Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[dmdoc]

Eγώ θα σου 'λεγα να το ψάξεις προτού γεράσουμε τελείως, κι εμείς κι εσύ...έχεις φοβερό ταλέντο και, πίστεψέ με, κάτι ξέρω που σου το λέω...

Άσε τότε τα λόγια κ βοήθησε στην πραγματοποίησή του.Ο yorgos έχει παααααρα πολλά να πει

 

[Rosa]

Άσε τότε τα λόγια κ βοήθησε στην πραγματοποίησή του.Ο yorgos έχει παααααρα πολλά να πει

Εννοείται πως είμαι στη διάθεσή του...αρκεί να το πάρει απόφαση και να βρει λίγο χρόνο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ευχαριστω! Ευχαριστω!
Ειναι πραγματικα πολυ καλες!
Το βιβλιο ειπαμε θα το γραψεις οταν θα εγκατασταθεις στην ηρεμια του Santiago de Compostella!
Προς το παρον κρατα σημειωσεις!

 

[pattyyy]

Εξαιρετική διήγηση! Γράφεις πολύ ωραία!

 

[CakeNet]

Για άλλη μια φορά δεν έχω λόγια!

Ελπίζω να μην έχασα και καμιά άλλη ιστορία σου όσον καιρό δεν προλάβαινα να μπω...:roll:

 

[Lyda]

Στρωσου εσυ στο διαβασμα και θα παρακαλανε οι εκδοτες να τους κανεις την τιμη.

 

[Yorgos]

Στο δρόμο της επιστροφής, o Felipe θα κάνει άλλη μια στάση για να δούμε ένα moai που στέκεται μόνο του αρκετά μέτρα από το δρόμο. Παρότι κοντεύει επτά, ο ήλιος χτυπάει κατακέφαλα, στο νησί δε δύει μέχρι τις εννιά και τα σύννεφα της βροχής έχουν φύγει προς το παρόν. «Δεν ξέρω να σου πως και πολλά, αλλά νομίζω πως αυτό το moai το χρησιμοποιούσαν ως ηλιακό ρολόι, κοίτα τον ίσκιο του». Η θέα του moai στο ερημικό τοπίο με το δυνατό άνεμο και τον ήλιο για backdrop είναι εντυπωσιακή κι αναρωτιέμαι στα πόσα moai σταματάει κανείς να ανατριχιάζει. Θυμάμαι μια φράση από τα ημερολόγια του Τσε στο Περού: «Πώς μπορεί κανείς να νιώσει νοσταλγία για ένα πολιτισμό που δε γνώρισε ποτέ;»

Συνεχίζουμε για την πόλη, ο Felipe θέλει να με αφήσει στο guesthouse, αλλά επειδή ξανάρχισε η βροχή, προτιμώ να κατέβω λίγο νωρίτερα, ώστε να φάω κάτι. Σημειώνω το τηλέφωνό του και δεσμεύομαι να τον κεράσω ψαράκι τη μεθεπόμενη. Είμαι πολύ τυχερός που με μάζεψε ο άνθρωπος. Μέσα σε λίγες ώρες στο νησί μπήκα σε σπίτι ντόπιου, είδα το καλύτερο κομμάτι του Tapati και πήγα ήδη σε τρία σημεία με moai, τα δύο τελείως off the beaten track κι όλα αυτά χάρη στο Felipe, το φορτηγάκι του και την κυρία που δεν ήρθε να με πάρει από το αεροδρόμιο και με «υποχρέωσε» να κάνω το αγαπημένο μου ωτοστόπ, την καλύτερη μέθοδο ταξιδιού στον κόσμο.

Μπαίνω σε ένα μικρό σαντουιτσάδικο με δύο τραπέζια που είχα σταμπάρει στο δρόμο από το αεροδρόμιο. Παίρνω ένα «completo» κι ένα αναψυκτικό για 4 ευρώ και το καταβροχθίζω σε δευτερόλεπτα, πεινούσα σα λύκος. Για άλλη μια φορά, το κατάστημα ανήκε σε continental κι όχι σε αυτόχθονα. Αρχίζω να αναρωτιέμαι πού διάολο απασχολούνται αυτές οι εκατοντάδες των Rapa Nui που είδα στο λόφο. Είναι ψαράδες; Υπάλληλοι σε εταιρείες άλλων στο ίδιο τους το νησί; Εξωτικοί χορευτές σε τουριστικά σόου στα ξενοδοχειάκια του νησιού; Κτηματίες; Άεργοι;

Προχωράω για το guesthouse σε ένα δρόμο που λόγω βροχής είναι σκέτη λάσπη. Ακόμη και μέσα στην πόλη τα άλογα εξακολουθούν να βόσκουν αμέριμνα, πολλές φορές κατά δεκάδες. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τη χρησιμότητά τους: είναι σταμπαρισμένα, άρα σε κάποιον ανήκουν, αλλά είναι τελείως ελεύθερα σε όλο το νησί. Κάτι σαν τις γάτες στη Μύκονο, αλλά τα αλογάκια παράγουν μεγαλύτερες «νάρκες», τις οποίες προσπαθώ να αποφύγω μες στη λάσπη.

Φτάνω στο Apina Tupuna, μπαίνω μέσα, αλλά και πάλι κανείς δεν είναι εκεί. Βάζω μια φωνή και ξαναβγαίνουν οι γνωστοί Βέλγοι, το ζευγαράκι που κάνει RTW (Round The World trip), όπως και οι περισσότεροι από τους μη Χιλιανούς επισκέπτες του νησιού, με δεδομένο πως με εισιτήριο τύπου «ο γύρος του κόσμου» η στάση στο νησί δε σε επιβαρύνει οικονομικά. Μιλάμε για το ταξίδι τους και είναι προφανές πως βρισκόμαστε σε άλλη σελίδα. «Το Μάτσου Πίτσου; Έλα μωρέ, πέτρες είναι. Πανέμορφο τοπίο, αλλά είχαμε κάνει ήδη τρεις μήνες στην Κεντρική Αμερική και είδαμε πολλούς ναούς στην Ονδούρα, τη Γουατεμάλα το Μεξικό, από πυραμίδες άλλο τίποτε. Αν το αναλύσεις, όλοι οι ναοί ίδιοι είναι», λένε και μένω άφωνος. Αν όχι για τίποτε άλλο, επειδή το Μάτσου Πίτσου απλά δεν είναι καν ναός. Εκεί βλέπει κανείς ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας των Ίνκα, την πειραματική μελέτη των φυτειών ανά υψόμετρο, 18 διαφορετικά στιλ αρχιτεκτονικής, τη συμβίωση φύσης-οργανικής αρχιτεκτονικής (που δεν τη βλέπεις πουθενά στην Κεντρική Αμερική) και κυρίως την όλη φιλοσοφία των Ίνκας ανέγγιχτη από τους Ισπανούς, που καμία σχέση δεν έχει με την κοσμοθεωρία των Μάγιας και των Αζτέκων. Το άλλο σοκ είναι πως αφιέρωσαν μόλις μια εβδομάδα στο Περού διότι «σε σχέση με τις άλλες χώρες είναι μάλλον βαρετό»… Εγώ πάλι σε όσες χώρες κι αν πάω δε βρίσκω σύγκριση για το Περού που έχει απολύτως τα πάντα. Ούτε καν η αγαπημένη Ινδία, το μυστικιστικό Θιβέτ, η πολύμορφη Ινδονησία και η μαγική Αιθιοπία δεν μπορούν να το εκθρονίσουν από το την αφρόκρεμα στο ταξιδιωτικό μου πάνθεον. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά 20 μέρες στη συμπαθέστατη Νικαράγουα και μόλις έξι στο Περού είναι αν μη τι άλλο πρωτότυπη επιλογή.

Τέλος πάντων, τα παιδιά, όπως και σχεδόν όλοι δηλαδή, θα συνεχίσουν για Ταϊτή, άλλωστε είναι ο μόνος άλλος προορισμός –πλην Σαντιάγο- που εξυπηρετεί το αεροδρόμιο του νησιού. Μετά θα πάνε για λίγο στη Νέα Ζηλανδία κι από εκεί θα επιστρέψουν στην Αγγλία, απ’ όπου θα πάνε σπίτι τους μετά από έξι μήνες ταξιδιού. Κλασικό RTW δηλαδή.

Κλασικά θα έπρεπε κι εγώ να βρω αυτή την ιδιοκτήτρια μπας και μου δώσει κανένα κρεβάτι να κοιμηθώ. Αφού δεν ήρθε να με πάρει από το αεροδρόμιο, μάλλον δε γνωρίζει την ύπαρξή μου καν και γούστο θα’ χει εν μέσω Tapati να ψάχνω κατάλυμα με τη βαλίτσα στο χέρι υπό βροχή. Κάνω το γύρω του σπιτιού φωνάζοντας και ακούγεται μια βαριεστημένη φωνή μέσα από ένα παράθυρο.
-Τι θες; με ρωτάει ένα πρόσωπο με χαρακτηριστικά Παπούα, ξυνισμένο ύφος και διάθεση νταλικιέρη μετά από 12ωρη πόση αλκοόλ και hangover στους αδελφούς Χαϊτίδη.
-Εμ, είμαι αυτός που άφησε τη βαλίτσα του στο σαλόνι και…να δηλαδή είχα μια επιβεβαίωση από εσάς στο μέηλ μου πως έχετε κρεβάτι για μένα και πως…
-Ψέματα λες, δεν επιβεβαίωσα τίποτε, ορίστε και το βιβλίο των κρατήσεων, μου λέει και πετάει από το παράθυρο ένα σχολικό τετράδιο με ορνιθοσκαλίσματα που προσγειώνεται με μαθηματική ακρίβεια στη μύτη μου. Ευτυχώς που κρατάνε τις κρατήσεις σε σχολικό τετράδιο κι όχι σε βιβλίο λογιστικής διότι θα έψαχνα νέα μύτη.

Δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε να κοιτάξω εγώ το βιβλίο κρατήσεων της μαντάμ «Καλωσήρθατε στο νησί μας», αλλά το μαζεύω και του ρίχνω μια ματιά. Ακόμη κι αν υπήρχε κράτηση, αποκλείεται να την έβρισκε σε ένα τετράδιο όπου υπάρχουν τα πάντα, από αυτοσχέδια sudoku (λάθος λυμένα κιόλας) μέχρι τη λίστα για ψώνια της Τετάρτης.
- Λοιπόν, κράτηση εδώ δεν υπάρχει, αλλά βλέπω πως θα αγοράσετε μπόλικες γλυκοπατάτες.
- Είσαι και εξυπνάκιας, ε; Τέλος πάντων αυτή η χαζή που μου κάνει τις κρατήσεις φταίει, ξέχασε να το σημειώσει.

Αυτή η «χαζή» τουλάχιστον ήταν ευγενέστατη, μου είχε υποσχεθεί και γιρλάντα με λουλούδια στο λαιμό, ενώ η «έξυπνη» που συνεχίζει να βρίζει πίσω από την κουρτίνα προς το παρόν το μόνο που μου έχει προσφέρει είναι ένα ιπτάμενο τετράδιο και μια πρώτη επαφή με αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν ως κλασική αγένεια Rapa Nui. Ακόμη και οι ίδιοι οι αυτόχθονες παραδέχονται πως δεν είναι και οι φιλικότεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά η πρώτη γνωριμία μου με την κυρία Ελβίρα είναι λίγο rough around the edges. Τις επόμενες μέρες θα μάθω πως πρόκειται για μια από τις πιο cult προσωπικότητες στο νησί…

Προς το παρόν με ενδιαφέρει να βρω ένα δωμάτιο, η ίδια λέει πως έχει ένα διαθέσιμο και πηγαίνει σε μια αποθηκούλα στον κήπο, απ’ όπου βγάζει ένα στρώμα, το οποίο δυσκολεύεται να κουβαλήσει μέχρι το σπίτι. Την πλησιάζω ρωτώντας αν θέλει βοήθεια στο κουβάλημα για να μου απαντήσει με ένα θερμό «Εσύ τι λες;» και μουρμουράει κάτι για «τουρίστες που αφήνουν τις βαλίτσες τους σε ξένα σπίτια και μετά πουλάνε και πνεύμα».. Ο μεγάλος έρωτας του Yorgos με την απόγονο της τελευταίας βασίλισσας των Rapa Nui (δεν κάνω πλάκα) μόλις ξεκίνησε…

 

[Yorgos]

Το μοναχικό moai.

 

[kwtsoulis]

Ώρες ώρες που πας και πέφτεις κ συ..
Ούτε μαγνήτη να έιχες βρε Γιώργο..!!
Βέβαια σε τόσο μικρό νησί δε μου κάνει εντύπωση που έπεσες
στην απόγονο της τελευταίας βασίλισσας των Rapa Nui.
Περιμένουμε τη συνέχεια της ιστορίας σου

 

[alexstef2]

Τα ταξίδια και οι ιστορίες σου Γιώργο είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικές! Ευχαριστώ για τον πολυταξιδεμένο-ονειρεμένο ύπνο μου που ακολουθεί! Μου αρέσουν πάρα πολλά στοιχεία στη γραφή σου αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ο τρόπος που επιλέγεις να κάνεις το ιδιο το ταξίδι. Κ τον ζηλεύω αυτόν τον τρόπο. Αρκετά από την ιστορία που διάβασα μέχρι τώρα μου 'χουν μείνει ως ΕΙΚΟΝΕΣ στο μυαλό και ίσως μου μείνουν και για το επόμενο διάστημα. Αυτό για μένα σημαίνει ότι αυτό το ρημάδι το βιβλίο πρέπει να το προχωρήσεις. Μάλλον καλύτερα να πω έπρεπε ήδη να το έχεις εκδόσει. Άλλωστε τα πρώτα 5000 αντίτυπα καπαρώθηκαν από το travelstories.
Θαυμάζω κυριολεκτικά το ότι στις ιστορίες σου αποφεύγεις τα δέοντα. Στη συγκεκριμένη ελάχιστα αναφέρεις πχ για οργανωτικά θέματα κι αυτά που λες πολύ επιφανειακά τη στιγμή που θα μπορούσε μόνο αυτό να αποτελεί μια ακόμα σε μέγεθος ιστορία. Ενώ όσες φορές σε έχω διαβάσει πάντα εκπλήσσομαι με κάτι καινούριο τεχνασματάκι (τεχνασματάρα εννοώ) που σκαρφίζεσαι.
Ευχαριστώ από καρδιάς!

υγ: Ντάξει φίλε είχες και τα τυχερά σου!! Ελπίζω το στόρι να μη καταλήξει με φονικό revolver μαλλιών!

 

[KIKI]

τι δωρο και αυτο μεσα στη νυχτα ....
νασαι καλα Γιωργο ...
με τη καταπληκτικη αφηγηση ξεπερναω την αγρυπνια λογω τζετ λανγκ και τη νοσταλγια για τη Κουβα ...
σε ευχαριστω πολυ ....

 

[Lyda]

Γιωργο εισαι η μεθαδονη μας, αλλα δυστηχως ο εθισμος της Κουβας δυσκολα ξεπερνιεται. Σημερα εχει συνεχια;