλάτανο στον Πύργο. Εξαιρετική σαλάτα με καλοκαιρινά λαχανικά, ωμό κολοκυθάκι, ντομάτα λιαστή, πατέ ελιάς, φασόλια μαυρομάτικα, κρουτόν και λαδόξυδο. Τα κυρίως που επιλέξαμε ήταν ντόπια ζυμαρικά με ενδιαφέρουσες σαλτσούλες.
Άγονη Γραμμή (Πάνορμος)
Πολύ ωραίος χώρος και μέσα και έξω, πάνω στην περατζάδα του λιμανιού, με επίσης καλή μουσική. Αν εξαιρέσουμε το ωραία βλήτα και το εξαιρετικά τηγανισμένο μαριδάκι με το χοντρό αλάτι, τα υπόλοιπα ήταν κάτω του μετρίου, με αποκορύφωμα το μαρινάτο γαύρο ο οποίος ήταν κακός. Στα πλην και το πολύ αργό σέρβις.
Μαθιός (Καλλονή)
Η ταβέρνα του χωριού, γεμάτη από ντόπιους. Μεγάλες μερίδες, συμπαθητικά κρέατα, τεράστια μερίδα με βλήτα και κολοκυθάκια γλύκισμα. Μα σερβίρουν onion rings στο χωριό? Ο φθηνότερος λογαριασμός απ’όλους.
Κονάκι (Σκυλαντάρ)
Φεύγοντας από το Σκυλαντάρ προς τη Χώρα, στρίβεις δεξιά σε ένα μικρό πολύ στενό δρομάκι και στο τέλος του δρόμου βρίσκεις την ταβέρνα. Ωραίο ήσυχο μπαλκόνι με θέα προς τον όρμο και τη Μύκονο. Πολύ καλό φαγητό, νόστιμα σουτζουκάκια και μουσακάς, εξαιρετικά χειροποίητα «δάκτυλα» με κασέρι. Τιμές τσιμπημένες.
Ναυτίλος (Όρμος Υστερνίων)
Δίπλα στη θάλασσα, με ωραίο υπερυψωμένο μπαλκονάκι και άλλα πιο χαμηλά τραπεζάκια. Πολύ ωραίο ρύζι (όχι ριζότο) με θαλασσινά, συμπαθητική ρεγγοσαλάτα και καλό φρέσκο ντόπιο ψιλό ψαράκι. Αυτό το τελευταίο δεν ήταν ούτε αθερίνα, ούτε μαρίδα, αλλά γόνος από διάφορα ψαράκια. Κοπάδια από παρόμοια είχαμε συναντήσει λίγη ώρα πριν στη βουτιά μας. Στα συν το γεγονός ότι δε σερβίρουν με το «έτσι θέλω» εμφιαλωμένο νερό, αλλά ρωτούν πρώτα αν θες. Στα πλην το αρκετά αργό σέρβις.
Θαλασσάκι (Όρμος Υστερνίων)
Το πιο γνωστό εστιατόριο της Τήνου, δίπλα ακριβώς στο Ναυτίλο. Μαζεύει πολύ κόσμο, ιδιαίτερα στη φουλ σεζόν. Όσες φορές βρεθήκαμε εκεί γινόταν ο κακός χαμός. Και ειλικρινά τόσα μαζεμένα ακριβά τζιπ, δεν έχω ξαναδεί ποτέ παρκαρισμένα έξω από μαγαζί.
Ο κατάλογος πλούσιος, τα πιάτα ιδιαίτερα και το σέρβις πολύ καλό. Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πάρα πολύ νόστιμο και με ωραία παρουσίαση. Ήταν ο μεγαλύτερος λογαριασμός που πληρώσαμε, αλλά δε θεωρώ ότι ήταν το ακριβότερο εστιατόριο που πήγαμε. Οι τιμές του αρκετά τσιμπημένες, αλλά το άξιζε και με το παραπάνω.
Στα συν η τιμή της μπύρας (2,50 ευρώ). Στα πλην, το γεγονός ότι σερβίρει μόνο Φιξ και Βεργίνα. Η μεν πρώτη δεν πίνεται, η δε δεύτερη δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Προφανώς σερβίρουν μόνο αυτές τις μπύρες από «άποψη», γιατί είναι ελληνικές. Όμως σε ένα τέτοιο μαγαζί, με πειραγμένες ελληνικές γεύσεις και τσιμπημένες τιμές, όφειλαν να σερβίρουν και καλύτερες μπύρες. Άλλωστε, το ότι είναι ελληνικές, δε συνεπάγεται αυτόματα ότι είναι και καλές.
Άνεμος (Όρμος Γιαννάκη)
Δίπλα ακριβώς στο κύμα, με μεγάλες μερίδες, συμπαθητικό φαγητό και καλό σέρβις. Πολύ καλό βραστό χταπόδι και ο καλύτερο τσίρος που έχουμε φάει ποτέ. Στα συν ότι δε φέρνουν εμφιαλωμένο νερό, παρά μόνο αν το ζητήσεις.
Ντίνος (Όρμος Γιαννάκη)
Πολύ ωραίος, περιποιημένος χώρος με θαλασσινή διακόσμηση. Τη μέρα που πήγαμε είχε ελάχιστο κόσμο. Το σέρβις πάρα πολύ καλό. Η εμφάνιση των πιάτων πολύ προσεγμένη και οι μερίδες αρκετά μεγάλες. Η τσιροσαλάτα του πολύ ενδιαφέρουσα και τα κολοκυθάκια πολύ γλυκά.
Η πρώτη μου ένσταση έρχεται για τη γεύση του θράψαλου και του ψητού χταποδιού. Το μεν πρώτο μεγαλούτσικο και ωραία ψημένο, αλλά με έντονη μουσταρδάτη σως, η οποία σκέπαζε και εξαφάνιζε την ξεχωριστή γλύκα που έχει το θράψαλο. Η σως αυτή, δεν είχε καμία απολύτως θέση στο πιάτο αυτό.
Με το ψητό χταπόδι από την άλλη, έχω φετίχ και είμαι πολύ αυστηρή. Το χειρότερο και συνηθέστερο που κάνουν οι εστιάτορες είναι να το προβράζουν. Το αποτέλεσμα είναι να χάνει τη γεύση του και τη μαστιχωτή του υφή. Από την άλλη βέβαια, δεν μπορώ να τους καταδικάσω γιατί δε φταίνε εξ’ολοκλήρου αυτοί. Επειδή ο περισσότερος κόσμος διαμαρτύρεται γιατί το ψητό του χταπόδι είναι σκληρό (τόσα ξέρουν, τόσα λένε), οι εστιάτορες αναγκάζονται να καταφύγουν σε πατέντες για να το μαλακώσουν. Η γνωστότερη λοιπόν πατέντα είναι να το βράσουν πρώτα και μετά να το πετάξουν στο κάρβουνο να τσικνιστεί.
Ο Ντίνος λοιπόν, κατάφερε τουλάχιστον να βρει το σωστό σημείο προβρασίματος για να γίνει στο όριο αποδεκτός και από αυτούς που θέλουν το χταπόδι τους σωστά ψημένο.
Η δεύτερή μου ένσταση και μεγάλο μείον του μαγαζιού ήταν η τιμή της μπύρας (3,50 ευρώ).
Συνολικά, αν και δεν ήταν ο μεγαλύτερος λογαριασμός που πληρώσαμε, νομίζω ότι συγκριτικά ήταν το ακριβότερο εστιατόριο που δοκιμάσαμε.
Τσαμπιά (Κιόνια)
Σε ένα κάθετο στενάκι στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Στο βάθος έχει και άνετο χώρο στάθμευσης. Συμπαθητική υπερυψωμένη αυλή, καλό σέρβις και πολύ καλά κρέατα.
Κιόνια (Κιόνια)
Αδιάφορη μεγάλη αυλή μπροστά στον παραλιακό δρόμο με θέα τη θάλασσα. Μεγάλες μερίδες, συμπαθητικές γεύσεις, πολύ ωραία τηγανητά κολοκυθάκια και φρουτάλια. Στα πλην το αργό σέρβις. Στα συν ότι φέρνουν εμφιαλωμένο νερό μόνο αν το ζητήσεις και η καλή σχέση ποσότητας - ποιότητας – τιμής.
Μπουρού (Κιόνια)
Πολύ περιποιημένος και χαλαρός χώρος. Τα μπροστινά τραπέζια έχουν ωραία θέα στη θάλασσα. Μεγάλες μερίδες και ελαφρά πειραγμένες γεύσεις. Καταπληκτικές κροκέτες λαχανικών και ψευτοκεφτέδες με λιαστή ντομάτα. Το σέρβις δεν είναι πάντα πολύ γρήγορο. Τα βράδια στη φουλ σεζόν χρειάζεται κράτηση. Στα συν ότι δε φέρνουν από μόνοι τους το εμφιαλωμένο νερό. Στα πλην η μουσική (σε ένταση και ύφος summer lounge club), καθώς και η εμφανής προσπάθεια να πουλήσει κάτι που ακόμα θέλει δουλειά για να κατακτήσει.
Γκαράζ (Κώμη)
Μια γεμάτη από κόσμο πιτσαρία στη μέση του πουθενά. Ένα πρώην γκαράζ, με μια απλή ταράτσα χωρίς καμία θέα, αλλά με ωραίες μυρωδιές. Η μακαρονάδα που δοκιμάσαμε ήταν λιτή, πολύ γευστική και σωστά βρασμένη. Η πίτσα του πολύ μέτρια. Στα συν το καλτ της υπόθεσης.
Συμπέρασμα
Η Τήνος είναι ένα κοντινό στην Αθήνα και εύκολα προσβάσιμο νησί, με πολλά γραφικά ορεινά χωριά, ωραίες παραλίες, φιλόξενους ανθρώπους, συμπαθητικό φαγητό και συχνά πολύ αέρα.
Για εμάς βέβαια, σε ένα κυκλαδονήσι, δεν είναι προτεραιότητα τα ορεινά χωριά, όσο όμορφα κι αν είναι. Από την Τήνο έλειπαν τα γραφικά παραθαλάσσια χωριά. Οι κλασικές τουριστικές επιλογές, Άγιος Ιωάννης-Πόρτο, Σκυλαντάρ, Κιόνια, είναι οικιστικά κατεστραμμένες, ο όρμος Υστερνίων και ο Άγιος Ρωμανός απλά συμπαθητικά.
Οι ξένοι τουρίστες είναι κυρίως Γάλλοι. Οι Ελληνες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που είναι εκεί μόνο για να προσκυνήσουν στην Παναγία, σε αυτούς που αναζητούν ήσυχες διακοπές χωρίς πολύ κόσμο και στους τζιπάτους. Αυτοί οι τελευταίοι μου ήταν και οι πιο αταίριαστοι. Ακριβά, καλογυαλισμένα τζιπ με καθόλου ίχνος χώματος επάνω (όπως θα όφειλαν σε ένα τέτοιο νησί). Ευτυχώς, η «φωλιά» τους ήταν κυρίως στον όρμο Υστερνίων. Θα μου πείτε και εσείς με τζιπ δεν πήγατε; Ναι, αλλά το γέρικο ταλαιπωρημένο μας suzuki samurai, έκανε το καθήκον του. Χώθηκε στο χώμα, ανεβοκατέβηκε κατσάβραχα, έκανε περίπου 800 χιλιόμετρα σε 10 μέρες και το ευχαριστήθηκε πολύ.
Γενικά, μας άρεσε που είδαμε την Τήνο και περάσαμε καλά. Όμως, σε άλλα νησιά έχουμε περάσει καλύτερα. Και σε αυτό δε φταίει το ίδιο το νησί, αλλά οι δικές μας συνήθειες. Απλά, δεν κάνει για εμάς.
Η πιο έντονη εικόνα και ανάμνηση που θα μου μείνει, είναι το Στενό της Άνδρου. Αυτή, η άγρια πλευρά, είναι η Τήνος που μου άρεσε περισσότερο.
Ευχαριστώ πολύ όσους με βοήθησαν με τις ιστορίες τους, τα σχόλιά τους και τα προσωπικά μηνύματα γεμάτα πληροφορίες που ανταλλάξαμε, όσο βρισκόμουν στο στάδιο μελέτης για το νησί. Ειδικότερα δε, ευχαριστώ τα μέλη XRISTOS71 και tiniakos.
Τέλος, ο ταξιδιωτικός οδηγός «Ανεξερεύνητη Τήνος» της Βάλυς Βαϊμάκη από τις εκδόσεις Road, είναι πραγματικός θησαυρός και μας βοήθησε πάρα πολύ να ανακαλύψουμε μαζί του το νησί.
Πριν πάμε ακούσαμε από τους περισσότερους , γνωστούς και μη, πολύ καλά λόγια. Λόγια που σκιαγραφούσαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό των Κυκλάδων. Σε κάποιους πάλι, διακρίναμε ένα δισταγμό στο άκουσμα του ονόματος του νησιού, πράγμα που αποδώσαμε κυρίως στο γεγονός ότι το νησί είναι ευρέως γνωστό για το θρησκευτικό του χαρακατήρα. Οι φωτογραφίες που κατά καιρούς κοιτούσαμε μας άρεσαν μεν, δεν μας ενθουσίαζαν δε. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να αποκτήσουμε δική μας άποψη.
Μετά από σχετικά συνοπτικές διαδικασίες, ο κύβος ερίφθη και η Τήνος μας περίμενε να την εξερευνήσουμε.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να πω δυό λόγια για το τί μας αρέσει και τί είναι αυτό που αναζητάμε κατά τις καλοκαιρινές μας διακοπές σε ελληνικό νησί, έτσι ώστε να είναι πιο σαφής η τελική μας εντύπωση για την Τήνο.
Θέλουμε λοιπόν να περνάμε αρκετές ώρες στη θάλασσα, αλλά όχι στην παραλία. Να ασχολούμαστε με το υποβρύχιο ψάρεμα, να φωτογραφίζουμε και να χαζεύουμε το βυθό και τους κατοίκους του. Δεν προτιμάμε τους αμμώδεις βυθούς, αλλά αυτούς που έχουν αρκετά βράχια. Γιατί είναι πιο ενδιαφέροντες , με περισσότερη ζωή και γιατί εκεί συναντάμε τους αγαπημένους μας οκτάποδους φίλους.
Να υπάρχουν αρκετές προσβάσιμες παραλίες για να πηγαίνουμε ανάλογα με τον αέρα, κάθε μέρα και σε άλλη.
Να υπάρχουν «κατάλληλα» σημεία για το απογευματινό στεριανό ψάρεμα.
Να υπάρχουν γραφικά χωριά για βόλτες και φωτογραφίες.
Να υπάρχουν ταβερνάκια με καλό φαγητό και παγωμένες μπύρες.
Θέλουμε το νησί να μην είναι έρημο, να έχει κόσμο, αλλά δε θέλουμε και τον απόλυτο πανικό.
Η καλή ή όχι νυχτερινή ζωή δεν μας αφορά ιδιαίτερα. Αρκεί να υπάρχουν κάποια χαλαρά μπαράκια για ένα ποτό, αν το θελήσουμε.
Προσωπικά προτιμώ να μην απέχει πολύ από τον Πειραιά γιατί σιχαίνομαι τα πλοία. Όμως πάντα κάνω την καρδιά μου πέτρα και υποχωρώ. Αν το νησί με αποζημιώσει, οι χαμένες ώρες του πλοίου σβήνονται πολύ γρήγορα από το μυαλό μου.
Εν ολίγοις, αναζητάμε ξεκούραση, ψάρεμα και καλοπέραση.
Οικισμοί
Η Τήνος λοιπόν, είναι ένα σχετικά μεγάλο νησί. Έχει πολλά μικρά και μεγάλα, ορεινά, όμορφα και γραφικά χωριά. Τα περισσότερα μοιάζουν μεταξύ τους. Κάτασπρα, περιποιημένα, αρχοντικά σπίτια με μπλε παράθυρα και λουλουδιασμένους κήπους και μπαλκονάκια. Εκκλησιές με ψηλά καμπαναριά που ξεχωρίζουν από μακριά.
Γυρίσαμε τα περισσότερα. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν τα χωριά Πύργος, Βωλάξ και Καρδιανή.
Ποιό θα έλεγα ως καλύτερο; Μάλλον την Καρδιανή. Όχι μόνο για το ίδιο το χωριό, αλλά και για τη θέα προς τη θάλασσα.
Η Χώρα με την πρώτη ματιά δείχνει σα να μην ταιριάζει σε αυτό το νησί. Σα να είναι παράταιρη και να μην κολλάει με το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον. Όμως, με μια δεύτερη πιο προσεχτική ματιά, βρίσκεις γραφικά και ενδιαφέροντα σημεία που σου υπενθυμίζουν ότι όντως βρίσκεσαι σε κυκλαδονήσι. Το τουριστικό «πανηγύρι» στους δρόμους που οδηγούν προς το Ναό της Παναγίας, για το μη θρησκευτικό τουρισμό είναι κακόγουστο, αλλά για τους ντόπιους είναι η δουλειά τους και κάποιοι ζουν μόνο από αυτό.
Αν και δεν είμαστε θρήσκοι, πήγαμε και στην Παναγία. Διαλέξαμε μια καλή μέρα και ώρα και αποφύγαμε τον πολύ κόσμο. Προσπαθήσαμε τρεις φορές να πάμε και στην Πινακοθήκη. Μάταια. Υποτίθεται ότι λειτουργεί κάθε μέρα 08.00 – 20.00. Την πρώτη φορά ήταν Δευτέρα πρωί και τη βρήκαμε κλειστή. Κάποιος από διπλανό χώρο μας είπε ότι εκείνη την ημέρα ήταν κλειστή. Υποθέσαμε ότι προφανώς τις Δευτέρες θα έχει αργία. Ξαναπροσπαθήσαμε άλλη μέρα μεσημέρι, αλλά πάλι τη βρήκαμε κλειστή. Από κάποια καθαρίστρια μάθαμε ότι η υπάλληλος ήταν άρρωστη λόγω εγκυμοσύνης και μάλλον δε θα γύριζε σύντομα στο πόστο της. Άρα η πινακοθήκη μάλλον θα έμενε κλειστή για άγνωστο χρονικό διάστημα. Μάλιστα μας προέτρεψε να ξαναπάμε πρωινή ώρα και να ζητήσουμε από άλλη υπάλληλο από την έκθεση κειμηλίων, αν μπορεί να μας ανοίξει να τη δούμε. Το κάναμε και αυτό. Φάγαμε πάλι πόρτα. Η απάντηση που πήραμε είναι ότι η πινακοθήκη είναι κλειστή γιατί η αρμόδια υπάλληλος είναι σε άδεια. Και κανένας άλλος δεν την ανοίγει, παρά μόνο αν υπάρχει κάποιο ενδιαφερόμενο γκρουπ. Έπρεπε να απευθυνθούμε στον προϊστάμενο, μήπως μας έβρισκε κάποια λύση. Φυσικά και δεν ασχοληθήκαμε άλλο.
Είναι απίστευτο και ταυτόχρονα απαράδεκτο, Αύγουστο μήνα με πολλούς τουρίστες στο νησί, να μην είναι ανοιχτή η Πινακοθήκη γιατί η αρμόδια υπάλληλος λείπει. Είμαι σίγουρη όμως, ότι κανένα παγκάρι δε θα μένει ποτέ κλειστό γιατί ο αντίστοιχος αρμόδιος υπάλληλος δε θα είναι στη θέση του.
Εκτός από τη Χώρα, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι παραθαλάσσιοι οικισμοί, οι οποίοι αν εξαιρέσουμε το γραφικό Πάνορμο, είναι μέρη που δείχνουν να αναπτύχθηκαν οικιστικά κυρίως για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες διαμονής και εστίασης των τουριστών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Αγιος Ιωάννης – Πόρτο και το Σκυλαντάρ ή Λαούτι.
Οι συγκεκριμένοι οικισμοί, αποτελούν ένα τεράστιο ρεντρουμάδικο χωρίς κανένα ίχνος γραφικότητας. (Φίλε Χρήστο, δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν οι αμφιβολίες που είχαμε και δε θέλαμε να μείνουμε σε αυτή την πλευρά του νησιού. Αν τελικά το είχαμε κάνει, είμαι σίγουρη ότι θα το είχαμε μετανιώσει πικρά. Τα μέρη αυτά δε μας ταιριάζουν καθόλου).
Οδικό Δίκτυο
Το οδικό δίκτυο δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και το καλύτερο. Η σήμανση στους δρόμους έχει τα προβληματάκια της και οι ταμπέλες με τις κατευθύνσεις των χωριών είναι ορατές μόνο αν έχεις φορά από τη Χώρα προς αυτά. Αν ξεκινήσεις από την αντίθετη κατεύθυνση, οι ταμπέλες είναι απλά ανύπαρκτες. Η σήμανση γενικότερα, είναι από ελλειπής έως σουρεαλιστική. Τρανταχτό παράδειγμα το παρακάτω:
Επειδή το νησί είναι πολύ ορεινό, αναπόφευκτα οι περισσότερες διαδρομές έχουν αρκετές στροφές και ο κεντρικός οδικός άξονας είναι σε υψόμετρο. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να ανέβεις και να κατέβεις τους φιδωτούς δρόμους που οδηγούν στις παραλίες.
Βενζινάδικα υπάρχουν μερικά βγαίνοντας από τη Χώρα προς τα χωριά, ένα λίγο πριν τη Στενή και ένα μετά τα Υστέρνια προς τον Πύργο.
Διαμονή
Η αρχική έρευνα που κάναμε μας οδηγούσε να μείνουμε στον όρμο Υστερνίων. Δεν καταφέραμε να βρούμε άκρη με τα διαθέσιμα δωμάτια στην περιοχή, οπότε τελικά καταλήξαμε στον Άγιο Ρωμανό. Ο όρμος είναι γραφικός, το δωμάτιο που κλείσαμε πολύ καλό, καθαρό και με ωραία θέα. Το Μελτέμι | Ενοικιαζόμενα δωμάτια στην Τήνο, Άγιος Ρωμανός
Ο καλύτερός μας γείτονας και επισκέπτης ήταν ένας τρομερός, φιλικότατος και πολύ χαδιάρης γατούλης, ο οποίος περνούσε κάθε απόγευμα την ώρα του στο μπαλκόνι μας και στην αγκαλιά μας. Έμαθα ότι όλοι οι ένοικοι ήθελαν να τον υιοθετήσουν.
Το όνομα που του έδωσα είναι «γατάκι τηνιακό» (κατά το τυράκι τηνιακό)
Ο Αγιος Ρωμανός βρίσκεται σε σχετικά βολικό σημείο για να πας σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, αλλά τα χιλιόμετρα είναι πολλά για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Ευτυχώς, ανακαλύψαμε ένα χωματόδρομο, από τον οποίο η απόσταση σε χιλιόμετρα προς τη Χώρα μειωνόταν περίπου στο μισό.
Παραλίες
Το νησί έχει πολλές αμμουδερές παραλίες, με δροσερά πεντακάθαρα νερά. Πολλές από αυτές φαίνονται (και μάλλον είναι) αρκετά ρηχές. Σε πολλές από αυτές υπάρχουν και αρμιρίκια που προσφέρουν σκιά. Υπάρχουν αρκετές παραλίες οι οποίες είναι προσβάσιμες με μεταφορικό μέσο, είτε από ασφαλτοστρωμένους δρόμους, είτε από βατούς ή λιγότερο βατούς χωματόδρομους. Υπάρχουν και κάποιες παραλίες, στις οποίες φτάνει κανείς μόνο από μονοπάτια, με λίγο ή περισσότερο περπάτημα.
Οι παραλίες της Τήνου είναι πολύ ελκυστικές και σίγουρα είναι ιδανικές για ανθρώπους που τους αρέσει να απολαμβάνουν το μπάνιο τους για αρκετές ώρες στην παραλία, για ανθρώπους που έχουν διάθεση να περπατήσουν και λίγο παραπάνω σε μονοπάτια για να βρεθούν σε παραλίες με λιγότερο κόσμο και φυσικά σε ανθρώπους που έχουν παιδιά, τα οποία θα χαίρονται με τα διάφανα ρηχά νερά και με το παιχνίδι στην άμμο.
Αν ανήκαμε σε μια αυτές τις κατηγορίες, οι καλύτερες επιλογές μας για μπάνια θα ήταν οι παρακάτω παραλίες:
- · Άγιος Ρωμανός,
- · Σχοινάκι (στον όρμο Υστερνίων),
- · Καλύβια (αριστερά από τον όρμο Γιαννάκη),
- · Απηγανιά (λίγο πριν τον Άγιο Ρωμανό, υπάρχει χωματόδρομος ο οποίος ξεκινά ανάμεσα σε δύο μάντρες σπιτιών και οδηγεί μέχρι ένα σημείο όπου αφήνεις το αυτοκίνητο. Μετά υπάρχει μονοπάτι)
- · Άσπρος Γιαλός (Στο δρόμο που οδηγεί στον Όρμο Υστερνίων υπάρχει δεξιά βατός χωματόδρομος ο οποίος οδηγεί προς τη συγκεκριμένη παραλία, αλλά δε φτάνει μέχρι κάτω. Το περπάτημα φαίνεται να είναι αρκετό από το σημείο που αφήνεις το αυτοκίνητο).
· «Λατομεία»-Νησάκι Αποκοφτός
Κατεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο από τα Υστέρνια προς τον όρμο Υστερνίων, λίγο πριν φτάσουμε χαμηλά, υπάρχει ένας χωματόδρομος στα δεξιά μας. Στην αρχή είναι αρκετά βατός. Στην πορεία χωρίζεται στα δύο. Δεξιά πηγαίνει προς την παραλία Άσπρος Γιαλός και φαίνεται αρκετά βατός. Αριστερά ξεκινά άλλος χωματόδρομος ο οποίος είναι δυσκολότερος και κατεβαίνει χαμηλά στα βράχια, δίπλα στο νησάκι Αποκοφτός και την εξέδρα που χρησιμοποιούσαν τα λατομεία.
Βραχώδης περιοχή με βαθιά νερά και συμπαθητικό βυθό.
· Βαθύ
Πάλι κατεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο από τα Υστέρνια προς τον όρμο και αφού πλέον η θάλασσα φαίνεται πιο κοντά, σε μια σχετικά απότομη αριστερή στροφή του δρόμου, στο δεξί χέρι ξεκινά ένας χωματόδρομος. Αυτός είναι που οδηγεί προς τον όρμο Βαθύ. Είναι αρκετά χιλιόμετρα, στην αρχή είναι ίσιος και φαρδύς. Μόλις συναντήσουμε δυό σπίτια που ο δρόμος περνά ανάμεσά τους, δε συνεχίζουμε ευθεία, αλλά στρίβουμε αριστερά όπου αρχίζει και η κάθοδος προς το Βαθύ. Ο δρόμος στενεύει και γίνεται δυσκολότερος, αλλά φτάνει μέχρι την παραλία. Εκεί υπάρχουν λίγα σπίτια ντόπιων κυρίως ψαράδων. Ο κόλπος είναι αρκετά βαθύς και στενός (γι’αυτό και το όνομα), οπότε είναι και πιο απάνεμος και χορταστικός για βουτιά.
· Βούρνη Ανάμεσα στα Κιόνια και τον Αγιο Ρωμανό, υπάρχει ένας χωματόδρομος ο οποίος οδηγεί προς τη Βούρνη και τα ομοιόμορφα σπίτια που χτίζει ο συνεταιρισμός. Στο σημείο ακριβώς που ξεκινούν τα έργα του συνεταιρισμού, υπάρχει απαγορευτική πινακίδα διέλευσης γιατί ο δρόμος είναι ιδιωτικός. Ακριβώς όμως δίπλα υπάρχει ένα μικρό τσιμεντοστρωμένο πέρασμα όπου δηλώνει με άλλη πινακίδα ότι είναι δημόσια οδός του Δεληγιάννη και των φίλων αυτού !!!!!!!!. (προφανώς ο Δεληγιάννης ήθελε να τη «σπάσει» στο συνεταιρισμό με τον ιδιωτικό δρόμο). Αυτός είναι που φτάνει μέχρι κάτω στην παραλία.
· Αγία Θάλασσα
Φτάνοντας στον Πάνορμο, αριστερά ξεκινά η παραλία Σταφίδα . Τη διασχίζουμε με προσοχή για να μην ενοχληθούν οι λουόμενοι, και ακολουθούμε τον ίσιο βατό χωματόδρομο προς την Αγία Θάλασσα. Οι περισσότεροι αφήνουν (και πρέπει να αφήσουν) το αυτοκίνητό τους στο φαρδύ σημείο που από κάτω ξεκινά το σύντομο μονοπάτι για την παραλία. Όσοι διαθέτουν τζιπ, μπορούν να συνεχίσουν μέχρι κάτω, ακολουθώντας τη συνέχεια του χωματόδρομου, ο οποίος πλέον στενεύει και γίνεται χειρότερος. Η παραλία μαζεύει αρκετό κόσμο και είναι σχετικά απάνεμη και ο βυθός έχει ενδιαφέρον. Από την αριστερή άκρη της παραλίας, δίπλα στο εκκλησάκι, ξεκινά και μονοπάτι που οδηγεί στην επόμενη παραλία του Καβάλαργου.
· Κουμελάς και Μαλί
Στον κεντρικό δρόμο προς τον Πύργο, λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, υπάρχει πινακίδα που οδηγεί αριστερά προς το χωριό Μαρλάς. Από εκεί, δίπλα στις κολώνες της κινητής τηλεφωνίας, ξεκινά ο χωματόδρομος προς τους παραθαλάσσιους οικισμούς Κουμελάς και Μαλί. Ο δρόμος είναι αρκετά βατός και περνά από περιοχές που ανήκουν στα λατομεία. Υπάρχουν διάφοροι δευτερεύοντες χωματόδρομοι, που όμως είναι για χρήση των λατομείων και δεν οδηγούν πουθενά. Ο κεντρικός χωματόδρομος συνεχίζει για αρκετά χιλιόμετρα (συνολικά περίπου 5), μέχρι να φτάσει στον Κουμελά και στη συνέχεια στο Μαλί.
Οι δύο οικισμοί μοιάζουν μεταξύ τους και είναι πολύ γραφικοί. Μικρά τετράγωνα άσπρα σπιτάκια με μπλε παράθυρα, χτισμένα πάνω στα βράχια, κοιτούν την αγριεμένη θάλασσα. Τα σπίτια αυτά είναι εξοχικά των ντόπιων.
Στα χωμάτινα δρομάκια του οικισμού και στις άκρες του δρόμου, πλήθος από μικροσκοπικά σαυράκια χοροπηδούσε συνεχώς μπροστά μας.
Εδώ δεν υπάρχουν αμμουδερές παραλίες, αλλά μικροί κολπίσκοι με βράχια γύρω τους. Βουτήξαμε στο Μαλί και το ευχαριστηθήκαμε πολύ.
· Στενό Άνδρου
Στον κεντρικό δρόμο προς τον Πύργο, λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, υπάρχει πινακίδα που οδηγεί αριστερά προς το χωριό Μαμάδος. Λίγο πριν το χωριό, ξεκινά ένας χωματόδρομος ο οποίος μετά από 7 περίπου δύσκολα χιλιόμετρα οδηγεί στο Στενό. Ο δρόμος ξεκινά σχετικά ομαλά, συνεχίζει ανηφορικός, αλλά όσο προχωρά, τόσο στενεύει, κατηφορίζει και δυσκολεύει. Το τοπίο είναι άγονο, βραχώδες και ο δρόμος κακοτράχαλος, δύσβατος και με πολλά νεροφαγώματα. Ειδικά τα τελευταία δύο χιλιόμετρα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Αν δεν έχετε 4x4, ούτε να το σκεφθείτε.
Στο Στενό, η ΔΕΗ έχει ποντίσει το καλώδιο που έρχεται από την Άνδρο, οπότε και ο δρόμος έχει ανοιχτεί για τις ανάγκες της. Αυτή, ας πούμε ότι τον συντηρεί κιόλας.
Η διαδρομή, παρόλη τη δυσκολία της είναι πολύ ωραία. Το τοπίο θυμίζει φαρ ουέστ και κάθε τόσο κάποιοι βραχώδεις κολπίσκοι διακρίνονται στα δεξιά μας. Η καλύτερη εικόνα έρχεται προς το τέλος. Άγρια νερά, βράχια, το νησάκι Δύσβατο με τον παλιό φάρο και πίσω του, σχεδόν δίπλα, τα βουνά της Άνδρου.
Στο μέρος αυτό, κάναμε τη καλύτερη βουτιά μας. Βγαίνοντας από το νερό, ένα ζευγάρι ντόπιων που είχαμε δει από νωρίτερα να λιάζεται στον καυτό ήλιο, μας είπε ότι για αρκετή ώρα ήταν πολύ κοντά μας μια φώκια που ζει στην περιοχή και μας περιεργαζόταν. Δυστυχώς ή μήπως ευτυχώς (
) δεν την είδαμε.Στη μόνη παραλία που βουτήξαμε και είναι κανονικά προσβάσιμη από άσφαλτο, ήταν αυτή του Αγίου Ρωμανού.
Το νησί έχει και πολλά λιμανάκια που τα βλέπεις από το δρόμο ψηλά και θέλεις να βρεθείς κοντά τους. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν είναι εφικτό, γιατί στα περισσότερα από αυτά δεν πηγαίνει κανένας δρόμος ή μονοπάτι.
Αέρας
Το νησί, εκτός από τη θρησκευτική του φήμη, είναι γνωστό και για τον αέρα του. Ειδικά τον Αύγουστο με τα μελτέμια, η κατάσταση επιδεινώνεται.
Πριν πάμε μας είχαν μιλήσει διάφοροι για αυτόν τον αέρα, ανάμεσά τους και άνθρωποι που γνωρίζουν καλά και έχουν ζήσει τα μελτέμια χωρίς να τους επηρεάζουν στο παραμικρό τις διακοπές. Είχαμε ακούσει λοιπόν για «χαμένα» μπάνια και για τρελά φαγοπότια και ρακές αντί αυτών.
Μας φαινόταν περίεργο, αλλά τελικά ήταν κάτι παραπάνω από αληθινό. Δέκα μέρες μείναμε στο νησί και τις περισσότερες από αυτές λυσσομανούσε αλύπητα ο βοριάς.
Νομίζαμε ότι δε θα μας επηρέαζε ιδιαίτερα και αυτό γιατί: α) στις παραλίες δεν καθόμαστε, αλλά βουτάμε με τη στολή κατευθείαν, οπότε η άμμος δε μας μαστιγώνει και β) ο αέρας στην πλευρά που θα μέναμε θα ήταν στεριανός, άρα δε θα είχε κύμα.
Όμως, το νησί όπως είπαμε είναι πολύ ορεινό και ο δυνατός αέρας στην αγαπημένη μας δυτική πλευρά, κατέβαζε από το βουνό σπηλιάδες προς τις παραλίες. (Σημείωση: Σπηλιάδα λέγεται στη γλώσσα των ναυτικών ο ριπαίος άνεμος που εκδηλώνεται πλάγια προς την ακτή και στη μεν ξηρά υψώνει αμμοβολή, στη δε θάλασσα δημιουργεί έντονες ρυτιδώσεις και μικρά κύματα).
Ακόμα και στο λιμάνι, το οποίο θεωρητικά θα έπρεπε να είναι απάνεμο, ο αέρας κατάφερε πολύ εύκολα να μας μας σπάσει την πόρτα του αυτοκινήτου!!. Αν δεν αφήναμε ανοιχτά τα παράθυρα για να περνά από μέσα ο αέρας, ενδεχομένως να ήταν τώρα υποβρύχια ατραξιόν του λιμανιού.
Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε, ήταν ότι οι βουτιές μας ήταν μικρής σχετικά διάρκειας, αφού λόγω του δυνατού αέρα οι επιστροφές προς την παραλία ήταν πολύ κουραστικές.
Για τη βόρεια και ανατολική πλευρά του νησιού δε το συζητάμε καν. Εκεί δεν είχε σπηλιάδες, αλλά μεγάλα κύματα.
Ο δυνατός βοριάς, εκτός από τις πρωινές θαλασσινές δραστηριότητες, έφερνε μεγάλες δυσκολίες και στα απογευματινά ψαρέματα, οπότε αναπόφευκτα οδηγηθήκαμε και εμείς σε τρελά φαγοπότια και μπυροποσίες, των οποίων οι εντυπώσεις ακολουθούν.
Φαγητό
Δοκιμάσαμε πολλααααααά εστιατόρια. Σε κάποια δεν προλάβαμε ή δε βόλεψε να πάμε ή δεν αντέχαμε άλλο φαγητό. Στα περισσότερα πήγαμε μια φορά και σε κάποια παραπάνω. Δεν ξέρω αν έτυχε να κάνουμε τις καλύτερες, τις χειρότερες ή τις μετριότερες επιλογές πιάτων σε κάθε ένα από αυτά. ΄Ενα είναι όμως σίγουρο. Τόσο πολύ σε διακοπές δεν έχουμε ξαναφάει.
Οι τιμές γενικά ήταν τιμές Αθήνας. Οι μερίδες στα περισσότερα ήταν μεγάλες και το σέρβις ευγενικό και γρήγορο. Δοκιμάσαμε κλασσικές, αλλά και ξεχωριστές γεύσεις. Φάγαμε σε απλά εστιατόρια στα χωριά και στις παραλίες, αλλά και σε άλλα είτε πιο περιποιημένα, είτε πιο μοντέρνα, είτε πιο «in».
Οι τιμές στις μπύρες ήταν 2,50 ευρώ οι φθηνότερες, 3,00 ευρώ στα περισσότερα εστιατόρια και 3,50 σε ένα μόνο από αυτά που πήγαμε. Οι μπύρες που «δούλευε» κάθε μαγαζί ήταν διαφορετικές. Σε κάποια μας έτυχε πχ. να μη σερβίρουν καθόλου Heineken και σε κάποια να μη σερβίρουν καθόλου «Μύθο». Και αυτό, ενώ συνεργάζονται με τις αντίστοιχες ζυθοποιίες και «δουλεύουν» τα «αδερφάκια» τους Amstel και Kaiser. Όλοι μα όλοι είχαν Fix.
Η σειρά των εστιατορίων που ακολουθεί είναι τυχαία:
Ακρογιάλι (Αγιος Ρωμανός)
Το συγκεκριμένο ταβερνάκι το τιμήσαμε την πρώτη μέρα στο νησί, αφού ήταν πολύ κοντά στο δωμάτιο που μέναμε. Απλά συμπαθητικό, με δροσερή σκιερή αυλή.
Το Περιβόλι (Καρδιανή)
Ωραία αυλή με θέα από ψηλά προς τον όρμο Γιαννάκη και το πέλαγος. Το φαγητό του ήταν αρκετά καλό. Δοκιμάσαμε μια πολύ ωραία σαλάτα με τυράκι τηνιακό και διάφορα καλοκαιρινά λαχανικά και τριμμένο ωμό κολοκύθι το οποίο συνηθίζεται πολύ στο νησί. Οι αγκινάρες τουρσί (τοπική σπεσιαλιτέ του νησιού), καθώς και τα σουτζουκάκια ήταν και αυτά αρκετά καλά. Το παγωμένο νερό που φέρνουν είναι από την πηγή. Ο λογαριασμός από τους φθηνότερους που πληρώσαμε.
Η Δροσιά (Κτικάδος)
Ταβέρνα χωμένη μέσα στο πράσινο με μακρινή θέα προς το πέλαγος, ακριβώς πάνω από τα Κιόνια. Καλό σέρβις και καλές τίμιες γεύσεις.
Τα Μυρώνια (Πύργος)
Η μόνη ταβέρνα ανάμεσα στα καφέ και τα γλυκατζίδικα στην πολύβουη πλατεία με τον πλάτανο στον Πύργο. Εξαιρετική σαλάτα με καλοκαιρινά λαχανικά, ωμό κολοκυθάκι, ντομάτα λιαστή, πατέ ελιάς, φασόλια μαυρομάτικα, κρουτόν και λαδόξυδο. Τα κυρίως που επιλέξαμε ήταν ντόπια ζυμαρικά με ενδιαφέρουσες σαλτσούλες.
Άγονη Γραμμή (Πάνορμος)
Πολύ ωραίος χώρος και μέσα και έξω, πάνω στην περατζάδα του λιμανιού, με επίσης καλή μουσική. Αν εξαιρέσουμε το ωραία βλήτα και το εξαιρετικά τηγανισμένο μαριδάκι με το χοντρό αλάτι, τα υπόλοιπα ήταν κάτω του μετρίου, με αποκορύφωμα το μαρινάτο γαύρο ο οποίος ήταν κακός. Στα πλην και το πολύ αργό σέρβις.
Μαθιός (Καλλονή)
Η ταβέρνα του χωριού, γεμάτη από ντόπιους. Μεγάλες μερίδες, συμπαθητικά κρέατα, τεράστια μερίδα με βλήτα και κολοκυθάκια γλύκισμα. Μα σερβίρουν onion rings στο χωριό? Ο φθηνότερος λογαριασμός απ’όλους.
Κονάκι (Σκυλαντάρ)
Φεύγοντας από το Σκυλαντάρ προς τη Χώρα, στρίβεις δεξιά σε ένα μικρό πολύ στενό δρομάκι και στο τέλος του δρόμου βρίσκεις την ταβέρνα. Ωραίο ήσυχο μπαλκόνι με θέα προς τον όρμο και τη Μύκονο. Πολύ καλό φαγητό, νόστιμα σουτζουκάκια και μουσακάς, εξαιρετικά χειροποίητα «δάκτυλα» με κασέρι. Τιμές τσιμπημένες.
Ναυτίλος (Όρμος Υστερνίων)
Δίπλα στη θάλασσα, με ωραίο υπερυψωμένο μπαλκονάκι και άλλα πιο χαμηλά τραπεζάκια. Πολύ ωραίο ρύζι (όχι ριζότο) με θαλασσινά, συμπαθητική ρεγγοσαλάτα και καλό φρέσκο ντόπιο ψιλό ψαράκι. Αυτό το τελευταίο δεν ήταν ούτε αθερίνα, ούτε μαρίδα, αλλά γόνος από διάφορα ψαράκια. Κοπάδια από παρόμοια είχαμε συναντήσει λίγη ώρα πριν στη βουτιά μας. Στα συν το γεγονός ότι δε σερβίρουν με το «έτσι θέλω» εμφιαλωμένο νερό, αλλά ρωτούν πρώτα αν θες. Στα πλην το αρκετά αργό σέρβις.
Θαλασσάκι (Όρμος Υστερνίων)
Το πιο γνωστό εστιατόριο της Τήνου, δίπλα ακριβώς στο Ναυτίλο. Μαζεύει πολύ κόσμο, ιδιαίτερα στη φουλ σεζόν. Όσες φορές βρεθήκαμε εκεί γινόταν ο κακός χαμός. Και ειλικρινά τόσα μαζεμένα ακριβά τζιπ, δεν έχω ξαναδεί ποτέ παρκαρισμένα έξω από μαγαζί.
Ο κατάλογος πλούσιος, τα πιάτα ιδιαίτερα και το σέρβις πολύ καλό. Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πάρα πολύ νόστιμο και με ωραία παρουσίαση. Ήταν ο μεγαλύτερος λογαριασμός που πληρώσαμε, αλλά δε θεωρώ ότι ήταν το ακριβότερο εστιατόριο που πήγαμε. Οι τιμές του αρκετά τσιμπημένες, αλλά το άξιζε και με το παραπάνω.
Στα συν η τιμή της μπύρας (2,50 ευρώ). Στα πλην, το γεγονός ότι σερβίρει μόνο Φιξ και Βεργίνα. Η μεν πρώτη δεν πίνεται, η δε δεύτερη δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Προφανώς σερβίρουν μόνο αυτές τις μπύρες από «άποψη», γιατί είναι ελληνικές. Όμως σε ένα τέτοιο μαγαζί, με πειραγμένες ελληνικές γεύσεις και τσιμπημένες τιμές, όφειλαν να σερβίρουν και καλύτερες μπύρες. Άλλωστε, το ότι είναι ελληνικές, δε συνεπάγεται αυτόματα ότι είναι και καλές.
Άνεμος (Όρμος Γιαννάκη)
Δίπλα ακριβώς στο κύμα, με μεγάλες μερίδες, συμπαθητικό φαγητό και καλό σέρβις. Πολύ καλό βραστό χταπόδι και ο καλύτερο τσίρος που έχουμε φάει ποτέ. Στα συν ότι δε φέρνουν εμφιαλωμένο νερό, παρά μόνο αν το ζητήσεις.
Ντίνος (Όρμος Γιαννάκη)
Πολύ ωραίος, περιποιημένος χώρος με θαλασσινή διακόσμηση. Τη μέρα που πήγαμε είχε ελάχιστο κόσμο. Το σέρβις πάρα πολύ καλό. Η εμφάνιση των πιάτων πολύ προσεγμένη και οι μερίδες αρκετά μεγάλες. Η τσιροσαλάτα του πολύ ενδιαφέρουσα και τα κολοκυθάκια πολύ γλυκά.
Η πρώτη μου ένσταση έρχεται για τη γεύση του θράψαλου και του ψητού χταποδιού. Το μεν πρώτο μεγαλούτσικο και ωραία ψημένο, αλλά με έντονη μουσταρδάτη σως, η οποία σκέπαζε και εξαφάνιζε την ξεχωριστή γλύκα που έχει το θράψαλο. Η σως αυτή, δεν είχε καμία απολύτως θέση στο πιάτο αυτό.
Με το ψητό χταπόδι από την άλλη, έχω φετίχ και είμαι πολύ αυστηρή. Το χειρότερο και συνηθέστερο που κάνουν οι εστιάτορες είναι να το προβράζουν. Το αποτέλεσμα είναι να χάνει τη γεύση του και τη μαστιχωτή του υφή. Από την άλλη βέβαια, δεν μπορώ να τους καταδικάσω γιατί δε φταίνε εξ’ολοκλήρου αυτοί. Επειδή ο περισσότερος κόσμος διαμαρτύρεται γιατί το ψητό του χταπόδι είναι σκληρό (τόσα ξέρουν, τόσα λένε), οι εστιάτορες αναγκάζονται να καταφύγουν σε πατέντες για να το μαλακώσουν. Η γνωστότερη λοιπόν πατέντα είναι να το βράσουν πρώτα και μετά να το πετάξουν στο κάρβουνο να τσικνιστεί.
Ο Ντίνος λοιπόν, κατάφερε τουλάχιστον να βρει το σωστό σημείο προβρασίματος για να γίνει στο όριο αποδεκτός και από αυτούς που θέλουν το χταπόδι τους σωστά ψημένο.
Η δεύτερή μου ένσταση και μεγάλο μείον του μαγαζιού ήταν η τιμή της μπύρας (3,50 ευρώ).
Συνολικά, αν και δεν ήταν ο μεγαλύτερος λογαριασμός που πληρώσαμε, νομίζω ότι συγκριτικά ήταν το ακριβότερο εστιατόριο που δοκιμάσαμε.
Τσαμπιά (Κιόνια)
Σε ένα κάθετο στενάκι στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Στο βάθος έχει και άνετο χώρο στάθμευσης. Συμπαθητική υπερυψωμένη αυλή, καλό σέρβις και πολύ καλά κρέατα.
Κιόνια (Κιόνια)
Αδιάφορη μεγάλη αυλή μπροστά στον παραλιακό δρόμο με θέα τη θάλασσα. Μεγάλες μερίδες, συμπαθητικές γεύσεις, πολύ ωραία τηγανητά κολοκυθάκια και φρουτάλια. Στα πλην το αργό σέρβις. Στα συν ότι φέρνουν εμφιαλωμένο νερό μόνο αν το ζητήσεις και η καλή σχέση ποσότητας - ποιότητας – τιμής.
Μπουρού (Κιόνια)
Πολύ περιποιημένος και χαλαρός χώρος. Τα μπροστινά τραπέζια έχουν ωραία θέα στη θάλασσα. Μεγάλες μερίδες και ελαφρά πειραγμένες γεύσεις. Καταπληκτικές κροκέτες λαχανικών και ψευτοκεφτέδες με λιαστή ντομάτα. Το σέρβις δεν είναι πάντα πολύ γρήγορο. Τα βράδια στη φουλ σεζόν χρειάζεται κράτηση. Στα συν ότι δε φέρνουν από μόνοι τους το εμφιαλωμένο νερό. Στα πλην η μουσική (σε ένταση και ύφος summer lounge club), καθώς και η εμφανής προσπάθεια να πουλήσει κάτι που ακόμα θέλει δουλειά για να κατακτήσει.
Γκαράζ (Κώμη)
Μια γεμάτη από κόσμο πιτσαρία στη μέση του πουθενά. Ένα πρώην γκαράζ, με μια απλή ταράτσα χωρίς καμία θέα, αλλά με ωραίες μυρωδιές. Η μακαρονάδα που δοκιμάσαμε ήταν λιτή, πολύ γευστική και σωστά βρασμένη. Η πίτσα του πολύ μέτρια. Στα συν το καλτ της υπόθεσης.
Συμπέρασμα
Η Τήνος είναι ένα κοντινό στην Αθήνα και εύκολα προσβάσιμο νησί, με πολλά γραφικά ορεινά χωριά, ωραίες παραλίες, φιλόξενους ανθρώπους, συμπαθητικό φαγητό και συχνά πολύ αέρα.
Για εμάς βέβαια, σε ένα κυκλαδονήσι, δεν είναι προτεραιότητα τα ορεινά χωριά, όσο όμορφα κι αν είναι. Από την Τήνο έλειπαν τα γραφικά παραθαλάσσια χωριά. Οι κλασικές τουριστικές επιλογές, Άγιος Ιωάννης-Πόρτο, Σκυλαντάρ, Κιόνια, είναι οικιστικά κατεστραμμένες, ο όρμος Υστερνίων και ο Άγιος Ρωμανός απλά συμπαθητικά.
Οι ξένοι τουρίστες είναι κυρίως Γάλλοι. Οι Ελληνες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που είναι εκεί μόνο για να προσκυνήσουν στην Παναγία, σε αυτούς που αναζητούν ήσυχες διακοπές χωρίς πολύ κόσμο και στους τζιπάτους. Αυτοί οι τελευταίοι μου ήταν και οι πιο αταίριαστοι. Ακριβά, καλογυαλισμένα τζιπ με καθόλου ίχνος χώματος επάνω (όπως θα όφειλαν σε ένα τέτοιο νησί). Ευτυχώς, η «φωλιά» τους ήταν κυρίως στον όρμο Υστερνίων. Θα μου πείτε και εσείς με τζιπ δεν πήγατε; Ναι, αλλά το γέρικο ταλαιπωρημένο μας suzuki samurai, έκανε το καθήκον του. Χώθηκε στο χώμα, ανεβοκατέβηκε κατσάβραχα, έκανε περίπου 800 χιλιόμετρα σε 10 μέρες και το ευχαριστήθηκε πολύ.
Γενικά, μας άρεσε που είδαμε την Τήνο και περάσαμε καλά. Όμως, σε άλλα νησιά έχουμε περάσει καλύτερα. Και σε αυτό δε φταίει το ίδιο το νησί, αλλά οι δικές μας συνήθειες. Απλά, δεν κάνει για εμάς.
Η πιο έντονη εικόνα και ανάμνηση που θα μου μείνει, είναι το Στενό της Άνδρου. Αυτή, η άγρια πλευρά, είναι η Τήνος που μου άρεσε περισσότερο.
Ευχαριστώ πολύ όσους με βοήθησαν με τις ιστορίες τους, τα σχόλιά τους και τα προσωπικά μηνύματα γεμάτα πληροφορίες που ανταλλάξαμε, όσο βρισκόμουν στο στάδιο μελέτης για το νησί. Ειδικότερα δε, ευχαριστώ τα μέλη XRISTOS71 και tiniakos.
Τέλος, ο ταξιδιωτικός οδηγός «Ανεξερεύνητη Τήνος» της Βάλυς Βαϊμάκη από τις εκδόσεις Road, είναι πραγματικός θησαυρός και μας βοήθησε πάρα πολύ να ανακαλύψουμε μαζί του το νησί.
