Αλβανία Ιταλία Κροατία Σερβία Σλοβενία Είναι κακός ο πόλεμος μαμά!

[Giwrgos10]

Το είχα απωθημένο να κάνουμε οικογενειακώς μια οδική εκδρομή στην Ευρώπη, οι τρεις μας. Εγώ, η Γιώτα και η Αναστασία. Πληροφοριακά, η μικρή μας Αναστάσια,τέλη Αυγούστου κλείνει τα 3. Ο μόνος μας ενδοιασμός ήταν αν θα αντέξει ένα road-trip 10-12 ημερών με αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα καθισμένη στο καρεκλάκι της, κάποιες μέρες για αρκετές ώρες. Γι’ αυτό προσπάθησα σαν ο σχεδιαστής του ταξιδιού, να μοιράσω τις αποστάσεις των διανυκτερεύσεων όσο καλύτερα μπορούσα, ώστε να έχουμε μια όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και ξεκούραστη περιπλάνηση, σε πόλεις και χωριά των Βαλκανίων. Το ότι βρεθήκαμε να τρώμε μεσημεριανό σ’ ένα χωριό της Αυστρίας που θυμίζει Σβαντζενέγκερ(Αrnoldstein) και να κοιμόμαστε το τελευταίο μας βράδυ σε κάποιο χωριό Altendo, σ’ ένα “πονηρό” ξενοδοχείο, εντελώς τυχαία, λίγο έξω από τη Μπολόνια, ήταν κάτι εκτός προγράμματος που όποιος έχει υπομονή, θα δει πως καταλήξαμε εκεί στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας μας.

Στο παρελθόν είχα κάνει το ίδιο εγχείρημα(οδική εκδρομή στας ευρώπας) άλλες δυο φορές και οι εντυπώσεις ήταν κάτι παραπάνω από φανταστικές. Τότε όμως με φίλο. Τότε όμως, ήμουν και κατά 11 χρόνια νεότερος. Πλέον στα 40, ήθελα να μοιραστώ τις εμπειρίες ενός τέτοιου ταξιδιού με τις 2 γυναίκες της ζωής μου. Κι επιτέλους το καλοκαίρι του 2016 το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα.

Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο είμαστε στο πλοίο. Επιστρέφουμε από Ανκόνα μετά από 11 διανυκτερεύσεις. Εγώ στη μέση του καναπέ με το λαπτοπ αγκαλιά, αριστερά και δεξιά οι γυναίκες μου, ονειρεύονται το επόμενο μας ταξίδι…..

Υ.γ Επειδή η διαμονή μας στο Σαράγεβο για 3 μέρες, σημάδεψε έντονα το ταξίδι μας αυτό, έβαλα για τίτλο μια φράση της Αναστασίας μετά την επίσκεψη μας στο τούνελ της ελπίδας όπως ονομάστηκε, στο τούνελ του πολέμου, ένα κομμάτι του οποίου διατηρείται ως και σήμερα.

 

[mikrh tsopana]

Ωραία το ξεκίνησες ,δε λέω, αλλά τί απίστευτος τίτλος είναι αυτός! Εύγε!!

 

[karfitsa]

.....οι γυναίκες μου, ονειρεύονται το επόμενο μας ταξίδι…..

Καλή αρχή και ένα μπράβο που εκπαιδεύεις την κόρη σου να γίνει φαν και μέλος της παρέας μας

 

[Despinadmk]

Μαααααα που ειναι η συνεχεια????

 

[Giwrgos10]

Χαλκιδική χωρις ίντερνετ, μείναμε πίσω Δεσποινάκι. Πλεον στη βάση μας, σύντομα θα ανεβάσω τη συνέχεια

 

[KonstantinosAlyona]

Καλώς τον! Καλώς τους μάλλον Είμαι σίγουρος ότι περάσατε όμορφα, όσα προλάβεις την εβδομάδα αυτή θα τα διαβάσουμε, μετά ξέρεις Γιώργο..
Τρομερός τίτλος ρε φίλε, τόσο δυνατός συναισθηματικά..
Καλή εβδομάδα!

 

[Despinadmk]

Χαλκιδική χωρις ίντερνετ, μείναμε πίσω Δεσποινάκι. Πλεον στη βάση μας, σύντομα θα ανεβάσω τη συνέχεια

Περιμενουμε πως και πως!!!!

 

[taksidiara psuxi]

Περιμένουμε περιμένουμε!!!!!!!

 

[Giwrgos10]

Μετά από 5-6 μέρες χαλάρωσης στην αγαπημένη μας Χαλκιδική, κι αφού ξεκουραστήκαμε από το οδικό μας ταξίδι, επιστροφή στη βάση, τα κεφάλια μέσα, το ξυπνητήρι βγαίνει από το λήθαργο(τα πρωινά εργασιακά ξυπνήματα μας εύχονται “καλό χειμώνα”) και με το μυαλό στο επόμενο ταξίδι προσπαθούμε να αντλήσουμε δύναμη απ’ αυτό, για μια όσο το δυνατό πιο εύκολη προσαρμογή στη καθημερινότητα μας. Πάμε στο θέμα μας όμως, στην οικογενειακή μας εκδρομή με το αυτοκίνητο.

Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να αναφέρομαι σε ουσιαστικά πράγματα του ταξιδιού, χωρίς να κουράζω και να φλυαρώ και με τη προσθήκη φωτογραφιών να βαλω όσους διαβάσουν το στόρι, μέσα στο αυτοκίνητο μας και να τους “μεταφέρω” στα μέρη που πατήσαμε και εξερευνήσαμε.

Πριν ξεκινήσω την ιστορία, να τονίσω ότι είχαμε προγραμματίσει μόνο τις 8 πρώτες νύχτες. Οι υπόλοιπες, όσες και να ήταν, ήθελα για πρώτη φορά στη ζωή μου να τις αφήσω ακανόνιστες. Όπου μας βγάλει ο δρόμος, σε όποιο χωριό μας αρέσει, ακόμα κι ένα βράδυ στο αυτοκίνητο, πάντα βέβαια σε συνάρτηση με τις αντοχές της Αναστασίας, με την σωματική μας κατάσταση και φυσικά με την οικονομική. Τελευταίος κανονισμένος σταθμός μας ήταν το Σαράγεβο.

Οι πρώτες 2 διανυκτερεύσεις του ταξιδιού μας, είχαν κανονιστεί για την πόλη της Οχρίδας. Επηρεασμένος φυσικά από απόψεις μελών του travelstories(βλ. giannismits), δε δυσκολεύτηκα και πολύ να τη βάλω στο πρόγραμμα μας και μάλιστα ως αφετηρία του καλοκαρινού μας road trip. 280 χιλιόμετρα από Θεσσαλονίκη ως Οχρίδα, ήταν μια φυσιολογική απόσταση προσαρμογής για την Αναστασία και όντως αποδείχθηκε μια πολύ καλή επιλογή.

Ξεκινήσαμε το πρωί της 1ης Αυγούστου λοιπόν με πρώτο προορισμό την Οχρίδα. Η διαδρομή μας ήταν μέσω της Εγνατίας Οδού, έξοδο λίγο πριν τη Κοζάνη για Πτολεμαίδα, πέρασμα δίπλα από την δροσερή Φλώρινα και ελάχιστα χιλιόμετρα μετά είναι ώρα για τη 1η μας στάση στο συνοριακό σταθμό της Νίκης. Ελεεινή εντύπωση μας έκαναν 2 πράγματα. Το πόσο βρώμικο ήταν το ελληνικό κομμάτι των συνόρων έξω από τα duty free αλλά και πόσο μεγάλη κι επιβλητική ήταν η σημαία των Σκοπίων σε σχέση με την Ελληνική. Εικόνες που προσπάθησα να τις δω με τα μάτια ενός ξένου που έρχεται στη χώρα μας και μου προκάλεσαν πολύ αρνητική εντύπωση.

Aφού ξεμουδιάσαμε συνεχίσαμε για 15 χλμ ακόμη. Ώσπου φτάνουμε στη πόλη Μπίτολα(Μοναστήρι) για τη πρώτη μας στάση. Ακολουθάμε τις πινακίδες για κέντρο και βρίσκουμε πάρκινγκ δίπλα στο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, το Σιρόκ Σοκάκ. Πληρώσαμε ένα μικρό αντίτιμο για το πάρκινγκ (30 δηνάρια αν θυμάμαι καλά, δλδ μισό ευρώ η ώρα) και πήγαμε για ένα περίπατο στο πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της πόλης.

Η ώρα ήταν περίπου 12 το μεσημέρι και ο πεζόδρομος είχε αρκετή κίνηση. Πήγαμε ως το πάρκο της πόλης και μετά προς τα πίσω, μέχρι τη γέφυρα του ποταμού Ντραγκόρ.

Πριν από τη γέφυρα βρίσκεται η πλατεία Μανόλια με τον πύργο του Ρολογιού, τα 2 τζαμιά(Γενί Τζαμί και Ισάκ Τζαμί) και φυσικά το συντριβάνι που σχηματίζει τον ήλιο της Βεργίνας.

Ο πεζόδρομος έχει κτίρια νεοκλασικά, πολλά καφέ, εστιατόρια και καταστήματα, πολλά από τα οποία έχουν πινακίδες που είναι και στα Ελληνικά. Περπατήσαμε γύρω στη 1 ώρα και μετά αφού αγοράσαμε το απαραίτητο αναμνηστικό, ξεκινήσαμε για την Οχρίδα.

Πήραμε το δρόμο για Resen και όταν φτάσαμε εκεί, ακολουθήσαμε πινακίδα για Otesevo. Υπάρχει ο απλός δρόμος Ρεσεν-Οχρίδα που είναι εύκολος και σύντομος. Είχαμε διαβάσει όμως εδώ στο φόρουμ (και απ τον giannismits αλλά και από τον galat παλιότερα) για την πανέμορφη διαδρομή από το Εθνικό Παρκο Galicia. Έτσι βγήκαμε στα νοτιοανατολικά παράλια της λίμνης Οχρίδας και ανεβήκαμε από κει πρός την Οχρίδα μέσα από μια κουραστική λόγω στροφών μεν, αλλά πανέμορφη λόγω φυσικού κάλλους δε, διαδρομή. Βγάλαμε και τις απαραίτητες φώτος από το ψηλότερο σημείο του οδικού κόμβου με πανέμορφη φύση.

Σε κάποια στιγμή μάλιστα, είχε είσοδο!!!!, όπου έπρεπε να πληρώσουμε ένα συμβολικό ποσό(γύρω στα 2 ευρώ οι 3 μας) για να μπούμε στα σπλάχνα του Εθνικού Πάρκου. Δεξιά πηγαίναμε για Οχρίδα(35 χλμ περίπου) και αριστερά για την Ιερά Μονή του Οσίου Ναούμ. Πήγαμε λοιπόν να δούμε τη Μονή, που τόσα είχαμε ακούσει. Στο πάρκινγκ(πέρα του κλασικού πενηνταλέπτου), έβλεπες αμάξια από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Ένας πανικός. Περάσαμε την είσοδο και στην αριστερή πλευρά βλέπουμε δεκάδες μαγαζάκια, να πουλάνε τοπικά είδη, αναμνηστικά και λάβαρα, φυσικά με τον τίτλο Macedonia. Στην άλλη πλευρά προς τη λίμνη, ο κόσμος έκανε μπάνιο ενώ η κατάσταση ήταν ασφυκτική. Πολύς κόσμος και πολύ ζέστη. Ο ένας πάνω στον άλλον. Ομολογώ ότι οι Σκοπιανοί έχουν αξιοποιήσει στο μέγιστο αυτό το πολύ δυνατό τουριστικό τους χαρτί. Καφέ, ταβέρνες, βαρκούλες που σε κάνουν βόλτα στη λίμνη, μαγαζάκια, όλα ήταν πολύ όμορφα. Είχαν εκμεταλλευτεί μια λίμνη, με πολύ ωραίο τρόπο!

Περπατήσαμε λίγο ακόμη και φτάσαμε στη Mονή. Τα πολλά παγώνια έδιναν άλλη χάρη στο χώρο. Mια βόλτα στο εσωτερικό της και αναχώρηση για τον προορισμό μας, την Οχρίδα.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα, κάναμε στάση για φαγητό και μπάνιο, σ’ ένα ψαροχώρι που το είχα διαβάσει κι αυτό εδώ, την Trpejka. Γραφικό μικρό χωριουδάκι, με μικρή βοτσαλωτή παραλία και 4-5 όμορφες ταβερνούλες. Αν και η ώρα είχε πάει 16:30, όλες ήταν γεμάτες κι έτσι κάτω από τρομερή ζέστη ανηφορίσαμε για το αυτοκίνητο, με αγελάδες να περπατούν ανενόχλητες στο χωριό και με κάτι άθλια ενοικιαζόμενα δωμάτια να είναι γεμάτα από κόσμο.
(Μια γιαγιάκα στο δρόμο μας για το αυτοκίνητο)

Φύγαμε λοιπόν για Οχρίδα, με σκοπό να βολευτούμε στο δωμάτιο και να πάμε για φαγητό. Θα μέναμε στη Παλιά Πόλη. Χαθήκαμε, βγήκαμε σε αδιέξοδα, κάναμε κύκλους και το δωμάτιο δε το βρήκαμε. Τελικά έπρεπε να φάμε κάτι, γιατί με γεμάτο στομάχι αντιμετωπίζεις αλλιώς τις δυσκολίες. Κάτσαμε σ’ ένα παραλιακό ταβερνάκι, αρκετά ακριβό για τα δεδομένα των Σκοπίων, φάγαμε πέστροφα, συμπαθητική μπορώ να πω, ήπιαμε την μπύρα μας, πήραμε τις ανάσες μας και ξεκινήσαμε να βρούμε το δωμάτιο.

Και όπως προείπα, χορτάτοι πλέον, με άλλη ψυχολογία, βρήκαμε το δωμάτιο κατευθείαν με το πρώτο άτομο που ρωτήσαμε. Περάσαμε 2 υπέροχες μέρες στην Οχρίδα, περπατήσαμε άπειρα, κάναμε βαρκάδα, κάναμε παρά πέντε....

Στο επόμενο ποστ μου θα μιλήσω αναλυτικά για τις 2 αυτές μέρες και τη 1 που περάσαμε στη Σκόδρα της Αλβανίας.

υ.γ Έσβησα τα πρόσωπα για ευνόητους λόγους
υ.γ2 Ελπίζω να μη κούρασα με κάποιες περιττές ίσως λεπτομέρειες

 

[giannismits]

Ωραια αφηγηση και φωτογραφιες Γιωργο. Χαιρομαι που βοηθησα με την ιστορια που ειχα γραψει τοτε. Με μεταφερεις στην δικη μου εξορμηση πριν 4 χρονια. Ετσι κι εγω εμεινα με πολυ καλες εντυπωσεις απο την περιοχη.

 

[Giwrgos10]

Η βοήθεια σας ήταν πολύτιμη. Γι αυτό είμαστε εδώ. Για να αλληλοβοηθιόμαστε στο στήσιμο των ταξιδιών μας

 

[chris7]

υ.γ2 Ελπίζω να μη κούρασα με κάποιες περιττές ίσως λεπτομέρειες

Δεν κουράζεις με τις λεπτομέρειες. Ίσα ίσα που είναι πολύ χρήσιμες για κάποιο μελλοντικό ταξίδι.
Περιμένουμε τη συνέχεια.