ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Ομολογώ ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ήταν όμως το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης, και η πρώτη μου επαφή με την Ασία, με έναν άλλο κόσμο, ήταν επίσης ένα ταξίδι σταθμός, γεμάτο περιπέτεια, απρόοπτα, σκόνη, καθυστερήσεις αλλα και μια αλλόκοτη γοητεία, έτσι αποφάσισα ότι αυτή θα ήθελα να είναι η πρώτη ταξιδιωτική ιστορία που θα μοιραστώ μαζί σας.
Χρόνια ονειρευόμουν να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι αλλά δεν τολμούσα, ήμουν αρκετά τυχερή να έχω φίλους που κάνουν συχνά τέτοια ταξίδια, μόνοι τους χωρίς ταξιδιωτικά γραφεία, έτσι το ταξίδι αρχίζει μήνες πριν με έρευνα στου ταξιδιωτικούς οδηγούς και στο ίντερνετ, επαφή με τουριστικά γραφεία στην χώρα που θέλουμε να επισκεφθούμε για να κλείσουμε αυτοκίνητο, οδηγό, και να κανονίσουμε την διαδρομή μας, και δεν τελειώνει ποτέ γιατί όλο και κάτι το επαναφέρει στην μνήμη μας και το ξανασυζητάμε τα επόμενα χρόνια, γελώντας και νοσταλγώντας.
Η πρώτη επαφή με το Δελχί… σοκαριστική; Φύγαμε πρωί από την Ελλάδα και πολύ πρωί φτάσαμε στο Δελχί, νόμιζα πως δεν είχα αφήσει μόνο την χώρα μου, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη και είχα προσγειωθεί σε άλλον. Το πρακτορείο που είχαμε κλείσει το mini bus ήταν στην καρδιά της πόλης. Η αγορά ήταν ήδη ανοικτή, η ζέστη ήδη αποπνικτική, σκόνη, μύγες και μια γλυκερή μυρωδιά περιπλανιόταν στον αέρα, πριν μπούμε στο γραφείο σχολιάσαμε πόσο βρώμικο φαινόταν το τσάι που πουλούσε ένας πλανόδιος σε ραγισμένα φλιτζάνια στην απέναντι μεριά του δρόμου, εμείς θεωρούσαμε ότι το τσάι που μας προσέφερε ο γραμματέας στο γραφείο ήταν φτιαγμένο από τον ίδιο και ήταν καθαρό και φρέσκο, οι συνεννοήσεις κράτησαν πολύ αλλά θεωρήσαμε ότι βγάλαμε άκρη, θα φεύγαμε με την επόμενη πτήση για το Σρινακάρ και εκεί θα μας περίμεναν ο οδηγός με το αμάξι μας και ο βοηθός του. Βγαίνοντας από το γραφείο είδαμε τον γραμματέα του γραφείου να επιστρέφει τα φλιτζάνια στον πλανόδιο, άρα το φρέσκο καθαρό τσάι που πίστευα ότι έπινα ήταν το βρώμικο τσάι του πλανόδιου που τόσο υπεροπτικά αποφύγαμε μπαίνοντας στο γραφείο, εγώ είπα να φρίξω, οι άλλοι εξοικειωμένοι από τέτοια περιστατικά δεν έδωσαν σημασία.
Προσγειωνόμαστε λοιπόν στην πρωτεύουσα του Κασμίρ, τι πόλη!!! Βγαλμένη από παραμύθι, καλυμμένη κατά 90% με νερό, η λίμνη είχε πλημμυρίσει λόγω μουσώνων, οι κάτοικοι περιφέρονταν με «σικάρες», τοπικές γραφικές βάρκες που θυμίζουν γόνδολες, το σπίτι μας ήταν επίσης βάρκα, house boat από την εποχή των Άγγλων που τα χρησιμοποιούσαν σαν σπίτια, ανεπηρέαστοι από το περιβάλλον τα σπίτια αυτά μοιάζουν σαν το σπίτι της μις Μαρπλ, εντελώς αγγλικό το στυλ, ταπετσαρίες, πορσελάνες, κτλ. Εγώ ευτυχής καταρχήν χώνεψα το τσάι χωρίς να πάθω σπασμούς ούτε να βγάλω αφρούς από τα αφτιά θα ζούσα
, το πλέον σημαντικό το σπίτι ήταν καλό από μέσα η βεράντα του όμως ήταν η καλύτερη του κόσμου, όλη η λίμνη μπροστά στα μάτια μας..., μπορούσα να κάθομαι όλη την ημέρα και να παρακολουθώ την ζωή της λίμνης να αλλάζει. Το πρωί, σικάρες φορτωμένες με τοπικά προϊόντα περνούσαν φορτωμένες για την τοπική αγορά, γεμάτες φρούτα, λουλούδια, υφάσματα, σε όλη την διάρκεια της ημέρας κόσμος πηγαινοερχόταν πάνω στα νερά που άλλαζαν χρώμα συνεχώς, που και που βροχή έπεφτε πάνω στην επιφάνεια της που σκούραινε και γέμιζε μικρούς κύκλους, όμως η πιο υπέροχη ώρα ήταν το σούρουπο, η λίμνη άλλαζε χρώμα γινόταν ρόδινη από την δύση του ήλιου και αργά αργά τα νούφαρα άνοιγαν τα πέταλα τους, έως να εξαφανιστεί ο ήλιος η λίμνη γέμιζε με τα άσπρα λουλούδια δημιουργώντας έναν μαγικό ουρανό γεμάτο άστρα, δύο ουρανοί ξεδιπλώνονταν μπροστά μου και εγώ στην μέση.
Όμως όπως είπαμε αυτό το ταξίδι είχε πολλές εναλλαγές, και όταν τέλειωνε το παραμύθι άρχιζε η περιπέτεια.
Φεύγοντας από το Σρινακάρ, κάναμε βουτιά σε μια θάλασσα από βουνά, τα Ιμαλάϊα βρίσκονταν παντού γύρω μας, η περιοχή έχει το υψηλότερο οδικό δίκτυο παγκοσμίως, η δρόμοι είναι άθλιοι, πολύ στενοί, γεμάτοι στροφές και γκρεμούς να χάσκουν ακριβώς δίπλα τους, σε όλη την διαδρομή μπορούσαμε να δούμε οχήματα σπαρμένα σε αυτούς τους γκρεμούς. Δεν μπορεί να γίνει διασταύρωση δύο αυτοκινήτων, έτσι την μίση μέρα περνάνε τα αυτοκίνητα που πάνε προς την Ινδία και την άλλη μισή τα αυτοκίνητα που φεύγουν, ως οδηγοί θεωρώ ότι οι Ινδοί είναι ακουστικοί τύποι, τρέχουν σαν τρελοί, δεν ξέρουν τι θα πει φλας, μείωση ταχύτητας, προτεραιότητα, φώτα, μόνο κόρνα χρησιμοποιούν για τα πάντα κορνάρουν, η υπενθύμιση please horn βρίσκεται παντού πάνω στους βράχους.
Το πρόγραμμα μας τινάχτηκε στον αέρα, δοξάζω τον Θεό των ταξιδευτών για αυτό. Περάσαμε πολύ χρόνο καθηλωμένοι σε μικρά χωριά, ανάμεσα σε ανθρώπους που ήταν ντυμένοι όπως στις επικές ταινίες που προβάλλονται κάθε Πάσχα, σπίτια φτιαγμένα από μερικές σανίδες δίπλα στο δρόμο και ένα χαντάκι κατά μήκος του δρόμου που εξυπηρετούσε σαν τουαλέτα. Κοιμηθήκαμε σε επιταγμένα από τον στρατό ξενοδοχεία δίπλα σε στρατιώτες, σε μικρές καλύβες με πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας και επιβολή συσκότισης, και σε πανδοχεία δίπλα σε βουδιστικά μοναστήρια. Μας κάλεσαν για τσάι (ένα τρομακτικό τσάι πολύ γλυκό, πηκτό, με γάλα γιακ) νομάδες, που βρίσκονταν σε συνεχή κίνηση, τα γιακ ήταν η ζωή τους, αυτά τους έδιναν το κρέας, το γάλα, και μετέφεραν όλα τα πράγματα τους. Ήταν η πιο ολιγαρκείς άνθρωποι που έχω δει στην ζωή μου, όλο τους το βιος πάνω σε ένα ζώο, ήταν επίσης οι καλύτεροι ορειβάτες σκαρφάλωναν παντού με τα υποτυπώδη παπούτσια τους και επιβίωναν παντού χωρίς ούτε μια ισοθερμική κουβέρτα και παρά την φτώχια τους ήταν διαχυτικοί και φιλόξενοι, ήταν πρόθυμοι να μοιραστού μαζί μας την λιγοστή τροφή τους.
Ώσπου να φτάσουμε στο Λεχ το πρόγραμμα μας είχε αλλάξει, όμως όλοι ήμασταν γεμάτοι, από εντυπώσεις, ιστορίες, και ικανοποιημένοι από την τόσο κοντινή μας επαφή με τους ανθρώπους του Κασμίρ. Ξαναγίναμε κανονικοί τουρίστες, ξενοδοχείο, εστιατόρια, και επισκέψεις στα βουδιστικά μοναστήρια της περιοχής, μέρες γεμάτες μαγεία, χρώματα, μαντάλα, και πέτρες με προσευχές. Επίλογος σε όλες αυτές τις επισκέψεις στα μοναστήρια, ήταν οι δύο διανυχτερεύσεις μας στην Νταραμσάλα, στο κέντρο του Δαλάι Λάμα.
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα για αυτό το ταξίδι, όταν ξεκίνησα δεν θεωρούσα ότι θα είχα τόσα πολλά να πω. Γι αυτό θα σταματήσω εδώ, φεύγοντας από την Ασία τότε, ένοιωσα ότι άφησα ένα μέρος της καρδιάς μου εκεί, έτσι όποτε έχω την ευκαιρία γυρίζω εκεί, ψάχνοντας το.
Χρόνια ονειρευόμουν να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι αλλά δεν τολμούσα, ήμουν αρκετά τυχερή να έχω φίλους που κάνουν συχνά τέτοια ταξίδια, μόνοι τους χωρίς ταξιδιωτικά γραφεία, έτσι το ταξίδι αρχίζει μήνες πριν με έρευνα στου ταξιδιωτικούς οδηγούς και στο ίντερνετ, επαφή με τουριστικά γραφεία στην χώρα που θέλουμε να επισκεφθούμε για να κλείσουμε αυτοκίνητο, οδηγό, και να κανονίσουμε την διαδρομή μας, και δεν τελειώνει ποτέ γιατί όλο και κάτι το επαναφέρει στην μνήμη μας και το ξανασυζητάμε τα επόμενα χρόνια, γελώντας και νοσταλγώντας.
Η πρώτη επαφή με το Δελχί… σοκαριστική; Φύγαμε πρωί από την Ελλάδα και πολύ πρωί φτάσαμε στο Δελχί, νόμιζα πως δεν είχα αφήσει μόνο την χώρα μου, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη και είχα προσγειωθεί σε άλλον. Το πρακτορείο που είχαμε κλείσει το mini bus ήταν στην καρδιά της πόλης. Η αγορά ήταν ήδη ανοικτή, η ζέστη ήδη αποπνικτική, σκόνη, μύγες και μια γλυκερή μυρωδιά περιπλανιόταν στον αέρα, πριν μπούμε στο γραφείο σχολιάσαμε πόσο βρώμικο φαινόταν το τσάι που πουλούσε ένας πλανόδιος σε ραγισμένα φλιτζάνια στην απέναντι μεριά του δρόμου, εμείς θεωρούσαμε ότι το τσάι που μας προσέφερε ο γραμματέας στο γραφείο ήταν φτιαγμένο από τον ίδιο και ήταν καθαρό και φρέσκο, οι συνεννοήσεις κράτησαν πολύ αλλά θεωρήσαμε ότι βγάλαμε άκρη, θα φεύγαμε με την επόμενη πτήση για το Σρινακάρ και εκεί θα μας περίμεναν ο οδηγός με το αμάξι μας και ο βοηθός του. Βγαίνοντας από το γραφείο είδαμε τον γραμματέα του γραφείου να επιστρέφει τα φλιτζάνια στον πλανόδιο, άρα το φρέσκο καθαρό τσάι που πίστευα ότι έπινα ήταν το βρώμικο τσάι του πλανόδιου που τόσο υπεροπτικά αποφύγαμε μπαίνοντας στο γραφείο, εγώ είπα να φρίξω, οι άλλοι εξοικειωμένοι από τέτοια περιστατικά δεν έδωσαν σημασία.
Προσγειωνόμαστε λοιπόν στην πρωτεύουσα του Κασμίρ, τι πόλη!!! Βγαλμένη από παραμύθι, καλυμμένη κατά 90% με νερό, η λίμνη είχε πλημμυρίσει λόγω μουσώνων, οι κάτοικοι περιφέρονταν με «σικάρες», τοπικές γραφικές βάρκες που θυμίζουν γόνδολες, το σπίτι μας ήταν επίσης βάρκα, house boat από την εποχή των Άγγλων που τα χρησιμοποιούσαν σαν σπίτια, ανεπηρέαστοι από το περιβάλλον τα σπίτια αυτά μοιάζουν σαν το σπίτι της μις Μαρπλ, εντελώς αγγλικό το στυλ, ταπετσαρίες, πορσελάνες, κτλ. Εγώ ευτυχής καταρχήν χώνεψα το τσάι χωρίς να πάθω σπασμούς ούτε να βγάλω αφρούς από τα αφτιά θα ζούσα
, το πλέον σημαντικό το σπίτι ήταν καλό από μέσα η βεράντα του όμως ήταν η καλύτερη του κόσμου, όλη η λίμνη μπροστά στα μάτια μας..., μπορούσα να κάθομαι όλη την ημέρα και να παρακολουθώ την ζωή της λίμνης να αλλάζει. Το πρωί, σικάρες φορτωμένες με τοπικά προϊόντα περνούσαν φορτωμένες για την τοπική αγορά, γεμάτες φρούτα, λουλούδια, υφάσματα, σε όλη την διάρκεια της ημέρας κόσμος πηγαινοερχόταν πάνω στα νερά που άλλαζαν χρώμα συνεχώς, που και που βροχή έπεφτε πάνω στην επιφάνεια της που σκούραινε και γέμιζε μικρούς κύκλους, όμως η πιο υπέροχη ώρα ήταν το σούρουπο, η λίμνη άλλαζε χρώμα γινόταν ρόδινη από την δύση του ήλιου και αργά αργά τα νούφαρα άνοιγαν τα πέταλα τους, έως να εξαφανιστεί ο ήλιος η λίμνη γέμιζε με τα άσπρα λουλούδια δημιουργώντας έναν μαγικό ουρανό γεμάτο άστρα, δύο ουρανοί ξεδιπλώνονταν μπροστά μου και εγώ στην μέση.Όμως όπως είπαμε αυτό το ταξίδι είχε πολλές εναλλαγές, και όταν τέλειωνε το παραμύθι άρχιζε η περιπέτεια.
Φεύγοντας από το Σρινακάρ, κάναμε βουτιά σε μια θάλασσα από βουνά, τα Ιμαλάϊα βρίσκονταν παντού γύρω μας, η περιοχή έχει το υψηλότερο οδικό δίκτυο παγκοσμίως, η δρόμοι είναι άθλιοι, πολύ στενοί, γεμάτοι στροφές και γκρεμούς να χάσκουν ακριβώς δίπλα τους, σε όλη την διαδρομή μπορούσαμε να δούμε οχήματα σπαρμένα σε αυτούς τους γκρεμούς. Δεν μπορεί να γίνει διασταύρωση δύο αυτοκινήτων, έτσι την μίση μέρα περνάνε τα αυτοκίνητα που πάνε προς την Ινδία και την άλλη μισή τα αυτοκίνητα που φεύγουν, ως οδηγοί θεωρώ ότι οι Ινδοί είναι ακουστικοί τύποι, τρέχουν σαν τρελοί, δεν ξέρουν τι θα πει φλας, μείωση ταχύτητας, προτεραιότητα, φώτα, μόνο κόρνα χρησιμοποιούν για τα πάντα κορνάρουν, η υπενθύμιση please horn βρίσκεται παντού πάνω στους βράχους.
Το πρόγραμμα μας τινάχτηκε στον αέρα, δοξάζω τον Θεό των ταξιδευτών για αυτό. Περάσαμε πολύ χρόνο καθηλωμένοι σε μικρά χωριά, ανάμεσα σε ανθρώπους που ήταν ντυμένοι όπως στις επικές ταινίες που προβάλλονται κάθε Πάσχα, σπίτια φτιαγμένα από μερικές σανίδες δίπλα στο δρόμο και ένα χαντάκι κατά μήκος του δρόμου που εξυπηρετούσε σαν τουαλέτα. Κοιμηθήκαμε σε επιταγμένα από τον στρατό ξενοδοχεία δίπλα σε στρατιώτες, σε μικρές καλύβες με πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας και επιβολή συσκότισης, και σε πανδοχεία δίπλα σε βουδιστικά μοναστήρια. Μας κάλεσαν για τσάι (ένα τρομακτικό τσάι πολύ γλυκό, πηκτό, με γάλα γιακ) νομάδες, που βρίσκονταν σε συνεχή κίνηση, τα γιακ ήταν η ζωή τους, αυτά τους έδιναν το κρέας, το γάλα, και μετέφεραν όλα τα πράγματα τους. Ήταν η πιο ολιγαρκείς άνθρωποι που έχω δει στην ζωή μου, όλο τους το βιος πάνω σε ένα ζώο, ήταν επίσης οι καλύτεροι ορειβάτες σκαρφάλωναν παντού με τα υποτυπώδη παπούτσια τους και επιβίωναν παντού χωρίς ούτε μια ισοθερμική κουβέρτα και παρά την φτώχια τους ήταν διαχυτικοί και φιλόξενοι, ήταν πρόθυμοι να μοιραστού μαζί μας την λιγοστή τροφή τους.
Ώσπου να φτάσουμε στο Λεχ το πρόγραμμα μας είχε αλλάξει, όμως όλοι ήμασταν γεμάτοι, από εντυπώσεις, ιστορίες, και ικανοποιημένοι από την τόσο κοντινή μας επαφή με τους ανθρώπους του Κασμίρ. Ξαναγίναμε κανονικοί τουρίστες, ξενοδοχείο, εστιατόρια, και επισκέψεις στα βουδιστικά μοναστήρια της περιοχής, μέρες γεμάτες μαγεία, χρώματα, μαντάλα, και πέτρες με προσευχές. Επίλογος σε όλες αυτές τις επισκέψεις στα μοναστήρια, ήταν οι δύο διανυχτερεύσεις μας στην Νταραμσάλα, στο κέντρο του Δαλάι Λάμα.
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα για αυτό το ταξίδι, όταν ξεκίνησα δεν θεωρούσα ότι θα είχα τόσα πολλά να πω. Γι αυτό θα σταματήσω εδώ, φεύγοντας από την Ασία τότε, ένοιωσα ότι άφησα ένα μέρος της καρδιάς μου εκεί, έτσι όποτε έχω την ευκαιρία γυρίζω εκεί, ψάχνοντας το.
