Κούβα Επιστροφή στην Κούβα – Abusadores

[misha19]

Καθομαι στη δουλειά και αφου δεν εχει δουλεια να κανω λέω ας διαβασω καμια ιστορια του Γιώργου. Δεν ξερω πως μου ξέφυγε αυτη! Με βλεπουν οι δίπλα μου αρχικα να γελαω μονος μου και μετα να κυλάει ενα δάκρυ.. Με εχουνε περάσει για κυκλοθυμικο σιγουρα!! Γιωργο και παλι σε ευχαριστουμε , εχουνε περασει 7 χρονια, σίγουρα πολλά θα εχουνε αλλάξει απο τότε !!

 

[tasos athens]

Βγαίνω έξω, κατάκοπος αλλά έτοιμος για τη "μάχη" με τους ταρίφες.

"Taxi, mister" λέει ο πρώτος, και θέλει 25 CUC, σχεδόν τα διπλά από όσο κάνει κανονικά η κούρσα. "15 γράφει το ταξίμετρο, του λέω", μου γυρνάει την πλάτη και ψάχνει άλλο θύμα. Έρχεται ένας δεύτερος, θέλει 20CUC αυτός. "Αφού το ξέρεις πως το ταξίμετρο θα γράψει 15", του λέω. "Αφού είσαι Κουβανός γιατί δεν είπες στους συγγενείς σου να έρθουν να σε πάρουν;", μου αντιμιλά αυτός. "Άντε ρε...abusadores όλοι σας!".

Βλέπω ένα συνεσταλμένο τύπο να κάθεται καρτερικά δίπλα στο ταξί του, τον πλησιάζω και τον ρωτάω αν θα με πάρει για ένα δεκαπεντάρι. "Ναι, ρε φίλε, τέτοια ώρα που είναι κι εσύ κι εγώ κουρασμένοι είμαστε", λέει και τον συμπάθησα με τη μία. "Μπορεί να αργήσουμε βέβαια", λέει. Να αργήσουμε; 4 η ώρα στην Αβάνα γιατί να αργήσουμε; Μήπως θα μας πιάσει μποτιλιάρισμα; "Στην Πλατεία της Επανάστασης έχουν στήσει τη σκηνή για τη συναυλία του Χουάνες και μπορεί να απαγορεύεται η κυκλοφορία και να χρειαστεί να κάνουμε παράκαμψη".

Πιάνουμε κουβεντούλα, ο τύπος - όπως οι μισοί ταξιτζήδες της Αβάνας δηλαδή - είναι μηχανολόγος, ζούσε μια χαρούλα, μέχρι που μια μέρα έπεσε η Σοβιετική Ένωση και τα μεγαλεία έγιναν περασμένα... "Βασιλιάδες ζούσαμε μέχρι το '89! Μέναμε στη σουίτα του Nacional με 20 CUP! Τσάμπα ήταν", λέει όλο ενθουσιασμό κι αρχίζω να ανησυχώ που αντί να κοιτάζει το δρόμο κοιτάζει εμένα. Δένω τη ζώνη μου γιατί δε μας βλέπω και πολύ καλά, άσε που όλο αυτό το τροπάριο με το πόσο καλή ήταν η οικονομική κατάσταση στην Κούβα το '80 το ξέρω απέξω κι ανακατωτά. Να δεις που θα μου πει και για το πόσο φτηνό ήταν το ζαμπόν, τώρα. "Και ξέρεις και κάτι άλλο; Το κρέας ήταν πάμφθηνο! Μια κονσέρβα με ζαμπόν από την Τσεχοσλοβακία έκανε 0,23! Ναι, εικοσιτρία λεπτά, όπως στο λέω!". Δε σας το' πα; Τώρα θα μου πει και για τα κλαμπ... "Αμ η διασκέδαση; Κάθε βράδυ έβγαινα με 20CUP, έβγαζα την κοπέλα μου, τρώγαμε, πίναμε, πηγαίναμε και σ' ένα ξενοδοχείο και γύριζα και με ρέστα!". Μα καλά, μάγος είμαι; Μπα, απλά έχω πάρει πολλά ταξί στη ζωή μου...

"Ο τουρισμός πώς πάει τελευταία;", ρωτάω μπας και αλλάξει συζήτηση διότι με μελαγχολεί το όλο θέμα. Είναι θλιβερό ένας λαός ολόκληρος να αναπολεί τις τιμές προ εικοσαετίας... "Δεν κινείται τίποτε, αλλά είναι και χαμηλή σεζόν τώρα, μωρέ. Αλλά δε βλέπω τους φανς του Juanes να έρχονται". Σιγά μην έρθουν οι φανς του Juanes μέχρι την Αβάνα να τον δουν, αντιλέγω. Οι μισοί τον έχουν δει στη χώρα τους, τα αεροπορικά είναι ακριβά, άσε που το κοινό του είναι κοριτσάκια κάτω των 12 ετών, σιγά μην τις αφήσει οι μαμά τους. "Είναι και οι Aμερικανοκουβανοί", λέει ο ταρίφας. "Τρομοκρατούν τον κόσμο, να μην έρθουν στην Κούβα, ότι θα τους κλέψουμε, ότι έχει εγκληματικότητα... ΑΗΔΙΕΣ! Ορίστε, εσύ που μένεις εδώ βλέπεις κανένα κίνδυνο;". Άμα βλέπω λέει; Το χάρο με τα μάτια μου είδα! Τι στροφή ήταν αυτή που πήρε στην Paseo ο τύπος με 100χλμ/ώρα; Ευτυχώς φτάσαμε και το νυχτοκάματο του τρόμου με βρήκε ζωντανό. Δίνω στον τύπο άλλα 5CUC γιατί ήταν συμπαθέστατος και του αξίζει να πάρει μια κονσέρβα ζαμπόν. Μου σφίγγει το χέρι και μου λέει όλο αισιοδοξία "Θα' ρθουν καλύτερες ημέρες! Θα δεις! Θa πέσει και το εμπάργκο τώρα και θα ζούμε όπως πριν!". Καλά κρασιά... άμα πέσει το εμπάργκο εγώ θα βγω στη Μαλεκόν ξεβράκωτος...

Μπαίνω στο ξενοδοχείο και χαιρετάω τους αχθοφόρους και τη ρεσεψιονίστ. "Παιδιά σας πειράζει να αράξω στο σαλόνι των VIPs για 4-5 ώρες;", ρωτάω. "Έτσι κι αλλιώς μέχρι τις 10 δεν ανοίγει, θα αράξω στον καναπέ για έναν υπνάκο γιατί αύριο έχω υπερατλαντική πτήση. Είναι 4 η ώρα και δε θέλω να ξυπνήσω τη σπιτονοικοκυρά μου, κρίμα είναι". Η Έλσα με κοιτάει με μισό μάτι. "Και γι' αυτό βρε abusador πρέπει να σου ανοίξουμε και το σαλόνι VIP; Που ούτε ένα δώρο δε μου έφερες από το Περού;". Abusador εγώ; Ε, όχι! Ανοίγω το σάκο μου και βγάζω ένα μαλλιαρό κουκλάκι λάμα, το ήξερα ότι κάπου θα μου χρειαζόταν. "Ορίστε, για το γιο σου", λέω, ενώ με έκπληξη βλέπω ότι η Έλσα αντί να μου δώσει το κλειδί για το σαλόνι, μου κάνει κανονικό check-in και μάλιστα σε σουίτα. "Μέχρι τις 12 να έχεις βγει και τσιμουδιά, μη με απολύσουν κιόλας!". Πηδάω πάνω στη ρεσεψιόν, της δίνω ένα φιλί και πάω προς το δωμάτιο.

Θυμάμαι να αγοράσω μια κάρτα wi-fi από τις τηλεφωνήτριες. Είναι η Μπεατρίς στο τηλέφωνο που σηκώνεται και με αγκαλιάζει, από τις συμπαθέστερες φυσιογνωμίες στην Κούβα είναι η κοπέλα. Με ρωτάει πώς τα πέρασα, αν έδωσα χαιρετίσματα στην κοπέλα μου εκ μέρους της κι αν είμαι κουρασμένος. "Πτώμα είμαι... Καμιά κάρτα wi-fi έχουμε;". Συνοφρυώνεται και μου λέει πως έχει κακά νέα... "Χάλασε ο μετρητής του ίντερνετ πάλι... Δηλαδή το ίντερνετ είναι τσάμπα". ΤΣΑΜΠΑ;;; Σιγά μην κοιμηθώ! Θα κάτσω όλο το βράδυ να μπω στο travelstories, αντί να πληρώνω 10 ευρώ την ώρα... Άρχοντας!

Μετά από μια ώρα σερφάρισμα την κάνω για ύπνο. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω κάτι ζουλού στο Μαϊάμι να καίνε κάτι ομοιώματα του Juanes που είναι "προδότης και κομουνιστής". Μάλιστα... Επίσης μπορεί να τρώει παιδιά για πρωινό, να είναι εγγονός του Χίτλερ και να μην σηκώνει το καπάκι όταν κατουράει, αει στο διάολό πια με τους Αμερικανοκουβανούς... Βρωμο-abusadores! Zζζζζ, επιτέλους με πήρε ο ύπνος.
(Συνεχίζεται)

Γιώργο είσαι φοβερός,Γράψε το βιβλίο!!

 

[buffon85]

ειμαι σε αναγνωστηριο και διαβαζω και λεω ας κανω ενα διαλειμμα να διαβασω μια ιστοριουλα για την κουβα.
απο την μια προσπαθουσα να συγκρατησω τα γελια, να μην γελαω μονη μου μεσα στην απολυτη ησυχια και απο την αλλη οσα γραφεις ειναι τοσο συγκινητικα.
αψογος!

ενα μικρο τσιμπημα ζηλιας για τα ταξιδια που καταλαβαινω πως εχεις κανει, αλλα απο την αλλη δεν μπορω να μην σκεφτομαι οτι ακομα κι ετσι ειμαι απο τους ευνοημενους.

 

[kabamarou]

Απίστευτη ιστορία και τρόπος γραφής!Είναι δυνατόν να έγιναν όλα αυτά σε μια ημέρα; Θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν σενάριο ταινίας όλα αυτά.

 

[Yorgos]

Απίστευτη ιστορία και τρόπος γραφής!Είναι δυνατόν να έγιναν όλα αυτά σε μια ημέρα; Θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν σενάριο ταινίας όλα αυτά.

Αυτό είναι το απίθανο με την Κούβα, είναι μια χώρα εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Όλα είναι διαφορετικά, η καθημερινότητα είναι απλά εκπληκτικά ενδιαφέρουσα, εγώ άλλη χώρα σαν κι αυτή δεν ξέρω. Το ασιατικό αντίστοιχο θα ήταν ας πούμε η Ινδία.

Σε μια νορμάλ χώρα πας και αγοράζεις ένα αυτοκίνητο σε μια αντιπροσωπεία, εισπράττεις το μισθό σου και ζεις από αυτόν, για το φλερτ/σεξ ισχύουν οι νορμάλ κανόνες πάνω-κάτω, πας στο περίπτερο και αγοράζεις εφημερίδα, ο γείτονάς σου είναι μουσουλμάνος/χριστιανός/βουδιστής, σαξόφωνο μαθαίνουν όσοι έχουν χρήματα, στο σούπερ μάρκετ έχει βούτυρο, συνδέεσαισ το ίντερνετ όποτε θες, τον Όλιβερ Στόουν τον βλέπεις μόνο στην τηλεόραση. Στην Κούβα ΟΛΑ είναι διαφορετικά.Ή όπως είπε η @KIKI "και σε μια γωνιά να κάτσεις να τους κοιτάς, είναι σα να περνάει ταινία από μπροστά σου", κι όλα αυτά με background μια απίθανη πόλη αρχιτεκτονικά, αισθησιακά, μουσικά και σεξουαλικά όπως είναι η Αβάνα. Το πραγματικό αξιοθέατο στην Κούβα δεν είναι ούτε το αρτ ντεκό και τα αποικιακά κτίρια, ούτε οι παραλίες, η μουσική ή το ρούμι και τα πούρα με κάτι παλιά αυτοκίνητα. Είναι το πόσο ιδιαίτερη είναι η καθημερινότητα, άλλος πλανήτης πραγματικά. Κρίμα που οι περισσότεροι δεν το πιάνουν και μένουν στα κλισέ. Ακόμη πιο κρίμα που αυτή η ιδιαιτερότητα χάνεται σιγά-σιγά (τα μισά στοιχεία της ιστορίας πλέον είναι εκτός πραγματικότητας), αλλά μάλλον ήταν ώρα να συμβεί κι αυτό, το ρολόι δε γυρνάει πίσω και ο κόσμος μάλλον θέλει να ζει σε μια κοινωνία κάπως πιο νορμάλ. Τυχεροί όσοι ζήσαμε και το άλλο.

Εγώ άλλη χώρα που να είναι τόσο food for thought σε ΟΛΑ (πολιτική, οικονομία, τέχνη, σεξ, κοινωνία) δεν ξέρω. Ούτε καν η Ινδία, η Ιαπωνία ή η Αιθιοπία και η Βόρειος Κορέα, για να πάρουμε χώρες-ειδικές περιπτώσεις.

 

[KIKI]

"Κριμα που οι περισσοτεροι δεν το πιάνουν και μένουν στα κλισέ ."

"Τυχεροι όσοι ζήσαμε και το άλλο ."

Ετσι ακριβώς .

 

[fiesta]

Εμφανίστηκε κι ο Ραούλ, χαμογελαστός όπως πάντα, χαιρετηθήκαμε και βγάλαμε τις καρέκλες στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του, πιάνοντας την κουβέντα κάτω από την κλασική πορτοκαλιά που μας έχει ακούσει τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια να μιλάμε σε βραδιές απλές και… σύνθετες. Εκεί βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη του Ραούλ, τη βραδιά που ανακοινώθηκε η ανατίμηση του 2005, τα ξημερώματα του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα το 2002, το βράδυ που ανακοινώθηκε η ασθένεια του Κάστρο και άλλα τόσα κοσμοϊστορικά και ασήμαντα γεγονότα. Αν έπρεπε να ζωγραφίσω τα όσα έχω ζήσει στην Κούβα τα τελευταία χρόνια, θα έβαζα δυο καρέκλες κάτω από μια πορτοκαλιά και το πρόσωπο του Ραούλ πάντα χαμογελαστό να ακούει με προσοχή και να μιλάει με σύνεση. Ο Ραούλ είναι η τράπεζά μου (δεν έχω λογαριασμό στην τράπεζα κι αυτός κρατάει τα μετρητά μου), ο εξομολογητής μου, ο άνθρωπος που με έσωσε τη μία και μοναδική φορά που έμπλεξα στη χώρα, μα πάνω από όλα είναι Φίλος, με «φ» κεφαλαίο, η μοναδική σταθερή αναφορά που θα παραμείνει ακόμη κι όταν θα περάσω χρόνια χωρίς να ξαναεπισκεφθώ την Αβάνα.

- Νεπάλ, ε; Δεν ακούγεται κακό. Μια μέρα θα πάω κι εγώ εκεί, αλλά προς το παρόν έχω άλλες προτεραιότητες.

Οι προτεραιότητες του Ραούλ είναι τρεις, δηλαδή δύο, η εξής μία: η κόρη του. Η οποία καταφτάνει με τη συνοδεία μιας φίλης της, σέρνοντας βαριεστημένα τις σαγιονάρες της σε ένα πεζοδρόμιο που δεν έχει φτιαχτεί από την εποχή της Επανάστασης κι έπειτα, στη γειτονιά με τους χειρότερους δρόμους και το χειρότερο υδρευτικό σε ολόκληρη την Αβάνα.

Αφού μπει στο σπίτι με τη φίλη της, ο Ραούλ μου ψιθυρίζει: «Τις προάλλες στενοχωρήθηκα πολύ. Ήρθε η Μάρλις και με ρώτησε αν οι Κουβανοί μπορούν να ταξιδέψουν. Εγώ ψέματα δε θέλω να πω στο παιδί μου και της είπα πως είναι πολύ δύσκολο. Τα μάτια της κοκκίνησαν και άρχισε να κλαίει. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο ανήμπορος πατέρας στη ζωή μου. Τη ρώτησα γιατί θέλει να ταξιδέψει και μου είπε πως θέλει να πάει σε μια συναυλία των RBD στο Μεξικό, είναι το όνειρο της ζωής της. Ξέρεις τι είναι να θες να δώσεις τα πάντα στο παιδί σου και να μη μπορείς; Όσο κι αν κάνει αυτό το εισιτήριο στο Μεξικό, θα το πλήρωνα, αλλά εγώ δεν εκδίδω βίζες και ξέρω πως η πρεσβεία του Μεξικού δε θα της δώσει ποτέ, γιατί είμαστε Κουβανοί, δηλαδή πιθανοί μετανάστες. Πώς λες στο παιδί σου πως είσαι ανίκανος να κάνεις κάτι που θα’ πρεπε να είναι τόσο απλό; Όταν βλέπεις το παιδί σου να κλαίει νιώθεις ο πιο ανίκανος άνθρωπος στον κόσμο».

Ευτυχώς δεν έχω δικό μου παιδί ακόμη, οπότε δεν έχω νιώσει στο πετσί μου τέτοια προβλήματα αλλά πέρα από τη διάθεση ή μη της πρεσβείας του Μεξικού να προμηθεύσει τη Μάρλις με βίζα, υπάρχει κι άλλος περιορισμός: οι ανήλικοι απαγορεύεται να βγαίνουν από την Κούβα εδώ και δεκαετίες, μετά την υπόθεση Peter Pan, τη δεκαετία του ’60, όπου η Καθολική Εκκλησία απήγαγε/διέσωσε 14.000 παιδιά και τα έστειλε στο Μαϊάμι για «να τα σώσει από τον κομουνισμό», πυροδοτώντας άλλη μια κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Κούβας, που επηρεάζει και την εσωτερική πολιτική του νησιού.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι πιθανότητες της Μάρλις να δει τους RBD από κοντά είναι μηδαμινές, αλλά η ουσία είναι πολύ παραπέρα: όταν ζεις οπουδήποτε εκτός μιας εκ των λίγων πάμπλουτων κοινωνιών όπως η ελληνική και άλλες ευρωπαϊκές, οι περιορισμοί που έχεις στα όνειρά σου – απλά και μη - είναι τεράστιοι. Την ίδια ώρα που εγώ αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να αφιερώσω περισσότερο καιρό στα αρχαία ή στο τρέκιγκ του Νεπάλ, η Μάρλις μαθαίνει τη σκληρή πραγματικότητα: ο πλανήτης είναι ανοιχτός για το 20% ημών που γεννήθηκαν στις πάμπλουτες χώρες του Πρώτου Κόσμου, οι υπόλοιποι μένουν εκεί που γεννήθηκαν κι αν είναι τυχεροί επιβιώνουν κιόλας. Οι βίζες, τα ταξιδάκια, τα trek trips και τα επικά πολύμηνα ωτοστόπ δεν αφορούν τους Αφρικανούς, τους Λατινοαμερικάνους και τους περισσότερους Ασιάτες, είναι πολυτέλειες για πρωτοκοσμικούς σαν την αφεντιά μου που έχουν πρωτοκοσμικό μισθό, πρωτοκοσμικό διαβατήριο και πρωτοκοσμικά δικαιώματα. Για τους υπόλοιπους, ο πρωτοκοσμικός μας κόσμος δε δίνει δεκάρα. Και όπως θα μάθει η Μάρλις μεγαλώνοντας, οι περιορισμοί δεν έχουν να κάνουν μόνο με το δικαίωμα στο ταξίδι, αλλά και με τόσα άλλα πράγματα που θα επηρεάζουν τη ζωή της καθημερινά, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε στην Καραϊβική κι όχι στην Κεντρική Ευρώπη ή τη βόρειο Αμερική.

Η πορτοκαλιά μάς άκουσε για αρκετή ώρα, μέχρι που κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα πως πρέπει να την κάνω για το αεροδρόμιο. Ο Ραούλ επέμεινε να με πάει ο ίδιος, περνώντας μάλιστα από το ξενοδοχείο για να πάρω το σάκο μου, κάνοντας έτσι διπλά χιλιόμετρα και ξοδεύοντας περισσότερη πολύτιμη βενζίνη. Η διαδρομή για το αεροδρόμιο είναι γεμάτη με αστειάκια, μια αποτυχημένη απόπειρα να τραγουδήσουμε το τελευταίο χιτ των Mana με τον Juan Luis Guerra σε διπλό τόνο και την παραλαβή δύο ωτοστόπερ, ένας εκ των οποίων είναι γνωστός τηλεπαρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού της κουβανικής τηλεόρασης…

Φτάνω στο αεροδρόμιο, αποχαιρετώ το Φίλο μου και κατευθύνομαι προς το check-in. H διαδικασία είναι γνωστή, βαρετή αλλά σύντομη. Έχοντας πλέον τις κάρτες επιβίβασης στο χέρι, αποφασίζω να πάω μέχρι το γκισέ πωλήσεων της Cubana, ώστε να αγοράσω το εισιτήριο για το Μεξικό που χρειάζομαι για την ανανέωση της βίζας μου, άμα τη επιστροφή στην Κούβα μετά το Νεπάλ. Ο 24ωρος γκισές είναι ένα από τα ελάχιστα φοβερά βολικά πράγματα που προσφέρει το αεροδρόμιο της Αβάνας. Ένα αεροδρόμιο που ακόμη δεν προσφέρει πρόσβαση στο ίντερνετ, που δεν έχει δημόσια συγκοινωνία για την πόλη, που ακόμη στάζει όταν βρέχει κι ακόμη επιμένει να εισπράττει το φόρο αεροδρομίου μετρητοίς αντί να τον ενσωματώνει στα εισιτήρια των αεροπορικών που κάνουν χρήση του. Α ξέχασα και τις βρώμικες τουαλέτες όπου πληρώνεις για να κάνεις κατάθεση σε ούρα.

Ο πιτσιρίκος στο γκισέ με χαιρετά, είμαι συχνός πελάτης, αλλά γνωριζόμαστε μόνο φατσικά. Την ώρα που έχω βγάλει τα εναπομείναντα πέσος μου για να αγοράσω το εισιτήριο, εμφανίζεται δίπλα μου ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός. Μου ρίχνει ένα ξινισμένο βλέμμα και ρωτάει τον πιτσιρίκο:
- Ξέρεις τι επιθεωρούμε αυτή τη στιγμή;
- Τι;
- Κάτι γελοίους από το Μαϊάμι που έρχονται εδώ με πλαστά εικοσάρικα και γεμίζουν την αγορά μας με χαρτονομίσματα που δεν αξίζουν τίποτε!

Ενδιαφέρον μου φάνηκε το σχόλιο, αλλά δε φαντάστηκα ότι είχε κάτι να κάνει με μένα.
- Εσείς είστε από το Μαϊάμι; Ρωτάει ο καραβανάς, κοιτώντας το μάτσο με τα πέσος που έχω αφήσει πάνω στο γκισέ.
- Όχι, λέει ο πιτσιρικάς, αλλά το άγριο βλέμμα του Στρατηγού Ανέμου του κόβει τον αέρα, σαν να του λέει πως δεν ρώτησαν αυτόν.
- Όχι, από την Ελλάδα είμαι εγώ, λέω σκεπτόμενος στο πόσες ώρες θα χάσω αυτή τη φορά στο αεροδρόμιο.
- Διότι υπάρχουν μερικοί από το Μαϊάμι που έρχονται εδώ με πλαστά χαρτονομίσματα…
- Τι μου λέτε, πολύ ενδιαφέρον…
- Και νομίζουν ότι θα συνθλίψουν την οικονομία της χώρας μας! Οι βλάκες!
- Είναι εξοργιστικό, δε λέω. Αλλά εγώ είμαι από την Ελλάδα, ξαναλέω.
- Μερικές φορές προσλαμβάνουν και ξένους! Κάτι τύπους από το Σαλβαδόρ, κάτι ξεφτίλες από τη Γουατεμάλα… Τους ίδιους που μας βάζανε τις βόμβες για να τρομάξουν τους τουρίστες μας!

Έχω αρχίσει να απορώ προς τα πού το πάει ο καραβανάς, αλλά μόλις προσφέρθηκα να του δείξω το διαβατήριό μου για να πειστεί πως δεν έχω περάσει ούτε από πάνω από το Μαϊάμι, αρνήθηκε και δεν ξανασχολήθηκε μαζί μου. Συνέχισε όμως να δίνει συμβουλές στον πιτσιρίκο, που δεν ήξερε αν έπρεπε να συνεχίσει με την έκδοση του εισιτηρίου μου ή να κοιτά τον Στρατηγό Σαϊνη από σεβασμό.

«Τον εχθρό πρέπει να τον λιώνεις από την αρχή. Διότι είναι ύπουλος! Τους αφήνουμε και σουλατσάρουν και νομίζουν πως μας κορόιδεψαν. Αλλά έχουμε οργάνωση εμείς, δεν είμαστε τυχαίοι! Πρέπει να έχουμε όλοι τα μάτια μας δεκατέσσερα. Κι εσύ κι εγώ και όλοι. Ο εχθρός είναι εδώ και χρησιμοποιεί αυτό ακριβώς το αεροδρόμιο».

Μετά από 5 λεπτά παροτρύνσεων περί πατριωτικής επιφυλακής, ο αστυνόμος Σαϊνης έφυγε. «Τον ξέρεις αυτόν τον παλαβιάρη;», ρωτάω τον πιτσιρίκο. «Δεν είναι παλαβός, είναι της Δίωξης Διεθνούς Εγκλήματος. Μόλις εχθές συνέλαβαν δυο σκουλήκια με βαλίτσες γεμάτες πλαστά χαρτονομίσματα», μου λέει. «Απλά μερικές φορές για να κάνει τη δουλειά σου, πρέπει να είσαι και λίγο υστερικός και στο τέλος καταλήγεις και λίγο abusador».

Λίγο abusador. Όπως λέμε ολίγον έγκυος. Σε μια χώρα όπου τίποτε δεν είναι «ολίγον». Υπάρχει μπόλικη μαύρη αγορά, μπόλικο ταλέντο, μπόλικο κουράγιο, μπόλικη υστερία, μπόλικοι περιορισμοί, μπόλικη τρέλα κι ακόμη πιο μπόλικη καλή διάθεση, που δυστυχώς μετατρέπεται σε abuso πού και πού. Αλλά είπαμε, γι’ αυτό την αγαπάμε την Κούβα, γιατί έχει μπόλικη ανθρωπιά και μπόλικη ιδιαιτερότητα.

Υπάρχουν και φορές που όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες γίνονται ολίγον abusadoras. Εγώ όμως ανήκω σε αυτό το κλαμπ των εκλεκτών που μπορούν να πάρουν το καπελάκι τους και να πάνε ένα ταξιδάκι για λίγες εβδομάδες στην Ινδία (ξανά!) και στο Νεπάλ για να ξεσκάσουν. Ταξιδάκι στο οποίο εμπλέκονται η απεργία των πιλότων της Air India, που οδήγησε σε ένα απίθανο οδοιπορικό με μεθυσμένους συνοριοφύλακες, ετερόκλητους ωτοστόπερ, αλλεπάλληλα νοικιασμένα μηχανάκια, ζητιάνους, πρώην Μαοϊστές αντάρτες που θέλουν να τους στείλω μαρξιστικό υλικό από την Κούβα, μιλιούνια προσκυνητών που όδευσαν σε ένα φεστιβάλ στη μέση του οποίου βρέθηκα χωρίς να το ξέρω και μερικά από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει ποτέ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που δεν πρόκειται να κάτσω να γράψω τώρα. Μη γίνομαι και abusador…


ΤΕΛΟΣ[/SIZE]

[/quote]

ΑΧ Γιωργο...φευγω αυριο
Θα γυρίσω σε ένα μήνα, πάω Αβανα, Σιερα Μαεστρα <Μπαρακοα Σαντα Κλαρακ μετα ξεκουραση
Θα ξαναπάω, με αυτη την λογικη ξεκινώ, δεν θέλω να τρελλαθώ στ τ΄ρεξιμο, ξέρω πώς θα πάω σε άλλο πλανήτη..
Ευχαριστούμε για όλα

 

[antonina]

Γειά σου Φιέστα, μπηκα στο φορουμ να πάρω μερικες πληροφορίες για να ταξιδεψω μόνη ,Κούβα, Μεξικο , Γουατεμαλα , σκεφτομαι να ξεκινήσω αρχές Νοεμβρίου, αν τελικα πραγματοποιησες το ταξιδι σου, θαθελες να μου δώσεις οσες περισότερες πληροφορίες μπορεις?? π.χ. που να μείνω, πως να μετακινουμαι κλπ. ευχαριστώ