Αυστραλία Νέα Ζηλανδία Επιχείρηση Down Under...

[Samion]

αν συνοδευόταν κι από καμμιά φωτο το κείμενο, θα ήταν το τελειο TR, trip report, αντικείμενο διδακτορικής διατριβής...όχι ότι τώρα δεν έχει αφήσει το κοινό του άφωνο..
κρίμα, μάλλον δεν θα δούμε το 380 σε φωτο..η έστω το πρωινό περί ού ο λόγος..

 

[Traveller]

Καλή είναι η χλίδα δεν λέω… καλά τα πεντάστερα ξενοδοχεία, τα gourmet εστιατόρια, οι σοβαρές αεροπορικές εταιρίες… έλα όμως που οι πάτοι είναι στο DNA μου… γουστάρω τα ξυρίσματα σε πλανόδιους, το BEROLINA , τα βρώμικα του Τέλη, τα Ilyushin της Air Koryo… δεν πήγαινε άλλο αυτή η ιστορία με τις γλαμουράτες αεροπορικές εταιρίες, έπρεπε να δοκιμάσω και κάτι πιο ψαγμένο κάτι πιο underground… συν τοις άλλοις έπρεπε βρε αδερφέ να περιορίσω και τα ελλείμματα μου μια που τα οικονομικά μου ήταν ένα βήμα πριν το μεγάλο κραχ, έπρεπε με άλλα λόγια να βάλω μια Τίγρη στη μηχανή μου και να σωθώ…

ΣΑΒΒΑΤΟ 3/4/2010 ΜΕL-ΑDL TT-8035 VH-VNJ (To επονομαζόμενο και καμάρι των loco)

Φανταστείτε ένα παράπηγμα από σιδηροκατασκευή που του έχουν ρίξει ένα βάψιμο πασάλημα , δυο τρεις ταμπέλες και πέντε έξη check in… αν σε όλα αυτά προσθέσετε και μια ουρά τεραστίων διαστάσεων, έχετε την έδρα της Tiger Air στη Μελβούρνη… χρόνο είχαμε άφθονο να σκοτώσουμε κι έτσι χωρίς άγχος περιμέναμε στην ουρά μας… κατά τακτά χρονικά διαστήματα έσκαγαν μύτη από το πουθενά διάφοροι πιτσιρικάδες με την στολή της Tiger ούρλιαζαν κάτι για Launceston έπαιρναν από την ουρά μερικούς επιβάτες τους πήγαιναν σε ένα ξεχωριστό check in και όλοι μαζί εξαφανίζονταν στα ιδιαίτερα… είχαμε μείνει άφωνοι… τι μπορεί είναι αυτό το Launceston και που διάολο εξαφανίζονταν όλοι? Για να λέμε και του στραβού το δίκιο η ουρά προχωρούσε με γοργό ρυθμό και μετά από κανένα τέταρτο βρεθήκαμε σε μια συμπαθή ασχημούλα τσεκινατζού… ζήτησε διαβατήρια , ζύγισε με ευλάβεια τις αποσκευές μας , και μας έδωσε το boarding pass τυπωμένο σε θερμικό χαρτί…… το κοιτάω και 12Α… ναι, ω του θαύματος είναι αλήθεια, είχαμε προκαθορισμένες θέσεις…

Γνώριζα την αυστηρή πολιτική τους για τις αποσκευές γιαυτό και από την Αθήνα είχα προπληρώσει την υπηρεσία μεταφοράς των αποσκευών στην κοιλιά του αεροσκάφους… τα κλασικά, αν η αποσκευή είναι πάνω από 8 κιλά προπληρώνεις 10 ευρώ και την στέλνεις… αν δεν το έχεις κάνει απλά την χρυσοπληρώνεις εκείνη την στιγμή… τα 10? γίνονται περίπου 30?… οικονομία, δεν είναι καιρός για ανοίγματα, έχουμε κρίση… τα εμπεδώσαμε... αποχαιρέτησα λοιπόν με συγκίνηση το τσαντάκι του Sport Billy προσευχόμενος να μην χαθεί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο και προωθήθηκα στα ενδότερα…

Περάσαμε έναν τυπικό έλεγχο αποσκευών και φτάσαμε στο υπερθέαμα της αίθουσας αναχωρήσεων… έπαθα σοκ… πάνω από διακόσια άτομα στοιβάζονταν σε μια απίστευτα μικρή αίθουσα… αλλόφρονες πιτσιρικάδες υπάλληλοι της Tiger φώναζαν Launceston και προσπαθούσαν να βάλουν σε μια ουρά τους επιβάτες… να δεις που θα μοιράζουν ψωμί με το δελτίο σκέφτηκα ,αλλά μπα… η ουρά ήταν για το περίφημο Launceston, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τασμανίας… η πτήση έφευγε ¾ νωρίτερα από την δικιά μας γιαυτό και γινόταν όλος αυτός ο κακός χαμός… έτρεχαν όλοι να προλάβουν… το μυστήριο Launceston βρήκε επιτέλους την λύση του…υπόδειγμα οργάνωσης οι Αυστραλοί… και ύστερα λένε για μας…

Με το που έφυγαν για Launceston οι πολλοί τα πράγματα ηρέμησαν κάπως… βρήκαμε δυο θεσούλες και περιμέναμε το σύνθημα για την δική μας αναχώρηση… μην με ρωτάτε για μαγαζιά και αηδίες... ένα τσαντίρι είχε που πούλαγε τα πάντα... εφημερίδες , περιοδικά , κοκ , σάμαλι, σουμάδες, βυσινάδες... σε λίγο το σύνθημα δόθηκε… οι ίδιοι αλλόφρονες πιτσιρικάδες ούρλιαζαν Melbourne αυτή την φορά και έβαζαν τους κατάδικους στην ουρά για αναχώρηση… τα ίδια χάλια… τσέκαραν βιαστικά τα boarding pass και με το πόδι βέβαια κατευθυνθήκαμε προς τα αεροπλάνο μας… δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε και μετά από 3-4 λεπτά ποδαρόδρομο το είδαμε το καμάρι μας… VH-VNJ … ανεβήκαμε από την πίσω σκάλα και βολευτήκαμε στην θέση μας… δυο τρεις χαζοχαρούμενες γκόμενες μας καλωσόρισαν με χαμόγελο… το αεροπλάνο ήταν καινούργιο και του φαίνονταν… ούτε τριών χρόνων όπως τσέκαρα μετά… οι θέσεις για loco ήταν άνετες… ένα κλικ καλύτερες θα έλεγα από αυτές της Easy… pas male pas male… επιβίβαση και επίδειξη manual των σωστικών μέσων...το γνωστό ποιήμα... ζώνες, μάσκες, breath normally... απογείωση από την ηλιόλουστη Melbourne on time…το απολαμβάναμε... ο καιρός ήταν φανταστικός και η ορατότητα θαυμάσια... δεν έτρεφα καμιά αυταπάτη για το αν θα προσέφεραν κάτι... η Tiger είναι μια σκληροπυρηνική loco... ότι θέλεις το πληρώνεις extra... δεν χάλασε όμως κι ο κόσμος... μια ωρίτσα πτήση είναι μην τρελλαθούμε κιόλας... έκανα το γνωστό τεστ της τουαλέτας... ήταν καθαρή... βγήκα την ώρα που ο πιλότος αγόρευε... μας ευχαρίστησε που τους προτιμήσαμε, μας είπε οτι ο καιρός στην Αδελαίδα θα είναι υπέροχος και μας ευχήθηκε καλό Πάσχα... η επιγραφή που μας καλούσε να δέσουμε τις ζώνες ασφαλείας είχε ανάψει... μια πτήση ρουτίνας έφτανε προς το τέλος της... λίγα λεπτά μετά ο τίγρης μας προσγειώνονταν smooth like silk στην Αδελαίδα…

Eντυπώσεις… για το terminal τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε… μιζέρια… για να καταλάβετε πολύ μικρότερο και χειρότερο του Luton και του LCCT της Kuala Lumpur… για την εξυπηρέτηση… έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… οι τσεκινατζούδες έκαναν τα πάντα όλα… φήμες ότι πιλοτάρουν και τα αεροπλάνα διαψεύδονται… για το αεροπλάνο… ευχάριστη έκπληξη…καινούργιο , με άνετο seat pitch και συμπαθητικές αεροσυνοδούς… για loco σαφώς πάνω από τον μέσο όρο… για την πτήση… on time και χωρίς προβλήματα… για την τιμή… έδωσα γύρω στα 60? μαζί με τα 10? της βαλίτσας όταν η Qantas για την ίδια πτήση ζήταγε σχεδόν τα τριπλά και η Virgin σχεδόν τα διπλά…
Συμπέρασμα… Οκ το terminal είναι πάτος , η οργάνωση μπάχαλο και δεν σερβίρει ούτε νερό αλλά… είναι φτηνή μέχρις αηδίας, έχει καινούργια αξιοπρεπή αεροπλάνα και δεν έχει καθυστερήσεις… με άλλα λόγια… για δύο – δυόμιση ώρες ταξίδι είναι μια χαρά… γιαυτό και αγαπάμε Tiger…

 

[taver]

Και Αυστραλέζικη low cost λοιπόν....

 

[taver]

Ε! Πού είναι η συνέχεια?

 

[fitziano]

Αναμένουμε με αγωνία.

 

[Rebequita]

Το καλυτερο σχολειο εισαι... κι αλλο..

 

[Traveller]

Το αεροδρόμιο της Αδελαίδας ήταν ακριβώς έτσι όπως έπρεπε να είναι… τέλειο… καθαρό , μοντέρνο, λειτουργικό και το κυριότερο με άμεση και άνετη πρόσβαση σε τεράστιες τζαμαρίες – βιτρίνες… φυσικά πίσω από αυτές, τα καλύτερα ψώνια… για τα μάτια σας και τους φακούς σας μόνο όλα τα αεροπορικά καλούδια να σου χαμογελούν…όλοι οι καλοί φίλοι μαζεμένοι… full του 333 από Singapore, Cathay και Qantas, 772 από Malaysian, 320 από AirNZ… ωραία και πολιτισμένα πράγματα… γιατί να μην μπορείς να δεις δηλαδή αυτό το μεγαλείο αν δεν είσαι επιβάτης? Σοσιαλισμός εδώ και τώρα… ανοίξτε τις πόρτες σε όλους!! Τι χρειάζεται? Μα τα βασικά…έναν απλό και σοβαρό έλεγχο όλων, επιβατών και των επισκεπτών… και τίποτε άλλο... μετά είσοδο στον ευάερο και ευήλιο σποτερικό παράδεισο… μπαίνεις, κάθεσαι όσο γουστάρεις, τραβάς τα κλικ σου, τρως ένα σαντουιτσάκι και τέλος χορτασμένος απ όλα, γραμμή σπίτι σου και στον κομπιούτερα να δεις τι τράβηξες… τεράστια μαγκιά και τεράστιο μπράβο στο αεροδρόμιο υπόδειγμα της Adelaide…

ΤΡΙΤΗ 6/4/2010 ΑDL-SIN QF-81 VH-QPE (To επονομαζόμενο και καμάρι της ερήμου)

Εμείς το χρέος μας το κάναμε… ανοίξαμε με ευλάβεια το κομπιουτεράκι μας και μπήκαμε στο υπερsite της Qantas… με τρεμάμενα χέρια κατορθώσαμε και κάναμε ηλεκτρονικό check in… μιλάμε βέβαια για πραγματικό κατόρθωμα μια που τέτοιες διαδικασίες στη μακρινή Ωκεανία δεν είναι και το απλούστερο…πότε κολλάει το ordenador, πότε δεν ανοίγει η σελίδα, πότε κρεμάει το σύμπαν… τέλος πάντων όλα πήγαν κατευχήν, διαλέξαμε την θεσούλα μας, παραθυράκια και οι δύο, τυπώσαμε την κάρτα επιβίβασης και με βαριά καρδιά εγκαταλείψαμε την μνημειώδη γιάφκα μας στο Norwood της Αδελαίδος…

Παρά την πρωινή ψιλοκίνηση φτάσαμε στο αεροδρόμιο έγκαιρα, μιάμιση ώρα νωρίτερα… μια και δεν είχαμε τίποτε άλλο εκτός από το τσαντάκι του Sport Billy, ρίξαμε ένα σαρδόνιο χαμόγελο στην μεγαλούτσικη ουρά του check in της Qantas και την ντριπλάραμε.… με το μαγικό χαρτάκι ανά χείρας περάσαμε τον έλεγχο ασφαλείας, αγοράσαμε παντόφλες από δέρμα καγκουρό , πουλόβερ από σπάνιο μαλλί ημίαιμου Αυστραλιανού προβάτου, ήπιαμε organic water από τις πηγές των Blue Mountains, βγάλαμε ότι heavy και παρτάλι υπήρχε στο apron και τέλος πήραμε την άγουσα για την μπουκαπόρτα της QF-81… και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα…

- Δεν φαίνετε να έχετε κάνει check in, μας είπε με αυστηρό ύφος μια μικρούλα στον τελευταίο έλεγχο…
- Και τότε αυτό τι είναι την ρώτησα με απορία ανεμίζοντας το μαγικό χαρτάκι του boarding pass…

Προβληματίστηκε… το κοίταξε μία το κοίταξε δύο και στο τέλος αναφώνησε…

- Ηλεκτρονικό check in, σαν να είχε ανακαλύψει την Αμερική!!
- Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις ψιθύρισε με κακεντρέχεια ο φίλος μου...
- Ναι αλλά δεν περάσατε από το check in, μας είπε προβληματισμένη…
-Και γιατί να πάμε από το check in κοπέλα μου? Αφού δεν είχαμε αποσκευές να δώσουμε? Απάντησα με θράσος…

Κόλλησε… άρχισε τα τηλέφωνα… τα νεύρα μου άρχισαν να γίνονται ζαρτιέρες… η επιβίβαση εν τω μεταξύ συνεχίζονταν κανονικά και οι ψωριάριδες περίμεναν παράμερα… μαζεύτηκε κόσμος και ντουνιάς και κοίταζαν από την μία το αξιοπερίεργο του ηλεκτρονικού check in και από την άλλη τα διαβατήρια μας… συχνά πυκνά μας διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι απλά κάνουν ένα τυπικό έλεγχο… και τότε την λύση την έδωσε το πριγκιπόπουλο… δεν ήρθε καβάλα σε άσπρο άτι , περπατώντας ήρθε… τσεκάρισε κάτι στο κομπιούτερ και σε άπταιστα Ελληνικά μας ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση και μας ευχήθηκε καλή πατρίδα… κόκαλο εμείς… το πριγκιπόπουλο χαμογέλασε και μας εξήγησε ότι έστω κι αν τυπώθηκε κανονικά η κάρτα επιβίβασής από το κομπιούτερ του σπιτιού μας έπρεπε να περάσουμε από το check in στο γκισέ του αεροδρομίου για ένα τελικό έλεγχο… δολιοφθορά της αντίδρασης σκεφτήκαμε μη μπορώντας ειλικρινά να κατανοήσουμε το παράλογο του πράγματος… μην ξεχνάτε όμως εδώ είναι down under και τα πάντα έχουν την δική τους εξήγηση…

Το VH-QPE εκτελούσε την υπερπτήση SYD-ADL-SIN, ήταν διερχόμενο δηλαδή και είχε φτάσει ένα τεταρτάκι αργότερα από το καθορισμένο… μικρό το κακό σκέφτηκα δένοντας την ζώνη ασφαλείας μου… δίπλα μου ένα γοητευτικό MILF με κοίταζε με λαγνεία και μου εξομολογήθηκε το δρομολόγιο του…

-Από την Singapore θα πάρω μια πτήση της Jet για N.Delhi… Έχετε πάει στο Ν.Delhi με ρώτησε με αφέλεια?

Πίσω μου σ έχω σατανά σκέφτηκα λυσσώντας από ζήλια που θα έμπαινε στην εταιρία φετίχ…

- Έχω πάει , της απάντησα ,παλιά πολύ παλιά ….
- Είναι πάρα πολύ ωραία η Ινδία, συμπλήρωσε με νόημα, σταυρώνοντας τα πόδια της…

Με 15 λεπτά καθυστέρηση το αγαπημένο 333 εγκατέλειπε τα ιερά χώματα της Αυστραλίας με κατεύθυνση βόρεια… η προσωπική μου οθόνη μού φάνηκε ελάχιστα μικρότερη του κανονικού αλλά μπορεί να ήταν και το κρασί… είχε αρχίσει το σερβίρισμα σε χρόνο dt και ήδη έβρεχα το λαρύγγι μου με ένα εξαιρετικό αυστραλέζικο sauvignon blanc… προσπάθησα, εις μάτην, να βελτιώσω το ρεκόρ μου στο tetris, τι μανία κι αυτή Θεέ μου, και άρχισα να χαζεύω τις ταινίες στο IFE… μάταιος κόπος… το μάτι μου πήγαινε συνέχεια στο παράθυρο… η γη της Αυστραλίας έλαμπε από κάτω μου… ο καιρός ήταν εξαιρετικός και το θέαμα της ερήμου μαγικό… ούτε που κατάλαβα πως ο δίσκος του φαγητού προσγειώθηκε μπροστά μου… επιτέλους θα δοκίμαζα την εμπειρία του Qantas φαγητού, αυτού του φαγητού που τόσο άδοξα έχασα στην πτήση του πηγαιμού… με λαχτάρα άνοιξα το γεύμα μου… αρνάκι με ρύζι… ήταν νοστιμότατο… ε τι διάολο στην Αυστραλία είμαστε, αν και εδώ δεν είναι νόστιμο το lamb που θα είναι… το service ήταν υποδειγματικό… πολύ καλύτερο από την προηγούμενη φορά… αν και για μια ακόμη φορά πρωτοστατούσε το προκάτ χαμόγελο το σερβίρισμα ήταν απόλυτα επαγγελματικό… άνεση, σιγουριά, τυπικότητα… γνωρίζω πως η κυρία Μεζίτη θα εξοργιστεί με την ύβρη, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν αποτελεί έγκλημα ούτε είναι ταμπού στο νότιο ημισφαίριο η παρουσία ανδρών στο πλήρωμα του αεροσκάφους… δύο ασχημούλες ατσούμπαλες Μεζιτοπούλες αποτελούσαν την θλιβερή μειοψηφία… στην συντριπτική του πλειοψηφία το πλήρωμα αποτελείτο από άρρενες και αυτό, αν εξαιρέσεις την αισθητική πλευρά του θέματος, δεν με πείραζε διόλου… εξάλλου για να αντισταθμίσω αυτή την έλλειψη έριχνα κρυφές φευγαλέες ματιές στις αποκαλυπτικές λαγόνες της διπλανής μου συνταξιδιώτισσας που τελειώνοντας το αρνάκι της είχε παραδοθεί στις αγκάλες του Μορφέως… έτσι ωραία πέρναγε η ώρα της πτήσης μας… από την μια το υπερθέαμα του υπνωτισμένου milf και από την άλλη το υπερθέαμα της ερήμου που άλλαζε συνέχεια χρώματα… όπου κι αν κοίταζα ήμουν κερδισμένος…

Έσκαγα… ο ήλιος πυρπολούσε όλη την δεξιά μου πλευρά κι εγώ μέσα στο λήθαργο του ύπνου μου δεν είχα πάρει χαμπάρι… πρέπει να είχα κοιμηθεί καμιά ωρίτσα και ξύπνησα από την ζέστη… γύρευα να πατήσω το κουμπί ζητώντας λίγο νερό όταν άκουσα…

- Ice cream please...

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα… ήταν αλήθεια… ένα γρανιτοειδές παγωτό λεμόνι προσφέρονταν στο χριστεπώνυμο πλήθος των επιβατών… το καταβρόχθησα με λαιμαργία ησυχάζοντας την δίψα μου… τεντώθηκα στη θέση μου και τότε μόλις διαπίστωσα ότι το 31’’ seat pitch που έδινε η ίδια η εταιρία στις περιγραφές της για το 333 ήταν ιδιαίτερα άδικο… η θέση μου ήταν ανετότατη πόσο μάλλον όταν την συνέκρινες με αυτήν του 744 του πηγαιμού… έριξα για μια ακόμη φορά μια ματιά από το παράθυρο… η έρημος της Αυστραλίας ήταν πια παρελθόν… η θάλασσα της Ινδονησίας είχε πάρει την θέση της… κάπου πάνω από το Bali το πλήρωμα ξαναβγήκε για encore…ένα καθόλου τσιγκούνικο σάντουιτς με γλυκάκι και μια full extra coca cola με πολλά παγάκια ήταν η τελευταία μου ανάμνηση από το καταπληκτικό service της Qantas… έτρεξα στα γρήγορα για το τυπικό τεστ της τουαλέτας μια που η Singapore ήταν λιγότερο από μια ώρα μακριά μας… όλα οκ κι εκεί… καθαρή , όσο γίνετε μετά από σχεδόν έξη ώρες ταξίδι, μεγάλη και καινούργια… είπαμε σχεδόν πάντα καταλαβαίνεις την ηλικία του αεροπλάνου από τις τουαλέτες… το δικό μας ήταν παλικαράκι… build 2004… με την Ολυμπιάδα… η φωτεινή επιγραφή προσδεθείτε είχε ανάψει… γύρισα γρήγορα στη θέση μου… ο πιλότος μας μάς ευχαρίστησε που προτιμήσαμε την Qantas για το ταξίδι μας και μας ευχήθηκε καλή συνέχεια σε ότι κι αν θα κάναμε…

Ένα 777 της Jet μου έκλεισε πονηρά το μάτι… μάλλον θα ήταν αυτό που θα έπαιρνε την γοητευτική συνταξιδιώτισσα μου μακριά στο N.Delhi… είχαμε προσγειωθεί just οn time στη Singapore…

 

[renata]

ωραία η ιστορία και έμαθα και για τα αεροπλάνα..
σε όλα αυτα τα αεροδρόμια που πέρασες με καπνιστήρια τι παίζει??
με ενδιαφέρει για τις αναμονές. πήρε το μάτι σου κανένα smoking room?

 

[Traveller]

H Singapore είναι νερόβραστη… ακροβατεί ανάμεσα στο φολκλόρ της Ανατολής και στην σοβαρότητα της Δύσης με αποτέλεσμα να μην έχει δική της ταυτότητα, πράγμα για μένα εξόχως οδυνηρό… ναι, έχει μια Chinatown , μια Little India, ένα συμπαθές λιμάνι αλλά από εκεί και μετά συναντάς το χάος της Orchard Road και τα αισθητικό όνειδος του Sentosa… δυο τρία colonial ξενοδοχεία, το Singapore sling και τα χλιδάτα μαγαζιά ελάχιστα σώσουν την κατάσταση… άμα θέλω να ψωνίσω πάω στο glorious London και στο Milano σιγά μην τρέχω σε Σιγκαπούρες… ένα λοιπόν κλικ πιο πάνω από το Dubai και αυτό λόγω προτέρου εντίμου βίου, μέλος της British Empire βλέπεις… κοντολογίς ο σημαντικότερος ίσως λόγος επίσκεψης αυτής της τόσο αστραφτερής μα και ψεύτικης πόλης – κράτους είναι το φαντασμαγορικό Changi International…

ΤΡΙΤΗ 6/4/2010 SIN – IST TK-67 TC-JII (To επονομαζόμενο και αγαπημένη Μυρσίνη)

Η πρώτη μας δουλειά με το που προσγειωθήκαμε και βγήκαμε στο transit ήταν το αυτονόητο, να τσεκάρουμε την ανταπόκρισή μας… αφού χαζέψαμε τις μυριάδες των εξωτικών πτήσεων που κατοικοέδρευαν στο αεροδρόμιο μύθος, επιβεβαιώσαμε ότι η TK-67 θα αναχωρούσε από το Terminal 1 τέσσερεις και κάτι ώρες αργότερα στις 23.10 το βράδυ… με χαρακτηριστική νωχελικότητα περπατήσαμε στους Φαραωνικούς διαδρόμους του terminal ψάχνοντας τα γκισέ των Τουρκικών αερογραμμών για την εκτύπωση του boarding pass μας… μια συμπαθής Σιγκαπουριοπούλα με χαμόγελο «κολυνός» μας εξυπηρέτησε άμεσα… η κλασσική προεργασία για την εύρεση της κατάλληλης θέσης είχε αρχίσει… εξηγήσαμε στην νεαρά τι θέλαμε… δύο παράθυρα κοντά το ένα στο άλλο περίπου στη μέση του αεροπλάνου… μαζί με αυτό της έκανα και την καθιερωμένη μου ερώτηση για το αν η πτήση θα ήταν γεμάτη… χαμογέλασε και μας είπε ότι σήμερα το αεροπλάνο θα ήταν μεγαλύτερο γι αυτό και θα υπήρχαν πολλές κενές θέσεις… βούβα στο ακροατήριο…

- Δεν θα ταξιδέψουμε δηλαδή με το 330 ρώτησα αδιάφορα...
- Όχι απάντησε η νεαρά… σήμερα θα πετάξετε με ένα από τα 340 μας, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας ανησυχεί και αυτό το αεροπλάνο είναι άριστο…

Ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στα χείλη μου… με τι υπέροχο τρόπο θα τελειώσει η κομματική μας αποστολή!! Ω πόσο σε αγαπώ λατρευτό μου 340… Με συγκίνηση έσφιξα το χέρι της Σιγκαπουρέζας τσεκινατζούς και την ευχαρίστησα… είχαμε άφθονο χρόνο μπροστά μας… η εξερεύνηση του Changi μπορούσε να ξεκινήσει…

Τρία terminals, συν ένα bonus, το budget terminal, εσωτερικά τρένα, εξωτερικά τρένα, κυλιόμενες σκάλες , κυλιόμενοι διάδρομοι, μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά, φαγάδικα κινέζικα, ευρωπαϊκά, ινδικά, μογγολέζικα , ζαϊρινά, spa, κρεμαστοί κήποι , υπόγειοι κήποι , κανονικοί κήποι είναι μερικά από τα high lights του Changi… πραγματικά χάνομαι γιατί ρεμβάζω…
Θα σκοτώσαμε έτσι κανένα μισάωρο όταν το έμπειρο μάτι μου έπεσε ξανά στα monitors… στις αναχωρίσεις … η πτήση των Τουρκικών Αερογραμμών για Jakarta φιγουράριζε πρώτη… ναι ήταν η δικιά μας… αυτή που έφυγε το προηγούμενο βράδυ από Κωνσταντινούπολη , έφτανε μεσημεράκι στην Σιγκαπούρη και συνέχιζε για Τζακάρτα, για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη δια της ιδίας οδού το ίδιο βράδυ… δεν μου άρεσε καθόλου αυτό… έδειχνε ότι έφυγε για Ινδονησία μεριά μόλις μια ώρα πριν… η καθυστέρηση ήταν προ των πυλών… η επιβεβαίωση ήρθε πανηγυρικά ελάχιστα αργότερα με την μορφή υπομνήματος στον πίνακα των αναχωρήσεων… το 23.10 είχε γίνει 01.00… δυο ωρίτσες καθυστέρηση…

Στο Changi συναντάς πολλά lounge… υπάρχουν τα χλιδάτα lounge των αεροπορικών εταιριών που κανακεύουν τους πελάτες της First και business class προσφέροντας τα πάντα στον υπερθετικό… γνωρίζαμε καλά όμως ότι αυτά δεν ήταν για μας, ήταν για την πλουτοκρατία… εμείς είμαστε ζυμωμένοι με τους προλεταριακούς αγώνες γι αυτό και ψάχναμε για κάτι φτηνό και λαϊκό…σαν πρεσβευτές της επανάστασης αποφασίσαμε ότι το Ambassador Lounge ήταν ότι έπρεπε… 19? και η γιάφκα είχε βρεθεί… ξεκινήσαμε με ένα καυτό μπάνιο… συνεχίσαμε με ένα λαϊκό περιδρόμιασμα και καταλήξαμε σε ατελείωτο σέρφινγκ στις οθόνες των επαναστατικών PCs… η λύση που δώσαμε στο πρόβλημα «τι διάολο μπορείς να κάνεις βράδυ για έξη και ώρες σε ένα αεροδρόμιο» ήταν η ενδεδειγμένη… να την έχετε πάντα στα υπ όψιν… αγαπάμε lounge…

Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος σκέφτηκα… ήπια μια τελευταία γουλιά από σοσιαλιστική Κινέζικη πορτοκαλάδα, έριξα ένα βροντερό ρέψιμο προσπαθώντας να χωνέψω το κινεζοκοτόπουλο, χαιρέτισα τις Σιγκαπουριοπούλες που μας ξεπροβάδιζαν με υποκλίσεις μέχρι την έξοδο και πήρα τον δρόμο προς την πύλη μας… η μέρα μόλις είχε αλλάξει… μεσάνυχτα και κάτι… η τζαμαρία δίπλα στην πύλη επιβίβασής μας ήταν τεράστια… είχες άπλετη θέα στο απόλυτου τίποτε… ερημιά και σκοτάδι … είχαμε μείνει οι τελευταίοι…η πολυχρονεμένη βεζυροπούλα μας δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή της… παρόλα αυτά η ουρά άρχισε να σχηματίζεται … είχαν άγχος φαίνεται μήπως και δεν προλάβουν να μπουν… εμείς σνομπάραμε επιδεικτικά την ουρά καθίσαμε σε κάτι τεράστιες πολυθρόνες λίγο παραπέρα και περιμέναμε… δέκα λεπτά αργότερα η MERSIN έκανε θριαμβευτική είσοδο στην πίστα… ελάχιστοι βγήκαν, πολλοί περίμεναν να μπουν… με αργά βήματα προχωρήσαμε προς το τέλος της ουράς… το security προφανώς βαριόταν και μάλλον ό έλεγχος θύμιζε ξεπέτα… δεν με χάλασε καθόλου… είχα περάσει ήδη από τρεις ελέγχους την ίδια μέρα και τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσσια…

Καταλαβαίνω απόλυτα ότι το πλήρωμα είχε φάει την ταλαιπωρία της δίωρης καθυστέρησης αλλά δεν εννοώ γιατί αυτό πρέπει να το εισπράττω και εγώ… η είσοδος στο αεροπλάνο συνδυάστηκε με σκυθρωπά πρόσωπα και κατεβασμένες φάτσες που μόλις και ψέλλιζαν ένα ρημάδι welcome… είπα να σιχτιρίσω αλλά κρατήθηκα… εδώ είχαμε μπροστά μας ένα ταξίδι έντεκα ωρών με το λατρευτό 343 και θα μου χάλαγαν το κέφι μια χούφτα τζαναμπέτες?

Η Μυρσίνη ήταν σε υπεραρίστη κατάσταση…δέκα χρονών κοπελίτσα και ήταν πανέμορφη… ηγεμονικό seat pitch, προσωπικές οθόνες, άνετο κάθισμα… κουβερτούλα , μαξιλαράκι, προσωπικό set καλλωπισμού… complete board και ω του θαύματος… η διπλανή μου θέση κενή… απόψε θα περάσουμε υπέροχα , σκέφτηκα… σε αντίθεση με τα ξινισμένα πρόσωπα του πληρώματος η φωνή του captain ακούστηκε ευχάριστη… μας καλωσόρισε , απολογήθηκε για την καθυστέρηση και μας εξήγησε πως το προγραμματισμένο 330 χάθηκε κάπου στη Ν. Αφρική γι αυτό και την θέση του πήρε η Μυρσίνη… υποσχέθηκε πως θα κάνει τα πάντα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και μας ευχήθηκε να έχουμε μια άνετη πτήση…

Με το που έσβησε η φωτεινή επιγραφή με το προσδεθείτε οι ξυνισμένες βγήκαν παγανιά… μας έδωσαν τα κλασσικά φυστίκια και ότι ζητήσαμε από υγρά καύσιμα, μην λέμε τα ίδια στην Turkish αλκοολούχα και μη είναι εντελώς δωρεάν, και συγχρόνως μας πέταξαν κυριολεκτικά το μενού στη μούρη… έδωσα τόπο στην οργή σκεφτόμενος ότι το sex πρέπει να αποτελεί τεράστιο πρόβλημα στη γείτονα χώρα… είπα να κάνω παρέμβαση και να τις συμβουλέψω να επιδιώκουν να κάνουν περισσότερο αλλά το μετάνιωσα… τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν οι Τουρκάλες…

Δυο δρόμοι εμφανίστηκαν μπροστά μου διαβάζοντας το μενού… αυτός του εφησυχασμού και της πλήξης και ο άλλος της ίντριγκας και της έκπληξης… κρέας ή ψάρι? Προτίμησα την ίντριγκα… το είχα ξανακάνει κανά δυο χρόνια πριν στην China Southern και είχα αποτύχει παταγωδώς… ακόμα θυμάμαι με αποτροπιασμό εκείνα τα βδελυρά αμφίβια που επέπλεαν πάνω σε μια εμετική σάλτσα – χλαπάτσα που τα διαφήμιζαν σαν ψάρι… έκλεισα λοιπόν τα μάτια και με στεντόρεια το βροντοφώναξα… ΨΑΡΙ… η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… με τρεμάμενο χέρι άνοιξα την συσκευασία… τώρα θα σας γελάσω για το τι ψάρι ήταν… σφυρίδα, πέρκα, συναγρίδα, μεταλλαγμένο κουνέλι, πραγματικά δεν ξέρω… γνωρίζω όμως ότι ήταν μαγειρεμένο αλλά Σπετσιώτα και μου έσπασε η μυρωδιά την μύτη… μετά τις αδιάφορες Κινεζογεύσεις στο lounge το συγκεκριμένο δείπνο μου φάνηκε σκέτη αμβροσία… κοπάνισα και ένα διπλό μπουκαλάκι λευκό και την έκανα λαικιστή ταράτσα… σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις μυστήριες να έρχονται και να παίρνουν τον δίσκο μου την στιγμή που σκεπαζόμουν με την κουβέρτα μου και παραδινόμουν στον Μορφέα…

Πρέπει να κοιμήθηκα πολύ και καλά…χαιρέτησα το Αφγανιστάν από κάτω μου και έκανα την κλασσική μου επίσκεψη στην τουαλέτα, ναι ήταν μεγάλη και σε αποδεχτή κατάσταση… επέστρεψα στη θέση μου για τις γνωστές μου πια μονομαχίες στο tetris… γρήγορα βαρέθηκα… έψαξα για κάτι καλό στο IFE… επηρεασμένος από το αλλά Σπετσιώτα απόλαυσα για μια ακόμη φορά το μοναδικό Julie & Julia… τι κοιλιόδουλος έχω γίνει θεέ μου… σχεδόν με το τέλος της ταινίας άνοιξαν και τα φώτα… το πλήρωμα σταθερά ξινισμένο μοίραζε το πρωινό… οι γνωστές σαχλαμάρες…σκόνη ομελέτα , πλαστικό τυράκι, μπαγιάτικο ξαναζεσταμένο ψωμί και ένα ενδιαφέρον γιαούρτι… χλαπάκιασα το γιαούρτι και έψαξα στα ορεινά της Μυρσίνης τον φίλο μου συνταξιδιώτη... δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσω τίποτε… είχε απλωθεί κι αυτός στη διπλανή θέση του και ένα χαμόγελο ευτυχίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του… κάπου εκεί του πέταξα και την ατάκα θάνατο…

- Σύντροφε με τέτοια πτήση πάω non stop τώρα μέχρι την Νέα Υόρκη…

Μια γνώριμη θεσπέσια μυρουδιά έρχονταν από το πίσω μέρος του αεροσκάφους… ήταν το high light της πτήσης… δεν πίστευα στη μύτη μου… μυρωδάτος τούρκικος καφές περίμενε τους θεριακλήδες στο galley… αρε Turkish τι μας κάνεις…

Ο πιλότος μας ζήτησε να επιστρέψουμε στις θέσεις μας… μας ζήτησε για μια ακόμη φορά συγνώμη για την καθυστέρηση και μας πληροφόρησε ότι δυστυχώς ο καιρός στην Κων/λη είναι βροχερός… Ένα τέταρτο αργότερα η αγαπημένη Μυρσίνη έσκιζε τα σύννεφα πάνω από τον Βόσπορο παίρνοντας την ευθεία για το Ataturk… το ταξίδι μας τελείωνε, και ο ουρανός δάκρυζε…

 

[XRISTOS71]

και εμεις λέγαμε οτι είχες χαθει καπου πάνω απο την Ασία

τελικά εισαι μεγάλο νούμερο !!!!!!! ...ακου ''σοσιαλιστική Κινέζικη πορτοκαλάδα''
.

πάντως ομολογώ οτι εισαι για ακόμα μία φορά ισοπεδοτικός
διπλό σμυρνιό κερασμένο

 

[McElk]

Έκανα πάλι μερικές απολαυστικές πτήσεις με τις περιγραφές σου. Το μόνο μείον ήταν η θέση στο παράθυρo. Διάδρομος και πάλι διάδρομος

 

[taver]

Έκανα πάλι μερικές απολαυστικές πτήσεις με τις περιγραφές σου. Το μόνο μείον ήταν η θέση στο παράθυρo. Διάδρομος και πάλι διάδρομος

Διάδρομος? Όχι, με τίποτα... Με τίποτα όμως.

Χθές κάνανε λάθος και μου δώσανε το 1C. Τους είπα να με στείλουν και πίσω αρκεί να είναι στο παράθυρο (Ευτυχώς τελικά ήταν άδειο το 1Α και δε χρειάστηκε) ...

Να με σκουντάει το καρότσι κάθε φορά που περνάει και ο κάθε κατρουλιάρης που τρέχει στο WC γιατί δεν ήξερε να πάει στο αεροδρόμιο? Να μυρίζω τις μασχάλες του κάθε γείτονα που θέλει να πιάσει κάτι από το ντουλάπι? Όχι, ευχαριστώ. Προτιμώ το "ακουμπιστήρι" του παράθυρου, να έχω σήμα στο GPS μου, να μπορώ να γυρίσω προς τα έξω και να αποφύγω τον ενοχλητικό δίπλα μου, κλπ...

Σταματάω γιατί είμαστε εκτός θέματος. Πάμε travel-war διάδρομος - παράθυρο?