Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[dmdoc]

...παραείσαι τυχερός...

 

[xrisa]

Είσαι πολύ τυχερός. Σε ζηλεύω. Πέρα όμως από την τύχη όλα όσα σου συμβαίνουν και δεν είναι λίγα, είναι θέμα δικών σου επιλογών. Εύχομαι πάντα να κάνεις συγκλονιστικές επιλογές και να τις μοιράζεσαι μαζί μας. Κάνεις πράγματα που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι όνειρα και μάλλον θα παραμείνουν έτσι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Σε παρακολουθώ καθημερινά γιατί με ταξιδεύεις στο όνειρο. Να είσαι πάντα καλά. Σε ευχαριστώ.

 

[Lyda]

Δεν θα πω παλι ποσο ωραια γραφεις, εχω γινει κουραστικη. Θα πω μονο πως εισαι αδιορθωτος. Μετα απο τις κουτουλιες του αλογου και την απιστευτη κουρσα προς τα συνορα, εκανες παλι ιππασια. Αδιορθωτος...!!!

 

[stellina]

Ωω Θεέ μου, η ζωή μου είναι τόοοσο βαρετή! :roll:

 

[joela]

Κι άλλο κι άλλο!!!!!!!!!!!!!

 

[coccobill]

Καποιος λουφαρει, μου φαινεται... Ουτε ιστορια, ουτε φωτογραφιες σημερα; Περιμενουμε την κινηση ματ στη βασιλισσα.

 

[sophia_det]

οι άνθρωποι που συναντάμε σε κάθε μας ταξίδι μας, το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον και συναρπαστικό...ιδίως τα στραβόξυλα

περιμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια

 

[Yorgos]

Με δεδομένο πως την τελευταία φορά που ίππευσα εκτός Κούβας το άλογο αποφάσισε να με πάει καλπάζοντας στα σύνορα με την Κολομβία αφού μου έχωσε μια κεφαλιά και αφηνιάζοντας, προσπάθησα να πάρω το Φρέντυ χαλαρά στο ξεκίνημα. Δύσκολο πράγμα. Πώς να πάρεις στα χαλαρά ένα άλογο τόσο πειθαρχημένο, όμορφο και δυνατό; Η λευκή κάθετη λωρίδα στο κούτελό του σχεδιάσθηκε για χάϊδεμα και με το παραμικρό σφίξιμο των ποδιών το περπάτημα γίνεται trot κι από εκεί gallop, υπακούοντας άψογα σε κάθε ανεπαίσθητη κίνηση του χαλιναριού προς τα πλάγια.

Το τοπίο είναι φτιαγμένο για ιππασία κι αυτό. Χαραμιζόταν το νησί πριν την άφιξη των Ευρωπαίων, οπότε και δεν υπήρχαν άλογα και αγελάδες: σήμερα τα ζώα είναι υπερδιπλάσια του μόνιμου ανθρώπινου πληθυσμού του νησιού και ανεξαιρέτως βόσκουν όλα αμέριμνα.

Ο συμπαθής continental ταξιτζής επιμένει να με προσφωνεί “flaquito” σε κάθε πρόταση, που δεν έχει και τόση πλάκα, αλλά όσες φορές κι αν του υπενθυμίσω πως έχω όνομα, αυτός το χαβά του. Είναι παντρεμένος με Rapa Nui, αλλά η ζωή στο νησί δεν είναι φοβερά ευχάριστη, κυρίως λόγω των ντόπιων: «Ακόμη και για μένα που είμαι παντρεμένος με ντόπια, δε με δέχθηκαν καλά στην αρχή. Τώρα είμαστε ΟΚ, ζούμε ήσυχα, αλλά το σχέδιο είναι να φύγουμε κάποια στιγμή». Τη γυναίκα του τη γνώρισε στο νότο της Χιλής, όπου σπούδασαν παρέα. Όποιος Rapa Nui θέλει να σπουδάσει, πρέπει να φύγει και πολλοί όταν επιστρέφουν είναι άλλοι άνθρωποι, πράγαμα απολύτως λογικό. Θυμάμαι τι μου είχε πει ο μισότρελος ariki πριν λίγες ώρες: «Υπάρχουν δυο ειδών Rapa Nui. Αυτοί που δεν έχουν φύγει ποτέ από το νησί κι αυτοί που έζησαν έστω και για λίγο αλλού.»

Περνάμε μπροστά από δυο σπίτια που βρίσκονται στη μέση του πουθενά. Ρωτάω το συνοδοιπόρο κατά πόσον μένει κάποιος εκεί. «Αμέ. Υπάρχουν μερικοί παλαβοί που ζουν μόνιμα εκτός της Hanga Roa. Αν έχεις αμάξι ή άλογο δεν έχεις πρόβλημα, μετακινείσαι άνετα.». Η ιδιωτική περιουσία είναι περιφραγμένη με πασσάλους από κλαδιά δέντρων και αυτή είναι η μόνη εμφανής ανθρώπινη παρέμβαση στο τοπίο με το χαμηλό γρασίδι, τα αμέριμνα άλογα, τους καραφλούς πράσινους λοφίσκους, τις ηφαιστειογενείς πέτρες σε όλο το μήκος και πλάτος και φυσικά το βαθύ γαλάζιο. Με ρωτάει πώς μου φαίνεται η θάλασσα και απαντώ πως είναι όμορφη, αλλά δεν είμαι από τους φανατικούς του υγρού στοιχείου. Άνετα θα μπορούσα να ζω χωρίς να τη βλέπω επί μήνες, σε αντίθεση με πολλούς φίλους, ιδίως Κουβανούς. «Ε, καλά, τώρα θα πάμε σε ένα μέρος που θα την εκτιμήσεις περισσότερο», μου λέει.

Το μέρος αυτό είναι η σπηλιά Ana Kakenga, γνωστή και ως «Δύο Παράθυρα». Κατεβαίνουμε από τα άλογα, τα δένουμε σε ένα παλούκι δίπλα σε μια επεξηγηματική πινακίδα που έχει ξεθωριάσει και παίρνουμε τους φακούς που έφερε μαζί του ο αλογάς, ο ένας εκ των οποίων αποδεικνύεται άχρηστος. Ο άλλος πάντως κάνει όλη τη διαφορά, αφού η είσοδος στη σπηλιά γίνεται ουσιαστικά στα τέσσερα. Από κάποιο σημείο η σπηλιά γίνετια πιο ευρύχωρη και γρήγορα δικαιολογεί το όνομά της: υπάρχουν δύο έξοδοι προς απόκρημνους γκρεμούς πάνω από τη θάλασσα. Το νερό κάτω μας θυμίζει Αιγαίο, είναι πολύ διαφανές και τα κύματα με το δυνατό αέρα προκαλούν έναν ήχο που φαντάζει πολύ οικείος, ξαφνικά έχω ένα déjà vu από παιδικά καλοκαίρια στην Εύβοια.

Το μέρος δεν είναι εκθαμβωτικό, αλλά έχει ατμόσφαιρα, που διακόπτεται μόνο από τις επίμονες ερωτήσεις «Σου αρέσει, flaquito; Είδες που σε έφερα flaquito; Τι έχεις να πεις για τη θάλασσα τώρα flaquito;». Κάθομαι στην έξοδο της σπηλιάς κοιτώντας το γκρεμό από κάτω και σκέφτομαι πως πριν μερικούς αιώνες κάποιοι Πολυνήσιοι τη χρησιμοποιούσαν για καταφύγιο, ίσως για αποθήκη, ίσως για φύλαξη κειμηλίων ή ακόιμη και για ανθρωποθυσίες, ποιος ξέρει; Και κάθονταν εκεί ακριβώς που κάθομαι εγώ, βλέποντας την ίδια θέα σε ένα τοπίο που δεν έχει αλλάξει καθόλου από τότε.

Δε νιώθω τη ρίγη της πρώτης θέας των moai (ολίγον δύσκολο με τα “flaquito” για background) αλλά ειδικά η θέα των γκρεμών προς τα αριστερά με το τοπίο α λα highlands δίνει ένα βουκολικά αρχέγονο τόνο στην εικόνα. Αν χτίσουν έστω και ένα περίπτερο, ο τόνος αυτός θα χαθεί. Καλομελέτα κι έρχεται… Το νησί δε θα μείνει για πολύ ακόμη όπως είναι σήμερα, ήδη έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία 15 χρόνια και οι περεταίρω αλλαγές είναι αναπόφευκτες…

 

[maιra1]

“flaquito”

δηλ. τι εννοούσε ο ποιητής;

 

[Yorgos]

Flaquito = "λεπτούλης"

 

[xrisa]

γιώργο ελπίζω να έχεις πάντα την φωτογραφική μηχανή γιατί θέλουμε να δούμε και φωτο. περιμένουμε γρήγορα συνέχεια. μικρές δόσεις μας δίνεις και μας ανοίγεις περισσότερο την όρεξη. πάντως σε ευχαριστούμε.

 

[pan]

Flaquito = "λεπτούλης"



τσαμπα το μουσι... πουλα καμια αγριαδα ρε Γιωργο!!!
πεστου και την ιστορια σου περι πορνοσταρ.......