Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[coccobill]

Ωραιες, ανεμοδαρμενες εικονες στη μεση του πουθενα....
Δεν ειχα ιδεα για την ιστορια του νησιου, θα θεωρουσα πως ως απομονωμενο θα το ειχαν αφησει στην ησυχια του. Παω να ψαξω για πληροφοριες τωρα.

 

[xrisa]

Μοναδικές εικόνες. Εκτός από το επεκτατικό της υπόθεσης υπάρχουν και άλλοι λόγοι συμφέροντος για το ενδιαφέρον των υπολοίπων?

 

[Yorgos]

Θέα των μικρών νησιών ανοιχτά του Rapa Nui από τον κρατήρα.

 

[Yorgos]

Μπα, πλούτο δεν έχει το νησί και η γεωγραφική του θέση είναι το απόλυτο μηδέν στρατηγικά. Τους βρήκαν τους ανθρώπους στη λίθινη εποχή κι όποιος περνούσε τους εκμεταλλεύθηκε, ειδικά το αρχικό καθεστώς επί Χιλής ήταν απάνθρωπο.

Ο κρατήρας...

 

[Yorgos]

Και στο "σπασμένο" κομμάτι του κρατήρα, με το μικρό χώρο όπου γίνονταν οι τελετές δίπλα του.

 

[eleni70]

να σαι παντα καλα γιωργο, που με τις υπεροχες ιστοριες σου κ την εξαιρετικη αφηγηση μας ταξιδευεις σε τοσο απομακρυσμενα σημεια του πλανητη μας...
κ οι φωτογραφιες σου ειναι το κερασακι σ΄αυτην την ετσι κ αλλιως πεντανοστιμη τουρτα...

 

[Yorgos]

Παίρνω το μονοπάτι της επιστροφής. Είναι ερημικό, πάνω σε κοκκινόχωμα, με θάμνους αριστερά και δεξιά και πού και πού υπάρχει κανένας ευκάλυπτος για να με προστατεύει από τον ήλιο. Μου αρέσει που δεν υπάρχει κανείς, συμβάλλει στην εικόνα απομόνωσης του νησιού. Το μονοπάτι έχει όμως διάφορες διχάλες χωρίς σηματοδότηση και αυτή τη φορά δεν έχω τη θέα του υπερυψωμένου κρατήρα να με προσανατολίζει. Ε, σε κάποια από αυτές τις διχάλες, ενδεχομένως και σε όλες, πήρα τη λάθος στροφή…

Υποτίθεται πως ο δρόμος για τη Hanga Roa θα με έβγαζε στην πόλη σε 45 λεπτά. Γενικώς έχω γρήγορο βήμα, οπότε άρχισα να παραξενεύομαι που μετά από σχεδόν μια ώρα δεν έβλεπα πουθενά την πόλη. Μου τελείωσε και το νερό, άρχισαν να πονάνε τα πέλματά μου μετά από τόσες ώρες και κοιτάζω μπας και βρω καμιά ψυχή να μου υποδείξει τη σωστή κατεύθυνση. Μπα, τζίφος. Όλο κοκκινόχωμα, μπροστά μου ανηφόρες που κρύβουν τη θέα του νησιού και πίσω πυκνά δέντρα.

Προχωράω, ανεβαίνω και την επόμενη χωμάτινη ανηφόρα, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μπροστά ξεπροβάλλει άλλη ανηφόρα. Θα την ανέβω κι αυτή για να δω ένα σημείο πολιτισμού: το αεροδρόμιο. Κινούμαι παράλληλα με τον φαινομενικά ατέλειωτο αεροδιάδρομο, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο το προς τα ποια από τις δύο κατευθύνσεις θα πρέπει να πάρω. Τελικά αποφασίζω να αφήσω το δρόμο και να πάω προς το διάδρομο προσγείωσης, αν τον διασχίσω θα βγω στο κέντρο της πόλης. Φτάνοντας όμως εκεί βλέπω πως έχει συρματόπλεγμα. Περπατάω παράλληλά του για πάνω από μισή ώρα μέσα στους θάμνους για να διαπιστώσω πως πηγαίνω προς τη λάθος κατεύθυνση… Άντε πάλι πίσω.

Έχω κορακιάσει και στο καπάκι με χτύπησε και η χρόνια κατάσταση στα πέλματα με το αριστερό να έχει κοκαλώσει. Φαντάζομαι τα πρωτοσέλιδα: «Πέθανε από τη δίψα δίπλα στο αεροδρόμιο του Rapa Nui», ή "Ηλίθιος τουρίστας χάθηκε σε νησί μεγέθους τουαλέτας". Σέρνω το πόδι μου για μπόλικη ώρα, αλλά δε βλέπω φως στον ορίζοντα. Μάλλον πρέπει να πηδήξω το συρματόπλεγμα και να βρεθώ στο διάδρομο προσγείωσης, μπας και βρω καμιά ψυχή εκεί μέσα. Το αεροδρόμιο φαίνεται εντελώς άδειο, άλλωστε δεν είναι ότι έχει και πολλές πτήσεις την ημέρα… Καταφέρνω να πηδήξω το συρματόπλεγμα και πέφτω με τον πισινό πάνω σε κάτι σκληρό. Μετά από μια κραυγή, σηκώνομαι για να δω ότι είναι το κρανίο μιας αγελάδας. Τέλεια! Χάθηκα σε ένα νησί δύο σπιθαμών, έχω έξαρση πελματιαίας απονεύρωσης, ξεφλουδίζω από τον ήλιο, διψάω όσο δεν πάει και στον κώλο μου έχω τα κέρατα μιας ψόφιας αγελάδας. Πώς τα κατάφερα πάλι...


Εξαιρετικά, συνεχίζω να προχωράω παράλληλα με το αδιαπέραστο συρματόπλεγμα, μέχρι που βρίσκω ένα σπιτάκι με μπόλικα ραντάρ στην τσίγκινη σκεπή του, μάλλον πρόκειται για «πύργο» (λέμε τώρα…) τηλεπικοινωνιών. Βλέπω ένα παιδάκι στην πόρτα, επιτέλους πολιτισμός! Πηγαίνω προς την πόρτα, χτυπάω και μπαίνω μέσα, όπου ένας έξαλλος Rapa Nui με διάθεση Ελβίρας με καλωσορίζει: «Ποιος σου είπε ότι μπορείς να μπεις εδώ; Ουστ αμέσως! Δρόμο λέμε!». Του λέω ότι χάθηκα αλλά δε θα μου απαντήσει αν δε βγω πρώτα έξω. Βγαίνω έξω, αλλά δε θα μου απαντήσει αν δεν ξαναπηδήξω το συρματόπλεγμα. Από φιλοξενία σκίζουν οι Ραπανούηδες. Τελικά –όλο καλή διάθεση- αφού έκανα τον καουμπόη και πάλι, μου δείχνει προς τα πού είναι η πόλη (αντίθετα από εκεί που πήγαινα βεβαίως), νερό δε μου δίνει («ούτε για μας δε φτάνει») και μου’ ριξε και δυο μπινελίκια. Μια χαρά.

Τουλάχιστον ξέρω προς τα πού είναι η πόλη. Συνεχίζω σέρνοντας το πόδι, το οποίο ξέρω πως θέλει 4-5 μέρες φυσιοθεραπεία πλέον, έχω κάνει τόσες εγχειρήσεις στα πέλματα που αν μάθει ο γιατρός μου τι περπάτημα έχω ρίξει θα με εκτελέσει. Επιτέλους βρίσκω άσφαλτο και μερικά σπιτάκια. Πάρα πολύ όμορφα σπίτια, μπαίνω σε ένα να ρωτήσω για κατευθύνσεις και μου ανοίγει μια ευγενέστατη continental, με κερνάει και μπισκοτάκι… γιατί δε μπορούν να είναι έτσι και οι Rapa Nui;

Βρήκα και το μοναδικό βενζινάδικο του νησιού. Μπαίνω μέσα, παίρνω νερό και το πίνω όλο πριν καλά-καλά το πληρώσω στο ταμείο. Ζητάω συγγνώμη από την εξωτική καλλονή με το λουλουδάκι στο αυτί, που μου χαρίζει ένα αφοπλιστικό χαμόγελο. «Διψούσατε ε; Ανεβήκατε στο Orongo; Α, είμαστε πολύ περήφανοι για την παράδοσή μας εδώ.» Με καλεί να μη χάσω τις βραδινές δραστηριότητες του Tapati. Mε το πόδι μου σε τέτοια χάλια δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αλλά δε χάνεται αυτό, θα έχουν αναπαράσταση της ιστορίας του νησιού σε θεατρικο-μουσικό διαγωνισμό, λέει.

 

[maria30]

Απολαυστικός όπως πάντα, η καλή τύχη δεν σε εγκαταλείπει βλέπω ε??

 

[eleni70]

χαρα στο κουραγιο σου..

απολαυστικοτατος οπως παντα..μπραβο

 

[Yorgos]

Το μονοπάτι προς τη Hanga Roa (που έγινε δρόμος).

 

[Yorgos]

Σπιτάκι στο δρόμο προς τη Hanga Roa.

 

[Yorgos]

Φτάνω στη Hanga Roa από την πίσω πλευρά της πόλης, περνώντας από σπιτάκια με όμορφους, προσεγμένους κήπους, αυλές με ξυλόγλυπτα έπιπλα και –δυστυχώς για μένα – μπόλικα τσοπανόσκυλα. Νιώθω τα πέλματά μου πολύ σκληρά και κάνω μια στάση για να φάω ένα «βρώμικο», το οποίο όχι μόνο δεν ήταν βρώμικο, αλλά ήταν και από τα καλύτερα σάντουιτς που έχω φάει ποτέ, με μια μυστηριώδη σάλτσα-αποκάλυψη. Συνεχίζω προς το σπίτι της κυρα-Ελβίρας με αργό βήμα, σέρνοντας ουσιαστικά το αριστερό πόδι.

Περνάω από το δημοτικό γυμναστήριο, απ’ όπου ακούγονται μουσικές. Μπαίνω και αρχικά εκπλήσσομαι από το γυμναστήριο: ωραίο παρκέ, επαγγελματικός φωτεινός πίνακας και.. καμιά δεκαριά υπερσύγχρονα μηχανήματα αδυνατίσματος και γυμναστικής στον περίγυρο της κεντρικής εξέδρας, όπου ντόπιοι κάνουν ποδήλατο, κοιλιακούς ή βάρη. Μάλιστα, έτσι εξηγούνται οι κορμάρες των Rapa Nui. Η μουσική προέρχεται από το παρκέ, όπου μια ομάδα από καμιά εικοσαριά κυρίες φαίνεται να κάνει πρόβα για το βραδινό διαγωνισμό του Tapati. Έχουν σχηματίσει ένα κύκλο και κάνουν μια χορογραφία που θυμίζει έντονα Χαβάη. Οι μισές περίπου φορούν λουλούδια στο αυτί τους και παρεό, πράγμα που κάνει ειδικά τις νέες να φαίνονται πολύ εξωτικές.

Έκατσα να τις χαζεύω λίγο και συνέχισα προς το κέντρο της «πόλης» που ουσιαστικά έχει 7-8 δρόμους όλους κι όλους. Ένας από αυτούς είναι και ο παραλιακός, στον οποίο δεσπόζει η μικρή παραλία, το λιμανάκι και –τι άλλο;- ένα moai. Ανάμεσα στους ντόπιους που κάνουν μπάνιο, ψαροταβέρνες γκουρμέ που σερβίρουν σετ μενού για 10-12 ευρώ και το γραφείο τουριστικών πληροφοριών, σίγουρα χάνει πολύ σε impact. Σκέφτομαι για άλλη μια φορά πόσο τυχερός είμαι που πέτυχα τον Φελίπε και η πρώτη μου επαφή με τα moai ήταν στο Ahu Akivi, σε βουκολικά ήσυχο τοπίο και με συντροφιά μερικά ανέμελα άλογα. Υποθέτω πως οι περισσότεροι επισκέπτες θα βλέπουν πρώτα τα moai της παραλιακής οδού. Πάλι τυχερός ήμουν.

Αρχίζει να ψιχαλίζει, πράγμα πολύ συνηθισμένο για τον άστατο καιρό του νησιού με τις αμέτρητες εναλλαγές. Βρίσκω ένα ίντερνετ καφέ, όπου διαπιστώνω πως μέχρι που μπορείς να συνδεθείς με το δικό σου λάπτοπ αν θες. Κοιτώντας για το ουράνιο τόξο που σχηματίζεται έξω, βλέπω κι ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο αραγμένο στα ανοιχτά, αφού το λιμανάκι του νησιού δεν έχει υποδομές ούτε για να υποδεχθεί φουσκωτό. Υποτίθεται πως το Νησί του Πάσχα είναι από τα πιο απομονωμένα σημεία του πλανήτη, κι όμως έχει ταχύτατο και φτηνότατο ίντερνετ και τακτικά επιβατηγά πλοία. Δύο πράγματα που στην Κούβα δεν τα βλέπουμε ούτε στα όνειρά μας, δηλαδή. Αναρωτιέμαι αν είναι πιο αποκομμένοι οι Κουβανοί από τους Ραπανούηδες απ’τον «έξω κόσμο»… Φιντέλ, ακούς;

Με το που τελειώνω με τα μέηλ μου, πάω για μια ακόμη βολτίτσα, με το αριστερό πέλμα να συνεχίζει να με προβληματίζει έντονα. Ευτυχώς αύριο θα πάω με οργανωμένο τουρ και θα γλιτώσω το πολύ περπάτημα, αλλιώς με βλέπω να φτάνω στη Βραζιλία κουτσός. Η εκκλησία του χωριού είναι μικρή και δίπλα της είναι θαμμένος ένας ιεραπόστολος. Κάθομαι στο παγκάκι έξω και βγάζω τα παπούτσια μου ώστε να δω τα πέλματά μου. Εκτός από την απονεύρωση, έχω καταφέρει να βγάλω φουσκάλες σε 8 δάχτυλα, οι δύο ματωμένες μάλιστα. Έξοχα.

Τα δέκα λεπτάκια μέχρι το guesthouse ήταν ένα μικρό μαρτύριο, αλλά φτάνοντας ήξερα πως θα έκανα ένα ζεστό ντουσάκι και θα ξεκούραζα τα πόδια μου πριν πάω στο Tapati. Ποιος ξέρει, ίσως να μου έκανε κι ένα ποδόλουτρο η Ελβίρα… Χαχα, λέμε και καμιά κοτσάνα να περάσει η ώρα… «Εδώ είσαι εσύ με τα μούσια;», ακούγεται η αγριοφωνάρα της. «Μου χρωστάς 60 δολάρια! Μη σου πω 180!», φωνάζει χωρίς καν να με έχει δει. Το δωμάτιο της το πλήρωσα από την πρώτη στιγμή, οπότε δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρεται. «Γιατί 180 κι όχι 2364 δολάρια;», τη ρωτάω με ειλικρινή απορία για το ποσό που έβγαλε. Έρχεται, αράζει τον τεράστιο πισινό της σε τρεις καρέκλες –τις οποίες γεμίζει πλήρως- βγάζει ένα τσιγάρο, το ανάβει και με κοιτάει μέσα από τα ultra cool blades γυαλιά ηλίου της.

- Πού ήσουν σήμερα το πρωί; Ρωτάει λες και είχαμε κανένα ραντεβού. Το ύφος της, το τσιγάρο και τα μαύρα γυαλιά θυμίζουν ανάκριση της Γκεστάπο.
- Πήγα για ιππασία και μετά για trekking στο Orongo, απαντώ.
- Το ξέρεις ότι εγώ σας βρήκα τον Αυστραλό για να σας κάνει τουρ; Ήρθε το πρωί κατά τις 11 ο άνθρωπος και δε βρήκε κανέναν.
- Ναι, αλλά εμάς δε μας είπατε τίποτε. Μάλιστα σας έψαχνα το πρωί και ήσασταν άφαντη. Τι έπρεπε να κάνουμε, να κάτσουμε να χάσουμε όλη τη μέρα μυρίζοντας τα νύχια μας αν εσάς σας κάπνισε να μας βρείτε κάποιον για το τουρ;
- Α, δεν ξέρω, μου χρωστάς 180 δολάρια, 60 για τον καθένα σας. Σε καθιστώ υπεύθυνο και για τους δυο Βέλγους διότι αυτοί δε μιλάνε Ισπανικά. Και είσαι κι εξυπνάκιας!
- Κυρα-Ελβίρα, άκου να δεις, πονάνε τα πόδια μου, χάθηκα και έκανα τον καουμπόη επί ώρες, προσγειώθηκα στο κρανίο μιας αγελάδας και θέλω να κάνω ντους στη ντουσιέρα σου, που δε δουλεύει κιόλας! Αν σας τα πληρώσουν οι Βέλγοι, μπράβο. Από μένα δε θα πάρετε φράγκο για τουρ που δε ζήτησα, δεν έγινε και κανείς δε με ενημέρωσε πως κλείστηκε.

Την παρατάω στο σαλόνι και μπαίνω στο ντους. Με τρεις τρύπες στο καλώδιο, το να πετύχεις τις σταγόνες είναι μια πρόκληση, αφού το νερό φεύγει προς όλες τις κατευθύνσεις. Ακόμη κι έτσι, απίστευτες ποσότητες από κοκκινόχωμα ξεπλένονται από κάθε σπιθαμή μου.

«Καλά, δε θα σε χρεώσω. Αλλά να ξέρεις πως ό,τι κι αν μου ζητήσεις δε θα το κάνω. Ούτε ταξί για το αεροδρόμιο, ούτε για τίποτε άλλο. Διότι είστε ανεύθυνοι και αγενείς. Εσύ ειδικά με τα μούσια, από την πρώτη στιγμή σε αντιπάθησα». Τι κρίμα. Διότι εγώ από τότε που δεν ήρθε να με πάρει στο αεροδρόμιο, με έβρισε όταν με πρωτοείδε και μου πέταξε κι ένα τετράδιο στη μύτη, την είχα κατασυμπαθήσει. Αν είχαν διαγωνισμό «Μις Στραβόξυλο 2010» στο Tapati θα έβγαινε με πινοτσετικό ποσοστό.

Ακόμη κι αφού τελειώσω το ντους μου, έξω έχει ήλιο. Συγκεκριμένα ηλιοβασίλεμα, με φόντο τη θάλασσα κι εκείνο το πελώριο κρουαζιερόπλοιο. Μπορεί να πει κανείς ό,τι θέλει για την Ελβίρα, αλλά το guesthouse έχει εκπληκτική θέα. Κάθομαι λίγο στο γκαζόν και τη χαζεύω, όπου μου πιάνει την κουβέντα ο ξανθός Περουβιανός Ιγνάσιο. Πολύ ωραίος τύπος, σε λίγες εβδομάδες παίρνει μετάθεση στη γενέτειρά του Λίμα, μετά από 11 χρόνια εργασίας στην Ευρώπη και τη Νότιο Αμερική για τη LAN. Μιλάμε για τα όσα είδαμε, εγώ με άλογο και τα ποδαράκια μου κι αυτός με τη «γουρούνα» που έχει νοικιάσει με τον Φινλανδό του διπλανού δωματίου. «Έχεις ιδέα γιατί με βρίζει συνέχεια η Ελβίρα;», τον ρωτάω. «Μπα, έτσι είναι αυτή, πέντε μέρες έχω εδώ και τις πέντε κακοδιάθετη είναι. Στο αεροδρόμιο μας πέρασε μια γιρλάντα στο λαιμό και μας είπε να μην την τσαλακώσουμε γιατί θέλει να την ξαναχρησιμοποιήσει, αλλιώς θα πρέπει να την πληρώσουμε! Φοβερό καλωσόρισμα!». Ανταλλάσσουμε προβληματισμούς για το νησί, το Περού και τις ζωές μας. Περίεργο πώς δυο παντελώς άγνωστοι ανοίγονται έτσι απλά. Μάλλον είναι η αίσθηση του ότι πατάς σε μια κουκίδα στη μέση του χάρτη μακριά από όλα που σε κάνει να νιώθεις τον πλησίον πιο κοντά σου.

Ο Ιγνάσιο θα πάει για ντους. Μαθαίνω πως υπάρχει κι άλλο ντους στο σπίτι, χωρίς κανένα ελάττωμα, αλλά παρότι δεν το χρησιμοποιεί, η Ελβίρα δε μας το έδειξε ποτέ. Γιατί να εξυπηρετήσεις ένα τουρίστα αν μπορείς να τον βασανίσεις;

Κάνω διατάσεις επί ένα μισάωρο και το πέλμα μου νιώθει καλύτερα, μπορώ να περπατήσω μέχρι το Tapati χωρίς να το σέρνω. Περπατάω κατά μήκος της παραλιακής απολαμβάνοντας το φανταστικό ηλιοβασίλεμα που χάνεται στον Ειρηνικό. Οι μέρες κρατάνε μέχρι τις 9:30 στο νησί τέτοια εποχή. Φτάνω στη σκηνή που έχουν στήσει για τις νυχτερινές δραστηριότητες του Tapati. Μερικές εκατοντάδες πλαστικές καρέκλες έχουν στηθεί μπροστά, αλλά ο περισσότερος κόσμος βρίσκεται στα κιόσκια, τρώγοντας empanadas, τεράστιες σούβλες με κρέας βουτηγμένες σε καυτερή μαγιονέζα και πίνοντας μπύρα. Continentales, Ραπανούηδες, τουρίστες, αστυνομικοί, όλοι εδώ βρίσκονται. Η σκηνή είναι διακοσμημένη με δέντρα, αναπαραστάσεις κυμάτων, βουνών, ενός ηφαιστείου και κάποιων κανώ. Πολύ καλό σκηνικό, επαγγελματική δουλειά. Πιάνω μια πλαστική καρέκλα και κάθομαι δίπλα σε μια μαμά Rapa Nui με τα τρία κοριτσάκια της. Μου χαμογελάει και λέει “Ioarana”.

Ξεκινά η παρουσίαση της πολιτιστικής βραδιάς. Οι παρουσιαστές είναι ένας Νεοζηλανδός (με καλά ισπανικά, πρέπει να ζει στο νησί για πολλά χρόνια) και μια Rapa Nui. Η παρουσίαση γίνεται αρχικά στα Rapa Nui, ακολουθεί μετάφραση στα ισπανικά και μετά μια κουτσουρεμένη μετάφραση στα Αγγλικά. Ευχαριστούν τους πάντες για την παρουσία τους, τους διοργανωτές και τους συμμετέχοντες κι εξηγούν τι θα δούμε: Δύο διαγωνιζόμενες ομάδες, η κάθε μία εκ των οποίων προσπαθεί να κερδίσει πόντους για τη γενική βαθμολογία του Tapati, που θα αναδείξει το ποια από τις αρχηγούς των δυο ομάδων θα στεφθεί βασίλισσα της χρονιάς. Η κάθε ομάδα θα «ανεβάσει» ένα έργο διάρκειας μέχρι 40 λεπτά, στο οποίο πρέπει να αναβιώσουν κάποιον από τους δεκάδες θρύλους της ιστορίας του νησιού που επιβίωσε μέσω της προφορικής παράδοσης. Δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν καμία αλλαγή στο περιεχόμενο του μύθου, όλη η παράσταση θα είναι στα Rapa Nui και θα βαθμολογηθούν με βάση την πιστή απόδοση της υπόθεσης, το υποκριτικό ταλέντο, τις χορογραφίες, τη μουσική (ζωντανή υπόκρουση παρακαλώ και μόνο με χρήση παραδοσιακών οργάνων), τα κοστούμια και τη γενικότερη παρουσία. Κάθομαι μόλις μια θέση δίπλα στην κριτική επιτροπή, που αποτελείται αποκλειστικά από Ραπανούηδες και φαίνεται να παίρνουν το ρόλο τους πολύ στα σοβαρά.

Πολύ σοβαρή είναι και η παραγωγή της πρώτης θεατρικής ομάδας. Αναβιώνουν το μύθο για το πώς δυο αντιμαχόμενες φατρίες έφτασαν να δολοφονήσουν η μία τον αρχηγό της άλλης. Οι νικητές θα επικρατήσουν χάρη σε μια σοφή ηλικιωμένη που θα τους αναπτερώσει το ηθικό και θα τους προμηθεύσει το δηλητήριο που θα κρίνει την αναμέτρηση. Όσο οι πρώτοι διαγωνιζόμενοι βγαίνουν στη σκηνή, τρεις άλλοι βρίσκονται στο πίσω μέρος της παίζοντας αρχαία ταμπούρλα και φυσώντας μέσα σε τεράστια κοχύλια, προκαλώντας ένα πολύ εύηχο και ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα. Μια διακριτική φωνή εξηγεί την εξέλιξη του μύθου στα Rapa Nui και τα Ισπανικά. Είναι προφανές πως το Tapati γίνεται από τους ντόπιους για τους ντόπιους: δε χρεώνουν είσοδο σε καμία δραστηριότητα, ελάχιστες επεξηγήσεις στα Αγγλικά και οι ντόπιοι το παίρνουν φοβερά σοβαρά, ώρες-ώρες μου δίνουν την εντύπωση πως περιμένουν όλο το χρόνο γι’ αυτό. Όποιος περιμένει να δει μια τουριστική γιορτούλα για την προσέλκυση τουριστών θα εκπλαγεί.

Η παράσταση ήταν εκπληκτική. Κάτι η μουσική, κάτι το βίαιο των μαχών (με φανταστικές σκηνές πάλης), κάτι οι κραυγές των ηττημένων που σκίζουν τη νύχτα κάτω από την ημισέλινο, μου έμεινε αξέχαστη. Οι διαγωνιζόμενοι είναι βαμμένοι από πάνω μέχρι κάτω, κρατούν δόρατα και φορούν προβιές, ενώ η σκηνή της ανθρωποφαγίας του αντίπαλου αρχηγού είναι ανατριχιαστική. Σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι για ένα λαό να έχει επίγνωση της ιστορίας του και να μη ντρέπεται να φανερώσει και πτυχές που αποτελούν ταμπού (π.χ κανιβαλισμός). Με το που ολοκληρώνει η πρώτη ομάδα, όλοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Η μαμά δίπλα μου με κοιτάει και με ρωτάει αν μου άρεσε. «Έπαθα την πλάκα μου», της λέω με πάσα ειλικρίνεια. «Είναι η ιστορία μας, δε θα μας την πάρουν ποτέ», λέει. «Όσοι continentales και να έρθουν, εμένα τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους ως Rapa Nui», λέει και υποσημειώνει πως η άλλη ομάδα θα είναι ακόμη καλύτερη. «Αν και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική… η υποψήφια βασίλισσα είναι η ξαδέλφη μου», λέει όλο καμάρι.

Έχοντας δει και τη δεύτερη παράσταση, νιώθω σχεδόν κατάνυξη. Τι φοβερό μέρος αυτό το νησί. Θυμάμαι πριν λίγους μήνες στο ταξίδι στο Νεπάλ… Παρκάραμε τη μοτοσικλέτα έξω από ένα θιβετιανό καταυλισμό με τη συνταξιδιώτισσά μου, την ίδια που είχαμε ταξιδέψει και στο Θιβέτ παλιότερα. Φτάνοντας στον καταυλισμό ξεκίνησε η προσευχή στο ναό. Μας κάλεσαν μέσα και ανατριχιάσαμε βλέποντας τα πεντάχρονα πιτσιρίκια να προσεύχονται με τις χαρακτηριστικές κινήσεις της κεφαλής, να παίζουν θιβετιανή μουσική και να ψέλνουν σε μια γλώσσα που ομιλείται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και ανήκει σε μια κουλτούρα που απειλείται με οριστικό αφανισμό από έναν αδίστακτο δυνάστη. Βγαίνοντας από τον καταυλισμό ρώτησα τη Μαριάννα τι είναι αυτό που έχει το Θιβέτ και μας κάνει να ανατριχιάζουμε έτσι. «Δεν το πιάνεις ρε Γιώργο; Ενέργεια έχει, σε ηλεκτρίζει». Έτσι νιώθω και τώρα, ηλεκτρισμένος, είναι αυτό το κάτι αρχέγονο που εξαφανίζεται και σε κάνει να νιώθεις μελαγχολία, ξέροντας ότι τα παιδιά σου δε θα το δουν ποτέ. Είμαι ΠΟΛΥ τυχερός άνθρωπος, σκέφτομαι, σέρνοντας το πόδι μου στο guesthouse της Ελβίρας… Οι περισσότεροι φίλοι μου στην Αβάνα ούτε μπορούν να ονειρευτούν ένα ταξίδι σαν κι αυτό…