Πορτογαλία Ηφαιστειογενείς παράδεισοι καταμεσής του Ατλαντικού

[alma]

αχ... πολύ όμορφα όλα! φανταστικές εικόνες.. δεν σου κρύβω ότι ούτε και εγώ ήξερα που βρίσκονται πριν διαβάσω τις αναρτήσεις σου.. είμαι λάτρης της φύσης και μου φαίνονται συγκλονιστικά τα τοπία.. <3

Αν είσαι λάτρης της φύσης,οι Αζόρες είναι ότι πρέπει νομίζω ...Μπορείς να το βάλεις στόχο να τις δεις από κοντά κάποια στιγμή...

 

[athinoulinio]

Αν είσαι λάτρης της φύσης,οι Αζόρες είναι ότι πρέπει νομίζω ...Μπορείς να το βάλεις στόχο να τις δεις από κοντά κάποια στιγμή...

εχει μπει ηδη στην wishlist

 

[alma]

Επιστρέφοντας στην Ponta Delgada η νύχτα ήταν μαγική. Ένα όνειρο. Ακόμα στολισμένα τα πάντα αν και είχαν περάσει οι πρώτες μέρες του Ιανουαρίου, ο κόσμος αισθητά λιγότερος (ειδικά κάτι Άγγλοι που είχαν έρθει να πιούν και να παρτάρουν την Πρωτοχρονιά είχαν ήδη εξαφανιστεί) και οι δρόμοι φωτισμένοι παντού και ταυτόχρονα σχεδόν άδειοι. Κατευθυνθήκαμε προς ένα παλαιού τύπου εμπορικό κέντρο στο οποίο είχαμε περάσει κι άλλες βραδιές. Οι ομοιότητες με τα ψυχρά εμπορικά- θηρία μεγαλουπόλεων σχεδόν ανύπαρκτες. Στολισμένο όμορφα, με «ζεστή» ατμόσφαιρα, μικρό για εμπορικό, οι άνθρωποι γνωστοί οι περισσότεροι μεταξύ τους χαιρετιόνταν, ενώ ένας ντόπιος παππούλης μας έπιασε την κουβέντα στα πορτογαλικά και απογοητεύτηκε όταν κατάλαβε πως ήμασταν ξένοι και δεν μιλούσαμε τη γλώσσα.

Το επόμενο πρωί ήταν συννεφιασμένο. Καθόλου άσχημα! Η συννεφιά βοηθάει να κάνεις βόλτες χωρίς τις καυτές ακτίνες του ήλιου να σε τσουρουφλίζουν. Η βόλτα μας στην πόλη αυτή την φορά μας οδήγησε να πέσουμε πάνω σε μια…διαδήλωση.

Αφήσαμε την πρωτεύουσα και ορμήσαμε ξανά για την αζοριάνικη επαρχία.Κατεύθυνση μας ο βορράς και πρώτη μας στάση η Ribeira Grande. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού και είναι πράγματι ένα κόσμημα. Οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν σε αυτήν γύρω στα τέλη του 15ου - αρχές 16ου αιώνα. Υπήρξε τόπος κατοικίας ευγενών και ανθρώπων με πλούτο, γεγονός που είναι εμφανές σε πολλά από τα κτίρια της.

Στην πόλη υπάρχει και ένας πύργος 27 μέτρων χτισμένος τον 18ο αιώνα, ενώ εντυπωσιακές και με ιστορία αιώνων είναι και πολλές από τις εκκλησίες της περιοχής. Εκτός αυτών όμως η περιοχή είναι τυπική των Αζόρων και ως προς τη φύση. Πράσινο παντού, βλάστηση και φύση ενώ στο βάθος η απεραντοσύνη του ωκεανού….


Σήμερα η ζωή στην πόλη κυλά όπως και στα περισσότερα μέρη των Αζόρων. Ήρεμα και γαλήνια. Εργάτες έκαναν διάλλειμα από τις δουλειές τους, παιδιά επέστρεφαν από το σχολείο, σκυλάκια χαϊδεύονταν δίπλα στους ντόπιους. Σε αντίθεση με τα εντυπωσιακά ιστορικά κτίρια, ταπεινά μικρά σπιτάκια με κεραμίδια, φτωχικά αλλά συμπαθητικά υπήρχαν σχεδόν παντού.

 

[alma]

To São Miguel καυχιέται πως διαθέτει τις μοναδικές φυτείες τσαγιού στην Ευρώπη που παράγουν άριστης ποιότητας τσάι, το οποίο μάλιστα δεν βρίσκουμε στην Ελλάδα. Έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε την φυτεία τσαγιού Gorreana, όπου είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την φύση, να κάνουμε μια μίνι πεζοπορία ανάμεσα στις καταπράσινες-και όχι μόνο- εκτάσεις αλλά και να επισκεφτούμε το εργοστάσιο όπου είδαμε μηχανήματα πραγματικά vintage, χρονολογούμενα από τον 19ο αιώνα, ενώ στην μικρή και συμπαθητική κυρίως αίθουσα απολαύσαμε δωρεάν δοκιμές τσαγιών και πήραμε και μαζί μας από το μικρό μαγαζάκι τους.

Παρόλο που το σημείο αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών, το χειμώνα που βρεθήκαμε εμείς εκεί, οι επισκέπτες ήταν ελάχιστοι, ενώ που που περνούσε κάποιο αυτοκίνητο, το οποίο διέκοπτε για λίγο την απέραντη αρμονία των καταπράσινων λιβαδιών με τις αγελάδες που έμοιαζαν σαν ασπρόμαυρες κουκκίδες από μακριά. Η αζοριάνικη φύση έμοιαζε αδιάφορη στην ανθρώπινη δραστηριότητα.

Κανένα ταξίδι στις Αζόρες δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν περιλαμβάνει miradouro κατά την διάρκεια του. Το miradouro da bela vista (ωραία θέα) είναι όνομα και πράγμα μιας και η ομορφιά του είναι αδιαπραγμάτευτη. Ούτε τα γκρίζα σύννεφα που σκέπαζαν τον ωκεανό και τα λιβάδια μπορούσαν να μειώσουν την γραφικότητα του τοπίου.

Τα στομάχια μας όμως διαμαρτύρονταν εντόνως κι έτσι η επιστροφή στην πρωτεύουσα μας οδήγησε σε ένα όμορφο ταβερνάκι με πέτρινες λεπτομέρειες και ζεστή ατμόσφαιρα.

Όσο για τους δρόμους; Παρέμεναν στολισμένοι παρόλο που μπαίναμε όλο και πιο βαθιά στον Ιανουάριο. Υπέροχα! Η επόμενη μέρα μας επιφύλασσε νέες συγκινήσεις.

 

[alma]

Ξεκινήσαμε για τη Vila Franca do Campo, ενώ η διαδρομή όπως σχεδόν όλες στις Αζόρες ήταν όμορφη. Ακόμα ομορφότερη όμως ήταν η Vila Franca do Campo, η οποία υπήρξε πρώην πρωτεύουσα του νησιού και ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα. Πάντως ακόμα και σήμερα η ζωή εκεί έμοιαζε να κυλάει σε πολύ χαλαρότερους ρυθμούς, σαν να έμεινε κολλημένη στο παρελθόν. Περπατήσαμε γύρω από τις πέτρινες εκκλησίες, στις πλατείες που ήταν στολισμένες με χρωματιστές Χριστουγεννιάτικες μπάλες (ευτυχώς ήταν ακόμα στολισμένα παρόλο που η Πρωτοχρονιά είχε περάσει πριν αρκετές μέρες) πάνω στα -γυμνά από φύλλα- δέντρα που ταίριαζαν απόλυτα με τα υπόλοιπα γήινα χρώματα του τοπίου.

Εδώ απόρησα...Τι είχαν βάλει στο δέντρο; Κάτι σαν σεμεδάκι;

Ωστόσο τίποτα δεν έμοιαζε να γυρίζει γύρω από τον τουρίστα. Μια μικρή αγορά λουλουδιών ήταν ημιάδεια θα μπορούσαμε να πούμε, ενώ έμοιαζαν να μας κοιτούν περίεργα μιας και μάλλον υπήρξαμε οι μόνοι μη ντόπιοι εκείνες τις στιγμές.

Επίσης πολλά εστιατόρια ήταν κλειστά, στα παγκάκια κάθονταν μόνο ντόπιοι και τα πάντα «φώναζαν» πως η μικρή αυτή πόλη έστεκε εκεί περήφανη δίπλα στα κύματα του Ατλαντικού, αδιάφορη προς τους τουρίστες, αληθινή και αυθεντική. Και μιας και ανέφερα τα κύματα του Ατλαντικού, τι μπορείς να πεις για αυτές τις στιγμές; Άγριος, γκρι με λευκές γραμμές εκεί όπου έσκαγε το κύμα, έμοιαζε να προσπαθεί ο Ατλαντικός να ταιριάξει απόλυτα με τον συννεφιασμένο ουρανό. Ανταριασμένα κύματα έσκαγαν πάνω σε μια παραλία γεμάτη βράχια που συμπλήρωναν την άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου Ατλαντικού. Ωστόσο επειδή Αζόρες χωρίς πράσινο και βλάστηση δεν νοούνται καν, ακόμα κι εκεί δίπλα στα μανιασμένα κύματα, λίγο πριν την ακτή πράσινο και πολύχρωμα λουλούδια «έσπαγαν» λίγο την αγριάδα και το γκρι του υπόλοιπου τοπίου.

Ξεκινήσαμε να ανέβουμε (κυριολεκτικά έχει πάρα πολλά σκαλιά για να φτάσεις) στη Nossa Senhora da Paz. Αυτή η εκκλησία ήταν από τα μέρη που με άγγιξαν περισσότερο σε όλο το νησί. Σκαρφαλωμένη σε τόσο ύψος, μοιάζει να εποπτεύει τα πάντα και να προστατεύει όλο το νησί.

Η θέα όσο ανεβαίνει κανείς γίνεται ακόμα πιο απερίγραπτα όμορφη, ακόμα πιο μοναδική. Εκτός από τα καταπράσινα τοπία και τα όμορφα σπίτια, βλέπει κανείς και το νησάκι Ilhéu da Vila, το οποίο το καλοκαίρι δέχεται αρκετούς επισκέπτες αλλά εμείς μια και πήγαμε Χειμώνα το είδαμε μόνο από ψηλά.

Φτάνοντας στο πρώτο επίπεδο δεν ξέραμε που να πρωτογυρίσουμε τα κεφάλια μας. Προς τα πάνω, σε κάθε σκαλί στο δρόμο προς την εκκλησία, υπήρχαν τα χαρακτηριστικά αζουλέζους τα μπλε πορτογαλικά πλακάκια που απεικόνιζαν παραστάσεις από τη ζωή του Χριστού και της Παναγίας. Επίσης φτάνοντας επάνω μαθαίνει κανείς τον θρύλο που συνοδεύει την ανέγερση της εκκλησίας.

Ανεβαίνοντας στο λόφο κάποιοι βοσκοί βρήκαν μια μικρή εικόνα της Παναγίας. Ειδοποίησαν τον ιερέα της περιοχής και η εικόνα μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ.Την άλλη μέρα όμως η εικόνα βρέθηκε ξανά στην κορυφή του λόφου. Ξεκίνησαν λοιπόν να χτίζουν ένα εκκλησάκι σε άλλο σημείο του λόφου, το οποίο θεώρησαν κατάλληλο. Ωστόσο τα θεμέλια του ναού την νύχτα μεταφέρθηκαν στο σημείο που η εικόνα βρέθηκε αρχικά. Το θέλημα της Παναγίας ήταν σαφές και η εκκλησία χτίστηκε στο σημείο όπου βρίσκεται ως σήμερα και είναι ιδιαίτερα αγαπητή από τους πιστούς. Όταν πήγαμε εμείς ήταν η εκκλησία μέσα ήταν κλειστή όμως από το άνοιγμα φαίνονταν καθαρά τα φρέσκα λουλούδια που οι πιστοί είχαν εναποθέσει σε διάφορα σημεία.

Πραγματικά είχα όρεξη να γυρίσω κάθε γωνιά του νησιού και να επιστρέψω στο ξενοδοχείο το βράδυ.Ούτε από πείνα, ούτε από κούραση καταλάβαινα. Όμως ο συνταξιδιώτης μου έθεσε βέτο. Ήταν κουρασμένος και πεινασμένος. Κι έτσι καταλήξαμε στην συμπαθητική Lagoa όπου ο καιρός κι εκεί δεν ήταν ο καλύτερος, συννεφιασμένος και βροχερός, οπότε εκτιμήσαμε περισσότερο το εστιατόριο που καθίσαμε για φαγητό. Οι επιλογές ελάχιστες αλλά η σούπα με θαλασσινά ήταν καλομαγειρεμένη και φρέσκια ενώ η κουζίνα θύμιζε ελληνική την οποία αγαπάμε ιδιαιτέρως. Το μόνο πρόβλημα; Οι αθεόφοβοι για 2 άτομα φέρνουν όλοκληρη την κατσαρόλα. Όσοι πειναλέοι προσέλθετε.

Μετά από αυτό ένας τρόπος υπήρχε να «καούν» οι θερμίδες. Άλλη μια μεγάλη νυχτερινή βόλτα στην Πόντα Ντελγάδα, μιας και πλησίαζε ο καιρός να την αποχωριστούμε και να βάλουμε πλώρη για άλλο νησί και άλλες αζοριάνικες πόλεις και χωριά.

 

[alma]

Πριν φύγουμε από το νησί, είχαμε κάποιες εκκρεμότητες ακόμα. Μία από αυτές ήταν η επίσκεψη στους βοτανικούς κήπους Jardim José do Canto. Ο José do Canto πλούσιος και καλλιεργημένος Αζοριανος, ασχολήθηκε με την βοτανολογία και δημιούργησε τους βοτανικούς κήπους που φέρουν το όνομα του και περιλαμβάνουν σήμερα δέντρα και φυτά σχεδόν από κάθε γωνιά του πλανήτη, από την Αυστραλία ως την Κίνα και από την Αργεντινή ως την Ινδία .

Από το δάσος των μπαμπού ως την παρατήρηση της κάθε μικρής σαύρας που προσπαθεί να κρυφτεί από τα αδιάκριτα βλέμματα των επισκεπτών, η επίσκεψη στους βοτανικούς κήπους είναι μια ευχάριστη ανάπαυλα.

Ακόμα και το να κρυφοκοιτάξεις από τις άκρες του κήπου, στα φτωχικά και μη σπίτια, με τα οποία γειτονεύει, ώσπου να φτάσει τελικά το μάτι στον ωκεανό…

Το όμορφο νεοκλασικό κτίριο Casa do Jardim, λειτουργεί σήμερα ως ξενοδοχείο.

Και επειδή Πορτογαλία χωρίς τα χαρακτηριστικά πλακάκια αζουλέζους δεν νοείται, υπάρχει ένα σημείο στους κήπους όπου με τα αζουλέζους, αναπαριστούν την ιστορία των Αζόρων.

Βγήκαμε από τους κήπους και συνεχίσαμε το περπάτημα στην πανέμορφη πρωτεύουσα, την οποία δεν είχαμε χορτάσει παρά τις τόσες μέρες παραμονής μας εκεί.

Χρώματα, αρώματα, λουλούδια, φρούτα και λαχανικά. …Μια βόλτα στην αγορά ….

Κάστρο St. Blaise…Χτισμένο το 16ο αι. για να προστατεύει την πόλη από τους κουρσάρους και τους πειρατές, σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο γραφικά σημεία της πόλης.

 

[alma]

Περάσαμε χαλαροί από όμορφες πλατείες και εκκλησίες ζώντας κυριολεκτικά την κάθε στιγμή σε αυτό το μαγικό νησί. Αν δεν είχαμε στη συνέχεια ταξίδι στην Terceira σίγουρα θα είχαμε μελαγχολήσει.

Πριν φύγουμε όμως είχαμε βάλει οπωσδήποτε στόχο επίσκεψη στο μουσείο Carlos Machado (το οποίο μάλιστα έχει και θρησκευτικά εκθέματα μιας και στεγάζεται σε μοναστήρι του 16ου αιώνα) όπου ζωντανεύει η ιστορία, η γεωγραφία, η γεωλογία και κυρίως η ψυχή των Αζόρων. Ένα μουσείο αφιερωμένο στους «ανθρώπους που ζουν καταμεσής του ωκεανού» όπως γράφει μέσα. Μία μυσταγωγική αίσθηση σε κυριεύει όταν μπαίνεις στο μουσείο. Δεν ξέρω αν ο φωτισμός ή τα εκθέματα παίζουν το μεγαλύτερο ρόλο αλλά σχεδόν ξεχνάς τον έξω κόσμο και νιώθεις να βυθίζεσαι σε κάθε πληροφορία του μουσείου. Αν και έχω επισκεφτεί αναρίθμητα μουσεία σε διάφορα ταξίδια μου και έχει τύχει να βρω ουκ ολίγα από αυτά βαρετά, το συγκεκριμένο σίγουρα το αγάπησα. Γιατί μέσα σε αυτό μοιάζει να ξαναζεί η ψυχή των Αζόρων. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς όταν απόσπασμα από το «açorianidade» του Vitorino Nemésio είναι σε πρώτο πλάνο;

Σε ελεύθερη μετάφραση ένα απόσπασμα που παραθέτουν είναι το παρακάτω:

«Η γεωγραφία για εμάς είναι τόσο σημαντική όσο και η ιστορία και δεν είναι άσκοπο ότι οι γραπτές μνήμες μας είναι κατά το ήμισυ γεμάτες από πλημμύρες και σεισμούς. Όπως και οι γοργόνες η φύση μας είναι διπλή :από σάρκα και πέτρα. Τα κόκκαλα μας βουτούν στη θάλασσα».

Μην ξεχνάμε εξάλλου πως η ίδια η ύπαρξη αυτών των μαγευτικών νησιών, των πανέμορφων αλλά απομονωμένων κάπου στη μέση του Ατλαντικού είναι αποτέλεσμα εκατομμυρίων ετών ηφαιστειακής δραστηριότητας. Σεισμογενή και ηφαιστειογενή, μοιάζουν συνυφασμένα με τον κίνδυνο όσο και με την εξωτική ομορφιά.

Στην δική μας την ελληνική μυθολογία αναφέρονται οι Νήσοι των Μακάρων, οι οποίες κατά τον Ησίοδο ήταν τόπος των «ολβίων ηρώων», δηλαδή των ευτυχισμένων ηρώων, οι οποίοι δεν πεθαίνουν καν, αλλά εξακολουθούν να ζουν στα νησιά αυτά. Μάλιστα αυτός ο παράδεισος διέθετε έφορο έδαφος. Με τον όρο Μακαρονησία σήμερα, εκτός από την Μαδέρα, τα Κανάρια Νησιά και το Πράσινο Ακρωτήρι, αναφερόμαστε και στις Αζόρες. Οι Αζοριανοι στο μουσείο τους λοιπόν κάνουν αναφορά στον Ησίοδο και στα παραδεισένια νησιά του έργου του ,αλλά και στην Κέλτικη μυθολογία όπου επίσης γίνονταν αναφορές για παραδεισένια νησιά κάπου στον ωκεανό.

Δεν ξέρω τι γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες και οι Κέλτες αλλά το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως και ο άντρας μου κι εγώ, σε ελάχιστα από τα ταξίδια μας έχουμε νιώσει την αίσθηση της παραδεισένιας ευδαιμονίας που νιώσαμε έντονα στις Αζόρες.

Στο μουσείο δίνεται έμφαση στην χλωρίδα και την πανίδα των νησιών και τονίζουν πόσο ιδιαίτερες είναι, λόγω και την απομονωμένης θέσης τους μεταξύ Ευρώπης, Αμερικής και Αφρικής.

Ετοιμάσαμε τα πράγματα μας και φτάνοντας στο αεροδρόμιο είχαμε μια αίσθηση έντονης προσμονής ανάμεικτης με αγωνία. Θα ανταποκρινόταν η Terceira στις προσδοκίες μας ; Θα ήταν το ίδιο ή και περισσότερο όμορφη όπως το São Miguel; Θα είχε κόσμο ή θα ήταν έρημη και θα είχαν δίκιο όσοι γνωστοί μας έλεγαν: «Πηγαίνετε σε ένα πιο κοσμικό μέρος, αντί να τρέχετε νέα παιδιά στις Αζόρες χειμωνιάτικα; Θα βαρεθείτε».

Από το παράθυρο του αεροπλάνου ένα καταπράσινο κομμάτι γης απομακρύνθηκε, ένα απέραντο ανταριασμένο ατέλειωτο γκρι- μπλε του ωκεανού ακολούθησε και μετά ξανά ένα άλλο καταπράσινο κομμάτι αποκαλύφθηκε λίγο πριν την προσγείωση σε αυτό. Ο ελάχιστος κόσμος στο αεροδρόμιο κατευθύνθηκε προς το ξενοδοχείο του κι εμείς κάναμε το ίδιο, αφού κανονίσαμε ενοικίαση αυτοκινήτου. Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο η νύχτα είχε πέσει και η Terceira έμοιαζε όλο και πιο έρημη.

Βγήκαμε έξω ψάχνοντας κάπου να φάμε και κάνοντας μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Παρεμπιπτόντως, εδώ να πω πως αν και μελετάμε πριν την επίσκεψη σε ένα μέρος την ιστορία, τα αξιοθέατα κλπ. ΠΟΤΕ δεν κάνουμε πλήρες πρόγραμμα κάθε μέρας, τι ακριβώς θα δούμε, που ακριβώς θα πάμε,σε πιο στενό θα χωθούμε και γενικώς αποφεύγουμε τον τόσο προγραμματισμό. Θεωρούμε πως οδηγεί στο να χαθεί η μισή χαρά του ταξιδιού. Η γενική εικόνα μας αρκεί, τα υπόλοιπα αποφασίζονται επιτόπου.

Το τοπίο φαινόταν από την αρχή όμορφο και με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική. Επίσης παρόλο που είχε περάσει γύρω στην μια βδομάδα από την Πρωτοχρονιά τα πάντα ήταν ακόμα όμορφα στολισμένα.

Ψάχναμε λοιπόν εκείνο το βράδυ για φαγητό. Ο κόσμος στους δρόμους ήταν από ελάχιστος εως μηδαμινός , έκανε ψύχρα και είχε αρχίσει να βρέχει. Τα πάντα έμοιαζαν κλειστά! Περπατήσαμε γύρω στα 15 λ. ακόμα ώσπου αρχίσαμε να ανησυχούμε. Εστιατόριο ανοιχτό δεν είχαμε βρει , η βροχή δυνάμωνε, οι περαστικοί λιγόστευαν ενώ από κάπου μακριά ακούσαμε φωνές στα ισπανικά (τι χαρά υπήρχαν και άλλοι ξένοι εκτός από εμάς στο νησί). Μόλις όμως ακούσαμε τι έλεγαν μας κόπηκε η χαρά : «Μα δεν έχει τίποτα εδώ γύρω; Που θα φάμε;»

«Το άκουσες; Τώρα που θα φάμε;» ρώτησε ο συνταξιδιώτης μου που είχε αρχίσει να πιστεύει πως όντως δεν θα βρίσκαμε μέρος ούτε για δείγμα. Αν και είχα κι εγώ αρχίσει να αμφιβάλλω δεν το παραδέχτηκα άμεσα.

«Ρε μπας και δεν έπρεπε να έρθουμε εδώ χειμωνιάτικα;» σκεφτόμουν μέσα μου. Ωστόσο δεν είπα τίποτα τέτοιο φωναχτά. «Να περπατήσουμε κι άλλο, σίγουρα θα έχει που να καθίσουμε ολόκληρο νησί» είπα και ο άντρας μου ακολούθησε δύσπιστα.

Κάποια στιγμή κι ενώ έμοιαζε να έχουμε απομακρυνθεί από το κέντρο, είδαμε φως και ένα εστιατόριο ανοιχτό, το οποίο έγραφε τα πάντα στα πορτογαλικά και μόνο και είχε μόνο ντόπιους. Με τα σπαστά πορτογαλικά μας παραγγείλαμε κρέας και σαλάτα και φάγαμε μαζί με 3-4 παρέες Πορτογάλων, ενώ τις επόμενες μέρες έμελε να ανακαλύψουμε πως το νησί είχε τα πάντα απλώς τα πιο πολλά ήταν προς άλλη κατεύθυνση από αυτή που πήγαμε. Πάντως εκείνη την βροχερή νύχτα στην απομονωμένη ταβερνούλα, μόνο με ντόπιους παρέα είχαμε αρχίσει ήδη να αγαπάμε την Terceira.

 

[alma]

H Terceira (σημαίνει « τρίτη» στα πορτογαλικά) ονομάστηκε έτσι γιατί λέγεται πως ήταν το τρίτο νησί που ανακαλύφθηκε. Βέβαια το πότε ακριβώς ανακαλύφθηκαν οι Αζόρες δεν είναι απόλυτα σίγουρο, καθώς φαίνεται πως απεικονίζονταν σε χάρτες με διάφορα ονόματα πριν από την «επίσημη» ανακάλυψη τους. Επίσης, διάφορες θεωρίες υπάρχουν και για το ποιος ανακάλυψε πρώτος τις Αζόρες.

Πάντως το νησί υπερηφανεύεται για την ομορφότερη κατά πολλούς πόλη των Αζόρων την Angra do Heroísmo, την οποία είχαμε σαν βάση και η οποία αποτέλεσε έναν από τους λόγους για την επίσκεψη μας στην Terceira. Η Angra do Heroísmo , η οποία από την δεκαετία του΄80 έχει ανακηρυχτεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Ουνέσκο, ιδρύθηκε το 15ο αιώνα . Ως λιμάνι ευρισκόμενο στο κέντρο του Ατλαντικού, για αιώνες διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, ως σταθμός των πλοίων μεταξύ Ευρώπης, Αμερικής και Αφρικής. Αυτό συνέβαλλε στην ανάπτυξη της πόλης που άκμασε, κάτι που είναι φανερό σε πολλά από τα ιστορικά κτίρια που θαυμάζει κανείς μέχρι σήμερα. Παλάτια, μοναστήρια και εκκλησίες με ιστορία αιώνων σαγηνεύουν σε κάθε βήμα.

,

Υπήρχαν και κάποια σπιτάκια πιο φτωχά και παρατημένα, τα οποία ήταν εξίσου συμπαθητικά, να θυμίζουν πως οι Αζόρες γνώρισαν και φτώχια σαν αποτέλεσμα της οποίας πολλοί Αζοριάνοι ξεριζώθηκαν και πήγαν μετανάστες να δουλέψουν σε ΗΠΑ,Καναδά κλπ.

Πολλοί από αυτούς επιστρέφουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους για τις γιορτές του Αγίου Πνεύματος.Το Άγιο Πνεύμα τιμάται ιδιαίτερα στις Αζόρες και η λατρεία του είναι εμφανής στα διάφορα Impérios. Πρόκειται για μικρά πολύχρωμα εκκλησάκια τα οποία ειδικά στην Terceira είναι διάσπαρτα σε όλο το νησί, το οποίο αριθμεί πολλές δεκάδες Impérios. Σε όλο το νησί πολλοί επισκέπτες ψάχνουν να βρουν τα Impérios, τα οποία μάλιστα σχεδόν πάντα είναι φρεσκοβαμμένα, πεντακάθαρα και καλοφροντισμένα. Δεν θυμάμαι επίσης ποτέ να είδαμε ένα Império να είναι ίδιο με το άλλο.

Ήταν μια όμορφη μέρα(παρά την συννεφιά), ο ωκεανός ήταν ήρεμος σαν μια ατέλειωτη γαλαζογκρί λίμνη και ενώ τα χρώματα και η αρχιτεκτονική των κτιρίων, σε συνδιασμό με τον ελάχιστο κόσμο στους δρόμους εύκολα μας έκαναν να αισθανθούμε πως έχουμε μεταφερθεί στο παρελθόν με χρονομηχανή.


Σαν να βρισκόμαστε στην εποχή του Πορτογάλου εξερευνητή Vasco da Gama , άγαλμα του οποίου δεσπόζει σε κεντρικό σημείο στην Angra do Heroísmo. Ο γνωστός θαλασσοπόρος βρέθηκε στην Terceira σε μια στάση από το ταξίδι της επιστροφής του από τις Ινδίες στη Λισσαβώνα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο αδερφός του αρρώστησε και πέθανε. Τον έθαψαν στην Terceira και λέγεται πως ο Vasco da Gama έμεινε από 1 ως 3 μήνες στο νησί πενθώντας, δυσκολευόμενος να ξεπεράσει τον πόνο για το χαμό του αδερφού του.

 

[alma]

Η απορία για το που τελικά βρίσκονταν εκείνο το πρωινό οι περισσότεροι κάτοικοι έμελλε να μας λυθεί όταν επισκεφθήκαμε μία από τις εκκλησίες του νησιού. Όχι μόνο οι μεγάλοι αλλά και τα παιδιά μαζεύονταν στην εκκλησία λόγω θρησκευτικής εορτής. Τα παιδάκια μάλιστα είχαν έκδηλη τη ευτυχία και το αγνό χαμόγελο στα πρόσωπα που τόσο χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία. Όταν η εκκλησία γέμισε και άρχισε η ακολουθία, φυσικά κατεβάσαμε την φωτογραφική και αφήσαμε τους ανθρώπους να παρακολουθήσουν με την ησυχία τους, ενώ εμείς αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το μουσείο της Angra do Heroísmo.

Εκεί παρουσιάζεται η ιστορία της πόλης από την ίδρυση της τον 15ο αιώνα αλλά και η ιστορία των Αζόρων. Φυσικά γίνεται αναφορά και στην μαζική μετανάστευση Αζοριάνων κυρίως κατά τον 19ο αιώνα λόγω της φτώχειας αλλά και των φυσικών καταστροφών (σεισμοί, εκρήξεις ηφαιστείων) που έπλητταν τα νησιά.
Εκτός από την ανακάλυψη των νησιών, τις ενασχολήσεις των πρώτων κατοίκων, την αρχική απεικόνιση στους χάρτες κλπ., ένα μέρος του μουσείου πληροφορεί τον επισκέπτη για την χλωρίδα, την πανίδα, την ηφαιστειακή και φυσικά την σεισμική δραστηριότητα στα νησιά.
Φυσικά γίνεται αναφορά στο μεγάλο σεισμό του 1980( για τον οποίο έμελλε να κάνουμε αργότερα διάφορες συζητήσεις με τους ντόπιους που μιλούν ακόμα και τώρα με δέος για εκείνη την εποχή), ο οποίος κατέστρεψε περίπου το 75% των κτιρίων της πόλης. Μετά από αυτό οι κάτοικοι επιδίωξαν και κατάφεραν τελικά η πόλη να ενταχθεί στην λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο το 1983. Έτσι η Angra do Heroísmo έγινε τότε η παλαιότερη πορτογαλική πόλη που εντάχθηκε στην λίστα και αποτελεί σήμερα την ζωντανή μαρτυρία της εποχής των Ανακαλύψεων.
Με αρκετά ηφαίστεια -μάλιστα κάποια ακόμα ενεργά- οι Αζόρες καταπλήσσουν με την παρουσία κρατήρων και σπηλαίων. Αλλά περισσότερα για αυτό στη συνέχεια όπου θα γράψω για το Algar do Carvão, όπου είχαμε μια μοναδική εμπειρία στην κυριολεξία στο εσωτερικό του ηφαιστείου.
Επίσης στο μουσείο μαθαίνει κανείς για την τέχνη στις Αζόρες η οποία ξεκάθαρα επηρεάστηκε από την καταγωγή των κατοίκων με επιρροές φλαμανδικές και φυσικά επιρροές από την ιβηρική χερσόνησο.
Το μουσείο στεγάζεται μέσα στο παλαιό μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου, με το απίστευτο εσωτερικό της εκκλησίας να αποτελεί άλλο ένα αξιοθέατο.

Βγαίνοντας από το μοναστήρι-μουσείο θα επισκεφτεί κανείς τον διπλανό καλοφροντισμένο κήπο Jardim Duque da Terceira, ο οποίος παλιά ήταν κομμάτι του μοναστηριού.

Όσο όμως όμορφη και ενδιαφέρουσα κι αν είναι η χλωρίδα του κήπου τίποτα δεν συγκρίνεται με την απίστευτη θέα που αντικρίζει όποιος ανέβει τα – ουκ ολίγα- σκαλιά και φτάσει στην κορυφή. Η Angra do Heroísmo από ψηλά είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχουμε δει στην ζωή μας. Το απέραντο γαλαζομπλεγκρι του Ατλαντικού που δεν τελειώνει ποτέ, το πράσινο της φύσης και πολύχρωμα κτίρια της πόλης μοιάζουν να ενώνουν το χθες με το σήμερα, τον 15ο με τον 21ο αιώνα, την φαντασία με την πραγματικότητα,ακόμα και με τους ισχυρισμούς του Ησίοδου για τις νήσους των Μακάρων όπου οι ευτυχισμένοι ήρωες ζουν για πάντα. Η Angra do Heroísmo ΔΕΝ ήταν όσα είχαμε ονειρευτεί. Ήταν πολλά παραπάνω. Κι όσο βλέπαμε ένα τόσο όμορφο μέρος να είναι αποκομμένο και σχεδόν κρυμμένο και περιτριγυρισμένο από έναν ατέλειωτο ωκεανό που έμοιαζε να το κρύβει από τα μάτια των πολλών, τόσο έμοιαζε οι αρχαίοι θρύλοι να είχαν έστω και μια μικρή δόση πραγματικότητας.

 

[alma]

Η απερίγραπτη ομορφιά του τοπίου μας είχε κάνει να ξεχάσουμε την πείνα μας αλλά όχι για πολύ. Μπήκαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι που θύμιζε ελληνική ζεστή οικογενειακή ταβέρνα και απολαύσαμε απλές γεύσεις. Ψάρι με λαχανικά. Τι καλύτερο και πιο υγιεινό;Ίσα ίσα να πάρουμε δυνάμεις για να βγούμε πάλι στην πανέμορφη Angra do Heroísmo, που αν και συννεφιασμένη έμοιαζε να είναι όπως πάντα γλυκιά, φιλική και να καλεί τον επισκέπτη να γυρίσει κάθε γωνιά της.

Ακόμα και τα γκράφιτι στα νησιά αυτά έχουν αζοριάνικη ψυχή και συχνά αναπαριστούν τεράστια πλάσματα του ωκεανού με τον οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα αυτά τα μέρη.

Παρά την συννεφιά το τοπίο έμοιαζε για άλλη μια φορά υπέροχο. Ο ωκεανός έμοιαζε με μια αινιγματική απέραντη λίμνη που έπαιρνε γκρι-μπλε αποχρώσεις, τα παπάκια έκαναν αμέριμνα την βόλτα τους γύρω από την παραλία, χαρούμενα που ελάχιστοι ενοχλούσαν την ηρεμία τους.

Το φρούριο της πόλης με την μακρά ιστορία αιώνων, δεσπόζει σε έναν καταπράσινο λόφο, πάνω από τον ωκεανό και έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο.Αν κάποιος δοκιμάσει να δει την θέα από τα τείχη, θα μαγευτεί από την απλώς απερίγραπτη ομορφιά που θα αντικρύσει. Ίσως μάλιστα να προσπαθήσει να δει αν μπορεί να διακρίνει κάπου στα βάθη του ωκεανού, τα νερά να ταράζονται από κάποια φάλαινα που αμέριμνη συνεχίζει το δρόμο της.

Κι όταν πέσει πια η νύχτα η πόλη ησυχάζει ακόμα πιο πολύ και μαζί με τους ελάχιστους διαβάτες, μπορεί κανείς να την απολαύσει με την ησυχία του.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε την περιήγηση «διψασμένοι» για εξερεύνηση.

Στο νησί υπάρχει παράδοση ταυρομαχιών. Όχι σαν αυτή άλλων περιοχών μιας και όπως μας εξήγησαν οι ντόπιοι δεν σκοτώνουν τους ταύρους αλλά έχουν ένα περίεργο έθιμο ταυρομαχιών με σχοινί ‘touradas a corda’. Πάντως στην είσοδο της πόλης κυριαρχεί ένα τεράστιο μνημείο με αγάλματα ταύρων που δύσκολα θα το χάσει κανείς. Μάλιστα λένε πως τον 16ο αιώνα όταν ο βασιλιάς της Ισπανίας έστειλε τον Pedro Valdés στο νησί προσπαθώντας να πείσει με διπλωματικό τρόπο τους ντόπιους να παραδοθούν, εκατοντάδες ταύροι έδιωξαν τους Ισπανούς από το νησί.

Είχε έρθει όμως η ώρα να εξερευνήσουμε και το υπόλοιπο νησί. Το αυτοκίνητο στις Αζόρες είναι εκ των ων ουκ άνευ και έτσι νοικιάσαμε και στην Τερσέιρα. Σε όλο σχεδόν το νησί συναντήσαμε τα εκκλησάκια Impérios, τα οποία όπως ανέφερα και πιο πάνω είναι από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία των νησιών. Σταματήσαμε σε διάφορα μέρη-μερικά εκ των οποίων πολύ μικρά όπως η Ribeirinha, φωτογραφίσαμε πολλά Impérios, περνώντας από διάφορες περιοχές και φτάσαμε στην όμορφη Praia da vitória , που αποτελεί τον 2η μεγαλύτερο δήμο(περιφέρεια ( Ότι αντιστοιχεί τέλοσπαντων στην εκεί διαίρεση των περιοχών) του νησιού και το καλοκαίρι έχει αρκετό κόσμο και τουρίστες. Ωστόσο το χειμώνα το τοπίο είναι σχεδόν άδειο και απολαμβάνεις την θέα με ελάχιστο κόσμο. Την περισσότερη ώρα την περάσαμε στην Santa Cruz της Praia da vitória.

Η παρακάτω εκκλησία Igreja do Senhor Santo Cristo ή Igreja da Misericórdia έχει περάσει διάφορα δεινά. Καταστράφηκε από πυρκαγιά, ξαναχτίστηκε ενώ υπέστη και ζημιές από τον μεγάλο σεισμό του ’80. Σήμερα σε άριστη κατάσταση δεσπόζει στην Santa Cruz.

H Praia da vitória είναι γεμάτη όμορφες εικόνες. Στο Paul da Praia κοντά στην πόλη, βρίσκεται μια περιοχή με μεγάλη ποικιλία σε χλωρίδα και πανίδα,μεγάλης οικολογικής σημασίας. Πολλοί επισκέπτονται το μέρος για παρατήρηση πτηνών διαφόρων ειδών.

Πάντως φεύγοντας από την περιοχή συναντήσαμε το πιο χαρακτηριστικό πλάσμα των Αζόρων για άλλη μια φορά. Μεγάλες καλοαναθρεμμένες αγελαδίτσες που περπατούν νωχελικά.

Και ύστερα είχαμε την – όχι και την καλύτερη όπως αποδείχτηκε- ιδέα να κατευθυνθούμε προς ένα miradouro περνώντας από ατέλειωτους χωματόδρομους, όπου δεν συναντάς κανέναν απολύτως στο δρόμο, παρά μόνο απορημένες αγελάδες να σε κοιτούν παράξενα. Αλλά εμείς συνεχίσαμε. Η ομίχλη πύκνωνε και είδαμε αυτό που λένε 4 εποχές σε μια μέρα στις Αζόρες. Στην κορυφή δεν φαινόταν τίποτα και για λίγα μέτρα μας έπαιρνε ο απερίγραπτος αέρας και μας έσερνε. Εγώ πάντως απτόητη από ομίχλη, υγρασία και τρελό αέρα έβγαζα ότι φωτο μπορούσα.

 

[alma]

Κατεβαίνοντας από το ανεμοδαρμένο, ομιχλώδες miradouro όπως ήταν αναμενόμενο για πολύ ώρα δεν συναντήσαμε ψυχή (όπως εξάλλου κι όταν ανεβαίναμε). Όχι ότι με τόση πυκνή ομίχλη και θολούρα στην ατμόσφαιρα θα μπορούσαμε να δούμε κι εύκολα τι υπάρχει τριγύρω αλλά λέμε τώρα…Εξάλλου ποιοι άλλοι τρελοί θα ανέβαιναν σε έναν κακοτράχαλο, χωμάτινο , απότομο και γεμάτο στροφές δρόμο μια υγρή και γεμάτη ομίχλη μέρα του Χειμώνα; Ωστόσο κάποια στιγμή φάνηκαν οι μόνιμοι σύντροφοι του ντόπιου και του ταξιδιώτη στις Αζόρες. Οι αγελάδες φυσικά!

Αυτή εδώ γούρλωσε τα μάτια της…Σου λέει που πάνε αυτοί οι τρελοί….

Μετά από ώρα φάνηκε κι ένας βοσκός κουκουλωμένος για να προφυλαχτεί από τον αέρα και την υγρασία να τρέχει συνοδεύοντας τα ζώα του.

Αλλά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες εμένα αυτό το τοπίο μου φάνηκε μαγικό. Τόση αγριάδα της φύσης και ταυτόχρονα τόσο μεγάλη γαλήνη που βρεθήκαμε κοντά στην πλάση, χωρίς τις σύγχρονες ανέσεις του πολιτισμού. Πόσο μακριά από τις μεγάλες πολύβουες πόλεις όπου ζούμε οι περισσότεροι, από την τηλεόραση, τα κινητά και το ταμπλετ (που είχαμε ξεχάσει πως υπήρχαν κάπου στο αμάξι)… Εκείνες τις στιγμές ένιωσα πόσα χάνω ζώντας τόσο μακριά από τη μαγεία και το μεγαλείο της φύσης.

Στο δρόμο συναντήσαμε άλλο ένα πολύχρωμο imperio και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Raminho ελπίζοντας εκεί να σταθούμε πιο τυχεροί, καθώς είχαμε ως στόχο να βρούμε ένα από τα πιο φημισμένα miradouro της περιοχής. Και ναι!!!!!! Εκεί ο καιρός μας έκανε τη χάρη , αφού παρά τον αέρα και τη βροχή δεν υπήρχε -τόσο πολύ- ομίχλη. Και το τοπίο μας αντάμειψε πραγματικά.

Ως προς τον δρόμο της επιστροφής; Έμοιαζε με σκηνικό παραμυθιού. Ρε μπας και θα έβγαιναν η Χιονάτη κι οι 7 νάνοι ή θα συναντούσαμε ζώα που μιλούν ανθρώπινα, καλούς και κακούς ήρωες;

Είχε βραδιάσει πια όταν επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα του νησιού. Ένα χορταστικό δείπνο θα μας έκανε καλό. Εξάλλου μας περίμενε μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα το επόμενο πρωί.

Η Angra do Heroísmo έμοιαζε υπέροχη. Περπατήσαμε νωχελικά στα γνώριμα πια μέρη της γραφικής πόλης, απολαύσαμε τον ήλιο κι ύστερα ακόμα και την συννεφιά.

Ετοιμαζόμασταν να ζήσουμε μια από τις πιο όμορφες κι ενδιαφέρουσες μέρες όλου του ταξιδιού μιας και στο πρόγραμμα είχαμε την επίσκεψη στο Algar do Carvão, μια βαθιά ηφαιστιακή τρύπα- σπηλιά, όπου το τοπίο κυριολεκτικά έκοβε την ανάσα.

 

[alma]

Η επίσκεψη στο Algar do Carvão ήταν μια εμπειρία ζωής που ακόμα θυμόμαστε έντονα. Ηλικίας χιλιάδων ετών, το Algar do Carvão, σε κάνει να νομίζεις πως μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο. Όσο κατεβαίνεις όλο και πιο κάτω στα δεκάδες μέτρα βάθος μιας ηφαιστειακής καμινάδας , το φως του ήλιου φαίνεται όλο και λιγότερο και βρίσκεσαι στις κοιλότητες ενός μαγματικού θαλάμου. Το μάγμα στο συγκεκριμένο ηφαίστειο βυθίστηκε στον πάτο του και δημιούργησε ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο , που λένε πως το βρίσκεις μόνο στις Αζόρες και την Ινδονησία, αλλά μόνο στις Αζόρες είναι επισκέψιμο.

Στο εσωτερικό της σπηλιάς, τα τοιχώματα είναι καταπράσινα καθώς φιλοξενούν διάφορα ενδημικά είδη φυτών. Επίσης υπάρχουν σταλακτίτες, ενώ στον πάτο βρίσκεται μια λίμνη,(που γεμίζει με νερό της βροχής και λένε πως το καλοκαίρι σχεδόν δεν έχει καθόλου νερό. Εμείς πάντως την πετύχαμε γεμάτη) που κάνει το τοπίο ακόμα πιο εντυπωσιακό. Όσο κατεβαίνεις, το φως μειώνεται και η υγρασία αυξάνεται, με αποτέλεσμα λίγο πριν την λιμνούλα , οι περισσότεροι να ανοίγουν ομπρέλες. Η πρόσβαση στην λιμνούλα δεν επιτρέπεται φυσικά. Όταν κατέβεις στο πιο κάτω επιτρεπόμενο σημείο, δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Προς τα πάνω, από την τρύπα της σπηλιάς βγαίνει το φως του ήλιου που σε συνδέει με τον υπόλοιπο «πάνω κόσμο». Προς τα κάτω το έντονο σκοτάδι, η λίμνη, ο πάτος της σπηλιάς….

Για όσους αγαπούν την φύση, σε κοντινή απόσταση από το Algar do Carvão, βρίσκεται το Furnas do Enxofre. Μέρος καταπράσινο, όπου εκτός από την πλούσια βλάστηση των Αζόρων , κυρίως οι επισκέπτες έρχονται για να παρατηρήσουν τον ατμό και την θερμότητα που εκπέμπεται λόγω των θερμών πηγών.

Επίσης οι πεζοπόροι αγαπούν διαδρομές όπως το Mistérios Negros(=Μαύρα Μυστήρια). Συμπεριλαμβάνεται στο «Reserva Florestal Parcial da Serra de S. Barbara e dos Misterios Negros» και στην διαδρομή συναντά κανείς και διάφορα ενδημικά -και όχι μόνο- είδη πουλιών. Ως διαδρομή δεν θεωρείται από τις εύκολες όμως.

Ένα μέρος που μου άρεσε πολύ και που προσφέρει πανοραμική θέα στην πρωτεύουσα Angra do Heroísmo, ήταν το Monte Brasil. Είχε βρέξει και τα σύννεφα δεν είχαν εξαφανιστεί εντελώς, αλλά το ουράνιο τόξο που είχε βγει, η ατέλειωτη θέα, οι οικογένειες που βόλταραν με τα παιδάκια τους τριγύρω και τα διάφορα ζώα που φιλοξενούνταν στο πάρκο, μας έκαναν για άλλη μια φορά να αισθανθούμε πως οι Αζόρες έμοιαζαν πράγματι να ήταν οι «νήσοι των Μακάρων» του Ησίοδου.