ΗΠΑ '' Δεν ξέρω τι έκανα, αλλά νομίζω ότι μόλις έκλεισα τα εισητήρια.''

[pattyyy]

H περιγραφή σου είναι πολύ παραστατική! "Τρέχουμε" μαζί σου!

 

[latina]

H περιγραφή σου είναι πολύ παραστατική! "Τρέχουμε" μαζί σου!

ακριβως ετσι!!καταφερες να μας βαλεις στο κλιμα!!συνεχισε ετσι, σε παρακολουθουμε!!

 

[dik-7]

Οντως πολυ δυνατη αρχή! Αγχωθηκα και εγω μαζι σου, διαβαζοντας την ιστορια σου.

 

[mariagl]

Μπράβο Jen! Με το καλό και στο επομενο ταξιδι! Περιμένω την συνέχεια!

 

[XrisAround]

χαχαχα....πολύ τρέξιμο, κάτσε, λαχάνιασα!!!χαχα...τρέεεχουμεεε!!
Πολύ πλάκα η περιγραφή σου!!
...μισό να πιούμε λίγο νερό κ συνεχίζουμε εεε?!!!

 

[harilander]

Μα συγνώμη βρε συ κοπελιά, έφυγες από την Αθήνα για την άλλη άκρη της γης χωρίς να έχεις μια διεύθυνση ή ένα τηλέφωνο του ανθρώπου που πας να συναντήσεις? Και καλά, έστω δεν τα είχες, δεν μπορούσες να τηλεφωνήσεις σε κάποιο άνθρωπό σου στην Ελλάδα να σου τα βρει ή έστω να του στείλει e-mail?
Καλά το ότι πήγες ΗΠΑ χωρίς πιστωτική....

εντάξει μωρε, πρωτο της ταξίδι στο εξωτερικό ηταν, δικαιολογήται.Αυτό δείχνει τον αυθορμητισμό της στιγμής.Εξάλου εαν ηταν ολο προγραμματισμένα ρολόι δεν θα ειχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε μια τοσο απολαυστική ιστορία.

 

[onar]

Τρέχα Λολα τρέχα!!!!!

 

[Jen]

Ευτυχώς ή δυστυχώς, το τρέξιμο, η αγωνία και οι χαμένες πτήσεις τελειώνουν κάπου εδώ και πλέον ξεκινά το δεύτερο μέρος του ταξιδιού.

Παρένθεση: μεγάλος φόβος μου πριν φύγω, αποτελούσε το jet lag. Φοβόμουν ότι ίσως μου πάρει αρκετές μέρες για να συνηθίσω την μεγάλη αλλαγή ώρας, κάτι που ευτυχώς δεν έγινε.

Η επόμενη μέρα με βρίσκει να ξυπνάω από τις 6 (περισσότερο λόγω αγωνίας και λιγότερο λόγω jet lag) στην Tacoma, 50 περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Seattle και στην οποία θα περάσω τις επόμενες 5 ημέρες του ταξιδιού μου πριν κατέβω για 2 εβδομάδες στο Λος Άντζελες.

Αμέσως αντιλαμβάνομαι την διαφορά θερμοκρασίας από την Ελλάδα και για εμένα αυτό μεταφράζεται ως μια λέξη: κρύο. Μη έχοντας φυσικά τα κατάλληλα ρούχα-εκτός από ένα δύο χειμωνιάτικα, οι επόμενες μέρες με βρίσκουν να φοράω δανεισμένα φούτερ.

Ακολουθεί Αμερικάνικο πρωινό που περιλαμβάνει γιαούρτι από γάλα σόγιας με γεύση βανίλια και waffles με maple syrup.
(Γενικά σε αυτή την περιγραφή, θα αναφερθεί αρκετές φορές το τι φαγητό δοκίμασα καθότι έχω φωτογραφίες από όλα σε ξεχωριστό φάκελλο:roll.

Περνάω την κάμερα στο ώμο, αφήνουμε το σπίτι και ξεκινάμε για την πρώτη βόλτα με σταθμό το Pacific Lutheran University (PLU), πανεπιστήμιο του φίλου μου, για μια γρήγορα ξενάγηση στο campus.

Η διαδρομή γίνεται με τα πόδια οπότε μου δίνεται ο χρόνος να παρατηρήσω τη γειτονιά, τους δρόμους και τους ελάχιστους ανθρώπους που περπατάνε.
Οι δρόμοι μεγάλοι, ο ουρανός μπλε, ενώ ο καιρός για πρωί είναι ανεκτός. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω το πόσο αραιοκατοικημενη είναι η περιοχή, με τα σπίτια να μην βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά αρκετά μέτρα μακριά, ενώ είναι τύπου προκάτ, παραλληλόγραμμα, χωρίς καμία ιδιαίτερη αισθητική, κάτι που ναι μεν δεν βρίσκω ενδιαφέρον αλλά παραδέχομαι ότι είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχω συνηθίσει μέχρι τώρα.

Παντού υπάρχει ησυχία, ενώ και τα ελάχιστα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι και αυτά σχεδόν αθόρυβα. Φυσικά παντού υπάρχει πράσινο και λουλούδια. Φτάνοντας στο πανεπιστήμιο, ενθουσιάζομαι από αυτό που βλέπω. Μικρό για τα Αμερικάνικα δεδομένα (τεράστιο όμως για εμάς), είναι απόλυτα οργανωμένο, με πολλά διαφορετικά κτίρια, πάρκα, γυρναστήρια και πισίνες, ενώ φυσικά είναι απόλυτα καθαρό και ήρεμο, περιτριγυρισμένο από δέντρα και γρασίδι. Άν και καλοκαίρι, οι αίθουσες δεν είναι κλειδωμένες, οπότε μας δίνεται η ευκαιρία να εισέλθουμε, να τριγυρίσουμε στους διαδρόμους, ακόμα και να μπούμε σε ένα από τα πολλά δωμάτια εξάσκησης για να παίξουμε πιάνο. Εντύπωση μου κάνει η αίθουσα εκδηλώσεων με το τεράστιο εκλησιαστικό όργανο στο κέντρο της σκηνής.


Αμέσως με πιάνει το παράπονο και σκέφτομαι το γιατί να μην έχουμε κι εμείς τέτοιες υποδομές. Η δεύτερη μου σκέψη όμως είναι, το κόστος σπουδών σε τέτοια πανεπιστήμια, οπότε και το παράπονό μου καταλαγιάζει.

H βόλτα συνεχίζεται στους γύρω δρόμους, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μικρά τρίκυκλα με τρομακτική παιδική μουσική παιρνούν από τον δρόμο, πουλώντας παγωτό.

Η πρώτη ημέρα δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο εκτός από αυτό και την αναζήτηση μεσημεριανού, καθώς η κούραση από το ταξίδι της προηγούμενης ημέρας έχει αρχίσει να χτυπάει.

Προορισμός της επόμενης ημέρας είναι η βόλτα προς Seattle για δείπνο με Αμερικάνο θείο και τον Ελληνοαμερικάνο συνεργάτη του.

 

[Lucia86]

Πολυ καλη περιγραφη!
Θελουμε κι εδω τετοιες υποδομες αλλα χωρις....

Εντύπωση μου κάνει η αίθουσα εκδηλώσεων με το τεράστιο εκλησιαστικό όργανο στο κέντρο της σκηνής.
Αμέσως με πιάνει το παράπονο και σκέφτομαι το γιατί να μην έχουμε κι εμείς τέτοιες υποδομές.
γιατι εδω η εκκλησια θα μας εφερνε ψαλτες και ασε... δε τα παω καλα...

 

[North66]

Xωρίς τηλέφωνο, χωρίς διεύθυνση, χωρίς πιστωτική και χωρίς τα κατάλληλα ρούχα... απίστευτο!

 

[Jen]

Xωρίς τηλέφωνο, χωρίς διεύθυνση, χωρίς πιστωτική και χωρίς τα κατάλληλα ρούχα... απίστευτο!

Το να μην έχω πιστωτική ήταν δική μου επιλογή αφού ήξερα ότι δεν θα μου χρειαστεί ή ακόμη και αν μου χρειάζονταν , είχαν άλλοι, συν του ότι δεν κουβαλούσα ποτέ πολλά μετρητά επάνω μου.

Ρούχα χειμωνιάτικα, είχα 1-2 μαζί μου και χρειάστηκα άλλα τόσα.

Όσο για τα τηλέφωνα, τα ξέχασα πριν φύγω, κάτι που ήταν καθαρά δικό μου λάθος, αλλά τώρα που είμαι πίσω. βλέπω όλα αυτά που συνέβησαν σαν μια εμπειρία και σαν λάθη τα οποία δεν θα ξανακάνω σε επόμενο ταξίδι.

 

[kon_gav]

βλέπω όλα αυτά που συνέβησαν σαν μια εμπειρία και σαν λάθη τα οποία δεν θα ξανακάνω σε επόμενο ταξίδι.

Τελικά όμως αυτά τα λάθη είναι το αλάτι στα ταξίδια. Αυτά το νοστιμίζουν, αυτά όμως μπορούν και να το πικρίσουν. Όπως και να χει μένουν σαν ευχάριστη ανάμνηση