happiness
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 146
- Επόμενο Ταξίδι
- ...τελικά δεν άργησε :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Κούβα
Περιεχόμενα
Μιας και χτες, σε μία μόνο μέρα, καταφέραμε να καλύψουμε όλα τα βασικά αξιοθέατα που θέλαμε να επισκεφτούμε (το κάστρο το αφήνουμε για την τελευταία μέρα), σήμερα έχουμε σχέδιο να κάνουμε μία βολτούλα προς τα περίφημα Ζαγοροχώρια. Κανένας μας δεν τα έχει επισκεφτεί ξανά, και έχουμε ακούσει πολλά.
Ξεκινάμε αργά (μην τα ξαναλέμε...διακοπές...). Εγώ προτείνω να επισκεφτούμε το "σύμπλεγμα" Αρίστη - Βίκος - μ. και Μ. Πάπιγκο. Τα κριτήριά μου ήταν η φήμη (για τα Πάπιγκα) και η θέα προς το φαράγγι (για τον Βίκο). Ο δρόμος είναι λίγο δυσκολούτσικος, αλλά χωρίς χιόνια δεν είναι πρόβλημα. Πρώτη στάση στον Βίκο. Πολύ σύντομη διότι όταν δεν φοράς αθλητικά παπουτσάκια και δεν έχεις στο πρόγραμμα την πεζοπορία, το μόνο που μπορείς να κάνεις στο χωριό είναι να πας μέχρι το παρατηρητήριο, να χαζέψεις το φαράγγι και να τραβήξεις και τις απαραίτητες μακρινές generic φωτογραφίες (χαρακτηριστικό παράδειγμα των οποίων παρουσιάζεται δίπλα). Το φαράγγι φαίνεται πανέμορφο και όποιος νομίζει ότι έχει τις κατάλληλες αντοχές, σε καμιά 5αριά ώρες μπορεί να το διασχίσει.
Γυρνάμε στην Αρίστη που είναι μεγαλύτερος οικισμός προς αναζήτηση φαγητού, αλλά δεν βρίσκουμε τίποτα να μας γεμίζει το μάτι. Κάνουμε μία βολτούλα γύρω-γύρω στο χωριό που διαθέτει πολλά ξενοδοχεία και ξενώνες και σκάμε στα γέλια με την ταμπέλα που διαφημίζει κοντινό spa!
Και αφού δεν βρίσκουμε πουθενά να μας αρέσει να κάτσουμε, λέμε να φτάσουμε μέχρι το μεγάλο Πάπιγκο μήπως εκεί έχουμε καλύτερη τύχη.
Στον δρόμο μεταξύ της Αρίστης και του Μ. Πάπιγκου (αν θυμάμαι καλά), παρεμβάλλεται μία πετρόχτιστη γέφυρα δίπλα στην οποία υπάρχει άπλετο πάρκινγκ για να κάνεις στάση και να χαζέψεις το ποτάμι. Το μέρος είναι εκπληκτικό. Νομίζω ότι ήταν η "εικόνα" που ευχαριστήθηκα περισσότερο απ' όλα σε αυτή την σύντομη επίσκεψη στο Ζαγόρι. Διότι η αλήθεια είναι ότι στα Ζαγοροχώρια εάν δεν πας για πεζοπορία, καλύτερα να μην πας. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον τόσο κόσμο που συνωστίζεται εκεί τον χειμώνα όπου τα χιόνια, ναι μεν δημιουργούν ειδυλλιακό τοπίο, αλλά σε αποκλείουν από κάθε δραστηριότητα έξω από τα στενά όρια των οικισμών. Το νεράκι κυλάει ήρεμα ακριβώς μπροστά σου κάτω από την σκιά των πλατάνων. Είναι πειρασμός! Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να αντισταθώ. Βγάζω τα παπούτσια μου και τσαλαβουτάω τα πόδια μου στην άκρη του νερού (ίσα-ίσα για να τραβήξω την φωτογραφία, μην νομίζετε... μετά μούδιασαν 
). Ψηθήκαμε πολύ για κατασκήνωση και βουτιές στο ποτάμι το καλοκαιράκι, αλλά η μετέπειτα έρευνα έδειξε ότι στο συγκεκριμένο σημείο τα νερά δεν ξεπερνάνε ποτέ τους 10 βαθμούς Κελσίου, οπότε ... άστο καλύτερα Πάντως και χωρίς βουτιές, μία νύχτα με σκηνούλα εκεί δίπλα από την γέφυρα θα πρέπει να είναι μαγεία.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χωριά τα οποία αποτελούνταν κυρίως από νεόκτιστα "παραδοσιακά" οικήματα, εδώ η εικόνα είναι όντως παραδοσιακή. Βρίσκεις αυθεντικούς πέτρινους ηπειρώτικους τοίχους (ξέρετε, αυτούς που αποτελούνται μόνο από πέτρες, χωρίς κανένα "συνδετικό" ενδιάμεσά τους, όπως τσιμέντο ή χώμα) και πέτρινες σκεπές και παρόλο που και εδώ υπάρχουν καινουριο-φτιαγμένα κτίσματα, η συνολική εικόνα δεν έχει χαλάσει καθόλου. Κόβουμε μία σύντομη βολτίτσα και ανιχνεύουμε έναν ξενώνα/ταβέρνα μέσα σε μία αυλίτσα που φαίνεται αξιοπρεπές. Στην εξώπορτα έχει κοτσάρει καμιά 10αριά αυτοκόλλητα από βραβεία και συστάσεις διάφορων ταξιδιωτικών οδηγών, το οποίο απ' την μία θεωρώ πως είναι δείγμα επίδειξης, από την άλλη όμως με επηρεάζει θετικά ως προς την αναμενόμενη ποιότητα του φαγητού. Μπαίνουμε στην ταβερνούλα που είναι αρκετά συμπαθητική και καθόμαστε μόνοι μας (διότι ποιος άλλος θέλει να φάει μεσημεριανό στις 4:30μμ; ) και παραγγέλνουμε μία κολοκυθόπιτα, ένα καυτερό χοιρινό, γαλοτύρι και πιπεριές φλωρίνης (τα 'χω φρέσκα και τα θυμάμαι ακριβώς ). Δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό τα πιάτα του αλλά σίγουρα εμπίπτουν στην κατηγορία "τίμιο".
Φαγωμένοι πλέον λέμε εδώ που φτάσαμε, πρέπει να πάμε και στο μικρό Πάπιγκο, δεν γίνεται! Μικρή είναι η διαδρομή έτσι κι αλλιώς και κάτι μας έχουν πει και για μια λίμνη λέει;;; Το μικρό Πάπιγκο ήταν όμως μία απογοήτευση. Πολύ πιο παρατημένος οικισμός από το μεγάλο, και παρόλο που και εδώ η παραδοσιακή του εικόνα δεν έχει αλλοιωθεί, δεν θα το έλεγα και όμορφο. Την λίμνη, η οποία απ' ότι πληροφορηθήκαμε αργότερα ήταν μία μεγάλη γούρνα με νερό σε κάποιο σημείο μεταξύ των δύο χωριών, δεν την βρήκαμε. Και δεν υπήρχε και ψυχή να ρωτήσουμε! Βλέπετε, η εποχή που διαλέξαμε ήταν εκτός "σεζόν" (μετά το Πάσχα) και απ' ότι φαίνεται και το Πάσχα δεν πρέπει να ήρθε και πολύς κόσμος. Μεγάλη ερημιά επικρατούσε παντού, εκτός από το Μ. Πάπιγκο που έβλεπες κάποιο κόσμο να κάνει βόλτα. Μου φαίνεται ότι η "μόδα" τους έχει αρχίζει να ξεφτίζει, και σε συνδυασμό με την κρίση, οι επισκέπτες εξαφανίζονται.
Επιστρέφουμε στο Μ. Πάπιγκο για να πάμε στο "Γλυκοπωλείο" που μας έχουν πληροφορήσει ότι πρέπει να δοκιμάσουμε την "πατσαβουρόπιτα". Έχω να δηλώσω ότι το συγκεκριμένο γλυκό το συμπαθώ πολύ. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα από σιροπιασμένο φύλλο κρούστας με μπόλικο άρωμα πορτοκαλιού. Γιαμ, γιαμ!
Το μαγαζάκι ήταν πολύ γλυκό και πουλάει και διάφορες μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού εάν θέλετε. Έχει πάει αργά και είναι ώρα για αναχώρηση, αλλιώς θα μας πιάσει το βράδυ στον δρόμο.
Μετά από ολιγόωρη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, βγαίνουμε πάλι με στόχο μας αυτή την φορά τα "τσιπουράδικα" που μας είπε η φίλη μου ότι υπάρχουν ψηλά στην Δωδώνης. Ξεκινάμε με τα πόδια, το οποίο μάλλον δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα γιατί είναι λίγο μακρούτσικα από το κέντρο, αλλά εντάξει, δεν σκοτωθήκαμε κιόλας. Στον δρόμο χαζεύουμε τις τρεντουλο-καφετέριες (που μάλλον είναι η περιοχή τους εκεί), μετά μας τραβάει το μάτι το εντυπωσιακό "Grand Serai" και σε λίγο εντοπίζουμε τα εν λόγω μαγαζιά, επί του δρόμου. Απογοήτευση (ξανά ). Αυτά είναι τσιπουράδικα;! Καμία σχέση με το μικρό, παραδοσιακό μαγαζάκι που περιμέναμε. Και παρόλο που είναι όλα τους πήχτρα, δεν βλέπουμε και κανέναν να πίνει τσίπουρο 
Τέλος πάντων, καθόμαστε σε ένα από αυτά το οποίο ούτε αισθητικά ήταν ωραίο, αλλά και τα φαγητά του ακολουθούσαν κι αυτά την γραμμή "σάλτσα-πατάτες-ρύζι" που λέει κι ο Τούρκος, που σημαίνει ένα κρεατικό με κάποια σάλτσα (συνήθως με κρέμα γάλακτος), συνοδευόμενο από προτηγανισμένες πατάτες και generic ρύζι. Το μέγεθος της μερίδας ακολουθούσε κι αυτό την "γιαννιώτικη" γραμμή (δλδ too much). Κόντρα στο ρεύμα, εμείς παραγγείλαμε τσίπουρο αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν το ευχαριστήθηκα αναλόγως. "Τσιπουράδικο" (ή "ρακάδικο" αντίστοιχα για την Κρήτη) δεν νοείται χωρίς μικρά πιάτα και μεζεδάκια :roll: Πρέπει να πω, ότι στο θέμα "φαγητό" δεν είχαμε ιδιαίτερες επιτυχίες στα Ιωάννινα. Ίσως κάποιος συν-φορουμίτης ντόπιος να έχει κάτι καλύτερο να σας προτείνει.
... έπεται (άλλη λίγη) συνέχεια...
Γυρνάμε στην Αρίστη που είναι μεγαλύτερος οικισμός προς αναζήτηση φαγητού, αλλά δεν βρίσκουμε τίποτα να μας γεμίζει το μάτι. Κάνουμε μία βολτούλα γύρω-γύρω στο χωριό που διαθέτει πολλά ξενοδοχεία και ξενώνες και σκάμε στα γέλια με την ταμπέλα που διαφημίζει κοντινό spa!
Και αφού δεν βρίσκουμε πουθενά να μας αρέσει να κάτσουμε, λέμε να φτάσουμε μέχρι το μεγάλο Πάπιγκο μήπως εκεί έχουμε καλύτερη τύχη.
). Ψηθήκαμε πολύ για κατασκήνωση και βουτιές στο ποτάμι το καλοκαιράκι, αλλά η μετέπειτα έρευνα έδειξε ότι στο συγκεκριμένο σημείο τα νερά δεν ξεπερνάνε ποτέ τους 10 βαθμούς Κελσίου, οπότε ... άστο καλύτερα Πάντως και χωρίς βουτιές, μία νύχτα με σκηνούλα εκεί δίπλα από την γέφυρα θα πρέπει να είναι μαγεία.
). Δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό τα πιάτα του αλλά σίγουρα εμπίπτουν στην κατηγορία "τίμιο".
Βλέπετε, η εποχή που διαλέξαμε ήταν εκτός "σεζόν" (μετά το Πάσχα) και απ' ότι φαίνεται και το Πάσχα δεν πρέπει να ήρθε και πολύς κόσμος. Μεγάλη ερημιά επικρατούσε παντού, εκτός από το Μ. Πάπιγκο που έβλεπες κάποιο κόσμο να κάνει βόλτα. Μου φαίνεται ότι η "μόδα" τους έχει αρχίζει να ξεφτίζει, και σε συνδυασμό με την κρίση, οι επισκέπτες εξαφανίζονται. Επιστρέφουμε στο Μ. Πάπιγκο για να πάμε στο "Γλυκοπωλείο" που μας έχουν πληροφορήσει ότι πρέπει να δοκιμάσουμε την "πατσαβουρόπιτα". Έχω να δηλώσω ότι το συγκεκριμένο γλυκό το συμπαθώ πολύ. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα από σιροπιασμένο φύλλο κρούστας με μπόλικο άρωμα πορτοκαλιού. Γιαμ, γιαμ!
Το μαγαζάκι ήταν πολύ γλυκό και πουλάει και διάφορες μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού εάν θέλετε. Έχει πάει αργά και είναι ώρα για αναχώρηση, αλλιώς θα μας πιάσει το βράδυ στον δρόμο. Μετά από ολιγόωρη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, βγαίνουμε πάλι με στόχο μας αυτή την φορά τα "τσιπουράδικα" που μας είπε η φίλη μου ότι υπάρχουν ψηλά στην Δωδώνης. Ξεκινάμε με τα πόδια, το οποίο μάλλον δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα γιατί είναι λίγο μακρούτσικα από το κέντρο, αλλά εντάξει, δεν σκοτωθήκαμε κιόλας. Στον δρόμο χαζεύουμε τις τρεντουλο-καφετέριες (που μάλλον είναι η περιοχή τους εκεί), μετά μας τραβάει το μάτι το εντυπωσιακό "Grand Serai" και σε λίγο εντοπίζουμε τα εν λόγω μαγαζιά, επί του δρόμου. Απογοήτευση (ξανά
). Αυτά είναι τσιπουράδικα;! Καμία σχέση με το μικρό, παραδοσιακό μαγαζάκι που περιμέναμε. Και παρόλο που είναι όλα τους πήχτρα, δεν βλέπουμε και κανέναν να πίνει τσίπουρο Τέλος πάντων, καθόμαστε σε ένα από αυτά το οποίο ούτε αισθητικά ήταν ωραίο, αλλά και τα φαγητά του ακολουθούσαν κι αυτά την γραμμή "σάλτσα-πατάτες-ρύζι" που λέει κι ο Τούρκος, που σημαίνει ένα κρεατικό με κάποια σάλτσα (συνήθως με κρέμα γάλακτος), συνοδευόμενο από προτηγανισμένες πατάτες και generic ρύζι. Το μέγεθος της μερίδας ακολουθούσε κι αυτό την "γιαννιώτικη" γραμμή (δλδ too much). Κόντρα στο ρεύμα, εμείς παραγγείλαμε τσίπουρο αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν το ευχαριστήθηκα αναλόγως. "Τσιπουράδικο" (ή "ρακάδικο" αντίστοιχα για την Κρήτη) δεν νοείται χωρίς μικρά πιάτα και μεζεδάκια :roll: Πρέπει να πω, ότι στο θέμα "φαγητό" δεν είχαμε ιδιαίτερες επιτυχίες στα Ιωάννινα. Ίσως κάποιος συν-φορουμίτης ντόπιος να έχει κάτι καλύτερο να σας προτείνει. ... έπεται (άλλη λίγη) συνέχεια...
