Πορτογαλία Ηφαιστειογενείς παράδεισοι καταμεσής του Ατλαντικού

[marika]

ανυπομονω για τη συνεχεια

 

[kitsos!]

Αχ πόσο τελειααααα!! Μ αρέσει που ήλπιζα να προλάβω να γράψω ιστορία προτού πας για να πάρεις ιδέες κ πληροφορίες...
Ας είναι όμως... Θα απολαύσουμε τη δική σου ιστορία!!

 

[alma]

Μα κι εγώ άργησα να γράψω ιστορία και το θέμα είναι τι θα θυμάμαι τώρα....
Τέσπα θα γράψω ότι θυμάμαι

 

[alma]

Κατευθυνθήκαμε προς το δυτικό κομμάτι του νησιού, όπου τα τοπία πραγματικά κόβουν την ανάσα. Φθάνοντας στο Mosteiros τα κύματα του Ατλαντικού που άφριζαν στα κατάμαυρα ηφαιστειογενή βράχια, έδιναν μια άγρια ομορφιά στο τοπίο και μια αίσθηση ελευθερίας κατέκλυζε τους εντυπωσιασμένους επισκέπτες. Τα σύννεφα μάλλον πρόσθεταν κι άλλη ομορφιά στις απίστευτες εικόνες. Θαυμάσαμε την αδάμαστη φύση που κατάφερνε να συνδυάζει την άγρια ομορφιά της με μια αίσθηση πραότητας που πήγαζε από την ήρεμη αγροτική ζωή των λιγοστών ντόπιων που συναντήσαμε. Μπήκαμε στην ανοιχτή εκκλησία και πραγματικά ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω το Θεό για τα όσα έβλεπα σε αυτήν την απομακρυσμένη γωνιά στη μέση του Ατλαντικού.

Πήραμε λίγο νερό και περπατήσαμε γύρω από τα χωριά και τους οικισμούς που έμοιαζαν….όχι τόσο έρημα όσο αυτά στο Sete Cidades. Λίγο λιγότερο έρημα….

2-3 ηλικιωμένοι κοίταζαν αρχικά κάπως περίεργα τους επισκέπτες (εμ βέβαια, έτσι που χαιρόμουν με την απλή αγροτική ζωή στην επαρχία και φωτογράφιζα ότι έβρισκα) αλλά ήταν πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Ελάχιστη ζωή λοιπόν κι εδώ,χαμηλά όμορφα χρωματιστά κτίρια, ήρεμοι κάτοικοι, ενώ πανέμορφοι γάτοι, απολάμβαναν νωχελικά τη μέρα τους.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της περιοχής και να επισκεφτούμε κάποια miradouro (σημεία με πανοραμική θέα) και ίσως να επιστρέψουμε και στο προηγούμενο που το πρωί δεν το είχαμε δει καλά. Και αν είχε πάλι ομίχλη; (spoiler: είχε ). Δεν πειράζει. Οι Αζόρες δεν είναι για όλους. Ή τις λατρεύεις κι έχεις την υπομονή για να τις ανακαλύψεις ή τις απεχθάνεσαι και φεύγεις…Κι εμείς σίγουρα ΔΕΝ τις απεχθανόμαστε. Γιατί ακόμα και όταν ανεβαίνεις χωμάτινους δρόμους γεμάτους ομίχλη και μάλιστα μην αντικρίζοντας για χιλιόμετρα παρά μόνο αγελάδες που σε κοιτούν περίεργα στο διάβα σου, κι όταν έχεις κάνει τόσο κόπο κι η θέα παραμένει κρυφή (ή φανερώνεται ελάχιστα), δεν θυμώνεις για τον τσάμπα κόπο. Γιατί απλώς δεν είναι τσάμπα κόπος…Τυλιγμένες σε πέπλο ομίχλης ή ηλιόλουστες, φωτεινές ή βροχερές, οι Αζόρες έχουν πάντα κάτι να θαυμάσεις…

Άγριους γκρεμούς, καταπράσινα τόπια, γραφικούς χρωματιστούς ανεμόμυλους….

 

[Nikos1986]

Πολύ ωραία η περιγραφή και οι φωτογραφίες! Τελικά οι φωτογραφίες με τις Setes Cidades και καταγάλανο ουρανό πρέπει να είναι photoshop.
Διαβάζοντας την ιστορία χαίρομαι που δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά, τόσα χρόνια αφότου είχαμε κι εμείς βρεθεί εκεί.
Περιμένουμε τη συνέχεια για αυτά τα μαγευτικά νησιά (και ευτυχώς ακόμα σχετικά άγνωστα )!

 

[kitsos!]

Τελικά οι φωτογραφίες με τις Setes Cidades και καταγάλανο ουρανό πρέπει να είναι photoshop.

Οχιιιιι!!! Εγώ έχω τέτοιες!!! Τις Sete Cidades με καταγάλανο ουρανό!!!
Κ να ενημερώσω ότι ειμαι άσχετη με photoshop κ τα σχετικά!!!

 

[Nikos1986]

Οχιιιιι!!! Εγώ έχω τέτοιες!!! Τις Sete Cidades με καταγάλανο ουρανό!!!
Κ να ενημερώσω ότι ειμαι άσχετη με photoshop κ τα σχετικά!!!

Το είπα γιατί όλες τις μέρες και σε εμάς οι λίμνες ήταν τυλιγμένες στην ομίχλη, παρόμοια με το τοπίο στις φωτογραφίες της alma

 

[kitsos!]

Το είπα γιατί όλες τις μέρες και σε εμάς οι λίμνες ήταν τυλιγμένες στην ομίχλη, παρόμοια με το τοπίο στις φωτογραφίες της alma

Εμάς πάλι ήταν κάπως έτσι...

 

[alma]

Αγαπάμε Sete Cidades και Αζόρες γενικά ανεξαρτήτως ομίχλης, ήλιου,γαλανού ή γκρι ουρανού και οποιουδήποτε καιρού. Στις Αζόρες ο καιρός αλλάζει συνεχώς εξάλλου.

 

[alma]

Αν και θα περίμενε κανείς η επιστροφή στην πρωτεύουσα του νησιού να είναι σχεδόν βαρετή μετά από τέτοια τοπία που είχαμε δει όλη μέρα, αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως! Το δειλινό έβαφε τον ουρανό με απίστευτα χρώματα σε κάθε πιθανή απόχρωση του ροζ, του κίτρινου και του πορτοκαλί, ενώ η βόλτα στον παραλιακό δρόμο, δίπλα σε οικογένειες με παιδάκια, ζευγάρια και ηλικιωμένους, έδειχνε πως η χειμωνιάτικη Ponta Delgada, έμοιαζε να διαθέτει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο μη κορεσμένο από τουρίστες μέρος και ταυτόχρονα με αρκετή δόση ντόπιων και μερικών τουριστών, ώστε να δίνουν ζωή στην γραφική πρωτεύουσα.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με καθαρό ουρανό και εμένα σε εξαιρετική διάθεση να φωτογραφίζω, ευρισκόμενη πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, αζοριάνικες εικόνες.

Το εξαιρετικά βολικό ήταν πως δεν είχαμε αυστηρό πρόγραμμα. Είχαμε βέβαια ένα γενικό πλάνο αλλά στο δρόμο σταματούσαμε σε όποια κωμόπολη, πόλη, χωριό ή miradouro μας κινούσε το ενδιαφέρον. Πρέπει να είχαμε ενσωματωθεί πλήρως στο πνεύμα του νησιού γιατί το ίδιο έκαναν και αρκετοί άλλοι επισκέπτες που συναντήσαμε όπως Ισπανοί, Γάλλοι, Ρώσοι κλπ…Τους ίδιους ανθρώπους τους βλέπαμε σε διάφορα σημεία του νησιού και έτσι ήταν σαν να είμαστε παλιοί γνωστοί που ανταλλάσουν απόψεις. Βλέπεις, το χειμώνα δεν υπάρχει πληθώρα τουριστών στα νησιά κι έτσι λίγο-πολύ γνωριστήκαμε. Δεν ξέρω αν ήταν η γνώση διαφόρων ξένων γλωσσών ή η «αύρα» του μέρους, πάντως ήταν σαν να γνωριζόμαστε πολύ καιρό…Άλλωστε μια χειμωνιάτικη επίσκεψη στις Αζόρες δεν μαρτυρά και αυστηρά mainstream γούστα εδώ που τα λέμε.

Πραγματικά σε κάποια miradouro, το τοπίο μου έμοιαζε σαν ένα παράθυρο με θέα τον Παράδεισο...

Φυσικά δεν τα αφήσαμε όλα στην τύχη. Η περιοχή Furnas ήταν στο επίκεντρο για εκείνη τη μέρα. Και επειδή πρόκειται για φούρνους σχεδόν όνομα και πράγμα, αξίζει να δοκιμάσει κανείς κάθε εμπειρία που προσφέρει η περιοχή. Ενεργά ηφαίστεια, με ιστορία χιλιάδων ετών και απίστευτη φύση σε κάθε απόχρωση του πράσινου, εντυπωσιάζουν κάθε επισκέπτη. Η γεωθερμική δραστηριότητα που συντελείται κάτω από το έδαφος, έχει ως αποτέλεσμα η θερμότητα που εκπέμπεται να χρησιμοποιείται από τους ντόπιους για να σιγομαγειρέψουν σε πήλινα σκεύη, τα οποία θάβονται για ώρες μέσα στο χώμα, το παραδοσιακό cozido(κρέας διαφόρων ειδών με λαχανικά επίσης διαφόρων ειδών), το οποίο αποτελεί μια γευστική εμπειρία που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Κάναμε την πρώτη βόλτα στην περιοχή και πήγαμε σε ένα εστιατόριο, για το οποίο είχαμε καλές πληροφορίες και παραγγείλαμε για το μεσημέρι. Καλό είναι να παραγγείλει κανείς από το πρωί, γιατί υπάρχει περίπτωση μετά να μην βρει. Οπότε, έχοντας κάνει την παραγγελία, ήμασταν ελεύθεροι να εξερευνήσουμε την περιοχή.

Εκτός από το cozido, η περιοχή φημίζεται για τα θερμά λουτρά της, με το ιαματικό αλλά δυσάρεστο στην όψη (καφεκόκκινοπορτοκαλί) νερό. Μάλιστα σε προειδοποιούν πως είναι καλύτερα να φοράς ένα παλιό μαγιώ, καθώς είναι πιθανόν να μην βγαίνουν οι πορτοκαλοκαφέ κηλίδες μετά από πάνω του(από τα δικά μας βγήκαν πάντως). Στην τιμή εισόδου περιλαμβάνονται φυσικά και χρήσεις αποδυτηρίων, ντουζιέρας, μπάνιου κλπ.

Για την εμπειρία την ίδια τώρα; Για να είμαι ειλικρινής δεν με ενθουσίασε αν και χάρηκα που την βίωσα…Πρώτον η μυρωδιά του νερού δεν είναι ευχάριστη. Βρωμάει λίγο…Δεύτερον, έχοντας μανία με την καθαριότητα ψάχναμε κι εγώ κι ο άντρας μου, ποια από αυτές τις «πισίνες» έχει το λιγότερο κόσμο…Κι ακόμα κι αυτές που είχαν το λιγότερο, μας φάνηκαν πολυσύχναστες, καθώς κάθε μια ήταν αρκετά μικρή, ώστε ακόμα και 5-6 άτομα να μοιάζουν πολλά. Έτσι βλέπαμε που μειωνόταν ο κόσμος και τρέχαμε να μπούμε εκεί. Τρίτον, σε μία από αυτές ήταν μια οικογένεια Ασιατών όπου η γυναίκα θεώρησε την εμπειρία μάλλον εξαιρετικά μοναδική κι εξωτική, ώστε έβγαλε γύρω στις 200 σέλφις μόνο όση ώρα βρισκόμασταν κι εμείς εκεί. Πάντως όταν βγήκαμε ακόμα έβγαζε…

Ωστόσο το τοπίο ήταν μοναδικό…

Σειρά είχε το πολυαναμενόμενο cozido, το οποίο μετά από τόσο κουραστική μέρα, το τιμήσαμε δεόντως...

Λίγο πριν φύγουμε από την περιοχή αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν παραδοσιακό φούρνο, ο οποίος παρά το μικρό του μέγεθος και την ταπεινή του όψη, φημίζεται για τα γλυκά αρτοσκευάσματα του. Η υπάλληλος δεν μιλούσε ούτε αγγλικά, ούτε ισπανικά ούτε γενικά καμία άλλη γλώσσα πλην των πορτογαλικών, ωστόσο κάπως συνεννοηθήκαμε….

 

[alma]

Περιμένουμε τη συνέχεια για αυτά τα μαγευτικά νησιά (και ευτυχώς ακόμα σχετικά άγνωστα )!

Να σου πω την αλήθεια εγώ δεν τα θεωρούσα άγνωστα μέχρι που άκουσα τις αντιδράσεις όσων ρωτούσαν που θα πάμε.Πολλοί δεν ήξεραν καν που είναι οι Αζόρες, άλλοι ήξεραν πως βρίσκονται κάπου απομακρυσμένα αλλά δεν ήξεραν πως ανήκουν στην Πορτογαλία και πας τόσο εύκολα(νόμιζαν πως ήθελες π.χ. βίζα ) και τέλος είχαμε και αντιδράσεις τύπου: "Δεν πάτε πουθενά με περισσότερη νυχτερινή ζωή; Νέα παιδιά, θα βαρεθείτε"
Τελοσπάντων εμένα ήταν από τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου....

 

[athinoulinio]

αχ... πολύ όμορφα όλα! φανταστικές εικόνες.. δεν σου κρύβω ότι ούτε και εγώ ήξερα που βρίσκονται πριν διαβάσω τις αναρτήσεις σου.. είμαι λάτρης της φύσης και μου φαίνονται συγκλονιστικά τα τοπία.. <3